Vanmorgen was ik al heel vroeg wakker. Omdat ik pas heel laat was gaan slapen dacht ik toch nog maar een uurtje terug te gaan. Je raadt het al, weer veel te laat wakker natuurlijk. Heel vervelend vind ik dat. Alleen wil dat vroeg gaan slapen maar niet meer lukken.

Aurora kucht nog af en toe een beetje. In het begin van de avond nieste ze ook weer. Ze lag net zo lekker te slapen en schrok er zelf van. Het was wel een grappig gezicht hoor, dat wel, toch vind ik het niet zo prettig.

Het leek me ook dat haar neusje heel roze is, dat moet ik morgen bij daglicht maar eens even goed bekijken. Als ik de kans krijg tenminste. Ik wilde net ook even goed kijken maar daar had ze mooi geen zin in. Volgens mij dacht ze dat ik weer met een pil kwam of zo. Ze ging er direct vandoor.

Even later ging ze in de gang zitten kijken naar me. Toen ik haar riep kwam ze toch weer bij me liggen. Ik moet natuurlijk wel zorgen dat ze haar, zorgvuldig door mij opgebouwde vertrouwen in mij niet verliest. Dat is best een hele reis geweest en we zijn er nog niet helemaal. 

Toch, als ik terug kijk naar de afgelopen maanden, zijn we van heel ver gekomen wat dat betreft. Dat was toch ook wel heel mooi om mee te maken. Eind juni zat ze nog als een balletje angst onder de bank. Nu loopt ze vol vertrouwen rond en doet alsof het hele huis van haar is.

Toch merk je af en toe nog wat onzekerheid. Als ik net thuis kom en ze begroet dan moet ik haar heel voorzichtig benaderen als ik haar wil aaien. Anders schiet ze er direct vandoor. Toch nog een beetje angst ergens voor blijkbaar. Even later is dat wel weer over gelukkig. Maar als ik weg ben geweest dan doet ze dat heel even.

Ik probeer altijd niet al te hard op haar af te lopen als ik toevallig haar kant op moet. Daar kan ze ook enorm van schrikken. Dat zit er natuurlijk behoorlijk ingebakken en misschien zal ze dat altijd houden. Vooral als ze er niet op bedacht is kan ze flink schrikken. 

Moonlight is ook zo'n angsthaas en die heb ik toch vanaf hij 6 weken oud was. In tegenstelling tot de brutale en moedige Sunshine was hij echt een bange poeperd ook. En zelfs Sunshine kon ook schrikken van onverwachte bewegingen. Ik moest daar altijd wel om lachen. Ik weet dan ook niet wat ze in die 1e maand van hun leven hebben meegemaakt.

Daar zal het allemaal wel mee te maken hebben. Maar waar Sunshine overduidelijk geen angst voor mij had, had Moonlight dat wel. Die is maar heel langzaam gewend aan die rare adoptiemoeder op 2 poten. Nu weet hij ondertussen echt wel dat hij van mij niets te vrezen heeft en ik mag hem dan ook altijd gewoon aaien als ik thuis kom.

Aurora heeft natuurlijk 1,5 jaar op straat gezworven in een land waar ze niet zo lief zijn voor dieren als wij hier. Ook al hebben we hier toch ook wel een heleboel nare mensen die lelijk doen tegen dieren. Als ik iemand hoor zeggen dat hij of zij niet van dieren houdt dan vraag ik me altijd af wat er dan nog meer mis met die persoon is. 

Dat kan gewoon nooit goed zijn. Aan de andere kant, mensen die hun dier proberen te vermenselijken en hun chihuahua gebruiken als accesoire zijn net zo goed niet in orde hoor, wat mij betreft. Of hun poedel babypakjes aantrekken of zo. Alhoewel, dat heb ik ooit bij onze hond Terry ook gedaan.

Maar toen was ik nog kind en vond ik het hilarisch hoe hij er probeerde uit te komen. Dubbel heb ik gelegen, weet ik nog. Dat was dus niet om zo met hem te gaan rond lopen. Gelukkig maar voor Terry. Dat was zo'n lieverd, die vond zulke dingen gewoon goed. 

