Gisteren was het prachtig weer. Kim helpt me ook bij het meer gaan lopen en met zijn 2 is dat toch fijner dan in je eentje. Ze was vrij en vroeg me of ik zin had om een stukje te gaan lopen. Zin of niet, ik moet sowieso. Met dit weer, fris maar zonnig, vond ik dat wel fijn. Alleen is het lastig om te bedenken waar je dan moet lopen. Ik word altijd heel gelukkig op het strand. Het vervelende is altijd wel dat je zo’n rot eind moet lopen voordat je maar een korrel zand ziet.

Tegen de tijd dat ik op het strand aan kom, wil ik al weer terug. Niet omdat ik geen zin meer heb maar omdat dan alles al zeer doet. Bij de bossen heb je een beetje hetzelfde verhaal. Maar toen bedacht ik me opeens wat we beter konden doen. We gaan gewoon in het gebied waar Sunshine rond moet lopen een stukje lopen. Daar zet ik dan gewoon mijn auto neer en kijken we wel hoever ik kom. Er was nog steeds dat stuk Marconistraat waar ik niet geweest was en van de zomer al zo graag heen wilde.

Alleen tegen die tijd kon ik zowat helemaal niet meer vooruit komen van de pijn, niet wetend dat er iets mis aan het gaan was. Al had ik dat eigenlijk al moeten snappen, door hoeveel pijn alles deed. Ik was ondertussen al als de dood voor die zenuwpijnen en die kwamen steeds vaker. Nu ik toch steeds moet gaan lopen, is dit misschien wel een goede zet. Het is geen fijn gebied om alleen te lopen. Nu kan ik daar heen gaan, elke keer als Kim mee kan.

Als ik dan steeds wat verder kom, dan kan ik ook weer eens een keertje wat flyers meenemen misschien? Het was wel heel apart om daar te lopen. Het stuk Marconistraat zit rechtstreeks aan wat haventjes en er lopen allemaal stukken spoor die niet meer in gebruik zijn ook. Er loopt een weg met tramrails achter en dan zit je zo weer in een hele andere wijk. Ook wel weer een wijk waar ik nog nooit geweest ben eigenlijk.

Begin dit jaar wist ik al dat ik daar nog echt eens moest gaan flyeren maar met alles wat er gebeurde is dat er niet meer van gekomen. Nu moet ik me eerst toch meer gaan richten op het lopen op zich en ervoor zorgen dat ik elke keer toch een stukje verder kom. Eens ik daar weer een stuk verder mee ben, gaan we wel weer eens een keertje flyers hangen in die buurt. Je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt, of een mens een kat. Dat was dus eigenlijk best wel een goeie zet om toch daar eens heen te gaan.

Na een aardig stukje lopen voelde ik al dat er van alles begon te protesteren en zijn we terug gelopen naar de auto. We zijn hier gezellig een bakkie koffie gaan drinken en daarna heb ik Kim weer naar huis gebracht. Dat was best even fijn zo. Het gaf me ook een goed gevoel. Ik voelde wel wat krampjes opspelen maar ze hebben niet echt doorgezet gelukkig. Dat vond ik ook wel een goed teken. Ik was in elk geval heel blij dat ik om 4 uur even moest gaan liggen. Ik ben dan ook als een enorm blok in slaap gevallen.

De wekker heb ik niet gehoord maar rond 18 uur vonden de cits het wel genoeg geloof ik, het was etenstijd geweest al. Daarom gingen ze maar een beetje over me heen galopperen en ja, daar wordt een mens wel wakker van uiteindelijk. Een beetje suffig ben ik ze maar eten gaan geven. Aurora en Moonlight hebben weer eens zo’n periode dat ze slecht eten maar ook wordt er toch weer een beetje gekucht en geniest zo af en toe. Misschien heeft het 1 met het ander te maken? Kan best natuurlijk.

Vandaag moest ik weer naar Stefan maar eerst moest ik naar de dokter. Morgen mag ik de medicijnen op gaan halen, ze moesten allemaal besteld worden. In plaats van de cetirizine krijg ik nu iets anders. Ik heb even geen idee meer hoe de pillen heten, een veel moeilijkere naam in elk geval. Eerst beginnen met 1 x per dag, is dat niet genoeg dan mag ik er ook 2 op een dag. Als ik maar niet loopt te snotteren en mijn ogen niet gaan jeuken en dik worden, ben ik al blij genoeg. Maar daar kom ik van de week pas achter.

