Wat krijg ik sinds Sunshine er niet meer is toch ontzettend veel voorbeelden van mensen die nog een hele lange weg te gaan hebben voor ze maar enigszins in de buurt komen van een greintje goed in hun hart.

Niet dat ik dat nog niet wist hoor, dat die er genoeg rondlopen. Heb er zelfs een aantal heel dicht in mijn buurt gehad. Maar zo steeds met je neus op die feiten gedrukt te moeten worden kan enigszins lichtelijk ontmoedigend genoemd worden. Voor mij begon dat met die nare telefoontjes die ik kreeg.

Op het nieuws de afgelopen week al een paar keer gezien dat er katten op wrede wijze vermoord worden. Vanmorgen zag ik dat er eentje gewurgd is met een USB kabel en met dat koordje nog om zijn nek en allemaal gaten in zijn lijf gevonden is, tentoongesteld door degene die dat op zijn geweten heeft. En nu die gek weer die mijn dochter van die idiote berichten stuurt. 

Waar ik vroeger op dat soort mensen neerkeek en kwaad werd, maakt het me nu alleen maar verdrietig. Door mijn studie van de afgelopen 2,5 jaar weet ik dat er kosmische wetten zijn en dat 1 daarvan de wet van de rechtvaardigheid is. Dus dat zullen ze allemaal heus goed moeten maken. Iedereen roept een beetje over karma of oorzaak en gevolg maar niet iedereen weet hoe dat nou precies zit.

Ik nu wel en ik moet zeggen dat je daar een enorme rust van in je krijgt. Daar ben ik dan ook heel blij mee en het geeft me kracht. En laat dat nu precies zijn wat ik nodig heb om door al dit soort dingen én de rest heen te komen. Anders zou het er allemaal een stuk vervelender voor me uitzien. Daar hou ik me maar aan vast.

Zoals ik ook vasthoud aan het feit dat Sunshine straks gewoon weer thuis komt. Ik maak me er niet meer druk om hoe, ik maak me er eerder druk om hoe de ontmoeting met Aurora zal gaan voor allebei en hoe Moonlight zich daar tussenin staande moet houden of misschien de boel wel moet sussen. Lijkt me een veel beter uitgangspunt. 

Ook vandaag weer een enerverend dagje op de zaak. Mick is weer terug van vakantie en dit was mijn eerste dienst met hem sinds een hele tijd. Ik voel het nog want ik heb pijnlijke ribben. Van het lachen. Want al kunnen we elkaar af en toe flink de waarheid zeggen, we hebben allebei een zeer rottig gevoel voor humor dat we dan ook nog eens in elkaar versterken.

Ik kreeg gewoon kramp in mijn ribben hoe raar dat ook klinkt. Dus dit keer kwam ik weer schuimbekkend thuis, ja het was ook wel weer druk maar dit keer kwam het toch echt van die lachstuipen. Ook daar word je best moe van. 

Bij de apotheek eindelijk mijn medicijnen opgehaald, waar ik al 2 weken mee bezig was geweest om ze besteld te krijgen. Dus ik kan weer vooruit. Deze komende week mag ik niet vergeten om een afspraak te maken bij de longarts én de tandarts. Mijn God zeg, ik krijg er bijna een anti van tegen al die medische gedoetjes. Het kost zo veel tijd! Ik heb zo'n hekel aan wachten en in die ziekenhuizen doe je gewoon niets anders. Maar goed, het mot maar. 

De cits heb ik nog niet veel gezien. Moonlight ligt hele dagen op zijn balkontafeltje en Aurora ligt ongetwijfeld ook ergens. Sunshine zal wel ergens naar een slaapplaats zoeken, terwijl hij thuis van die heerlijke zachte plekjes heeft. Dus misschien lullig voor de rest maar ik kan niet wachten tot het goed koud wordt en hij het in zijn eigenwijze kattenkoppie gaat krijgen dat hij toch wel weer naar huis wil.