Ik hoop dat dat genies en gekuch toch weg gaat bij mijn witte dame. Het is in elk geval iets waar ik toch nog even goed op moet letten. Sjoukje zei wel dat ze een behoorlijke antibiotica kuur achter de rug heeft en dat is ook zo. Ik geloof bijna 20 dagen lang achter elkaar 2 pillen per dag. 

Ze is gewoon ingeënt en moet in mei pas weer dus ook dat kan het niet zijn. Toch maak ik me er ongerust over. Dat doe ik zelf, dat weet ik wel. Je weet alleen maar nooit. Dat durf ik wel te zeggen na het afgelopen jaar. Vorig jaar deze tijd was alles wel anders.

Ik had het heerlijk met Sunshine en Moonlight, moeder was nog helemaal gezond. Wat kan er toch enorm veel gebeuren in 1 jaar. Ik heb vorige keer alles van de afgelopen jaren eens achter elkaar gezet. Ik schrok er zelf van. Ik loop nog steeds rond dus ik ben er niet dood van gegaan. Ik ben er alleen wel door veranderd. Dat is dan ook niet zo gek.

Mijn moeder had vandaag een redelijke dag. We zijn weer even met haar naar buiten gegaan om een frisse neus te halen. Kimberley maakt steeds van die hilarische filmpjes met snapchat en mijn broer had van mijn moeder ook zo'n filmpje gemaakt als antwoord op 1 van die filmpjes van Kim. Ik kon niet meer bijkomen toen ik die zag. 

Dat zijn dan toch wel de leuke dingen van de dag. Die humor houden we er maar in, dat maakt alles toch beter te dragen. Dat wist Aristoteles al die zei dat humor de mens kan dragen over de diepste dalen. Dat ben ik dan ook helemaal met hem eens. 

"Het is moeilijk met mensen om te gaan
omdat zwijgen zo moeilijk is."

Friedrich Nietzsche

Ondanks alles was het best een hilarische dag vandaag. Ik ga uiteraard niet vertellen dat ik gisteravond gewoon wéér mijn medicijnen vergat want dat is nu gewoon echt niet grappig meer. Gelukkig had ik het snel door voordat ik echt wakker was en nam de benodigde pillen nog voor ik weer op de wereld was. Jeukende ogen bleven zo nog net op afstand. 

Aurora komt me altijd wakker staren, halverwege haar job kreeg ze een soort hoest/nies aanval. Als je je tanden op elkaar doet en via de ruimtes achter je kiezen heel hard probeert lucht binnen te krijgen, zo klinkt het dan. Ja, doe maar. Ik wacht wel even... 

Raar geluid toch? Klinkt ook heel benauwd. Bezorgd keek ik naar haar maar na de aanval ging ze vrolijk verder met mij goedemorgen wensen. Enthousiast huppelde ze achter me aan naar de keuken en was als eerste bij het eten.

Oké, zou het dan toch meevallen? Ik hoop het maar in elk geval. Na die staartgreep krijg ik haar voorlopig niet makkelijk meer dat reismandje in. Ik blijf daarom liever verschoond van een bezoek aan de dierenarts de komende tijd. 

Ik ben wat vroeger naar mijn moeder gegaan, ik wilde de boel even goed stoffen en zo. Natuurlijk kwam er weer bezoek. Met tante Jo en ome Cor was het weer zo gezellig, dan blijf je er wel even bij zitten. Koffie inschenken kan tussendoor wel. Toen ze net weg waren kwam mijn moeders oudste broer ook nog even. 

Toen had ik al alles stofvrij gemaakt. Wat heeft mijn moeder eigenlijk enorm veel spullen staan. Dat valt je dan pas echt op natuurlijk. Ik ben wel vervelend want eigenlijk wil ik het dan allemaal weer neerzetten zoals ik het zou zetten. Ik ben licht autistisch want ik wil altijd alles met veel symmetrie hebben staan. Ik heb geprobeerd dat dit keer niet te doen, al is het me niet helemaal gelukt.

