Het was een aparte dag gisteren. Vol met afsluitingen en dat gaf een apart gevoel. Heel apart, van binnen ja. Toen ik er tussenuit piepte stiekem, zonder dat ze het wisten dat ik niet zou wachten op de kisten van de kistenkoning, ging ik eerst naar Stefan. Maar ik zag, toen ik al in de auto zat, dat ik weer eens te vroeg was. Ik heb een hekel aan wachten en al helemaal als dat door mijn eigen schuld is. Het kwam misschien wel goed uit, RotterdamP zit daar vlakbij, dan ging ik daar toch eerst even naartoe. Eventjes wat vers dampsap halen. Gek genoeg kent het woordenboek, dat automatisch aan staat als ik typ, dat woord. Ik dacht dat ik het zelf verzonnen had maar dan had ik wel een rood wiebellijntje eronder gezien, zoals bij RotterdamP. Nou ja, het zal wel, dampsap halen dus eerst.

Ik wist al wat ik moest hebben, ik was er snel weer weg en ik was exact op tijd bij Stefan. Alleen werd er niet open gedaan. Raar! Ik nog eens aanbellen. Er zijn altijd volop mensen daar in huis en normaal doet er altijd wel iemand open. Nog eens bellen. Niks, geen reactie. Ik app dan maar naar Stefan, kijken of hij gelijk antwoord geeft. Ook niet. Na zeven minuten in de regen en de wind te hebben gestaan, vind ik het wel genoeg. Ik app dat ik nu weg ga en loop maar weer naar de auto. Ik had ook nog geappt of ik het verkeerd had, dat kan ook natuurlijk of dat hij het vergeten was. Ben ik net een klein stukje aan het rijden gaat de telefoon. Ik zie gelijk een parkeerplek waar ik zo in kan rijden.

Dat doe ik dan ook en ik neem op, het is Stefan. Hij is er gewoon maar was even van zijn plek en hij vond het ook raar dat er niemand open had gedaan. Goed dat ik geappt had in elk geval. Ik keerde weer even om, ik was nog geen minuut ver. We hebben zo alles nog eens doorgenomen. Ook hoe het nu gaat. Dingen zoals het uitje naar Antwerpen, waar ik zo'n last van kreeg halverwege. Tja, het is nu eenmaal zo, zulke dingen kan ik niet meer doen. Dat ik dat nu ook geaccepteerd heb en weet dat ik er maar omheen zal moeten gaan werken. Ik word nooit meer hoe ik was en als je ziet wat daar het gevolg van was, is dat maar goed ook. Hij vindt me in elk geval erg goed bezig en we hebben dan ook besloten dat dit de laatste keer was, dat ik er geweest ben. Het werd zo gelijk een afscheid, al had ik dat ook eigenlijk wel al een beetje verwacht.

Ik moet gewoon zo door blijven gaan, de resterende kilo's teveel moeten er nog af voor de zomer, werk zoeken wat bij me past, zonder continue diensten. Ik doe het goed, de acceptatie was er al maar ik handel er nu ook naar en hou er rekening mee. En dat is de juiste en enige manier om verder te komen. Wie weet hoeveel ik nog vooruit zal gaan de komende maanden. Ik ben in elk geval op de juiste weg en erg goed bezig. Ik had een kerstkandelaar voor hem meegenomen, die hij erg mooi vond, dat werd gelijk een soort afscheidscadeautje. Binnen een uur stond ik weer buiten in de regen en wind want het was echt schijtweer gisteren. Nu is het, gek genoeg, prachtig en nog vrij warm ook, in verhouding.

Daarna ging ik door naar de RMC en daar was ik voor de allerlaatste keer. Tenzij ik nog een keertje Kim ga ophalen of zo maar dan hoef ik er niet naar binnen natuurlijk. Ja, het is zover, ik ben er weg, zonder afscheid of wat dan ook. Zaterdag is het precies veertien jaar geleden dat ik een contract kreeg daar. Daardoor kon ik ook hier deze woning huren, wat was ik daar blij mee, na 7 maanden dakloos te zijn geweest. Ik heb er de meeste jaren met erg veel plezier gewerkt en laat ik dan ook maar alleen aan die jaren terug denken. Dat lijkt me het beste. De afgelopen paar jaar zijn me heel zwaar gevallen maar daar leer je wel het meeste van. En geleerd heb ik! Heel veel geleerd. Eerlijk is eerlijk, de koek was gewoon op. En dan moet je wat anders te eten gaan zoeken.