Dat kan me echt niet snel genoeg zijn omdat ik er echt al lang genoeg van heb! Morgen begint mijn weekend en dan ga ik weer even flyeren en luieren. Vanaf zaterdag begint mijn 6 daagse werkweek weer, de meest vermoeiende week in mijn 4 weken rooster dus dan moet ik goed zijn uitgerust. Dan ga ik nu even naar Willem Cornelis, ik zal hem de groeten doen van Dasjeffy 😉

Weer een heftig dagje op de zaak. Dit keer was Dasjeffy in DaHouse ;-) om mij te assisteren. Ondanks dat we het zo druk hebben valt er gelukkig altijd nog wel wat te lachen daar. Je komt alleen een beetje schuimbekkend thuis de laatste tijd. 

Net nog even mijn balkonnetje gesproeid. Ik dacht dat mijn petunia's aan het overlijden waren maar die blaadjes worden gewoon bruin. Herfst? Zo zonde dat je die maar 1 jaar kan houden, het is altijd zo'n overvloed aan bloemen. Die zitten er nog wel in maar het ziet er een stuk minder mooi uit als die takjes vol met bruine blaadjes zitten. 

Gisteravond kwam Aurora het volgens mij een beetje goed maken met me. Ze heeft de rest van de avond naast me op de bank gelegen. Ik moet altijd enorm lachen om haar diepe gesnurk. Bovendien vind ik het prachtig dat ze zich zo vrij voelt dat ze tegen me aan in zo'n diepe slaap durft te vallen. 

Toen ik vanmorgen wakker werd en me vreemd stijf voelde, lag zij dan ook over mijn benen gedrapeerd en zelfs in mijn slaap hou ik daar geloof ik rekening mee. Dan beweeg ik zo weinig mogelijk omdat 1 van de cits dan zo lekker ligt. Ja, ik weet het, dat lijkt stom maar dat krijg ik gewoon niet over mijn hart. 

Mijn moeder, Frans en Kim hebben het weer wel mee daar in Drenthe. Lekker even genieten. Daar ben ik blij om. Ik zie dan ook alleen maar foto's van eten en toetjes en enorme ijsjes voorbij komen. Dus dat lukt ze aardig. Mij krijg je nergens jaloers mee, ik gun altijd iedereen alles maar dat ijsje zag er erg lekker uit. 

Net als mijn oma ben ik gek op ijs en heb ik de rare afwijking dat ik zowel snikheet als ijskoud eten gewoon net zo eet als voedsel van een normale temperatuur. Als iedereen nog zit te blazen op een lepel soep, dan heb ik al een halve kom leeg. Zonder blaren. Een looien pijp in je keel hebben noemen wij dat. 

Ik ben maar even mijn kasten aan het "leeg eten" omdat ik van de week toch weer ga shaken. Ik heb voor nog zeker minimaal 2 weken in huis, daarna weer een afspraak maken.

Daar was ik net mee begonnen en het ging heel goed, toen Sunshine opeens wegliep. Aangezien ik als ik "shake" elke 5 minuten naar Willem Cornelis moet (vandaag geleerd van Dasjeffy die de WC zo noemt) ging dit niet samen met mijn urenlange speurtochten naar Sunshine. Maar ondertussen weet ik gewoon dat ik hem met die speurtochten niet zal vinden. Al zal ik echt wel regelmatig hier de buurt door blijven struinen.

Het is alleen maar de eerste paar weken zo erg en ik was toen net een week of 2 bezig. Het was niet te doen. Ook met alles eromheen niet. Maar goed, nu is er meer rust, geen uren lopen meer, dus lijkt het mij een goed moment om het weer op te pikken. Komt goed. Een dezer dagen gaat het knopje weer om. Misschien toch eens nadenken over die tena dingen haha. 

