Wat ik gisteren nog was vergeten te vertellen is dat Dré en Angel de wijkagent hebben ingeschakeld. Al zou ik 10 haspels voor hem kopen, het is nu een principe kwestie geworden voor hem. Dat zal nog wel een staartje krijgen dan. Het is natuurlijk ook heel kinderachtig om mensen te straffen die helemaal buiten die kwestie staan. Maar goed, ik hoef het niet meer uit te leggen allemaal, het zal zo wel duidelijk genoeg zijn.

Ik ben altijd wel zo dat ik ga zitten analyseren. Waar komt die haat voor ons toch vandaan verder? Dat geld dat hij meent te missen, daar zit het hem niet in want dat was daarvoor al zo. Een klein beetje kan ik hem nog snappen maar dan alleen als ik zoals een profiler kijkt naar een seriemoordenaar, door in zijn hoofd te kijken. Voordat Frans met mijn moeder verder ging, is hij namelijk 21 jaar alleen geweest. Hij heeft altijd alles zelf kunnen bepalen en dat heeft het er voor hem niet beter op gemaakt. Hij was kapitein op zijn eigen schip, zonder inbreng van anderen.

Dan trekt hij in bij die armoedzaaiende moeder van ons, in een huis vol prachtige massief eiken meubels en kasten vol mooie kleding. Ben woonde toen nog thuis ook. Kim was, van baby af aan, kind aan huis. Omdat we allebei werkten, was ze uit school veel bij haar oma altijd. Of tussen de middag als ze niet over wilde blijven. Mijn moeder heeft ons altijd enorm verwend. We kregen alles wat ons hartje begeerde of ze zich dat kon veroorloven of niet. Van Ingrid weten we dat het bij haar thuis er wel anders aan toe ging. Dat was dan ook iets waar Frans absoluut niet tegen kon.

Ben was zijn leven lang al gewend dat als hij in de kast keek en wat lekkers zag, dat hij dat ook gewoon kon pakken. Kim had ook de sleutel en zat vaak genoeg op oma te wachten als die niet thuis was. Dan keek ze tv of zo of speelde in de tuin. Nadat Frans erbij kwam wonen, was dat allemaal heel snel over. Als Ben een paar chocolaatjes had gepakt uit een doos die Frans had gekocht, werd hij al beschuldigd van diefstal. En Kim mocht mooi haar sleutel inleveren. Daar was hij niet van gediend.

Ben is snel daarna het huis uitgegaan, die kon daar allemaal niet meer tegen. Van Kimberley weet ik nog wat een verdriet haar dat gedaan heeft. Ook dat oma helemaal gek was met de kleinkinderen van Frans, kon ze toen er niet bij hebben. Dat was een hele nare periode voor haar, die altijd zo close was geweest met haar oma. Oma leek te worden opgeslokt door de familie van Frans en was er niet meer zo voor haar als ze altijd geweest was. Snikkend zat ze dan bij mij haar verhaal te doen. Ik vond dat zo enorm zielig voor haar en ook voor Ben.

Het heeft dan ook niet lang geduurd voordat ma ook door Frans heen begon te kijken en vanaf toen is er altijd al ruzie om de kinderen geweest. Haar kinderen dan wel. Door opeens de kapitein te willen spelen op een schip dat al jarenlang heerlijk had doorgekabbeld werd de vrede ruw verstoord, zal ik maar zeggen. Mijn moeder was sowieso altijd veel te goed voor mensen die dat niet verdienden. Ze heeft toen ook zelfs aan Ben gevraagd of ze wel of niet met Frans zou gaan trouwen.

Je kan je wel voorstellen dat hij daar hartgrondig NEE op had willen roepen maar hij wilde het geluk van zijn moeder niet in de weg staan. Omdat je dan ook echt hoopt dat ze gelukkig zal worden met die man, al moet je hem zelf niet. Wij kunnen dat wel, onze eigen gevoelens opzij zetten om een ander gelukkig te zien. Als Frans ons gewoon had geaccepteerd, zoals het zou moeten, als de kinderen van de vrouw waar hij zo van zei te houden, dan had het allemaal heel anders kunnen gaan. Hij is ons alleen als indringers blijven zien, terwijl wij toch echt al veel eerder dan hij bij onze moeder horen en dat ook altijd zullen blijven doen. Wij hebben het echt wel geprobeerd hoor. Dat weet ik wel zeker.

