Omdat ik nu klaar ben met het grove werk, de rest van het ophangwerk en de hal in januari wel komt, kon ik het niet laten. Ik heb mijn eettafel veranderd. Ik heb speciale meubelfolie, zelfklevend, gekocht, al voor de verhuizing. En daar gaat veel mee bekleed worden hier. De eettafel is prachtig geworden. Wat ik ook al had besteld, is een mooi dik beschermplastic. En nu dat op het marmer ligt, is het helemaal prachtig! Ik ben tevreden. Die zondag, toen ik net de draden had gedaan, heb ik ook direct maar het tv kastje bekleed. Die moet nog wel wit geschilderd worden, het is nu een soort crème. Maar dat kan ook als het bovenblad al is bekleed. En dat ziet er zo ook al beter uit. Grappig maar iets heel anders, terwijl ik zit te typen, kijkt Sunshine afwisselend, naar mijn handen, en naar het beeldscherm, waar de letters het scherm op vliegen. Hij heeft volgens mij het verband wel gelegd.

Hij zit alleen zo bedenkelijk te kijken. Alsof hij denkt, oké, zij doet dat maar waarom in hemelsnaam?! En dan kijkt hij me weer even aan, en gaat weer naar de lettertjes of mijn handen zitten kijken. Heerlijk hè! Wat zal er toch in die koppies omgaan. Net ook, ik moest iets lijmen. Van die afdekdopjes op mijn bed, waar er gaatjes zaten, want er zou eigenlijk nog een heel deel aan het voeteneinde komen. Alleen paste het dan niet meer in de lengte in mijn slaapkamertje. In de breedte wel, maar dan ook maar net. En het andersom plaatsen, dat voelde niet goed. Dat zal de natuurlijk Feng Shui zijn, die ik van mezelf heb.

Als ik mijn huis inricht, dan voel ik ook altijd direct, waar alles het beste staat en het beste tot zijn recht komt. Het zal een talentje zijn uit een vorig leven of zo, wie weet. Maar ik wilde iets vertellen, oh ja! Skylar lag op het bed, daar ligt hij steeds. Hij is zo nieuwsgierig als ik weet niet wat. Dus kwam hij kijken wat ik bij het voeteneinde zat te doen. Overal aan ruiken, ja ook aan de tube lijm. Vliegt hij me toch van het bed af! Staat hij me een paar meter verderop met een verwijtende blik aan te kijken! Ja dag, dat deed je mooi zelf hoor…

Dinsdag heb ik ook gelijk de boel buiten even in het licht gezet. Ik haalde overal dozen lampjes vandaan. Ik ben gek op de lampjes, met kerst. Altijd al geweest. Toen ik 3 was, heb ik zelfs de hele kerstboom in de fik gezet. Omdat ik toen een kaarsje onder de, toch al erg verdroogde, kerstboom wilde zetten. WOESJJJ in ene keer een steekvlam naar boven. Mijn opa, EHBO held en altijd de redder in nood, kwam eraan gevlogen. Hij sommeerde mijn moeder om het hoekraam open te doen. En hup, zo de kerstboom uit het raam, die daar vrolijk verder fikte. Mijn moeder probeerde me te troosten want ik gilde het uit natuurlijk. En we moesten allemaal nieuwe kerstversieringen kopen. Maar ik bleef gek op lichtjes met de kerst. Toch fijn dat ze tegenwoordig een stuk veiliger zijn!

Terwijl ik ermee bezig was, het licht op mijn buitenmuur aanbrengen, kwam mijn, ik denk Japanse of Chinese, buurman langslopen. Hij spreekt niet veel Nederlands en ik hoor hem zeggen, nadat we elkaar begroet hebben; ‘hoh mooi, kest, decolatie’. Oh heerlijk! Ik grijns hem toe, ik had het zelf niet beter kunnen vertellen! Het ziet er uiteindelijk ook wel erg leuk uit! En een licht binnen, niet normaal. Dus doe ik het wel uit als ik ga slapen, anders blijf ik de hele nacht wakker. Moet kunnen! Dan ook maar lichtjes in de huiskamer en de art corner. Lekker gezellie! Heb ik het toch een klein beetje versierd. Omdat ik net al verhuisd ben, en al genoeg in en uit heb gepakt, heb ik geen zin om alles voor de kerst tevoorschijn te halen. Dat doe ik volgend jaar wel.

