Vorige woensdag, van verleden week, werd ik gebeld door het UWV, of ik mijn diploma al had. Nou, ja en nee. Want ik heb hem aangevraagd en dat kan alleen maar als alles op voldoende staat op zijn minst. Ze belt over 2 weken terug, om te zien hoever het dan staat. Maar ja, ik weet al dat het tussen de 6 tot 8 weken kan duren nog. Ik begrijp gewoon geen zak van dat hele Capabel niet. Dat er daar overal zoveel haken en ogen aanzitten. Ja, het is van over heel Nederland, maar met een beetje organisatie, moet zoiets toch gewoon binnen 2 weken geregeld kunnen zijn?

Maar ja, zoals elk bedrijf, willen ze voor een kwartje op de 1^e rang zitten. In plaats van geld uit te geven aan meer personeel, laten ze liever het personeel dat ze hebben zich totaal over de kop werken. En de ‘klanten’, de leerlingen, die wachten maar. Want zo zit het toch, denk ik te weten. En niet alleen bij Capabel, maar tegenwoordig bijna overal. En bevalt het je niet? Voor jou 10 anderen. Ik moest wel opeens webinars gaan volgen. Nu was ik dat al van plan maar ik had ze voor de komende week gepland staan.

De apotheek heb ik verplaatst naar volgende week, en dat hou ik dan als laatste dag. Ik had nog wat kerstspullen willen langsbrengen maar ja, dat is dan nog maar voor 2 weekjes. Dat is al dat gesleep met glas niet waard. Ik ga daarna nog 1 keer terug naar de apotheek. De laatste week van december ga ik mijn spullen die er nog staan ophalen. Schilderijtjes en dat soort dingen. Want ze hadden graag mijn dingen afwisselend willen laten staan maar ja, ook daar zijn ze nu getroffen door een reorganisatie. Dus ik  heb mazzel dat mijn stage al is afgelopen. Zo zie je maar.

Donderdag zat ik dus lekker aan de webinar. En voor volgende week heb ik er ook weer 3 staan. Dinsdag ga ik naar de apotheek, maar ik ga niet de hele dag afmaken, denk ik zo. Ik ben er wel klaar mee nu. Ik hoefde niet echt de dagen in te halen, had de apotheker me al laten doorschemeren. Maar ik ben altijd van het correcte doen. Toch, nu ik het zo druk heb met de laatste loodjes opruimen van het huis, en ook webinars en straks solliciteren, kan ik echt daar beter mijn tijd insteken. Op dit moment is dat veel logischer. Maar nu kon ik na de webinars toch verder gaan met het afmaken van alles. Dat was wel fijn.

En het einde komt zelfs al in zicht! Ik dacht er een jaar over te zullen doen maar eh, door zo hard te werken heb ik nu nog maar 1 doos staan. Alle tassen zijn leeg. Ik ben er bijna doorheen. Niet door alles want daarna kan ik gaan beginnen aan de kleding. Die moet ook uitgezocht worden en dat is een helse klus. Maar goed. Daar kan ik me dan ook volledig op gaan richten tussen de bedrijven door. Dan zal ook dat zich sneller op gaan lossen, dan ik gedacht had. En dan? Dan kan ik gaan beginnen met de meubels die ik wil veranderen te gaan opknappen! Oh daar heb ik zo’n zin in! Als dat allemaal af is, dan is het pas echt, zoals ik wil!

Mijn broer kwam zoals afgesproken op de zaterdag weer dingen ophangen. En nu kan ik echt weer veel wegwerken. En het lijstje met ‘to do dingen’ voor broer lief, wordt maar kleiner en kleiner. Nog 1 groot project, die hal-schuifdeur is dat. Voor de rest zijn het kleine dingen. Waar ik nog hulp bij nodig heb, zijn de laatste 2 kistjes ophangen. En de snoeren van de lampen op het plafond weg werken, en ook die van de tv. Ik heb zo’n K25 ding gehaald, of nou ja, wel 3. En dan kan alles weggewerkt worden. Maar dan moet ik eerst de coax kabel vervangen. Want soms valt de storing mee, maar soms ook tegen. En daar moet mijn broer me echt even bij helpen. Ik raak in de war van zulke warrige bedrading.