Ik ben weer even terug naar huis gegaan en heb weer koffie gedronken en daarna ben ik naar Stefan gegaan. Het werd ondertussen zo donker dat het wel avond leek in plaats van ochtend. Niet te doen zeg. We hebben even zitten babbelen over wat ik nu allemaal doe en ook hoe het verloop een beetje gaat zijn. Ik vroeg hem ook hoe ik de dingen dan moest doen, als ik nu niet eens door heb dat ik ze verkeerd doe. En dat al een jaar of 50, hoe krijg je zoiets er dan uit?

Ik wil natuurlijk weer eens veel te snel. Hij vertelde me dat toen ik bij hem kwam ik flink in de min zat, wat betreft mijn energie niveau. Als je dat nou eens zou zetten op 10 voor een normaal energie niveau, dan zat ik minstens in de min 10. Nu is het de bedoeling om mij eerst weer eens een keertje naar de 0 te krijgen. Vandaar uit moet het natuurlijk wel weer tot 10 gaan komen maar als ik bij de 0 ben, dan gaat hij me met dat andere deel helpen. Hij is al blij dat het gestructureerde slapen, wat hij me heeft opgedragen, aardig lukt.

Ik heb het naar 16 uur gezet in plaats van de 13 uur die hij gezegd had, vond hij helemaal prima en ook logisch. Maar in verhouding met het aantal uren wakker zijn, is het misschien toch beter om het dan naar 15 uur te zetten. Nou, ook goed, dat heb ik dan vandaag ook maar gelijk gedaan. Omdat ik qua energie nog steeds in de min zit, gaan we het over de rest niet eens hebben nu. Iets wat je in 50 jaar hebt opgebouwd aan verkeerd doen, krijg je er echt niet zomaar even uit.

Ik voelde me in elk geval beter en serieus genomen toen ik weer naar huis reed. De donkere lucht bleek te komen van een berg natte sneeuw die er naar beneden viel. Toen ik voor de deur parkeerde, bedacht ik me dat ik dan nu toch ook maar gelijk even moest gaan lopen. Als ik nu naar boven ging, wist ik dat ik er straks echt helemaal niet meer uit zou gaan. Zeker niet als het weer zo blijft. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben in de stromende regen gaan lopen.

Je moet er wat voor over hebben hè. Alleen ben ik nu toch echt een stuk te ver gelopen. Ik vergat een soort van dat je ook weer terug moet. Pas toen ik daaraan dacht, ging ik rechtsomkeert maar toen was het al een klein beetje te laat. Dat laatste stuk was echt hel en het leek wel alsof mijn huis alsmaar verder weg leek in plaats van dichterbij te komen. Wat was ik blij dat ik eindelijk bij mijn huis was.

Dan moest ik ook nog de trappen op maar gelukkig zit er een leuning waar je je een beetje aan op kunt trekken. De cits heb ik maar direct wat lekkers gegeven, dan zeuren ze zo meteen niet zo erg. Daarna heb ik me uitgekleed, een mok koffie genomen en ben ik even op de bank gaan zitten. Ik voelde me echt heel even heel naar maar gelukkig trok dat wel ietsje weg toen ik even gezeten had. Ik ben vandaag maar om 14 uur verplicht gaan tukken, dat kon ik nu wel gebruiken. Daarna kwam er nergens meer iets van. Té moe.

Ik heb wel gelijk geleerd dat ik het ook niet moet overdrijven. De krampen speelden ook weer op, alleen werd ik er vandaag niet meer boos om, zoals van de week. Iets dat Stefan toch een goed teken vond, dat kwaad worden. Toen ik zei dat ik het zo ontzettend stom vond dat het juist nu moet gebeuren, nu ik het echt helemaal niet kan gebruiken, snapte hij dat wel. Maar toch, al die jaren al bouwt dit zich op. Het kon af en toe toch even een beetje herstellen maar de laatste jaren is er gewoon teveel gebeurd.

Niet gek dat mijn lichaam zich er nu maar even zelf mee bemoeit. Hij snapt dat dit niet leuk is voor mij maar wees me er op dat het toch wel een heel mooi proces is. In plaats dat ik zorg voor mijn lichaam, zorgt mijn lichaam nu voor mij. Zo moet ik het maar even zien. Ja, heel aardig hoor, maar nu? Ja, nu. Ik zal het ermee moeten doen. Gelukkig heb ik mijn cits, die zorgen ervoor dat ik zeker beter wil worden. Zij verdienen gewoon de beste zorg die ik ze kan geven. Ze geven mij ook zoveel, daar ben ik ze dan ook heel dankbaar voor, mijn schatjes!

