Vandaag heb ik het door mij meest gehate klusje dan maar geklaard. Het omruilen van winter- en zomergoed. Dat moest nu wel, ik heb alleen maar truien en wintergoed voor het grijpen en het wordt 30 graden zondag. Ik weet ook weer waarom ik er zo’n hekel aan heb, dat zomer en winter gedoe. Ik ben gewoon al mijn korte leggings kwijt. Ik heb er veel en er zitten ook veel nieuwe bij. Van die fietsbroek hoogte zeg maar, lekker voor de zomer. Ik had ze in alle kleuren, aantal zwarte en sportversies. Maar ik ben ze niet tegen gekomen. Ik heb echt elke doos door mijn handen laten gaan. Je komt altijd van alles tegen waarvan je niet meer wist dat je het had. Dat ook, en dat is leuk. Maar nadat ik alles had gehad en ik in de kast keek, zag ik alleen maar drie witte en ene beige. Waar de rode, roze, paarse, mint, blauw, donkerblauw, turquoise zijn, en ik had zelfs nog meer kleuren, ik heb echt geen idee. Ik heb niet weg gegooid, ik ben het ook via de zolder opruimen niet tegen gekomen.

Ik zie het zo zitten, in een doos. Zoals het al jaren zat. Ik heb geen hele dozen weggekiept. Ik weet het gewoon niet meer hoor. Toen ben ik toch nog maar voor de zekerheid door alle dozen gegaan. Zelfs die waarvan ik wist dat ik ze al gehad had. Niet zo raar, dat wist ik eigenlijk van allemaal wel. Vroeger had ik nog opschriften op die dozen, maar dan zoek je je helemaal een ongeluk. Nu doe ik gewoon bij het wisselen van de seizoenen, alles eruit halen per doos, kijken wat ik wil dragen en wat weg kan. Een deel in de was bij stoffigheid of verkleuring. En dat wat uit de kasten of van de hangers kan, dat gaat er dan in. Doosje vol? Pakken we de volgende en herhalen we dat totdat het gewenste seizoen weer in de kast ligt en aan de hangers hangt.

Daar kán toch niks mis mee gaan? Dat zou je wel denken ja maar toch heb ik nu die leggings allemaal niet. En dat is dan precies zo’n dingetje waar ik van kan flippen. En zo’n twintig jaar geleden had ik dat dan ook echt gedaan. Nu? Tja, ik weet het gewoon niet meer. Ik ben net zelfs boven gaan kijken maar ja, daar is alles zo netjes opgeruimd, daar staat geen doos met leggings, dat weet ik gewoon. Dat zie je ook trouwens. Dan houdt het eigenlijk gewoon een beetje op. Er is niets wat ik nog kan of moet doen. Ja, nieuwe korte leggings kopen. Tripje naar de markt maar morgen? Zonde van mijn geld. En je gaat het meemaken. Als ik dan thuis kom met een zooitje leggings, dan vind ik ze op een plek die eigenlijk niet kan.

Iedereen die al een tijdje meeleest, die weet wel, dat gebeurt hier regelmatig. Pas nog, met het kettinkje en de ring van mijn moeder. Maar dat zijn zulke kleine dingetjes, daar kan je je nog wel bij voorstellen dat je die zelf hebt kwijt gemaakt. Ook al wil je daar niet aan. En dan vind je ze terug, op plekken waar je ze nooit achter hebt kunnen laten maar goed. Je hebt ze weer en er zal wel iets raars gebeurd zijn en zo ben je ze kwijt geraakt, zonder het te weten. Maar als die leggings er straks opeens weer zijn, dan kán het gewoon niet. En dit heb ik al een paar keer meegemaakt. Om gek van te worden. En dan zie ik het al helemaal voor me. Zo’n astraal mens, iemand die dus niet meer op aarde leeft, die zich een bult zit te lachen daar. Omdat die degene is die het voor mij zo af en toe om te flippen maakt.

Ik zou niet weten hoe ik het anders kan verklaren. Ik zal het eerlijk toegeven als ik ze weer vind en waar ik ze dan vind. Daar hoop ik toch wel op, het zijn er een beetje veel. Zonde van mijn geld en een gebrek in mijn garderobe. Nou ja, zo, het is weer over. Niet waar hoor, ik blijf daar nog wel even over doordenken en me irriteren maar voor hier en om het te zeggen, ben ik er klaar mee. Dan maar nieuwe kopen en het doen met die witte en die ene beige. Het is niet anders op het moment. Ik zal het ermee moeten doen, of beter ik zal het er juist zonder mee moeten doen. Het is me toch weer wat!

