Ik merkte de laatste weken op, dat die krabpaal, die in de huiskamer voor het grote raam staat, totaal niet meer werd gebruikt. Alleen heel in het begin, toen ik de pui regelmatig open deed, toen wel. Hm. Ook raar. Alleen Aurora maakt regelmatig gebruik van het onderste bakje, omdat ze daarin kan schuilen, en ze haar niet zomaar kunnen raken, zoals in minder diepe hokjes wel. Ik denk, weet je wat, ik schuif hem een eind naar de bank. Want ik ken mijn harige gekkies wel. Die willen allemaal het liefst zo dichtbij mij als mogelijk is. Vooral in de avond, willen ze nog wel eens een argumentje hebben over wie er bij mijn benen of op schoot mag.

Ik heb dat ding nog niet verzet of Skylar zit er al op. Even later Moonlight ook weer, nu bovenop. Sun komt even poolshoogte nemen maar die heeft zijn eigen kraaiennest. Als het maar hoog is. In de avond ligt Rainiepenie er ook. Zie je wel, hij stond te ver van me af, die paal. En nu is het weer in gebruik, kwestie van 2 meter schuiven met die handel. Ik ken mijn pappenheimers wel, dat moge duidelijk zijn. Het zijn rare snuiters maar het zijn wel mijn rare snuiters en ik ken ze door en door.

In de avond, of voormiddag nog, is het net 5 uur geweest en ze gaan me hier, achter mijn bureau aan zitten gapen. De heren van de Tuxedo maffia dan. Sunshine loop heel irritant te mauwen aan de andere kant van het huis. Ik durf niet precies te zeggen wat ik nou irritanter vind. Het ontloopt elkaar niet zo heel veel. Als ze ook in de avond nog gaan zitten dwing-kijken lang voordat het snoepie tijd is, kan ik ze wel achter het behang plakken. Voor het eerst héb ik ook behang in sommige kamers. Maar dat gevaar beseffen ze nog niet!

Ondertussen word ik nog steeds volop gemaild en gebeld, door recruiters en ook bedrijven, die mijn profiel zien op, onder andere, de Nationale vacature bang of Indeed, en die me een baan aanbieden. Wat is dit in hemelsnaam? Echt hoor, overdrijven is zeker ook een vak daarboven? Niet te doen zeg. En nu maar hopen dat de 2^e baan, die ik op het oog heb, die veel meer bij me past, doorgaat, anders heb ik een hoop kansen weggegooid. Al ga ik daar niet vanuit hoor, want dáár ga ik namelijk werken. En wel tot mijn pensioen. Dat is in elk geval mijn insteek nu. Daarom durf ik dat ook gewoon allemaal af te zeggen. Komt goed!

Maar daar heb ik pas op vrijdag de 19^e een 1^e gesprek. Het wordt je namelijk niet zomaar in de schoot geworpen. Mijn oud collega weet dan wel hoe ik ben, en hoe ik werk, maar dat zullen haar managers niet zomaar geloven. Die willen zelf de wateren wel eens testen. Die vrijdag ben ik zo nerveus, nou ja zeg, wat is dat nu weer. Dat heb ik nog geen enkele keer gehad bij een sollicitatie. Licht gespannen, oké dat misschien wel, maar zeker niet nerveus. Nou ja, misschien is dat omdat ik deze baan echt graag wil. Niet alleen ter overbrugging tot ik iets beters vind.

Het is ook nog eens redelijk vlakbij waar ik woon. Dat is ook wel prettig, met de auto dus 13 minuten, met de fiets eigenlijk nog geen kwartiertje, ben ik ondertussen achter. Daarom zal ik, als het niet al te koud is, en het niet regent, lekker de fiets pakken. Het is een lekkere route, door het park, of langs het water, dan is het 1 minuutje langer fietsen. Maar je bent er zo. Bovendien betaalt het in elk geval goed genoeg. Bij de NTI zou ik een stuk minder verdienen voor meer uren werken. Daar was ik al niet van plan om te blijven hoor, maar ja, dat ga je niet zeggen natuurlijk.