Onze harten zijn groot genoeg om daar nieuwe mensen in te kunnen sluiten. Alleen was dat niet in Frans zijn straatje. Die wilde onze moeder en het huis helemaal voor zichzelf alleen. Als mijn moeder ons niet had gehad, dan denk ik dat ze helemaal onder de plak was komen zitten. Maar mijn moeder was veel te veel moeder om dat te laten gebeuren en daar ging ze dan ook het gevecht over aan. Daar had hij denk ik niet op gerekend en dat is altijd een punt van strijd gebleven. Dat bij mijn moeder de kinderen op de eerste plaats kwamen is hem altijd een doorn in het oog geweest. Hij heeft ons nooit als ‘eigen’ willen gaan zien en daar heeft hij uiteindelijk alleen maar zichzelf mee gehad en helaas mijn moeder ook al die tijd.

Als je het bekijkt vanuit zijn standpunt is het een ander verhaal. Hij krijgt een relatie, komt bij die vrouw wonen en die kinderen zijn en blijven vreemden. Die komen zomaar te pas en te onpas binnen en zitten in wat nu ook zijn kasten zijn en vreten zijn chocolade op. Zitten zomaar in de ijskast en dat is natuurlijk helemaal niks. Die zal hij wel eens even snel wegjagen. Het is hem nog bijna gelukt ook.

We zijn allemaal best een soort van weggebleven want zodra je je hoofd liet zien was er al ruzie om het een of ander. Heel langzaam kwam de hele familie daar ook achter. Ja, mijn moeder is met hem naar Australië geweest en ze hebben nog wel meer vakanties gehad. Het hele huis is verbouwd en de tuin is opnieuw aangelegd. Allemaal van Frans zijn centjes. Allemaal dingen die mijn moeder ook fijn vond hoor, daar niet van, maar is dat dan geluk? Alles werd dan ook nog eens tegen je gebruikt, als hij maar gelijk kreeg.

Geld en spullen zijn helemaal niets waard, je kan allemaal zonder. Daar kan ik van meepraten hoor, met alle hoge ups en de lage downs in mijn leven. Zeker op financieel gebied. Ik ben in een relatie met heel veel geld veel ongelukkiger geweest dan ik, diep in de schulden maar hard werkend om daar uit te komen, in mijn uppie was. Ik heb op zwart zaad gezeten en heel veel geld gehad. Maar het eindresultaat is dat het enige dat telt de liefde om je heen is.

Altijd maar ruzie en gezeur om van alles en nog wat maar spullen en geld hebben is helemaal niets vergeleken bij een leven zonder ene rooie cent maar met je armen om elkaar heen en liefde in je hart. Dat is 1 ding dat ik zeker weet. Dat neemt niet weg dat, sinds ik van de week voor de grap zei dat ik toch rijk word en vlak daarna ook nog eens onverwacht een stukje staatslot kreeg, mijn broer en kind en consorten me allerlei foto’s sturen van eilanden die te koop zijn en boten die wel aardig zijn voor een flinke groep mensen.

Mocht het zo zijn dan geef ik het, net zoals toen, weer net zo snel en even makkelijk weg hoor. Je kan er dan maar beter van genieten met zijn allen. Het is fijn en makkelijk om geld te hebben in deze maatschappij, dat is nou eenmaal zo. Maar echt belangrijk om je gelukkig te kunnen voelen is het niet. Natuurlijk ben ik nu niet meer zo goed van vertrouwen als toen maar als er heel veel zou binnen komen dan zou er ook net zo hard weer veel uit gaan, ook voor anderen. Het allemaal zelf te houden zou mij geen vreugde geven in elk geval.

