Wat is er aan de hand zeg? Al die stormen hier! Fijn hoor om vlak bij de kust te wonen. Die Hagenezen en andere kustplaats bewoners moeten ondertussen wel gezandstraalde wangetjes hebben! In het nieuws zag ik vanmorgen ook voorbijkomen, alsof we dat zelf niet gemerkt hebben. Drie stormen in 2 weken tijd! Eerst Ciara toen Dennis en nu was Ellen dit weekend op bezoek. Gelukkig bleven ze niet maar eh, wat een zooitje overal! Veel schade, hele gevels van huizen afgewaaid en weet ik het nog meer allemaal. Ja, niet gek. Normaal heb je een flinke storm, schade ook maar dan krijg je normaal gezien wel de kans om dingen op te knappen of meer storm dragend te maken. Dat zit er nu niet in.

Als het, zoals op de foto, plaatsen opzij had kunnen waaien, hadden we nu met Rotterdam bij de Duitse grens gewoond. Mijn haat voor Duitsers, gevoed door mijn grootouders die de oorlog als bewuste volwassenen waren doorgekomen, is wel over door zelf als volwassen mens over die haat na te denken, maar eh, wonen hoef ik er niet hoor! Als ze ons nou eens gewoon los zouden blazen van de rest van Europa en zo’n beetje richting Jamaica zouden blazen, dan hoor je mij niet hoor! Dat je kan pendelen naar Jamaica en dat hier langzaam maar zeker alles aan die weersomstandigheden worden aangepast, dat lijkt me wel wat. Of is dat wel zo? Ik weet alleen dat het daar tropisch is, meer niet eigenlijk. Nou ja, laat maar ook. Er is overal altijd wel iets

Ik hoorde net ook dat het van de week echt weer erg koud zal worden, dat de winter eindelijk een beetje komt. Ja zeg, kom nou even! Nu ben ik ondertussen echt wel toe hoor, aan een beetje meer zon en warmere temperaturen. Het is niet dat het echt winter is geweest of zo, maar gewoon, het is al bijna maart. Lekker rond de 20 graden, lijkt me heerlijk! Helaas pindakaas, je woont hier wel in Nederland hè. Ook zoiets Nederlands, lekker klagen over het weer. Ik ben een ras echte Hollander, merk ik nu zelf. Ja, het is koud en nat en winderig. Vertel me eens wat nieuws!

Wat mij in het nieuws opviel, om er maar een bruggetje van te maken; Ik vraag me af waar het allemaal heen gaat met de wereld. In Amerika weer geschoten ergens, door een dronken man. Hier weer een tiener dood door een steekpartij. De zoveelste al in hele korte tijd! Bizar. Of dan dat filmpje met dat jochie in Australië? Die zo gepest werd op school, dat hij dood wilde! Oh dat filmpje ging door merg en been. Zoveel pijn! Zo onnodig. Waarom doen mensen toch zo tegen elkaar in hemelsnaam? Dat arme ventje, zijn dwerggroei was waar hij mee gepest werd. Hij was zo hartverscheurend aan het huilen dat, al wist je niet eens waarom, je erdoor geraakt werd. Maar als je dan hoort waarom en je hoort een 9 jarige roepen dat hij zo graag dood wil, dan moet je echt wel van steen zijn als het je niet raakt.

De wanhoop van die moeder, begrijp ik volkomen! Dat ze hem ging filmen in zijn pure en diepe verdriet, vind ik zo knap van haar. Laat het maar zien ja, laat maar zien wat je aanricht door zo te doen. Al de reacties die het ventje erna kreeg, zelfs van allerlei beroemdheden, hoop ik dat het bij hem kan helen wat er stuk is gegaan. Ik weet dat het oorzaak en gevolg is hoor maar dan nog, als wij mensen nou eens allemaal eens eerst naar onszelf kijken! Mijn moeder dramde er al heel jong in bij mij, met het volgende zinnetje; ‘wat u niet wilt dat u geschied, doe dat ook een ander niet.’ Ik hoorde dat honderden keren aan in mijn leven en het heeft zeker zijn effect op me gehad.

Kinderen kunnen wreed zijn maar let erop, als ouder, en doe er iets mee of aan. Want geloof me, dat zou ik niet tolereren van mijn kind. Maar veel ouders vinden opvoeden iets teveel van het goede. Niet dat het je wat oplevert hoor, alles wat ik ooit gedaan heb, wordt ook tegen me gebruikt maar goed. Ik doe altijd voor alles wat ik doe, mijn uiterste best. Dan weet ik dat ik niet meer gedaan kon hebben in elk geval. En dat geldt echt letterlijk voor alles wat ik doe of onderneem. Maar dat heb ik ook moeten leren. Ik voel me daar gewoon het prettigste bij. Dat zal niet voor iedereen zo zijn en ook dat is een kwestie van eraan toe zijn. Ik hoop dat dit ventje weer plezier krijgt in zijn leven! Ik gun hem dat zo van harte!

