Wat kan een mens zich vergissen soms. Dat had ik vannacht. De laatste paar dagen ben ik weer lekker vroeg aan het wakker worden en dan is het echt nog hartstikke donker buiten. Gewoon nacht, zeg maar. Zondag was het zelfs half zes in de ochtend dat ik al met een bakkie koffie op de bank zat. En ik voelde me ook behoorlijk uitgerust wat over het algemeen betekend dat je goed en voldoende hebt geslapen. Dat vind ik zo lekker hè, want het gebeurt me de laatste jaren zo weinig. In dat opzicht vind ik het wel heel fijn dat het de afgelopen dagen nu zo gaat, dat belooft veel goeds. Je moet er alleen weer niet in doorschieten en laat ik daar nou net goed in zijn.

Vanmorgen werd ik dus weer zo wakker, heerlijk uitgerust en zelfs voor er ook maar ene kat me kon proberen wakker te krijgen. Ik rekte me uit en zei 'goedemorgen mijn harige heerlijkheden'. Dat is normaal toch wel hét teken voor ze, om als gekken op me af te komen. Ja, ook wel omdat ze van me houden en blij zijn dat ik eindelijk wakker word maar toch ook, dat kan ik niet ontkennen, tijd om te ETEN! dat zit er ook echt wel tussen. Dit keer leken ze me totaal te willen negeren en daar zat ik dan, met mijn peen en uien gezicht. Nou ja zeg, dan eerst maar plassen. Ze lagen nog steeds allemaal te slapen en toen kreeg ik het goeie idee om eens een keer te kijken hoe laat het was.

Was het pas 00u58, ma moest er blijkbaar ook om lachen realiseer ik me nu pas, nog net geen één uur in de ochtend? Ja, niet gek dat ze me negeren. Vertel ik hier gisteren, blijkbaar niet toevallig, dat ik altijd zo lig te kletsen of lachen in mijn slaap. Daar heb ik nu bewijs van, ze keken niet op of om. Die ingebouwde wekker van hen, gaf hen al aan, véél te vroeg dit, ze is dus weer eens aan het praten in haar slaap. Vandaar gewoon nul komma niks reactie van mijn cits. Ze zijn dat wel gewend, gelach en gepraat midden in de nacht en hebben geleerd, gewoon niet reageren, dit is niet het echte werk. Ik blijf nog even met grote verbaasde ogen naar mijn gsm zitten kijken, ondertussen is het 01u01. Ik zeg dat ik het snap, ga liggen en voor de rest weet ik niets meer.

Toch ook raar als je je zo uitgerust en uitgeslapen voelde, je dan zomaar kunt gaan liggen en weer weg bent. Voor mij een bekend iets, dat lang is weggeweest. Allemaal van die kleine dingetjes waardoor ik blijf voelen, het gaat steeds beter en de lijn blijft stijgen. Langzaam maar zeker. Na twee van die enorm hectische dagen als gisteren en eergisteren, was ik een jaar geleden niet zomaar doorheen gekomen. Nu ging het als vanzelf. Alleen mijn onderarm rechts is nog een beetje gevoelig van die niet meewerkende nietmachine. De rest is gewoon weg, nergens last van. Heerlijk toch? Dat had ik zelfs een paar maanden geleden nog niet eens durven te proberen.

Gisteren waren er hier al weer van die knallen, het lijkt dan wel een oorlogsgebied. Bizar hoe onrustig het ook allemaal is. Niet alleen door die vroege knallen maar ook de rest. Al drie meisjes vermoord in relationele sfeer in Rotterdam, terroristen opgepakt, mensen neergestoken in een club, jeetje zeg! Het mág wat minder hoor. Ik heb ook net een petitie getekend, tegen vuurwerk. Voor mij hoeft het echt niet. Oké siervuurwerk kan mooi zijn maar laat dit dan lekker doen door professionals! Lekker veilig en mijn beestjes en andere beestjes hebben er geen last van. Ook op het nieuws, gisteren waren brandweermannen mensen uit een brandend huis aan het redden maar raakten zelf gewond omdat er van die idioten waren die vuurwerk, ook van het zware geschut, tussen ze in gooiden.

