Hallo! Ik ben Ria. Een happy en bewust single lady die met rasse schreden de 60 nadert. Ik heb best veel meegemaakt maar ik heb wel een hele grote houvast in mijn leven; mijn kattenkindjes Sunshine en Moonlight. Dacht ik dan, tot Sunshine vermist raakte en mijn leven op zijn kop zette als grote traumatische ervaring. Vlak na de vermissing van Sunshine kwam er eentje bij,  Aurora kwam vanuit Athene. Dat was al voor de verdwijning van Sunshine zo geregeld. Zij was de redding voor Moonlight, die ziek werd door het missen van zijn broer. Zij haalde hem daaruit, omdat zij hem zo nodig had, om uit haar eigen angst te komen. Door mijn verdriet om mijn vermiste zonnetje voelde het hier niet compleet. Hij liet zo'n enorm gat achter, ondanks de komst van mijn witte diva. Vanaf 24 mei 2017 is mijn harige gezin uitgebreid en zijn daar de heren Skylar en Rainbow nog eens bij gekomen om de boel nog meer op te vrolijken. Spoiler alert: Sunshine is na 4 jaar en 18 dagen weer terecht! Wat een wonder is dat wel niet?! Ik ben er zo ontzettend dankbaar voor! 

Wat zal ik eens over mezelf vertellen verder? Naast mijn drukke fulltime baan, heb ik de laatste paar jaar een studie gemaakt van de boeken van Jozef Rulof, die half 2014 op mijn pad kwamen. Door de kennis, die ik via deze boeken heb opgedaan,  ben ik zelf een heel ander mens geworden. 

Wat in deze boeken staat, daar was ik al mijn halve leven naar op zoek. Vanaf ik ze vond, kon ik niet meer stoppen met lezen. Voor mij was het ook een en al herkenning, ik wist het al maar nu kon ik ook lezen dat wat ik al voelde nog klopte ook. Eindelijk vond ik daar bevestiging van, en wist ik zeker dat ik het niet zomaar zelf verzonnen had allemaal. En zo vond ik ook hele groepen medelezers op Facebook. Ik lees en herlees deze boeken nog steeds en vind nog steeds elke keer weer antwoorden op al mijn vragen. Heb je iets nodig, sla een boek open en je leest precies dat wat je op dat moment nodig hebt. 

Elke keer als je zo'n boek weer opnieuw leest, dan leest het alsof je een nieuw boek aan het lezen bent, omdat je ondertussen zelf al weer meer gegroeid bent en het dan ook weer anders leest. Als je er aan toe bent dan komen deze boeken vanzelf bij je terecht. Misschien vinden ze u via deze weg, wie weet? Met het lezen en het eigen maken van wat in die boeken staat, ben ik in mijn vrije tijd het meest mee bezig maar ook met schrijven, dat vind ik heerlijk om te doen en natuurlijk af en toe iets leuks doen. Sinds begin 2018 ben ik na een jaar of 30 weer gaan schilderen en die hobby loopt nu een beetje uit de hand. Kijk hier maar in de webshop, al is die iets beperkt. Ander kan je op Facebook naar Ria's Art Corner, klik hier  

Verder geniet ik enorm van mijn, nu 5, harige heerlijkheden en zij zorgen wel dat ik me geen moment kan vervelen, al is het alleen al omdat ik erg regelmatig gedwongen word om de stofzuiger te pakken. Ik ben eigenlijk een hondenmens maar sinds eind jaren 90 lijken katten mij te vinden. Niet dat ik dat echt erg vind. Ik houd van alles wat leeft in de dierenwereld, als het maar niet meer dan 4 of minder dan 2 poten heeft (ongelukjes en geboorteafwijkingen mogen daarop de enige uitzondering zijn)

Alles met een aaibaarheidsfactor trekt me gewoon aan. Van paarden tot hamstertjes, noem het maar op. De katten die mij uitkozen waren dan ook van harte welkom. Dat begon met Mickey, die ik van mijn broer kreeg. Daarna kwamen Dizzy en Arnold als kittens van een week of 2, ik vond ze buiten helemaal verlaten. Met de fles moest ik ze grootbrengen. Zowel Mickey als Dizzy zijn allebei ook vermist geraakt en ik heb er nooit meer iets van vernomen. Daar heb ik enorm van afgezien. Arnold heeft een hele respectabele leeftijd bereikt.

