Zo, ik heb even af kunnen koelen, want echt hoor, ik was me toch boos. Ik heb dan ook een pislinke mail, over dat bedrijf dan, gestuurd via de UWV. Die schrokken van het verhaal en waren blij dat ik het gemeld had. Ze zouden het doorsturen naar mijn casewerker of hoe ze dat ook noemden. Ik had er net weer uitgelogd, toen ik een mailtje binnen zag komen, van Debiteuren Capabel. Nog voor ik het kon openen ging de telefoon. Het was die dame van Capabel weer. Ze had iets ontzettend liefs voor mij gedaan! Ze zal niet half beseffen hoe dankbaar ik daarvoor ben.

Mij trof dan ook geen blaam vond ze, maar zo werd ik wel het slachtoffer, en dat vond ze niet kunnen. Het mailtje was dan ook een CC naar mij, want ze had naar het examenbureau gemaild, dat het financieel akkoord er was, voor mij, en dat ze me mijn diploma konden sturen. De opluchting golfde door me heen. Ik heb haar geloof ik minutenlang zitten te bedanken! Wat ontzettend lief en behulpzaam was dit! Ik geloof niet dat zoiets nog vaak gebeurt tegenwoordig! Ze zei dat ik maar een fijne dag moest hebben, en met meneer Rabhi zouden ze het nog wel uitzoeken. Maar ik kreeg mijn diploma tenminste! Nou, ik verzekerde haar, mijn dag kon niet meer stuk.

Ik weer inloggen bij het UWV, want dan moest ik dit natuurlijk ook weer gelijk doormailen. En direct al mijn ervaringen nog eens vertellen, met hoe ze daar werken. Want als ik het UWV was, dan zou ik er geen zaken mee willen doen. Ze trekken dus al rente over 9000 euro, vanaf half 2019. Het is nu 2021 hè. Ook dit zouden ze doormailen naar mijn casewerker, en die zou dan wel weer met mij contact opnemen. Ik vind dat ze op die manier, over de ruggen van anderen, niet zoveel geld in handen mogen krijgen. Hoeveel mensen zijn er niet, die dit niet durven, die het maar laten zitten zo. Tel maar even op.

Voor mij had hij al direct 9000 euro in handen. En daar is gewoon dik 1,5 jaar niets mee gebeurd. Het valt mij reuze mee, dat ik er geen bericht van heb gekregen. En ergens jammer, anders had ik hem allang achter zijn broek aan gaan zitten. Dat laatste lauwe mailtje van hem, toen ik die baangarantie belachelijk maakte, omdat die er blijkbaar niet was. Helemaal niets van verontschuldigingen of zo maar ‘mijn collega’s zijn u aan het voorstellen bij apothekers. Zorg dat u uw telefoon op kunt nemen, als u gebeld wordt. Nou nog niet eentje!

En dat was al 2,5 week geleden. Wat een stuk ongeluk zeg! Die gaat spijt krijgen, dit bij mij gedaan te hebben. Ik heb alle mails nog, ook die van het begin, dat ik hem maar achter zijn broek zat en hij niets deed, tot het bijna te laat was. Smerige inhalige naarling! Sorry hoor, ik kan hier zo ontzettend boos om worden. En dan niet eens voor mezelf, want ik was niet de enige hoor, zeiden ze bij Capabel al gelijk. Ze hadden hem al tig keer gemaild. Ja, ik ken dat ja. Dan antwoordt hij toch gewoon lekker niet. Het is in elk geval geregeld gelukkig. Maar wel alleen omdat er een engel werkt bij Capabel en omdat ik me niet zomaar laat doen!

Kijk, het tij is gekeerd hoor, dat weet ik wel zeker. Het moet alleen even een zetje hebben. Net zoals ik opeens maar besloot om toch maar weer een keertje het Erasmus te proberen. Wat ik eerst niet van plan was, omdat ik dacht dat die afwijzing nog ergens zou hangen en dat ze dan dit keer ook die beslissing zouden nemen. Vrijdags gestuurd, maandags op gesprek. Zo snel heb ik het nog nooit meegemaakt. Alleen het wachten op die uitslag, wel of niet. Oh mijn hemel, dat duurt me dan toch lang. Mijn hart maakte net een sprongetje, want een onbekend 06 nummer belde. Erasmus???

