Ik ben er wel achter gekomen, dat luisteren één van de moeilijkste dingen is, die er zijn. En dan bedoel ik luisteren niet als gehoorzamen, alhoewel dat ook erg moeilijk is voor de meeste mensen. Bij kleine kinderen, die niet zien dat het voor hun bestwil is, is dat nog logisch. Maar bij volwassenen gebeurt het net zo goed. Het niet willen luisteren als het om ‘gehoorzamen’ gaat. Maar het luisteren naar wat er gezegd wordt, dat is volgens mij nog het aller moeilijkst. De woorden horen, dat is zo moeilijk nog niet. Nee, het gaat om het kunnen, of zelfs willen, begrijpen wat je hoort zeggen. En dan hebben we ook nog eens de kracht van de eigen interpretatie, dan hoor je alleen wat je wilt horen. Ongeacht hoe het gezegd wordt of wat er gezegd wordt.

Eerlijk is eerlijk, ook het hoe van hoe de boodschap gebracht wordt speelt een rol. En niet iedereen is goed in communicatie. De meesten zijn er ronduit slecht in. Nog een wonder dat de wereld nog enigszins functioneert, als is het nog bij lange na niet optimaal. Daar speelt dan ook weer de hebberigheid van een klein select groepje een rol in. Kortom, we zijn er nog lang niet, met hoe de wereld hoort te zijn. We krijgen straks wel hulp, van boven. Nou ja, die krijgen we eigenlijk allemaal altijd. Alleen merken we het niet altijd op. Mijn bezoekers in de vorm van vogeltjes, dat moet je wel kunnen, en ook wíllen zien, als een boodschap, of als een groet.

Je kan het ook afdoen met; gewoon domme vogeltjes. Het is maar wat je wilt zien. Het is maar hoe je het wilt zien. En zo gaat het ook met luisteren. Daar ben ik toevallig in opgeleid. Want luisteren doe je niet alleen met je oren, maar ook met je ogen. Als iemand onverzorgd is, vies haar, vieze tanden, vuile kleding, en die zegt dat het prima gaat met hem, dan weet je al dat hij niet helemaal de waarheid vertelt. Dat kan je zien. Het is dus een combinatie van dingen. Dat maakt ook het chatten lastiger, want je hoort geen intonatie, je ziet geen glimlach. Dus een grappige opmerking, als die gezegd zou worden in het echt, wordt een koude belediging in de chat. Zo ontstaan er nogal eens ruzies, die helemaal nergens voor nodig zijn.

Als iemand zich al ergens onzeker over voelt, en die leest een opmerking met zijn gevoel bij die onzekerheid, dan raakt dat een snaar, die niet eens bedoeld was om geraakt te worden. En dan kan iemand erg boos worden. En ik ben daar de laatste tijd nogal mee bezig. Ik denk graag en ik denk graag diep door. En dan kom je op van alles. Want er is met luisteren nog meer aan de hand. Om echt te horen wat er gezegd wordt, moet je op nog meer dingen alert zijn. Je kan namelijk ook nog eens luisteren met je hoofd of met je hart maar ook met je ego. En je zal wel begrijpen dat het een enorm verschil is, voor de boodschap, hoe ernaar geluisterd wordt.

Als je met je hart luistert, dan hoor je de woorden misschien niet zuiver, maar krijg je wel de zuivere boodschap binnen. Als je naar dezelfde boodschap met je hoofd luistert, dan haal je er alleen het zwart/witte van de woorden uit. En dan ligt het nog maar aan je bui, of de omstandigheden, hoe ze geïnterpreteerd zullen worden. En luister je met je ego, dan zal je alles volledig op jezelf betrekken en je erg snel aangevallen voelen. En dan hebben we het over 1 boodschap, die wel op vier of vijf manieren gehoord wordt.