Toen kwam eerst Sammy in mijn leven en 2 jaar later kwam Casper erbij. Begin 2013 overleed heel plotseling het lichtje van mijn leven, Casper, en in augustus 2015 verloor ik Sammy. Die 2 hebben zo’n 9 jaar oorlog gehad. Vanaf het moment dat Casper er als 5 weken oude kitten bij kwam, was het gedaan met de rust van Sammy. Het zijn nooit vrienden geworden, iets dat ik heel jammer vond.

Nadat Sammy er niet meer was, besloot ik nooit meer dieren te nemen. Het afscheid is elke keer veel te pijnlijk en je weet van te voren dat je ze overleeft, als het goed is. Dit heb ik wel een heel  erg lang weekend volgehouden. Vreselijk vond ik het lege huis waarin ik alleen tegen mezelf kon praten. Nee, dat trok ik niet, al kan ik best met mij lachen hoor. Ik kon me niet heugen wanneer ik ooit zonder dieren heb geleefd, nu wist ik ook gelijk waarom. Ik besloot toch weer voor een huisdier te gaan.

Ik ben en blijf een hondenmens maar je moet wel realistisch blijven. Met een fulltime baan en als  single alles alleen op moeten lossen, kon ik dat een hond niet aandoen. Het zouden daarom toch weer katten worden natuurlijk. Daar was ik ondertussen ook wel ingegroeid. Het is als het kiezen tussen de baas zijn of personeel worden. Dat kan iedereen die ook is ingehuurd als kattenpersoneel wel beamen. Je kan een kat niets vertellen, die vertelt jou wel wat hij wil. Dat is nou eenmaal zo, of je het nou leuk vindt of niet.

De laatste keer kittens nemen was nog wel mogelijk, gezien mijn leeftijd. Hopend dat we dan met zijn allen heel oud zouden worden, ging ik op zoek. Ik wilde er wel 2 tegelijk dit keer, om weer jarenlange oorlogen te vermijden (achteraf gezien erg ironisch grappig). Verder had ik geen eisen. We zouden vanzelf wel zien wat er op mijn pad zou komen. Bij Stichting Zwerfkatten Rijnmond zat het helemaal vol met hulpbehoevende kittens en ik mocht komen om er 2 uit te zoeken.

Katten kies je niet, die kiezen jou als het gaat zoals het hoort. Daar zat ik een beetje mee want hoe zou dat nu gaan? Ik had me geen zorgen hoeven te maken daarover. Ook nu werd ik weer gekozen. Ze hadden hele schuwe kittens zitten en 2 ervan klommen zodra ik binnenstapte, tegen de tralies omhoog en schreeuwden het uit. De dame die erbij was, vond dit al heel bijzonder, omdat ze anders zo schuw waren. Ze zaten er al een week of 2 en waren niet gesocialiseerd omdat ze vrijwilligers tekort kwamen op dat moment.

Ik heb niet verder gekeken die 3^e september van 2015, ik was gekozen door de 2 broertjes die ik Sunshine en Moonlight zou gaan noemen. Oh wat waren ze bang in dat grote huis en voor dat grote mens. Alleen eten vonden ze helemaal geweldig. Moonlight was het bangst van het stel maar werd de rustige lieverd na veel geduld. Het duurde een paar maanden voor hij me volledig vertrouwde. Sunshine ontwikkelde zich al snel tot het enfant terrible, altijd de clown uithangend en de boel slopend. Hij was frank en vrij en volledig onweerstaanbaar.

In april 2016 begon hij met zijn ontsnappingspogingen. Daar was hij volledig door geobsedeerd. Hij moest en zou zien wat er nog meer in de wereld was. Hij joeg me af en toe de stuipen op mijn lijf daarmee. Ik voelde dat hij het serieus meende en ik wist niet wat ik daarmee aan moest. Hij heeft me menig keer bijna een beroerte laten schrikken maar ik kon het altijd net op het nippertje voorkomen.

Op 25 mei 2016 krijgt mijn moeder de diagnose, alvleesklierkanker, en mijn wereld stort daar een beetje door in. Om de klap volledig te maken, lukt het Sunshine op zondag 29 mei 2016, in alle vroegte, om te ontsnappen. Mijn grootste nachtmerrie werd hierdoor werkelijkheid. De grote paniek en de wanhoop staan me nog heel helder voor de geest. Dat, in combinatie met de ziekte van mijn moeder en het verloop daarvan, was het begin van zowat de meest vreselijke periode in mijn leven. 

