Nu maar eens weer een keer een heel blog over katten, of nou ja, katten. Huisdieren eigenlijk. Dieren die een grote rol in je leven spelen, die voor sommige mensen bijna hetzelfde zijn als kinderen hebben. Het doet pijn als je zo van je dier houdt en het gaat dood. Je weet dat je ze zal overleven en dan doe je het toch, je neemt weer een huisdier. Want die onvoorwaardelijke diepe liefde, die kameraadschap, dat is bijna onmisbaar. En niet dat je het overleden diertje wil vervangen hoor, want dat zou nooit lukken, maar je weet dat je zulke liefde maar op één manier op zeker zal krijgen; van een dier. Maar het rouwproces, het gevoel van verdriet en het diepe gemis, dat is toch echt hetzelfde als wanneer je een mens verliest.

Kijk, toen ik mijn moeder verloor, tijdelijk hoor gelukkig, wist ik één ding 100% zeker. Er zal geen vrouw ter wereld meer voor mij komen, die zoveel en op die manier en op die diepte, van mij zal houden. Want zij had me onder haar hart gedragen. En alle moeders zullen weten wat dat betekent. Dat is een stukje van jezelf, iets wat in jouw lijf is gegroeid en daar hou je van, als je van niets anders kunt houden. Dus gaan voor een ‘nieuwe’ vrouw met diezelfde liefde voor mij, dat zal niet gaan. Wij mensen zijn wat dat betreft een stuk minder hoog in de liefde dan dieren zijn. Geen enkele vrouw zal dat voor mij op kunnen brengen en kunnen voelen.

Met dieren is dat anders. Want, ook al zal ik nooit mijn Casper, Sam, Dizzy, Arnold of Mickey vergeten, ik kan wel andere katten in huis halen, die net zo onvoorwaardelijk als hun voorgangers van mij zullen houden. Dat gaat van nature en zonder angst dat het dit keer niet zal lukken of zo. Nee hoor, zelfs met een valse straatkat, zoals Aurora hier aan kwam, krijg je hele mooie dingen voor elkaar. Dat is dan ook de enige reden, dat we er, ondanks het enorme verdriet bij het afscheid, toch weer aan beginnen. En dan weten we, de anderen, die wachten bij de regenboogbrug, de Rainbow bridge. Dat laatste vind ik zoveel mooier klinken.

Waar komt de term "Rainbow Bridge" vandaan en waarom is het synoniem met het verlies van een huisdier? In de loop van enkele jaren is de term Rainbow Bridge synoniem geworden voor dierenliefhebbers die een huisdier hebben verloren. Je kunt een verdrietige eigenaar horen zeggen dat zijn overleden huisdier "de Rainbow Bridge is overgestoken" of zegt "Ik zie je bij de Rainbow Bridge" in verwijzing naar het huisdier. Ik heb het zelf ook vaak genoeg gezegd. Net zoals ik de overleden hond van mijn nichtje bij die regenboogbrug heb geschilderd. Heb je je echter afgevraagd wat de "Rainbow Bridge" precies is, waar deze vandaan komt en hoe deze zo breed werd gebruikt? Hoewel er nog steeds enige speculatie is over hoe de term tot stand is gekomen, hebben sommige dierenliefhebbers een aantal antwoorden die ik hier zal bespreken.

Wat is de regenboogbrug? De "Rainbow Bridge" verwijst naar een buitenaardse plaats die bestaat uit een zonnige, groene weide en veelkleurige, prismatische brug die het huisdier uiteindelijk kruist en die hem naar de hemel leidt. De term wordt verondersteld te zijn ontstaan in verschillende dichtbundels uit de jaren 1980 en 1990 die waren bedoeld om overleden eigenaren van gezelschapsdieren te helpen verlichten van de pijn van hun verlies. Volgens gedichten bevindt het huisdier zich na de dood in een weelderige, groene weide vol zonneschijn. De gezondheid van het huisdier is volledig hersteld en het kan rennen en spelen zoals het deed in zijn prime met onbeperkt voedsel en water. Daar wacht het huisdier tot zijn menselijke metgezel sterft en wordt herenigd met hen in de wei. Samen steken ze de regenboogbrug naar de hemel over.