De afgelopen dagen gaat het weer redelijk met de cits onderling. Ik hoef niet meer zo vaak te roepen DOESLIEF! Ik heb ze uitgelegd dat er op het world wide web zelfs een hashtag is daarmee. Zou dat geholpen hebben? Ik denk het niet maar je weet maar nooit. Het is wel zo dat ze nu veel vaker buiten zijn. Ik heb de balkondeur al de hele week open staan en toch scheelt dat. Aurora gedraagt zich toch als een solitair en als ze haar nou eens gewoon met rust zouden laten, dan is er eigenlijk helemaal niks aan de hand. Alhoewel, elkaar pakken ze ook hoor, de drie jongens. Maar ze kunnen ook heel lief doen tegen elkaar. En dat is iets, dat Aurora niet zo heeft.

Zij heeft alleen mij eigenlijk, al kan ze het wel met Moonlight vinden. Die mag in elk geval bij haar in de buurt komen. Heel zelden zie ik die twee iets liefs doen bij elkaar. Wel groeten ze elkaar altijd. Grappig is dat toch hè, je kan hele studies maken hier. Gewoon door de katten te bekijken in hun gedrag. Alle vier totaal verschillend, alle vier heel erg lief maar ook oh zo ondeugend. En dan hun interacties, dat is van de ene naar de andere ook totaal verschillend. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Ga ik niet doen hoor, ik heb er nog een stuk of vijf in mijn hoofd zitten. Die moeten er eerst uit en dat gaat nog wel even duren.

Ze liggen allemaal graag bij mij maar dan wel het liefst alleen. Anders is het al snel hommeles. Aurora al helemaal. Ik zie haar best vaak spelen, vooral met van die speciale stokjes, vindt ze dat leuk. Of met van die met kattengras gevulde muisjes of kussentjes. Die gooit ze dan de tent door en gaat ze achterna. Daardoor denk ik wel dat ze het naar haar zin heeft. Ze wisselen elkaar ook af, dan ligt de één dan weer de ander bij me. En Moonlight kan erg mopperen als hij ziet dat er al iemand anders ligt. Dan wil hij ook maar dan moet die ander wel weg. En die blijven dan gewoon lekker liggen. Ach, het zijn van die hartjes, alle vier. Ik heb er veel lol van. Rainbow en Moonlight zijn de enige twee die het heerlijk vinden als hun buikje geaaid wordt. Dat moet ik bij Skylar niet doen, dan gaat hij weg. Rainbow gaat er zelfs helemaal voor liggen, de heerlijkheid!

Bij Aurora moet ik dat al helemaal niet doen, dan heb ik zo een krabbel te pakken. Dat is toch een nuffie hoor, daarin. Ook als ze op een bepaalde manier wil liggen en ik snap niet gelijk hoe, dan is ze pissig. Soms bijt ze me dan even snel, voor ze dan hard wegspurt want ze weet dat ik dat niet pik. Ze vindt het niet leuk als ik op haar mopper. Ze weet heus wel wat wel en wat niet mag hoor, tante Bet. Ik had veel spaarpunten bij Zooplus en daar heb ik een vilten hokje voor besteld. Maar ja, daar kunnen ze niet op springen, want dan zakt dat in elkaar. Aurora en Rainbow hebben er allebei heel even in gelegen maar tot nu toe staat het verder leeg. Geen succes tot nu toe maar dat kan straks opeens veranderen. Aan de grote krabpaal moesten ze ook wennen.

Die stond in het begin ook steeds leeg en lagen ze in de oude beneden of zelfs boven. Overal behalve in de nieuwe. Dat heeft even geduurd maar ze zijn er de waarde van gaan inzien. Vooral Moonlight ligt koninklijk in de hoogste bak, nu op dit moment ook. Aurora wil daar ook nog weleens gaan liggen maar als Moontje dat ziet, jaagt hij haar eruit. Zijn plek! Skylar komt wel eens bij hem liggen maar wordt er dan ook snel weer uitgezet. Rainbow heeft het tussendek als favo plekje. En de ligmandjes wordt door allemaal behalve Skylar gebruikt. En dan elkaar meppen, dat is zo leuk blijkbaar. Tot ik weer gil ‘DOESLIEF’ en dan laten ze het. Voor eventjes dan.