Moonlight is echt erg! Gisteren heb ik weer een nieuwe hengel binnen gekregen, dit keer een "professionele". Hij is in- en uitschuifbaar, heeft een haakje en wel 3 verschillende veren-gevallen die je er aan kunt haken. Hij liep helemaal om me heen te springen toen ik dat ding uitpakte. Ik had maar 1 zo'n nepvogel nodig natuurlijk dus die andere 2 even bovenin de boekenkast gelegd.

Hij heeft die dingen altijd zo gesloopt. Dat viel goed mee dit keer en na het spelen schoof ik de hengel in en legde die bij de andere nepvogels in de kast. Ik was op de gang en hoorde een flinke klap. Moonlight was op de een of andere manier in de kast geklommen en had de hengel eruit getrokken. Daarbij had hij een fotolijstje uit de kast laten lazeren.

De hengel probeerde hij weer in mijn schoenen te proppen, wat hem toch echt niet lukte. Ik leef niet op grote voet. Later op de avond heeft hij ook nog eens even die andere 2 verenbosjes uit de kast gehaald. Die vergeet ook echt helemaal niets, net als Sunshine daar zo goed in is.

Moonlight kan je zo gelukkig maken met zo'n hengel. Dat is gewoon zo schattig om te zien. Dus nu ligt de hengel weer binnen handbereik zodat hij me weer tot spelen kan gaan zitten staren. Daar is hij heel goed in. Morgen nog een dienstje werken en komen de Drenthe-gangers weer thuis. Daarna begint toch echt mijn weekend!

Altijd weer heel anders werken als je om 4 uur je bed uit bent. Het lijkt wel alsof de chaos van vorige week zich door heeft gezet naar deze week. Op de zaak dan. Hier is het lekker rustig. Al is het nu al donker aan het worden? Hè jakkes, dat vind ik dus het meest vervelende aan de winter. Vroeg donker.

In het donker naar je werk en dan ook nog eens in het donker thuis komen. Bah bah. En als het inderdaad zo in september weer steeds vroeger donker wordt dan kan het nog zulk mooi weer zijn, dat vind ik toch jammer. Een teken dat de zomer alweer bijna voorbij is. Dus maar extra genieten van alle mooie dagen die nog gaan komen.

Doordat ik binnen een week Sunshine en Moonlight thuis had vorig jaar nadat Sammy naar de regenboogbrug was gegaan, had ik niet al te veel tijd om erover na te denken. Toen ik gisteren aan die dag precies een jaar daarvoor dacht, raakte het verdriet me weer tegelijkertijd met het feit dat dit maar net 1 jaar is.

Het lijkt wel of er elk jaar weer méér gebeurtenissen in 1 jaar worden gepropt. Van mij mag het best een beetje meer gespreid hoor. Je zou kunnen denken, je kan er maar vanaf zijn. Ja oke, áls dat de garantie zou zijn. Die garantie krijg je niet. Dan weet ik al precies hoe het gaat, dan zijn eindelijk de jaren volgepropt met te veel ellende op hun eind, lazer ik vast van de trap en rol ik tegen mijn eigen regenboogbrug aan. Heel fijn. Nee hoor, dan maar een beetje meer verspreiden. 

Mensen vragen ook hoe het nou met mijn moeder is. Die heeft nog steeds last van enorme buikpijn. Ze is ondertussen ook al naar de huisarts geweest maar op zich kunnen ze niets vinden. Ze heeft er erg last van dus gaat ze, zodra ze weer thuis is, toch weer even bellen naar het ziekenhuis. Het eten gaat wel wat beter gelukkig. Omdat ze straks aan de chemo moet, moest en zou ze eerst nog even op vakantie.

Gelukkig heb ik haar tripjes naar Portugal of Spanje uit haar hoofd kunnen praten. Volgens mij denkt ze dat ze op vakantie miraculeus overal even vanaf zal zijn. Dus is ze samen met Frans én Kimberley naar Drenthe gegaan. Vandaag zijn ze al naar Westerbork geweest en ik zag net dat ze lekker zitten te eten daar. Geniet er maar van hoor! Er komt nog een zware tijd aan voor ons allemaal maar voor mijn moeder natuurlijk het zwaarst. Woensdag komen ze weer naar huis. 

