Ik zou nog even verder gaan over waarom ik mijn katten never nooit niet buiten zal laten, al woon ik in een beneden huisje. Al is dat huisje wel een grote droom. Met een klein, maar totaal afgeschermd en veilig voor katten gemaakt tuintje. Met nadruk op dat veilige. Het krijgen van parasieten en gevaar van andere dieren, daar had ik het hiervoor al over gehad. Maar, en vooral hier in het centrum van Rotterdam, waar het zo ontzettend druk is met verkeer, wat denk je van auto’s? Bovendien, en dat zijn feiten, overleven katten praktisch nooit een aanrijding met een auto. Dit door hun fijnere bottenstructuur. Een grote stevige hond kan dat beter handelen, maar een fijn gebouwde kat meestal niet.

Gek genoeg hebben ze ook geen instinct dat ze behoedt om de straat over te steken om zo te voorkomen dat ze geraakt worden. Dus tel maar op, wat hun kansen zijn in zo’n geval. Maar, en dat weet ik als geen ander, wat te denken van mensen! Ja, mensen ja! Die zijn vaak nog het ergst. Er woont in iedere buurt wel de buurt psychopaat, al weet je dat vaak niet. Hier hoor je ook regelmatig in het nieuws dat er weer katten gemarteld zijn. Laatst met oud en nieuw nog, dat ze een rotje in een kat zijn kont hadden gestoken een aangestoken. Hoe ziek ben je dan wel niet?! Maar het gebeurt! Ik moet ze niet in handen krijgen hoor, daar loop ik dolgraag wat oorzaak en gevolg voor op!

Toen ik door half Rotterdam flyers had opgehangen, waar mijn telefoonnummer opstond, heb ik de meest vreselijke telefoontjes gehad. Daar was ik totaal door van slag. Van mensen die beweerden hem te hebben gevangen voor me, tot de meest rare hijgers en psychopaten. “Ik heb hem hier en ik snij hem nu zijn strot af!” “Ik heb hem heel langzaam vermoord, en hij gilde heel lang en ik heb hem uren laten sterven in pijn” “Ik heb hem bij zijn staart gepakt en tegen alle muren aangesmeten, net zo lang tot zijn hersens uit zijn kop kwamen druipen” Dat is maar een klein greepje uit de dingen die ik heb moeten aanhoren toen.

Het grofste telefoontje, was dat ik een dame aan de lijn kreeg. Ze huilde heel hard en zei me, dat ze net Sunshine had aangereden. Mijn hart stond opeens stil en ik werd helemaal duizelig. Ik vroeg haar huilend hoe ze dat bedoelde, waar was dat en hoe wist ze dat het Sunshine was. Zij vertelde me dat ze al een paar keer flyers had zien hangen. Ze had hem direct herkend daardoor. Zij reed net achter het Sparta stadion en hij stak over  en ze kon hem niet meer ontwijken. Hij lag nu te hijgen maar hij was stervend want er kwam bloed uit zijn bekkie en neus en zijn witte voorpoten zaten onder het bloed. Ik viel bijna flauw maar ik probeerde overeind te blijven. Misschien kon ik nog op tijd zijn, misschien kon ik hem nog redden.

Ik zei haar even te wachten want dan kon ik mijn dochter bellen, zij had mijn mobiel gebeld, en ik had ook nog een vaste telefoon toen. Ik belde Kim en ik ging bijna helemaal over de rooie, en ik vertelde haar wat de vrouw zei, en of zij naar het Sparta stadion kon komen. Het was weekend en zij was thuis met haar vriend en die kon rijden met de auto. Kim probeerde mij te kalmeren maar ondertussen hoorde ik die vrouw weer gillen door de gsm. Ik hoorde haar zeggen; “zit jij me nou uit te lachen, vuile vieze kankerhoer?!