Ik kan zelf mijn tv wel ophangen, op de slaapkamer. En ook daar de 2 plancetjes voor de katten, kan ik ook wel zelf. En voor de paar fotolijsten heb ik een idee, of anders kan hij daar even snel alleen gaatjes voor boren. We zien wel. Maar ja, dan is het toch echt bijna klaar.

De plank tussen de linnenkasten en de linnenkasten zelf, moeten vast gezet worden. En er moet een haakje aan komen, voor de spiegel die daar komt te hangen en het lampje moet eraan geschroefd worden. Oh en de haak, waar ik het hekwerk aan weg kan hangen, voor het 3^e deel van de schuifpui. Als het koud is en blijft, dan gaat die schuifpui niet open en dan kan ik hem ‘weg hangen’. Maar eh, dat was het mensen. Dan is alles zoals ik het moet hebben. Dan de kleding, waar ik al mee bezig ben nu, en dan het leukste deel, de meubels! Al zal ik dat moeten doen, tijdens de vrije weekenden of dagen. Want dan hoop ik tussen het klussen door wel een baan te hebben. Maar een jaar? Nou, valt dat even mee! Nog geen 2 maanden! Want ik hoop die kleding toch ook wel snel voor elkaar te hebben. Kwestie van hard doorwerken. Dat heb ik nu ook wel gemerkt, bek af in de avond maar ja, dan heb je ook wat! Lekker hoor.

Ik heb bij het raam in de zijkamer, de art corner, whatever, een stukje kunstgras, dat ik had meegenomen van het oude balkon, neergelegd. Het grappige is, dat als ik achter mijn bureau zit, en ik leun wat naar voren, het net lijkt of ze buiten in het gras zitten. Want het loopt zowat bijna door met het gras buiten. Heel grappig is dat, als je het van een bepaalde hoek bekijkt. Ach ja, als van de zomer de ramen open kunnen de  hele tijd, want ik hou erg van buitenlucht binnen, dan is het een groot balkon hier voor ze. Even naar buiten gaan in de winter, dat kan niet meer. Al zet ik wel regelmatig het raam op de hal wagenwijd open ’s morgensvroeg.

Dan komen ze allemaal aanhollen. En dan gaan ze er zitten alsof ze op het balkon zitten. Heel apart. Ik roep dan ook wel of ze buiten willen, zoals ik vroeger deed bij het balkon. Als de daardoor gaan denken, dat dit hetzelfde is, dan heb ik mijn doel bereikt. Ze slapen hier wel wat meer, maar ja, ik speel ook niet meer zoveel met ze. Daar ben ik te druk voor bezig. Maar dat komt dan straks wel weer hoor. Ze hebben meer aan me, als ik alles voor elkaar heb en mijn tijd weer volledig in hen kan steken. Dat komt echt wel weer.

Ik heb, toen Ben aan het boren ging vorige week, zo gelachen. Dat was lang geleden! Want San kwam van haar werk, en ze had een behoorlijke stress-dag gehad. Niet dat ik daarom moest lachen natuurlijk. Je kon alleen duidelijk merken, dat het niet helemaal goed met haar ging. Als Ben gaat boren, dan houden of zij, of ik, de stofzuiger erbij. Anders zit alles onder het gruis natuurlijk. Mijn broer doet dus de boor aan, San houdt de stofzuiger erbij en Ben wilde gaan boren. Hij doet de boor weer uit en kijkt even naar haar. Eh San, zou je de stofzuiger misschien niet even aanzetten?

Nou je had haar gezicht moeten zien. Ik heb helemaal dubbel gelegen! En heel eerlijk gezegd, ik had er ook geen erg in! We konden echt niet meer bijkomen! Ik geloof dat ik er nog om heb lopen lachen, toen ze al lang en breed weer naar huis waren. Kan je nagaan, wat zo’n stress-dag met je kan doen. Al was in dit geval het resultaat heel erg grappig. Het gaf mij in elk geval, lange tijd een grijns op mijn gezicht, zodra ik eraan dacht.

Ben heeft ook gelijk mijn licht in de art corner gefixt. Die lampen, of snoeren, van Ikea, die hebben een eigen soort kroonsteentje. Nou moet je al heel erg veel verstand van zaken hebben, wil je weten hoe die werken. San en ik zijn er toen in de slaapkamer ik weet niet hoe lang mee bezig geweest. Broer wist het wel, gelukkig maar. Toch, de lamp in de art corner wilde maar niet werken. Dus Ikea ding eraf gesloopt, gewoon normaal ouderwets kroonsteentje gebruikt en voilà. Let there be light! Goh, daar ben ik echt blij mee, want het is daar toch al een stuk donkerder dan de rest van het huis! Nu alleen in de hal nog licht, als de schuifdeur af is.

