Ik heb besloten dat ik ze niet van elkaar gescheiden ga houden als ik naar buiten of weg ga. Op zich heb ik me er de laatste paar aanvaringen ook niet mee bemoeid en dat ging op zich vrij snel voorbij. Als ik niet tegen de kittens praat binden ze wat sneller in en blazen zonder te blazen en met een slinkende bult waar hun rechte rug hoort toch vrij snel de aftocht.

Ik moet het ze gewoon maar zelf uit laten zoeken, dat blijkt wel. Ook zondagavond nog een confrontatie met Aurora waar ik mezelf buiten hield, al viel me dat wel zwaar. Uiteindelijk werd er alleen wat gemeen geblazen en gingen de 2 mini helden toch wat achteruit. Als die afstand dan wat groter is, lijken ze allemaal wat rustiger te worden en gaan ze vrij snel hun eigen gang.

Omdat ze verder frank en vrij alles doen en laten wat ze willen en plezier lijken te hebben, denk ik dat het wel goed zit. Moonlight komt steeds vaker in de kamer. Dan gaat hij languit ergens liggen en dan lopen de 2 ventjes met een grote bocht om hem heen. Moonlight heeft al in de gaten dat hij zich niet op de kast moet laten jagen door het kleine spul. Die 3 zie ik het snelste met elkaar spelen binnen onafzienbare tijd.

Ik zie dat Moonlight vol aandacht hun doen en laten ligt te observeren. Op de grond of vanaf een hoger niveau. Moonlight speelt zelf ook zo ontzettend graag. Toen Sunshine wegliep viel dat spelen en kroelen voor hem opeens volledig weg.

Toen kreeg hij er later een getraumatiseerde zus bij waarmee er in 1^e instantie helemaal niet te spelen of te kroelen leek. Pas de laatste paar maandjes gaat dat vrij leuk. Het spelen dan, dat kroelen gaat nog niet echt van harte en dat na al bijna een jaar… Dat zal hij vast enorm missen want Moonlight is een grote wandelende kroel.

Hij kijkt vol belangstelling hoe die 2 kleintjes met elkaar tekeer gaan. Die gaat straks vanzelf meedoen. Als ze over hun angst en afkeer voor elkaar heen zijn, en die tijd die komt, dan ga ik hier heerlijk genieten van met elkaar spelende zwart/witjes. Aurora zal nog wel volgen al denk ik dat dit nog net even langer nodig zal hebben. Ook dat komt helemaal goed.

Slapen werd die zaterdagnacht best lastig en in elk geval ook behoorlijk pijnlijk. Als ik me omdraaide dan werd ik spontaan wakker van alle pijntjes. Vooral hoofd, nek en armen, die zitten helemaal vast lijkt het wel. Maar ook rug en benen doen lekker mee. Volgens mij is iedereen wel van de partij op dit afterfall feestje.

Die rommel hier blijft gewoon maar even rommel. Op zich was ik gelukkig al een eind en is de troep geconcentreerd in het kledingkamertje. Zolang ik er niet naar kijk hoeft het me ook niet te irriteren. Ik ga deze zondag in elk geval zo min mogelijk bewegen want zelfs als ik kuch doet het zeer. Had ik maar geen duik moeten nemen terwijl er geen zwembad in de buurt is.

Ik zag Rainbow net een poging doen om met de staart van Moonlight te spelen. Die angst voor hem begint dus al flink af te nemen. Leuk om te zien. Zodra Moonlight omkeek vloog hij wel weg maar het was een eerste beginnetje tot contact met elkaar. Daar ben ik best wel blij mee natuurlijk.

De zondag heb ik verder weinig gedaan omdat wat ik ook deed, het deed allemaal zeer. Maandag dan maar een afspraak maken bij de huisarts. De hoofdpijn blijft ook wel doorzeuren en daar wordt een mens niet vrolijker van. Even allemaal na laten kijken. Er is niets gebroken behalve misschien een beetje mijn trots. De schaafwond op mijn scheenbeen is een beetje aan het ontsteken geloof ik, daar moet ook naar gekeken worden. Dat je door zo’n domme handeling zoveel gedoe hebt is gewoon irritant en kan ik mezelf een klein beetje niet uitstaan.

Het komt me dan ook vooral nu niet echt lekker uit. Ik had elke ochtend lekker wat aan dat kamertje willen doen. Nu zal ook dat eventjes moeten blijven liggen. Zit ik me te bedenken opeens; wanneer zou het me dan wel uitkomen? Eh… Nou gewoon nooit natuurlijk. Wie wil er nu zo vrijwillig rond lopen kreupelen? Helaas, ik zal er nog even mee door moeten gaan. 