Verder is het totaal alleen zijn met alles, niet altijd even leuk ook hoor. Ik vind het echt niet erg. Lekker rustig en geen drama. Maar ja, sommige dingen zou een beetje hulp ook fijn bij zijn. Zoals bijvoorbeeld een grote krabpaal naar boven brengen. Dat ding stond al sinds december in de weg. Ik ben er wat met mijn bakkes tegenaan gelopen, als ik naar het toilet ging ’s nachts. Ik kreeg er opeens zo de balen van, dat ik één van de ligplaatsen bovenop los heb gehaald en zelf dan maar de poging ging wagen. Dan was dat ding in elk geval uit de weg.

Dat was een gevalletje van makkelijker gezegd dan gedaan hoor. Ik bleef in de bocht van de trap steken. Ik ben van ellende maar even koffie gaan drinken. De cits vonden het mega interessant, dat dan weer wel. Ik heb er ook maar even een foto van gemaakt, zoiets zie je niet elke dag. Na moed te hebben verzameld, ben ik toch maar verder gaan proberen het ding boven te krijgen. Een paar keer ben ik nog bijna van de trap gekukeld wat me dan weer op andere ideeën bracht. Ik moet zoiets toch voortaan misschien even melden? Alleen aan wie? Want ik bedacht me, dat ik misschien anders wel dagen en dagen dood onderaan de trap had kunnen liggen. Kijk, voor mij niet zo heel erg, want ik ga met alle plezier naar boven. Maar voor de cits niet zo leuk.

En zeker voor Rainbow niet, die geen brokjes eet. Maar misschien mij wel? Tja, gewoon realiteit hoor. Voor de vinders van mij weer minder prettig. Zo hebben wel allemaal wel wat. Voortaan app ik wel iemand, dat ze even kijken of ik me nog vertoon in de digitale wereld, op zijn minst 1 keer per dag of zo. Dat er anders iets aan de hand kan zijn. Dan zullen ze zelf wel iets vinden om te doen en zitten de cits niet zo lang met een dooie mama in 1 huis. Nee, niet luguber, gewoon zoals het zou kunnen zijn. Alles voor de cits! Oh en eh, de krabpaal staat boven hoor, ondertussen. Je moet niet vragen hoe of hoe lang ik erover gedaan heb maar dan heb je ook wat!

"Creëren is twee keer leven.

Origineel: Créer, c’est vivre deux fois.
Bron: De mythe van Sisyphus (1942)"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Ik maak zelf zo enorm veel dingen mee, en heb zo enorm veel dingen al meegemaakt, dat ik er zelf totaal anders naar ben gaan kijken. Waar ik het over heb? Over liefde. En toen kwam ik van de week weer zo’n klein stukje schrijfsel tegen, van Hans Stolp en toen wist ik, dat ik niet de enige was, die het zo ziet. Wat veel mensen denken dat liefde is, dat is meer eigen liefde. Daar zijn honderden voorbeelden over te vertellen. Laat ik eerst maar het prachtig stukje verklaring van Hans hier plaatsen. Want er zit zoveel verschil tussen liefde en Liefde met een hoofdletter, dat is echt enorm. En hij verwoordt het zo duidelijk! 

Het verschil tussen liefde en Liefde: Mensen, levend in de materie, hebben vaak nog een totaal
verkeerd beeld van wat Liefde eigenlijk is. Zelfs wanneer wij een liefdedaad stellen naar onze medemensen, leeft toch meestal, bewust of onbewust, op de achtergrond de gedachte: ‘Wat krijg ik ervoor in de plaats?’ Dat is niet de liefde met een grote L. Ook de bedisselende en verstikkende liefde om alles voor een ander te doen, zichzelf wegcijferend, maar daardoor juist de ander zijn/haar vrijheid ontnemend, is niet die Liefde. Van echte Liefde is pas sprake wanneer we onvoorwaardelijk iets voor een ander willen betekenen, waarbij we het bij die ander laten wat hij/zij ermee doet en hem/haar hierbij de vrijheid schenken om eigen beslissingen te nemen, zelfs al gaan die regelrecht in tegen onze eigen wensen voor die persoon. Echt wel iets om even over te bezinnen! ~~ Hans Stolp ~~