"Geheel zichzelf zijn mag men slechts, zolang men alleen is; wie dus niet van de eenzaamheid houdt, houdt ook niet van de vrijheid, want slechts wanneer men alleen is, is men vrij."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Het is niet makkelijk om een afspraak te maken bij mijn huisarts. Iets waar ik al jaren kriegel van word, is dat je alleen maar tussen 8 en 10 mag bellen. Jij en de rest van heel Spangen die daar ook patiënt is. Ik weet nog dat ik vorig jaar, tijdens mijn werk, belde om een afspraak en elke keer verbroken werd omdat het te druk was en je later terug moest bellen. Eindelijk had ik ze te pakken en toen zat het die dag al vol. Ik moest maar de volgende dag terug bellen.

Zo gezegd, zo gedaan. Alleen herhaalde zich dit verder ook volledig. Het zal weer vol, morgen terug bellen. Toen werd ik boos, dat zei ik ook. Het is niks maar zo kan ik wel aan de gang blijven natuurlijk en misschien heb ik dan eind van de week daarna misschien eens een keertje mazzel. Ze vertikken het namelijk om je dan een afspraak te geven op de volgende dag. Na die 2^e dag bellen op mijn werk, zei ik dat ik dit echt niet pikte. Ik had ze de dag ervoor aan de lijn gehad, als ze me gewoon op die dag hadden gezet had er niets aan de hand geweest. Na veel gedoe kon ik er toen toch die middag nog bij.

Vandaag was het weer precies hetzelfde. Je krijgt dan steeds een bandje waarin je de huisarts hoort zeggen dat het te druk is, bel over 10 minuten terug en je wordt verbroken. Ja, lekker handig zeg. Eindelijk had ik ze weer te pakken, bij half 10 was het. Ja, vandaag zitten we vol. Morgen weer terug bellen. Nee, dat doe ik niet, zet me er maar vast op voor morgen, anders heb ik morgen weer exact hetzelfde en morgen heb ik nog een afspraak staan. Ze kennen me al geloof ik, nu mag ik morgen om 8u20. Jeetje zeg, wat een gedoe is dat elke keer. Ik begrijp eigenlijk weer even waarom ik dat bellen naar de huisarts altijd zo uitstel.

Eindelijk kan ik even rustig koffie drinken. Ik zie, terwijl ik naar de keuken loop, de verpakking van mijn pita broodjes op de grond liggen. Die had ik vandaag op willen eten. Er zaten er nog 3 in. Maar mijn kleine dief heeft ze blijkbaar toch gevonden. Er zitten er nog 2 in de verpakking waarvan er eentje is afgeknabbeld. Het 3^e broodje is nergens te vinden. Waar kan dat nou weer liggen? Boefjes! Die hebben ze echt niet volledig opgesmikkeld hoor, dat weet ik wel zeker. Maar ik zie nergens stukjes brood of zelfs maar het hele broodje liggen. Gelukkig maar dat ik geen last heb van muizen…

Toen ik gisteren mijn blog plaatste, zette ik erbij ‘een vroegertje vandaag’. Daarna zag ik pas mijn herinneringen op Facebook. Ik zag dat ik er toen bij had gezet ‘een vroegertje vandaag’. Grappig, synchroniciteit! Die ik vandaag zag herinnerden me eraan dat ik vorig jaar met mijn moeder weer eens in het ziekenhuis was. Als ik het me goed herinner werd dat haar laatste chemo want daarna wilde ze echt niet meer. Of nee, het was de afspraak waarop ze juist ging zeggen dat ze geen chemo meer wilde. We moesten toen ‘op het matje’ komen.

Raar idee eigenlijk hoor, af en toe raakt het je ineens heel erg, dat ze hier niet meer is. Hoe veel troost haar tekens ook zijn, wat zou ik haar gewoon graag even spreken. In de boeken van Jozef Rulof wordt dan ook voorspeld dat zoiets in de toekomst zal kunnen. Let wel, die boeken zijn al bijna 100 jaar geleden geschreven. Veel van wat er aan voorspellingen in staat is dan ook al uitgekomen. Alle Rulof lezers zitten te wachten op de komst van het Directe Stem Apparaat.