Vriendin Petra is weer in het land, en die wilde graag mijn nieuwe stulpje even zien. Vanuit Portugal heeft ze de hele verhuizing gevolgd. Ze was erg benieuwd hoe het hier zou zijn. En dus kwam ze gezellig op visite. Wij babbelen altijd over vooral de boeken, en leren zo veel van elkaar. En als altijd was het heel gezellig. We hebben dezelfde route gelopen, maar dan lekker in het middagzonnetje, dat opeens begon te stralen. Petra herkende een aantal dingen, want het is op de fietsroute naar Den Haag, die zij regelmatig gefietst heeft. Overschie is gewoon een mooi dorp, dat is opgeslorpt door Rotterdam maar nog altijd dat dorpse gevoel geeft.

Ik voel het dan ook echt, alsof ik na al die jaren eindelijk weer thuis ben gekomen. Ik heb er zo lang gewoond en altijd met veel plezier. Kim is hier opgegroeid, weliswaar aan de Abtsweg kant, op de Hoogmadestraat. Daarna kochten we een huis aan de Pieter van Aschstraat en na een aantal jaren daar, begonnen eigenlijk al die grote drama’s in mijn leven. En toen ben ik ook weg gestapt uit een veilig leventje. Ik kon het zonder mijn dochter, die toen ook al met me brak op haar 14^e,  niet meer opbrengen. En het meeste wat er daarna allemaal gebeurde, het ik hier al wel eens een keer verteld.

Alles achter elkaar niet, dat kan geen mens verdragen, of nou ja, ik moest wel. Maar als ik mensen mijn levensverhaal ga vertellen, als ik alles zou melden wat heftig was en me veranderde, dat trekken die mensen niet eens. Want dat is veel. Voor die tijd al hoor, vanaf mijn 2^e levensjaar al eigenlijk. Blijkbaar ga je er aan wennen. Alleen, zo alles op een rijtje zetten, dat moest ik toen doen voor de psycholoog, toen ik zo ziek was, dan pas besef je, dat het zo eigenlijk niet normaal is. Daar had ik nog niet zo heel erg over nagedacht. Maar toen ik alles op een rijtje moest zetten, schrok ik daar zelf een beetje van. Niet wetend dat er nog een hele berg bij zou komen in de paar jaar erna.

Gelukkig maar, anders word je echt gek! Maar eh, ik was aan het wandelen met Petra geloof ik. Het blijft een leuke route en ik denk dan ook, dat ik die nog vaak zal lopen. Nu gingen we op een slentergangetje. Dat kwam ook omdat we aan 1 stuk door aan het praten waren. Dat kunnen wij goed. Petra vond het ook een mooie buurt en dat is het ook. Maar ik ken deze straten al zo lang, zo fijn om er weer middenin te wonen. Ik merk nu pas hoeveel ik het gemist heb. Ik wist al toen ik in 2005 terug kwam, dat ik hier wilde wonen. Alleen toen kon het niet, anders had ik zo’n 7 jaar dakloos moeten blijven. Dat ging me toch echt een beetje te ver. Maar goed, alles wat je echt wilt, dat gebeurt ook gewoon. Ik ben er het levende bewijs van.

Gedachten manifesteren zich wel degelijk. In 2005, toen ik dakloos was, 9 maanden lang, toen ik net terug kwam uit België, woonde ik deels bij mijn broer en deels bij mijn moeder. En mijn broer woonde toen op hetzelfde stuk als ik nu, alleen helemaal tegen de brug ervoor aan, de Giessenbrug. Hij woonde met zijn gezin toen ook in 1 van de 7 provinciën flats. Als ik het nog goed heb, dan woonde hij in de Gelderland. Ik nu in de Overijssel. Ik sliep er altijd, want mijn katten zaten daar. Ik zal maar niet vertellen wat een vreselijk gedoe het was toen. Dat is een ander verhaal.

