Gisteren was het dus precies 6 maanden geleden dat Sunshine er vandoor ging. Dat heb ik vandaag pas in de gaten. Gisteren was een veel te lange dag. Dat lijkt altijd zo als je naar het ziekenhuis gaat. Daarom had ik er niet aan gedacht, of had ik het misschien wel weggestopt. 

We waren er gisteren precies op tijd en de wachtkamer zat afgeladen vol. Ik had al gelijk zoiets van oh oh, dat gaat wel weer even duren. Dat was dan ook zo. Het gesprek was eigenlijk vrij simpel, met nurse practioner Mw. Peck. Ze staan er achter als mijn moeder de chemo zo zwaar vond dat ze er niet meer mee verder wilde. 

Ze slikt ondertussen al de curcumina longa capsules en daar moet ze maar gewoon mee door blijven gaan. Dit natuurgeneesmiddel schijnt ook kankercellen te bestrijden. Maar ja, garantie heb je toch niet. Ook niet met de chemo.

De tumor hebben ze volledig weggehaald, er zijn geen uitzaaiingen en haar lymfeklieren zijn schoon. Die chemo was sowieso ter preventie maar zonder garanties. Het verschil met de capsules en de chemo is alleen wel erg groot.

Met de capsules, die geen bijwerkingen hebben, is het baat het niet dan schaadt het niet. Met de chemo is het, als je nog op je benen kan staan tijdens en je nog wat haar op je hoofd hebt voor je ermee klaar bent, baat het niet dan schaadt het sowieso. 

Garanties bestaan er natuurlijk niet in het leven. Voor ma's operatie werd ons al verteld dat 80% van de patiënten met alvleesklierkanker overleden zijn binnen 17 maanden na de diagnose. Ongeacht hoe de operatie verloopt of wat dan ook erna nog wordt gedaan. Maar ja, als ik morgen onder een auto loop, dan lig ik nog eerder in mijn kist dan mijn moeder.

Ja toch? Wat hebben wel of geen garanties dan voor nut. Die heb je niet wat 'leven' betreft. Moet je je dan maanden lang bang en ellendig blijven voelen omdat het heeeeel misschien je leven iets verlengt? Lekker dan als je je zo beroerd voelt en elke keer als de dood bent om er naartoe te gaan!

Mw. Peck heeft na het gesprek ook nog even de operatie wond van vorige week bekeken. Ik viel haast van mijn krukkie, zo diep zag dat er uit! Nogmaals er is overduidelijk geen verpleegster aan mij verloren gegaan. Al mijn patiënten zouden 1 voor 1 harstikke dood gaan. Brrr, daar kan ik zo niet tegen! 

Geneeskunde 2017; als je nou denkt dat er iets niet goed is met die wond, of de thuisverzorgers geven dit aan, mail dan even een fotootje! Hahaha, dat is ff handig! Dan hoef je niet helemaal naar het urenlange spreekuur elke keer. Er is wat voor te zeggen dus, die moderne geneeskunde!

We moeten 10 januari weer terug, zie ik tegen die tijd wel hoe ik met mijn diensten zit. Dat is pas volgend jaar. Ze blijft daar dus gewoon onder controle. Alvleesklierkanker is de meest agressieve die er is en het hardnekkigst dus tja, dat blijft afwachten. Ze kunnen het alleen maar in de gaten houden, meer niet. 

Als ik naar mijn moeder kijk, is ze alleen al opgeknapt door het besluit om met de chemo te stoppen. Gek genoeg voel ik me daar opgelucht bij. Dat kan ik niet verklaren. Dat is er gewoon, die opluchting. Misschien wel omdat ik haar heel hard achteruit zag gaan en haar angst om te gaan steeds mee maakte. Je ziet haar gewoon weer opleven. 

Ze voelt zich er zelf ook heel goed bij. Geniet maar gewoon lekker van het leven, oud of jong, je weet toch nooit wanneer het jouw tijd zal zijn. Dat weten ze daarboven wel en daar moeten we ons ook niet druk om maken. We gaan toch allemaal. De een wat eerder dan de andere maar gaan zullen we!