Ik heb huilend in een dikke Mercedes gereden maar daarna ook fluitend en vrolijk op mijn fietsie gezeten. Ik denk dat je dan wel weet wat waarde heeft in het leven. Gelukkig heb ik dat mogen leren zo. Ons gezinnetje, al is het nu zonder ma hier, blijft toch wel het belangrijkst. En natuurlijk mijn lieve harige kindertjes, die me zoveel liefde geven waar geen miljoenen tegenop kunnen. Als ik mocht kiezen tussen een paar miljoen zonder dit alles of geen cent te makken maar met familie en dieren dan weet ik wel dat ik voor het laatste kies. Ik ken ook het verschil.

Die arme katten schieten er maar bij in de laatste weken, qua schrijven dan. Het zijn eigenlijk wel kattebelletjes. Vanmorgen heb ik een stuk meer geworsteld om de medicijnen erin te krijgen dan de vorige 2 dagen. Gisteren heb ik ook nog de F-lysine gehaald bij de dierenarts maar jeetje zeg, dat is wel veel wat ik over het eten moet gooien. Ze vonden het allemaal maar niets en Rainbow ging gelijk alle andere voerbakjes af om te kijken of er daar beter voer te scoren was.

Helaas voor hem, krijgen ze het allemaal. Ik heb voor de groten niet eens de volledige dosis gedaan want anders hadden ze een bak vol poeder. Er staat wel op dat het smakelijk voor ze moet zijn maar daar waren ze het anders niet mee eens. Het rook ook best sterk. Nadat ik boven aan Aurora de medicijnen had gegeven, kwam ze naar beneden en heeft alles uit lopen kotsen in een paar keer. Ik ben dus bang dat ze haar pil zo ook niet binnen heeft gekregen. Ze ligt nu alweer een tijdje boven dus ga ik zo even checken hoe het met haar is. Arm meisje. Het gaat nu wel weer met haar hoor.

Dan kreeg Moonlight vanmiddag weer zo’n kuchaanval. Jeetje zeg, laat die arme beestjes nou eens even met rust of zo. Gelukkig hebben de kleintjes nergens last van en ik hoop dan ook dat dit zo mag blijven. Anders weet ik het ook allemaal niet meer hoor. De waterval van ellende mag best wel een keertje opdrogen vind ik zo ondertussen. Je kan niet eens meer normaal functioneren zo. Je hoofd loopt over. Het zal heus wel goed komen allemaal hoor maar zo voelt het nu nog eventjes niet.

Broer is ook nog thuis en we zijn met de steen voor ma bezig. Hij meer hoor, hij fixeert zich daar nu een beetje op. Een soort vluchten voor je gevoel is dat, ik ken het veel te goed. Ik heb al een engel met lichtende vleugels en heb daar net een foto voor besteld, in acrylglas, zoals de foto bij dit blog gaat ie worden.

Die maak ik daar dan op die engel vast want het pasfotootje dat daarin kan is echt veel te klein. Dan heb je een verrekijker nodig of moet je op je knietjes kijken wie dat is. Ben is met mozaïek bezig en zo voor op de steen. Het gaat in elk geval iets unieks en persoonlijks worden. Het lijkt wel of ik haar elke dag meer mis, al weet ik hoe egoïstisch dat is. Ik kan het niet helpen, het is gewoon zo. 

"Het is dwaas en verkeerd om te rouwen om de mensen die stierven. Veeleer moeten we God danken dat zulke mensen leefden.

Origineel: It is foolish and wrong to mourn the men who died. Rather we should thank God that such men lived."

George S. Patton Amerikaans generaal tijdens WO II 1885-1945

Ook al heeft Moonlight vanmiddag nog even een flink aantal keren geniest en Aurora nog flink gekucht, toch is het al te merken dat de cits zich allemaal stukken beter beginnen te voelen. Nu ik nog, zou ik zo zeggen. Ze waren daarnet zo leuk aan het spelen met zijn viertjes. Zelfs de grand diva Aurora liep mee te sprinten door het huis, achter de kleintjes aan of de kleintjes achter haar aan. Ze waren allemaal achter elkaar aan aan het jagen als een stel dolle paarden.