Verder heb ik het rare maar viezige klusje gedaan, de stofzuiger schoonmaken. Met al dat fijnstof van het boren, was dit wel erg nodig. Ook al is het een Dyson, dan moet het toch ook gebeuren. Ik wil eigenlijk het liefst gelijk verder met de keuken in een marmer jasje steken. Maar ik moet mezelf dwingen om een beetje rustig aan te doen. Anders ben ik straks bek af, voordat ik aan het werk ga. Dat is nou juist niet de bedoeling. Dus rustig aan dame Niemeijer, anders ga je weer gewoon de mist in. Rust roest niet echt hoor, als je het echt nodig hebt. Lui liggen, dat is een ander verhaal.

Ik heb al antwoord gekregen van die berendokter. Maar omdat mijn Beer zo oud is, heeft ze me doorverwezen naar een collega van haar. Zij is gespecialiseerd in juist zulke oude beren. En die heeft me direct al terug gemaild, dat ze graag wat foto’s van Beer wil zien, in zijn nakie. Ze zou toch niet berofiel zijn hè?!  Ahhhh, er wordt hem ook niets bespaard, die arme Beer. Voorzichtig heb ik hem uitgekleed, wetend dat juist die kleding hem nog een beetje aan elkaar hield. Hij is er erg aan toe maar toch hoop ik dat ze iets voor hem kan doen. Ook zij heeft een lange wachtlijst, maar dat boeit me niet zo. Ik hoop alleen dat ik het me kan veroorloven.

Diezelfde avond kreeg ik alweer antwoord terug. Het is een behoorlijk bedrag maar ja, ze heeft er wel enorm veel werk aan. Vooral aan het zoeken naar de juiste stof en dat soort dingen. Maar dan wordt hij wel weer toonbaar en niet meer zo fragiel en bovendien krijgt hij ook weer ogen en kan hij weer BEEERRRR brommen. Dus dat wil ik wel. Ik heb net gemaild, of het zo rond maart kan, want dan zal ik die leuke en nieuwe baan wel hebben. Dan moet het eraf kunnen of anders van mijn toch weer opgebouwde vakantiegeld. Niet veel is dat, maar Beer kan daar wel vanaf. Ik ga toch niet op vakantie door de cits.

Bovendien, ik kan tegenwoordig zo op de bank zonnen, wie kan dat zeggen?! Deze zomer wil ik eerst maar eens gaan zien, hoe het hier uit te houden is. Hopelijk kan ik 3 dagen werken, dat zou mooi zijn. Ik ben bang van niet maar goed, dat zien we dan wel weer. In elk geval, Beer zal nog wel eens een keer in zijn oude glorie hersteld worden. Niet nieuw natuurlijk, maar wel zo, dat hij een ereplaatsje kan krijgen in mijn slaapkamer, zonder bij een zuchtje wind uit elkaar te vallen. Als ik naar mijn laatste rustplaats ga, mag hij met me mee. Ik ben met hem begonnen, en ik zal met hem eindigen. Zo zie ik het maar.

Wat een gedoe zeg, draden wegwerken! Ben kwam me helpen vorige week op zaterdag en dan ook vooral met de draden en de nieuwe coax. Die draden moesten ook nog eens worden weggewerkt in de K25 gootjes die ik gehaald had. En dat was al met al een langer durende klus dan verwacht. Ook was dat muurding, wat die lieve mevrouw van Ziggo had gestuurd, een totaal verkeerd ding. Nou ja, dat is ook raar! Die horen toch te weten dat je buiten je coax, ook nog die andere kabel moet kunnen inpluggen, met zo’n dun naaldje erin, volgens mij is dat voor je internet? Nou ondanks dat ik niet precies weet waar het voor is, weet ik wel dat het gewoon nodig is. Zonder gaat niet lukken. En zij stuurde iets waar dat ding niet in kan. Heel apart.

In elk geval, Ben heeft het muurplaatje er maar helemaal afgehaald, ik ben nog op de fiets andere maten schroefjes gaan halen, qua lengte, maar ook dat haalde niets uit, zolang dat muurplaatje erop zat. Nu heb ik een lelijk stuk open gat, waar normaal het plaatje zat, maar daar plak ik een stuk tape op, en een beetje muurverf en dan zie je daar niets meer van. Maar eindelijk zit het vast, zodat niet elke 10 minuten mijn beeld even wegvalt, en ik de melding krijg dat de verbinding is verbroken. Eindelijk in alle rust tv kijken, en niet steeds halve zinnen missen. En alle draad is prachtig netjes weggewerkt! Daar ben ik heel blij mee.