En dat is wat ik nu moet gaan doen. Met alle liefde hoor. De maand december ga ik zien als ene grote vakantie. Vandaag ben ik nog in dienst bij de RMC maar morgen niet meer. Heel apart voelt dat. Ik word 57 in maart, en dan moet je weer met alles opnieuw beginnen. Maar dat geeft niet, dat komt wel goed. Het voelt ook goed, dat zegt al wel genoeg, het werd tijd nu. Ik ben uit diepere dalen gekropen. Dit zal in verhouding gewoon meevallen. Het wordt een heel erg druk jaar voor mij, 2019. Dat weet ik nu al daarom de december maand dan maar als vakantie nemen. Dat kan helemaal geen kwaad. Dus als er RMC-ers meelezen, het ga jullie goed! Mij zal je er niet meer zien in elk geval.

In januari begin ik een opleiding One Stroke Certified Instructor, deel I en deel II. Daarmee ben ik dan de enige gecertificeerde in heel Nederland. Er zitten er meer in Europa hoor, ik weet er eentje in Italië. Mijn boek moet ook echt af, voor de zomer het liefst. Bovendien moet ik weer aan de bak met solliciteren en noem het maar op allemaal. Maar ik kan veel, ik ben een harde werker en ik zet me altijd volledig in met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Als ik een baas was, dan zou ik mij graag in dienst nemen, durf ik zomaar te zeggen.

Ik weet in elk geval nu heel goed wat ik wel of niet wil. Ik wil het liefst een baan van 32 uur, geen 40 uur meer, waarvan ik dan de woensdag vrij ben. Dat is het meest ideale voor mij. Ik wil hard werken maar ik wil geen stress meer, dus bij een vervoerder of dat soort dingen, dat zou ik niet meer zien zitten. Ook wil ik zeker nooit meer continue diensten draaien. Sinds 1995 heb ik dat gedaan, ook die koek is op. Nu kan ik dat gewoon niet eens meer, in de avonden gaat het licht uit en dan moet ik ook niet meer op mijn werk willen zitten. Dat zou die baas ook niet moeten willen hoor.

Ik zal rekening moeten houden met mijn beperkingen want zoiets als me is overkomen, wil ik nooit meer meemaken natuurlijk. Ik moet mijn grenzen goed blijven bewaken, voor mijn lijf weer lelijk zal gaan doen. Het kan een uitdaging zijn om op mijn leeftijd weer werk te vinden maar ook die brug kom ik wel over. Ik ben zo multifunctioneel als de pieten, er is weinig dat ik niet kan. Ja, in de bouw moet je me niet in gaan zetten, of als duiker, ik noem maar even wat geks, maar dat lijkt me erg logisch ook. Ik kan goed leren, dus willen ze me omscholen, ook goed! Na augustus heb ik twee certificaten One Stroke op zak, wie weet kan ik daarmee iets in de creatieve wereld maar zo niet, dan kan ik nog alle kanten op met al de ervaring die ik mee zal brengen.

Ik heb al van alles gedaan, kapster geweest, receptioniste/telefoniste, medisch secretaresse, psychologisch assistente, eigen bedrijven gehad, planner, leidinggevende, de lijst gaat maar door. Hier zit één brok ervaring. Ik weet één ding zeker, het voelt goed, ik kóm er wel. Weer mijn leven op zijn kop en zekerheden kwijt maar ik ben zo'n stuk verder dan toen ik in 2005 berooid terug kwam in Nederland met niets dan schulden op mijn naam die nog door een ander gemaakt waren ook. Maar daar ben ik ook uit gekomen, alles opgelost, jaren over gedaan maar alles recht getrokken. Dat kan ik ook allemaal, dat is ook gelukt. Dan is dit echt gewoon peanuts! Let maar op! Ik kan over een tijdje mezelf gaan af zitten vragen waarom ik het niet jaren eerder gedaan heb. Zeker weten.

"Het devies van de kat: wat je ook gedaan hebt, probeer altijd te doen of het de schuld van de hond is. "

Jeff Valdez

Ik ben hele dagen thuis maar net op die ene dag, dat je een paar keer weg moet, komen ze je bestelling brengen. Je kan bij DHL dan wel op een button klikken, waarbij staat 'iets anders afspreken?'. Alleen werkt dat ding niet. Ja, je gaat naar een andere pagina, daar moet je de bezorgcode en je postcode invullen en dan zegt dat ding dat die niet bestaan. Lekker handig weer. Ik weet dat het weer zo'n flink pakket is , ik kan ook niet toveren dat ik er dan ben. Als het een beetje meezit komt het voor ik weg moet of anders net nadat ik terug ben. Laat ik nou eens gewoon van uitgaan dat dit zo zal zijn.

