Ja, je kan niet zeggen dat ik niet weet wat een cliffhanger is. Dat is een hanger aan een cliff. Dat is de blonde versie van het antwoord. Oké verder met het verhaal. Die tickets waren dus weg! Oh mijn hemel. En wat nu? Ik zag een meneer met zijn telefoon de tickets laten scannen. Eh ja, maar ja, ik heb ze op mijn pc staan. Niet in mijn telefoon! Oh als ik daar nou aan gedacht had, had ik ze er even opgezet. Goeie leer voor de volgende keer. Maar daar heb ik nu niets aan. Karina keek alsof ze een baby was, wiens lolly is afgepakt zonder reden. Ik weer die tas binnenste buiten keren, niets! Nou ja, en ik zie mezelf zo die tickets erin doen. Ik weet het 100% zeker maar ja, zo gaat het in mijn leven. Al jaren en jaren. Dingen verdwijnen zowat waar je bij staat.

Niets aan te doen. Wat kan ik nu nog doen. Oh wacht, ik heb een mail gekregen van de grote schijn, omdat ik tickets heb gekocht en die kan ik misschien laten zien? Niet dat de ticketnummers erop staan maar wel aan mij persoonlijk gericht. En ik kan me legitimeren. Dus wij langs de zijkant van de hekken bij de ingang naar het meisje wat er staat. Ik leg de situatie uit en laat haar de mail zien, gericht aan Ria Niemeijer en zeg dat ik me kan legitimeren. Zegt ze, dat we gewoon door mogen, wat haar betreft, ze gelooft ons wel. Oh wat een opluchting! Want het ruikt en klinkt wel allemaal al geweldig en we hadden er ons zo op verheugd! Onze hele avond had anders verpest geweest. En nu mogen we toch naar binnen. Hulde aan het meisje bij de ingang, want we hadden ook echt tickets maar ja, waar ze gebleven zijn?

De Grote Schijn was een ervaring op zich. Maar helaas zijn er grote groepen mensen, die niet voor die ervaring gaan, maar gewoon als groepsuitje of zo. Ik snap dit niet helemaal. Kijk kinderen, dat was ook irritant hoor, wat dat betreft, denk ik dat ze een deel met, en een deel zonder kinderen moeten doen. Want ik zou ze dat ook niet willen ontnemen. Maar wel, bijvoorbeeld vanaf later op de avond, onder de 12 geen toegang of zo. Of een avond met en een avond zonder kinderen. Maar dat is meer omdat zo de ervaring voor anderen wordt weggenomen. Maar ik irriteerde me zeker niet aan de kinderen. Die kan je dan nog begrijpen. En het was soms ook leuk, als je ze hoorde griezelen en hun fantasie gebruiken. Nee, dan die grote groepen pubers en jong volwassen. Flarden van gesprekken: ‘Nee en zondags gaan we dan altijd wat anders doen. Ja, Harry komt dan ook, die komt altijd als er te zuipen valt” en dan keihard hè, alsof haar conversatiepartner doof was. Wat ook zo leek te zijn omdat die net zo hard schreeuwend antwoordde.

Of nog een flard: ‘Dat komt omdat jij wit bent, witte mensen lopen niet zo soepel.’ Er wordt geantwoord; ‘Ik voel me nu wel gediscrimineerd’ waarop weer wordt gereageerd met ‘witte mensen kan je helemaal niet discrimineren’. Ik moest er wel om lachen eigenlijk. Zou ze zelf beseft hebben, hoe discriminerend ze bezig was? Duidelijk niet. Maar dat harde praten was elke keer als je een stukje wilde filmen. Ik heb maar 1 wat langere filmpje dat ik heb opgenomen, en ik heb alles nog met camera rechtop gefilmd, hartstikke fout. Dat langer filmpje was mogelijk omdat daar de muziek iets harder was. Maar de camera had moeite met focus in het donker afwisselend met fel licht. Jammer, maar helaas. Ik vond het prachtig in elk geval.  

