Gisteren heb ik bij Kim zo lekker gegeten. Het smaakte precies zoals ik het zelf altijd maak, dus ze heeft goed haar best gedaan. Ik heb het recept blijkbaar heel goed opgeschreven. Het was nu eigenlijk extra lekker. Want ik heb er niet de hele dag voor in de keuken hoeven staan en daardoor smaakte het nog eens extra lekker. Het was ook de eerste goede maaltijd die ik heb gegeten in een hele tijd. De zorg voor mezelf is weer even naar de achtergrond gezakt of zo. Daar gaan we in het nieuwe jaar maar weer eens verandering in brengen. Er gebeuren me nog steeds van die rare dingen, ook daar wil ik meer op letten.

Klein voorbeeldje; Ik ging mijn spullen in de kastjes weer eventjes op de juiste plek zetten. Ik kom de taartvorm tegen, een springvorm. Die moest ik even in elkaar zetten nog. Nou ja, hij past niet meer? Hoe kan dat nou weer? Ik zag er nog ruimte tussen blijven zitten, bij de losse bodem en de rand en hij zat ook helemaal los. Hij viel er zo uit. Zo kan ik er in elk geval geen taarten meer mee bakken. Dan loopt het beslag er zo tussenuit. Nou ja, wat gek zeg.

Ik probeer het ding nog een beetje in elkaar te timmeren en ben daar wel een tijdje mee zoet maar het ding blijft maar niet passen. Na een tijdje kom ik tot het besef dat ik de bodem aan de bovenkant van de taartring probeer te koppelen. Iedereen weet natuurlijk wel dat een bodem aan de onderkant hoort. Daar zit ook een mooie uitsparing waar het ding precies inpast en als je dan de ring sluit, dan klikt alles netjes op zijn plaats. Ja, weer heel blonT ja. Verdorie zeg, dat waren echt een paar flink verspilde minuten.

Niet dat ik van plan ben om snel weer een taart te bakken hoor maar gewoon zoiets niet door hebben. Dat is helemaal niets voor mij. Toch gebeuren zulke dingen me nu regelmatig. Je bent gewoon niet echt ergens helemaal bij met je hoofd. Alsof je alles vanaf een soort afstand doet. Ik kan het niet beter uitleggen dan dit in elk geval. Gelukkig is het vandaag de laatste dag van het jaar. Morgen beginnen we gewoon weer met een schone lei. Vanaf morgen komt er in alles alleen maar een stijgende lijn te zien. Daar ben ik nu al dankbaar voor. Het wordt tijd.

Deze maand is toch wel een hele nare maand geweest. Heel emotioneel, dat al sowieso. Maar ook weer een tikkie terug gekregen met de kerst. Dat vond ik nou niet zo aardig en volledig onverdiend. Maar het is weer voorbij, we zijn er toch weer uitgekropen en dan is eindelijk die laatste dag van het ellendigste jaar van mijn leven aangebroken. Heel goed want ik ben er dan ook volledig klaar mee. Alle gebeurtenissen van de laatste vier jaar hebben me zowat compleet gebroken.

Toch waren er ook mooie dingen. Als ik nu even een wandelingetje ga maken op Memory Lane, dan komt er een hele mooie jaarwisseling voorbij op mijn netvlies. Die van 2015 op 2016 was voor mij een geweldige avond. Ik was zowaar vrij, iets dat de jaren ervoor praktisch nooit zo was. Juist als ik een feest had of ergens naartoe kon dan moest ik werken. De enkele keer dat ik niet had moeten werken, ging er een feest niet door omdat iedereen opeens ziek werd en ik ben zelf ook een keer flink ziek geweest.

Maar die laatste avond in 2015 zat ik met twee bange kittens op de bank. Al die knallen, ze vonden het maar niks. Ik had besloten bij ze thuis te blijven, ze waren nog maar vijf maanden oud, Sunshine en Moonlight, toen. Nee, die zou ik niet alleen laten met al die oorlogsknallen die bij mij in de buurt klinken. Mijn broer had me nog een paar keer gebeld, of ik echt niet wilde komen. Nee, ik blijf bij de cits. Die zullen niet weten wat ze overkomt. Dat ik dan in mijn uppie zou zitten, dat boeide me niet zo. Bovendien, ik was toch niet alleen? Ik had de jongens!