Toen moest er nog gewerkt worden. Ik was dan ook exact half 5 op mijn werk. Alleen was ik moe alsof ik 2 dagen achter elkaar had doorgewerkt. Dat heb ik altijd na zo'n ziekenhuis bezoek. Ik heb zoveel zitten typen op mijn werk, dat mijn arm er bijna afviel voor mijn gevoel. Ik was dan ook erg blij toen het tijd werd om naar huis te gaan. Lekker naar de cits!

Vandaag is het een ongekend slome dag waarop er weer eens niets uit mijn handen komt. Het daglicht neemt alweer af.  Ik zit op een pakketje te wachten dat voor 3 uur bezorgd zou worden door DHL. Ondertussen is het bijna 4 uur, op de track and trace pagina staat er nog steeds dat het onderweg is.

Hallo! Ik wilde ook nog wat boodschapjes halen hoor. Het wordt al weer donker dus, hoera!, stofzuigen kan niet meer haha. Dat doe ik zaterdag wel allemaal, geen zin in vandaag. Op mijn 1 aaneengesloten vrije dag doe ik een keertje helemaal niets. 

Behalve werken aan mijn kerstcadeautje voor mijn moeder. Wat heb ik het mezelf weer lastig gemaakt. Ik kan er alleen niets over vertellen want zij leest deze stukjes ook. Ik ga er zometeen weer even voor zitten. Dat horen jullie later nog wel, waar ik me al dagen mee bezig hou. 

Ik hoop dat de shipment inderdaad nog today delivered zal worden, zoals het er staat. Misschien kan ik dan toch nog even weg. Dan ligt het verder nog alleen maar aan of ik dan nog wel zin heb. Ik dénk het niet! Dan maar geen worstje bij de zuurkool, dat is zonder ook wel lekker. 

"Kijk uit voor mensen
die niet van katten houden.
"

Iers gezegde

Vaag hoor ik een muziekje ergens vandaan komen. Waar ben ik? Oh ik heb me vast verslapen! Ik ga met een ruk rechtop zitten en hoor het muziekje nu harder. Raar, mijn wekker heeft een ander deuntje. Aha, mijn telefoon gaat. 

Slaperig zeg ik "hallo?" Mijn moeder. Ik heb je gisteravond om 9 uur al gebeld hoor, zegt ze. Eh ja ma, toen zat ik op mijn werk en dan kan ik niet altijd zomaar mijn telefoon oppakken. (ik had het eerlijk gezegd ook niet gehoord anders had ik wel terug gebeld maar dat is een ander verhaal).

Huh, zegt mijn moeder, je zit nu toch op je werk? Nee ma, ik moet vanmiddag werken. Oh, maar ik heb het busje besteld voor 1 uur. Maar ma, dat is toch veel te vroeg? Ze antwoordt, maar we moeten er toch half 2 zijn? Nee ma, half 3. Nou ik ga even kijken hoor, zegt ze een beetje opstandig.

Ik wacht, ondertussen proberend wat meer wakker te worden. Oh ja, hoor ik haar zeggen. Dan ga ik maar even terug bellen. Ja ma, zou ik maar doen, bestel maar voor kwart voor 2, dan ben ik om half 2 bij je. Oké tot straks, zegt ze en hangt op.

Ja. Ik ben wakker. Als ik de televisie aanzet, zie ik nog net de laatste uitzending van het nieuws. Het is bijna 9 uur. Daar hoor ik dat het vannacht de koudste novembernacht van de eeuw is geweest. Een koude record is verbroken. Heel fijn, not. In gedachten zie ik Sunshine vergaan van de kou. Daar word ik nou ook niet echt vrolijk van! 

Waar ik gisteren wel vrolijk van werd was een bericht op Facebook waar iemand, nog bedankt Sonja!, me in getagd had. Zij had blijkbaar het gevoel dat ik zoiets wel even kon gebruiken. Nou, dat klopte dan ook helemaal! Op Facebook, bij de pagina Vermiste katten, stond het volgende:

Opsteker voor iedereen die z'n geliefde poes mist .. Mijn kat Bibi is net vanochtend na bijna een JAAR vermissing binnengewandeld alsof er niets gebeurd is ! Hou moed ! - overweldigd door al jullie reacties , leef met de vermissingen mee ❤️ Ga vandaag een GPS band voor em bestellen . En je kan het niet genoeg herhalen , chip je kat , ook al blijft hij/zij binnen!