Serieus??? Dan ben je toch op je achterlijke hoofd gevallen, of niet soms?! Ik kan het af en toe dan ook helemaal niet meer begrijpen hoor. Het zal echt wel van alle tijden zijn, in de middeleeuwen zullen er vast evenveel van dat soort wauzen hebben rondgelopen, alleen tja, geen internet en tv hè. Dan komt het een stuk minder snel de wereld in en zal iedereen die er wel van hoorde door in de buurt te wonen, wel gedacht hebben dat het alleen bij hen zo'n zooitje was. Daar kan ik me zoiets wel bij voorstellen. Maar nu hoor je alles direct van over heel de wereld en dat maakt de wereld zo ontzettend klein. Het gaat allemaal zo snel. Helaas hoor je dan ook heel snel van zulk soort mensen, die er helaas in grote getale zijn.

Die zullen nog een paar levens te gaan hebben, voor ze normaal kunnen voelen. Dat kunnen ze namelijk niet. Want als jij kan aanvoelen wat een ander voelt, dan wil je niet iemand zoveel pijn doen of kwaad doen. Net zoals er van die mensen zijn, die maling hebben aan wat dieren meemaken, die door omstandigheden buiten rondlopen en bang zijn voor dat oorlogsgeweld dat plaatsvindt in nieuwjaarsnacht. Van mij mogen ze het totaal verbieden. Mensen die voor duizenden euro's dingen kopen, die in een paar seconden weg zijn geknald? Geef dat lekker aan iemand die honger heeft of zo? Weet je hoeveel kindjes je daarmee kan helpen met een opleiding of eten? Ach ja, ooit wordt iedereen liever, hoger in gevoel en willen ze ook anderen geen kwaad meer doen. Alleen daar zijn we nog heel ver van verwijderd maar komen gaat het, ooit. Laat ik het maar over iets leukers hebben.

Ik ben vanmorgen namelijk enorm verliefd geworden. Op een eendje. Elk jaar heb je altijd wel een paar van die prachtige reclames en deze, ik zag hem voor het eerst vanmorgen, gaat echt een prijs winnen voor algemene schattigheid. Echt hoor, Disney heeft zichzelf overtroffen dit keer. Ze spelen hem nu bijna elke reclamepauze, dus ik ren zelfs hard naar de tv om hem te kunnen zien. Zuchtend kijk ik ernaar, in gedachten het kleine eendje aan mijn hart drukkend. Echt genieten, wil je zelf ook zien waar ik zo van smelt, dan kan je  HIER  klikken. Ik zou zeggen, smelt maar lekker weg, is het niet koddig?! Dat is er toch (een) eendje om verliefd op te worden?!

Voor mij een rustig dagje, deze laatste in 2018. Alles is straks schoon, inclusief ik zelf. Een rare afwijking altijd van mij, alles spic en span het nieuwe jaar in. Heerlijk vind ik dat maar toch een afwijking. Als ik klaar ben, dan spring ik lekker onder de douche. Voor mij een avondje op de bank, zoals de laatste jaren steeds het geval is. Heerlijk lachen om Guido Weijers met zijn oudejaarsconference. Ik kan daar zo om dubbel liggen. De knallen beginnen hier altijd al vroeg en vorig jaar was het de eerste keer voor Skylar en Rainbow. Rainbow heb ik de hele avond niet gezien, Skylar wel, die bleef wel bij mij in de buurt. Moonlight komt altijd bij me liggen dan, sinds die eerste keer samen met Sunshine van 2015 op 2016. Toen heb ik daar zo van genoten.