Toen oom Aad er was, ging ik even verder met mijn moeders bed want daar was ik al mee bezig. Als dit gefilmd zou zijn dan was het net een slapstick aflevering geworden. Wat een gedoe zeg! Mijn moeder had een grote dikke deken op bed liggen. Die moet dan wekelijks door minstens 2 man worden uitgeklopt.

Grote stofwolken vliegen er dan om je hoofd. Ik zou er niet eens onder dúrven slapen. Ik had haar vorige keer al gevraagd waarom ze niet lekker gewoon onder een dekbed ging liggen. Ze zou de deken er vandaag wel aflaten. Ze gaf me een hele grote soort koffer van doorzichtig dik plastic, waar het dekbed in zat. Dat ding puilde helemaal uit.

Ze vertelde me dat ze de laatste keer dat ze dit dekbed erin had gedaan, ze daar een hele middag mee bezig was geweest. Je kon ook echt zien dat dit een bijna onmogelijke taak was geweest. Bijna, want het zat er toch mooi in. De ritsen sprongen spontaan open toen ik het neerzette.

Ze had me een dekbedovertrek gegeven en bijpassende slopen. Dat was zo gebeurd met die slopen dan. Toen het dekbed er eenmaal uit was, wat ook al geen makkelijke klus was, bleken het twee eenpersoonsdekbedden te zijn. Oh ja, heerlijk handig! Dat ging me dus niet lukken. Doe maar weer terug zei ma. Ja hoor, héél fijn! 

Met zweet op mijn voorhoofd probeerde ik de dekbedden weer terug te krijgen. Je kunt je wel voorstellen dat ik dat nu met pijn en moeite en een rood hoofd probeerde. Alsof je 10 kilo aardappelen in een zak die geschikt is voor 1 kilo probeert te krijgen. Van alle kanten kwam er steeds weer iets uitzetten.

Toen moesten ook die puntje puntje ritsen weer dicht. Alsof je een te dik been in een heel smal laarsje probeert te krijgen. Daar heb je ook drie armen voor nodig en helaas, ik heb er maar twee. Toen ik daarmee halverwege was geeft mijn moeder me een ander stapeltje linnengoed. 

Wat is dat, vroeg ik haar. Zegt ze doodleuk, nou 2 eenpersoons overtrekken. Oh ja? Dus dan had ik de prop truc dus eigenlijk helemaal niet te hoeven proberen? Ik keek haar streng aan, zij schiet in de lach. Ik zal wel even verzinnen waar ik mijn tweepersoons dekbed heb gestopt, zegt ze liefjes. 

Mijn moeder heeft 3!!! grote tuinhuisjes in haar tuin staan. Zoveel spullen hebben ze gewoon. Zo arm als de neten, bij wijze van spreken, maar spullen! Niet normaal. Ik heb daar een half uurtje rond lopen neuzen en zowaar, ik heb het dekbed gevonden. Ik vind dat echt enorm knap van mij. 

Als ik bij mezelf een dekbedhoes over een dekbed trek, dan doe ik de hoekjes eerst allemaal goed op zijn plek. Daarna pak ik de onderste hoeken en soepeltjes gooi ik dan met een sierlijke zwaai het ding dan tot over mijn kussens. Daar vloeit hij dan prachtig overheen en zit alles bijna helemaal goed.

Dat probeerde ik bij dat ding van mijn moeder ook. Het grote nadeel was dat haar dekbed volgens mij van roestvrij staal is gemaakt. Dat monster weegt geloof ik zo 20 kilo. De zwaai van het dekbed zwaaide zo door naar mijn rug. Ik moest daarna nog een keer of 40 rond het bed om alles op zijn plek te krijgen.

Uitgeput strompelde ik naar de kamer. Ik deed daar mijn beklag en toen moest ze nog lachen ook! Nou ja zeg... Als ze niet uitkijkt blijft ze voortaan maar in een vies bed hoor. Natuurlijk moest ik er zelf ook wel om lachen. Iets met hoeren en liespijn, of was het boeren met kiespijn? 't Was net comedy capers, voor de ouwetjes onder ons. 