Helaas is er weer een grote kandelaar gesneuveld in al die opwinding. Vorige week ook al en nu weer eentje. Ach ja, als ze maar lol hebben. Van de harde knal toen hij brak, schrokken ze toch wel even. Ik ook hoor. Ik heb natuurlijk wel even op ze lopen mopperen maar ik moest mijn glimlach bedwingen toen ik opkeek bij het oprapen van de scherven en ik 3 zwart/witte koppies met grote ogen naar me zag zitten kijken. Ja, jongens, jullie zijn slechte katten, heel slechte katten!

Aurora was er snel vandoor gegaan, die dacht waarschijnlijk ‘mij niet gezien, ik was mijn witte  pootjes in onschuld’. Ja, dat zouden er wel meer willen doen alleen zal je altijd alles terug moeten betalen en dan bedoel ik niet alleen in geld. Drama genoeg weer vanmiddag. Angel van Dré, ja die 2 van de kittens, heeft vanmiddag geprobeerd om hun spullen terug te halen bij Frans. Die had ik, toen ma opeens naar Delft wilde en de auto leeg moest om plaats te maken, even in het schuurtje naast de trap in de tuin gelegd allemaal.

We hebben het hier over een krabpaaltje, een mandje met een kussen, wat voer en houtkrullen voor de bak, een kittenbakkie en de haspel van Dré, waar heel groot zijn naam op staat. Geen goud waard en het is ook niet van mij. Alleen had ik het in de auto gelegd om aan ze terug te geven maar ze waren er toen zelf niet. Nooit gedacht dat alles zo zou lopen dus ook verder niet bij stilgestaan toen en gewoon even in het schuurtje gelegd. Bovendien lijkt het mij logisch dat je de spullen van mensen die met die hele situatie helemaal niets te maken hebben, gewoon terug geeft. Maar nee, Frans wil de hele wereld straffen geloof ik.

Hij begon tegen Angel het hele verhaal weer, schoonzus heeft het per ongeluk allemaal opgenomen. De fiets is gestolen, we hebben in zijn kasten gezeten, armoedzaaiers zijn we en waar ik zelf het meest verbaasd over was, hij krijgt nog 12.000 gulden van mij. Toen ik dat hoorde, was ik helemaal verbaasd. Nou, dat dacht ik niet hoor Frans. Het grootste deel van dat geld hoor je terug te krijgen van het nichtje van mijn toenmalige echtgenoot, omdat zij het nodig had voor meubels toen we naar Dordrecht verhuisden. Omdat je mij kende en ik toen heel veel geld verdiende,  heb je dat toen gedaan maar dat wil niet zeggen dat ik het dan ook terug moet betalen.

Daar heb ik jarenlang al ruzie met hem over gehad. Ik heb het zelf namelijk ook niet echt gemakkelijk gehad, zeker niet in België waar ik samenwoonde met een loshandige man die alles wat er aan geld binnenkwam op zoop en vergokte. Diezelfde man heeft van hem toen 5.000 gulden geleend, zogenaamd om een hek om het huis te plaatsen zodat mijn honden eindelijk naar mij toe konden komen.

Ik kwam zelf, een paar jaar later, helemaal berooid en met, wat later bleek, huizenhoge schulden terug naar Nederland. Omdat diezelfde man van alles op mijn naam had gezet en alles op mijn schouders kwam op die manier. Ik heb me jarenlang een slag in de rondte gewerkt om alles weer recht te trekken. Ik heb via de zaak toen geld kunnen lenen zodat ik mijn vaste lasten kon blijven betalen toen er beslag werd gelegd op mijn loon door de belasting ivm niet gekeurde auto’s en niet betaalde wegenbelasting. Auto’s die op mijn naam stonden maar niet van mij waren.

Allemaal de leuke erfenis van een partner die me behoorlijk had opgelicht. Voordat ik naar België verhuisde verdiende ik namelijk behoorlijk veel geld, reed ik een Corvette, droeg designer kleding, noem het maar op allemaal. Dat nichtje werkte daar ook en verdiende ook aardig, vandaar dat hij die lening wel aandurfde. Niet lang nadat dat geld van haar geleend was, ging dat hele bedrijf over de kop. We verdienden allebei niets meer van de ene dag op de andere. De partner die ik toen had heeft daarna nog alles wat ik opzij had gezet erdoor gejaagd en met zijn louche zaakjes en gladde praatjes is er nog wel meer gebeurd.