"Als dieren geeuwen, hebben zij een menselijk gezicht."

Karl Kraus Oostenrijks schrijver en dichter 1874-1936

Ik heb mijn baas, toen ik thuiskwam zaterdag, een app gestuurd met de uitleg waarom ik naar huis ben gegaan. Ik zou haar zondag weer appen om haar te laten weten hoe of wat. Ik hoop  dat ik dan tegen die tijd weer wat beter ben. Alleen het feit dat er nog steeds meer stukjes aan mijn lijf pijnlijk worden, doen vermoeden dat dit ijdele hoop zal zijn. Je weet alleen nooit hoe een koe een haas vangt. Ik denk nog altijd gewoon met een hengel.

Ik heb gemerkt dat de cits ook tegen elkaar af en toe blazen en een rug opzetten. Zou het gewoon hun manier van doen zijn? Dat is niet zo handig maar wat doe je eraan? Als ze zo niet zouden doen tegen de 2 groten dan zou het wel een stukje soepeler verlopen, denk ik toch. Toch zie ik, heel langzaam, telkens een heel klein stukje verbetering.

Van een kattenliefhebbende collega kreeg ik het goede advies om niet in te grijpen als de groten iets doen. Dat begreep ik direct en diep van binnen wist ik dat ook wel. Alleen als je opeens ziet dat een ook opeens heeeele grote kat zo’n kleintje een mep wil geven, dan is je instinct om direct voor de kleintjes in de bres te springen.

Aangezien er toch een soort van hiërarchie moet worden vastgesteld hier, is dat niet zo’n slimme zet van mij. Ook moet ik speciaal wat extra aandacht proberen te geven aan de groten, zodat ze zich niet volledig achtergesteld voelen. Nou is dat bij Moonlight niet zo moeilijk want die komt toch steeds vaker naar beneden nu. Ook dat vind ik een goed teken.

Alleen soms schrikken ze zich een ongeluk van elkaar als ze elkaar plotseling tegen het harige lijf lopen. Dan hebben ze allemaal een hoge rug en blazen ze als een fanfarekorps op een feestdag met een gouden randje. Dan schrik ik gezellig mee vaak.

Ik heb de hele zaterdagavond liggen slapen. Toen ik wakker werd was het er nou niet echt beter op geworden. Mijn  hoofd bonkte niet alleen waar ik de klap had gemaakt, het bonkte helemaal. Mijn armen waren enorm pijnlijk, vooral daar waar ik het ei op had. Ik voelde mijn nek met staalkabels vastzitten. Ze wilden niet echt mee bewegen. Van slapen zou er niet veel komen. Dus heb ik maar een greep gedaan naar de pijnstillers om nog iets van slappe spieren te kunnen krijgen zodat ik op zijn minst zou kunnen rusten.

Aurora kwam toch ook weer naar beneden en hoeveel pijn ik ook had, toch ben ik haar telkens achterna gegaan om even te aaien. Ik denk dat zij het meest van al even moet voelen dat ik toch wel heel erg van haar hou en dat dit haar huis is. Als ze zou weten hoeveel moeite het me kostte om te bukken om haar te aaien dan zou ze weten hoe waar dit is.

Skylar heeft in elk geval, maar ik vermoed Rainbow ook, diarree. Logisch lijkt mij omdat ze zondagmiddag wel 3 soorten eten achter elkaar hebben zitten eten. Hoe ga ik ze duidelijk maken dat dit niet kan? Het zijn gewoon enorme vreetzakkies, net als hun moeder.  Wel leuk eigenlijk, zit ik me nu opeens te bedenken, dat je ook die moeder kent. Dat gebeurt niet zo vaak. In mijn geval helemaal nog nooit zelfs.

Ook wil Skylar nu elke keer de speeltunnel over, naar de gang. Alleen wat moet ik dan doen met het eten van de groten? Alles van hen heb ik nu op de gang gezet, het speelding voor de snoepjes, het natvoer en de brokjes. Ik ben bang dat ik het voorlopig even boven aan de trap zal moeten zetten voor ze. Het natvoer dan wel hoor.