Mooi voorbeeld van hoe mensen luisteren is toch wel het spelletje, wat ik als kind altijd helemaal geweldig vond. Je zit met een aantal mensen en er wordt een kort verhaaltje gelezen door de eerste, of een lange zin, dat werkt ook. Maar een verhaaltje is nog veel leuker. Dan wordt het briefje weggelegd, en moet die eerste dat in de volgende zijn oor fluisteren. En zo gaat het verder, tot de laatste het verhaaltje in zijn oor heeft gekregen. Ben je met zijn vijven is het al lollig maar met zijn tienen is het hilarisch. Want aan het einde van de rit, is er nog maar weinig overgebleven van het oorspronkelijke verhaaltje. Op het einde is het totaal veranderd.

Er zit nog wel iets in maar veel is het niet. En daar lag ik altijd helemaal dubbel om! Dat soort spelletjes deden wij ook regelmatig. Heerlijk! Maar eigenlijk een goeie boodschap en les voor de toekomst. Alleen daar denk je dan niet aan. Want mensen horen vaak niet eens wat je zegt. Ze horen wat ze willen horen. En als ze denken dat je ze kritiek geeft, dan flippen ze vaak ook nog. Zouden ze met hun hart luisteren, dan horen ze misschien wel jouw schreeuw om aandacht, of liefde of genegenheid. Maar daar hebben ze vaak geen zin in. Want het is makkelijker om boos te worden, dan naar binnen bij jezelf te kijken.

Mensen kunnen toch al slecht tegen kritiek. Ik geef het eerlijk toe, ik vind het ook niet leuk hoor, om te horen. Maar het is wel nodig om er beter van te worden, dat ik goed luister naar de boodschap die erin zit. Dat is met mijn stage nu ook zo, als ik boos zou worden om iets wat de apotheker zegt, waar ik beter op moet letten, dan zet dat geen zoden aan de dijk. Maar als ik er juist op ga letten, dit niet meer te doen, dan zal ik er alleen maar beter van worden. En zo heeft zij het dan ook bedoeld. Het blijft niet leuk om kritiek te krijgen maar je moet het wel op de juiste waarde schatten. Dan is het echt iets dat jou op wil bouwen, of je wil helpen om iets te zien wat je eerst niet zag. Maar ja, dat moet je dan ook wel willen.

En, kwestie van perceptie, komen er opeens op Facebook van die mooie gedichten voorbij, van Hans Stolp. Zondagochtend nog een mooie aflevering zitten kijken van de verwondering, het was dit keer een gesprek met Hans Stolp. Een aanrader mocht je terug kunnen kijken. Wat een prachtig mooi mens is dat! Hij zei heel veel ook, waarvan ik ook al weet hoe belangrijk dit allemaal is. Een bijzondere man. Hij heeft ook van die prachtige teksten. En ik kreeg er zo drie over ‘luisteren voor mijn kiezen. Ik zal de langste hier plaatsen, want waar de andere twee hele korte over gaan, heb ik hiervoor eigenlijk al gezegd.

Luister: Je luistert wel, maar niet met je hart. Je luistert alleen met je hoofd. Daarom word je meestal niet geraakt door wat ik zeg: je voelt het niet.

Je luistert wel, maar niet met je hart. En daarom zwijg ik over alles wat mij ter harte gaat: daarover kun je immers alleen maar van hart tot hart praten.

Je luistert wel, maar niet met je hart. Eens is er iets mis gegaan en heb jij je hart op slot gedaan, uit angst voor nog meer pijn. Wanneer zal je zoveel moed gevat hebben dat de deur van je hart weer durft open te zetten? Hans Stolp

Het niet kunnen luisteren. Tja, je weet nooit waar het bij iemand door komt. Soms gewoon omdat hij het niet kan. Soms door een gebeurtenis in het verleden, dat die zijn oren sluit voor bepaalde dingen en die dan ook echt niet hoort. Afgesloten daarvoor. Soms gewoon omdat iemand zover nog niet is, dat hij de juiste boodschap kan horen. Soms is het ego nog heel erg aanwezig en daar prikt niemand doorheen. Daar moet diegene zelf doorheen prikken en dan pas komt die persoon ook verder. Want je ego opzij zetten, dat is ook erg moeilijk. Maar het is wel erg noodzakelijk om dat te doen. En dan heb ik ook nog eens katten, als er ergens huisdieren zijn die NIET luisteren, dan zijn het wel katten. Die kunnen het wel maar die willen het niet eens. En als ze wel luisteren, dan is dat om precies te weten wat ze niet gaan doen. Het zoekt mij op, ik kan er ook niks aan doen.