Ik schreef elke dag op Facebook over mijn zoektocht naar Sunshine en wat er allemaal gebeurde hier in huize El Catos Locos en ook over mijn moeder. Hoe ik buiten naar hem zocht, weer of geen weer, op alle tijdstippen van elke dag en vaak ook nacht. Maar ook waar ik hem als vermist registreerde en alles wat er nog meer bij kwam. Ik was hier op alle manieren mee bezig en ook nog eens met mijn moeder en alles wat daarbij kwam kijken natuurlijk. Hele dagen in het ziekenhuis, mee naar de chemo en onderzoeken, de mega zware operatie die ze kreeg. Later, nadat ze terminaal was verklaard, gebeurde er ook ontzettend veel. 

Voordat Sunshine weg liep, had ik al toegezegd een zwerfkatje uit Griekenland te zullen adopteren. Een volledig witte kat met knalblauwe ogen. De oproep voor adoptanten met haar foto erbij had me toen zo aangetrokken dat ik overstag was gegaan en de jongens een zusje zouden krijgen. Ondanks de ellende waar ik nu in zat, wilde ik dit niet zomaar even afzeggen en haar de dupe daarvan laten worden. In de straten van Athene had ze weinig overlevingskansen. Bovendien was Moonlight zo ontzettend verdrietig en eenzaam nu zijn broer weg was, dat mijn hart daar ook volledig van brak. Hij werd er echt ziek van en vermagerde zienderogen. 

Aurora kwam naar Nederland eind juni 2016 en als ene witte bal trauma kwam ze hier aan. Ze vloog onder de bank en kwam er niet meer onder vandaan. Ik dacht op een gegeven moment niet dat ze het zou redden. Ze at en dronk niet, ze was al in de 1^e nacht ontsnapt, dat staat allemaal in mijn blogs van die tijd. Ze had nog nooit in een huis gewoond en probeerde zelfs door de ramen te springen, zo bang was ze. Van de wereld, van mensen, van alles. En ik ben nou eenmaal een mens en ik moest haar leren dat niet alle mensen je kwaad doen.

Met heel veel liefde en geduld transformeerde ze in een paar maanden tijd van een bijtende en krabbende, angstige helleveeg, tot de diva die ze heden ten dage is. Maar je begrijpt natuurlijk wel dat dit niet allemaal van een leien dakje ging. De moed zonk me geregeld compleet in de schoenen. De zorgen voor Aurora en Moonlight, zoeken naar Sunshine, mijn moeder helpen en begeleiden, haar zware operatie, ziekenhuis in en uit, chemo kuren, mijn eigen gezondheidsproblemen, problemen met mijn kleindochter, het overlijden van mijn vader en mijn ex-man waardoor mijn kind volledig instortte, het kon niet op allemaal... Het was soms echt veel teveel tegelijk allemaal. Maar Moonlight was mijn held, hij sleepte me er doorheen.

Dat moest natuurlijk allemaal verteld worden en dat deed ik nog steeds dagelijks op Facebook. Als ik niet in staat was om letterlijk buiten te gaan zoeken naar Sunshine, dan was het minste wat ik kon doen een stukje schrijven over wat er allemaal gebeurd was hier bij mij. Dat werd mijn lijntje naar hem dat ons zal blijven verbinden, zolang hij nog niet thuis is. Ik kreeg vele meelezers en sommigen daarvan zeiden dat ik iets met die stukjes moest gaan doen.

Zo ben ik deze website begonnen eind september 2016. Ik ben eerst begonnen om alle stukjes vanaf die helse 29^e mei te kopiëren en over te zetten en vanaf 1 oktober 2016 schrijf ik elke dag hier op mijn eigen website. Er moet heel wat gebeuren, wil ik een keer niet schrijven. Dat gebeurt dan ook maar zelden. Het is en blijft mijn lijntje met Sunshine en ik blijf hopen dat hij er ooit weer zal zijn. Het schrijven van een dagelijks verhaaltje is het kleinste stapje dat ik kan doen, richting hem.

Het buiten zoeken en overal speuren heb ik een beetje los moeten laten want anders word je knettergek. Maar schrijven kan altijd wel, bijna altijd in elk geval. Zo houd ik het levend en laat ik zien dat ik het nooit op zal geven om aan hem te denken en te hopen dat hij toch een keer weer hier zal zijn. Het gaat niet altijd over katten maar toch heel vaak wel. Ik kan er zelfs nog wel eens wat wijs uitgooien af en toe. Het aantal meelezers groeit nog steeds. Toch blijft dat gat van het gemis van Sunshine nog steeds heel groot, dat zal ook niet meer verdwijnen, tenzij hij thuis komt.