Dat was wel even heel fijn om te lezen! Misschien is het je al opgevallen, zoals het mij in elk geval wel opvalt, elke keer als ik er bijna doorheen zit, kom ik altijd weer op de een of andere manier berichtjes als dit tegen. Alsof er voor gezorgd wordt dat ik niet echt volledig de moed laat zakken.

Bovendien, GPS halsband??? Zie mijn pagina met links, daar staat dit nu tussen. Voor mij een beetje de put dempen als het kalf verdronken is natuurlijk. Maar zodra Sunshine weer thuis is, krijgt hij, als enige van de 3 gewoon zo’n halsband om zijn nek. Daar zal hij maar aan moeten wennen.

Mister Houdini in katvorm vertrouw ik natuurlijk voor geen meter meer, zeker niet voor wat zijn ontsnappingsmogelijkheden betreft. Ik had in geen duizend jaar kunnen bedenken dat hij er op deze manier vandoor zou kunnen gaan, hier op mijn 3 hoog achter.

Murphy’s law was voor mij die 29e mei in werking getreden en dat zou ik weten ook! Zo’n achterlijke samenloop van omstandigheden kan zelfs Stephen King niet verzinnen. Dat wil wel wat zeggen natuurlijk. Het is alleen wel gebeurd helaas. Eens maar nooit weer. Daar komt Catdini nog wel achter als hij hier weer veilig rond loopt te hangen.

Die Murphy met zijn rot wet heeft me in mijn leven al wat te vaak opgezocht, die moet nu maar eens een keertje gewoon ff ophoepelen. Ik werk een stuk liever met de wet van de aantrekkingskracht, ook wel the Secret genoemd. Dat lukt me steeds beter en er is geen betere oefening als nu met Sunshine. Al had ik dan toch wel liever op een andere manier geoefend. Kom op joh! Hier is het lekker warm binnen, tijd om thuis te komen!

Wat ik in alle consternatie van alles nog helemaal vergat te vertellen; ik ben afgelopen vrijdag maar weer eens een keertje gaan paardrijden! Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat dit voor mij al meer dan 20 jaar geleden moet zijn. Ik kan me de laatste keer niet eens herinneren.

Misschien wel een beetje overmoedig dus van me. Ik ben altijd al gek op paarden geweest. Ik vond niets heerlijker dan in volle galop langs het strand te vliegen op een hoge paardenrug! Of door het bos, gewoon lekker stappend en genietend van al het moois. Af en toe een niets voorstellend dressuurwedstrijdje mee doen. We waren vaak op de manege te vinden. Kimberley reed ook graag op de pony's daar.

Paarden zijn zo prachtig en lief! Dat blijft altijd trekken, zo'n torenhoge viervoeter waar je op mag zitten. Niets heerlijker dan na een dagje manege naar paarden stinkend thuis te komen. Maar ja, ik word er ook niet jonger op en het was al zo lang geleden! Zou ik het nog kunnen? Voorzichtig steeg ik op.

Nog voor ik goed en wel zat ging de furie er vandoor! Ik probeerde me nog aan de manen vast te houden maar dat lukte niet! Terwijl mijn zwarte ros op volle snelheid probeerde te komen, voelde ik me langzaam naar de zijkant schuiven. Mijn God, wat was dat eng.

Blijkbaar is dat toch anders dan fietsen en schaatsen. Ik probeerde nog omhoog te komen maar door de bewegingen van het paard lukte dat niet echt. Zo lenig ben ik blijkbaar niet meer echt. Langzaam zakte ik steeds verder naar beneden en toen dacht ik, ik laat me maar vallen, dan zien we het wel!

Blijft mijn voet in de stijgbeugel vast zitten! Ik bonkte met mijn hoofd tegen de grond en probeerde ondertussen nog mijn voet los te krijgen. Door de op en neer bewegingen van het paard, lukte me dat ook niet echt. Op het ritme van het paard bonkte ik, op de grond klappend, mee. 

Mijn hemel, wat was ik in paniek! Als dit maar goed komt, schoot er nog door me heen. Gelukkig kwam toen de manager van C&A er aan en die trok de stekker eruit. Zo kon ik weer verder met mijn shoppen! 

