Negen weken geleden, 2 volle maanden en nog steeds geen teken van leven. Het kattenvrouwtje heb ik vandaag nog niet te pakken gehad. Morgen ga ik haar weer bellen. Ik durf niet echt te bepalen wat nou een gunstig tijdstip is om te bellen aangezien deze dame elke nacht op stap is. Niet al te vroeg lijkt mij. 

Moeder gebeld, om haar te feliciteren met haar zoon en mijn broer. Die 43 jaar zijn echt voorbij gevlogen. Ik weet het allemaal nog precies. Ik heb dan ook wat je noemt een olifantengeheugen. Ik kan ergens aan terugdenken en het dan elke seconde voor me zien.

Ook de dag van zijn geboorte kan ik volledig terug halen. Ik was de 1e die hem vast mocht houden, op het verplegend personeel na dan. Ik was er tot dat moment van overtuigd geweest dat ik een zusje zou krijgen. Lichtelijk teleurgesteld als 11 jarige natuurlijk maar toch blij dat ik een gezond broertje had.

Het hilarische verhaal van de 1e foto's die mijn moeder van hem nam, vertellen we nog heel graag aan iedereen die het wil horen. Sommigen van jullie kennen vast die rechthoekige Kodak cameraatjes nog wel. Als je flitslicht wilde, dan kon je daar zo'n kubus met 4 flitslampjes bovenop zetten. Was er geflitst en draaide je het rolletje door naar de volgende foto, dan draaide dat netjes mee zodat je de volgende foto ook met flits kon nemen.

Iedere moeder weet dat een beetje bevalling niet iets is waar je even je hand voor omdraait. Wij vrouwen zijn behoorlijk sterk. Maar als je net je kindje hebt gekregen, kan je wel eens eventjes behoorlijk in de war zijn. Mijn broertje lag, net gewassen en al, tussen haar benen op bed en voor mijn moeder leek het wel een Kodak-momentje waard.

Ze installeert het flitslampje en maakt een foto. Helaas had ze het fototoestel achterstevoren vast en hierdoor kwam het flitslichtje tegen haar voorhoofd aan. Met als gevolg een flinke blaar die nog een aardig tijdje voor behoorlijk wat gegiechel heeft gezorgd als ze moest vertellen hoe ze daar nou in hemelsnaam aan kwam.

Sorry ma, nu staat het hier voor de hele wereld te lezen. Nou ja, wees gerust, alleen het Nederlandstalige deel dan. Als ze tenminste niet op het vertaal-knopje drukken. Oh, die heb ik niet, wat een mazzel!

Vanmiddag kwam Petra op bezoek om samen op zoektocht te gaan naar Sunshine. Zij kwam, zoals altijd, niet met lege handen maar met wat lekkers voor de poezenkindjes. Aurora bleef nog even in haar mandje liggen maar ging er toch vrij snel vandoor. Moonlight is door al het gedoe rond Sunshine wat vrijer geworden en bleef wat langer in de buurt.

Maar ook hij nam op een gegeven moment de kuierlatten. Na even een lekker bakkie op het balkon te hebben genuttigd zijn we gaan lopen. Het broeikasje dat haar bezighield hebben we bezocht, niets te vinden natuurlijk. Ook hebben ze het openstaande stuk aan de achterkant gerepareerd. Er staan wat dakluiken open, dus er kan uit ontsnapt worden indien nodig. Maar ja, of hij daar zit?

Ik ben met haar gaan lopen aan de bovenkant, het natuurgebiedje dat ze aan het bewerken zijn om de een of andere reden. De 4 grote zwarte soort rubberen buizen die er liggen, liggen over de gehele lengte vanaf brug 1 tot het stuk spoor dat een stuk achter brug 2 ligt. Ik heb haar laten zien waar hij zowat allemaal kan komen, zonder ook maar 1 drukke weg te moeten oversteken.

Petra was een beetje overdonderd door het enorme vlak katten-walhalla waar ze doorheen heeft gelopen. Ze zei ook direct, dat ze dit nog moeilijker zoeken vond dan naar een naald in een hooiberg. Ja, dat is nou juist het punt.