Zo jammer dat Sunshine er niet is. Ik heb zo'n klein kattenbadje neergezet en Moonlight vindt het nog wel interessant daar even in te spetteren en de speeltjes er uit te vissen. Aurora vindt er geen zak aan. Ze heeft even gekeken maar toen Moonlight ging spetteren, ging ze er snel vandoor.

Als het zo warm is heeft Moonlight ook het beste plekje van dit huis gevonden. Tenminste, zolang ik het balkontafeltje uit klap. Dat doe ik natuurlijk dan ook voor hem. Daar ligt hij in het donker, heerlijk vliegjes te vangen of naar lichtjes te kijken. 

Aurora beet me gisteren opeens weer vanuit het niets zomaar in mijn been. Uit reflex gaf ik haar direct een tik op haar kont. Geloof me, ze weet dondersgoed dat ze iets doet wat niet mag. Dat zie je aan haar hele houding en aan het feit dat ze me dan even niet meer aan durft te kijken. Ook met aaien wil ze nog wel eens bijten maar dat corrigeer ik direct met mijn stem. Ook dan zie je dat ze heus wel weet dat dat geen goed gedrag is.

Ze kan er alleen niets aan doen. Ach ja, misschien blijft dat wel zo. Dan zal ze nog regelmatig een tikkie tegen haar achterwerk krijgen, want pikken doe ik het niet. Ze is me nu zo vertrouwd dat ik er geen angst meer bij voel, ik schrik alleen omdat het best wel pijn doet en vrij onverwachts is. Nee witte diva, dan kan ik je nog zo lief vinden, bijten doen we hier niet.

Alleen al om dit feit is ook Moonlight erg voorzichtig als ze in de buurt is en lief doet. Alleen dan schijnt het voor te komen. Sunshine is niet zo'n zachte lieverd als Moonlight dus ik ben benieuwd naar zijn reactie als ze hem zoiets flikt. Ik denk dat ze dan lelijk op haar neus kijkt. We gaan het nog een keertje beleven! Nog even bankhangen nu en dan naar bed. Vier uur loop ik al weer koffie te zetten. Au.

Drie maanden zonder Sunshine en exact een jaar zonder Sammy. Het is pas een jaar geleden dat ik hem in moest laten slapen. Wat een raar besef is dat. Net zoals ik van de week die foto van Casper opeens zag.

Er zijn periodes van jaren geweest dat er minder is gebeurd dan er het afgelopen jaar is gebeurd. Misschien lijkt dat maar zo, ik weet het niet. Dit jaar was best heftig met het ene drama dat het andere aflost.

Normaal krijg je de kans om even bij te komen maar in dit geval ging dat niet op. Er is zoveel op me af gekomen dat het me op sommige momenten volledig overspoeld heeft. Dat ik het even niet meer wist, dat ik niet meer kon denken. Er speelt nog veel, ik vertel natuurlijk lang niet alles hier. Ik kijk wel uit!

Sommige dingen zijn daarvoor ook te privé maar dat is het niet alleen. Al zou ik al die privé-dingen er hier uit willen gooien, het zou gewoonweg ongeloofwaardig worden. Zo veel is er eigenlijk aan de hand. De mensen zouden denken dat ik een bovennatuurlijke fantasie heb. Dat is gewoon niet zo. Het is zelfs zo veel dat ik dat niet eens bij elkaar had kunnen verzinnen. 

Wat ik uit ervaring al weet, cliché als het ook is, waar je niet dood van gaat daar word je sterker van. Ik ben daar het levende voorbeeld van. Mijn grote hulp daarin is mijn gevoel voor humor. Ik geloof als ik dat niet zou hebben, dat ik het dan niet zo zou kunnen navertellen als ik nu doe. 