Als je namelijk al dat geklets en de herrie weg kon denken, en je even op het spektakel richtte, dan was het prachtig! Maar, en we hebben het geprobeerd, het was nog niet eens 8 seconden even stil. Ja, daar zijn we op gaan letten. Maar de momentjes dat het dat even wel was, vond ik het prachtig mooi. De geluiden, heel sprookjesachtig, tot de soort van griezelige hartslag die overal steeds terug kwam. Het was allemaal echt mooi gemaakt. Schitterend. Oh als je dit in je eentje mocht doorlopen! Echt, dan had je de beleving van je leven! De heerlijke, soort bos- en mosachtige geuren, die je zo in je huis zou willen halen. Daar moet ik ze misschien even over mailen? Heerlijk!

En er waren bomen die niesten en dan spetterden ze je zo midden in je gezicht. Hilarisch en heel even een momentje enorm smerig! Ja, ik vond het echt de moeite waard. Misschien ooit nog eens maar dan heel laat op de avond of zo? De laatste ronde? Maar ja, die storende volwassenen lopen er dan ook nog steeds. Jammer hoor, dat ze er niet echt van wilden genieten. Het is wel echt een ervaring in elk geval. En toen moesten we nog terug. Eerst maar even bij boshut de Big nog wat gedronken. Meer om naar de wc te kunnen voor we naar de metro zouden lopen.

Doodmoe maar wel voldaan kwamen we pas heel laat thuis. Ik heb echt nog gezocht naar de tickets maar die waren dus ook niet hier in huis. Gewoon totalemente foetsie! Idioot hoor.  Maar ja, helaas wel iets dat ik gewend ben. Alleen Karina nog niet. Als ze hier vaak genoeg blijft komen logeren, zal ze het nog wel vaker meemaken. Mijn poltergeest is een echte plaaggeest en het is echt niet altijd grappig. Zoals nu. Als ik al dacht dat wij een kort nachtje zouden hebben, dan had mijn broer het nog slechter.

Die appte me, dat ze bij pretpark Walibi, waar ze een Halloween night hadden, pech hadden met de auto van de vrienden waar ze mee waren. Dat was ook een heel verhaal op zich. Die waren pas om half 3 ’s nachts thuis. Dat is pas een kort nachtje. Want de volgende ochtend, stonden ze al vroeg hier, voor koffie. Want ze hielpen me mee om alles naar Swan Market te brengen. Want dat heb ik ook nog steeds niet verteld. Ja, dat krijg je hoor, als er zoveel gebeurt tegelijkertijd. Ik ga straks wel weer gelijk lopen hoor. Of niet, ook goed. Oh wat een werk zit daar eigenlijk aan vast aan zo'n beurs of markt!

Ik ben er al een tijd mee bezig. Tasjes verzamelen van bio plastic, om dingen in te doen als ze verkocht worden. En papier en bubbel plastic voor het glaswerk. En dan alles in die boxen doen, en wel zo, dat het niet breekt. En dan stonden er in mijn wagen al 7 boxen op voorhand. Elke keer een box meenemen. De afgelopen week de resterende boxen in de gang, Ik kon mijn kont niet keren hier. Maar allemaal voor een goed doel, mezelf. Nou ja, voor de ruimte dan. Of er publiek zou zijn voor mijn spullen? Geen idee! Maar ja, dat moet je toch een keer proberen. Anders weet je het niet. Maar met glaswerk, zoals bij mij, is het wel al een extra gedoe, vind ik zelf dan hoor. Maar ja, ik ben niks gewend wat markten betreft. Ik was een Swan Market Virgin.

En nu, na een snelle bak koffie, gingen we, allemaal met grote boxen, de tassen, nog last minute spullen, en mijn grote kerstfles op naar de Van Nelle Fabriek. En die zit hier gelukkig vlak achter. Want als het twee uur rijden was geweest, was ik daar niet vrolijk van geworden. Bovendien had ik het dan niet gedaan. Mijn broer reed achter me aan en we moesten een parkeerkaart pakken, om op het terrein te komen. En eenmaal daar, moest ik eerst maar eens even mijn kraampje gaan zoeken. En ik moet zeggen, dat is knap lastig. Ja, de platte grond had ik goed bekeken. Maar dat is wel even heel wat anders, als je dan in de werkelijke ruimte loopt.