Zoveel plekken waar hij terecht kan komen, op nog niet eens zo'n grote afstand van huis. Want door die rare bovenpaadjes snap je soms niet eens waar je nou weer uit komt. Dat heb ik haar laten ervaren nu. Ook zij vraagt zich af of hij het wel kan zijn daar bij het Mathernesserplein, net als ik.

Maar omdat het eigenlijk zo Godsonmogelijk is om zo maar te gaan lopen zoeken, moet ik toch gewoon alles proberen en uitzoeken en eventueel elimineren. Misschien, met een beetje mazzel, valt er Sunshine op die naald in de hooiberg, dan vinden we hem door de schittering. Het is volgens mij alleen maar een kwestie van geduld en geluk én blijven hopen dat hij op een gegeven moment toch besluit om ergens op te duiken. Want hem zelf vinden, dat lijkt me steeds onwaarschijnlijker worden.

Niet dat ik dat opgeef hoor. Van de week een dagje flyeren weer, op plekken waar ze weg zijn, want we kwamen er toch nog wat tegen vandaag. Zolang ik me er mee bezig blijf houden, niet opgeef, komt hij vanzelf een keer thuis en zijn we dan straks vooral verbaasd over de manier waarop.

Op de valreep. Gisteravond een enerverend laatste dienst gewerkt. Ik zal niet in details treden maar het was een heftig avondje. Ik was van plan iets vroeger weg te gaan, ik kan het toch niet laten om in mijn vakantie toch mijn mail te gaan zitten bekijken, dat compenseert een half uurtje wel.

Het nadeel van thuis in kunnen loggen op je werkplek. Maar hoe graag ik dat ook had willen doen, het is me niet gelukt. En dan denk je eindelijk een weekje rust. Nou rust... Ik zit al zowat tot maandag de 8e vol gepland. Dus rust? Maar goed, anders had ik dat ook allemaal niet kunnen doen, niet zeiken gewoon, is hier de boodschap.

Vandaag weer wat aan de late kant wakker. Rot pilletjes. Ik ben niet zo van het suffe hoofd gevoel. Dat kan ik zonder pillen ook volledig voor elkaar krijgen. Maar ja, ik zal toch eerst nog eens moeten bekijken hoe ik van die pijn in mijn benen af kom voor ik met die pilletjes kan stoppen. Iets voor de maandag om uit te gaan zoeken. Staat op de `planning`.

Doordat ik weer wat later was, kwam er van mijn planning, zoals gewoonlijk, weer eens helemaal niets terecht. Waarom blijf ik na al die jaren van ervaring in planningen die niet werken toch een planning maken? Bewijs van eigenwijsheid. Meer kan ik er niet van maken.

Of ja wel, bedenk ik me opeens, eigenwijsheid én doorzetten. Ik kan net zo´n pitbull zijn. Want anders zou ik nooit meer iets plannen. Toch kan ik ook weer heel goed loslaten als dat moet. Oke, misschien niet spontaan maar als ik zie dat het geen nut heeft laat ik het lekker gaan. Nah, lekker... Gewoon gaan. 

Eerst, nog maar half wakker, heb ik me even met de poezenkindjes bemoeid. Nog steeds niet veel anders te melden. Aurora voelt zich fijn, Aurora haalt uit. Moonlight in de war... Je zou er aan gaan wennen. Ware het niet dat er ooit een keer verandering in zal komen. Dat heeft alleen even tijd nodig.

Als je elke dag schrijft wordt het een beetje vervelend verhaal. Gelukkig moet je dit niet lezen natuurlijk. Het mag wel. Keuze heb je altijd, zelfs als je denkt dat dat niet zo is. Alleen weet je dat pas meestal achteraf. In principe, als je wat te zeuren hebt, heb je gewoon de verkeerde keuze gemaakt. Kort door de bocht natuurlijk, te kort. 

Even mijn moeder gebeld, ik kom er aan, ná de boodschappen. Ik vind haar nou niet echt vooruit gaan, vindt ze zelf ook niet. Ze heeft nu, via vele wegen die naar Rome of de apotheker leiden, medicijnen gekregen tegen de misselijkheid. Van die zware, die je normaal tijdens de chemo krijgt. Ik kreeg niet uit haar of ze ze nu al slikte want ze vond het wel weer wat ver gaan.