Waar komt het idee van de Rainbow Bridge vandaan? Het concept voor het huisdier Rainbow Bridge is mogelijk gebaseerd op de Bifröst-brug van Norse Mythology. De Bifrost-brug zou een brandende regenboogbrug zijn die reikt tussen Midgard (aarde) en Asgard, het rijk van de goden. De eerste verwijzing naar een weiland waar huisdieren op hun eigenaren wachten, is te vinden in het boek Beautiful Joe’s Paradise van Margaret Marshall Saunders. Beautiful Joe’s Paradise is een vervolg op het boek Beautiful Joe, dat een van de eerste was die hielp het bewustzijn over dierenmishandeling te vergroten en het verhaal vertelde Beautiful Joe, een hond uit de stad Meaford, Ontario

In Beautiful Joe's Paradise wachten huisdieren op hun eigenaars in een grasland en helpen elkaar te genezen van wreedheid die ze tijdens hun leven hebben doorstaan. Het boek maakt echter geen melding van een regenboogbrug en de huisdieren stijgen uiteindelijk per ballon de hemel in. Wie schreef het originele Rainbow Bridge-gedicht? Aangenomen wordt dat de eerste verschijning van de Rainbow Bridge met betrekking tot dieren afkomstig is van een gedicht van Paul C. Dahm, een rouwadviseur in Oregon. Hij schreef het eerste Rainbow Bridge-gedicht in prozastijl zoals hieronder in cursief:

“Alleen deze kant van de hemel is een plek die Rainbow Bridge heet. Wanneer een dier sterft dat hier speciaal dicht bij iemand is geweest, gaat dat huisdier naar Rainbow Bridge. Er zijn weiden en heuvels voor al onze speciale vrienden, zodat ze samen kunnen rennen en spelen. Er is veel eten, water en zonneschijn en onze vrienden zijn warm en comfortabel. Alle dieren die ziek en oud waren, worden hersteld in gezondheid en kracht. Degenen die gewond of verminkt zijn, worden weer heel en sterk, net zoals we ze ons herinneren in onze dromen van voorbije dagen en tijden. De dieren zijn blij en tevreden, behalve één klein ding; ze missen allemaal iemand die heel speciaal voor hen is, die achter moest blijven.

Ze rennen en spelen allemaal samen, maar de dag komt dat er plotseling een stopt en in de verte kijkt. Zijn heldere ogen zijn aandachtig. Zijn enthousiaste lichaam trilt. Plots begint hij weg te rennen van de groep, vliegend over het groene gras, zijn benen dragen hem sneller en sneller. Je bent gezien en wanneer jij en je speciale vriend elkaar eindelijk ontmoeten, houden jullie elkaar vast in een vreugdevolle hereniging om nooit meer gescheiden te worden. De gelukkige kussen regenen op je gezicht; je handen strelen weer het geliefde hoofd, en je kijkt opnieuw in de vertrouwde ogen van je huisdier, zo lang verdwenen uit je leven maar nooit afwezig in je hart. Dan steek je samen de Rainbow Bridge over ... '

Nou ik kan dat dus echt niet met droge ogen lezen hoor! Morgen ga ik verder, als ik uitgehuild ben. De info over de regenboogbrug, heb ik trouwens van medium.com gehaald. Wel zo netjes om even te vermelden.

"We worden allemaal gek geboren. Sommigen blijven zo.

Origineel: Nous naissons tous fous. Quelques-uns le demeurent.
Bron: En Attendant Godot (1953)"

Samuel Beckett - Iers-Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1969) 1906-1989

Door de pijn en het gedoe van mijn verbrande duim en wijsvinger, is er gisteren niet veel van leren of huiswerk maken gekomen. Het is niet anders. En vandaag zou ik langs gaan bij tante Jo en ome Cor. Dat hadden we geloof ik al afgesproken op de bruiloft van Ben en San. Ik heb ook zo’n krap schema, ik kan echt bijna niets meer. Dus een hele dag zat er niet in vandaag en zeker het komende jaar niet. Ik kan pas echt weer ‘normaal’ leven, na mijn diploma. En dan nog, wat is normaal? Maar in elk geval, met meer vrije tijd, dat is misschien wel beter uitgedrukt. Want dat is waar het me nu aan ontbreekt, vrije tijd.