Bovendien, waar ik dacht dat mijn kraampje stond, hadden ze geen nummer op gezet. En ik wilde niet de hele boel uit gaan pakken, als ik niet zeker was. Anders kan je straks al dat glaswerk weer opbergen. Maar ja, vind maar eens iemand van de organisatie. Eindelijk vonden we die, voor diegenen die op de hoogte zijn van de 13 van mijn moeder, mijn kraam-nummer: 184 wat opgeteld uiteraard weer 13 is. Hoi mam! Ik stond goed en nu zette ze het nummer erop. Dat hoefde niet meer maar goed. We konden gaan uitpakken. En waar ik zo bang was dat ik te weinig spullen zou hebben, had ik gewoon echt veel te veel. Ik had 2 kramen kunnen vullen. Nou ja, ik heb er dan ook de ballen verstand van. Alles is een goede leer voor de volgende keer, wat mij betreft.

Het was best lastig om alles neer te zetten. Volgende keer moet ik ook zorgen voor bijvoorbeeld dozen of kistjes, zodat je een soort van etages kan maken op de kraam. Want nu had je een plat stuk dat binnen no time vol stond. En omdat het maar één niveau is, zie je de achterste dingen niet goed. Ook weer geleerd, als ik ooit nog eens zoiets doe. Dozen dan, want kisten zijn te zwaar. Al moet het wel stevig zijn. Maar ja, voor wanneer? Want dat gaat nog even duren. Als ik had geweten hoe druk ik het nu zou hebben, en hoe zwaar, dan had ik het sowieso niet afgesproken maar toen ik de kraam boekte, was hier allemaal nog geen sprake van. Dat weet je dan ook niet van te voren. Ik zou wel meer dingen van te voren willen weten maar ja, dat gaat niet. Eerst diploma, dan baan, dan weer kijken hoe en wat.

We hadden een hele aardige maar vreselijk lompe buurman. Hij kwam zich netjes voorstellen en had bijna Karina d’r schedel gekraakt doordat hij zo’n hele lange dikke houten dwarsbalk, bovenop het kraampje, naar beneden liet vallen. Maar gelukkig had de beschermengel van Karina dienst want zij stapte net een heel klein stapje opzij. Ik zag het als in een soort van slow motion gebeuren en Ben en San geloof ik ook. Die waren ook nog bek af van de avond ervoor, waar ik alle verhalen ondertussen al over gehoord had. Arme lieverds en dan nu weer zo lopen sjouwen voor mij ook nog. Maar die dachten, na het zien van de buurman zijn acties; ‘wegwezen!’ Ah nee hoor, ze gingen bijslapen want ze waren kapot nog van de dag ervoor.

Ik moest maar een seintje geven, wanneer ze moesten komen helpen met de terug weg, als dat nodig was. Ze kwamen vanavond in elk geval wel chinees mee eten. Dat hadden we al afgesproken. Gelukkig hoefde hij niet de 12,50 parkeren te betalen, hij kreeg een laad en los kaart. Mooi, dat scheelt weer. Het was al heel snel 11 uur, de mensen begonnen een beetje binnen te druppelen. Het feest kon gaan beginnen. Ik was nog helemaal in de stress van het inruimen en zo. Daar ben ik gewoon te autistisch voor! Bij mij moet alles netjes en geordend en dat wil met zoiets niet zo. Die buurman en zijn lompheid, was daar denk ik een goed voorbeeld van. Maar daar vertel ik de volgende keer meer over! Cliffhanger nummer 2 na een wel hele lange blog!

"Het gevaar ligt hoofdzakelijk in goed te handelen; geen misdrijf is zo groot als te durven uitmunten.

Bron: The Journey"

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

In de loop van de logeerpartijtjes met Karina, leer je elkaar wel beter kennen ook natuurlijk. En ik ben een verstrooide doos, maar Karina is nog een graadje erger. Ze zei dat wel regelmatig maar ja, ik ben dat ook. Nadat ze al vaker gelogeerd had hier, en ze al minstens 3 weekenden langs mijn beschilderde kastdeur was gelopen, zei ze vorige keer; ‘oh wat mooi die kast, heb je dit zelf geschilderd?’ Eh… Dus ik zeg voorzichtig; ‘serieus???’ Ze moest er zelf ook om lachen toen ik vertelde dat ze daar al drie logeerpartijen lang, langs was gelopen. Waarom ik dit zo even vertel heeft een reden, en die snap je straks ook. Ik ben zelf natuurlijk ook wel verstrooid, zeker sinds ik zo ziek ben geweest.