Aangezien ze gisteren weinig tot niets heeft binnen gehouden, neem ik aan van niet. Ik heb wat boodschapjes gehaald. Toen even naar huis. Waar Moonlight heerlijk even bij me kwam liggen. Aurora wilde er wel bij maar durft nog steeds niet. Dan komt ze zo dichtbij mogelijk liggen, net onder de tafel zodat ze wel alles kan zien. Van de winter ligt ze er gewoon bij. Daar ga ik maar van uit. Dan ga ik weer zitten klagen hier omdat ik geen ruimte heb met 3 van die harige beesten om me heen. 

Aangezien mijn broer binnen het uur officieel jarig is, ben ik daar vanavond nog even heen gegaan om het vast even te vieren. Hij heeft een soort sub-tropisch huis, je verwacht elk moment slangen en krokodillen tegen te komen door de temperatuur die daar in huis hangt. Ik moest het maar doen met een baby papegaai, die in mijn haar klom en mijn nagels probeerde af te scheuren.

Zij heeft mijn kapsel even onder handen genomen, ik zei nog dat ze het niet te kort moest doen. Afijn, morgen heb ik een Loki-coupe. Een paar keer gebeten in mijn oor ook, ze snapt natuurlijk dat ik toch nooit luister. Toen weer naar huis, katjes weer verzorgd en nu nog even een klein stukje schrijven. 

Nee, mijn huis blinkt niet, nog niet, ook morgen nog niet. Dat heb ik naar maandag geschoven. Eerst mezelf even een verzorgings-ochtendje gunnen. Haren, handjes, voetjes, en alles ertussen in mag even flink in het zonnetje gezet worden, met uitgebreid douchen, cremetjes, kleurtjes en maskertjes, de hele rimram. Mijn nagels zijn zo lang dat ik mezelf af en toe weer ga verwonden, als ik niet uitkijk, dus die ga ik ook een stukje kortwieken. Typt ook beter. Gaat het nog sneller ;-) 

Dan ga ik daarna even die poezendame bellen of ze Sunshine nog gespot heeft afgelopen week. Misschien gelijk afspreken voor de komende week. Er hebben zoveel mensen tegen me gezegd dat ze daar een goed gevoel bij hadden dat ik dat niet zomaar mag negeren. 

Daarna komt Petra in de middag en gaan we even op speurtocht. Zij heeft maar een bepaald plekje in haar hoofd, hier in de buurt, en daar gaan we eens even kijken. Je weet maar nooit.

Morgenavond ga ik weer lekker een planning maken voor de stukjes volgende week waar nog ruimte is. Kan ik me lekker ergeren als daar weer allemaal helemaal niets van terecht komt.

Ik kijk op de klok, helaas geen Hans, en zie dat 43 jaar geleden mijn broer bijna geboren was. Alhoewel, hij werd pas laat op de 31e geboren. Mijn God! Zelfs dat komt steeds dichter bij een halve eeuw geleden...

Time flies when you´re having fun or not. Wat deel je veel in zo veel jaren. Veel ellende, veel mijlpalen, veel drama´s maar nog veel meer liefde. Gelukkig hebben we de foto´s nog! Happy birthday Bro! Kus van Jezus!

Van 29 mei tot en met 29 juli is Sunshine al weg. Twee maanden nu dus officieel. Iets wat ik niet mee had willen maken, wat mijn ergste nachtmerrie was toen Sunshine met zijn ontsnappingspogingen begon, ben ik toch doorheen aan het komen.

In het begin lijkt de wereld even stil te staan en ben je in volle paniek, dagen achter elkaar. Dat wordt minder, alleen het verdriet blijft. De hoop dat hij thuis komt blijft ook. Daar blijf ik zelfs van overtuigd. Dat is ook nodig, het houdt je op de been.