Alles is ingedeeld en als ik niet lummel, dan red ik het net. Als ik straks dingen erin moet gaan stampen, dan weet ik niet waar ik de tijd vandaan moet halen. Maar goed, met tante Jo en ome Cor had ik dit afgesproken, en ik vond het ook leuk ze weer even te zien. We hebben zitten praten, ik heb één van de herfstpotten meegenomen voor ze. En ik heb heerlijke soep gegeten. Ze dachten dat ik de hele dag zou blijven maar dat gaat nu niet. Ik moet nog leren en laptoppen. En bovendien had ik nu geen soepie voor Rain neergezet. Alleen al daarom moest ik naar huis.

Ze vonden me net mijn oma, want ik at de kokend hete soep achter elkaar op. En ja, dat is ook zo. Oma had, zoals wij dat noemden, een looien pijp. Als het nog bijna bubbelde van de hitte, gooide oma het zo naar binnen en ik lijk dat geërfd te hebben. Met koffie ook, ik drink oplos altijd en ik schenk het kokende water in en neem vlak erna een slok hoor. Die mok is zo leeg, en als ik dan al klaar ben, brandt een ander zijn mond nog steeds. Ik weet ook niet hoe dat kan of komt. Maar het is blijkbaar wel erfelijk. Het was wel even gezellig weer, altijd leuk om ze te zien en nu ben ik weer thuis. Ik heb het frisjes zeg! Br!

Had ik nog bijna Rainbow zijn soepje vergeten maar gelukkig komt hij dan zelf zeuren en mij plagen, tot ik het doorheb. Ik heb even wat op de pc zitten doen, voor mezelf en dan is het opeens weer bijna vier uur en heb ik nog niets gedaan op de laptop. Grappig eigenlijk wel, de laptop is voor school en huiswerk en zo en de pc is voor de vrije tijd, het schrijven en de pagina’s op Facebook. Zo is het en niet anders. Vraag me alleen niet waarom. Maar vanmorgen, voor ik naar tante Jo en ome Cor ging, heb ik wel het hoofdstuk gelezen uit het boek, over oncolytica. Best even confronterend, omdat ik veel herkende van bij mijn moeder.

Toch wel apart, nu te leren hoe chemo nou precies werkt eigenlijk. En waarom bepaalde dingen dan zo anders worden, waarom je haar uitvalt en dat soort dingen. Vooral het stuk over misselijkheid en pijnbestrijding, waarvan ik dacht, had ik dat toen maar geweten. En hoe de apothekers en hun assistenten om horen te gaan met zulke zieken en hun naaste familieleden, daar is zelfs een protocol voor. Ik ga dat straks even opzoeken want volgens mij wist de apotheek van mijn moeder dat niet. Maar ik begrijp ook wel dat je als aangegrepen naaste, ook wel onredelijk kan zijn. Daar moeten anderen ook begrip voor hebben.

Mijn moeder had wel pijn, maar niet continue en overheersend en ze kreeg steeds meer morfinepleisters om het scherpe randje eraf te halen. Maar die misselijkheid, dat vond ze het meest zwaar te dragen. Dat zei ze elke keer tegen me en dan voel je je zo machteloos want er is erg weinig tegen te doen. Continu je misselijk voelen. Ze kon ook zowat geen enkel luchtje verdragen. Wij rookten sowieso niet meer binnen, we deden geen parfum meer op, weet ik het allemaal. En ma bleef maar misselijk, er was niets tegen bestand en het putte haar totaal uit. Bizar eigenlijk en iets waar ik zelf nooit zou zijn opgekomen. Kanker hebben maar lijden onder de misselijkheid. Maar zo was het wel. Nou ja, ik heb dus wel iets gedaan en geleerd vandaag. Maar eigenlijk wil ik meer dingen doen en maken.