Nee helaas, het was wel die meneer R. van Omega. God die man heeft een plaat voor zijn hoofd. Ja, hij had toch een baan geregeld in Dordrecht. Dordrecht? Ja, daar was iemand met zwangerschapsverlof en hadden ze tijdelijk iemand nodig. Nou, fijn zeg… Weer zover weg, alsof dat niks is. En bovendien heel erg tijdelijk. Dan werk je je een half jaar uit de naad en je mag er toch niet blijven. Lekker zeg, goed geregeld joh. Ik heb er zelf al 20 sollicitaties in Rotterdam uit, op zijn minst. En die konden jullie niet vinden? Nee, want jullie doen erg weinig. Ik zei in elk geval dat ik niets ontvangen had van hen, want dat was ook zo. Dat ik zelf mijn diploma al geregeld had. Dat ik dat nu toch al kreeg, of die man van Omega/VanLerenNaarWerken nou betalen zou of niet. Dat ik het niet normaal vond, dat het nog steeds niet eens betaald was. Ja, dat had hij al geregeld maar ja, ze communiceren daar zo slecht, was zijn excuus.

Ja, oké, dat kon ik nou niet echt ontkennen maar ondertussen had hij het in elk geval NIET voor me geregeld. Dat had ik wederom zelf kunnen opknappen. Misschien is gewoon betalen sneller??? Ik zei dat ik op telefoon zat te wachten van het Erasmus. Hee, hadden zij dat geregeld, nee, jullie regelen helemaal niets… Hij blijft doen alsof hij gek is, en ik ben er klaar mee. Ik heb geen zin om lelijk te doen tegen die man, die duidelijk een betonnen, met staalplaat afgezet bord voor zijn kop heeft. Dat heeft geen zin. Het is geregeld, ik zal mijn bevinding over hem en consorten aan het UWV doorgeven en hoop dat ze dit eens aan gaan pakken. Asociaal vind ik het.

Vanmorgen nog gebeld door de recruiter  van het Rode Kruis, of het ook voor in Den Haag mag zijn. Eh ja, als ik nog niets heb wel. Dan gingen ze mijn papieren doorsturen naar het Rode Kruis Den Haag, als voorbereider vaccinatie zou dit dan een tijdelijke functie worden. Ik moest niet al direct een telefoontje verwachten want het is bizar druk. En dan zouden er van 2 sollicitaties volgende week berichten van afwijzing of juist een uitnodiging kunnen komen. Dus eh, ik kom er wel, gewoon in de buurt en niet helemaal naar Dordrecht of verder, meneer R. Dus het is volop in beweging allemaal. Hopelijk kan ik gewoon 1 maart beginnen, bij het Erasmus. Vandaag mijn haar al in een staart gedaan, want dat moet daar ook. Kan ik even wennen.

Helaas was al de moeite uiteindelijk voor niets. Die hele vrijdag zat ik al te wachten. Hoe later het werd, hoe minder hoop ik had dat ik het zou worden. Ik had zo het gevoel gehad, dat ik daar zou komen te werken, dat ik het echt al bijna voor me zag. En dat heb ik niet snel want ik hou juist altijd eerder een slag om mijn arm. Ik reken mezelf nooit rijk of al gesetteld voor het zover is. Maar dit keer was dat anders geweest. Misschien moet ik hier ook doorheen? Weet ik veel, maar toen het aan het einde van de middag nog steeds stil was op mijn gsm, begon het ‘weten’ al. Nee, ik ben het niet geworden. Toen ik eindelijk het telefoontje kreeg, was dat ook wat daar gezegd werd.