Alles beter dan de bijstand, zo dacht ik in elk geval. Ik hou niet zo van mijn handen ophouden. Ik werk er liever voor, ik vind hard werken absoluut niet erg. Dat geeft in elk geval voldoening, dat je het echt verdiend hebt. Zo zit ik in elk geval in elkaar. Het 1^e gesprek was erg leuk, maar ik ga daar nooit meer vanuit. Al moet ik zeggen dat ik het gevoel heb dat dit die baan is, die ik moet hebben. Toch, je weet maar nooit en ik blijf nu voorzichtig. Mijn oud collega vindt dat onzin, die is heilig overtuigd dat ik daar kom werken. Ik word dan ook uitgenodigd voor een 2^e gesprek en daar ga ik donderdag de 25^e heen. Nu ik dit schrijf weet ik het dus nog niet. Als ik dit plaats dan weet ik het wel.

Aangezien ik het nu dus nog niet kan vertellen, schuif ik het door naar het volgende blog, of misschien zelfs de blog daarna. Ja, sorry hoor, het is lekker dat om de dag schrijven, maar als je altijd veel meemaakt en veel te vertellen hebt daardoor, loop je wel eens een aardig stukje voor. En, eerlijk is eerlijk, zo hou ik het wel spannend natuurlijk. En geloof me, voor mij is het ook echt wel rete spannend! Want als je echt graag iets wil, dan komt het naar je toe, als je doet alsof je het al hebt. Zo werkt the Secret namelijk een beetje en ik leer het steeds meer toe te passen. Dus ja, bedankt Universe, voor die geweldig baan, die zo goed bij me past.

Het gesprek vrijdag was erg leuk te noemen. Ik mag in elk geval voor een 2^e gesprek komen op de 25^e. Met de grote baas erbij. Het is alleen dan wel lastig om op de 1^e te kunnen beginnen en dat wordt dan of de 8^e of de 15^e. Het is ook nog eens de kortste maand van het jaar heel toevallig. Tenzij het toch lukt op de 1^e, dan zou dat heel fijn zijn. Want al begin ik daar later, dan wil ik niet bij de NTI gaan rondlopen op de 1^e maart, alsof er niets aan de hand is. Ik, die zo’n hekel heeft aan liegen en dan zo doen? Nee hoor, dan word ik daar naar van gewoon. Dat wil ik niet eens kunnen! Die ga ik dan wel netjes afzeggen, zodra ik het weet.

De teamleider daar is van Duitse afkomst. Bij aanvang van het gesprek zei hij, dat ik misschien wel kon horen dat hij een andere achtergrond heeft. Ik zeg, met een serieus gezicht, dat ik dacht dat dit gewoon het Schiedamse accent is. Hij schiet even in de lach, herpakt zich snel en zegt lachend dat het wel Noord Schiedams is. Mijn oud collegaatje, die via teams erbij zit, digitaal dus, zie ik onder het beeldscherm schieten, ook in de lach waarschijnlijk. Zo was de toon dus al snel gezet. Ik ben in elk geval de oren van mijn hoofd gevraagd en de rest van de avond was ik out. Het had even veel energie gevraagd.

Ik was ook erg nerveus en dat is nooit prettig natuurlijk. In elk geval, hij gaf een ja, nu dus de grote bazin nog. Die weer zijn baas is. Maar dat komt over een paar dagen dus pas. Wel nog voor deze blog verschijnt maar goed, ik heb zoveel te schrijven, vandaar dat het iets achterloopt allemaal. En ik hoor ook net, dat als het een JA is donderdag de 25^e, dat ik dan gewoon 1 maart begin. WOEHOE! Dat is helemaal geweldig. Wel erg snel, maar ik zit al lang genoeg nu thuis. Al is het daar ook voorlopig thuis werken, zolang de corona duurt, misschien zelfs daarna ook nog wel.