"De vrijheid wordt niet cadeau gedaan; men moet zichzelf veroveren op zijn hartstochten, op zijn geslacht, op zijn klasse en zijn volk en met zichzelf de andere mensen veroveren.

Origineel: Il n'y a pas de liberté donnée; it faut se conquérir sur les passions, sur la race, sur la classe, sur la nation et conquérir avec soi les autres hommes.
Bron: Situations (1976)
"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980

Toen ik gisteren thuis kwam, na die leuke dag met Kim bij Sonja, had ik gezien in mijn mail dat het UWV een bericht had staan in de werkmap. Omdat ik vandaag toch de sollicitaties wilde voorbereiden, dacht ik, dat komt morgen wel. En daarom ging ik vanmiddag even inloggen. Tot mijn grote vreugde was het een mail met een nieuw werkplan. Mijn opleiding is erdoor, het is goedgekeurd. Er staat wel dat ik 25 juni ga beginnen, oké, dat zal wel dan. Dat zal ik allemaal nog wel exact horen. Ik dacht in juli beginnen maar dat is het vijf dagen later ook, dus dat maakt niet uit. Hoe eerder ik ben begonnen, hoe eerder ik aan de bak kan.

Ik heb wel een berg vragen opeens. Hoe gaat dat precies? Wordt alles in zijn geheel vergoed? In het mailtje zelf staat er bij; ‘(deels) vergoed’, dus tja, hoe zit dat dan? Waar moet ik zijn, wat moet ik nog kopen? Jeetje, er is zoveel dat ik nog niet weet en heel graag wil weten. Maar het belangrijkste weet ik nu in elk geval wel. De opleiding is goedgekeurd! Eigenlijk is het dus een heel klein beetje feest vandaag! Ja, het wordt druk en zal best niet al te makkelijk zijn. Veel leren over medicatie en veel rekenen, allemaal met die roestige grijze cellen van mij. Maar het gaat lukken, let maar op. Ik wist het wel, ik werd er als vanzelf heengeleid. Ik wilde zelf eigenlijk heel iets anders gaan doen maar dit kwam zomaar op mijn pad. Dus het zal wel goed zijn zo.

Niet meer in een stressbaan. Het is niet erg om het druk te hebben, maar dat is iets totaal anders dan continu stress te ervaren. En dat is wat ik de laatste jaren dat ik werkte alleen maar heb meegekregen. Alles was stress en er werd veel te veel van je gevraagd als leidinggevende. Mijn ogen gingen pas echt open toen we bij andere bedrijven gingen kijken. Daar hadden ze vijf of zes mensen voor wat ik in mijn eentje moest doen. Dat leek altijd heel normaal, ik wist niet beter. Ik wist wel dat ik dood en doodmoe thuis kwam en nergens meer puf voor had. Als ik hoorde dat anderen nog dingen deden na het werk, dan snapte ik dat gewoon niet. Daar was ik zelf te moe voor. Natuurlijk, ik was al vanaf begin 2014 ziek en ik heb doorgewerkt zo tot half augustus 2017. Toen was de koek op.

Ik wil dan ook nooit meer zo uitgebuit worden, dat zal ik niet meer toelaten. Hard werken, geen probleem, dat doe ik juist graag. Maar taken doen van vijf personen tegelijk? Nou nee, daar trap ik niet meer in. In het vervoer zou ik ook nooit meer willen werken. Met die achterlijke aanbestedingen ben je daar gewoon nooit je baan zeker. Een paar jaar hard werken en dan kan het zo van je afgepakt worden door een ander bedrijf. Dan krijg je toch nooit echt eer van je werk? Nee, geef mijn portie maar aan fikkie. Daar doe ik nooit meer aan mee. En nu word ik dus weer student en ga ik stage lopen. En ergens in juli 2020 ben ik gediplomeerd en heb ik in elk geval een zes maanden contract ergens. Waar dat weet ik nog niet.