Het lijkt wel alsof ik dit continu op mijn pad krijg en ik ben er dan ook wel erg veel van gaan leren. Ik heb moeten leren dat hoe ik liefde zie, niet door iedereen zo gezien wordt. Maar ook dat sommige mensen er heel erg makkelijk mee omgaan, alsof het niets is. En ik ben afstand gaan nemen van alle mensen in mijn omgeving, die mij pijn doen, zonder reden. Ik durf best naar mijn eigen gedrag te kijken en als iemand mij iets doet, dan is het eerste waar ik kijk, bij mezelf. Vind ik daar niets, wat het gedrag van die ander kan rechtvaardigen, dan ga ik het gesprek aan. Dan wil ik weten waarom ze zo doen. En bovendien, wil ik dan ook mijn kant van de zaak belichten. Ik laat me de laatste maanden, niet zoveel meer zomaar zeggen. Dan spring ik er echt bovenop.

Ik heb het grootste wat een mens in zijn leven kan hebben moeten loslaten. Omdat het niet anders kon. Als je zo vaak gekwetst wordt en op een keer heel erg diep, dan wil je je, uit die echte Liefde, die onvoorwaardelijk is, daar best overheen zetten, als dan diegene weer op je stoep staat. En ik ben nog zo gek geweest om jaren en jaren maar nergens iets over te zeggen. Ook niet bij mezelf van binnen. Nee, wegstoppen maar, want anders ben je die persoon wéér kwijt. En dan doe je jezelf dus gigantisch te kort. Dan doe je alsof jij het niet waard bent om van gehouden te worden. Want je laat het immers toe. En toen kreeg ik er opeens in hele korte tijd, steeds maar meer en meer klappen van en op een gegeven moment een zo’n harde slag, dat het me bijna kapot maakte. Niemand is het waard om jezelf voor kapot te laten gaan. Hoeveel je er ook van houdt.

En daar ben ik de laatste maanden mee bezig geweest. Ik kon niet anders en dat wil niet zeggen dat ik het zo heb gewild. Ik had het liever ook anders gezien maar helaas, dat kon blijkbaar niet. Dus of blijvend pijn, voor God weet nog hoeveel jaren, of breken met die persoon, voordat je eraan kapot gaat. En dat laatste heb ik gedaan en ik ben al maanden en maanden in de rouw. Want iemand hoeft niet over te gaan, om erom te moeten rouwen. Dat weet ik maar al te goed. Helaas wel. Het is een vreselijke pijn maar wel een pijn, die een einde maakt aan de bijna onophoudelijke stroom pijn, die er continu op me af kwam. En daarom kunnen die wonden nu dan ook eindelijk gaan helen. Het was en is een zware reis die ik maak. En dan kom je natuurlijk net weer een enorm passende tekst tegen, als je hierover na zit te denken en die heb ik bewaard. Ik weet alleen niet van wie het is. Komt het: 

Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten, maar: een ander de ruimte geven ervaring op te doen. Loslaten is beseffen dat ik een ander niet kan besturen. Loslaten is niet een ander willen veranderen, maar: diep in mijzelf kijken, eigen tekortkomingen zoeken en verbeteren. Loslaten betekent niet alles voor een ander willen regelen maar: anderen de kans geven zichzelf te zijn. Loslaten is niet alles en iedereen bekritiseren en veroordelen, maar: proberen bij jezelf te blijven. Loslaten is niet, in het verleden kijken maar: groeien naar de toekomst. Loslaten is minder angst en meer liefhebben.

Niet helemaal hoe ik het ervaar maar wel grotendeels. Als je echt van iemand houdt, dan wens je die persoon alle geluk, ook al is dat zonder jou in hun leven. Maar je moet ook van jezelf houden en als je jezelf continu pijn laat doen, dan geef je een ander ook een vrijbrief om dat te doen. En diegene zal het niet eens zien, dat ze zo doen. Jij hebt het gewoon al jaren goed gevonden, dus waarom zouden ze er dan het kwaad van inzien? Dat heeft me nu geleerd, of tenminste, dat ben ik aan het proberen, dat ik beter direct kan zeggen als iets me pijn doet of niet bevalt. Ik ga niet meer op mijn tenen om iemand heen lopen, om voor die persoon maar geen storende factor te zijn. Dat heb ik veel te lang bij veel te veel mensen al gedaan. Ik hoef me niet weg te cijferen zodat een ander makkelijker over me heen kan lopen.