Ik denk daarom ook dat Casper en later Sunshine, die voor mijn gevoel wel eens een en dezelfde zou kunnen zijn, zo'n grote aantrekkingskracht op me uitoefenen. Misschien geloof je me niet maar het is echt waar, dat zijn katten met gevoel voor humor.

Sam was een grote lieverd, die had toen hij nog klein was genoeg op zijn boterham gekregen, die was voor alles en iedereen bang, behalve voor mij en later in zijn leven was er nog iemand waar hij niet bang voor was. Die heeft het grootste deel van zijn leven in behoorlijke angst doorgebracht. Ook werd hij na de komst van Casper volledig ondergesneeuwd door Casper's enorme persoonlijkheid. 

Casper die in elk doosje wilde kruipen die hij maar zag, hoe groot of hoe klein het doosje ook was. Hij is een keer op een open CD doosje gaan zitten en probeerde dan met zijn pootje het klepje dicht te doen. Hij gooide mijn kledingdozen van de planken, zodat die open vielen op de grond, haalde de kleding eruit en ging er in liggen slapen. 

Of de keer dat ik de trap geverfd had en hij uit de kamer ontsnapte en natuurlijk naar boven rende. Overal zwarte pootjes, ik kon precies zien waar hij boven geweest was. Dit flikte hij een jaar later ook toen ik mijn bureau in de lak had gezet. Prachtig streeploos hoogglans veranderde in een harige massa zwart. Ik heb het nooit meer goed gekregen.

Toen mijn badkamer azuurblauw met wit werd geschilderd, zat Casper uiteraard ook onder de azuurblauwe verf. Of als ik lag te slapen en hij wilde dat ik wakker werd, dan ging hij net buiten mijn bereik iedere keer een tik tegen een schilderijtje op mijn slaapkamer geven. Dat geluid gaat je dan zo irriteren dat je er wel uit moet.

Of hij beet gewoon onder het dekbed keihard in mijn grote teen. Wakker vrouwtje gegarandeerd hoor. Zo kan ik nog wel veel meer verhalen vertellen. Ik kon alleen nooit kwaad op hem blijven. Hij liet me altijd zo ontzettend lachen.

Net zoals Sunshine datzelfde talent heeft. Alleen al door de smoelen die hij kan trekken. En net zoals Sam, is Moonlight de rustige. Toch anders dan Sam omdat hij die grote angsten niet heeft die Sam wel had.

Al heb ik hem er wel constant bij moeten betrekken want Moonlight zonderde zich in het begin constant af. Lag Sunshine lekker bij me, dan lag Moonlight ergens anders. Ik ging hem gewoon zoeken, pakte hem op en plantte hem erbij. Dan bleef hij toch maar liggen.

Nu Sunshine nog steeds weg is, heb ik met hem wel een sterkere band gekregen. En nu met Aurora erbij, laat hij toch merken dat hij zelf ook heel graag bij mij wil zijn. Al zit hij op het balkon, als ik tegen haar zeg "kom maar hier" dan vliegt hij vanaf het balkon naar me toe en ligt er al voor zij op de bank heeft kunnen springen.

Moonlight met zijn lieve zachte hartje, Aurora de diva en Sunshine de clown. Het wordt tijd dat hij een keertje komt kennismaken met zijn mooie nieuwe zus!

Na gisteravond de 4e avonddienst vol met storingen en nare verrassingen gewerkt te hebben kwam ik volledig bek af thuis. Ik heb wel enorm gelachen. Wij maken natuurlijk best wel eens rare dingen mee in de vervoerswereld. Ik heb al wat gekke vragen om mijn oren gekregen.

Die van gisteravond sloeg alles qua originaliteit. Iemand kwam aan mij vragen voor hoeveel personen een Siamese tweeling telt. Ja, ik was er ook even stil van. Maar ik kan razendsnel denken en het eerste wat in me opkwam om te vragen was "hoe zitten ze aan elkaar?" Dit bleek met hun hoofd te zijn.