Is het van twee kanten leuk, dan kan dat verlengd worden natuurlijk. Maar ik zat net even te kijken op LinkedIn en ik toetste gegevens in en zocht op apothekersassistent in Rotterdam en omgeving en daar kwamen zo een berg pagina’s naar boven, met op elke pagina een stuk of 25 vacatures hierin. En dat hebben ze binnen een jaar niet weggewerkt hoor, die tekorten. Ik zit wel snor zo. Ik zal het maar gewoon over me heen laten komen. Ja, ik ben perfectionist dus ik moet uitkijken dat ik niet alleen met tienen tevreden ben. Laat ik voor nu maar alleen willen dat ik het diploma in ene keer zal halen over een jaartje en een maand. Meer moet ik niet willen. Dat is meer dan genoeg. Hopelijk zal ik daar nog eens een keer aan denken, wat verderop in het jaar.

Ik was gisteren over hele andere dingen aan het vertellen en daarom vergat ik een beetje de lol die ik had, toen ik ’s morgens vroeg naar de herhaling van Hart van Nederland zat te kijken. Daar spraken ze over een grote brand, die bijna een leven had gekost. De dame kon nog net op tijd gered worden. Naast de presentatrice zag je een foto ervan. Ik ben zo kippig als wat maar ik zag toch echt wel wat er op het bord naast dat raam stond. Het raam waar de rookwalmen uitkwamen, resultaat van de brand binnen. Ik lag helemaal dubbel, dat mocht want er was niemand dood of zo. Kijk zelf maar, de foto zit erbij hier vandaag. Kan misschien te klein zijn maar er staat groot op dat bord "Barbeque", hilarisch! Ik zou heb zo op kunnen sturen naar ‘Beste kijkers’ of zo, ware het niet dat ik niet weet waar ik hem dan naartoe moet sturen. Nou ja, ik had er in elk geval flink lol om.

Vandaag leek ik niet vooruit te branden. Het zal wel goed zijn. Ik kwam er ook pas achter, toen er geen nieuws bleek te zijn op RTL4, dat het Hemelvaartsdag is vandaag. Dat wist ik wel maar ik was het vergeten. Toen ik zag, weer op Hart van Nederland, dat er enorme files waren gisteren, wist ik ook dat Kim en ik nog mazzel gehad hebben ook. Het was die massale uittocht van mensen die met de Pinksteren weg zijn, allemaal naar de camping zeker? Goed dat we nog net op tijd weg waren gegaan. Ik had nog graag langer gebleven maar oh wat heb ik een hekel aan in de file rijden. Het enige dat ik nog erger vind is in het donker rijden. Maar dat komt omdat ik zo nachtblind ben als de piete. Hoe ouder ik word, hoe erger dat is geworden. Tegen de tijd dat ik 70 ben of zo, zie ik niks meer zonder de zon.

Ik heb er maar een vakantiedagje van gemaakt vandaag. Net zoals het grootste deel van Nederland. Oh, daar ben ik ook zo blij mee. Nooit meer avonddiensten of weekenden werken. Gewoon vrij zijn met feestdagen, ook zoiets. Allemaal van die dingen waar ik in geen jaren van heb kunnen profiteren. Ja, je kreeg dan wel 200% als je met de kerst werkte, maar dan was je wel aan het werk. En gruwelijk druk was het dan ook nog eens. Dan kan je beter gewoon thuis zitten en doorbetaald worden, dan heb je net zo goed dubbelop en kan je nog van de dag zelf ook genieten. Ja toch? Ik zie alleen maar voordelen. Ik wil nooit meer in de stress zitten op mijn werk, nooit meer zoals die laatste jaren zijn geweest. Ik wil ook nooit meer zo ziek worden als ik geweest ben. En ik weet gewoon, dat dit allemaal goed zal komen. Ik zit wel op mijn plek straks, waar die plek zich dan ook mag bevinden. Daar kom ik vanzelf wel achter. Spannend allemaal! En leuk, vooral leuk.

Ik heb nog wel iets gedaan vandaag hoor. Ik heb gelezen, heerlijk in het derde deel van Jeus, van moeder Crisje. Iedere Rulof lezer weet wel wat een heerlijk boek dat is. De leukste van de drie delen, vind ik toch. Dat is genieten. Daarna ben ik bezig geweest met het hele UWV gebeuren en dat moest ik iedereen vertellen natuurlijk. En toen heb ik nog de andere twee brillenkokers, van de vier totaal, afgemaakt. Twee ervan moeten nog een bescherm laagje maar dat doe ik morgen. Als ze goed droog zijn, dan kunnen ze op de post. Weer afvinken bij de opdrachten. Van de week begin ik aan een doek met de ezels, die bij Sonja op de muur moeten komen. Daar heb ik al zo’n tijd zin in. Het enige wat ik hier nog moet, of wil, doen is de deur van het toilet. Maar dat heeft geen haast. Die zit niet in het zich dus dat stukje uitzicht op New York is niet storend. Dat doe ik misschien nog voor de opleiding begint, of anders erna. Tot hij begint, heb ik het nog druk zat!