Samen met nog andere dingen om je heen, moeder, dochter, andere katten waar je voor moet zorgen, alles wat je nodig heeft, helpt dragen. Af en toe een dip hoort er ook bij. Overvallen worden, opeens vanuit het niets, door verdriet om hem, maakt er ook deel van uit.

Het kattenvrouwtje heb ik nog niet gehoord, die ga ik zelf dit weekend even bellen. Vragen of ze de vermeende Sunshine nog gezien heeft deze week. Ik hoop het wel maar ik denk dat ze anders nog wel gebeld zou hebben. 

Wel apart is het dat zoveel mensen me de afgelopen dagen verteld hebben dat ze gedroomd hebben dat Sunshine weer thuis kwam. Bianca, mijn nieuwste collega teamleider, heeft zelfs gedroomd dat ze hem, met hondenriem om en al, naar de zaak kwam brengen en hoe blij ik daarmee was.

Mijn dochter heeft al meerdere dromen gehad. Miranda heeft ook gedroomd dat ze hem ving voor me en hem thuis kwam brengen. Petra heeft over hem gedroomd en gisteren Marian weer. Je kan zeggen wat je wilt maar dat is wel frappant op zijn allerminst.

Ik hou ze in elk geval wel bezig in hun slaap :-) of nou ja, Sunshine is natuurlijk de schuldige, hij ging er vandoor! Hij is gewoon veel te ondernemend. Ik hoop dat als hij straks thuis is, hij dan zal vinden dat hij nu alles wel weet van de buitenwereld en dat hij zijn ontsnappingsdrang kwijt zal zijn. 

Ook dan zal het wel feest worden, hij komt namelijk opeens een nieuwe huisgenote tegen. Hoe zal die kennismaking verlopen? Hoewel Sunshine ook echt een grote schat is, het zachte van Moonlight heeft hij niet hoor. Sunshine is een echt macho en wil de dienst uit maken. Dat gaat nog wat worden hier! We gaan het nog beleven.

Mijn moeder net even gebeld, die voelt zich nog echt niet goed. Ze blijft maar misselijk, vindt de bijvoeding niet te pruimen. Eten blijft hierdoor natuurlijk ook lastig. Bovendien vindt ze praktisch niets meer lekker. Omdat ze flink diabetes heeft, is dat ook praktisch niet te stellen zo. Dat draagt dan weer bij aan het je niet goed voelen.

Ging ze gisteren ook nog even buiten lopen. Ja, als je niet eet dan heb je ook geen energie en dan is dat gewoon niet goed. Verder is ze echt niet eigenwijs hoor. Ik hoop echt dat ze zich snel wat beter gaat voelen, al is het maar een klein beetje zodat ze gewoon kan eten. Dat is wel nodig om op krachten te komen. Nu schiet het niet zo op. Morgen maar even langs gaan, al kan ik er ook weinig aan doen. 

Alle mensen die katten hebben, weten dat ze meestal 1 x per dag een gekkenuurtje hebben. Soms meer, soms minder. Vandaag had Aurora haar uurtje blijkbaar. Als een gek rennen, piepgeluidjes makend, met een dikke staart een speelmuisje door de lucht gooiend rende ze het huis door. Zo gek doen, zie ik wel weer als een stapje vooruit. Ze voelt zich vrij genoeg om een beetje de gek uit te hangen.

Moonlight lag lekker naast me en zat het met een verbaasd hoofd allemaal te bekijken. Ze wilde, nadat ze was uitgedold, wel naast hem komen liggen maar deed het toch maar niet. Geen idee waar ze nu is, ze zal wel ergens boven liggen of zo.

Zo meteen naar mijn werk, laatste dienstje voor mijn week vrij. Even richten op zoeken en flyeren. Klussen zoals als anders in mijn vrije weken, zit er even niet in. Dat loopt allemaal niet weg, de gang zal volgende gelegenheid die ik krijg, nog steeds geverfd moeten worden. Helaas.

Niets gaat vanzelf. Behalve schrijven, als ik denk dat ik niets te zeggen heb, staat er toch opeens een lap tekst. Ook een aparte! Had ik maar zo'n bankrekening!