Vooral met 5 katten is een berg draden op de vloer niet handig, wat schoonmaken betreft. Dus nu ben ik daar vanaf. Heerlijk! Alleen was Ben er pas bij 2 uur en dan is het al snel donker. Hij heeft ook nog een haak gemaakt, zodat ik het hekwerk, als de schuifpui een tijd niet open gaat, lekker weg kan klappen, zo heb ik helemaal vrij zicht. Ja, zolang dat kan, moet ik er nog maar flink van genieten. Ja toch? De rest, dat komt, zoals ik zelf al had ingeschat, in het nieuwe jaar wel. De kastjes die nog moeten hangen, ruim ik gewoon in. 2 kastjes leeghalen, als Ben ze komt ophangen, is zo erg niet. De dragen langs het plafond, kijk ik gewoon niet naar. Dat is zo storend nog niet.

Op vrijdag kreeg ik een pakje binnen, uit Amerika. Een schattig ornament, voor de kerst. Helemaal uit Tennessee! Pigeon Forge is een plaatsje in de Amerikaanse staat Tennessee, en daar was mijn vriend John blijkbaar naar een soort van kerstdorpje geweest daar, of een kerstmarkt. Ik weet het niet precies maar die foto’s die hij ervan plaatste zien er in elk geval schitterend uit! Helaas heb ik geen boom, geen zin in het gedoe met de cits

maar dat zal mijn pret niet drukken. Ik heb het schattige beertje, met mijn naam erop, aan mijn mooie buffetkast gehangen, aan het sleuteltje van de glazen deurtjes. Daar kom ik elke dag meerdere malen in, de etensbakjes van de cits staan daar. En dan zie ik het steeds, want het is echt heel leuk! En het staat nog mooi ook, die kerstkleurtjes op die witte kast.

Ooit zal ik wel weer een boom opzetten, ooit. En dan komt hij er zeker in te hangen! Ook toevallig, al bestaat dat niet, dat ik met mijn eigen beer ook bezig ben. Ik had een oproepje op Facebook gezet, want mijn Beer valt zowat van ouderdom in stof uiteen. En dat vind ik toch erg. Weggooien kan ik hem niet. Dus daarom wilde ik iemand vinden, die het met behoedzaamheid aan zal pakken. En via Deborah, die weet altijd een oplossing, kwam ik op Bob de berendokter. Ik heb er naartoe gemaild, ze heeft een hele lange wachtlijst maar ja, ze doet het wel heel zorgvuldig en daar gaat het mij om. Komt vast goed met Beer!

De zaterdag dus de draden weggewerkt en de haak aan de muur. De rest komt wel in het nieuwe jaar. De zondag heb ik zelf ook nog een stuk draden weggewerkt. Ook in de slaapkamer heb ik kabelgootjes op de muur geplakt. Nog wat gestofzuigd en gedweild en toen was ik moe. En ik heb lekker een mooie film gekeken. Maleficent, wat een mooi verhaal. Ik dacht dat het zo’n gemene heks was maar dat was niet zo. Een mooie twist op het ouderwetse Doornroosje. Dat was een lekkere zondag.

Elke doordeweekse dag, zolang het nog kan, zoek ik in mijn linnenkasten mijn kleding goed uit. Zodat ik precies weet waar alles is, en alles op een efficiënte manier is opgeborgen. Maandag ben ik daar weer een stuk verder mee gekomen. Eigenlijk wil ik die boxen die nu nog bovenop staan, ook wegwerken. Maar dan wil ik eerst de rest helemaal perfect naar mijn zin hebben. Komt helemaal goed hoor met mij. Geloof dat iedereen ondertussen wel in de gaten heeft, dat ik een harde werker ben. Ik weet niet, ik vind dat lekker. Al ga ik er soms te ver in. Als ik in de avond van de pijn in mijn voeten niet meer kan lopen, weet ik dat ik het weer eens overdreven heb. Alleen merk ik dat niet zo snel op het moment dat ik bezig ben. Ik ben gewend pijnen en pijntjes weg te stoppen.

Ik ben van het niet klagen maar dragen type. Alleen als je ouder wordt, gaat je lichaam er opeens moeilijk over doen. Nou ja zeg. Zo overdreven vind ik dat. Net zo overdreven als die gekke Moonlight, die steeds op de hoogste plekken ligt. Net ook weer, springt hij van alles om en kapot, omdat hij uitglijdt met het op de kast springen. Af en toe! Nu is hij al uren spoorloos want hij is boos als ik boos op hem wordt. Daar kan zijn tere zieltje niet tegen. Moet hij maar voorzichtig zijn hoor! Als na zo’n kabaal wat dingen scheef hangen, is dat nog logisch.