Ze kozen voor op die afdeling toch voor meer ervaring. Ja, dat is natuurlijk een dooddoener, omdat er nooit gezegd zal worden, dat ze je een ongelofelijk dom wijf vonden natuurlijk. Al kan het wel, in dit geval omdat ik als apothekersassistente alleen maar ervaring als stagiaire heb. Toch, het was even een enorme domper, al had ik mezelf er al op voorbereid. Want jezelf al naar je werk zien fietsen, dat zijn toch dingen, die niet zo bij mij horen, als het niet klopt. Ach ja, als je valt, gewoon opstaan, jezelf even afkloppen, en gewoon weer verder. Dat heeft me altijd al verder gebracht, en dat zal ook dit keer gebeuren. Deze baan was niet voor mij, omdat er een veel betere en geschiktere baan ergens op me wacht. Ik moet nog even beter zoeken!

Eenmaal thuis uit het Erasmus vandaan, best laat voor het diner van de cits, is dat het eerste wat ik doe. Eten geven aan de drammers. Want ze laten me geen seconde met rust tot ze hun eten hebben. Ben ik gek geworden of zo, zo laat thuis te komen? Het is net geen 18 uur hoor, dus ze zijn een klein beetje dom. Dat laatste zeg ik altijd met een Maxima accentje, kan ik er zelf ook nog om lachen. Ik pak een bordje voor mezelf, en stoot in deze actie, het bakje om waar de pof mais in zit. OMG! Als je ooit mais, veel mais, hebt laten vallen, dan weet je wat ik nu meemaakte. Foto’s ervan zijn te vinden op mijn Facebookpagina.

Het golft zo over het plankje, over de borden, bakjes en andere plankjes de grond op waar ze flink stuiteren en verder rollen. Ze liggen nu door het deel van de keuken, de eetkamer tot in de zitkamer! Ja, dat is wel ene ruimte maar hoe moet ik het anders uitleggen. Nou ja, iets van een 10 meter lange kamer? Over 10 meter ligt er mais. Zoiets. De cits onderbreken hun diner om te komen zien wat er nu weer allemaal over de vloer ligt? Brokjes of zo? Ze hebben al snel door, dat dit voor hen niet eetbaar is. Ik kan er met mijn pet niet bij, wat voor een rotzooi zoiets kleins kan maken! Ik bezem het allemaal bij elkaar. Ik snap dan een uur later niet eens, waarom ik niet gelijk de stofzuiger heb gepakt. Ik kom in elk geval nog 2 dagen lang overal mais tegen. Alsof het een eigen leven leidt.

Ik ga de volgende dag maar weer eens even kijken, of er al nieuws is over mijn diploma. Oh waarom moet het daar zo tergend langzaam gaan. Ja, het is een landelijk gebeuren. Maar als je zo langzaam werkt, dan heb je gewoon te weinig mensen in dienst. Punt. Maar ja, dat is bij veel bedrijven zo, voor een kwartje op de eerste rang willen zitten. En dat werkt uiteindelijk niet. Zo gaan er ook veel bedrijven dan ook weer aan onderdoor. Dan denken ze vast, maar ik bespaarde juist zoveel op personeel! Ja, DUH! Dat moet je juist niet. Maar dat is weer een ander verhaal. Het diploma, het hete hangijzer.

Ik had in elk geval al een mailtje dat zei dat ik geslaagd was, maar dat ze zaten te wachten op een financieel akkoord. Maar dat is vast niet genoeg, als ik straks bijvoorbeeld naar het Erasmus mag om te gaan tekenen. Ik moet dan ook echt dat diploma hebben en het liefst gisteren. Als je begin oktober al klaar bent, maar moet wachten tot je slome docent het eindelijk eens na gaat kijken, wat je gemaakt hebt, dan is dat al niet leuk. Als dit pas half november gebeurt, dan word je daar niet vrolijk van. En dán kan je pas het eindgesprek aanvragen. Gelukkig had ik de hele behulpzame en sympathieke mw. Mondt, want anders was ik nog verder van huis. Zij heeft al veel losse eindjes voor me vastgeknoopt, waar ik de autoriteit niet toe had. En dan kon ik pas 25 november het diploma aanvragen.