Hahaha, dit kwam ik op Facebook bij een vriendin tegen en ik moest zo lachen! Dat had ik zelf kunnen verzinnen maar helaas niet gedaan. Beter goed gepikt dan slecht geschreven, dus bedankt Iris! Alleen al het opschrijven was behoorlijk grappig omdat ik het zo voor me zag! 

Op de foto's zie je Aurora in Sunshine mét Moonlight... Moonlight is niet zo'n voorbeeldig model als zijn Diva zusje, dat is wel duidelijk! Wat zou ik ze toch graag alledrie tegelijk op de foto zien binnenkort! Dat hebben Sunshine en Aurora in elk geval al gemeen, ze zijn beiden zowat professionele modellen. Daar kan die eigenwijze Moonlight nog wat van leren 😙

"De dromen van de kat
zijn met muizen gevuld."

Arabisch spreekwoord

Tussen haakjes staan er nog 17 dagen. Zou mijn 'wishful thinking' kunnen lukken? Je zou kunnen zeggen, daar heb je nog 17 dagen voor om daar achter te kunnen komen. Het liefst zou ik hem gewoon vandaag thuis krijgen. Ik mis Sunshine de laatste dagen vreselijk.

Ik weet wel dat hij een vachtje heeft maar toch, het is zo koud buiten. En vochtig. Dan helpt een bos haar op je lijf ook niet al te veel hoor. En wat als hij met oud en nieuw nog steeds buiten loopt. Hij is toch al zo bang voor harde geluiden! Dan sterft hij het af van de schrik...

Al die enorm achterlijk harde knallen hoor je hier vaker en vaker. Nu al weer. Ook moet ik dan, met tranen heel dichtbij, steeds terug denken aan de bijzondere oudejaarsavond die ik met mijn 2 kleine, net 5 maanden oude kittens heb doorgebracht vorig jaar.

Wat waren ze bang!! Al die knallen vonden ze helemaal niets en ze waren zichtbaar nerveus en kropen steeds weg. Maar, net als toen ik ze net had, sprak ik ze de hele avond rustig aan. Hele verhalen heb ik zitten vertellen om ze rustig te krijgen. Net als toen ze net een weekje of 6 a 7 oud waren en als de dood waren voor mij en al het nieuwe.

Ook toen had ik ze rustig gekregen door op een kalme manier tegen ze te blijven praten. Af en toe een voorzichtig aaitje erbij. Vooral Sunshine reageerde daar heel positief op. Moonlight was en is een stuk banger dan zijn kleinere en moedigere broer. Zo kreeg ik ze ook tam want ze waren niet gesocialiseerd.

Toen die knallen harder en frequenter kwamen in de loop van december probeerde ik ze op een goeie manier daar niet al te veel van te laten schrikken. Praten, praten, praten. Gelukkig heb ik een goeie babbel en genoeg te vertellen dus kwam dat mooi uit. Dat ze er niets van snapten deed er dan ook helemaal niet toe.

Ik moest de volgende dag vroeg beginnen op nieuwjaarsdag. Vandaar dat ik het helemaal niet erg vond om lekker in mijn uppie, met boek en kittens op de bank te zitten. Ze kwamen dicht tegen me aan zitten en schrokken zich elke keer een ongeluk als er ergens in de buurt weer eens wat ontplofte. 

Dan ging ik weer heel rustig tegen ze praten en werden ze, net als toen, weer helemaal rustig. Tot de volgende knal natuurlijk. Dan begon het weer van voor af aan. Het lukte me elke keer weer om ze tot rust te brengen met mijn stem. Toen werd het uiteraard 12 uur en ging het los hier in de straat.

Ik zorgde ervoor dat ze er niet vandoor gingen en zich konden verstoppen. Ik heb, in de 14 jaar dat ik Sam had, nooit geweten waar hij nou zat met oud en nieuw. Die was echt als de dood ervoor. Vandaar dat ik ze bij me in de buurt wilde houden. Dat lukte gelukkig vrij eenvoudig.