Morgen weer online les, een totale tijdverspilling in mijn ogen maar goed. Ik moet het doen en bijwonen en vooral examen in doen. Bah. En het zijn drie lessen achter elkaar, rekenen, Engels en dan Nederlands. Tegen die tijd ben ik al moe van verveling. Dan kan ik in de middag weer wat voor de apotheeklessen gaan doen. Woensdag huishouden en daarna weer huiswerk en leren. Donderdag en vrijdag dan weer stage. Maar dat wordt echt steeds leuker. Het staan, zo de hele dag, went ook steeds beter en op de één of andere manier, vanaf ik heb gezegd, zo klaar IK ben ook belangrijk, heb ik enorm veel energie. En wees nou eerlijk, ik ben dat toch ook zeker waard? Als ik niet eens voor mezelf op kan komen, dan is het logisch dat iedereen altijd maar zomaar over me heen liep! En je ziet het aan me, dat ik mij nu echt belangrijk vind. Ik lijk jonger dan 2 jaar geleden, zo raar! Bizar eigenlijk, dat je eerst zo ziek moet worden, om dat te beseffen.

Nou ja, dat niet alleen natuurlijk. Er is wel meer gebeurd maar als dit het effect is, dan weet ik nu helemaal zeker, dat ik de juiste stap heb gezet. Ik groei zo ontzettend snel de afgelopen paar maanden, dat had ik vorig jaar niet eens durven dromen, dat ik zo zou functioneren als ik nu doe. Mijn hoofd overeind hou in de gigantische druk en drukte en er nog lol in heb ook! En energie ervan krijg. Vanmorgen, toen ik mijn haar in de krul stond te doen, besefte ik het ook weer. Ik weet nog toen ik vorig jaar mijn haar stond te doen, dat ik tussendoor even moest gaan zitten. Want dat trok ik niet.

En ik was klaar en was mijn steampod aan het opruimen, toen ik daar opeens even bij stil stond. Ik had niet eens het gevoel dat ik gestaan had of zo. En dan besef je pas echt van hoever je gekomen bent. En dan ook nog eens voor mezelf opkomen. Niet meer ten koste van mezelf toestaan dat ik weer nergens iets van of over zeg. Niet meer bij deze dame. Klaar. Je respecteert me naar behoren of je zoekt je heil maar ergens anders. Zonder deze houding, had ik nu ook zwaar tegen mijn zin, de stage van vrijdag naar de woensdag gehad. Nu zei ik nee en dat voelde ook weer goed. Jeetje, wat heb ik veel geleerd en wat pas ik het goed en terecht toe. Dat had ik jaren en jaren eerder moeten doen!

Ik merk ook op stage, met hoe ik nu de anderen zie. Eerst intimideerde alles me, nu niet meer. Alsof ik, alleen door het te eisen, ook echt meer waard ben geworden! En eigenlijk is dat ook wel zo, als je er goed over nadenkt. Ik heb met de jonge dames gewerkt, die me anders volledig ondersteboven zouden hebben gelopen, maar nu krijgen ze die kans niet eens. En nu vind ik het eigenlijk wel prettig om door mensen heen te kijken. Het waarschuwt me direct. En nu neem ik ze ter harte omdat ik nu wel vind dat ik mezelf mag beschermen.

Hiervoor, voor mijn ziekte eigenlijk, wilde ik er meer bij horen en liet ik dingen gebeuren. Ze mogen alles doen, nog steeds, maar ze mogen mij niet meer tekort doen, want dan zeg ik er iets van. En dat is nieuw voor mij, maar ik merk dat ik erdoor groei. Daarom weet ik dat het zo hoort dus eigenlijk. Tja, zo ben je echt nooit te oud om te leren. Al kan je sommige dingen maar beter in je vroege jeugd al ‘weten’. Maar, al is het net zo cliché als het ‘nooit te oud om te leren’, geldt het toch ook hier ‘beter laat dan nooit’. En zo is het!

"We leven door wat we krijgen, maar we maken een leven door wat we geven.

Origineel: We make a living by what we get, but we make a life by what we give."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Waar is de Vicks als je hem nodig hebt? Ik heb me behoorlijk gebrand, zo stom ook weer. Gaatje boren om iets op te hangen en de boor kwam vast te zitten. Dus ik maak hem los met mijn hamer, alsof ik er een spijker uittrek, zeg maar. Alleen zat hij tien vast in de hamer. Ik weet dat een boortje behoorlijk heet kan worden, maar ik vergiste me waar. Ik dacht namelijk dat de punt heet zou worden. Dat het de platte achterkant is, kwam ik vanzelf achter toen ik die vol beetpakte. Met een gil gooide ik de hele hamer van me af. Niet slim maar gelukkig niet extra gewond of nog erger, op een kat of zo.