Bijna 2 maanden, morgen exact 2 maanden. Maanden die ik nooit verwacht had mee te maken. Met zoveel gebeurtenissen en kleine drama's tegelijk dat het haast onmogelijk werd om adem te halen omdat er geen adempauze was. Ook al gaat het op bijna alle fronten iets beter, toch zit ik er nog steeds middenin.

Ik verbaas me er altijd over dat ik nog steeds rond loop en lol kan maken en dat alles gewoon rustig verder gaat. Zelfs Sunshine gaat verder, ook al krijg ik niet mee hoe. Mijn volledig in paniek zijnde gevoel van de eerste weken is wel weg. Er is een soort van berusting dat hij er even niet is.

In mijn hoofd is hij elke minuut aanwezig omdat ik ook niet de hoop op zijn thuiskomst op wil of kán geven. Dan staat hier weer de wereld op zijn kop natuurlijk. Hij komt dan thuis in een veranderde omgeving, mét een zus die hij nog niet kent. Er is natuurlijk hier ook veel gebeurd in de afgelopen 2 maanden.

Net als in zijn leven veel gebeurd moet zijn. Ook al staat hij morgen op de stoep, nooit zal ik weten wat hij allemaal heeft gedaan en mee gemaakt en geleerd. Hoe heeft het hem veranderd? Als hij thuis komt, wil hij dan niet opeens weer gewoon weg? Wil hij überhaupt wel thuis komen? Soms kan je maar beter niet te diep nadenken. Daar wordt je alleen maar somber van. Laat hem nou eerst maar eens thuis komen. Dan zien we wel weer verder. 

Sinds deze ochtend begrijp ik ook dat die dokter gisteren zei "neem die pillen rond een uur of 10 in 's avonds". Het zijn pillen tegen die zenuwpijnen die ik in mijn benen heb. Voor de rest moet ik van de week uitzoeken wat voor mij het beste is, fysio, chiropracter, acupunctuur? Mijn verzekeraar maar even bellen maandag om wat dingen uit te zoeken.

Eigenwijs als ik ben heb ik die pillen natuurlijk pas genomen nadat ik thuis was gekomen en de poezenbeestjes had verzorgd. Met als gevolg dat ik pas om half 11 wakker werd. Dat is dus echt helemaal niets voor mij! Bah bah! Hele dag kwijt zo.

De laatste jaren ben ik, wat ik vroeger aan uitslapen deed, volledig aan het inhalen door altijd vroeg wakker te zijn. Ik heb dan ook absoluut geen moeite met de wekker als die om 4 uur af gaat bij dagdiensten. Hup er uit, lekker aan de slag en om half zes de deur uit. En dat terwijl ik er vroeger juist meestal om die tijd pas naar bed ging.

Ik heb dus een volledige 180 gemaakt, niet met darten maar in graden. Ook al heb ik avonddiensten en ga ik pas rond een uur of 2, soms later, naar mijn bed, dan nog ben ik er altijd vroeg uit. Uurtje of 7, met af en toe uitslapen tot half 9. Verder kom ik normaal gesproken niet. Dan krijg je medicijnen met een geel stickertje en BAM, lig je opeens in coma tot half 11. Nou boodschap begrepen hoor. Mijn wekker zal gezet worden op 's avonds 9 uur elke dag, tot dat stripje op is. Dat gebeurt me niet meer. Zonde van mijn dag. 

Gisteravond kwam ik thuis en ik zag dat er 4 x overgegeven was, op de gang richting badkamer, door 1 van de 2. Kom er maar eens achter wie. Als je logisch nadenkt, zou je tot de conclusie kunnen komen dat het Aurora moet zijn geweest, die haar oormijt druppels van haar vacht had zitten likken met volle overgave.

Maar vlak voor ik gisteren weg ging, hoorde ik Moonlight klagelijk mauwen in de badkamer. Moonlight vindt dat hij alleen in de badkamer mag overgeven namelijk en laat het dan wel horen. Had ik maar gaan kijken wat hij wilde. Hij loopt alleen wel vaker zo maar te mauwen sinds Sunshine weg is, dus heb ik daar niet aan gedacht.