Ik sluit af met nog twee kleine gedichtjes van Hans. Want dat is toch ook net weer een stukje, dat ik nog niet benoemd heb maar dat wel enorm veel effect heeft. Emoties spelen ook een bijzonder grote rol bij het luisteren. En Lezen, is eigenlijk het luisteren met je ogen. Dus bedankt dat je nog steeds meeleest, luistert naar me. Ik hoop dat je voelt, leest, ziet wat ik bedoel…

Luisteren: Echt naar elkaar luisteren: daarvoor moet je je eigen emoties onder controle hebben.

Luister met je hart. Kijk met de ogen van de ziel. Luister met oren die horen, wat niet in woorden te ontvangen is. Hans Stolp

Luister je nog? Mooi! Tot de volgende dan maar!

"Beproeving toont nooit het gezicht dat we verwachten.

Origineel: L'épreuve ne tourne jamais vers nous le visage que nous attendions
Bron: Journal (1953)
"

Francois Mauriac - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1952) 1885-1970

Toen ik dus zaterdag boodschappen ging halen, merkte ik pas goed hoe moe ik eigenlijk was. Ik had iets gehaald bij de Etos en daar gepind. Daarna bij de Albert Heyn boodschapjes gehaald en toen ik daar wilde pinnen, had ik geen pasje meer. WTF?! Ik weet hoe warrig ik kan zijn, sinds ik zo ziek ben geweest. En zeker als mijn hoofd overuren maakt, en dat maakt het al een tijdje, gaan er dingen mis. Ik bedenk me dus, dat ik net nog gepind heb bij de drogist. Ik vraag of ik mijn spullen even kan laten staan, trouwens dat moet wel want zo kan ik niet betalen. Ik vlieg naar de Etos, die er gelukkig aan vast zit daar in de Vierhavenstraat. Nee, daar hebben ze geen pasje gevonden en ik heb het ook niet laten zitten want dan gaat dat apparaat hard piepen.

Ja, tenzij iemand anders het gelijk gepakt heeft? Maar ja, het enige dat nog kan, en omdat ik mezelf ken weet ik ook dat ik zulke dingen echt doe, is dat het gewoon in mijn tas zit. Dat ik het met het boodschapje zo in mijn tas heb geflikkerd. Gewoon zonder na te denken, gewoon omdat mijn hoofd zo overvol zit. Ik kiep die hele tas om, daar bij de kassa, het meisje kijkt een beetje ongemakkelijk. “U kunt ook wel contact betalen hoor mevrouw”, zegt ze een beetje ongeduldig. Ik vraag of ze het voor een tientje wil doen dan. Nou dat wil ze niet eens, de trut. Dan moet ze maar even wachten! En ja hoor, als er niets meer in de tas zit, zie ik het pasje liggen. Oh wat een opluchting!

En je kan er al bijna niks bij hebben, en dan doe je dus juist zulke dingen. Om gek van te worden. En zo kwam het dat ik me voornam, om ook zondag nog even rust te nemen. Maar ja, ik moet nog 3 hoofdstukken ‘leren’. Eentje in de farmaceutische patiëntenzorg en eentje in fysiologie en anatomie en dan de eerste in farmaceutisch rekenen. Maar dat is dus niet geluk en zal ik woensdag en volgend weekend in moeten halen. Want zondag was ik dus alles kwijt, aan boeken en dat soort dingen. En ik kon niet inloggen om zo mijn boeken te lezen, op die site. Wat is dat nou weer??? Nou dat zoek ik nog wel uit op de laptop, dat zal wel weer ergens mee te maken hebben. Alleen met wat… Maar de tranen liepen over mijn gezicht, ik snapte er niets van. Waar zijn die boeken nou toch?