Ik ga die kat nog een paar doodschoppen geven, zodat hij het helemaal niet meer redden kan, vies kanker wijf!!” Ze ging nog meer te keer, zei nog ergere dingen, al was dit al erg genoeg. En toen begon ze opeens keihard te lachen. Ik was totaal flabbergasted en wist niet meer wat ik denken of voelen moest. Kim en Daan waren ondertussen al bijna in de buurt en ik was totaal overstuur. Het is allemaal terug te lezen, in het begin van mijn blogs, ergens in mei of juni van 2016. Elke keer was er wel iets, met zulke nare mensen. Al spande zij wel de kroon. Ze staat nog steeds op eenzame hoogte op nummer een, van naarste persoon in mijn leven. Hoe ziek ben je dan? Bizar vond ik het.

Na zoveel telefoontjes met deze als triest hoogtepunt, heb ik andere flyers gemaakt en erop gezet, dat als er gebeld wordt met een privé nummer, dit niet wordt beantwoord. Zulke geintjes flikken ze niet als hun nummer zichtbaar is namelijk. Ik ben er echt dagen door van streek geweest, gewoon door het besef, dat er zulke mensen rondlopen op deze planeet. Hoe bestaat het! Hoe moet zo’n persoon zijn in persoonlijke relaties. Brrrr, het zal maar in je leven zijn, zoiets. Dus nee, mijn katten mogen nooit en nooit buiten rondlopen. Echt niet. Zieke, erg zieke mensen heb je rondlopen. Maar ook van die personen, die ze verkopen aan laboratoria. Dat kan ook nog. Of soms, halen ze gewoon een kat binnen, en die houden ze, ook al komen ze erachter waar hij hoort. Laat dat alsjeblieft nooit gebeuren met je dierbare kattenkoppen. Je kán het allemaal voorkomen simpel door ze binnen te houden.

Mocht dat je nog niet overtuigd hebben, doe het dan niet voor de kat maar voor de rest van de natuur. Want hoeveel vogeltjes en andere kleine diertjes, denk je wel niet dat je kat vangt of vangen kan? Want er lopen nogal wat katten buiten, al vangen die allemaal maar1 vogeltje per dag, dan zijn we zo door de vogeltjes heen. Ik ben al zo blij dat je tegenwoordig weer musjes ziet overal. Maar dat is dan ook weer zo over. Of die leuke roodborstjes, pimpel- en koolmezen, zo schattig. Winterkoninkjes, heerlijke kleine bolletjes veertjes.

Als je overtuigt bent, en ze voortaan binnen zal houden, dan kan je het binnen zo leuk mogelijk maken voor ze. Ik heb zelf een echt kattenhuis. Alles voor de cits. Grote krabpalen, overal en door heel het huis. Schapenvelletjes op plaatsen waar ze vaak gaan liggen, of van die speciale kattendekentjes. Lekker zacht liggen voor het raam. Ik heb buiten het raam net, zo’n vogelvoeder ding gehangen, met van die zonnebloempitten erin. En voilà, katten tv. Maar ik speel ook vaak met ze, met een laser lampje. Heb ik er geen zin in, dan zet ik er eentje aan, die dat zelf doet met ze, via een spiegeltje. Die gaat na een kwartiertje weer uit en dat vinden ze prachtig. Hij staat nu op de onderste traptrede, leuk in het donker op de gang!

Ik heb van mijn balkon een catio gemaakt, waar ze de hele zomer rondhangen. Lekker buiten de hele dag maar niet in gevaar. En natuurlijk, niet te vergeten, hopen en bergen vol met affectie door knuffels en aaitjes. Daar worden ze namelijk ook heel erg gelukkig van. Kijk, uitzonderingen zoals Sunshine, die zullen er ook altijd zijn. Maar toch, vaker niet dan wel. En dan krijg je je cits echt wel dolgelukkig ook al mogen ze niet dweilen door de straten. Ik was sowieso al overtuigd. Bij mij blijven ze binnen, in wat voor situatie ik ooit ook nog terecht zal komen. Of het moet in een hutje op de hei zijn, dan kan ik niet anders. Maar dat zie ik nou ook niet zo snel gebeuren. Gelukkig voor de cits dan maar!