Ik denk dus toch dat het Moonlight was. Hij was ook enorm aanhankelijk gisteren en dat is ook een teken dat hij zich niet zo lekker voelde. Zeker weten doe je het alleen niet. Vandaag lijkt er niets aan de hand te zijn verder, ik hoop dat het maar gewoon een verkeerd gevallen brokje was of zo. Of een beetje teveel haar binnen, kan ook. 

Het was duidelijk te merken dat Aurora nog wel iets boos op me was maar toch wat minder dan overdag. Nadat ik me op de bank had geïnstalleerd moest er natuurlijk weer met hengels worden gespeeld. Moonlight geeft dat echt niet af. Hij wijst met zijn pootje naar een hengel en zijn personeel, ik zei de gek, kan dat toch niet weerstaan, weet hij ondertussen.

Toen moest er natuurlijk geaaid worden en kwam hij lekker op zijn roze dekentje liggen melktrappen, in trance doet hij dat altijd helemaal. Het was duidelijk te merken dat Aurora er ook graag bij wilde, ze was aan het spinnen ook, sprong even op de bank en dan is Moonlight gelijk al op zijn hoede. Later bleek dit nog steeds niet voor niets te zijn helaas.

Moonlight was lekker op de grond, vlak bij mijn van de bank hangende hand gaan liggen. Aurora kwam weer haar kopjes geven, ging heerlijk spinnen en ging toen heel knus tegen hem aan liggen. Dat duurt hooguit 2 seconden, net als je denkt dat je je gsm moet pakken om hier een foto van te maken, draait ze zich om en geeft hem een lel! Wat is dat toch met haar? Zo raar vind ik dat.

Bij mij heeft ze het al een paar dagen niet gedaan nu. Je ziet ook dat Moonlight direct op zijn hoede is als ze lief bij hem komt. Hij snapt er ook helemaal niets van die lieve schat. Logisch ook. Ik snap het ook niet. Ik kan alleen maar hopen dat ook dit zal veranderen ooit. Anders doet ze zichzelf én hem gewoon te kort.

Hoe fijn kan het zijn om gezellig tegen elkaar aan te liggen als het koud is in de winter, of gewoon om elkaar genegenheid te tonen? Moonlight vertrouwt haar al niet meer op dat vlak en geef hem eens ongelijk. Ze is er vandaag precies 5 weken en in 5 weken kan je natuurlijk niet 1,5 jaar ellende op lossen, dat snap ik ook wel.

Toch vind ik het jammer en verontrustend. Hoop doet leven zeggen ze toch, nou ik hoop me de tandjes op van alles! Op de thuiskomst van Sunshine, dat mijn moeder zich beter gaat voelen en belangrijker nog ook echt beter wordt, dat Aurora haar rare gedrag laat varen, ik kan zo nog wel even doorgaan maar ik hoef natuurlijk niet alles te vertellen hier. Als hoop doet leven, dan leef ik me een ongeluk nu...

Met Aurora's geheugen is niets mis in elk geval. Dat heb ik zelf vandaag kunnen constateren. Sinds dat geintje met het pipetje met medicijnen tegen oormijt gisteren, vertrouwt ze me even niet meer.

Ook gisteravond was dat al en vandaag zet deze trend zich voort. Elke keer als ze me ziet, dan duikt ze weg en kijkt ze om met van die toegeknepen oogjes. Daarna geeft ze direct een lik over haar rug als om mij te laten weten dat ze toch echt wel weet wat ik gisteren geflikt heb, terwijl zij dacht dat ik haar lief aan het aaien was. Boodschap begrepen dame! 

Dat belooft wat voor in de toekomst. Hopelijk blijven mijn cits verschoond van medicijninname van welke aard dan ook. Sowieso beter natuurlijk! Deze diva laat het niet zo gauw gaan blijkbaar. Ze weet het in elk geval verdomd goed duidelijk te maken dat ze me door heeft en me dit niet zomaar vergeeft. Best wel grappig eigenlijk. 