Tijdens die ziekte was het helemaal erg. Maar het begint gelukkig al iets te beteren, al kan het nog beter hoor. Het is wel vervelend, dat ik ook zo’n astrale pestkop in huis heb. Die verhalen heb ik wel eens verteld, hoe alles hier kwijt raakt en op een manier, die gewoon niet normaal kan zijn. Dat je gewoon weet van, hé, dit is niet mogelijk zo eigenlijk. Soms loop ik op die astrale pestkop te mopperen, maar dan blijkt later dat ik zelf weer lekker warrig ben geweest. En dan geef ik dat ook ruiterlijk toe. Ik heb zo’n hekel aan liegen, ook tegen mezelf. Dat komt omdat er ooit ontzettend tegen mij gelogen is en dat laat zijn trauma wel na. Maar ik ben ook erg van de waarheid gaan houden. Ik zou niet eens anders meer willen. Beter dan liegen en bedriegen, in elk geval.

Sommige mensen leven liever in een leugen, dan hun ogen open te doen en de dingen te zien zoals ze echt zijn. Dan kunnen ze doen alsof ze het zo goed hebben, of zo’n leuk leven hebben of weet ik veel wat. Eigenlijk doen veel mensen zo op Facebook. Kijk, ik hoef ook mijn ellende niet te etaleren speciaal om die te laten zien. Maar ik vertel de dingen wel zoals ze zijn en als ik iets niet wil vertellen, dan laat ik dat gewoon weg. Dan lieg ik nog steeds niet en zeg ik toch niet alles. Ik heb niets om me voor te schamen of om weg te stoppen. Je mag alles van me weten, behalve mijn pincode dan. Want echt iedereen vertrouwen, nee, dat is me ook afgenomen. Maar dat geeft niet, dat is nou eenmaal zo.

Maar waarom ik vertelde van die pestkop, voor de mensen die daar nog niets over gelezen hebben, heeft ook een reden. Ik had de kaarten voor de Grote Schijn al uitgeprint en die had ik in mijn A4 formaat tas gedaan. Ik zei het nog tegen Karina, want ik vergat wel bijna de cits eten te geven. Dus ja, verstrooid ben ik dan wel, maar er zijn van die dingen, juist omdat je verstrooid bent, waar je dan extra op let en voorzichtig mee bent. En die tickets, dat waren ‘van die dingen’. En die zaten netjes dubbel gevouwen in mijn tas. In het andere vak mijn regenjack en we konden er tegenaan. OV chipkaart in mijn zak. We liepen naar de metro en daar moest Karina dus een dure dagkaart nemen.

Daar had ik echt de pest over in, omdat er bij het restaurant allemaal parkeerplek vrij was. En de serveerster vertelde ook nog eens, dat het na zessen gratis was. Dat was helemaal erg! Ik had hier zo naartoe kunnen rijden, en dan hadden we vlakbij de grote schijn gestaan. En lekker met de auto naar huis gekund. Ach ja, laten we het er maar op houden dat ik te blond ben voor deze wereld. Al wordt het nu wel heel erg antiek blond, dat dan weer wel.

Maar goed, we waren nou eenmaal met het Openbaar Vervoer, we zouden het ermee moeten doen. Ook voor op de terugweg. Ik heb het niet zo op van die restaurants, die vol zitten met kleine kindertjes en zo, daar ben ik geen mens voor. Kinderen, vooral baby’s nee, niet mijn koppie thee, zal ik maar zeggen. Ja, lief, even vasthouden en dan heel snel weer terug geven aan de moeder. Maar ja, voor mij heeft dat ook met trauma’s te maken, maar dat is een ander verhaal. In elk geval, ik hou van kinderen, die al wat groter zijn en wat te zeggen hebben. Die geen driftbuien meer krijgen of gaan lopen krijsen waar het niet kan. Trouwens, dat ligt aan die ouders, niet aan die kinderen. Maar in elk geval, voor mij hoeft dat niet.

En daar hadden we het zo over, tijdens het gesprek. En een heel stuk verderop begon er een kind te krijsen. Wij lachen natuurlijk, zo van ‘God straft onmiddellijk’. Opeens komt er een heel gezin, met wel 3 kleine kindjes aan en die gaan aan het tafeltje naast ons zitten. Wij stikten haast in onze, inmiddels gearriveerde, Martini’s! Van het lachen hoor. De dame buigt zich opeens naar Karina en zegt; ‘Vindt u het vervelend?’ Karina en ik dachten heel even dat ze boos was omdat wij zo lachten. Het ging dus om het feit dat de kinderwagen vlak achter Karina stond, verder niets. Wij zaten al “nee nee nee, echt niet hoor!” We stikten er bijna in, zo kregen we de slappe lach.