Oh wat doet het nog steeds zeer! Ik heb me een ongeluk gezocht naar de Vicks Vaporub, die wonderen doet bij brandwonden! Dat helpt bizar goed. Maar ja, waar heb ik het potje gelaten? Nergens maar dan ook nergens te vinden. Ik kan met recht zeggen dat ik alles heb afgezocht. Het deed zo’n zeer, dat het bijna niet uit te  houden was. Natuurlijk onder stromend koud water gehouden. Dat is heel lekker alleen kan je er niet mee stoppen, dan doet het gelijk weer pijn! Ik heb een billendoekje gepakt, en die heb ik om een klein koelelementje gedaan en die smelten snel maar ik heb er een aantal. Ik wissel ze steeds af. Uren later loop ik er nog mee.

Gelukkig had ik het meeste al gedaan en stofzuigen ging best met een koelelement erbij. Maar toch, vannacht met slapen heb ik die Vicks nodig. Dus ik heb mijn schoonzus geappt, f zij in huis hadden. Het is bij enen en ik moet nog douchen, mét koelelement denk ik zo,  en met nat haar, dat gaat hem niet worden. Ze hadden het niet in huis maar ze gingen nog boodschappen doen en ze zouden het meebrengen en ook nog langs brengen! Mijn hemel! Ik maakte bijna een ronde dansje! Nu ga ik met mijn leerboek, ja én koelelement, op de bank zitten leren. Douchen straks met vicks en plastic zakje er omheen, dan doet dat ook niet zo’n pijn.

Voor de mensen die zich afvragen hoe ik zit te typen, misschien wel grappig om te weten; ik heb links een koelelement en een penseel, op zijn kop, en rechts kan ik gewoon typen, dus zo gaat het nog redelijk! Niet zo snel als anders maar oké. Het gaat wel. Dat ik straks zo onder de douche kan, met Vicks, daar ben ik blij mee. Maar ook zeker voor vannacht, anders had ik nooit door kunnen slapen. De laatste keer dat ik me flink verbrand had, was toen ik bij mijn moeder aan het koken was voor iedereen. Ten liet ik een karbonaadje vallen en kreeg ik een golf kokend vet over mijn hand. Toen kwam ik thuis achter die geweldige werking van dat spul.

En het heeft nog zoveel meer goede eigenschappen. Ik heb het altijd in huis, dacht ik toch! Je zal zien, als ik het weer heb, dan kom ik het vast tegen. Zo gaat dat hier altijd. Maar in elk geval, heel erg lief van San en Ben. Want ik had het gewoon niet gered zo, om op tijd bij de winkels te komen. Zeker niet omdat ik continue een koelelement vast moet houden omdat het anders niet lukt van de pijn. Maar dat komt straks goed. Vicks helpt het gemene gevoel weg te halen en zodra je het dan weer voelt branden, dan doe je er gewoon weer een dun laagje op. Zo ben ik vorige keer ook de nacht doorgekomen. Het geneest ook mooier en met veel minder pijn. Nou, als dat geen wonderspul is, dan weet ik het ook niet meer!

Ben en San kwamen het dus even brengen en oh, wat was dat lekker!!! Net zo’n beetje als de weeën remmers die ik kreeg toen ik een spoedkeizersnede kreeg, dat luchtte ook zo op. We hebben even een bakkie gedaan en mijn broer heeft zich zitten vermaken met mijn magneetjes. Nadat ze weer weg waren, heb ik mijn vingers nog een lik Vicks gegeven en ze ingepakt in de huishoudfolie. Zo kon ik mijn haar toch nog wassen. Onder de douche stond ik heel hard te zingen, dat nummer van Coldplay; ‘I will try to Vicks me!’ Ik wist niet dat zij dat ook kenden!   Weer wat geleerd!

Ja, ik hoorde dat hele liedje opeens anders hoor… Zo heb ik dat wel vaker met bepaalde dingen. Zo had ik het er met mijn nichtje van de week over, dat ik wel zin had om gewoon catatonisch op de bank te gaan liggen. Ik was toen zo van streek. Catatonie, Kat a tony, hm. Ik proefde de lettergrepen. Wat me opeens weer opnieuw naar het woord liet luisteren.