Eindelijk vond ik ze maar ik was al helemaal overstuur. Ja, het is duidelijk, gewoon overspannen. Ik kan alleen niet rustiger aan doen. Dat ga ik niet redden anders. Ja, over een jaar, ná het diploma, dan mag ik even uitpuffen of zo. Tenzij ik direct een baan vind maar goed, nu 2 dagen school en 2 stage, dan hopelijk 3 dagen werken, of 4. Maar dan is de druk van het studeren wel weg. Dat is ook een beetje uitrusten en dan zodra het kan, even een weekje vrij nemen en totaal bijkomen. Hopelijk kan dat. Duimen jullie maar voor me mee, als je wilt.

Ik heb wel mijn tijd nuttig doorgebracht, tijdens het wachten op het pakketje dat door de brievenbus kon. Want omdat ik zulke mooie dingen vond over het roodborstje, ben ik even gaan zoeken naar de spirituele betekenis van de Pimpelmees. En omdat de pimpelmees in het Latijn Cyanistes Caeruleus heet, naar het Griekse woord voor hemelsblauw (Kyanos), kwam ik ook weer bij de steen kyaniet, die dus zijn naam ook te danken heeft voor het Griekse woord voor hemelsblauw. Maar laat me eerst maar over de pimpelmees vertellen, omdat Peter Pimpelmees mijn laatste bezoeker is geweest, wat de gevederde vrienden betreft.

Ik was daarom wel benieuwd naar die betekenis. De pimpelmees (Cyanistes caeruleus, vroeger Parus caeruleus) is een mees die in vrijwel heel Europa regelmatig voorkomt. Pimpelmezen zijn veel te zien in bossen, tuinen en struwelen. Het zijn slimme, behendige vogels die graag afkomen op in de tuin opgehangen voedsel. In België en Nederland is de pimpelmees een talrijke broedvogel, die bovendien voor het merendeel standvogel is, maar in sommige jaren in wisselend aantal doortrekt.

De spirituele betekenis: "Ik ben pimpelmees. Ik fladder onbezorgd door je leven. Ik weet dat mensen graag willen weten waar de reis naartoe gaat. Ik vraag je om eerst even van de reis te genieten, want die is minstens zo belangrijk. Haal je hoofd uit de toekomst en breng het bij je lichaam in het hier en nu. Geniet van de omwegen op je pad, de zijstraatjes en de onbedoelde dwalingen. Het is allemaal zoals het hoort te zijn, het is er allemaal om jou te helpen op je pad, om jou te leren wat je leren wilt. Het enige wat jij hiervoor hoeft te doen is in het hier en nu te zijn, volledig opgaan in elk moment omdat je nergens anders meer hoeft te zijn dan daar waar jij al bent. Geniet met volle teugen! Tja, dat is nu even lastig gewoon, het is een beetje té druk. Maar wie weet komt dat nog.

Dan over de steen, waar ik zo weer zijdelings bij terecht kwam. Kyaniet heeft een gelaagde structuur en kan blauw, groen, grijs, zwart, wit of oranje zijn. Het wordt soms ook wel distheen genoemd.  Kyaniet is een spirituele steen met een kalmerende en evenwichtige werking. Het helpt je de regie over je eigen leven voeren en om in te zien dat we geen marionetten van het lot zijn, maar onze eigen toekomst vorm kunnen geven. De steen werkt kalmerend, brengt innerlijke rust en helpt blokkades doorbreken en angst en frustratie loslaten. Het maakt spontaan, empathisch en zet aan tot zelfexpressie. Het helpt eerlijk en oprecht zijn.