Met de tv op de achtergrond aan, heb ik heerlijk zitten lezen in een Rulof boek. Ik had een lekker wijntje, oliebollen en lekkers voor de jongens. Die kwamen heerlijk tegen me aan liggen allebei. Ik heb echt zitten genieten die avond. Toen rond middernacht de hel buiten een klein beetje los brak, waren die twee eerst best wel een beetje bang. Maar net zoals ik ze aan mij had laten wennen, toen ze er pas waren, sprak ik nu ook op rustige toon tegen ze. Hele verhalen heb ik zitten vertellen, geen idee meer wat.

Zo kwamen ze dan ook weer rustig bij me zitten en we zaten met zijn drietjes op de bank tegenover het raam. Daar vandaan konden we zo al het mooie siervuurwerk zien, dat de lucht in geschoten werd. Hier vlakbij maar ook een stuk verderop. Ik zat tussen ze in. Mijn armen om beide kittens geslagen, al pratend. Sunshine begon het zelfs interessant te vinden en keek zijn ogen uit naar al dat licht in de lucht. Af en toe schrokken ze even van zo’n harde knal maar verder bleven ze rustig bij me zitten.

Daar heb ik toen toch zo van genoten! Ik vond het de mooiste jaarwisseling die ik ooit had meegemaakt en ik voelde me zo gelukkig met deze lieverds. Zo lang waren ze nog niet in mijn leven maar ik hield zoveel van ze, en zij van mij. Wat een prachtige avond was dat. Misschien wel om me een klein beetje de kracht te geven voor wat er allemaal nog komen ging. Het was de jaren ervoor ook al wel ellende geweest maar daar zaten nog wat rustpuntjes tussen. Ik mocht nog een maandje of vijf genieten van mijn lieve Sunshine, samen met zijn broer Moonlight zo’n heerlijk stel.

Daarna knalde alles in elkaar. Maar die prachtige avond samen met mijn jongens, die kan niemand me afnemen. Die staat nog volledig op mijn netvlies. Daarom vind ik het misschien wel eng om me zo gelukkig te voelen. God weet wat je dan te wachten staat. Dat heb ik uit ondervinding. Nu heb ik vier van die heerlijke cits maar toch, die ene blijft ontbreken. Maar ook hier weer, een nieuw jaar, nieuwe kansen. Misschien is 2018 wel het jaar dat Sunshine weer thuis zal komen. Je weet maar nooit!

Vanmorgen werd ik in één klap wakker van zo ongeveer hetzelfde geluid dat de plank van de week maakte, toen die van de muur kwam. Alleen dan zonder het versplinterende glas geluid. Ik schrok me rot en ik hoorde ook dat de katten alle kanten opgevlogen waren. Alleen zag ik nergens iets mis toen ik door mijn huis liep om te kijken waar de schade was. Hoe kan dit nou weer? Eerst de katten maar eten geven, dan zelf even wakker worden met koffie en kijken hoe of wat met wakkerdere ogen. Ook dit had hetzelfde resultaat. Niets te vinden…

Nou schiet mij maar lek, ik geef het op. Geen idee wat dit geweest was. Als ik de verschrikte katten later niet binnen zag druppelen had ik gedacht dat ik het gedroomd had. Ik liet het maar los, wat kan ik anders als er niets te vinden is? Ik kom nog steeds heel langzaam op gang. Dat van de Kerst is nog steeds mijn systeem niet helemaal uit. Toen ik aangekleed was, ben ik even snel naar de dierenwinkel geweest. Moonlight vindt, sinds hij zo’n maagpijn had, die gevriesdroogde snacks niet meer zo fijn, die krijgt nu kipsnippers. Daar is hij wel gek op. Wel een heel gedoe hoor, om dat allemaal netjes en zonder ‘beenscheuren’ iedereen dat te geven wat ze willen maar het lukt.

Als die snippers dan op zijn, dan moeten er toch nieuwe gehaald worden. Anders had ik er echt niet uit gegaan vandaag. Toen ik weer thuis kwam, gleed ik bijna de vloer op. Toen ik zag hoe dat kwam, wist ik gelijk waar dat kabaal vanmorgen vandaan kwam. Bovenaan de trap liggen twee kleine stukjes laminaat los. Je kan ze zo in elkaar klikken maar ze komen wel steeds los. Zo’n vergeet dingetje om te maken is dat. Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen weet ik niet maar één van die plankjes is vanmorgen de trap af komen zeilen. Het is dezelfde kleur als hier beneden en lag in de hoek bij de buitendeur. In die gang is het altijd wel een beetje donker als het licht niet aan is, ook overdag. Vandaar dat ik dit niet gezien had vanmorgen en ook toen ik wegging niet.