Maar voor mij is het vlakbij weer, zoals altijd met mijn scholen of werk het geval is geweest. Dat is ook echt weer hilarisch. Dat is nooit anders geweest. Ik doe dat niet bewust zo zoeken hoor, het komt altijd weer gewoon zo in mijn schoot geworpen. Ik wilde gewoon aan de slag, ik neem niet voor niets een baan aan in Leiden! Maar het Universum vindt mij lief, en wil dat ik niet zo lang hoef te reizen, nooit. Echt hoor, zo begint het ondertussen een beetje te voelen! Komt goed donderdag! Komt goed maandag ook. Komt niet eens goed, het IS goed! Het is altijd goed, omdat het altijd is, zoals het hoorde te zijn.

De baan bij de NTI heb ik op zeker in the pocket. Mooi! Omdat de baan bij Woonplus toch ook wel bijna zo goed als zeker is, vermeld ik op mijn social media niet zoveel. Ik wil de boel niet jinxen. Dinsdagochtend word ik gebeld, door de GGD Rotterdam. De man vertelt dat hij zo’n enthousiast telefoontje heeft gehad van de ontwikkelcoach van BuroWerk, de dame die ik vrijdag aan de telefoon had, die zei dat ze haar best voor een leuke baan ging doen voor me. En hij was daar zelf enthousiast van geworden, en dus kon ik beginnen als administratief medewerker vaccinatie. Daar ook al? Eh, wat leuk! Baan nummer 7! Dit is niet normaal meer!

Ik vertel hem dat ik net ben aangenomen, en dat ik nog op een ander gesprek ga ook, waar ik bijna zeker ben aangenomen. Hij feliciteert me, en vraagt of ik dit al heb doorgegeven. Nou nee, dat wil ik vrijdag na dat gesprek gaan doen. Dan weet ik in elk geval zeker, waar ik terecht ga komen. Hij zegt het wel even tegen Jose, zo heet ze, zal zeggen. Ook dat ik er zelf nog over zal mailen. Prima hoor en erg bedankt voor de geboden kans. Want je kan zeggen wat je wilt, dit is wel bizar en ik denk ook wel een beetje uniek.

Ik krijg een appje, van mijn broer, of ik hem aan de overkant van het water zie staan, voor de brug. Ik vlieg naar de huiskamer, en ja hoor, zie ik die grote witte vrachtwagen van de gemeente. Ik sta  te zwaaien als een op een onbewoond eiland gestrande schipbreukeling zou doen naar een langsvarend schip. Hij doet zijn zwaailichten aan. Krijg ik een appje, heb jij een wit met grijze duster aan? Nee oen! Dat is een vest. Ik ga nog even zwaaien en dann gaat de brug weer open en broer verdwijnt even later weer uit het zicht. Wel grappig dit. Allemaal leuke nieuwe bijkomstigheden van dit nieuwe huis!

Later belt er nog iemand van een andere GGD, Gouda, dat ik daar kan beginnen. Baan nummer 8. Ik ontvang een mail, ook weer van Rotterdam, andere functie, wel met Corona te maken, dat ik door de rondes heen ben gekomen puur op mijn CV, dat ik over 2 weken ga beginnen in een 0 uren contract. Oh ja joh? Nou nee hoor, maar erg bedankt voor baan nummer 9. Ook die middag, word ik gebeld door een recruiter, die via de Nationale vacaturebank mijn profiel had gezien. Ook dat ik niet open stond voor een baan als planner maar dat hij erg omhoog zat. Per direct beginnen en hij dacht ik waag het toch. Sorry baan nummer 10, ik  heb al een baan! Jeetje zeg, ik weet dat ik dramatisch heb gedaan, tegen mijn astrale helpers maar eh, ze pakken me wel terug zeg! Ik kom bijna niet meer bij! Hoe bedoel je er is geen werk?!