Spiritueel vergroot het paranormale vermogens en intuïtie en helpt bij meditatie en contact maken met gidsen. De steen werkt aardend en reinigt de chakra’s en aura en brengt ze in balans. Fysiek werkt kyaniet koortsverlagend en heeft een positieve werking op het motorisch zenuwstelsel, flexibiliteit, spieren, spierpijn, spierziekten, (bij)nieren. Naast de algemene eigenschappen van kyaniet versterkt blauwe kyaniet communicatieve vaardigheden. Het ondersteunt bij spreken in het openbaar en is ook een goede steen voor zangers. Daarnaast maakt het de geest helder, stimuleert logisch en rationeel denken en helpt bij verwarring. Fysiek werkt blauwe kyaniet ook nog eens ontstekingsremmend (beter dan Diclofenac slikken!) en heeft een positieve werking op de keel, nek, stembanden, strottenhoofd, schildklier, hersenen en infecties.

Zo dan, nou, ik ken wel een paar mensen die ook kyaniet kunnen gebruiken! Volgens mij bén ik kyaniet, want het meeste wat wordt genoemd, bén ik al. Maar in balans ben ik niet, nee. Dat kan wel kloppen. En eh, mijn communicatieve vaardigheden hebben niet echt een zetje nodig, volgens mij. Daarom denk ik dat de steen meer bij me hoort om de eigenschappen die ik al heb. Eerlijk en oprecht, tja, dat heb ik ook in me. Misschien wel een beetje teveel soms. Ik moet maar eens op zoek gaan naar een mooi sieraad van Kyaniet, ik hou wel van blauw… Maar of blauw nou van mij houdt? Het zal wel niet… Ik ben niet zo positief als anders de laatste tijd. Niet gek hoor maar het is een beetje tegen mijn natuur en het voelt niet fijn.

Toch kan ik nooit totaal negatief worden, of ik nou wil of niet. Mijn bloedgroep laat het niet toe. En als je mijn bloedgroep in het Engels zegt, dan begrijp je waarom. Ik ben namelijk B positief, dus in het Engels: Be Positive! Ik moedig zelfs mezelf aan. Ja, ik kwam er van de week achter dat ik hilarisch ben in twee talen. Dat is dan ook gelijk alleen maar grappig, voor mensen die ook dezelfde twee talen vloeiend spreken. Want Moonlight zat weer zo te drammen, met de borstel. En ik zeg dat hij een drammer is. Tegelijkertijd flitst het door mijn hoofd ‘little drummer boy’ en dat het Engelse drummer en het Nederlandse drammer, hetzelfde klinken, al betekenen ze totaal iets anders.

Ondertussen zit Moonlight nog tegen me te mekkeren dat ik de borstel moet pakken! Ik zeg dat hij niet zo moet drammen, dat hij mijn little drummer boy is. Daar heeft hij niet zo’n boodschap aan, want hij blijft doorgaan met drammen. Porrompompompom! Roep ik opeens naar hem en hij schrikt, meer omdat ik hard in de lach schiet. Het remt hem vijf seconden en dan dramt hij lekker verder. Hij wil op de bank, mét de borstel. Natuurlijk mag dat want na 5 keer de borstel langs zijn kin gehaald te hebben, gaat hij toch lekker liggen melktrappen. Wij zijn allebei een beetje gekkies!

"Bedenk waar 's mensen glorie eindigt en begint
En zeg mijn glorie was dat ik door mijn vrienden werd bemind.

Origineel: Think where man’s glory most begins and ends And say my glory was I had such friends.
Bron: The Municipal Gallery Revisited"

William Butler Yeats - Iers dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1923) 1865-1939

Ja, zo kom je nog wat tegen, op het wereldwijde net. Hele verhalen over roodborstjes en dan val je van het ene in het andere. En daar had ik afgelopen zaterdag even tijd voor. Of nou ja, had, ik nám even tijd. Dat is net even iets anders. Ik was zo ontzettend moe, dat het niet goed aanvoelde. Daar zit een enorm verschil in namelijk, dat heb ik wel geleerd. Dit neigde meer naar uitputting dan gewoon moe. Daarom besloot ik zaterdag even helemaal niks te moeten wat school betreft. Wel moest ik echt stofzuigen en dat soort dingen. En ik moest toch op de postbode wachten dus dat maakte niet zo uit, dat ik pas later mijn boodschappen kon gaan halen. Ik werd even niet heel erg opgejaagd door het gevoel niet genoeg tijd aan school of leren te spenderen.