Want tussen acht en achttien uur thuis zijn, dat zal niet iedereen zomaar lukken. Nu ben ik vaker thuis dan normaal maar goed, zelfs dan zie je dat het niet altijd makkelijk is. En waarom hebben ze nou zo'n knop als het niet werkt? Daar kan ik me dan redelijk aan irriteren. Doe die er dan niet bij, dat scheelt echt niet alleen mij een hoop frustratie. Ik heb het echt nu al een keer of tien geprobeerd maar ik heb het opgegeven. Het is voor hen ook lastig om met zo'n groot pakket te blijven zitten. Hopelijk geven ze het niet, zoals ooit met een loeizware krabpaal, af bij de buren een heel stuk verderop. Dan weet ik weer niet hoe ik het thuis moet krijgen.

Ik moet straks naar Stefan en daarna ga ik nog iets doen wat heel belangrijk is. Daar vertel ik morgen dan wel weer over. Hopelijk heb ik dan ook gewoon mijn pakket in ontvangst kunnen nemen, anders krijg je dat weer, een nieuwe afspraak maken en hopen dat dit dan wel gaat lukken. Het is weer eens afwachten allemaal. De afspraken kan ik niet afzeggen in elk geval. Het bezorgen had wel moeten kunnen maar ja, als dat niet werkt moeten ze het zelf maar weten. Het viel me al mee dat ze het gisteren al gemaild hadden en niet tien minuten van te voren. Alleen kon ik er gisteren helemaal niks mee.

Ik ben een hele grote fan van online shoppen. Het heeft mijn leven een heel stuk makkelijker gemaakt. Maar dit soort dingen maakt het dan weer lastig. Ook vind ik de laatste tijd erg vervelend worden, dat je bij alles wat je koopt, dan ook weer een mail krijgt of je het even wilt beoordelen. Ja jeetje zeg, dan kan je ook wel aan de gang blijven. Ik bestel praktisch alles via het internet. Vooral voor de katten bestel ik praktisch alles, en ook die moet ik dan elke keer opnieuw beoordelen. Ook dingen zoals mijn vitaminen, die ik bij moet slikken, bestel ik online. Dat is veel goedkoper en dan heb je vaak ook aanbiedingen. Maar om dat dan weer te moeten gaan zitten beoordelen.

Als je zo vaak online koopt als ik, dan kan je daar een dag per week voor uittrekken. Ze sturen allemaal dat het maar vijf tot vijftien minuten duurt. Nou, reken maar uit. Je zit zo op een werkdag van acht uur. Daarom verwijder ik die mails vaak. Dingen zoals een boek of zo, ja dat wil ik nog wel eens invullen. Maar voor de rest, zeker bij bestellingen die je vaak herhaalt, laat maar hoor. Dat is gewoon te veel werk bij elkaar. Dan weet ik wel wat leukers te doen. Herinneringen op Facebook bekijken bijvoorbeeld.

Dat zat ik net te doen en dan zie je dat het twee jaar geleden is, dat ik met mijn moeder zat te wachten bij de oncoloog. Ik weet dan gelijk weer dat we toen gingen zeggen dat ze zou gaan stoppen met de chemo. Daar had ze het wel mee gehad. Haar flinke bos haar was uitgedund en ze zag er zo tegenop, ze vond het echt vreselijk. Klaar mee dus en gek genoeg werd dit door de artsen stiekem ook nog een beetje toegejuicht. Krom toch? Oh wat was ze opgelucht toen we weer naar huis gingen. Niet voordat we eerst weer zo'n heerlijke swirl hadden gehaald natuurlijk. Ze was er zo vrolijk door, ze ging niet meer naar de chemo, het was bijna feest voor haar.