Dat gaat dan ook weer 6 tot 8 weken duren. En ik ben maar beginnen te mailen, zo van kom op zeg, schiet eens op. Toen vonden ze, weken en weken later, dat van het laatste examen, het commentaar van mijn apotheker te summier was. Saskia en ik snapten er niets van. Het was een positief en prima commentaar. Wat willen ze horen dan? Ze heeft er maar letterlijk bij gezet, dat ik nu klaar was voor mijn carrière als apothekersassistente en dat ik met goed gevolg mijn stage had doorlopen. Weer duurde het lang voordat dit goedgekeurd werd. Wat een stress krijg je van zulke dingen zeg. Niet te doen!

Ik ben maar weer gaan mailen, want straks moet ik de bijstand in, alleen omdat zij daar zo langzaam zijn. Ik kreeg commentaar, dat ik zoveel mailde. Dus ik mailde ze weer. Ja, ik moest toch uitleggen wat daarachter zat. Toen mailden ze snel terug, dat ze dat rot voor me vonden, en dat ze alleen nog zaten te wachten op een financiële goedkeuring. Oh? Maar daar had ik die meneer van VanLerenNaarWerken in november al over gemaild. Want toen ik mijn diploma aanvroeg, kreeg ik een melding dat er nog betaald moest worden. Toen was ik me ook al doodgeschrokken. Hij mailde toen een beetje vaag terug, iets dat er op neerkwam, dat het in orde was. Maar was dit wel zo?

Mijn lieve klasgenootje José, mijn studiebuddy, appte me, dat zij nu wel haar diploma kreeg, dat het onderweg was naar Rotterdam. Ze kon niet meer in mijn capabel. Ik proberen, ik nog wel. Logische gevolgtrekking; geen diploma nog. Donderdag ben ik er maar eens voor gaan zitten. Ik had ergens het telefoonnummer van die meneer gezien, ik ben hem gaan bellen. Zodra hij hoorde wie ik was, zei hij in een bespreking te zitten en dat hij me vanmiddag terug zou bellen. Oh ja joh, zelfs aan de telefoon vaag blijven? Want die ga ik niet meer horen natuurlijk! Dat voel ik gewoon! Ik dacht, ik bel naar Utrecht, dat is het hoofdkantoor van Capabel. In het keuzemenu kon ik zelfs direct al kiezen voor betalingen e.d. dus ik drukte op de 2.

Het duurde lang, daar was ik al bang voor, maar eindelijk kreeg ik dan een hele aardige dame aan de lijn. Ik legde haar de situatie uit, ook dat VanLerenNaarWerken niet reageerde verder. Ze ging eens even kijken en ze zag direct, dat ze deze meneer en deze instantie, al vele mails gestuurd hadden. Ook hier werd niet op gereageerd. Ik was namelijk niet de enige student via hen, maar wel de enige in deze situatie. Ik had haar tijdens haar zoeken al van alles verteld. Dat ik de bijstand bijna in moet en ook dat ik misschien wel een baan heb, maar dat ik dan wel dat diploma moest hebben.

Ik vroeg hoeveel er dan nog betaald moest worden, als het nou een klein bedrag was, kon ik zelf misschien iets regelen. Het bleek dus, dat die hele opleiding nog niet betaald was! Pardon? Dat is dus al vanaf september eind augustus 2019! Bovendien hebben ze dat geld al vanaf juni 2019 in handen gekregen via het UWV. Het stoom kwam bijna mijn oren uit! En ik was in tranen, want wat nou als ik bijvoorbeeld morgen, de 22^e, hoor dat ik ben aangenomen? Dan kan ik niet eens die baan aannemen, omdat ik geen diploma heb nog. Ik was echt helemaal in tranen! Had ik daar nou zo hard voor geknokt en gezwoegd?