Een jaar later was ik zo verdrietig omdat Sunshine ergens buiten moest lopen. Aurora was er toen al wel bij en die is, qua vuurwerk dan, nergens bang voor. Hoe zal het dit jaar gaan? Ze vinden het allemaal prettig als ik tegen ze praat, zo tijdens en vlak na van die knallen, het stelt ze gerust, het geeft ze vertrouwen. Daarom komen ze meestal rond of naast me heen liggen als het spannend wordt voor ze. Ik geniet van deze avondjes in mijn uppie, bij mijn diertjes, ze kunnen troosten als het nodig is. Al zou ik voor het grootste feest worden uitgenodigd, ik ga niet al kreeg ik geld toe. Ik hou van mijn beestjes en ik waardeer mijn diertjes zo, dat ze mij zien als veilige haven, dat ik ze rustig krijg door tegen ze te praten. Dat ze me dan met van die oogjes vol liefde aankijken, daar krijg ik zo'n goed gevoel van.

En is het dat nou niet precies wat je van zo'n avond zou willen? Je goed voelen door de liefde om je heen omdat je die kan voelen? Voor mij is dat het perfecte avondje. Daarom blijf ik thuis maar dat ben ik. Doe jij maar lekker waar jij van geniet! Ik wens iedereen de avond van het jaar, ieder op zijn eigen manier, als je er maar van geniet! Hou het veilig, denk ook aan elkaar en vooral geef liefde aan elkaar. Beter nog, probeer dat het hele jaar vol te houden! Fijne jaarwisseling, maak er wat moois van in 2019!!! En op deze laatste dag van het jaar geen quote maar een nieuwjaarsrecept, als iedereen dat eens zou maken, dat zou het pas echt feest worden, alle jaren! 

"Neem een liter wijsheid
van alle volkeren op deze aarde
Meng het met respect voor alles wat leeft.
Smelt een klontje verdraagzaamheid.
Snipper een handje vol wederzijds begrip.
Laat alles een uur met veel liefde sudderen.
Besprenkel het met hoop en
verdeel het met zorg over heel deze planeet."

Petra Wintershoven de Vries

Als je ooit iets wilt bekleden, dan raad ik absoluut een fluffy stof af. En al helemaal niet eentje die statisch lijkt te worden als je ermee bezig bent. Ik ben bek af en ik ben er de hele dag mee bezig geweest maar ik kan mooi zeggen dat ik het toch maar even gedaan heb. Nou, even, was maar waar. Volgens mij moet ik gewoon ook een iets professionele nietmachine hebben hoor. Ik bekleed wel eens meer wat en volgens mij is deze gewoon niet sterk genoeg meer om ergens met goed fatsoen een nietje in te jassen. Dat viel me de laatste keer bij de bank ook al op, dat was in de zomer van 2017 en tot nu toe had ik hem niet meer nodig gehad.

Dat is dan ook de pest, wat gebruik je zo'n ding nou? Alleen als je hem dan gebruikt dan wil je wel graag dat het ook goed werk. Ik heb echt behoorlijk pijn mijn rechterarm nu omdat ik, ik schat, zo'n tien keer meer heb moeten proberen te nieten dan nodig was. Alleen maar omdat hij het niet deed of er een nietje dubbel kwam te zitten. De keren dat ik gillend het ding door het raam wilde smijten, telde ik tot twintig en probeerde ik mijn mondhoeken toch enigszins tot een glimlach omhoog te laten komen. Dat werkt in zoverre, dat ik er opeens helemaal dubbel om lag door het idee, stel dat iemand je ziet en niet weet wat er aan de hand is en wat je aan het doen bent.

Sinds Big brother kijk ik dan toch altijd even rond, geen camera? Nee, oké dan ga ik gewoon door. Ik heb echt gewoon veel mazzel dat die dingen niet in mijn huis hangen. Ook met slapen is het de laatste tijd weer raak, ik klets of lach wat af en ik heb geen idee verder. Dat moet toch ook een raar gezicht zijn, of gehoor. Ik zie de katten wel eens naar me staren met zo'n licht verbijsterde blik op hun snuitjes, dat zegt genoeg. Vandaag heb ik echt alles maar dan ook alles onder de vezels van de stof gekregen, toen ik die ging knippen. Het leek wel alsof ze overal tegenaan gezogen werden. Een soort van statisch of zo, ik heb geen idee maar ik vond het heel vervelend. Ik wist dan ook, we gaan niet stoppen voor we het af hebben want dit wil ik niet nog een keer.