De ene meneer van de GGD die zo enthousiast was geworden, had het toch tegen Jose gezegd, want van haar kreeg ik een mail. Had ik nou werk of niet? Ik heb haar het hele verhaal maar uitgelegd, en waarom ik nog niet gemaild had. Nou ik werd me daar toch overstelpt met complimenten. Ik ben een topper, dit had ze nog nooit meegemaakt. Ik was geweldig en een voorbeeld voor haar. Ze zou mijn verhaal ook als motivatie gaan gebruiken, weet ik het allemaal. Nou ja, ik ging er zowat van blozen! Ik weet heus wel hoe ik mezelf heb ingezet. Alleen lijkt het mij, dat iemand die echt wil, dat ook zal doen. Dat is wat mij betreft niets bijzonders hoor. Wat haar betreft blijkbaar wel.

Ik ging later even lekker op de bank zitten, even naar Grey’s Anatomy kijken. Die zijn, heel actueel, ook midden in de pandemie en zo krijgen we een inkijkje hoe het er in de zorg aan toe gaat. In Amerika dan wel, maar goed, zoveel zal dat allemaal niet schelen met hier. Meredith, die ik dus al jaren volg en waar ik dol op ben, krijgt zelf Covid en is erg ziek. En in deze aflevering zie ik haar liggen en ik weet gelijk, voel het ook, dat ik er zelf ook zo bij lag. Dat ik zelf ook zo ziek was. Helemaal alleen en zonder enige hulp, eenzaam tot op het bot. Dat was heel zwaar en hoe het kwam weet ik niet, maar het zien van haar toestand raakte me diep en ik was in tranen. Ik weet dat ik een aantal keren op het randje van de dood ben geweest, toen.

Ik ben daar niet bang voor, ik wil ook alleen gaan, als het straks mijn tijd is, dat was het niet. Er zaten nog meer dingen achter. Ik heb dit hele leven echt altijd meestal alles alleen moeten doen. Maar het was gewoon een nare situatie. Als je een klein beetje helder bent, dan denk je aan de katten en hoe dat dan moet als je zou gaan en dat soort dingen. En je ziet de paniek in Moonlight’s ogen, als hij denkt dat je nu echt gaat. Want Moonlight is erg bijzonder en hij weet wat ik voel altijd. En voor hem ga ik maar die ijs washandjes om mijn polsen doen, zodat de 41 graden koorts wat kan gaan zakken, omdat ik het bloed dat door mijn slagaders stroomt, zo kan af laten koelen. Alles trekt weer aan mijn oog voorbij. Wat een televisieserie al niet kan doen. Ja, het kwam echt even binnen. Ik hou het maar op een verwerkingsmomentje.

Als ik boodschappen ga halen, en ik zie mooie tulpen staan, precies in de kleur van mijn overgordijnen, neem ik ze mee. Zo, dat heb ik wel verdiend! En al heb ik nu geen geld eigenlijk, dat komt wel weer. Vanaf volgende maand zit dat weer helemaal goed! Ik mag nu best even mezelf een klein cadeautje geven. Want die geef ik mezelf graag hoor! Alleen als je het krap hebt, dan zijn er andere prioriteiten. Ik zit niet zo op mijn geld. Toen ik echt veel had, heb ik ook veel weggegeven. Of uitgeleend, maar nooit meer terug gekregen. Dat zijn dus dingen waar ik van geleerd heb en niet meer zal doen. Maar als ik het heb, dan ben ik er gul mee. Ik heb het alleen vaker niet dan wel gehad.

Dat geeft niets want dat maakt me dan ook niets uit. Het is alleen makkelijk als je het wel hebt. Geld boeit me niet echt. Ik zal blij zijn als we het op een dag niet meer nodig zullen hebben. Die tijd komt hoor, maar dat gaat nog even duren. Maar geloof me maar, het komt ooit. In elk geval, als ik al bang was om door mijn leeftijd, wat ik een tijdje heb gedacht, geen baan meer te kunnen krijgen, heb ik nu wel bewijs gekregen van het tegendeel. Al hoop ik dat ik dat nooit meer hoef te gaan bewijzen. Aangezien ik die andere baan op het oog heb, waar ik eigenlijk het liefst zal gaan beginnen. Vandaag, als ik dit schrijf, vrijdag de 19^e, ga ik daar op gesprek. Of ik het dan al gelijk hoor, of na het weekend, dat weet ik niet. Maar ik laat het dan wel uitgebreid weten op Facebook. Voor het hele verhaal, ja, dan met je wel mijn blogs lezen. En dat doe je blijkbaar! Wat een verhaal hè, heb ik weer! Volgende blog vertel ik verder!