Vanavond zit ik, weer geheel vrijwillig, heerlijk in mijn eentje met de katjes. Ik snap dat sommige mensen dat niet begrijpen maar ik vind het heerlijk. Afscheid nemen van een klote jaar en dat ik daar alleen in ben, vind ik helemaal niet erg. Door die mooie avond van 2015/16 heb ik me voorgenomen dit ook voortaan altijd zo te doen. Lekker bij mijn beestjes blijven. Als ik straks beter ben dan word ik toch ontslagen, de baan die ik daarna zal vinden zal geen feestdagen en weekenden werken meer in gaan houden. Daar ben ik ook klaar mee.

Ik ga zo lekker koffie zetten, oliebolletje erbij. Die zal ik wel moeten delen met Rainbow, die vindt dat lekker. Dan straks kijken naar Guido Weijers met de nieuwjaarsconference. Dat vind ik leuk om naar te kijken. Mijn schatjes zijn de afgelopen dagen al gewend geraakt aan de klappen. Door die mooie avond met Sunshine en Moonlight, is dit zo een soort van doorgetrokken naar de anderen. Vorig jaar huilend om Sunshine, nu huilt alleen nog mijn hart. Maar omdat Moonlight niet bang was, kwam Aurora er ook gewoon bij liggen vorig jaar. En nu zijn de twee kleintjes door hun voorbeeld, ook niet echt bang meer. Ze zijn alle vier beneden en er zullen er straks wel een paar tegen me aan kruipen. Heerlijk!

Tegen 2017 zeg ik; je bent een jaar geweest waarin ik veel heb moeten leren, veel ellende heb gezien en van veel dingen afscheid heb moeten nemen. Je blijft altijd in mijn herinnering omdat je het jaar bent waarin ik mijn moeder ben verloren én mijn gezondheid. Tegen 2018; Jij gaat het jaar worden waarin alles op zijn plek gaat vallen, mijn gezondheid weer terug zal komen en waarin ik mezelf weer ga worden. Jij wordt MIJN jaar. Ik wens iedereen een geweldig leuke en veilige jaarwisseling. Dat 2018 ook voor jullie al je wensen uit mag laten komen. Zoals ik elk jaar zeg en ook volledig meen; ik hoop voor iedereen dat je slechtste dag in 2018 mooier zal zijn dan je beste in 2017. Allemaal een gelukkig nieuwjaar, met alles wat je wenst! 

"Afscheid nemen is met zachte vingers, wat voorbij is, dichtdoen en verpakken in de goede gedachten der herinnering."

Allemaal een geweldig 2018!!!

Ik heb hier heel veel lieve lezers, daar ben ik al achter. Iedereen probeert me een beetje te helpen door tips en adviezen te geven. Ik heb echt alles maar dan ook alles al geprobeerd maar het heeft geen echte lichamelijke oorzaak. Ik slik bijvoorbeeld al extra magnesium maar aangezien die krampen en zenuwpijnen gewoon signalen zijn van mijn lichaam aan mij, helpt dat gewoon niet. Wel als het zou voortkomen uit een tekort, dan zou het geholpen hebben maar daar komt het bij mij niet vandaan.

Zo’n terugval als na de kerst had ik zelf ook niet verwacht hoor. Ik vind zelf best wel dat ik vooruit ben gegaan. Maar het zijn maar van die baby stapjes. Ook al is dat zo, het is toch vooruit. Als je thuis heel rustig je gangetje gaat, dan denk je al snel dat je de wereld wel weer aan kan. Daarom is het best wel een flinke teleurstelling als zelfs de leuke dingen je een tik terug geven. Dat wil alleen niet zeggen dat ik niet gewoon door blijf gaan met proberen om hier uit te komen. Opgeven staat niet in mijn woordenboek.