Ik kreeg opeens heel sterk het gevoel om er toch nog een kitten bij te nemen. Ik had al 2 van die traumagevallen hier rond lopen en zoiets moest ik nu vermijden. Ik wilde een echt goed gesocialiseerd beestje, zodat die het voorbeeld kon worden voor Aurora en Moonlight met hoe het ook kan zijn als je kat bent. Dat konden zij dan van hem of haar leren. Dit gevoel werd steeds sterker. Ik had zelfs al een naam voor het nu nog onbekende beestje, Rainbow. Die naam heeft voor mij heel veel betekenis.

Als de zon schijnt door tranen heen, tranen om Sunshine, dan krijg je een regenboog, Rainbow. Dat zou het voor mij betekenen en ik zou hem of haar wel herkennen. Als het echt zo moest zijn, dan kwam dat vanzelf. Heel vaak dacht ik, ja, ik wil die, of die bij elke adopteerbare kat die ik voorbij zag komen. Alleen voelde het steeds net niet goed. Tot 1 april 2017 dan, nee dat is geen grap. Een vriend van mijn dochter en schoonzoon redde die dag een moederpoes met 2 kittens. Mijn dochter, ook een dierengek, vloog daar direct heen om te gaan kijken. Ze stuurde me een foto van een net geboren kitten en ik wist het gelijk!

Dát is Rainbow! Een klein zwart/wit hummeltje met net zo’n zwart kinnetje als Moonlight. Dit moest hem wel zijn. Ik claimde hem gelijk. Vanaf die tijd ging ik elke week op kitten bezoek bij Dré en Angel en ik werd niet alleen verliefd op de kleine Rainbow, die van Dré naar mij mocht, zodra hij groot genoeg zou zijn. Op het andere kleintje werd ik natuurlijk ook een beetje verliefd maar die had hij aan iemand anders beloofd. Bovendien wilde ik er ook maar 1 bij.

Later bleek dat dit toch niet zo’n goed tehuis zou zijn voor een kitten. Die zou helemaal alleen naar een oud vrouwtje gaan. Dat is niets voor een speelse kitten natuurlijk. Dré, die zelf helemaal gek was geworden op de kleintjes, vroeg me of ik ze bij elkaar wilde houden. Ze waren maar met zijn tweetjes en hij wilde ze niet scheiden. Dat dit ondertussen mijn heimelijke wens was geworden wist hij natuurlijk al zo’n beetje.

Zo kwamen er eind mei 2017 nog eens 2 kittens bij. De andere 2 vonden dat absoluut helemaal niet leuk en dat was niet zo gemakkelijk de eerste paar weken. Ook dit kwam goed uiteindelijk. Liefde en geduld, daar kan je veel mee bereiken. Dus nu had ik er 5 eigenlijk, want ik tel Sunshine altijd mee natuurlijk. Alleen moest ik nu wel een passende naam verzinnen voor deze hekkensluiter. De anderen hebben namen van licht voor hem moest er een naam komen die ze allemaal zou verbinden. Het werd Skylar. Skylar betekent eeuwig leven en schoonheid, kracht en liefde. Mooier kon ik het niet vinden.

Mijn moeder heeft op 15 augustus 2017 deze aarde verlaten om boven in het licht verder te gaan. De bijzondere omstandigheden rond haar dood, de drama’s die daarbij kwamen kijken maar ook de vele tekens die ze aan ons gaf, vanachter de sluier, kan je vinden in de blogs van augustus 2017. Want dat waren toch wel heel bijzondere dagen. Als je niet in een leven hierna gelooft, dan ben je na het lezen van deze verhalen volgens mij toch wel anders gaan denken. Dat moet bijna wel of anders heb je het niet goed begrepen. Daarna, toen alle gekte een beetje ging zakken, ben ik zelf volledig ingestort. Ik was op. Maar ook daar zal ik vast en zeker weer uitkomen. Ik ben een vechter wat dat betreft. 

Ook daar schrijf ik over en nog steeds natuurlijk over dat harige stelletje ongeregeld. Die houden me op de been, het zijn mijn eigen dieren-engeltjes. Ze geven en leren me zoveel, daar raak je nooit over uitgeschreven. De kleintjes hebben nog nooit iets naars meegemaakt en zij laten aan de andere 2 inderdaad zien dat het ook anders kan. De 2 groten hebben al een hoop bijgeleerd ondertussen, Aurora durft nu zelfs op schoot en ook Moonlight is vrijer in zijn doen en laten. Ik kan niet eens een grote mond opzetten of de 2 tere zieltjes zijn al gekwetst en daar leren ze mij dus ook weer dingen in mezelf bij te stellen. Ze zijn nu alle 4 wel op elkaar gesteld en spelen zo leuk met elkaar. Het is zelfs nog beter dan ik gedacht zou kunnen hebben met die twee (B)engeltjes erbij. 