Ik heb een groot raam en daar doorheen zag je al het prachtige siervuurwerk van een aantal buren die daar behoorlijk wat geld in moesten hebben gestoken. Daar zaten we met zijn drietjes naar te kijken. En ik maar praten! Uiteindelijk werd het geknal minder maar het siervuurwerk ging nog even door. En dat vonden ze prachtig om te bekijken zo op de bank.

Voor mij was het echt een heel speciale avond zo. Dat ik ze er rustig pratend doorheen had gesleept en dat ik voortaan met oud en nieuw geen getraumatiseerde hoopjes ellende zou hebben rondlopen, vond ik een mooie overwinning. Geen haar op mijn hoofd heeft eraan gedacht dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat 1 van de 2 er het volgende jaar niet eens bij zou zijn.

Wat zou ik hem dus graag voor die tijd weer thuis hebben. Om meer dan 1 reden natuurlijk. Wat zou het heerlijk zijn als ik deze oud en nieuw met zijn viertjes op de bank kan zitten om naar het siervuurwerk te kijken. Dat hij veilig en gezond er ook bij is. 

Ik weet wel dat als hij dan nog steeds niet thuis is, ik de rotste oud en nieuw ever zal hebben. Geloof me, daar heb ik er al aardig wat van gehad. Vorig jaar was voor mij juist een positieve draai aan die rotavonden. Ik had er zo van genoten met mijn jongens. Dat had ik niet eens verwacht.

Dus ja, ik heb weer enorm last van die 'missing Sunshine' aanvallen. Hij zit continue in mijn hoofd en dat kan ik niet loslaten. Af en toe heb ik echt zoiets van, weet je, laat het los. Dan ga je er maar vanuit dat hij gewoon niet meer thuis komt. Maar als ik daar echt even over nadenk, dan word ik er zo intens verdrietig van dat ik weet dat ik dat niet kan.

Hoop doet leven, jammer dat ik dat zo goed weet ondertussen. Ik hoop me de tandjes! Nog steeds heb ik af en toe de neiging om in foetushouding op de bank te gaan liggen. Dekentje erover heen en doen alsof de wereld niet bestaat. Alleen zit dat stemmetje in me dat zegt dat dat echt niet kan. Het mág niet eens.

Er zijn nog zoveel dingen om dankbaar voor te zijn. Dat weet ik heus wel. En dat ben ik dan ook echt. Alleen blijft er continue zo'n knagend gevoel op de voorgrond treden. Dat kan ik dan niet negeren en golft er weer even zo'n scheut verdriet door me heen. Of schieten de tranen me zomaar spontaan in mijn ogen. 

Dankbaar voor alles wat wel goed, mooi en fijn is in mijn leven, dat zeer zeker. Het kan nog altijd rotter. Ik heb, buiten Sunshine's afwezigheid, weinig reden tot klagen. Mijn moeder is er nog steeds, ik heb schitterende schatjes in huis en nog veel meer lieve en mooie mensen in mijn leven die het allemaal de moeite waard maken. Jammer van dat knaagje elke keer weer, zomaar uit het niets. Dat gaat niet meer weg tot hij weer thuis is. 

Helaas weet ik dat ook uit ervaring. Mickey en Dizzy mis ik ook nog altijd, ook zij waren weggelopen kattenkinderen van me. Die heb ik nooit meer terug gezien. Ook daar denk ik nog steeds met verdriet aan terug. Dat knaagje zit er nog steeds.

Het is het niet weten wat dit zo vreselijk moeilijk maakt. Dat is anders dan wanneer ze sterven, ook pijnlijk, maar dan weet je wat er aan de hand is. Daarom wil ik dit de 3e keer gewoon niet mee maken. Hij zál thuiskomen. Klaar. Hoe, wanneer, waar, dat zien we dan wel weer. Maar zien zullen we het!

Ik zag net dat deze website de 10.000 unieke bezoekers heeft gepasseerd. Ik ben nog geen 2 maanden in de lucht zeg maar. Indrukwekkend vind ik het wel. Geen idee helaas, wie die 10.000e was maar voor iedereen die elke keer mee leest, hartstikke bedankt! Zoveel bezoekers had ik absoluut niet verwacht. Dat wilde ik toch ook even vertellen. Ook weer iets om dankbaar voor te zijn!