We hadden niet zo’n grote honger en besloten een voor- en nagerechtje te nemen. Zo zouden we niet al te veel binnen moeten werken. Ik vond niet zo snel een lekker voorgerecht en Karina zegt; ‘Oh, die met die doperwten puree met bieten en gefrituurde geitenkaas, dat lijkt me wel lekker’. Het was een speciaal soort biet hoor, maar zelfs voor al het goud in de wereld, weet ik niet meer wat voor soort. Maar in elk geval, dat leek mij ook wel lekker. Oké, dan nam zij de cherry cheesecake en ik nam een brownie met pinda’s en salted caramel. Dat was mooi geregeld. Wij aan de Martine lekker kletsend wachten op ons voorgerechtje.

Ik moet zeggen, de baby, die in de kinderstoel naast ons zat, het hele gezin trouwens, was voorbeeldig. Ze zat me steeds toe te lachen en dan smelt je toch natuurlijk. Het was een schatje. Ons voorgerechtje werd gebracht. Ik zat te genieten, de combinatie van smaken, echt zalig! Ik zie Karina een beetje zitten prikken in haar eten en voorzichtig proeven. Zegt ze opeens tegen me; ‘ik kan dat groenige spul niet thuisbrengen! Het lijkt net wasabi maar zo smaakt het niet. Het smaakt wel bekend maar ik weet het niet goed.’ Ik zit haar aan te staren, alsof er water brandt. Seriously??? Ik schiet me toch in de lach! Ik probeer het antwoord eruit te krijgen, al duurde het even voor het echt lukte!

“Karina! Wat heb je nou besteld?!” Roep ik haar toe, ondertussen dubbel liggend van het lachen. Ik zie haar nadenken. En ik zie het besef over haar gezicht trekken, weer kon ik niet meer bijkomen van het lachen! ‘Oh ja, doperwtenpuree!!!’ En toen kregen we allebei de slappe lach. Oh echt hoor, ik had kramp in mijn buik ervan en Karina ook! Die mensen zullen wel gedacht hebben! Ze bleken ook naar de Grote Schijn te gaan. Ik hád nog een foto van het toetje willen nemen want die zagen er allebei prachtig uit. Maar ja, die waren opeens op want ze smaakten nog beter!

Na het eten zijn we er dan ook op ons gemak naartoe gelopen. Dat was best nog een eindje lopen, nou ja, tien minuten of een kwartier of zo. En door de bomen heen, zagen we de Grote Schijn al door de bomen komen. We zagen ook nog een kleine schijn maar dat was gewoon een lantarenpaal. Bij de kassa wil ik de tickets uit mijn tas pakken. Maar, en hoe onmogelijk dat ook was, die zaten er niet in. Pech tickets weg. En de rest, dat horen jullie morgen!

"Het geluk van een kind is als dat van een roos, die haar paarlen, uit een weinig water vormt.

Bron: A la Nuit"

Sully Prudhomme - Frans dichter en 1e winnaar Nobelprijs literatuur (1901) 1839-1907

Wat een gedoe zeg! Ik had een blog vooruit geschreven en niet eens zondag een blog geplaatst. En dan loop je nog achter het verhaal aan. Nou ja, nu maar proberen weer gelijk te komen met het heden maar ja, ik heb zo ontzettend veel te vertellen. Ik heb natuurlijk vanaf zaterdag ochtend niet meer geschreven en dan stapelt alles zich op. Zeker als je dingen doet, die je normaal niet doet. Anders kan je je er nog met een makkelijk ‘het gewoonlijke’ vanaf maken. Dat gaat nu niet dus ik moet schrijven alsof mijn leven ervan afhangt. Ja, ik kán wel eens overdrijven. Maar dat is ook een talent. Toch? Ik kan het ook niet helpen.