Ze voelde duidelijk met me mee, en zei dat zij ging kijken wat ze voor me kon doen. Dat ze daar heel snel over zou terugkomen bij me. Heel lief van haar, dan ging ik de UWV inlichten van wat er hier gebeurt. Want dat weten ze vast niet. Die gasten van Omega, het bedrijf dat erachter zit, strijken zo 3000 euro op. En daar doen ze echt totaal niets voor. En nu is geen enkel van de nummers bereikbaar? Ze hebben totaal niets gedaan voor al dat geld. Inschrijven voor de opleiding? Het is dat ik zo aan het drammen was, dat hij van ellende op het allerlaatste moment nog iets heeft geregeld. Anders had ik tot januari moeten wachten. Donderdags de toelatingstest gedaan om die maandag erna al te beginnen omdat die man zo laks was, had me al moeten waarschuwen. Dan het stage bedrijf, heb ik ook maar zelf gezocht.

Die paar adresjes die hij stuurde, waren ver buiten Rotterdam allemaal. Ook onzin natuurlijk. En nu dit weer? Baangarantie? Ik heb ze nog niet gehoord! Al die mails die vaag opzij worden geschoven of niet beantwoord, het is geen zuivere koffie. Daar gaat hij nog meer van horen, want dit keer had hij de verkeerde te pakken! Daar moeten ze eens achteraan bij de overheid, in plaats van moeders die boodschappen aannemen van familie! Daar wordt echt gestolen! Ja, inderdaad, ik ben laaiend! Even afkoelen…

Eindelijk, het werd tijd om te gaan, solliciteren en te laat komen is een grote NO. De cits waren afgeleid want ik had ze wasabi-stokjes gegeven, die hadden niet eens in de gaten dat ik weg ging. Op naar mijn nieuwe baan, tenminste, het 1^e deel daarvan. Op naar het Erasmus, hopelijk de eerste keer reizen van vele volgenden. De busrit erheen, ik moest 4 minuten wachten tot de bus vertrok, is geen vervelende rit. Toch, ik heb al gekeken, kan ik in de zomer heerlijk met de fiets. Het is ongeveer 17 minuten fietsen en het is ene rechte weg langs het water. Hoe heerlijk is dat! Eerst maar eens zorgen dat ik door het sollicitatiegesprek heen kom. Ik ging lekker vroeg weg. Ik moest er pas om half vijf zijn. Maar stel je voor dat er iets gebeurt en je komt te laat, net op die sollicitatie waar je graag wilt werken!

Daar kan ik niet goed tegen. Er zit heel diep in mij toch wel een klein controlefreakje. Alleen laat ik die niet meer zo snel boven komen. Toch, soms lukt het haar. In elk geval, mocht ik er komen te werken, ik ben er in alle gevallen snel. Binnen 20 minuten liep ik al naar het Na gebouw te zoeken. Daar moest ik zijn. Toen ik gevonden had waar ik moest zijn, ben ik even rond gaan lopen. Want het is weer eens helemaal nieuw in het Erasmus, voor mij dan toch. De hoofdingang zit weer waar hij vroeger zat. Alles is weer anders. Het wordt er elke keer ook weer mooier op. Indrukwekkend groot, dat zeker.

Ik zag dat ik koffie kon gaan halen, en ik had in alle opwinding nog niet geluncht. Broodje gezond erbij, cappuccinootje en klaar. Ik zocht een plekje in de soort van binnentuinen met zitjes die ze er nu hebben. Ik nam bijna een slok door mijn mondkapje! Oh ja, dan mag hij vast even af, anders hadden ze er wel een rietje bij gegeven. Ik was echt veel te vroeg maar dat wist ik. Dus ik nam mijn medicatietabellen, die ik zelf tijdens de opleiding heb gemaakt. Daar staan de generieke namen, merknamen, bijwerkingen en interacties en contra indicaties bij, per aandoening of groep van aandoeningen.