Catatonie wil zeggen dat iemand verkeert in een toestand waarbij hij of zij minder goed kan reageren op de omgeving. Ondertussen is de persoon wel wakker en mentaal helder. Maar ik lig elke avond kat-atonisch op de bank natuurlijk! Met 1 of meerdere katten zelfs! Ik moest er zelf wel om lachen. Tja, mijn hele familie heeft altijd van die woordgrappen. Zo kwam ik een herinnering tegen van mezelf, waar ik ook weer erg om moest lachen. ‘Als iemand zegt dat hij meedoet omdat hij is opgegeven (ging toen over the Voice), gaat dat dan via de ‘Make a Wish foundation’? Tja, het is een doordenkertje!

Bij mijn neef zag ik er ook weer een aantal voorbij komen. Dat hij was gezakt voor zijn schoenstrik diploma. Het waren allemaal strikvragen. En hij was recentelijk op én van ballet gegaan. Het viel hem zo tegen, hij moest er erg op zijn tenen lopen. Maar gelukkig kon hij toch iets sportiefs gaan doen. Hij zit nu op diepzeeduiken, hij presteert namelijk best goed onder druk. Ja ik weet het, heel flauw maar dat zijn we dan ook wel. Of mijn hele nonnen overdenking. Want als 2 nonnen volop zitten te babbelen, zijn ze dan non verbaal? Ja, ik vond dat ook zo moeilijk, ik kwam er niet uit. De grootste verwarring kwam van non actief. Als een non dus iets aan het doen is, is ze dan non actief? Wat een dilemma hè!

Nou zo kan hij wel weer met de flauwe woordgrappen, we flappen ze er allemaal zo uit hoor. Daar draaien wij onze hand niet voor om. Ik was gisteren een beetje te moe om te schrijven. Vooral nu door die lange nagels ook, want dan gaat het (nog) niet zo snel. Dat moet weer even terug komen, snel typen met lange nagels. Moet kunnen want ik kon het vroeger ook. Oefenen denk ik want ik ga ze lekker zo houden! Ik voel me er prettig bij. Maar een klein beetje korter mogen ze wel volgende keer. Stage ging lekker, behalve dat ik Saskia Silvia noemde. Dat vond ze niet zo leuk geloof ik. Ze was dan ook niet lekker en ging vroeg naar huis.

Heel lastig wel, kom ik nu achter. Om haar maar 1 dag te zien. Want daar ging mijn stage opdracht nakijken. En het nog wat dingen bespreken en zo. En vast de 2^e stage opdracht vragen over stellen aan haar, wat daarin juist ook de bedoeling is. En dan is ze volgende week nog vrij ook. Tja, dan kan ik er ook niks aan doen dat ik haar pas over 14 dagen weer zie. Gelukkig kon het nu geen kwaad in elk geval. Ik voel me wel enorm groeien daar. In wat ik weet, waar ik het kan vinden en wat ik aan het doen ben. Herkenning van dingen, weten hoe en wat. Oh, dat is voor een blaasontsteking, dit is voor reuma, maar daar moet foliumzuur bij. Oh ja, zie je wel, staat ook op het recept. Toen Saskia er nog was, vertelde ik haar, dat we op school bezig zijn met interacties en contra indicaties.

Mooi, dan kan ik dus gaan leren aanschrijven nu. Ik moet het haar steeds zeggen omdat ik een versnelde opleiding doe, weet ze nu niet waar ik zit met wat ik mag en kan. Dus ga ik van de week, als er tijd is, leren aanschrijven. Dat is de recepten verwerken, nakijken of de dosering klopt en mag, kijken of er die interacties of contra indicaties zijn en dat allemaal op etiketten zetten. Zowel recepten als de etiketten, moeten wettelijk allemaal aan een aantal dingen voldoen. Ook dingen die ik leren moet. Ik vind het heerlijk interessant in elk geval. Donderdag heb ik Tessa laten lunchen want ik ben gewoon de balie gaan doen. Dat kan ik heus wel en dat kon ik ook. Al zei Saskia dat ik dat niet zomaar mocht doen. Ach ja, komt ook nog wel, eerst het aanschrijven dan maar! Ik ga goed, dat is wel duidelijk!