Ik heb alleen nu een hele strenge meester, mijn eigen lichaam. En, zoals alle strenge meesters je leren, leert deze me dat als ik niet horen wil ik dan maar moet voelen. Heel vervelend maar het zal ongetwijfeld een reden hebben. Ik ben er alleen nog niet achter welke. Ja, ik ben jaren en jaren lang over mijn grenzen gegaan. Ik zag dat niet zo, nu nog niet echt helemaal maar ik moet het wel accepteren dat het zo is. Ik had dan ook nooit verwacht in een situatie als deze terecht te komen. Het is gewoon even zoeken naar het hoe er weer uit te komen.

Dat de therapeut een hele maand weg is, zie ik zelfs als een gemis. Dat terwijl ik er niet eens heen wilde. Ik wil gewoon graag wat sneller en ik weet niet hoe. Ik ben met de kerst weer even flink op mijn vingers getikt terwijl ik niet eens vond zoveel gedaan te hebben. Dat is iets wat ik niet helemaal snap en kan volgen. Als ik het vergelijk met, bijvoorbeeld, een jaar geleden, dan snap ik niet eens hoe ik dan alles altijd voor elkaar kreeg. Want er zijn genoeg dingen die ik, nu ik hele dagen thuis ben, gewoon niet gedaan krijg. Dat is echt een verschil van dag en nacht. Ik snap er helemaal niets van. Ik weet alleen dat dit heel ingrijpend is, dat het je leven totaal verandert en je ook dwingt om dit te accepteren. Ik denk dat niemand zich kan indenken hoe dit voelt, tenzij je het ook hebt of hebt gehad.

Zoals vandaag had ik weer genoeg op mijn lijstje staan. Ik kreeg het er vanmorgen zelf alweer van op mijn heupen. Dan schrap ik weer wat dingen en maak ik een nieuwe planning waar ik niet zelf al direct van in de stress schiet. Morgen zijn de winkels waar ik ook naar toe moet ook open. Oké, dat heb ik gecheckt op het internet, dan kan ik daar morgen ook nog heen. Dan kan ik de andere boodschapjes, die ik bij Kim in de buurt kan halen, vanmiddag doen. Dan ben ik gelijk bij Kim in de buurt. Dat komt mooi uit want ik eet bij haar.

Ik heb net mijn haar gekruld, ik zag eruit alsof ik stiekem ontploft was. Ik heb er in elk geval niets van gemerkt maar echt hoor, het zag er niet uit. Ja, mijn haar was vochtig toen ik ging slapen maar dit was gewoon echt OTT. Over The Top. Zo kan ik niet naar buiten. Die hindernis heb ik ook al getackeld. Ik ben weer presentabel. Tenminste, voor zover dat mogelijk is. Het is nu bijna twee uur en dan is er, voor mijn gevoel dan, al niet veel tijd meer over tot ik zo rond een uur of vier, half vijf weg ga.

Anders is de winkel waar ik shag moet halen dicht en dat heb ik echt nodig. Ja, ik weet het, ik ben verslaafd. Nou, dan is dat maar zo. Het is het enige dat ik mezelf gun. Eerst in het nieuwe jaar ervoor zorgen dat ik die kilo’s kwijt ga raken. Ook dat komt goed, want volgend jaar gaat mij gewoon alles lukken. Zelfs een heel stuk beter worden dan ik nu ben. Let maar op. De cits krijgen vandaag gewoon een stukje eerder eten. Ik heb nog steeds niet geoefend met die timer voerbakken omdat ik dat gewoon weer steeds vergeet.

Ook dat zal gaan verbeteren. Opgeven is gewoon geen optie. Ja, het voelt wel eens zo maar dat negeren we. Ik heb hier vier harige heerlijkheden lopen waar ik voor moet zorgen. Daarom moet ik ook voor mezelf zorgen anders kan ik dat niet aan ze geven. Dat is zeker een grote drijfveer bij me. Ik heb de familie van de week wat van mijn recepten gegeven en één ervan ga ik straks eten bij Kim. Ik ben benieuwd! Het zal vast lekker zijn, dat weet ik wel zeker. Als ik na de koffie weer naar huis ga, dan ga ik lekker vroeg mijn bed opzoeken.

Dan kan ik morgenochtend vroeg er weer uit en ga ik die laatste dag van het jaar eens even heel bewust beleven. Ik wil er goed afscheid van nemen. Van dit jaar met al zijn ellende. Ik doen nooit aan goede voornemens maar toch heb ik er eentje. Volgend jaar wordt mijn jaar en het wordt ook nog eens mijn gelukkigste jaar tot nu toe. Het hoe en dat soort dingen, dat laat ik over aan het Universum. Ik heb er alvast voor bedankt. Dan kom ik gisteravond op Facebook ook nog eens een verhaaltje tegen dat me iets deed.