Dat doe ik mezelf aan hoor, je moet alleen wel, anders ga je het niet redden in een jaar. Maar op zaterdag mocht ik van mij gewoon heel even bijkomen. Oké, het huis doen moet ik dan maar zien als een soort ontspanning want in een vies en rommelig huis kan ik niet goed functioneren. Daarom helpt het in elk geval mee aan die ontspanning, door de inspanning. Als je begrijpt wat ik bedoel. Waar ik minder blij mee was, ondanks de lofzang op ‘mijn’ bezorger, was PostNL weer. Gisteren was ik er niet en ik had een pakje van Ali Expres blijkbaar moeten ontvangen. Helaas. Maar nu, met de Sinterklaas en Kerstdrukte, brengen ze het niet voor de 2^e x. Nee, het gaat nu direct door naar een oppik punt. Heel fijn, not!

Vooral waar ik nu heen moet, net als vorige keer met dat pakket van 26 kg. Alleen 2 deuren verder, zit er eentje voor PostNL. Lekker dan, nergens parkeerplek, het hele plein ligt open door wegwerkzaamheden dus je moet via Groningen om er te komen. En dan nog, geen plek vrij natuurlijk. Nu is dit niet zwaar maar toch. Vanaf 11 uur kon ik het gaan halen. Maar met de wereldreis voor ogen, ging dat niet lukken. Vanaf 12 uur tot 15u05 konden ze ook weer met een ander pakketje langskomen. Oh ja joh? Heel fijn. Ook van Ali, zo te zien. Had ik maar niet moeten bestellen!

Alleen is het nu 15u15 al geweest en nog geen PostNL te zien. Maar ik moet nog steeds weg. En ik had gehoopt dat ze vroeger zouden zijn. Ik heb maar 1 dagje relax! Potverdorie! En je za het zien, als ik weg ga, mis ik hem net, en dan moet ik maandag weer na een bepaald uur, naar hetzelfde oppik punt. Dan kan ik net zo goed die andere ook daar laten eigenlijk en dan maandag alles tegelijk gaan halen. Hé, ook een idee! Ik geef hem nog tot half vier en anders ga ik dat inderdaad zo doen. Als het aan de bezorging lag hier, moest je iemand 24/7 in dienst nemen om je pakketjes aan te pakken. Nou helaas, zoveel geld heb ik niet. Maar het neemt wel een derde van mijn tijd in beslag zo, met de Zooplus er ook bij, elke maand. Daar wordt Sinterklaas niet vrolijk van, en ik ook niet!

Wat doe je eraan? Geen ene flikker! Als je zo weinig tijd hebt als ik de laatste maanden, dan is elke seconde die je efficiënt kan indelen, erg kostbaar. Er wordt alleen zoveel roet in het eten gegooid. Door een buitenwereld die je tegen lijkt te werken. Als jij ergens vijf minuutjes vandaan hebt kunnen plukken, dan moet je er ergens anders een half uur of meer voor inleveren. Zo voelt het voor mij nu een beetje. En nog 2 minuten of ik ga.

Oké ik ga. Ik heb geen zin mijn vrije dagen door te brengen met het wachten op pakketbezorgers die niet kunnen komen op de tijd die wordt doorgegeven. Geef dan niets door, dan maakt het ook niet zo uit. Maar ik ben iemand die van houden aan afspraken houdt. En dan is dit niet fijn. Klaar. Dus ik ga boodschapjes halen en hopelijk brengen ze het naar hetzelfde oppik punt. Oh dat zie ik ze ook nog doen, op twee ver uit elkaar liggende locaties pakjes achter laten. Nou, we gaan het beleven want die moet ik maandag gaan halen, allebei. Ik ben er wel klaar mee voor vandaag.