Daardoor ben ik de hele dag bezig geweest. Ook omdat die nieter het niet zo deed zoals ik graag wilde. Daarom heb ik ook nog op veel plaatsen van die kleine spijkertjes gedaan. Die moet je dan wel weer met een tangetje vasthouden wil je niet je vingers plat en vierkant meppen. Ja, inderdaad, het deed zeer. Maar goed, uiteindelijk heb ik maar drie plankjes en twee hokjes bekleed. Onder de plankjes zitten al plankdragers, daar gaan ze mee aan de muur. Eén hokje staat onder de krabpaal en de ander komt ook aan de muur. Ik had echt geen zin meer om te kijken of ik genoeg goeie pluggen heb, voor de pisbakken muren hier, en schroeven die goed genoeg zijn.

Dat kan ik morgen nog wel doen en ik moet toch wat dingen gaan halen, om die palen aan de muur te kunnen bevestigen. Dan kan dat eventueel ook gelijk meegenomen worden. Dan moet ik nog even kijken, hoe en waar ze aan de muur boven gaan. Door de palen op te hangen hebben ze, tot de nieuwe krabpaal er komt, toch ook weer krabbel mogelijkheden boven. Maar voor vandaag, ben ik er wel klaar mee. Alles doet zeer, ook nog van gisteren. Ik werkte in de gekste houdingen met die krabpalen, dat voelde ik vandaag wel. Maar nu is mijn rechterhand, of zelfs de hele arm gevoelig. Van het kracht zetten bij het nieten wat vaker niet dan wel lukte ook nog. Ik denk dat ik wel wat rust verdien vandaag.

Hoe moe ik ook was, door al dat aan de meubels plakkende stofjes, moest ik wel stofzuigen en dat heb ik dan maar gedaan. Niet al te enthousiast maar goed, het is wel fijner nu het allemaal weg is. Oh wat heeft mijn neus gekriebeld vandaag want dat spul ging echt overal in en aan zitten. Zelfs het glas van mijn gsm leek een vachtje te hebben, om je een beetje idee te geven wat een rot spul het was. Het resultaat is leuk hoor, ik denk ook niet dat je hier veel kattenhaar op kan zien, het ís een soort van kattenhaar. We gaan het wel zien, je weet dat nooit echt van te voren hoe een stof het gaat doen als je veel katten hebt. Van de week eerst maar op gaan hangen en hopen dat ze er dan ook gebruik van maken. Dat is ook maar afwachten. Voor hetzelfde geld zit ik hier de hele dag voor Jan Jurk aan te werken en halen ze hun kattige neusjes ervoor op. Alles is mogelijk.

Behalve dat mijn haar net zo lang als vroeger wordt. Ik vind het maar raar hoor, de laatste keer dat mijn haar geknipt is, was het december 2013. Het is niet aan het splijten of zo maar echt veel langer wordt het niet. Of dat lijkt zo, ik heb geen idee. Het is wel allemaal zo'n beetje ene lengte nu, behalve de stukken op mijn achterhoofd, die zullen altijd af blijven breken. Dat komt helaas nooit meer goed maar dat weet ik en het is zo. Het is daarom toch raar dat de korte stukken nu lang zijn gegroeid maar de toen al langere stukken niet zo gek veel langer zijn geworden. Vroeger had ik ook erg lang haar dus waarom nu niet meer? Het zit prima hoor en ik hoef er niks aan te doen, best fijn en lekker makkelijk. Ik klaag dus zeker niet maar ik vraag me gewoon af hoe dat kan.

Volgens mij gaat het met Rainbow wel beter, ik heb er niet veel meer van gemerkt. Gisteren nog wel wat zachtere keutels gevonden in de bak maar geen water meer. De pilletjes hebben nu sneller geholpen. Vanavond de laatste halve maar geven en in de gaten blijven houden. Ik durfde hem gisteren dan ook geen melk te geven, al liep Skylar daar natuurlijk flink om te mekkeren. Hij accepteert het wel, als ik zeg nee maar dat vind ik ook weer zo zielig. Ik wilde Rainbow alleen niet al te veel vocht extra geven nu. Hij drinkt goed, dus tja. Als ik zo de bakken ga doen, hoop ik dat alles weer in orde is. Anders kan ik er morgen nog een dagje pillen aanplakken, dat is toch de laatste van het jaar. Nog maar één dagje en dan is het alweer 2019. Wat vliegt het toch, of je nou lol hebt of niet!