Ik heb gewoon thuis gegeten, ik was wel even toe aan een momentje voor mezelf. Ik heb Aurora nog niet horen kuchen of niezen. Een heel klein kuchje had ze wel daarnet maar niet zo'n aanval als vanmorgen. Het zal wel de nasleep zijn maar ik hou het toch goed in de gaten. 

Ik ben dan wel zo'n vreselijk geval, zoals ik gisteren al vertelde, die allerlei beren op de weg ziet. Ik vond haar gisteren dan ook enorm warm. Ze gloeide helemaal. Dacht ik dan. Toen Moonlight naast me kwam liggen bleek hij ook zo te gloeien. Eigenlijk had ik blijkbaar hele koude handen. Ik ben gewoon een bezorgde doos. Ik geef het eerlijk toe. 

Ik ben er wel klaar mee voor vandaag. De afwas is gedaan, ik heb geschreven, nu nog even lekker douchen en dan nog heel even bankhangen met de cits. Gelukkig dat ik mijn bed nog niet hoef te verschonen want anders had ik dat mooi niet gedaan. Hoe zou dat nou toch komen? 

"De beste manier om te zien of je iemand kunt vertrouwen
is om hem te vertrouwen. "

Ernest Hemingway

Vanmorgen, toen ik net wakker was, voelde ik toch weer mijn ogen kriebelen. Nee hè, toch niet nog een dag van allergie ellende? Hoe blonT kan je zijn? Heel blond want ik was gewoon vergeten mijn medicijnen in te nemen. Niet echt slim als je er net 2 dagen heel ziek van bent geweest.

Dit kon ik gelukkig wel stoppen door de pilletjes in te nemen. Groter leed werd zo in elk geval voorkomen. Stom was het wel. Dat krijg je ervan als je steeds op de bank in slaap valt. Ik had me nog zo voorgenomen nu zeker niet mijn medicijnen te vergeten. Ik had al genoeg last gehad terwijl ik ze gewoon in nam.

Ik ben wel een beetje bezorgd om Aurora. Voor ze die oorontsteking kreeg, kuchte ze steeds. Ik dacht toen aan iets als een haarbal of zo. Tot ze dat vieze oortje kreeg. Daarna bracht ik het daarmee in verband. Al die dingen staan namelijk net zo in verbinding als bij ons. 

De laatste 2 dagen kucht ze soms maar ook niest ze af en toe. Vanmorgen wel een paar keer achter elkaar. Het hoeft natuurlijk helemaal niets te zijn. Ik ben normaal gesproken heel makkelijk, zeker wat mezelf betreft. Alleen bij mijn kattenkinderen zie ik gelijk allemaal beren op de weg.

Ik kan dan niet meer objectief zijn in alles wat ik zie. Oh, ze ligt de hele dag in het bakje van de krabpaal. Doet ze anders toch nooit? Of wel? Dat weet ik eigenlijk niet goed meer opeens. Ze ligt altijd graag naast me 's avonds op de bank als ik thuis ben. Maar nu ben ik bang dat ze dat doet omdat ze zich niet lekker voelt.

Omdat ik ook steeds weg ben, weet ik niet goed of ze eigenlijk wel goed eet. Ja, het eten gaat wel op hoor maar dat kan Moonlight ook in zijn uppie doen. Er staan altijd brokjes en 's morgens krijgen ze natvoer. De ene keer eten ze dat wel goed, de andere keer eten ze dat een tijdje weer niet echt. 

Wat dat betreft zijn ze toch al niet te volgen helaas. Omdat er altijd brokjes staan weet ik ook niet echt hoeveel ze nou eigenlijk precies eten. Net kuchte ze ook weer. Naast me op de bank nieste ze ook. Moet ik nou aan de alarmbel trekken of het misschien even afwachten.