Ik hoop dat je het ook leuk zal vinden om over mijn harige huishouden te lezen en over mijn leven van alledag. Er staan filmpjes, foto’s maar ook links voor de mensen die hun kat ook kwijt zijn naar sites die je daarvoor nodig hebt. Hoeveel tijd er ook nog mag verstrijken sinds Sunshine vermist is, ik blijf hopen op zijn thuiskomst. Dan kan hij eindelijk weer verenigd worden met zijn broer Moonlight, die hem nu nog steeds mist, maar ook zijn zus Aurora en 2 kleine broertjes Rainbow en Skylar ontmoeten. Daar blijf ik op hopen en hoop doet leven!

UPDATE

Einde 2018 staan we weer voor een heel nieuw begin. Ik ben mijn baan kwijt, dat zat er al een tijd aan te komen, vanaf de reorganisatie maar het voelt goed. Alsof 2019 gewoon een echt heel nieuw begin wordt van van alles in mijn leven. Nieuwe Ria, nieuwe baan, nieuw huis, nieuw diploma, nieuw boek uit bij een nieuwe uitgever, het ligt nieuw in de winkels, kortom bijna alles nieuw. Behalve mijn harige schatjes, dat die maar zo mogen blijven als ze zijn want ze zijn perfect juist door al hun imperfecties! Als het dan ook nog eens het jaar zal gaan worden waarin Sunshine thuis gaat komen, dan heb ik alles wat mijn hartje begeert! Dan schijnt mijn zonnetje pas echt.

UPDATE

juli 2019; Er is weer heel veel gebeurd natuurlijk, daarvoor kan je mijn blogs zelf lezen, voor de details. In augustus 2019 ga ik stage lopen en in september begint mijn studie apothekersassistent. Een studie van 3 jaar die in 1 jaar is gepropt. Ik ga het zwaar krijgen maar dat geeft niets. In november 2020 moet ik mijn diploma hebben, gelijk met een 6 maanden contract bij een baas. Daarna mag ik misschien blijven of moet ik ondertussen weer op zoek naar een baan. Dat zien we dan wel weer. Spannend allemaal, lees maar mee, als je wilt

UPDATE

16 JUNI 2020: NA EXACT 4 JAAR EN 18 DAGEN KREEG IK EEN TELEFOONTJE VAN DIERENOPVANG VLAARDINGEN, HIJ IS TERECHT!!! IK KAN ER NOG STEEDS EVEN NIET BIJ DAT HET EINDELIJK ZOVER IS MAAR IK BEN ER ALTIJD IN BLIJVEN GELOVEN EN ZO ZIE JE MAAR!  DAAT WERKT!!!

Soms zijn dromen echt geen bedrog, soms weet je het gewoon!

UPDATE 2022: Omdat ik opeens en wel heel erg acute staar kreeg, moest ik uiteindelijk toch echt even stoppen met schrijven. Ik zag het gewoon niet goed meer en door Corona was er een lange wachtlijst voordat ik daaraan geopereerd kon worden. In april is mijn 1e oog geopereerd en hoop in juni aan het 2e geopereerd te kunnen worden.  Ook al was het ondertussen wat afgezwakt, niet meer dagelijks, toen wekelijks en werd het zo eens per 2 weken. Maar toch, ik vind het fijn om wat dingen van me af te schrijven. Ik pik het zo snel mogellijk weer op als mijn zicht weer ok is en ik de juiste computer/leesbril heb gekregen. Komt goed, even geduld!!! 

🤨Als je op een "dag" klikt, zie je onderaan de pagina een knopje "overzicht" als je daar dan op klikt dan krijg je een overzicht van alle pagina's van die maand. 💋Zo kan je direct de dag vinden waar je naar op zoek bent en verder lezen. 😎 Ook kan je dan gelijk onderaan een commentaar achterlaten of een like geven, 🤪dat zou ik echt heel leuk vinden! 

Of je zoekt via het menu, per jaar, per maand en dan per dag. Alles is mogelijk, dat weet ik nu wel zeker!!!