Dat is een communicatiemiddel tussen deze wereld en de wereld achter de sluiers. En niet zomaar eentje, maar eentje waardoor je ze rechtstreeks zal kunnen horen praten. Wat dan ook wil zeggen dat je dan je dierbaren ook kunt herkennen aan hun stem. Bij de gemiddelde seances, die soms wel heel goed kunnen zijn, kunnen er toch altijd storingen optreden en wordt men vaak in de maling genomen door een spotgeest, om het zo maar te noemen.

Bovendien ligt het er maar aan met wie je dan aanzit. Niet iedereen is even zuiver, dat zal je wel begrijpen. Maar, staat in de boeken, voordat het DSA er is, komt er nog een soort voorloper. Ook daar blijven er sceptici die zeggen dat je dit zelf kan beïnvloeden en dat het niet zuiver is. Maar dat is het wel. Het is iets dat veel mensen zullen gaan aanschaffen en het dus in huis zullen hebben en op die manier kunnen communiceren met hun overgegane geliefden. Nu zijn er al veel van dit soort apparaatjes, de een nog slechter dan de andere. Heel vaak zijn het allemaal trucjes en is het niet echt.

In 1 van de Rulof groepen, waar ik in zit, zette iemand een filmpje van een lezing van ene Dr. Gary Schwartz, over het project waar ze al jaren mee bezig zijn. De ‘soulphone’. Ik ben even in die info en andere links gaan zitten spitten en ik werd er behoorlijk blij van. Die lezing duurt 1,5 uur en is in het Engels. Er is een hele website van de stichting, en ook een radio interview met Dr. Schwartz, waarvan ik de links er onder dit blog bij zal zetten. Terwijl ik gisteren in de weg zat te zitten bij de werklieden op mijn balkon, ben ik, nadat ik mijn blog had geschreven, maar even naar die lezing gaan luisteren.

Het mooie is, die Gary is een wetenschapper. Wetenschappers staan meestal niet zo open voor ‘het Hiernamaals’ om het zo maar even te noemen. Dit omdat het meestal niet te bewijzen is dat het daar wel vandaan komt. Maar omdat hij steeds meer bewijzen kreeg dat het wel klopt, dat hij ook in contact kwam met echt zuivere mediums, is hij gaan proberen dit wel te bewijzen. Hij is niet zelf die mediums gaan zoeken, die werden weer door ‘geesten’ die hen kwamen bezoeken, naar Gary toegestuurd.

Zo kon hij er niet meer onderuit dat er hier meer aan de hand was en zo is hij gaan beginnen aan het wetenschappelijk bewijzen dat mensen die hier zogezegd ‘dood zijn gegaan’, daar gewoon verder leven en ons hier op Aarde ook erg graag willen helpen om de voor hen juiste apparatuur uit te vinden, waar zij mee kunnen werken. Onze spullen zijn te ‘aards’ voor hen. Neem maar bijvoorbeeld EVP’s, die zijn er al heel lang, maar altijd heel onzuiver en zeker niet te bewijzen dat dit van gene zijde komt. Elektronic Voice Phenomena, staat EVP voor. Soms, mijn cleanson werkt er ook vaak genoeg mee, kan je bij een opname in de stilte iets terug horen, dat je met je blote oren niet kon horen.

Maar zoals al gezegd, dat is meestal heel onduidelijk en soms hoort de ene dit zeggen en een ander weer dat. Niet zuiver en duidelijk meestal dus. Dr. Gary Schwartz is niet zomaar de eerste de beste. Hij is professor in de psychologie, medicijnen, neurologie, psychiatrie en chirurgie. Ik ben al onder de indruk van 1 van die dingen, laat staan allemaal. Hij is in elk geval experimenten op gaan zetten om bewijs van bestaan te leveren. Hij legt dat handig uit, net zoals de Wright brothers het eerste vliegtuig uitvonden, de 1^e x bleef dat 13 seconden in de lucht, de 2^e x zo’n 59 seconden. Daarna door gebrek aan wind ging het helemaal niet, maar op zich maakte dat niet uit, het was bewezen dat het in principe kon.