Dus helaas moest ik toen antwoorden dat ze dan wel 2 achterwerken hadden en dus ook 2 plaatsen innamen, gewoon 2 x betalen a.u.b. Ik vond het ook wel een gewiekste vraag van die klant, ik heb wel eens gezien op t.v. dat ze boos worden als je ze als 1 persoon behandelt maar om goedkoper te reizen zijn ze daar dan toch wel opeens toe bereid. Ik heb wel even moeten lachen daarom. 

Ik stortte me op de bank en ging mijn tablet even voor de dag halen. Om daar op Facebook te zien dat mijn broer zijn baby-papegaai was kwijtgeraakt. Ze waren net bij de dierenarts geweest om haar te laten kortwieken, letterlijk. Dat beperkt vogels in hun vliegen en kunnen ze in huis wel uit de voeten maar dan vliegen ze niet meer weg.

Nou die vlieger ging niet op, of in dit geval dus juist wel. Het nare was alleen dat Loki nog maar zo klein is en dus niet zou overleven op zichzelf. Loki krijgt nog babypapjes . Zodra het licht was zijn ze op pad gegaan, na natuurlijk een vreselijke nacht en een paar flats verder vonden ze Loki in een boom.

Met het vliegen ging het niet meer zo goed en ze knalde tegen een flat. Dus met een gehavend koppie is Loki naar beneden gestort waar mijn broer haar weer kon pakken. Hij heeft me gelijk gebeld. Toen hij omschreef hoe hij zich vannacht gevoeld heeft, kon ik hem helemaal begrijpen.

Zo voel ik me nu dus al 90 dagen. Morgen officieus al 3 maanden, maandag officieel. Mijn voordeel is dat ik weet dat Sunshine zo ontzettend slim is en vast en zeker enorm goed voor zichzelf kan zorgen. Wat natuurlijk niet wegneemt dat ook hij nog maar 10 maanden was toen hij weg liep. Ik vertrouw maar op zijn opvallende slimheid.

Verder moet je er ook niet te diep over nadenken want dan trek je het niet. Na een maand raak je die volle paniek pas kwijt en dan schuif je het langzamerhand toch ietsje naar de achtergrond zodat je er niet elke minuut aan denkt en het je leven beheerst. Dan kan je niet verder. Ik geloof dat het voor Moonlight ook een beetje zo gaat, wat minder bewust dan bij mij natuurlijk maar toch. Onze redding was de komst van Aurora, zoals wij die van haar waren. 

Als je dan op een t.v.programma ziet dat er in een dorpje ergens een kat vermoord is, die op 3 plaatsen volledig doorboord is met een scherp lang object dan word je daar dan ook enorm door getroffen. Dan ben ik toch blij dat Sunshine niet echt een mensenvriend is, behalve bij mij dan. Het nadeel hiervan is dat hij zich gewoon niet laat zien.

Dat maakt het juist zo moeilijk om uit te vinden waar hij zit. Maar het is een no-brainer; alles liever dan slachtoffer worden van zo'n naarling! Bij zulke berichten voel ik het wel extra sterk hoe graag ik zou willen dat hij gewoon weer thuis is. 

Vannacht heb ik ook nog eens voor mijn gevoel de hele nacht liggen dromen. Voor iemand die zelden weet dat ze überhaupt gedroomd heeft is dat altijd erg verrassend. Dit keer "moest" ik de droom opschrijven en heb lopen tasten in het donker naar pen en papier.

Daarna nog geprobeerd wat te slapen. Om 5u50 werd ik wakker, het raam staat wagenwijd open en het klinkt net alsof ik buiten lig. Je hoort dan altijd van alles. Dit keer werd ik getroffen door de diepe stilte van buiten, er waren niet eens vogeltjes te horen! Ik heb er bewust naar liggen luisteren.

Zo vreemd als het zo stil is! Na een paar minuten begon er een vogeltje te zingen en vond ik het normaal genoeg om nog even te gaan slapen. Dat ging prima, zo met een licht briesje over me heen. Dromen doen we een andere keer wel weer.