"Als ik zie hoe intelligent die kat is, denk ik opnieuw bedroefd aan de grenzen van onze kennis. Wie weet hoe ver het intellect van deze dieren reikt? "

Ernst Theodor Amadeus Hoffmann

Oh hemel, ik verzin nog eens wat! Het zal veelbelovend ingepakt. De palen met een leuke kalender erbij en de stof kwam tegelijkertijd binnen en had iemand op het plastic zakje heel enthousiast geschreven "fijne jaarwisseling". Daar werd ik vrolijk van maar van de rest niet zo erg. Alle drie de krabpalen zijn uit elkaar nu maar tenzij ik ze weer exact zo in elkaar zet, kunnen ze niet eens meer in elkaar. Die stoute rakkers van de krabpalen fabriek zijn namelijk zo gek nog niet. De losse nieuwe palen, krijg je inclusief van die schroeven, of waarmee je kan afdichten of waar je de ene helft in kan doen terwijl de andere helft dan uitsteekt zodat daar ook weer een paal of iets dergelijks op kan. Het punt is, dat er in de uit elkaar gehaalde krabpalen, paaltjes zitten met een klein stukje uitstekend schroefdraad, waar dan een mandje of plankje op rust.

Als je denkt dat je dat er dan even uit kunt halen, zodat je dat opnieuw kunt gebruiken in de nieuwe paal, dan kom je bedrogen uit. Het zit muur en muurvast. En daar raak ik dan ontzettend geïrriteerd door. Bovendien is het nog best zwaar werk dus moet ik tussendoor wel even uit gaan zitten puffen. Dat komt dan toch weer een klein beetje goed uit want dan schrijf ik hier direct de frustratie van me af. Dan ben ik in elk geval niet totaal schuimbekkend paaltjes aan het passen. Ik kan het nu nog een klein beetje beheersen. Of dat straks ook nog zo zal zijn, als ik ze ga proberen weer op te bouwen, dat durf ik niet te zeggen. Uit elkaar was al hel maar er is één voordeel, er hoeven er maar twee weer in elkaar. Ik twijfel alleen nog of ik die ene boven in elkaar zal zetten, wat betekent dat ze er beneden nog maar eentje over hebben, of dat ik die gewoon nog even beneden zal laten staan.

Daar moet ik nog even over nadenken terwijl ik de grootste weer ga proberen in elkaar te zetten met zoveel mogelijk nieuwe paaltjes. Ik heb al gezien, op sommige stukken, met dat korte draad, zal het niet lukken. Maar wie weet, kom ik dan zelf wel weer met een oplossing. Zo irritant dit, dat doen ze er natuurlijk om en dat vind ik best een beetje lullig. Maar ik laat me nooit zomaar even tegenhouden. Het is wel echt een werkje waar niemand op zit te wachten en ik voel me dan ook een beetje alsof ik straf heb. Maar wie weet, ben ik straks wel hartstikke trots op het resultaat. Voor nu moet ik dat nog even afwachten en tot het zover is, voelt het als straf. Ook zijn het allemaal andere formaten schroeven en schroefdraad, ook zo irritant. Ik had dus wat kortere paaltjes en dat zou allemaal precies lukken. Alleen nu blijkt dat schroefdraad net een millimeter te dik te zijn. Ik begin al lichtjes te schuimen ondertussen, het zet nog net niet door. De frustratie eruit typen doet het 'm geloof ik wel. Ik heb de grootste al weer bijna in elkaar. Al moet die nog heel goed gestofzuigd worden eerst, voor ik hem als 'klaar' verklaar. Hij zit ook ietsje anders in elkaar en is zo opeens een hoekpaal geworden en neemt net even iets minder plek in door een ingenieuze inval van mij.