Goh, wat een gedoe hè, met dat Corona virus. Daar zat ik middenin met school, omdat we moeten leren over de diverse antibiotica en je moet dan ook het verschil weten tussen een virus of een bacterie en dat soort dingen. Ik vind het behoorlijk griezelig snel om zich heen grijpen. Ik begrijp ook niet waarom ze het naar een Mexicaans biertje hebben genoemd. Ik zou het de Kung Flu hebben genoemd! Maar volgens mij hebben ze bij de Chinese autoriteiten sowieso geen gevoel voor humor, dus een grapje zat er nooit in. Nou ja, je kan niet alles hebben.

Ik las net iemands commentaar en die las wel steeds, zoveel jaar en zoveel dagen zonder Sunshine maar wist eigenlijk niet waarom ik de dagen zo nummerde. Tja, dat is natuurlijk wel bekend bij de mensen, die al vanaf het prille begin meelezen, en die zijn er weet ik. Maar een heleboel mensen zijn ook zomaar ergens ingevallen en zijn mee gaan lezen, in de tijd dat mijn moeder terminaal was, of zelfs nog later. In het begin was het natuurlijk alleen over mijn paniekerige zoeken naar Sunshine en het verdriet wat ik daardoor had. Ook was in dezelfde week dat Sunshine wegliep, bij mijn moeder alvleesklierkanker ontdekt. En vanaf toen werd er een trucklading shit over me heen gegooid en daar ben ik nog steeds niet volledig onderuit gekomen. Ik doe mijn best.

Maar veel mensen lezen ondertussen mee, ik heb geen idee hoeveel vanaf het begin, maar de meesten denk ik toch wel later. Het aantal dagelijkse lezers is meestal zo tussen de 700 en 800 mensen, soms meer, soms minder. Als het minder is, dan merk ik in de weekenden weer een flinke stijging. Dan halen ze in, denk ik? Geen idee eigenlijk. Ik schrijf in eerste instantie voor mezelf, en omdat ik het lijntje met Sunshine wil houden. Vanaf ik niet meer kon zoeken, omdat ik alles al wel gedaan had en ik het ook ietsje losser moest gaan laten, wilde ik mijn gezonde verstand niet verliezen, heb ik het schrijven als mijn laatste lijntje gezien. En dat voelt nog steeds zo.

Vaak kijk ik niet meer op die vermiste kattenpagina’s, heel af en toe nog maar eens. Toch gloort er nog steeds ergens een glimpje hoop, diep in mijn ziel. En ooit, of het nu in dit leven is, of daarna pas, zal ik weten wat er nou precies gebeurd is. Ik zie van de vele weggelopen katten, vaak dat het buitenkatten zijn. Oh dat doe ik dus nooit meer. Zo ben ik Mickey en Dizzy ook kwijtgeraakt. Ook daar bergen verdriet over gehad natuurlijk. Maar ook het hoe van het ontsnappen van Sunshine, van drie hoog, en door 2 buitendeuren heen, maakte het zo totaal ongelofelijk. Hij was ook al maanden bezig met zijn ontsnappingspogingen en op zielsniveau was het me wel duidelijk. Sunshine moest en zou naar buiten. Omdat zijn broer Moonlight zo aan hem hing, en er duidelijk kapot van was ook, kregen wij samen een soort oer band. Die liefde is zo diep, dat hij soms bijna tastbaar is.

Ik hou natuurlijk van allemaal hoor, maar de band met Moonlight is nog meer speciaal. Hij bloeide op toen het witte balletje angst Aurora erbij kwam, vanuit Athene kwam ze als een vies, vuil wit hoopje ellende dat krabbelde en beet. Nu is ze de grote witte diva die mij totaal voor zichzelf opeist, als ze de kans krijgt. Zij was Moonlight’s redding, want hij heeft haar zo goed geholpen. Dat was met Sunshine erbij niet zo mogelijk geweest, die had haar vreselijk behandeld. Eigenlijk wel zo’n beetje als Skylar dat nu doet bij haar. Ook al krijg ik straks een benedenhuis met tuin, ze zullen van mij nooit naar buiten mogen, als niet alles goed is afgedicht.