Ik ben niet zo van de kerk of God, tenminste, niet in de traditionele manier. God is niet die oude en wijze, grijze man op een grote troon. God, of de Albron, zit in alles wat leeft, ook in jou en mij. Er is geen slechtheid, er is alleen onbewustheid. Mensen die nog slechte dingen doen, roddelen en kwaadspreken, moorden en weet ik veel wat voor ergs, die zijn gewoon nog lang niet zover op het pad dan mensen die dit soort dingen niet meer in zich hebben. Ook zij komen er nog wel een keer. Daarom is er ook niemand verdoemd en is alles wat leeft eigenlijk heilig.

Dus zo’n gesprek als in het stukje, met God, nee, dat kan niet. Maar toch, er zit een hele mooie boodschap in en dat sprak me aan. Ik zal ook nooit opgeven, ik zal er altijd komen. Dit jaar was het niet zo, het kan zelfs zo zijn dat, ondanks mijn voornemen, het volgend jaar ook niet zo zal zijn. Maar toch, er komt een keer en dan is het wel zo. En dat komt een beetje naar voren in dit stukje. Op de één na laatste dag van het jaar wilde ik jullie dit niet onthouden. Al hoef je het niet te onthouden natuurlijk. Wie weet kan er nog iemand iets mee. Dat is dan mooi meegenomen. Ik heb het even vertaald uit het Engels. 

Op een dag besloot ik alles op te geven, mijn baan, mijn relatie, mijn spiritualiteit. Eigenlijk wilde ik mijn leven opgeven. Ik ging naar het bos om een laatste gesprek met God te hebben. ‘God,’ vroeg ik, ‘kan U me een goede reden geven om niet op te geven?’ Zijn antwoord verbaasde me… ‘Kijk om je heen,’ zei Hij. ‘Zie je de varens en de bamboe?’

‘Ja’, antwoordde ik. ‘Toen ik de varens en de bamboe plantte, zorgde ik heel goed voor ze. Ik gaf ze licht. Ik gaf ze water. De varen groeide heel snel uit de aarde.  Zijn prachtige groen bedekte snel de hele grond. Maar er kwam niets van het bamboe zaadje. Maar ik gaf het niet op met de bamboe. In het tweede jaar groeide de varen zelfs nog groter en overdadiger. En nog steeds kwam er niets tevoorschijn uit het bamboe zaadje. In het derde jaar was er nog steeds niets gebeurd met de bamboe.

Maar ik wilde het nog steeds niet opgeven. In het vierde jaar was er, wederom, niets gebeurd met de bamboe. Nog steeds wilde ik het niet opgeven’, zei Hij. ‘Maar in het vijfde jaar zag je een klein kiempje boven de grond komen. Vergeleken met de varen was het zo klein en nietszeggend. Maar binnen zes maanden was de bamboe al meer dan dertig meter hoog. Het had er die vijf jaar over gedaan om wortels te laten groeien. Deze wortels maakten hem sterk en gaven hem wat hij nodig had om te kunnen overleven.

Ik zou niets in mijn Schepping een uitdaging geven die het niet aan zou kunnen.’ Hij vroeg me, ‘wist je, mijn kind, dat al deze tijd dat je zo aan het vechten bent geweest, je eigenlijk bent bezig geweest om wortels te kweken?’ Ik wilde het niet opgeven bij de bamboe, ik zal het nooit opgeven bij jou. Vergelijk jezelf niet met anderen’, zei hij. ‘De bamboe had een ander doel dan de varen. Maar ze maken allebei het bos zo mooi als het is. Jouw tijd zal nog komen’, zei God tot mij. ‘Je zal grote hoogten bereiken.’

‘Hoe hoog moet ik dan gaan?’, vroeg ik. ‘Hoe hoog werd de bamboe?’, vroeg hij me weer. ‘Zo hoog als het kon?’, vroeg ik. ‘Geef me jouw glorie door zo hoog te reiken als je kan’, zei Hij. Ik verliet het bos en nam zijn verhaal met me mee. Ik hoop dat deze woorden je laten zien dat God nooit zal opgeven, bij niemand. Geef daarom zelf ook NOOIT, nooit, nooit op. Vertel niet aan God hoe groot je probleem is, vertel het probleem hoe groot God is!