Twee jaar geleden nog maar. Het lijkt, weer eens, tegelijkertijd zover weg en zo dichtbij. Raar wat tijd met je kan doen. Waar we later heen gaan, als we hier niet meer moeten zijn, is er geen tijd. Dat lijkt me nou echt heerlijk! Het is de maatschappij die het zo lastig maakt hoor, want als je volgens je natuur zou leven, dan zou dat er al heel anders uit zien. Dan leefde je in de winter ook anders dan in de zomer. Dan leefde je naar de zon. Dat lijkt me ook niet verkeerd. Maar ja, die maatschappij is er nou eenmaal, niets aan te doen, daar zal je je in moeten schikken.

Het is al bijna tijd om te gaan vertrekken en nog steeds is er niets binnen. Hij heeft nog zo'n half uur voor ik echt weg moet zijn. Dan ben ik een uurtje of twee, tweeënhalf weg. Het zou wel weer heel knap zijn als ze dan precies in die tijd komen. Ze hebben een marge van tien uur gegeven. Waarvan ik er zeker zeven van thuis ben. Maar net in die uurtjes dat ik er niet ben, komen ze dan. Of niet, kan ook natuurlijk. Want toen ik thuis kwam dook ik gelijk in de brievenbus. En daar lag zo'n papiertje van een bezorger. Ik al mopperen natuurlijk. Kijk ik er boven eens goed naar, is het een pakket van UPS. Ik moet het gaan halen, dat kan natuurlijk pas morgen weer, helemaal op de Franse laan. Jeetje zeg! Dat is nou ook niet echt naast de deur.

Dubbel goed nieuws, ik krijg een pakketje waarvan ik geen idee heb wat dat kan zijn. Bovendien is DHL nog niet geweest. Ik start net de pc weer op, snel weer op de code in de mail geklikt, nee die is nog onderweg. Woehoe wat een dag is het vandaag! Alles zit gewoon helemaal mee. Ja, oké alleen UPC gemist maar aangezien ik geen idee heb wat het is, ik heb volgens mij niets meer onderweg tot zaterdag, is dat zo een leuke verrassing. Morgen kijken wanneer ik het kan gaan halen. Leuk! Verrassing!!! Voor nu ga ik lekker niks doen want de rest vertel ik toch morgen pas. Ik heb wel weer genoeg getypt voor vandaag. Ik ga lekker wachten tot DHL er is en dan kan ik weer wat rommeltjes gaan opruimen hier op mijn bureau. Leuk en fijn al die bergruimte erbij. Wat zou dat pakketje nou toch zijn?! De kisten zijn in elk geval binnen nu net. Wat een dag zeg!

"Ik houd van katten, ze denken na en houden hun gedachten voor zich. "

Jean-Marie Gourio

Gisteren kwam er een oud collegaatje bij me langs. Ze wilde graag een agenda. Ik had er, toen ik eenmaal wist dat die naar haar zou gaan, een achterkantje bij gemaakt, die bij haar paste. Zij is ook een groot kattenliefhebster, dat schept altijd een band. Bovendien kennen we elkaar al jaren en hebben ook samen jarenlang op dezelfde afdeling gewerkt. Er is natuurlijk zo ontzettend veel veranderd en zij is ook op een hele andere afdeling gaan werken. Ik was al sinds 2012 van planner naar teamleider gegaan, van de CVL naar het KCC. De Centrale Verkeersleiding was onze gezamenlijke afdeling jaren lang.

Ze moest weer terug naar het werk, anders hadden we zo de hele middag vol gekletst. Wat er bij mij in mijn hoofd schoot, was een hele hectische week, lang geleden al. We hoorden in de avonddienst, vanaf een uur of half vier, met minstens vijf of zes mensen te zitten. Maar we waren al onderbezet en er waren nog eens zieken ook. Puntje bij paaltje zaten Sandra en ik daar met zijn tweetjes! Echt bizar hoe hard we toen gewerkt hebben. Het was dan ook bijna niet te doen. Ik zat het werk te doen voor drie man en zij ook. Omdat we niet weg konden om een sigaretje te gaan roken, hingen we uit het raam met een peukie, snel haaltje nemen en weer door.

Het was natuurlijk ook nog eens spitsuur, iets wat bij werken bij een vervoerder altijd al hectisch is, al zit je met zijn tienen. Pas rond een uur of tien 's avonds werd het weer wat rustiger en konden we een klein beetje tot rust komen. Mijn hemel zeg, dat was buffelen. En als je dacht dat het de volgende dag zou zijn opgelost, vergeet het maar, we hebben een week zo moeten werken en toen hebben we gezegd dat we dit niet meer zouden doen. Dat we dan naar huis zouden gaan. Het is gelukkig nooit meer zo erg geweest als die week. Al was het altijd heel hard werken, maar wel heel leuk werk, op die afdeling.