Ik ben benieuwd wanneer hij aan de deur zal staan. Waarschijnlijk net als ik de straat uit rijd. Nou ja, ik moet echt de vuilniszak weer naar de container brengen. Oh en ik heb de buurvrouw aangesproken. Ik heb, buiten mijn huis, ook nog een zolder. Naast mijn voordeur, bovenaan al de trappen dus, zit nog een trap en die leidt naar 2 deuren. En dat is een zolder van mij, en een zolder van de buurvrouw. Maar daar waren ze vorige keer heel hard bezig om een bankstel neer te zetten. In dat zoldertje dus. Alleen lukte dat niet zo. Ik heb heel veel gevloek gehoord in het Kaapverdiaans. Maar nu staan die grote banken er nog.

Dat is niet zo handig want ik kan niet meer bij mijn zolder, die ik, met een beetje vrije tijd, op wil ruimen ook. Veel kan verkocht of weggegooid worden. Mijn broer zijn spullen mag hij zelf naar beneden komen sjouwen. Daar geef ik tegen die tijd nog wel een belletje over. Desnoods komt hij met een paar collega’s maar het moet leeg daar. Want ik heb weer een brief ontvangen en het is al zeker dat we hier weg moeten allemaal, of het nou gerenoveerd of gesloopt wordt. En dan is het handig om al je zaakjes al op orde te hebben. Eerst alles weg dat weg moet. Dan kan ik daarna alvast gaan kijken wat er ingepakt kan worden al en zo. En dat zou ik dan mooi daar op die zolder kunnen zetten.

Dus ik de buurvrouw aangesproken. Ik heb maar gezegd dat mijn kerstspullen er staan en dat ik die straks nodig heb. Nu is dat wel zo, al het rood en goud en van mijn jeugd van alles. Maar dat zet ik niet neer. Dat ga ik eens uitzoeken en dan van die dozen kopen voor kerstballen en dan ga ik ze beschilderen. Ooit, na een diploma en een vaste baan en veel uitrusten. En ja, die bank moet naar het buitenland en ze gaat het van de week regelen. Ja, prima. Want ik moet wel bij mijn spullen kunnen wanneer ik dat wil en niet er niet bij kunnen omdat jouw bank niet op zolder past. Dus ik geef haar een weekje of 2. Ik zal er vanzelf wel weer een keer aan denken. Is het niet weg, dan bel ik de woningstichting. Maar liever niet als het niet nodig is.

Ik ben de rotste nog niet hoor. Maar ik kan er niet eens langs of zo. Ik kan niet eens bij mijn deur komen! Dus nee, dat gaat me net even iets te ver. Je kan niet zomaar doen alsof je alleen op de wereld bent. Anders moet je op een onbewoond eiland gaan wonen, of in een hutje op de hei. Maar in elk geval, mijn rustige zaterdag was zo voorbij en echt rustig was hij nou ook weer niet. Ik voel me een beetje alsof ik aan het verzuipen ben in tekort aan tijd en teveel aan doen en leren. Misschien rond de kerstdagen even niks. Oh, vergeet ik nog te vragen of die 27^e wel of niet mocht. Maar ik reken daar gewoon op. Klaar, dat heb ik wel verdiend, even wat ademruimte!

Nou, dat relaxen is niet echt wat ik gekregen heb maar dat vertel ik één dezer dagen wel. Wat ik nog het ergste vind, kom ik terug, kijk in de PostNL app. Zie ik daar toch gewoon dat het pakketje, waarvoor ik de hele middag thuis heb gezeten, in de brievenbus zit… Waarom zetten ze dat er nou niet gewoon bij?!! Zo irritant! Maar goed dat ik weg gegaan ben! Maar toch, zet er bij dat het door de brievenbus past. Dan zit ik er niet aan vast! Nou, en dan kreeg ik nog eens bijna een rolling tijdens het boodschappen halen, ik had het wel weer gehad en heb voor dood op de bank gelegen de rest van de zaterdag. Doei rustig dagje… En tot eind december praktisch geen dag rust meer en het moeilijkste blok van alle vier de blokken… Farmaceutisch rekenen. Oh wat zie ik er al naar uit… Proeven jullie het sarcasme hierin? Ik wel!