Daar ben ik dus klaar mee en ik zeg het nu gewoon. Wel nadat ik eerst bij mezelf heb gekeken of ik het verdiend heb of niet. Zo ja, dan geef ik dat ook eerlijk toe maar dan zeg ik nog wel dat het me pijn deed zoals het gedaan is. Ik zeg ook op stage dingen tegen de anderen, als me iets niet bevalt en ik moet zeggen, dat bevalt me juist wel. Zo weet iedereen gelijk waar ze aan toe zijn. Ik ga niet meer mezelf een slag in de rondte werken, terwijl anderen om me heen op hun telefoon zitten te spelen of op facebook zitten, zoals vroeger.

Zo gek doe ik niet meer, en waarom, omdat ze me anders niet aardig vinden? Of iets voor een ander te doen? Niet meer ten koste van mezelf! Nou, dan vinden ze me maar niet aardig maar ik ga niet zomaar jouw werk erbij doen ook nog eens. Ik vind het nog steeds eng hoor, om zoiets zomaar te zeggen maar ik doe het toch. Ik hou namelijk echt wel van mezelf en na bijna 58 jaar is het wel tijd om dat eens te laten merken aan mij!

"Creatief zijn is de dood doden.

Origineel: Créer c'est tuer la mort.
Bron: Jean-Christophe"

Romain Rolland - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1915) 1866-1944

Van de week had ik dus van Petra gehoord, dat ze de foto’s ging ‘doen’ van de cits. Dit omdat het hier echt even niet leuk meer was natuurlijk, met al dat vechten met Aurora en Skylar. Omdat die man behoorlijk nep bleek te zijn, had ik haar toch maar even lastig gevallen hierover. Het kan toch niet zo zijn dat ze elkaar zo’n pijn doen hier?! Ik had echt weinig hoop hoor, moet ik eerlijk zeggen. Ik wist echt niet meer wat ik er nou van denken moet. Het is zo zielig voor Rorybory, dat ze zich zo moet terug trekken! Maar ook voor Skylar is het zo geen doen. Ik word ook steeds bozer op hem maar ja, dat werkt dan ook nog eens averechts. Alleen wat moet je dan?

Toch leek hij al snel een soort van zachter te worden. Hij liet me hem weer aaien ook, iets wat hij normaal niet doet. Hij trekt echt zo zijn kop weg hoor, zo van ‘ga weg’! Petra zei ook tegen me, dat ik hem zelf kon behandelen, of nee niet zelf, maar met hulp uiteraard. Maar daar hebben ze wel jouw handen voor nodig. En die genezende handen, die hebben we allemaal, stuk voor stuk. Maar pas echt, als er astrale Meesters bij zitten. Het probleem was alleen, dat Skylar hier nog even geen zin in had. De eerste keer ging hij even liggen maar zodra hij lag, werd hij ongemakkelijk en schopte hij met zijn achterpoten mijn handen weg. Ik kon er wel om lachen. Het is nog steeds niet echt gelukt hoor maar ik blijf het proberen.

Zijn zachtheid zet door. Hij rent nog wel eens raar weg, als ik eraan kom maar als ik het voor kan zijn, dan praat ik zacht tegen hem en dan gaat hij met staart omhoog koppies geven tegen tafelpoten of kasten. Dus toen dacht ik, dan ga ik maar veel met je praten, dat werkte toen Aurora er pas was en zo’n balletje angst was ook. Misschien dan ook wel bij een dominante, lompe en zware kerel, die zijn eigen kracht niet kent. Want dat is het meer. De anderen doet hij ook pijn, maar niet om ze pijn te doen. Gewoon omdat hij zo ruig speelt. Alleen bij Aurora is er iets, en vice versa ook wat haar betreft. Ik weet alleen niet wat. Maar ik denk dat hij gewoon blijft proberen boven haar te staan, haar te domineren maar dat pikt ze niet.

Als hij haar gewoon met rust zou laten, dan was er niks aan de hand. Maar dat heeft hij weer niet in zich. Het is echt zo’n bijter, letterlijk én figuurlijk. Hij heeft zich hierin vast gebeten en ik weet niet wat er moet gebeuren, zodat hij het weer los zal laten. Kijk, Rainbow is ook een boefje hoor. Die pest gewoon graag en soms zit ik stiekem te lachen, voor ik ook hem tot orde roep. Hij loert op alle anderen, van Aurora tot Moonlight en Skylar ertussen. Hij gaat ze dan ‘pakken’, laten schrikken of op ze springen. Een soort van jachtgedrag of zo? Aurora miept ook naar hem maar toch mag hij wel langs over achter langs haar lopen. Want ze weet dat hij geen kwaad doet verder. Ze vindt hem alleen lastig.