De rest ga ik gewoon terug zetten in de huiskamer waar het stond. Anders krijgen ze echt het gevoel dat zij eruit liggen en dat wil ik niet. Maar voor hun eigen bescherming moet het nat maar even boven aan de trap. Zucht. Moet ik die ook nog op met dat zere lijf. Daar ga ik maandag toch echt even de dokter voor bellen. Misschien heeft hij iets dat beter helpt dan wat ik nu slik. Mijn rug deed al zeer voor die val, nu is het een hel van een ding om mee rond te moeten lopen.

Ik zal nog even moeten wachten tot maandag. Kim wil dat ik nu naar de HAP ga maar ik ben niet gaan kotsen en ik ben niet flauw gevallen. Ik red het wel tot maandag in elk geval. Ik heb alleen maar zin om mijn ogen dicht te doen maar ik weet dat ik dat beter niet kan doen, behalve ’s nachts….

"Alleen dieren en kinderen zijn mooi, omdat ze niet wéten dat ze mooi zijn."

Harry Mulisch Nederlands schrijver 1927-2010

Ik heb al voor een paar dagen blogs en foto's e.d. klaar staan, zoveel is er te vertellen. Toch typ ik nu even dit stukje omdat ik niet voorbij wil gaan aan het feit dat het vandaag precies 1 jaar geleden is dat Sunshine vermist raakte. Ik hou nog steeds evenveel van hem en ik mis hem ook nog steeds even veel. De pijn in mijn lijf, is niets vergeleken met de pijn in mijn hart. Geen 200 kittens kunnen hem vervangen, daar zijn de kittens ook niet voor in huis gehaald. Ik hoop met heel mijn hart dat het goed met hem gaat en dat hij gelukkig is. Als hij wil dan is het ten alle tijden van harte welkom om weer thuis te komen. Ik blijf hopen dat dit ooit nog een keertje gebeurt. 

💔💔💔💔

Omdat ik ze na het ontdekken van Rainbow’s klimvermogen zaterdag en het nog aanwezig zijn van een spleet waarvan hij het bestaan ook al ontdekte, van het balkon af heb gehaald werden ze nog baldadiger dan ze al waren op het gras. Moonlight lag op de eettafel het geren en gevlieg en de schijngevechten tussen die twee gade te slaan. Hij gaat vast nog wel een keertje mee willen doen en die tijd gaat echt komen. Ik moet alleen altijd meer geduld opbrengen dan de meeste mensen blijkbaar.

Na al die actie waren de kleine heertjes lekker aan het eten. Zoveel activiteit heeft gewoon flink wat brandstof nodig. Hun lange neuzen tegen dat eten waren ze even vergeten. Nu moest ik nog proberen uit de zooi in de zijkamer wat draagbare kleding te onderscheiden. Met mijn pijnlijke lijf sleepte ik me daarheen. Mijn nagels zijn gebroken en afgebladderd maar of ik daar ook nog tijd voor zal krijgen lijkt me onwaarschijnlijk. Het moet dan maar, al vind ik dat niet prettig. Ik verschijn nooit met lelijke nagels in het openbaar. Nood breekt wetten, het is niet anders. Straks moet ik gewoon werken, lelijke nagels of niet. Hopelijk trekt de pijn in mijn lijf ook een beetje weg. Dat merk ik vanzelf wel…

Het liet me toch niet met rust dat ze elkaar wat zouden kunnen doen als ik naar mijn werk zou zijn,  dus ik heb lopen zoeken naar een manier om ze toch afgescheiden te houden maar toch het huis niet potdicht te moeten doen. Het spleetje was geen risico meer dus het balkon kon gelukkig ook toegankelijk blijven. Maar hoe met de huiskamer en gang?

Of het zou gaan werken wist ik nog niet maar ik had dus nog een rol gaas. Een stuk ervan dan nog. Die heb ik uit staan rollen en het is precies een goeie maat om voor de deur te zetten. Als ze echt met alle geweld zouden willen dan kunnen ze die wel slopen maar ik denk dat het zover niet zal komen.

Bovendien hebben de kleintjes net ook nog eens de mousse van de groten vakkundig uit hun bakjes gelikt. Die hebben geen eten meer opeens. Die 2 doen er altijd de hele dag over omdat ze meer brokjes eten. Vooral Moonlight neemt elke keer een paar hapjes. Ik ben bang dat hij met die gewoonte de komende jaren wat moet doen want de kittens zijn gewoon een stel vreetzakjes.