Ja, oké, ik heb dus een baan. WOEHOE! Maar wat nog gekker is, ik heb opeens eigenlijk meer banen! Als het goed is, ben ik nu al een eind in de sollicitatie bij Woonplus, onder andere hoor. Want de banen vliegen me om mijn oren, niet normaal! Oh wat is het allemaal weer bijzonder wat er gebeurt. Voor mij bevestiging dat ik het blijkbaar echt allemaal verdiend heb, dat ik de afgelopen jaren die moeilijke beslissingen allemaal niet voor niets heb genomen. Oh mensenlief, de week ervoor werd ik eigenlijk best een beetje wanhopig. Ik heb echt naar de wereld achter de sluier geroepen, dat het wel erg krapjes werd zo hoor. Dat ik nu echt die baan snel moest krijgen omdat ik anders de bijstand in zou gaan. En oh wat een weerzin wekte dat op bij mij. Ik raakte er bijna een beetje van in paniek.

Als ik geen katten had gehad, dan had ik het zelfs niet willen hebben. Helaas, in deze maatschappij zal je geld moeten hebben. Ik ben nooit te lui geweest om ervoor te werken, hard te werken ook. Zoals ik zat, met het me rot solliciteren, en al die afwijzingen. Daar word je ook niet vrolijk van hoor. Door die veranderde toon in mijn motivaties, die werkte als een tierelier, begon er toch wat te werken. Er is alleen 1 ding waar ik me rot aan geërgerd heb. Die apotheek, waar ik door weer en wind heen was gegaan voor het gesprek, die heeft niets laten horen. Het zal verdorie je enige hoop nog zijn geweest. Zo behandel je mensen niet, punt uit. Wat een moeite zeg, om even de telefoon te pakken en te zeggen ‘sorry je bent het niet geworden’. Toch?

Het is niet netjes, dat zegt mij dus al genoeg over de mentaliteit die daar dan heerst en dan zeg ik, blij dat ik er niet die 4 maanden hoef te werken. Dan liever de bijstand nog in. Zodra ik aan het werk ben, zal ik ze mailen en dit in nette bewoordingen even duidelijk te maken. Dan kunnen ze daar nog iets van leren misschien, voor de volgende arme sukkel die ze daar niet willen hebben. Zo, dat moest ik even kwijt. Want zulke dingen vind ik niet door de beugel kunnen. Even bellen, hoe lang kan dat duren? Ja, niet leuk om te doen maar ja, iemand helemaal niets laten horen? Nee, dat kan niet. Weet je wat, ik laat lekker alles los! Ik kom overal altijd wel doorheen, hoe zwaar ook. Dan is dit toch zeker een peulenschil? Daar hoef ik niet bang voor te zijn! Zo.

Plotseling, alsof er een poort was open gegaan, kwam er van alles aan banen opeens binnen. Dus Mentor MBO had ik al geaccepteerd, bij de NTI. Bij Woonplus heb ik ook al een gesprek gehad, maar er komt nog een 2^e gesprek. Er kwam een mail binnen, van een sollicitatie medewerker Natuurbegraafplaats, dat ik zeker zou worden uitgenodigd voor een gesprek, maar dat het eventjes moest wachten op de sluitingsdatum. Zo dan, wat leuk! Ook kreeg ik een uitnodiging voor gesprek in het Reinier de Graaf, oké dan. Dat is dan al baan numero 4. Dat was nog niet alles, volgens mij zijn ze het van boven nu wel een klein beetje aan het overdrijven. Ja, ik had gezegd dat ze iets moesten doen maar overdrijven is daar blijkbaar ook echt een vak.