In elk geval, ik heb mijn vorige blog al maar geplaatst. En het is nu bij half negen in de avond. De wekker van snoepietijd gaat nu, dus dat gaat voor. Dat is ook weer geregeld en ik zie dat ik snoepjes moet bestellen want dit is het laatste blik. En dat gaan ze niet redden. Daar ben ik met een paar dagen doorheen. Erg normaal hoor, als je het onder vier katten moet verdelen. Jammer dat die dingen zo duur zijn. En het is voor Rainbow echt het enige dat hij lust, buiten het natvoer. Lastig ventje maar ja, zo lief is hij, dat je hem alles vergeeft. En nu is het alweer bij half tien, en ik ga er maar even mee stoppen. Ik zal morgen wel verder schrijven, als ik uit school kom. Woensdag heb ik veel te leren, dat weet ik nu al. Want er komt een toets aan, van de apotheek lessen en dat is me een berg. Daar wil ik woensdag uittreksels van maken.

En ik denk dat dit een klusje is, dat de hele dag, zo niet langer, in beslag zal nemen. En daar is vandaag op school nog een taak bijgekomen, die vreselijke presentatie. Die moet ik nog iets beter in elkaar gaan steken, dan hij nu zit. Nou, heel fijn. Daar ben ik lekker zoet mee en de komende weken zeker ook nog met leren en het stampen van de lesstof in mijn hoofd. Van de generieke vakken vind ik het minder belangrijk als ik daar slecht mee zou scoren. Al zou ik dat ook niet echt prettig vinden natuurlijk. Maar met deze apotheker lessen, daar wil ik gewoon goed mee scoren. Dinsdag, vandaag dus, heb ik veel te vragen. Nu is het al weer dinsdagavond, ik ben al thuis uit school. Ik begrijp zelf niet hoe ik mijn hoofd erbij heb kunnen houden vandaag, maar het is me gelukt de dag door te komen.

Het liefst zou ik gewoon op de grond gaan liggen om nooit meer op te staan maar helaas, die optie is me niet gegeven. Ik zal er hoe dan ook doorheen moeten, ik moet het dragen. Ik heb in mijn leven al zoveel klappen en trappen gekregen, toch ben ik er nog steeds niet aan gewend. Maar daar wil ik het niet over hebben, ik heb onder alles wat me al jaren kapot wil hebben een streep gezet. Daar ben ik klaar mee en nee, die deur gaat ook niet meer open. Dat kan nu niet meer, er is net even een grens teveel over gestapt en ik kan daar nooit meer overheen stappen. Dit litteken gaat veel te groot worden. Maar goed, vanaf vandaag ga ik verder zonder die mensen door het leven en dat zal voor mij echt stukken beter zijn. Stukken minder pijn en geen trappen op mijn ziel meer. Dat zal een hoop schelen en veel rust geven.

Maar goed, ik wilde dus gaan vertellen vanaf het punt dat ik Karina van de trein ben gaan halen. Dat is veel belangrijker. Want, oh hemel, wat hebben wij veel meegemaakt dit weekend. Als ik ongeveer even veel schrijf als anders, doe ik er nog de hele week over, voor ik bij maandag ben. Kan je nagaan. Dus ik hoop het een beetje beknopt maar toch met de juiste essentie nog behouden, te kunnen vertellen allemaal. De cits beginnen echt aan de logeerpartijtjes te wennen van Karina. Ze mag er alles mee, aaien zelfs! Ja, dat lijkt normaal maar ik heb aparte beestjes natuurlijk. En dan is dat al heel wat hoor, neem het maar van me aan. Ik heb haar cadeautjes meegegeven, voor de kerst alvast. Zij gaf mij ook cadeautjes, eentje mocht ik van haar nu open maken. De andere staat in de kast, voor de kerst. Eerder mag ik het niet open maken, van haar. En ze is streng hoor!

Ik zal het braaf in de kast laten staan. Ik kreeg een mooie schelp met een mooie spreuk erin. Er staat; ‘een vriend is als een parel in een oester, zeldzaam en heel kostbaar.’ Net iets anders dan ik zelf een paar maanden geleden voor haar had gemaakt. Ik had erin geschreven; ‘You have to put up with the sand to become the pearl. The world is your oyster! Dit komt uit Billy Fingers en dat boek, dat ik haar had aanbevolen, is ze helemaal dol op. En nu kreeg ik net zoiets van haar? Hoe bestaat het eigenlijk hè? Die artiest zag die schelp en kreeg hetzelfde idee als ik. Alleen heeft die persoon, een mooier handschrift dan ik. Maar wel een mooi stel schelpen zo bij elkaar. Toeval bestaat echt niet hoor! Dat zie je maar weer.