Die tuin wordt catproof, wat wil zeggen dat ze niet verder dan dat kunnen komen. Mocht ik een balkon krijgen, dan geldt daarvoor precies hetzelfde. En zeker nooit zal ik ze de straat op laten gaan. Ik kijk wel uit! Maar angst is niet de enige reden hoor, dat ik ze niet buiten laat. En voor andere mensen, die hun katten wel buiten laten, misschien nog eens iets om over na te denken? Want als je ze genoeg geeft in huis, en eventueel tuin en/of balkon, dan voelen ze zich echt heus wel happy hoor.

Behalve dan die uitzonderingen zoals Sunshine, maar dat pik je ook wel op. Toen ik al zijn ontsnappingsmogelijkheden had weggenomen, werd hij depressief. Dat kon ik goed merken. Dat hij zelfs zo ver zou gaan als leren hoe hij de deur open kon krijgen, daar had ik dan weer niet op gerekend. En dat door Murphy’s wet, beneden bij de buitendeur de buurvrouw stond te praten met iemand en de deur open hield daardoor, maakte het wel duidelijk dat het echt zo moest zijn. Dat wijst zichzelf dus heus wel.

Maar bedenk je ook eens, dat buitenkatten, een levensverwachting hebben van 2 tot 5 jaar. En voor mij niet zo leuk om te bedenken, dat Sunshine dan niet zo heel veel langer meer heeft, want die liep weg toen hij 10 maanden was, en wordt nu in juli 5, net als Moonlight natuurlijk. Maar Moonlight, als binnenkat, heeft een levensverwachting van zo’n 15 tot 20 jaar. Kijk, dat scheelt wel ff. Dat alleen al is een reden om je katten binnen te houden. Zeker wat mij betreft. Maar waar kan dat verschil nou toch inzitten? Want het heeft wel degelijk redenen.

Wat  denk je van ziektes en parasieten. Mijn jongens en diva hier, worden wel elk jaar ontwormd. Ook is vorig jaar, onder narcose, Rainbow zijn gebitje schoongemaakt, want die eet geen brokjes natuurlijk. Ik kreeg nu weer van de dierenarts een grappige mail, dat het weer gratis gebitscontrole maand is. Maar ik geef ze alle vier enzymen door hun eten, die een soort van op biologische manier hun tanden poetst. Eerst merkten ze het maar ondertussen eten ze heerlijk alles op en krijgen ze geen plak op hun bijtertjes. Vlooien hebben ze niet en teken ook niet, al zou dat met een tuin wel kunnen. Het verschil is dat er dan met ze naar de dierenarts wordt gegaan. Maar buiten kunnen ze ook van andere katten ziektes oppikken zoals katten leukemie, katten AIDS (FIV) katten infectueuze peritonitis (FIP) en de kattenziekte (panleukopenia). FIV is hoogst besmettelijk en fataal en er is geen vaccinatie voor. Alleen binnen houden helpt.

Maar wat denk je van honden en nog meer andere wilde dieren. Al zal dat middenin Rotterdam niet zo aan de orde zijn natuurlijk. Maar dat kan natuurlijk ook ergens anders gebeuren, bij bossen waar vossen of nu zelfs weer wolven zijn. Al is een gevecht met een andere kat ook niet voor de poes en kan dat wel eens fataal aflopen. Al was het maar omdat ze daardoor een infectie oplopen, of levensgevaarlijke wonden. Ik ga er volgend blog wel over verder, want als jij je kat altijd buiten laat, is het wel belangrijk om alles te weten daarover.

"Patriotten praten altijd over sterven voor hun land en nooit over het doden voor hun land.