Ik werd gebeld door een meneer van een uitzendbureau, dat ik per direct aan de slag kon als administratief medewerker. Eh, oh echt? Ja echt, want de dame van BuroWerk, die me vorige vrijdag aan de telefoon heeft gehad, was zo enthousiast over me, dat hij zelf ook enthousiast was geworden. Nou ja! Baan nummer 5 nu ondertussen? En dan, als klap op de vuurpijl werd ik benaderd door een recruiter voor een job bij de de gemeente Purmerend, als RMC trajectbegeleider, die wel iets voor mij zou zijn. Hoe dan?! Baan nummer 6? Ja ja, ho maar, ho maar. Ik moest wel lachen om dat ‘RMC’ echt, nooit meer!

Even wat verklaren. Ik had bij de NTI natuurlijk al ja gezegd, maar ik werd de vrijdag daar net voor, ook benaderd door een oud collegaatje van mij. Iemand die weet hoe hard ik altijd werk, maar ook dat ik altijd wel probeer te zorgen voor een goede sfeer en een goede grap. Zoals ik vroeger zeker altijd was, en nu absoluut ook nog ben. Ze had niet verwacht dat ik het zou willen, nu ik net mijn diploma apothekersassistente had gehaald. Vandaar dat ze me het eerst niet had willen vragen. Maar bij hen komt er een vacature vrij, en zij weet ook dat ik in mijn oude job trainingen heb gegeven over Woonstad Rotterdam, en de QM daarvan ook deed.

Nou en of ik dat deed. Ik moest, zeker in het begin dat we dit hadden, wel 40 gesprekken luisteren en beoordelen en die medewerker dan een training geven. En deze baan, waar zij nu mee kwam, is dus op de klantenservice van een woonbedrijf, precies zoiets als WSR maar dan voor Schiedam. Dus daar weet ik wel al veel van, op deze manier. Wij deden alleen buiten kantooruren de spoedmeldingen bij de RMC, maar het werk tijdens kantooruren, is nog veel leuker. Dat wist ik al wel. En dat ga ik dan ook doen, als het goed is. Ik ben vrijdags als een gek mijn motivatie gaan schrijven, en ik was er dan ook echt enthousiast over. Mijn CV erbij en hup, op de mail naar haar manager. Ik kreeg maandag een mailtje terug, dat het in goede orde ontvangen was, en dat hij er z.s.m. op zou terugkomen. Oké! Leuk!

En toen ging de telefoon, van de NTI recruiter, dat ik daar was aangenomen. Mijn grijze cellen werkten op volle kracht en ik was dan ook sowieso aangenaam verrast. Nu ben ik geen huichelaar, maar ik heb de afgelopen jaren ene grote rode lijn door al mijn lessen gekregen, en die ging over voor mezelf kiezen, dat ik dat eens moet gaan doen. En dus zei ik volmondig ja, op deze baan. Want ik wist nog niets zeker over die andere baan en je moet nooit HO roepen, voor je de brug over bent. Of de huid verkopen voor je de beer hebt geschoten. Of je oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt. Dan heb ik ze allemaal wel gehad geloof ik. Ze ging van alles regelen en als alles goed was kon ik 1 maart daar al beginnen bij de NTI of hooguit 15 maart. Nou ja, dat maakt ook niet meer uit. Werk is werk en dat heb ik op zeker. Dat staat al vast, maar er kan nog meer gebeuren uiteraard.

Al met al, ben ik net iets meer dan een maand aan het solliciteren. Je mag wel zeggen dat het op zich al bijzonder is, hoor ik ook van allerlei instanties om me heen. Ja, maar als je echt ècht wilt, en je stopt er al je energie en enthousiasme in, want dat laatste daar zit het hem in, dan gebeurt dat gewoon. Dat krijg je terug. En als ik dus een hele dag werk had, aan 4 sollicitaties maar dit wel 4 a 5 dagen per week zo deed, dan heb ik er behoorlijk energie ingestoken. Dat durf ik wel te zeggen. Enthousiasme en energie, een onweerstaanbare combinatie. Net zoals je een glimlach kunt horen door de telefoon, zo klinken zulke dingen ook door in een motivatie. En uiteindelijk werpt dat vruchten af. Volgend blog ga ik hierover verder, want ik ben nog lang niet klaar!