Af en toe stond ik dan bij ze voor het raam, schepen te kijken. Ik weet nog dat ik dan vaak genoeg dacht en ook zei; ‘ik ben jaloers op dit uitzicht. Ik zou zo graag zo’n uitzicht willen!’ En hup, hier zit ik. In precies zo’n huis, en precies de plek, wat ik tijdens de bouw al zei, in 2011, als ik erlangs fietste. Dan kwam ik van mijn moeder en ging ik een avonddienst werken. Ik zei het ook vaak tegen mijn moeder ‘daar zou ik graag willen wonen, alleen niet op de hoeken, dat is te veel glas. Dus ja, ik geloof niet alleen in the Secret, ik beleef het ook, het is gewoon waar, het klopt gewoon. Wat je echt wilt, en gewoon verwacht te zullen krijgen, dat gebeurt ook echt.

Eenmaal weer terug van onze frisse neus halen, ging ik een lekkere salade maken met tonijn. En al babbelend hebben we zitten eten. Want babbelen kunnen wij wel, vooral over onze boeken. En dat is altijd zo fijn, als je iemand hebt die op dezelfde lijn zit. Want ook tussen alle lezers zitten grote verschillen. Al heb je altijd wel meer diepgang in je gesprekken, dan met niet Rulof lezers, het wil niet altijd zeggen dat je alles op hetzelfde niveau begrijpt. Gelukkig heb ik dat met haar wel, dat scheelt heel veel. Al met al een geslaagd en gezellig dagje. We spreken wel weer een keertje af.

Ik zag van de week opeens een foto, van een kat op de Maan. Het leek Sunshine wel! Als je even snel keek dan. Dus ik had opeens zoiets van ‘oh dáár zat hij! Geen wonder dat hij niet gespot werd! Hoe hij er gekomen is, geen idee. Hoe hij weer terug kwam, nog minder idee. Maar eh, hij is er weer en het gaat hier steeds beter met alle kattenkopjes. Ja, er is nog wel eens hommeles, dat wel. Maar in verhouding met het oude huis, is dit peanuts. En soms op zo’n manier, dat ik er stiekem om moet lachen. Zo lag Sunshine van de week bij me en dat vind Moonlight dan weer niet leuk. Die wil er dan bij en dan gaat hij zijn borstel pakken. Ja, dat doet Moontje zelf.

Als ik dan de borstel pak, dan springt hij op schoot. En na veel gezanik, ging hij dan uiteindelijk toch op het hoekje liggen. Even later begint Sunshine hem te wassen. Vertederd kijk ik naar ze, tot Sunshine opeens zijn tanden in de zij van Moonlight zet, die hard gillend weg rent. ‘Sunshine!’, zeg ik bestraffend. Ondertussen moet ik grijnzen en ben ik blij, dat katten dat, anders dan kleine kindjes, niet in de gaten hebben. Of zouden ze dat voelen? Wat een rotzakkie is het toch! Sorry hoor, maar dan moet ik echt een beetje lachen, al is dat niet eerlijk natuurlijk. Moontje heeft natuurlijk flink de P erin. Maar ja, wat doe je eraan?

Ik zag dat mijn uren nog steeds op 0 goedgekeurd stonden en dat zat me niet lekker. Maar die mevrouw en ik, wij begrijpen elkaar niet. Zij denkt dat ik wit zeg, als ik zwart zeg en waarschijnlijk andersom geldt dat ook. Lang verhaal kort; het is geregeld. Het is niet zoals het normaal gaat maar zij heeft gezien dat mijn stagebegeleidster ze heeft goedgekeurd en ze staan al in mijn examenportaal, dat ik zelf niet in kan zien. Ook zoiets maar goed, laat ik maar zwijgen. Ik hoef dus niets meer te regelen. Van VanLerenNaarWerken meneer had ik ook mail, dat alles in orde is wat de betalingen aan Capabel betreft, en dat ik dus gewoon mijn diploma kan verwachten. Mooi, is dat ook geregeld. Is het alleen wachten op dat diploma en de uitreiking zelf.

Ik zal woensdag de apotheek een seintje moeten geven, dat ik donderdag niet kom. Ik moet namelijk nog 2 webinars doen die dag, van de UWV. Ik ben benieuwd wanneer ik wat hoor van VanLerenNaarWerken, wat betreft die baan die ze gegarandeerd hebben. Of zouden ze daar verwachten dat iedereen toch ook zelf zoekt? Nou ja, we gaan het nog wel merken. Ik heb nog even de tijd en mijn huis is nog niet klaar. Ik verveel me niet hoor. En mocht ik me ooit vervelen, wat nooit zal gebeuren, dan ga ik lekker buiten lopen.