Origineel: Patriots always talk of dying for their country and never of killing for their country."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Ik had toch iets met dat Luctor et Emergo vorige week? Goh het kwam me zo bekend voor dat ik ben gaan zoeken. Ik vond toen dat het het wapen was van de provincie Zeeland. Niet gek gevonden, als je terugdenkt aan de watersnoodramp van 1953 ook nog eens! Maar toch, dat was het niet waar ik het van kende. Ik had het al opgegeven, tot mijn broer blijkbaar mijn blog las, dat doet ie ook niet altijd. Hij stuurde me een foto van de tattoo op zijn onderarm. Oh ja, zie je wel! Dáár kende ik het van! Goh, soms kan ik toch zo ontzettend blond zijn hè.  Niet te doen. Luctor et Emergo, ik worstel en kom boven. Dat hebben wij allebei wel ja. Misschien moet ik het ook maar ‘verinkten’? Nou ja, voorlopig geen geld voor, dus daar hoef ik me nu nog niet over te buigen. Maar ik wil ook nog een andere tattoo op mijn been, om mijn operatie litteken weg te werken. Komt nog wel een keer.

Na de piramiden en dat soort blogs, wordt het toch wel weer eens tijd voor een blog over katten. Om maar niet te vergeten dat ik dit begonnen ben door de zoektocht naar Sunshine. Maar ja, het gaat zoals het gaat bij mij. De ene keer wijk ik niet af en de andere keer doe ik niets anders. Waar ik niet van af kon wijken, was het ontspannen van mijn spieren met het maken van kunstwerkjes. Ik zat natuurlijk totaal vast, vorige week en nog wel een beetje hoor. Het is nu nog maar mijn rechter schouder maar ik voel dat dit komt door het teveel met de muis werken. Alleen kan ik daar weinig tegen doen.

Op school werk ik ermee, op stage werk ik ermee en over thuis nog maar gezwegen met al dat getyp en geschrijf en op school inloggen en noem het maar op. Toen ik op zijn ‘vastst’ zat, bedacht ik me opeens weer die begin periode dat ik zo ziek was. Toen verkrampte mijn hele lijf en deed alles me zeer. Zonder te bewegen liepen mijn spieren elke dag de marathon en ik was daardoor dan ook totaal uitgeput. En toen ik bij PeeT was geweest, kreeg zij door dat ik weer moest gaan schilderen. Ik dacht dat ze het over de vorige periode had, zo’n 25 jaar geleden, toen schilderde ik ook veel. Alleen er is daarna zoveel gebeurd, dat het er niet meer van kwam.

Nee, dat bedoelde ze niet. In één van mijn vorige levens was ik Indiaanse, Native American noemen ze dit nu. Maar in elk geval, toen schilderde ik de tipi’s, de kleding en het servies. Ik deed dat voor de hele stam omdat ik er zo goed in was. En ik ben zo op het dotten gestuit en als ik dat doe, dan ben ik er even niet, en als ik dan weer uit mijn ‘trance’ kom, zijn mijn spieren los. Heel raar was dat die eerste keer, nu ben ik eraan gewend. En nu, door dat enorme tijdgebrek, doe ik helemaal niets meer. Volgens mij was mijn lijf het daar niet mee eens. Want nadat ik twee kandelaartjes had gedot, voelde mijn lijf weer een stuk losser. Alleen die schouder nog maar ik kan voelen, nu ook ja, dat dit komt door de overbelasting. Maar ja, met typen en die muis kan ik niet zomaar stoppen.

Ook had ik vorige keer bij de Action een paar stukjes hout meegenomen, die hadden ze opeens liggen. Beukenhout rondjes. Ik heb al ik weet niet hoe lang zo’n houtbrander en ik moest alleen hout hebben en dat had ik nu. Oké, dan gaan we dat even proberen. Ik vind verbrand of brandend hout heerlijk ruiken maar het is wel veel zo. Volgens mij moet ik ook een mondkapje opdoen of zo? Maar goed, op zich ging het wel, toen ik eenmaal door had, dat ik niet te diep moet willen met dat ding. En ik heb een prachtige bulterriër gemaakt, in hippie stijl. Tenminste, ik vind het voor een eerste poging wel geslaagd. Af en toe tussendoor een stukje doen, lekker ter ontspanning en opletten dat ik er niet de hele middag mee doorga gelijk. Kijken hoe ik ermee vorder dan.