Toen ik het “hek” met wat duct tape had vast gemaakt en uitgerold hield ik het voor zolang ik thuis was met de krabpaal van het zijkamertje wat open zodat er voor nu heen en weer kon worden gelopen. Straks zou ik er de hele grote krabpaal ook nog eens tegenaan zetten. Ik heb direct vers eten voor de groten op de gang gezet, zodat ze ook hun natvoer konden eten.

Tot mijn grote verbazing zag ik, toen ik vanuit de keuken terug kwam, dat de kittens op die vislucht zijn afgegaan en ook die bakjes weer zowat leeg gegeten hadden! Zo zeg, ze hadden net hun eigen voer op, de mousse al en nu dit ook nog?! Ik zei boos dat ze terug moesten en dat deden ze nog ook, zag ik verbaasd. Alsof ze wisten dat dit niet echt aardig van ze was.

Ze hebben nog even wat doorgedold maar vielen al spoedig in slaap. Ik zat wat sigaretjes te maken en dan komen ze onder de bank maar tegen mijn voeten aanliggen. Daar hebben ze een hele tijd gelegen. Tot ik naar mijn werk moest. Hopelijk maken ze het niet al te bont als ik weg ben.

Ik zat ook op 2 pakketjes te wachten die ik hier had laten bezorgen. Tussen 9 en 13 uur stond er online bij de track & tracé. Om 14 uur waren ze er nog niet. Zou de bezorgen lekker naar het strand zijn gereden? Ik kan me er iets bij voorstellen. Het is vies warm. Dit soort hitte is nou niet echt fijn als je een flinke koppijn hebt.

Ik voelde me ondertussen best behoorlijk in elkaar geslagen door die val. Koppijn werd nog erger en geen aspirines die helpen. Het was dan ook best een klap en het blauwe ei is ondertussen al groen paars en geel. Altijd zo’n gedoe! Bah. Moest ik ook maar niet met mijn stomme kop leunen op  iets waarvan ik zelf het tegenwicht af haal. BlonT! Ik snap nog steeds niet waar ik zat met mijn hoofd.

Ik hoop dat het op het werk ook rustig is want ik kan lastig door de hoofdpijn heen denken. Elk spiertje van mijn lijf heeft gewoon even besloten pijn te gaan doen. Heel fijn als je nog van alles te doen hebt ook thuis. Hopelijk trekt het straks een beetje bij. Anders heb ik dikke pech.

Eenmaal op mijn werk, hebben mijn collegaatjes even flink gelachen om mijn verhaal. Ik moest er zelf ook wel weer om lachen. Ondertussen lijkt de pijn op meer plekken te komen, ook blauwe plekken die ik nog helemaal niet gezien had zitten er opeens wel. Heel raar, waar ik vlak na de val geen last had, gaat nu opeens ook pijn doen. Apart!

Ik wilde mijn collega niet in haar uppie de avond laten draaien maar na 3,5 uur bonkte mijn hoofd zo erg dat elk geluidje op een naald in mijn hoofd leek. In een callcenter met zoveel mensen aan de praat is dat eigenlijk niet uit te houden. Ik gooide de handdoek in de ring, zelfs dat deed zeer.

Toen kwam ik erachter dat er bij autorijden toch ook wel spieren nodig zijn, hoe licht dan ook. Gelukkig woon ik dichtbij en hoefde het niet al te lang te duren. Ik belde mijn moeder om te zeggen dat ik nog niet weet of ik morgen langs kom. Ze wist al dat ik gevallen was, ik had haar toen al gebeld.

Mijn broer was er ook en die kreeg ik ff aan de lijn. Hij vroeg of ik jaloers was omdat hij ook nog niet zo lang geleden flink gevallen was met zijn honden. Nou nee hoor, die eer had je zo mogen houden. Er zijn 2 pakketjes gekomen weer vandaag, zei moeders. Eh… Oh, had ik die toch naar mijn moeder gestuurd. Ik dacht hierheen maar blijkbaar niet. Verder ben ik echt niet in de war of zo hoor.

Ik keek op de track & trace en ze waren wel 2 uur te laat gekomen. Je zal speciaal hebben zitten wachten zeg, met die hitte! Ik moest naar mijn werk en  had zoiets van ach, dat komt van de week dan wel weer. Gelukkig zijn ze er toch gekomen vandaag. Weer een zorg minder. Nu krijg ik alleen nog maandag mijn vloerkleed thuis. Precies goed gepland op een vrije dag. Alhoewel ik op dat moment nog niet wist hoe het de zondag zou gaan met mijn lijf en leden natuurlijk. Daar zou ik snel genoeg achter komen.