De cits kregen best vroeg te eten, en snoep tijd, tja, pech, mama weg! Die zouden ze tegoed houden tot we thuis kwamen dan maar. Ik had nog even gedacht, zal ik ze in een timer bakje doen? Maar ik weet hoe gek ze op de gevriesdroogde kip en tonijn zijn. Dan slopen ze die dingen. Maar niet doen dus. Ik had ze nog bijna geen eten gegeven ook, we waren al bijna weg en ik liep te treuzelen, omdat mijn gevoel dan zegt dat er iets niet klopt. Ik doe veel op gevoel want van mijn warhoofd moet ik het niet hebben. En daarom had ik, onder het toeziend oog van Karina, de uitgeprinte tickets in mijn tas gedaan.

Al heb ik aan Karina op dat gebied ook niet veel, zij is volgens mij nog erger verstrooid dan ik! Maar goed, tickets en mijn regenjack in de tas, want er was regen en wind voorspeld. Oh en mijn portemonnee waar ook mijn gsm in zit, dat zat ook nog in mijn tas. Wij weg en we gingen met het openbaar vervoer, want er was gezegd in de mail die ik kreeg van de grote Schijn, dat er geen parkeerplek zou zijn. Dan maar met de metro.

Wij waren er zo, dat gaat wel snel hoor. En ik als Rotterdamse, ben zo wegenblind als ik weet niet wat, en dus liepen we verkeerd. Tenminste, daar was ik bang voor. Helaas zit er geen richtingspijl op de navigatie en dat ding lijkt niet te werken, als je dat op ‘voetganger’ zet. Kan aan mij liggen hoor maar het pijltje wees wel naar boven, maar het streepje ging naar de andere kant. En als je dan ook nog blond bent, raak je echt in de war. Dan maar even vragen, daar heb je een mond voor gekregen, onder andere.

Eerst vroeg ik de weg aan een meneer, die snel wegliep zonder iets te zeggen. Nou ja! How rude! Karina verdedigde hem nog, want misschien was hij wel doof. Ja nou, echt niet, want ik had hem zien aarzelen. Even later, dacht Karina het aan een dame op de fiets te vragen. Die had haar bijna overreden en ik moest lachen om haar beteuterde gezicht. Welkom in een rijkere wijk van Rotterdam, waar ze zo vriendelijk zijn als staal zacht is. Maar de vrouw die op het hoekje haar tuin aan het opruimen was, zei ons dat we goed liepen. Dat was al wat we wilden weten.

Bij het restaurant aangekomen, de tuin van de vier windstreken heeft 2 prachtige molens staan, waren we nog maar net op tijd. Ietsje na half zes dan, maar dat mocht. Het viel me nog mee qua drukte. En het erge was nog, onderweg barstte het van de parkeerplaatsen! Als ik dat had geweten! Maar ja, we konden niet meer terug. Molens zijn voor buitenlanders equivalent aan Holland maar zoveel zijn er hier helemaal niet. Wel in de buurt hier, ook hier in het mooie Delfshaven. Die hele Kinderdijk vol molens in Alblasserdam. Waar staan er nog meer eigenlijk? Ik heb geen idee maar nee, zoveel zijn er niet meer in Nederland toch? Of wel?

Morgen ga ik wel verder, want er is nog veel leuks te vertellen. Oh we hebben zo ontzettend gelachen! Ik had er gewoon kramp van en Karina ook. Maar ja, dat is ook weer zo’n lang verhaal. Leuk hoor, maar wel lang. Dus dat is voor morgen. Geen idee tot wanneer ik het dan haal. Voor nu voel ik me totaal leeg. Ik ga de bank op, en daar zal ik wel in coma vallen dus misschien doe ik beter alles uit, ook het licht. Na snoepie tijd mag ik in een diepe slaap vallen. Kan mij niet diep genoeg zijn. Ik ben zo ontzettend op. Ik zou het niemand ter wereld willen geven, zoals ik me nu voel. Het is bijna niet te dragen, dat is een ding dat zeker is. Maar, morgen gewoon weer leuke verhalen hoor, want die lol, die hadden we zeker weten! Welterusten…