Dat heb ik maandag ook gedaan. Heerlijk was het! Koud maar lekker. Ik ben dit keer voor mijn huis naar rechts gelopen en bij de volgende brug ook naar rechts. Dan kom je oud Overschie door. Dat is een loopje van, langzaam lopend, 35 minuten. De volgende keer ga ik de andere kant op. Ik vind het lekker genoeg, dat ik het erin wil houden. Lekker vroeg opstaan en dan cits eten, ik koffie en even nieuws kijken. Dan aankleden en naar buiten. Eerst een stuk lopen van minstens een half uur. Weer of geen weer. Daar kan je je op kleden. Maar dan heb je lekker je beweging al gehad voor die dag.

Ik maak natuurlijk lange dagen en als ik dat in de middag wil gaan doen, dan heb ik al last van mijn voeten. Daarom doe ik dit nu zo, dan ben ik dat voor. Het is nog steeds niet helemaal in orde met mijn rare lijf. Of nou ja, Het is niet echt gek natuurlijk, ik zal nog langer nodig hebben om te herstellen. Want echt uitrusten doe ik ook bijna niet. Ik denk dat, als ik straks met alles klaar ben hier, en ik dan een paar echte relaxdagen pak, dat ik dan zo ben waar ik zijn wil. Ik heb alleen nog geen tijd voor rust. Dat komt later nog wel. Denk ik toch.

Als ik geen zin heb om te lopen, of bij warm weer, ga ik heerlijk fietsen! Ik ben zo blij dat ik weer een fiets heb. Het was zo lang geleden dat ik in het begin weer een beetje onwennig was. Dat begint wel weer wat terug te komen gelukkig. Niet meer zo lang niet fietsen hoor, want ik vind fietsen heerlijk. Dat merkte ik wel, toen ik mijn eerste keer weer op de fiets zat. Zo’n gevoel van ‘zo, heb ik dit even gemist!’ Ik had er niet eens erg in! Zo zie je maar, dat hoef je blijkbaar niet eens in de gaten te hebben. Het leuke van fietsen is, dat je in een half uur dan wel veel verder bent, en veel meer kan zien. En ik doe het nog altijd liever dan lopen. Maar zo lekker wandelen in dit mooie gebied, dat is toch ook wel erg lekker.

Ik moet een beetje begin gaan maken met een soort van routine. In de vroege ochtend even lopen of fietsen. Daarna de ochtenden besteden aan cv dingen en solliciteren. De middagen kan ik dan de laatste dingen in huis doen. Daarna kan ik aan de meubels beginnen, en de planken, die ik allemaal nog met gaan aanpakken. En zo komt er van alle kanten schot in de zaak. Want straks krijg ik natuurlijk ook nog eens even, die hele leuke baan!

Maandagmiddag kwamen San en Ben even langs, gezellig een bakkie koffie en een paar gaten. De donuts had ik dus niet, de gaten wel. In de muur, want Ben had zijn boormachine bij zich. Hij kwam de foto’s van de cits boven de kast hangen. Dat is in die rot muur, daar kan ik niks mee. Hij heeft gelijk even het licht gemaakt, in de art corner. Halleluja, dat is even fijn zeg! Dat was echt nodig daar. Nu alleen op de hal nog, maar ja, daar moet ook die schuifdeur nog komen.

Met Ben gelijk weer afgesproken voor komende zaterdag. Dan komt hij weer even een paar uurtjes. En zo komen we er ook wel. Alles ophangen, zal misschien niet lukken zaterdag. Maar je weet nooit. Ik kan dan in elk geval weer verder met de art corner. Dan kunnen eindelijk die penselen worden uitgepakt. Kijken wat ervan over is tenminste. Nou ja, niks aan te doen. Het valt me nog mee allemaal, dat ik zoveel heel heb gehouden. Het had me niks kunnen schelen. Ik ben over, ik woon hier nu en ik vind het heerlijk. Wat wil je nog meer? Oké, die leuke baan, maar die zit toch al in de planning. Want met mij komt het altijd goed.