Zo is het eigenlijk ook, toch? Voor mij wel in elk geval. Het Goddelijke zit in iedereen, luister maar eens goed en laat het tot je spreken. En het belangrijkste is, geef nooit op!

"Wij zijn zelf de oorzaak van onze belemmeringen; neem je dus in acht voor jezelf, dan neem je je goed in acht."

Eckhart Tolle Duits-Canadees leraar en spiritueel schrijver 1948-

Het is steeds aan het sneeuwen hier. Nat hoor, het blijft niet liggen. Echt winters weer en ik heb het nog koud ook. Daarom was ik wel verbaasd toen ik de temperaturen van de komende dagen zag op het weerbericht vanmorgen. Eigenlijk was ik ook weer niet helemaal verbaasd. De weerdame kondigde aan dat het op de laatste dag van dit jaar 13 graden zou worden. Ja, zelfs mijn moeder is wel klaar met dit jaar. Dit liet ze even weten. Op die laatste dag van het jaar waarin ze van deze wereld vertrok, laat ze ons dat nog even weten met een flinke 13.

Volgens mij is het met een jaarwisseling nog nooit zo warm geweest. Echt hoor, dat is bijna een temperatuur voor in de lente. Ma heeft het dit jaar al zo vaak 13 graden laten zijn, op momenten dat het ook al eigenlijk zou moeten vriezen, het is niet eens raar meer. We zijn er al een beetje aan gewend zeg maar. We kijken er niet meer van op een 13 hier of daar waar die eigenlijk niet hoort normaal.

Gisteren zat ik zo in mijn blog over die kleine huishoudelijke ramp, dat ik al snel een hele berg tekst had. Pas nadat ik hem geplaatst had, bedacht ik me dat ik helemaal vergeten was te vertellen van een nog veel grotere ramp. Ik kreeg wel hele lieve reacties van een hoop mensen op Facebook. Ja, het was ook wel een soort ramp geweest. Die hele ellende heb ik vandaag pas een beetje op orde omdat alles hier nou eenmaal in etappes moet. Zeker nadat ik zo’n terugslag krijg van een gezellig dagje.

Maar wat er ook nog eens gebeurde de 27^e december is dat de hond van mijn broer en schoonzus helaas is ingeslapen. Dat was toch zo’n lieverdje, die had ik helemaal niet mogen vergeten te melden! Sorry Rebel, ik heb het bij deze rechtgezet. Dat is veel erger dan wat dan ook. Daar is een vol met glas plakkende vloer helemaal niets bij. Voor de oude dame, die Rebel was, is het wel beter. Ze had een gezwel, kon door haar stramme pootjes niet meer goed lopen. Kortom, ze had al een hele hoge leeftijd voor zo’n grote terriër. Zeker de laatste paar weken ging ze hard achteruit. Haar laatste dagen had ze het erg benauwd en bleek er ook nog eens vocht achter haar longen te zitten.

Daarom nam mijn schoonzus de wijze maar enorm pijnlijke beslissing om Rebel naar mijn moeder toe te sturen. Die zal haar daar wel opvangen. Helaas neemt dit het verdriet dat ze hebben niet weg. Ik weet hoeveel pijn het doet om een huisdier te verliezen. Weer verdriet, weer een afscheid in 2017. Wat een graftakketeringjaar is dit toch! Zo, sorry hoor maar dat moest er echt even een keertje uit. Ik denk dat toch zeker al een maandje of 12. Het moest een keer gezegd worden. Ik hou het al maanden tegen. Het klinkt misschien wel heel Rotterdams maar het komt dan ook recht uit mijn ook Rotterdamse hart.

Ik heb echt wel eens meer jaren gehad die niet zo prettig waren, daar heb ik ook al mijn portie van gehad. Geen enkel jaar komt in de buurt van de ellende van 2017. Die staat, en zal daar ook blijven, op eenzame hoogte op nummer 1 van ellendige jaren. Het is echt ongelofelijk wat er voor een ellende over ons allemaal is uitgestort in één jaar. Het is gewoon compleet bizar. Ik heb wel eens vaker uitgezien naar de start van een nieuw jaar. Op de één of andere manier is het prettig om een tijdperk op die manier af te kunnen sluiten.