Ze moesten het alleen nog perfectioneren. Dat hebben ze dan ook gedaan en daarom kunnen wij nu in een paar uur aan de andere kant van de wereld komen. En zoals die man verder is gegaan met experimenteren, heeft hij ondertussen ook dat bewijs van bestaan kunnen leveren. Er werken een aantal vrij beroemde overgegane mensen mee om het allemaal volledig te perfectioneren. Ook heeft hij een heel team aan tig keer geteste, blind geteste en dubbel blind geteste mediums aan zijn zijde en veel beroemde mensen en wetenschappers die hier op dit gebied ook mee bezig zijn. Kijk zelf maar eens op die website, of luister naar de lezing of het interview.

Denk er alleen maar eens aan hoe de wereld zou veranderen, zou de soulphone in ons leven komen. Iets wat ook in de boeken staat, zeker als eenmaal het DSA er is. Niet alleen alle wanhoop en verdriet dat er wordt weggenomen bij de mensen die iemand verliezen, maar ook bijvoorbeeld iemand die vermoord is, die eventjes zegt wie het was en hoe het gegaan is. Alle uitvindingen die er boven al klaar staan, kunnen netjes worden beschreven en exact worden doorgegeven. Zonder last van storingen en zonder dat je door iets of iemand anders in de maling kan worden genomen. Je krijgt een complete paradigma verschuiving, alleen maar ten goede van de mensheid.

Ik kan niet wachten tot het zover is in elk geval. Het lijkt me geweldig om eventjes en af en toe even met mijn moeder te kunnen praten, of met mijn vader of mijn opa en oma. Mijn vriendin Marianne, die ik al zo heel vroeg ben kwijt geraakt. Kan ik haar gelijk even op d’r kop geven omdat ze zich niet aan haar afspraak heeft gehouden. We zouden samen het bejaardenhuis in gaan en oude mannetjes en broeders lastig vallen. Daar hadden we toen al lol om.

Als ze dit eenmaal werkend hebben gekregen, gaan ze aan de slag om eerst met geluid, en later nog met beeld te kunnen werken. Precies zoals het allemaal in de boeken van Jozef Rulof staat. Het komt allemaal nu wel heel dichtbij. Ergens in de boeken kan je ongeveer uitrekenen wanneer het DSA op aarde zal komen en dan kom ik, en velen met mij, uit tussen de 2025 en 2030. Dat lijkt nog vrij ver weg maar toch, tijd vliegt hoor. Net zoals ik als klein kind naar mijn verjaardagen uit keek, kijk ik nu uit naar deze uitvindingen. Ik blijf ze vanaf nu in de gaten houden.

Hier volgen de links die ik beloofd had, voor de geïnteresseerden: 

https://www.youtube.com/watch?v=EwTCv3c22YM&feature=youtu.be Lezing

https://www.youtube.com/watch?v=R98LM9qE6xU&feature=youtu.be radio interview

https://www.thesoulphonefoundation.org website van de Soulphone Foundation

https://www.drgaryschwartz.com  website van Dr. Gary Schwarz

"Veel mensen willen God aankijken met de ogen waarmee ze een koe aankijken, en ze willen van God houden zoals ze van een koe houden. Daarvan hou je wegens de melk en de kaas en omwille van je eigen nut. Zo doen ook al die mensen die van God houden om uiterlijke rijkdom en innerlijke troost; die houden niet echt van God, maar van hun eigenbelang."

Eckhart Tolle Duits leraar en spiritueel schrijver 1948-

Ik ben vroeg gaan liggen gisteren. Liggen ja want van slapen kwam er een hele lange tijd niet veel. Toch was ik echt hartstikke moe. Toen ik eindelijk een beetje weg begon te suffen, kreeg ik de ene hoestbui na de andere. Het werd dus slapen met onderbrekingen. Dan lag Aurora weer bovenop me, dan weer Skylar. Het voordeel was dat, zodra ik zo’n hoestbui kreeg, zij er snel weer vandoor gingen. Tegen de ochtend besefte ik me ook nog eens dat ik gisteravond vergeten was mijn pufje te nemen.

Dat is een klein beetje dom van mij. Met mijn medicijnen gaat het ook nog niet vlekkeloos maar wel al weer een stuk beter dan vorige week. Ook heb ik nog steeds de kans niet gekregen om een afspraak met de huisarts te maken om te vragen voor andere medicatie voor mijn allergie. Dat staat, eindelijk, voor morgen op het programma. Ik was steeds of te laat om te bellen, of ik moest iets anders doen. De huisarts kan alleen maar op de dag zelf gebeld worden, tussen 8 en 10. Heel irritant vind ik dat.