Ik kreeg vandaag mijn balkon-tafeltje binnen. Zo eentje die je aan het hek hangt en kan weg klappen als je hem niet gebruikt. Heel handig op mijn mini-paradijsje met enorm ruimtegebrek. De gebruiksaanwijzing was zo helder niet, of ik ben te blonT, kan ook natuurlijk. Ik overwoog nog heel even een telefoontje naar de TU Delft maar uiteindelijk is het toch gelukt.

Helemaal waterpas is het tafelblad niet als ik hem uit klap maar dan moet ik maar niet meer van die volle glazen inschenken. Simpel opgelost. Ooit in een cafeetje in België gezien dat ze in van die schuine glazen inschonken, 10 Beaufort heette dat café. Dat was een grappig gezicht en een soort van logisch ook gezien de naam. Had ik er nou maar een paar mee gekaapt. Dan had het net geweest of alles volledig waterpas stond hier.

Nou ja, zo schuin hangt het nou ook weer niet. Ik overdrijf graag. Het valt nog redelijk mee. Het kattennet hierdoor iets korter geknipt en dus ook alle haakjes om het vast te zetten moeten verhangen. En van alle dagen zon die we hebben gehad tot nu, heb ik dit weer in de regen zitten doen natuurlijk. Zo gaat dat hier in huize Niemeijer nou eenmaal. Je gaat er aan wennen. 

Moeder nog gebeld. De doktersafspraak is verschoven naar de donderdag opeens. Zij in paniek dat ik niet mee kan maar ik ben die hele week vrij dus het maakt gelukkig niet uit. Had wel lastig geweest als ik het op de zaak al geregeld had maar dan nog hadden we er wel uitgekomen. Ze voelt zich ietsje beter, nog niet veel maar het gaat stapvoets vooruit. Ze houdt wat beter haar voeding binnen dus dat scheelt ook met aansterken. 

Grappig, ik zit te typen en Aurora komt wat eten. Ik zie dat ze naar me kijkt en ik zeg "ben je nog boos op me?", knijpt ze haar ogen dicht en springt snel onder de tafel door... Ja dus... Tuttebel! En dan, ongeïnteresseerd in mij verder, zich gaan zitten wassen, op veilige afstand wel te verstaan! Ach, het zal nog wel slijten. Nog geen maand geleden kwam ze niet eens onder de bank vandaan dus ik heb nog niets te klagen. 

Zo meteen moet ik zelf naar de dokter, even mijn klachten neerleggen. Mijn lichaam heeft zoiets van 'je kan wel doen alsof het allemaal niet is, daar laat ik je gewoon niet mee weg komen'. Kijken wat we ermee kunnen of niet. Dan daarna direct door naar mijn werk.

Misschien ben ik op tijd, misschien ietsje later maar dat heb ik al doorgegeven. Soms ben je redelijk op tijd aan de beurt, soms moet je behoorlijk wachten. Kan het niet voorspellen dus maar alvast ingecalculeerd dat ik wat later zal zijn. 

Vanmorgen nog Windows 10 geïnstalleerd. Wel even wennen. Benieuwd of ik nog tegen wat dingen aan zal lopen. Ik ben zo heerlijk digibeet maar op de zaak zijn er altijd wel mensen die een kneus willen helpen. Ik heb ook zo'n programma er op staan zodat ze me op afstand even kunnen helpen met de boel opschonen. Altijd fijn. Dan zie je alsof er een geest aan je pc werkt je cursor over het beeldscherm vliegen en gebeuren er allemaal dingen die je niet snapt. Altijd grappig om mee te maken. Ik ben er in elk geval goed mee geholpen. 

Het Sunshine-vrouwtje heb ik nog niet gehoord verder. Anders bel ik haar zelf het weekend nog wel. Ik ben van plan om zondag weer eens even flink te gaan flyeren in de buurt zodat iedereen kan zien dat ik het nog lang niet op geef.

Ook de stukjes van Ginger Cat Alert en Amivedi en meer van dit soort pagina's die hier op Facebook voorbij komen, van katten die soms na maanden gevonden worden, blijven mijn goede hoop voeden. Dus al met al, prima dagje vandaag. Nog 3 x werken en dan een weekje gericht op moeder en Sunshine zonder het gehaast van elke dag. Ik zie er al naar uit!