Stel je voor dat je dat niet zou hebben en dat zo’n reeks van ellendigheden zich alleen maar voort zouden lijken te slepen? Dan word je toch echt een klein beetje gek. Het is niet gezegd dat er het komende jaar helemaal niets zal gebeuren. Dat zeker niet. Maar toch, je kan zo’n jaar vol ellende toch even afsluiten. Al slaat het helemaal nergens op, dat geeft toch even een fijn gevoel. Alsof je met een schone lei weer kan beginnen in het nieuwe jaar.

Natuurlijk is dat een illusie maar wel eentje die je een beetje rust kan geven. Daarom hou ik dat er ook maar gewoon in. Nog maar 2 daagjes zijn er in 2017, die komen we dan ook nog wel door. De rotste dingen zijn al achter de rug nu, klaar. Ik neem me gewoon voor dat 2018 mijn gelukkigste jaar tot nu toe gaat worden. Dat ik straks ontslagen word zodra ik weer beter ben, kan me ook niet bommen. Dat zal me ook alleen maar ten goede komen. Hoe weet ik nog niet maar ik ben er wel zeker van. Dat komt allemaal weer op zijn pootjes terecht, net als al mijn cits.

Waar ik wel blij mee ben, maar dat is er al jaren, is dat alles incasso gaat tegenwoordig. Ik weet niet hoe ik erop kwam maar ik heb geloof ik al meer dan een half jaar niet op mijn bankrekening gekeken. Als alles niet volledig automatisch zou gaan, had ik al lang in de problemen gezeten omdat ik dan gewoon glad zou zijn vergeten om de huur of het gas en licht te betalen. Dat is ook wat. Daar heb ik nog geen enkele keer aan gedacht! Op zich is het niet gek.

Ik koop nooit gekke dingen, gewoon de boodschapjes en wat te roken. De cits bestel ik ook elke maand zo’n beetje hetzelfde voor. Aan het einde van de maand is het geld meestal bijna of helemaal op. Klaar. Meer zit er niet aan vast. Dus ik heb er verder ook niet echt bij stilgestaan. Kan je nagaan hoe ver weg ik ben, ik heb er echt niet over nagedacht. Toch wel ideaal dat het allemaal vanzelf gaat. Anders had ik vast allang de woningstichting op de stoep gehad. Waar ik bleef met de huur, zouden ze me gevraagd hebben. Er is gelukkig helemaal niets dat ik zelf moet overmaken. Dat is dan wel een beetje mijn redding geweest.

De boel is hier eindelijk weer een beetje op orde. Dat heeft ook aardig wat moeite gekost. Gewoon de dagelijkse dingen, die me al moeite kosten, daar hou ik me mee bezig. De afgelopen dagen heb ik ook niet gelopen. Ik was echt al wel genoeg in beweging hier, in verhouding tot normaal. De boeken plakken, nadat ze wel 2 x helemaal schoongemaakt zijn, nog steeds. Het is maar zo hoor. Het zijn gelukkig geen boeken die ik vaak pak. Maar als ik er weer eens eentje zou pakken, dan moet ik hem eerst nog maar een keertje afdoen. Dat zie ik tegen die tijd dan wel weer.

De plank hangt weer, er staan geen flessen likeur meer op. Er zit een grotere plug en schroef in ook. Een aligatorplug zelfs, die komt niet meer los. Maar zonder de gevulde flessen en het grote Boeddha beeld, weegt wat erop staat ook een flink stuk minder. Alles is weer zoals het is. Alles is weer schoon. De cits hebben hun lol wel weer gehad tijdens het dweilen. Volgens mij heeft Skylar zelf ook door dat hij wat teveel eet. Toen ik ze net hun plakjes kipfilet gaf, liet hij zijn portie staan voor Rainbow. Die daar natuurlijk dankbaar gebruik van maakte.

Ze voetballen tegenwoordig met hun drinkbakjes ook. Die kiepen ze eerst om, wel leeg gelukkig, en dan schuiven ze die met een enorm kabaal de vloer over. Het hele huis door gaat dat. Ach ja, als ze maar lol hebben. Voor nu ga ik na het plaatsen van mijn blog even mijn dutje doen. Ik voel dat hij zou kunnen gaan lukken, ware het niet dat er bij de buren ergens iemand heerlijk aan het boren en schuren is. Ach ja, er zijn ergere dingen. Blik op oneindig en even bijkomen kan ook gewoon lekker zijn.