Of ze koorts heeft vind ik zo ook lastig te constateren. Zoeken op het internet kan je beter niet doen. Dan krijg je zoveel onder je aandacht dat je al gaat denken dat ze het nooit zal overleven. Daar kan je echt helemaal van in de war raken.

De afgelopen 2 dagen komt ze in elk geval niet enthousiast mee naar de keuken als ik ze eten ga geven. Dat doet ze alleen af en toe toch al niet. Ze vertonen allebei zulk afwisselend gedrag dat ik er dan ook geen wijs uit kan worden. Ik heb altijd al zulke aparte beesten gehad die het me op die manier een stuk lastiger maken om ze in de gaten te houden.

Alsof ze het erom doen. Niet dat het zo is. Dieren veinzen niet. Vooral katten zijn kneiterhard voor zichzelf. Vandaar ook dat je zoiets als een enorme oorinfectie pas opmerkt als dat doorbreekt. Dan is de ergste pijn zelfs al achter de rug. Dat weet ik uit ervaring bij mezelf.

Daarvoor had ik niets gemerkt aan Aurora. Ja, zo'n raar haarbalkuchje zoals Casper die altijd had een paar dagen voor er weer een of meer haarballen aan kwamen. Zij verhaart ook zoveel meer dan Sunshine en Moonlight. Vandaar dat ik al snel aan haarballen dacht.

Want onze diva is wel altijd bezig zichzelf te verzorgen en te poetsen. Met al dat haaruitval kan ook een kortharige kat wel eens een haarbal krijgen. Ook iets waar ik niet over na had gedacht. Ik draag namelijk altijd graag zwart. Dat is zo niet handig als je een witte kat hebt.

Je doet er niets aan. Behalve veel van die haarverwijderborstels in de buurt hebben. Vaak wassen en in de droger doen helpt ook. Verder is het gewoon accepteren dat het zo is. Misschien ook wat meer lichtgekleurde kleding kopen? Dat is ook een optie. Jammer dat het alleen niet zo mijn smaak is. 

Ik dacht in elk geval dat ik voorlopig niet met haar naar de dierenarts zou moeten. Ik moet haar komende dagen toch even goed in de gaten houden. Anders ga ik toch maar weer even langs. Gek hoor, bij mezelf wuif ik altijd alles weg en bij haar ben ik direct zo enorm bezorgd.

Dat had ik vroeger ook bij Kim, voor ze kon praten. Vreselijk vind ik dat eigenlijk. Als ze konden praten dan wist je gelijk wat er aan de hand was. Kim babbelde gelukkig al heel snel en kon ook snel vertellen wat er was of waar ze pijn had. Met de cits zal dat moment nooit komen helaas.

Het is aan mij om ze goed in de gaten te houden maar het ook niet te overdrijven en voor elk wissewasje naar de dierenarts te rennen. Zeker niet met een kleine witte dame die het zo ontzettend vreselijk vindt om in die reismand en in de auto te moeten. Ik hoop dat het een klein beetje de nasleep is van haar oortje. Wel even heel goed in de gaten houden dan maar.

Met mijn moeder ging het vandaag weer redelijk. Ik ben vanmiddag geweest maar heb wel gewoon thuis gegeten. De druppels die ze kreeg tegen de misselijkheid heeft ze toch maar wel genomen en die lijken vrij goed te werken. Morgenochtend ga ik weer naar haar toe. Dan om even wat in het huis te doen voor haar. Eens in de week 2 uurtjes een hulpje is echt niet genoeg. Daarom helpen we waarmee we maar kunnen. 

Ik ga me zo maar lekker in mijn pyjama hijsen en dan gaan zorgen voor de nachtelijke snack van de cits. Daar kwam ze net wel om bedelen maar ja, daar is ze dan ook bezeten op. Lastig hoor, als die tegenstrijdige signalen. Wel goed, niet goed, oh toch wel goed en dat weer niet zo. Wat zou het handig zijn als onze huisdieren ons ook van alles konden vertellen. Volgens mij zou dat helemaal geweldig zijn!