Maar Skylar, nee, die mag echt niet in de buurt komen! Dat wil ze echt niet hebben en dan gilt ze of ze vlucht. En het gaat me zo aan mijn hart als ik zie dat ze krabbels op haar koppie heeft, of zoals nu op zijn ergst, die gaten in haar oortjes. Je ziet echt dat het van die 2 slagtandjes is, en ik weet echt wel wie zijn slagtandjes. Hopelijk gaat het beter binnenkort. Hopelijk kan ik hem ook behandelen en maandag, die nu al geweest is dus, zou PeeT ook zijn foto weer doen. Misschien komt het ooit goed. Als ik een ander huis heb, zeg met een klein tuintje, zodat ze andere dingen hebben om te doen. Want eerlijk is eerlijk, zomers heb ik er niet zo’n last van want dan zit Skylar constant buiten.

Dus een tuintje zou ze alle afleiding wel geven. Diertjes, insecten, vogeltjes, zoveel te zien, dat ze geen tijd hebben voor onderling gedoe. En door een strategisch geplaatst kattenluikje, kunnen ze er altijd naartoe en zijn ze niet van mij afhankelijk tot die deur open gaat. Dat lijkt mij heerlijk voor ze. Als ik zo gelukkig mag zijn, dat ik een kattenveilige tuin kan maken voor ze, waar ze niet uitkunnen maar wel de ruimte hebben, dan zou ik niets meer te wensen hebben. Voor genieten ga ik er zelf tussen zitten en oh wat kan ik genieten van in de tuin werken. Heerlijk! Meerdere vliegen in ene klap.

Het is niet alleen kommer en kwel hoor, met de cits. Maar ik zou ze zo graag allemaal helemaal gelukkig zien en ik zie dat zij verdriet heeft. Het is ook wel een pittige tante maar Skylar moet gewoon zijn plaats leren, uit respect en het niet als een bully het afdwingen. Hij heeft er als 1 van de jongste 2 ook niet eens recht op. Daar zal hij zich bij neer moeten leggen. Hoop ik toch. Met Moonlight heb ik wel weer een mijlpaal bereikt. Die heeft, in al die jaren, maar 1 x op schoot gelegen. En dat was toen Aurora opeens ontdekt had, dat ik een schoot had. En daar kwam ze graag op liggen. Hij probeerde het ook even en lag ook heerlijk van binnen te spinnen toen. Moonlight kan dat niet ‘hardop’ net zo goed als hij niet normaal kan drinken. Dat heeft hij nooit geleerd geloof ik van zijn mama.

Van de week, Aurora lag op het plekje waar Moonlight normaal altijd ligt, naast me op de bank. Mopperend liep Moonlight heen en weer te springen. Meestal hebben ze dan even een aanvaring waarna het meestal Aurora is, die het hazenpad kiest. En dan gaat Moonlight liggen waar zij lag. Nu probeerde ik hem daarvan te weerhouden en zat als een malle op mijn dijbenen te kloppen. Hier Moon, hier kan je ook liggen hoor! Plek zat! En hij ging met 4 poten bovenop me staan, nog altijd protesterend mekkerend. Net zoals ik hem moest leren vroeger, naast me te gaan liggen, door zijn flank tegen de bank te drukken, deed ik dit nu ook maar dan op mijn schoot.

Hè hè, eindelijk! Hij ging liggen! Ik ‘voelde’ hem spinnen van binnen en na eerst nog even als een gespannen veer te hebben gelegen, liet hij het uiteindelijk ook los en ontspande zich. Het spinnen ging nog harder, of het trillen is het meer bij hem, je hoort het niet. Ik probeerde, zonder te zien wat ik deed, er foto’s van te nemen en dat is me gelukt. Die blik alleen al op zijn koppie, hij ligt zo te genieten. Het is zo’n rare, dat hij zichzelf zulke dingen vaak niet gunt! Ach ja, Moonlight lijkt op mij, wat dat betreft. Hopelijk komt die tijd toch echt een keer, dat ze gewoon in alle vrede met elkaar kunnen leven allemaal. Je hoeft elkaar niet steeds te knuffelen maar gewoon iedereen in zijn of haar waarde laten en naast elkaar leven. Dan is het al meer dan goed! En zoals je op de foto ziet, de 3 broers liggen weer continue in mijn buurt, nu alleen nog graag met hun zusje erbij. Ze verdient dat gewoon!