Ik word alleen helemaal gek hier, want om de haverklap en vaker, hangen al mijn lijstjes scheef! Er zit weer een astrale de lolbroek uit te hangen, denk ik dan maar. En dan hang ik ze zuchtend allemaal weer recht. Ik heb een wand die bijna vol hangt met foto’s. Mijn familie muur, noem ik het. Daar hangt ook steeds van alles scheef. Maar niet alleen daar hoor. Overal waar er maar een lijstje kan hangen, daar hangt er wel steeds iets bij scheef. Nou ja, als ze maar lol hebben. Soms laat ik het scheef hangen, kijk ik naderhand, hangt het weer recht dus eh, doei! Mocht je ooit bij me op visite komen, dan moet je me de scheef hangende lijsten maar niet kwalijk nemen. Ik doe mijn best om ze recht te houden, maar er is niet tegenaan te werken. Ik moet er ondertussen al gewoon om lachen!

Donderdag ben ik als een razende tekeer gegaan met al die kleding. En ook nog eens de boel doen, stoffen, zuigen en dweilen was geen overbodige luxe. En wat ik al zei, pas toen de bel ging, was ik net gaan zitten, bij vieren. Nou, dat heb ik geweten hoor. Pijn mijn voeten en handen weer, de dagen erna, niet te doen! Maar ja, het is niet anders. Ik begrijp het wel, ik heb nog maar heel weinig rust genomen. Typen doet ook nog steeds wel een beetje pijn. Vandaar ook geen regelmatige blogs. Nu typ ik elke keer een paar alinea’s of een paar regels. En dat gaat prima. Een heel stuk achter elkaar typen, dat doet dan weer zeer. Dat maakt het lastig om elke dag een blog te leveren.

Normaal typte ik dat zo uit, als t moest zelfs even op het laatste moment. Dat gaat nu niet meer. Dat voelt veel te pijnlijk. Dus dat doe ik dan niet. Soms luister ik zelfs naar mijn lichaam. En die is nu boos op mij, voor de zware dingen van donderdag. En dat voel ik dan echt wel hoor. Eventjes kalmpjes aan. Jolan heeft weer wat uit te zoeken. Die hou ik ook wel bezig hoor! Allemaal jeans en schoenen, alles gaat naar het goede doel. Ik heb geen puf en geen zin om dat Vinted te proberen. Dan kan ik mijn tijd veel beter besteden aan andere dingen. Want ook al ben ik klaar met alles inruimen, ik heb nog aardig wat meubels en kastjes aan te passen en op te knappen.

Vrijdag heb ik een beetje kalmpjes aan gedaan. Dat mocht dan ook wel. Ik heb wat kleine finishing touch dingetjes gedaan. Daar is ook nog genoeg van te doen hoor. De spiegel opgehangen, op die ene grote huiskamerdeur die ik eruit heb gehaald en weg heb gewerkt. Ik vond namelijk 2 van die prachtige handdoekhaken, of hoe noem je die dingen. Deze waren vrij groot en die haken kan je erop en eraf halen. En dat plastic dingetje dat je dan tegen de muur plakt, kan je er dan ook weer afhalen en toch kan het zware dingen dragen. En zo beschadig ik de deur niet eens. En door een plank boven de kasten te hangen, bij die deur, en die boxen erop te zetten, zie je niet eens meer dat er een deur staat. Dat zijn nog 2 boxen om eventueel later uit te zoeken, al kan ik ze ook laten staan.

Op dezelfde manier heb ik nog wat dingen opgehangen. In de badkamer wat dingen anders gezet, netter. Ik heb de grote plant op een linnenkast gezet. Enorm veel ruimte bovenop opeens, nu al die boxen weg zijn. En ik had nog wat van die ligdingen, voor de cits, die boven de trap hingen. Daar heb ik er nog eentje van in de slaapkamer gehangen, bij die andere 2 die al zo populair waren. Nu meppen ze elkaar daar weer, om op die bovenste te mogen. Maar heel vaak ligt of Sunshine of Moonlight daar, want het ligt lekker hoog. Daar kunnen ze dan ook direct naar buiten kijken. En omdat ik altijd het raam op de kiepstand heb staan, dat is weer het voordeel van zo’n hekwerk voor je raam, liggen ze een soort van in de buitenlucht en dat vinden ze heerlijk!