Ik deed toen de Vervoer op Maat Planning, de Personeel/Werk Planning, de spraakoproepen van de VOM vloot, zij deed de taxi met de spraakoproepen, de Airport planning en nog iets, ik weet het niet meer. Later kregen we nog commentaar omdat zowel zij als ik een foutje had gemaakt. Goh, wat gek zeg! Daar hebben we ook nog even wat van gezegd. Ze hadden gewoon mazzel dat wij ons werk zo goed deden, anders waren er nog veel meer fouten gemaakt! Aan de ene kant genoten we er nog van ook, eens de gekte wat minder werd. Aan de andere kant wilden we ook nooit meer zo'n week avonddiensten meemaken. Grappig hoe je dan dat soort dingen opeens weer herinnert. Dat waren wel leuke tijden toen.

Vandaag is ook weer een hele effectieve dag geweest. Ik heb twintig potten voor Sophia gevuld met snoepjes. Er zitten ook wat potten bij met alleen maar bloemen. Voor kindjes die geen kerst vieren. Ook heb ik er nog zakken met zoutjes bij zitten en twee doosjes met halal snoepjes. De verpleging kan dan zo de snoep eruit kiepen en het vervangen voor iets wat dat kind mag. Mogen ze helemaal niets, dan hebben ze altijd nog een leuke pot! Daar kunnen ze dan ook weer dingetjes in bewaren, als ze dat willen. In elk geval, ik heb me er wel mee vermaakt.

Ik heb ook nog twintig visite kaartjes zitten schrijven. Ik stuurde daar een foto van naar Karina, die belde me gelijk op. Er staat op, pay it forward, en zij dacht dat de mensen zouden denken dat ze het zouden moeten betalen vooraf. Ik moest zo lachen. Maar ja, wel een goed punt, niet iedereen kent die film natuurlijk. Wel jammer want die zou iedereen moeten zien. Zo'n mooi verhaal, met een lach en een flinke traan maar ook met hoop voor de wereld. Eigenlijk best wel een mooie film voor in deze tijd, om te kijken. Ik zal hier een link bij doen, voor als je de trailer wilt bekijken. Klik dan hier 

Ik bedoelde er mee te zeggen, doe zomaar uit jezelf iets goeds voor anderen, dat krijg je ooit een keer terug want daardoor doe je ook iets moois voor jezelf. Zo werkt dat gewoon, het is een universele wet. Dat hoeft niet met geld te zijn, het kan ook door je daden. Het hoeft niet groots te zijn, het mag ook iets kleins zijn. Als dan iemand vraagt waarom je dat doet, vertel je dat verhaal en dan vraag je of die persoon het ook wil doen. Zo krijg je een soort van sneeuwbal effect. Hoe mooi zou het zijn, als iedereen dat zou doen?

Ik ben ondertussen ook bijna klaar met alle cadeautjes inpakken. Ik moet er letterlijk nog drie inpakken én een grote doos inpakken. Ik moet het maar in tassen gaan doen of zo, dat ht hier een beetje minder rommelig wordt. De doos met Sophia potten heb ik al weggezet. Kim komt binnenkort de drie dozen die voor haar klaar staan ophalen. Dan krijg ik weer wat lucht. Kim weet al wat ze krijgt, want daar heeft ze zelf om gevraagd. Daarom vond ik dat ik er nog iets bij moest doen wat ze niet zou weten. Zo heb je dan ook nog een beetje verrassing.

Het is al leuk dat ze graag iets wilde dat ik gemaakt had. Ze had een karaf gezien, die ze geweldig vond. Ze vroeg me, of dat mocht, dat ze die voor de kerst zou krijgen. Ja natuurlijk mag dat! Dat is toch een mooi compliment, vond ik zelf. Maar daarom heb ik er nu iets bij waarvan ze niet weet wat het is, dat vind ik gewoon leuker. Voor mijn broer heb ik, naar zijn specifieke instructies, een schilderij gemaakt en die kan ik ook niet laten zien, dat is ook een verrassing. Ook al heeft hij wel hele nauwkeurige eisen gesteld, dan weet je toch niet hoe het er als geheel uit is komen te zien. Ik vind het wel erg geslaagd geworden, hopelijk vindt hij dat ook. Daar komen we met de kerst pas achter. Nog heel even geduld.