En die ben ik door gaan nemen. Daar ik al wist dat het om de hart/long afdeling zou gaan, heb ik die medicatie vooral extra doorgenomen. Van de bloedverdunners, via bètablokkers, ace remmers en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het blok over hart en bloed, de medicatie en vooral het hart zelf, ik vond het juist het meest interessante blok dat we hadden. Longen, ja daar weet ik ook al veel van, zeker ook qua medicatie en die gebruik ik zelf ook door mijn allergieën. Mijn eigen puffers vallen daar ook onder. Heel apart weer, want wie had nou durven dromen, toen, dat ik op zo’n afdeling kon komen te werken? Ik niet hoor! Er is veel meer dan de gewone stadsapotheek, en dat vind ik dubbel zo leuk allemaal.

Al moet ik het gesprek nog wel hebben natuurlijk. In elk geval, het was zo 16u15. Om 16u30 zou het gesprek plaatsvinden. Ik vond het wel tijd om op zoek te gaan binnen het Na gebouw. Naar de 2^e etage en aanbellen, was me verteld. Dat deed ik dan ook maar. De dame die open deed keek of ze water zag branden, toen ik vertelde wat ik kwam doen. Gelukkig sprong er iemand het kantoortje uit, roepend dat zij het wel wist. Ze bracht me naar een kamer en ik kreeg nog een bekertje water ook. Ik moest even wachten tot de dames zouden komen. Mijn nek in een knik draaiend heb ik de titels van de vele boeken zitten lezen, die in de grote kast stonden, waar ik tegenaan zat te kijken. Sommigen had ik zo willen lenen.

De dames kwamen, de recruiter en hoofd apotheken, zal ik ze hier even noemen. Ik weet niet of ik zomaar hun voornamen mag noemen. Better safe than sorry. Hele aardige dames waren het allebei en het gesprek kwam leuk op gang. Want het hoofd zei me, dat ze uit hetzelfde bouwjaar kwam. Ik flapte er natuurlijk direct uit dat dit wel een uitzonderlijk goed jaar was. Goh, dat vond zij dus ook! Ik kan totaal niet faken, dus ik was volledig mezelf. Dat kan soms heel gunstig zijn, en soms ook totaal niet. Ik weet alleen nooit wanneer er nou wat het geval is. Als je me nog kunt volgen tenminste. Ik ben wie ik ben, en ik vind het prima zo hoor. Ze vertellen me heel veel over het Erasmus en vooral de apotheek-kant ervan uiteraard. Oh wat zou ik daar graag willen werken! Wat een pracht van een instituut is het toch! Ik zou er trots van worden daar te mogen werken. Helaas heb je salaris nodig, gratis zou het nog leuk zijn anders.

Echt veel over medicijnen werd er niet gevraagd, maar daar was ik toch niet bang voor geweest. De tabellen, die ik weer even door had genomen, hadden me weer lekker opgefrist. Op een gegeven moment, in het nog steeds even leuke gesprek, vroeg het hoofd me, of ik vond of ik wel een goede basis had. Want van Capabel, ja, daar heeft geloof ik niemand een echt hoge pet van op. Dat begrijp ik ergens wel, er is ook veel over te doen, maar dat gaat dan over hoe ze de boel daar runnen en in welk tempo ze dat doen. Over de inhoud van de leerstof heb ik niets aan te merken namelijk.

Volgens mij zijn daar standaarden in ook, waar ze aan moeten voldoen. Dus ik zei dat ik vond van wel. Zij vond 3 jaar in 1 jaar ook wel heel erg pittig. Nou, dat was het dan ook zeker wel! Iedere lezer hier weet, hoe hard ik ervoor heb gewerkt. Het is me zeker niet aan komen waaien. Gelukkig maar dat ik snel de dingen leer en dit ook leuk vind. Ik had al wel een paar keer wat dingen over medicatie laten vallen tussendoor, want ik wilde juist ook laten zien, dat ik echt wel behoorlijk wat wist van die basis.