Wat is er nou mis mee als je op maandag belt voor een afspraak op woensdag? Maar nee, dat mag niet. Ik heb het menig keer geprobeerd. Zeker met avonddiensten is dat veel handiger. Maar nee, dat mag niet, gewoon wakker worden tussen 8 en 10 en bellen. Bel je na 9 uur dan zit het meestal nog vol ook. Dan zetten ze je echt niet op de volgende dag hoor, dan mag je toch echt weer terug bellen en hopen dat je dan niet weer naast de pot piest. Ik blijf het echt pure onzin vinden. Maar ja, ik zal me er toch in moeten schikken.

Je kan wel eens vanaf 8 tot kwart over 8 bezig zijn om erdoor te komen, als je een beetje pech hebt. Ik vraag me af wie dit zo verzonnen heeft. Ik vind het in elk geval niet efficiënt en al zeker niet patiënt vriendelijk. Nu moest ik er vandaag toch al zo vroeg uit, dan had het juist zo fijn geweest om alvast voor vanmiddag een afspraak te kunnen maken of voor morgen alvast. Vanmiddag kan ik namelijk nog niets van zeggen. Ik zit hier op de vroege ochtend te wachten op de loodgieter van de woningstichting. Die zal tussen 8 en 10 komen.

Mijn buurman heeft last van lekkage. Ze hebben al diverse dingen gedaan maar niets helpt. Nu moeten ze op mijn balkon naar mijn afvoer kijken. Daar zit ik echt niet op te wachten. Mijn met pijn en moeite zelf gelegde vloertje moet dan los en ik hoop maar dat ze dat weer netjes terug leggen. Het zal wat worden met de cits die het dan natuurlijk heel handig gaan vinden om heen en weer te lopen. Al zullen ze van Moonlight en Aurora niet zo’n last hebben, die houden helemaal niet van vreemden over de vloer.

Om 9 uur waren ze er. Mijn met pijn en moeite in elkaar gevlochten tegels moesten aan de deurkant allemaal los. Me so no happy. Daaronder lag een soort kunstgrasmat nog, die ik speciaal had laten liggen voor het dempen. Daar weer onder liggen straattegels, die moesten er ook zelfs uit. Daaronder ligt dan van dat teerplaten, wat je vaak ook op daken ziet. Die zaten daar dus helemaal los. De afvoer van het water zit daar en ik woon hier al 12 jaar en dat zit daar al die tijd al in het nat te zitten. Op een aantal hete zomerdagen na misschien en dan kom ik er natuurlijk weer aan met mijn tuinslang.

Nu moet het allemaal geloof ik zo blijven liggen want er moet een dakdekker komen. Mijn hele keuken zit onder de grote vieze moddervoetstappen. De rest zal ook nog wel onder komen te zitten. Mijn met pijn en moeite met van die kabelbinders vast gemaakte tegels moeten los gemaakt worden, omdat de dakdekker er aan komt die een hele nieuwe plaat moet vast komen branden. Ik hoop dat ze die ook gelijk weer vastmaken. Ik heb al subtiel aangekondigd dat ik die dingen heb liggen, zodat ze het gelijk weer kunnen achterlaten zoals het zat. Daar zal ik wel even goed op letten, dat is echt een pestwerk waar ik nu zelf echt niet toe in staat ben.

Die tegels moeten wel vast aan het gaas. Anders ben ik straks weer een kat kwijt en dat overleef ik gewoon niet. Dat is iets wat ik zeker weet. Dat zou ik echt niet trekken. Het is al een hele opgave voor me om het straks hier weer allemaal schoon te moeten maken. Er moet zeker gedweild worden en daardoor moet ik dan eerst ook stofzuigen. De krampen schieten al de hele ochtend door mijn lijf heen dus dat wordt een hele opgave. Toch moet ik ook nog zorgen dat ik weer een blokje ga lopen straks. Maar dat geeft niet, we gaan gewoon door.

De dakdekker is nu, bijna 11 uur, klaar, hij gaat even iets doen en dan komt er straks weer iemand om de straattegels en mijn eigen tegels terug te leggen. Ik heb alvast gekeken waar de tiewraps liggen, dan kunnen ze het allemaal ook goed vastmaken weer. De cits vinden het allemaal maar raar. Ze zitten in de kamer en kunnen de keuken niet in, allemaal vreemde mannen die in en uit lopen. Hun geliefde balkon doen ze iets mee en ze zitten constant voor het raam te kijken wat er daar allemaal gebeurt.