Moonlight is echt een, wat ze noemen, hoge kat. Hij houdt ervan om zo hoog mogelijk te klimmen en hij moet en hij zal alles onderzoeken, wat hij maar tegenkomt. En dat is niet altijd zo prettig, want hij is soms ook een klein beetje lomp. En dan valt er nog weleens wat om of zo. Hij is ook een beetje erg eigenwijs, en als ik zeg ‘nee!’, dan doet hij het toch. Hij heeft nu opeens veel meer plek bovenop de kasten en daar is hij dan ook niet weg te slaan. Wat een paradijsje voor mijn Moontje, heerlijk! Ik heb er wat zachte ligplekjes voor hem gemaakt. En opeens, vrijdagavond, heeft hij ze ontdekt!

Hè hè, dat werd tijd! En nu ligt hij regelmatig op de lekkere plekjes bovenop de linnenkasten. Al ligt hij de volgende keer er weer precies tussenin. Het blijven rare knakkers, die katten. Zit ik hier te typen, voel ik opeens dat ik bekeken wordt. Meestal is dat dan door 1 van de katten. Ik kijken. Hee, raar, niets te zien. Toch blijf ik dat gevoel houden. Valt mijn blik opeens in de spiegel die er hangt, bij de krabpaal, in de art corner. Zit die gekke Moonlight boven op de enorm box, die ik bovenop de kast heb gezet, maar zit hij via die spiegel naar me te kijken. Ik schiet weer enorm in de lach natuurlijk. Mafkat!

Vrijdag werd de 2^e heuvel ook afgegraven. Het leuke ervan is, dat de hele familie ganzen, die normaal bij het water zitten, nu hier loopt te grazen. En er kwam vrijdagmiddag zelfs een ooievaar bij. Dat er hier goed te happen valt, gaat als een lopend vuurtje zeker, in vogelland. Die meeuwen zijn echt hondsbrutaal en soms gingen ze zelfs op die graafklep zitten. Ik vind ze zo grappig! Ik ben benieuwd wanneer ze gaan beginnen met bouwen. Dat zou eerst al in december worden maar ik heb nu weer ergens gelezen ‘2021’. Beetje onduidelijk allemaal nog. Ik ga het wel zien. Extra genieten van mijn mooie uitzicht, zolang het kan.

Tot mijn grote vermaak stond er vrijdagavond opeens een kerstboom in het Atrium. Een klein strengetje licht en een paar balletjes. Ik kwam een mevrouw tegen en ik zei dat ik het leuk vond, die boom erbij. Zij was van de organisatie of zoiets, ik weet er nog niet het fijne van. Maar op mijn commentaar dat ik er misschien nog wel wat ballen voor had, kwam ze met het antwoord, dat we straks allemaal wenskaarten in de bus krijgen, die we moeten invullen. Die komen er dan allemaal in te hangen.

Wat leuk! Ze vertelde me ook nog eens, dat er normaal gesproken elk jaar groot feest is met hapjes en drankjes. Door corona echter, wordt het dit jaar overgeslagen. Ja, jammer, maar begrijpelijk. Wel een leuk vooruitzicht in elk geval, voor volgend jaar. Dan worden alle buren uitgenodigd voor het hapje en drankje en een praatje. Goh, ik ben zulke dingen helemaal niet gewend en ik vind het wel leuk. Al ben ik normaal heel erg op mezelf, zulke dingen vind ik dan wel weer wat hebben. Ik bied me nog niet aan als vrijwilliger. Laat ik eerst maar die baan eens even afwachten en dan kijken hoeveel tijd ik nog over heb.

Toen ik de cits eten ging geven, riep ik Aurora maar die kwam maar niet. Omdat ik even boodschappen was wezen halen, was ik bang dat de heren haar weer iets geflikt zouden hebben. Maar waar ik ook keek, ik zag haar niet. Eventjes keek ik toch even buiten. Ze zou toch niet zijn weggeglipt hè? Maar dat kon natuurlijk niet! Toch? Pff die truttebol, ze reageert voor geen meter! Ze heeft dus niets gegeten, geen natvoer dan. Met snoepietijd was ze er weer. Schiet mij maar lek, ik heb geen idee waar ze was. Al kom ik daar ooit nog wel achter! Dat kan nog even duren misschien.