"Attitude is een klein ding dat een groot verschil maakt.

Origineel: Attitude is a little thing that makes a big difference."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Vandaag is het exact drie jaar geleden dat Sunshine ontsnapte. Ik had natuurlijk de hele dag sip kunnen zitten zijn maar dat is niet de bedoeling. Ja, ik mis hem nog steeds heel erg. Zelfs Moonlight mist hem nog steeds want dat kan ik aan bepaalde dingen merken. Ja, het slijt iets, het scherpe is eraf, de wanhoop is er niet meer en de paniek. Alle eerste keren waar je bij een kitten, want hij was nog geen tien maanden toen, aan moet denken hoe bang hij moet zijn, die zijn er niet meer ondertussen. Zoals de eerste keer dat het zo onweerde. Ik zat toen zo hard te huilen op de bank dat Moonlight er ook van slag door was. Ik wist het en voelde gewoon de angst van Sunshine. De eerste oud en nieuw, al dat vuurwerk, is hij veilig. Zo zijn er nog honderden dingen op te noemen die me elke keer weer bijna braken.

Maar op een gegeven moment is alles al een keer gebeurd en dan is er echt wel meer dan een jaar voorbij. Ondertussen heb je al veel dingen los moeten laten want je moet meekomen in de maatschappij. Er gaat niemand op jou zitten wachten omdat jij je kat moet zoeken of het erg vindt dat jij daar ziek van bent. Moonlight en ik hadden samen verdriet en als ik eens thuis was, zaten we verdrietig samen op de bank. Gedeelde smart is halve smart. Daarom is mijn band met Moonlight zo onnoemelijk diep. Soms kijken we elkaar aan en dan zeggen we van binnen, jij en ik, wij delen pijn, wij delen hetzelfde verdriet. En ja, dat verbindt.

Het bange bolletje wit, wat Aurora toen was, is onze redding geweest. Zij was er zo erg aan toe, dat eiste alle aandacht van zowel Moonlight als van mij. Dat heeft ons er wel doorheen gesleept en daardoor hebben wij samen haar er ook doorheen kunnen slepen. En toen twee jaar geleden Rainbow en Skylar erbij kwamen, was dat ook niet voor niets. Pas toen ik ziek werd kwam ik erachter waarom. Ze brachten vreugde in mijn leven, daar waar het niet meer leek te zijn. Zonder hen was ik nog lang niet zover geweest als ik nu ben. En daar ben ik ze heel dankbaar voor. Zonder hen was ik veel verder weggezakt in de ellende van toen. Zij gaven me kracht, ze hadden me nodig en ze gaven me plezier. Iets mooiers kan je niet krijgen eigenlijk.

Voor Sunshine hoop ik alleen dat hij nog steeds alive and kicking is. Dat hij gevonden heeft waar hij zo ontzettend naar op zoek was toen. Hij moest en zou naar buiten. Piece of cake als je beneden woont maar bij drie hoog achter niet te doen. En dus heeft hij al zijn intelligentie en creativiteit gebruikt om weg te komen. En het is hem gelukt. Hij moest gewoon de wijde wereld in, alles verkennen. Ik hoop ooit nog te weten hoe of wat, zodat ik het af kan sluiten. Maar meer nog dan dat, hoop ik dat die stap, het weglopen, hem gelukkig heeft gemaakt. Want dat is wat liefde is, je wil het object van je grote liefde graag gelukkig zien. En als het echte liefde is, dan is dat zelfs als het wil zeggen dat jij er dan ongelukkig van wordt. Zelfs dan wil je dat de ander gelukkig wordt. En zo is het met mij en Sunshine ook. Ik hoop het met heel mijn hart, dat hij heeft wat hij wilde.