Ik zat net wat foto’s te kijken van een tijd geleden. Ik zag mijn nagels en werd me er pas echt goed van bewust wat een verschil dat alleen al is. Ik was daar altijd mee bezig, gewoon tussendoor, en maakte graag kleine kunstwerkjes ervan. Nu zien ze er echt niet uit. Gehavend, met haakjes en onverzorgd. Er zit nog een restje blanke lak van een paar weken geleden op. Het enige mooie aan mijn handen zijn de ringen van mijn moeder. Dit soort kleine confrontaties laten je wel even zien hoe ver weg je bent van je oude zelf. Ik heb daar nu gewoon én geen puf voor én helemaal geen zin in ook.

Lekker belangrijk eigenlijk, helemaal niet maar toch wel een teken aan de wand. Ik neem me dan ook bijna dagelijks voor er weer op zijn minst even iets mee te doen. Alleen komt het er nooit van. Ik ben me zelfs aan het afvragen waar ik daar toen eigenlijk de tijd vandaan haalde. Raar is dat hoor. Nu ben ik zelfs gewoon thuis en heb ik daar echt geen kracht voor. Ik krijg het er al benauwd van als ik er aan denk dit weer te moeten doen. En ik vond dat juist echt leuk om te doen. Ik kan me zelfs niet eens heugen wanneer ik voor het laatst mijn nagels goed verzorgd heb.

Zou dat ooit weer terug komen? Ik heb geen idee, dit is wel het laatste wat belangrijk is om terug te komen natuurlijk. Er hebben aardig wat dingen voorrang daarin. Het viel me gewoon even op, door die foto die ik zag. Nu zijn de heren allemaal weg. De dakdekker heeft ook mijn tegels weer terug gelegd. Wel met een beetje hulp van mij hoor want ik zag dat hij alles verkeerd aan het leggen was. Ik zei ‘kijk, ze lopen om en om in de lengte en de breedte, zo moet je ze ook leggen en dan wel zo dat de ene in de andere klikt en dat klinkt makkelijker dan het is’.

Door zijn gemopper kon ik horen dat hij dat ook vond. Zeker toen ik hem zei dat de zijkanten dan ook nog even vastgemaakt moesten worden aan het gaas. Daar werd hij helemaal niet vrolijk van. Ik had, toen ik van de zomer een tuinbeeld van Buddha zilver wilde spuiten, dit om de hoek van de keukendeur gedaan. Daar kwam het zilver dan wel een beetje op de tegels maar dat zag je verder toch niet als je op het balkon zit met de deur wijd open. Alleen had ik niet kunnen voorzien dat deze paar zilveren tegels nu kris kras over het balkon verspreid liggen. Ik zal maar niks zeggen, hij vond het al heel wat dat ik zelf die hele vloer gelegd had. Hij snapte er eerst helemaal niks van.

Het duurde even voor hij zag hoe het moest. De goede man was opeens wel heel snel weg en ik zie nu wel waarom. De laatste paar tegels aan de zijkant komen helemaal naar boven omdat hij ze heel raar heeft vastgemaakt aan het gaas. Dat kan ik dus mooi weer over gaan zitten doen maar niet nu zeg, in die kou. Dat doe ik wel van de zomer natuurlijk. Het is ijs en ijskoud hier nu. Mijn balkon en mijn keuken zitten onder de bagger ook nog eens.

Dat moet ik wel eerst wegspoelen omdat de katten het anders weer allemaal mee naar binnen gaan nemen. Daar zit ik ook niet op te wachten. Ik wacht eventjes tot de kachel hier is uitgeloeid en dan ga ik dat eerst maar even doen. Eerst buiten en dan binnen aan de slag. Ik denk dat ik mijn dutje van vanmiddag dit keer echt wel kan benutten. Als die krampen maar wegblijven want daar word ik ondertussen een beetje gek van. Ik ben vandaag in elk geval de hele dag weer zoet. Alles moet in etappes dus ik zal er nog wel even bezig mee zijn. Gelukkig heb ik tussendoor zitten schrijven, met 1 oog op het balkon. Daar ben ik in elk geval al klaar mee voor vandaag. Toch wel handig van mij, al zeg ik het zelf.