Het hoofd vertelde, dat ze ooit een assistente had aangenomen, die nog nooit van een entrecote pil had gehoord. Ergens in mijn hoofd schiet met een klap de boel in kortsluiting, hoorde ik het nou goed? Entrecote pil? Eh, is dat zoiets als astronauten voedsel? Ik hoor haar er op de achtergrond over door vertellen. Ondertussen ben ik bang dat ze flitsen van razende hersenactiviteit uit mijn oren zien flitsen. Brainbows all over the place. Want ik weet ook niet wat een entrecote pil is namelijk. En ik zit in mijn grijze cellen te graven, om te zien of ik het echt niet kan vinden ergens. Ik hoor haar zeggen, dat zoiets niet kan natuurlijk. Want dat hoort bij je basiskennis. Ja dat geloof ik graag, maar ik weet het toch ook echt niet. Ja, entrecote betekent dus letterlijk ‘tussen de ribben’ maar eh, daar prop je toch geen pil tussen??? Mijn hersencellen razen als een stel dollen ondertussen, ze vinden nog steeds niets, behalve dat het een lekker stuk vlees is…

Ik vrees het ergste!  Uh oh, ze gaat mij natuurlijk vragen of ik het wel weet. En dan??? ‘Ja jij weet het toch wel? Wat dat is?’ Ik flip hem bijna! Gode zij dank, want dan zegt ze er gelukkig nog bij; ‘dan staat er E.C. op het doosje’. Ooooooooh! Dát bedoelt ze! Ze sprak het alleen snel uit en daardoor hoorde ik in mijn zenuwen ‘entrecote’. Maar wat ze werkelijk zegt is ‘enteric coated’!!! E.C. = Enteric coated - Entriccoat – entrecote = dus ‘film omhuld’, want het betekent ‘met een mantel omgeven’, logisch toch, achteraf?! Hemeltjelief, ik had deze hele sollicitatie al bijna als afgeschreven beschouwd. Met een raar stemmetje van ongelofelijke opluchting, piept er bij mij uit; ‘u bedoelt film omhuld toch?’ ‘Ja’, zegt ze, ‘zie je wel, jij weet het wel’. Ja, ook nog maar net, maar dat ga ik niet vertellen natuurlijk.

Dan blijkt ze ook nog eens 3 katten te hebben! Erg leuk, vind ik dan toch. Ze smult van het verhaal over Sunshine, en zijn miraculeuze thuiskomst na 4 jaar en 18 dagen. Alleen de recruiter wil graag verder, logisch ook natuurlijk, ik kom hier niet voor katten natuurlijk. Ze stellen me een hele berg vragen. Ik heb geen flauw idee of ik ze naar hun tevredenheid beantwoord heb. Ik kan alleen afwachten. Ze vragen, mocht ik het worden, wanneer ik kan beginnen. ‘Morgen?’, flap ik eruit. Nee dat zou niet gaan natuurlijk, dat begrijp ik wel. 1 februari gaan ze ook niet redden, dan zal het 1 maart worden, mocht ik het worden dan. Tegen het einde van het uur durende gesprek, zeggen ze dat er nog een aantal kandidaten komen.

Aan het einde van de week zeker, zullen ze het me laten weten. Oh wat wil ik hier graag werken, me specialiseren in alles wat met hart en longen te maken heeft. Het ging al zo raar snel. Sollicitaties van december waar ik nog niets van gehoord heb. Deze heb ik de vrijdag ervoor als 1 van de laatsten ingestuurd. Dat wilde ik eerst niet doen. Want ik had al eens gesolliciteerd tijdens mijn opleiding en toen werd ik afgewezen. Maar ja, toen had ik het diploma nog niet. Bijna huppelend loop ik, via een verkeerde route, zo in gedachten was ik, naar de bus. Ik stap weer praktisch voor de deur uit, want het is hier het eind/begin punt. Ik wil er zo graag werken, dat ik er angstig van word. Wat nou als dit? Wat nou als dat? Maar ja, wat nou als ik het gewoon eens word?!