Hij had plankjes naar buiten met daartussenin een hangmat. Die laatste werd alleen maar gebruikt om los zwervend speelgoed in te gooien want Rainbow was de enige die er op zijn hoogst twee keer in gelegen had. Oké, geen succes, kan gewoon weg. En de halfronde plankjes heb ik naar binnen laten wijzen en hup, een stuk meer ruimte. Van het stuk stof van het hangmandje kan ik het ene plankje weer netjes maken, ook weer geniaal. Dat ben ik echt, bij vlagen geniaal waar het vaak windstil is. Komt er een zuchtje van wat dan ook, dan profiteer ik daar gelijk van. Oké, rug voelt weer enigszins normaal aan, ik ga nog even het gevecht aan met nummer twee. Het ging niet zoals ik het had gewild maar goed, die moet straks toch naar boven, als ik geld heb voor die grote.

Geen kat overboord dus en ik heb het mandje van deze nog op een stuk grotere paal gezet ook. Dat vinden ze leuk, hoe hoger hoe leuker. Moonlight lag er dan ook direct in, zodra het erop zat. Dat deden ze ook toen ik nog lang niet klaar was met als gevolg dat alles om donderde en ze allemaal weg stoven alsof de duvel ze op de hielen zat. Eigen schuld! Moeten jullie me maar even laten gaan hoor, stelletje ongeregeld. De grootste daar ligt Aurora al in het mandje al ligt het daar horende kussentje er nog niet eens. Nou ja, ook goed, die leg ik er morgen wel in, als hij goed is gestofzuigd. Daar heb ik nu toch echt geen puf meer voor hoor. Wat een gedoe was dit. De krabpaaltjes die over zijn, die hou ik, daar ga ik in het nieuwe huis of in het trapgat wat mee doen. Daar moet ik alleen nog even over nadenken. Bovendien kan ik die kapotte sisal eraf halen en ze dan weer gebruiken voor als het nog een keer nodig is. 

Al spaar ik dan denk ik wel even door tot ik een nieuwe kan kopen want dit kost ook geld en bovendien nog eens een enorme berg moeite. Ik ben er verdorie echt heel de dag mee bezig geweest en dan staat er boven niet eens meer iets nu voor ze. Ja, er staat genoeg hoor alleen geen krabpaal meer. Alleen die hele grote die ook uit elkaar valt. Ik kan de nog goede paaltjes ook tegen de muur schroeven, ik weet alleen niet hoe dat spul heet, waar je dat mee kunt doen. Soort van ijzeren band waar gaten in zitten, zo kan je dan bijvoorbeeld links van de paal er een schroef in doen, dan om de paal heen buigen en dan rechts ook een schroef maar dan zo dat het strak zit en niet kan zakken. Dat kan ik ook nog doen. Kijken wat ze zeggen bij Gamma of Praxis als ik het zo uitleg. Zouden ze eruit komen? Anders kan ik het altijd nog tekenen. Dat heb ik ook al een hele tijd niet meer gedaan.

Ik heb er wel zin in maar niet echt tijd voor en ik heb geen opdrachten, dat scheelt. Het witte paard hangt al weken nog lang niet af te zijn. Het kriebelt wel maar ja, prioriteiten moeten nou eenmaal gesteld worden. Dat waren de feestdagen maar die zijn al bijna voorbij. We gaan wel zien hoe dat in het normale leven ingepast kan worden. Als ik niet teveel word opgeslokt door mijn eigen schema, dan zal het vast wel goed komen. Voor nu is het een beetje aan kant, ik ga mijn blog plaatsen en dan kan ik neerploffen en bijkomen van dit gedoe. Morgen doe ik de rest wel en boven. Gaat heus wel lukken. Een uurtje of drie a vier terug dacht ik dat ik er nooit meer uit zou komen maar dat is me dan toch gelukt. Beetje logisch denken, organisatie talent en doorzettingsvermogen, dan lukt eigenlijk alles wel. Er zijn er veel die me dit niet na zouden hebben gedaan, daarom ben ik moe maar wel voldaan.