Zie je wel, ik wilde het over katten hebben. Nou, dan kan ik beter even vertellen dat het tussen mij en Skylar echt helemaal niet botert! Hij is de hele week al iedereen aan het narren. Hij komt wel regelmatig ’s nachts een stiekeme kroel halen maar hij gaat me verder zoveel mogelijk uit de weg. Oké, zou je denken, nou en? Maar het is de manier waarop. Als ik rustig aan kom lopen, dan vlucht hij alsof ik hem met een knuppel achterna loop. Het irriteert me, want het is niet nodig. Ik ga hem gewoon Kimmy noemen, dat past beter. Maar dan gisteren werd het van kwaad tot erger. Hij kan heel goed gillen bij de balkon deur en als het niet keihard regent, dan doe ik die wel voor hem open hoor, no problem.

Ook dit keer deed ik braaf de deur open en ook Rainbow en Moonlight kwamen even een luchtje happen. Aurora wilde ook wel maar die durft niet bij Skylar in de buurt te komen. Zij loopt de laatste tijd weer rond met tot bloedens toe krabbels op haar oortje of op haar koppie. Dat vind ik al zo niet leuk en ik weet wie het doet. Ze is niet voor niets als de dood voor hem. En hij besluipt haar bijvoorbeeld, als ze heerlijk ligt te slapen ook. Daar heb ik hem al een paar keer op betrapt. Heel vervelend dus. Ze bleven een beetje lang buiten dus ik ging even verder typen hier. Op een gegeven moment zie ik achter me, dat ze allemaal binnen zijn.

Omdat het zo koud is, is mijn verwarming gaan loeien en dat is een beetje zonde voor het geld en het milieu. Ik sta op om de deur weer dicht te gaan doen. Straks, als de kou het land uit is, dan blijft die deur weer open tot oktober of zo. Op het moment dat ik bijna bij de keuken ben, sprint Skylar als een gek langs me heen en schiet het balkon op. Alleen maar om te pesten en dat is echt zo! Ik ben er eerst even een beetje flabbergasted door! Hè? Zijn ze echt zo?! Hij kijkt me aan met een brutale blik en gilt naar me en springt op één van de rieten manden waar ze ’s zomers altijd in liggen. Hij gaat zo hoog mogelijk, zodat hij al weet dat ik hem daarvandaan niet kan pakken.

Nou ja zeg! Is hij nou helemaal gek geworden?! Het moet echt niet gekker worden zeg! Zoiets expres doen? Ik ben echt verbaasd, alsof ik verdomme met een puber te maken heb zeg. Maar hij vergist zich in 1 ding, hij heeft mij harder nodig dan ik hem. Dus ik zeg niet eens iets boos, dat heeft geen zin. Maar ik doe de deur dicht. Klaar ermee. Dan blijf je toch lekker buiten? In de kou! Ik zie aan zijn totaal verbaasde blik, dat hij daar even niet over had nagedacht. Ik negeer zijn gegil bij de deur, zodra ik zit. Koel maar eventjes af, misschien kan je daarna weer normaal doen?

Pas na een hele tijd laat ik hem weer binnen en hij vliegt weer voor me weg. Rare jongen hoor, sorry. Het komt me wel heel erg bekend voor, dit gedrag. ’s Avonds wil hij me ook nog eens slaan, als ik hem bij Moonlight zijn snoepjes weg wil houden. Ik geef hem een grote mond en hij staat me in tweestrijd aan te kijken. Hij zou me het liefst aanvallen, vermoed ik, maar ja, ik heb wél de snoepjes. En geloof me, de enige die raar doet is hij hoor. Ik besluit hem de rest van de avond maar te negeren. En ook in de vroege ochtend heb ik dat gedaan. De hele dag weg en dan kijken of hij is ‘afgekoeld’. Ik hoop het wel, ik vind dit niet zo leuk zo. Eigenwijze grote lummel.

"Overmatige bescheidenheid is vaak niet meer dan verkapte afgunst.
"

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970