En om een beetje te worden afgeleid, ben ik vandaag met Kim naar een vriendin geweest. Voor de gelegenheid had ik weer eens lenzen ingedaan maar eh, dat vind ik toch echt wel minder worden nu. Ja, het is heel fijn als je lekker scherp kan zien. Alleen, sinds ik een ouwe muts ben, kan ik dan niet meer van dichtbij zien. En in het gsm tijdperk is dat erg onhandig. Niet alleen daarmee hoor maar dat is er wel een groot deel van. Het scheelt wel dat je dan niet met je bril op je smurf moet lopen maar toch, het super kippig worden, dat daarbij lijkt te horen, vind ik dan weer niks. Nu moest ik weer of een leesbril bij de hand hebben, of gewoon weinig zien van dichtbij. Ik weet niet of ik dat nog eens zal doen, die lenzen in. Ik ben blij dat ik ze nu uit heb, anders had ik dit ook niet eens kunnen typen.

Vanmorgen Kim opgehaald en dan een stukje rijden. Bij Sonja koffie gedronken en daarna naar de Kraaijenberg gereden. Dat is een prachtig natuurgebied vlakbij waar zij woont. Al vind ik haar huisje bijna net zo leuk om te blijven, vooral op haar terras is het zo geweldig leuk. We hadden vorig jaar al gezegd dat ik samen met Kim een keertje daar naar de wilde orchideeën zou komen kijken. En dat hebben we bij deze dan ook gedaan. Ik begrijp waarom ze daar zo vaak is. Als ik daar zou wonen dan zou ik er ook zo vaak mogelijk naartoe gaan, denk ik. Wat mooi is het daar zeg!

De vogeltjes zingen het hoogste lied en de kikkers spring om je benen van de ene kant naar de andere kant. Vlindertjes fladderen om je heen, de koekoek roept in de verte. Alleen dat geluid al wordt je rustig van. Bijtjes, torretjes, libellen, van alles tegelijk vind je er. Kim heeft er ook van genoten en die nam overal foto’s van. We zijn naar de vogelhut gelopen en daarna weer terug. We hadden pech want er lopen paarden rond en die had ik heel graag gezien. Die komen met je knuffelen en als ik iets fijns vind, dan is het wel knuffelen met paarden. Heerlijk is dat! Helaas, geen paarden te zien. Vorig jaar wilde ik ook zo graag, maar toen kon ik nog geen tien meter lopen zonder pijn. Nu was het heerlijk en ook een mooi teken van hoe ver ik gekomen ben. Het komt vast nog eens goed met me. 

Toen we er heen gingen was het fris maar zodra we er aan kwamen was het echt zalig! En op de terugweg had ik het ronduit warm. Goh, dat is lekker. Het was al zo lang geleden, ik was al bijna vergeten hoe lekker dat is, als het weer zo mooi is. Lekker is het dan om zo’n stuk te lopen midden in de natuur. Toen zijn we weer naar Sonja’s geweldige terras gegaan en genoten van Toontje de kat. En we hebben heerlijk gegeten, heerlijke soep en vers gebakken stokbrood erbij. Echt een zalig soepje was het. Kim is toch al zo gek op soep, die zat te genieten. Uiteindelijk kwam Smoutje ons toch ook even begroeten, zelfs Rooike durfde even een blik te werpen op ons. Maar Mozes en Janske hebben we niet gezien, die zijn net als die gekke Aurora en Moonlight van mij. Is er visite, dan zijn wij er niet, hebben die als motto.

Iets later dan gepland zijn we weer weg gegaan. Het was echt een leuk dagje, gezellig bij gekletst en Sonja’s vader ook nog even gezien. Toon een overdosis aan kroeltjes gegeven en toen zijn we weer richting Rotterdam gegaan. Wij hebben ook mooie stukjes natuur maar toch, niet zo mooi als daar hoor. Gelukkig hebben we niet in de file gezeten. Om Kim af te zetten had ik eigenlijk een afslag verder moeten rijden maar ik ben er eentje eerder afgegaan. Anders had ik precies in de file voor het Kleinpolderplein gekomen en die heb ik nu lekker vermeden. Gewoon de Spaanse Polder door, gaat stukken sneller. Mijn cits waren heel blij dat ik er weer was. Gelukkig waren nu wel allebei de op een timer werkende voerbakjes open gegaan. Dus ze hebben lekker kunnen lunchen. Nu lopen ze ook maar om me heen te draaien. Even plaatsen dit, dan zij eten en ik banken met een bakkie koffie. Lekker nagenieten van een leuk dagje.