Omdat mijn moeder er zo’n gezeik over had heb ik haar beloofd dat, zodra ik niet meer een week salaris per maand tekort zou komen en de officiële schulden die ik had weggewerkt had,  ik dan in elk geval een bedrag per maand zou gaan betalen aan hem. Dat heb ik dan ook braaf gedaan. Want ik had zoiets van op zijn minst de helft van die 5.000 gulden, ja geen euro hoor nog toen, moet ik mijn verantwoordelijkheid voor nemen en ik blijf gewoon betalen tot ze er allebei niet meer zijn. Veel mensen weten trouwens dat, toen ik zoveel geld verdiende, ik heel veel weg gaf en aan veel mensen ook geld heb geleend. Ik krijg zelf nog minstens bij elkaar een ton aan guldens terug. Dat zou nu zo rond de 50.000 euro liggen. Pech, centjes weg.

Nee, die zie ik ook nooit meer terug. Dat heb ik geaccepteerd. Dat ik zo belazerd ben door die partner, is ook iets waar ik verder niets aan kon doen om het te voorkomen. Dat er zoveel dingen op mijn naam waren gezet, zoals auto’s waarvan de wegenbelasting en keuringen niet betaald waren en weet ik veel allemaal wat nog meer, dat heb ik zelf allemaal terug moeten betalen. Ik kon uitleggen wat ik wilde, het stond nou eenmaal op mijn naam. En dat terwijl het niet eens mijn schulden waren. Ik werd er ook door overvallen want ik wist dat nog niet eens dat er van alles in mijn naam was gebeurd. Daar kwam ik pas achter toen er hier allemaal schuldeisers aan de bel trokken. Verrassing!!!

Dat ik weken niet te eten heb gehad, dat collega’s op mijn werk, die dat wisten, ervoor zorgden dat ik toch te eten had, was extra zuur omdat het geen schulden waren die ik zelf gemaakt had maar die me door een ander op mijn nek werden gegooid. Bij de laatste mishandeling van deze lieftallige man, had ik wel dood kunnen zijn. Mijn oogkas was op 2 plaatsen gebroken, mijn jukbeen en kaakbeen hadden haarscheurtjes van het blow out effect. Dat wil zeggen dat er zo hard geslagen is dat je botten van binnenuit naar buiten gebroken zijn door de luchtdruk van de harde slagen.

Mijn aangezichtszenuw is daardoor beschadigd en dat voel ik nu nog en dat zie je ook als ik moe ben, dan hangt mijn gezicht scheef. Niet dat ik door dit te vertellen medelijden zoek hoor, helemaal niet. Ik heb het overleefd en ik voel me geen slachtoffer, ik voel me juist een winnaar. Ik durf namelijk heus ook met mijn eigen billen bloot, dat wil ik ermee laten zien. Figuurlijk dan hè. Maar ook om even aan te geven wat voor een soort partner dat was toen. Niet eentje waar ik tegen had kunnen zeggen, zeg dat is ook van jou hoor, die schuld bij Frans.

Zijn eigen dochter was een paar jaar daarvoor overleden toen en hij verzekerde me dat hij mijn dochter nooit kwaad zou doen maar ook haar heeft hij toen enorm in de ellende gebracht door weer van alles op haar naam te doen. Ik hoor het hem nog zeggen ‘ik zweer het op mijn dochter dat ik dat nooit zal doen’, toen ik de boel wantrouwde. Zo dom en goedgelovig was ik toen nog en veel en veel te goed van vertrouwen. Ik kon me niet eens voorstellen dat je dat iemand waar je van zegt te houden aan zou doen en ik ging ervan uit dat anderen die ook zo moesten voelen natuurlijk. Ik kon me niet voorstellen dat je zoiets op je overleden dochter zou durven zweren als je dat niet meende ook.

Van datzelfde nichtje krijg ik zelf ook nog eens duizenden euro’s tot de dag van vandaag. Ik heb mijn schouders er maar over opgehaald en begin vorig jaar nog gewoon een gesprek met haar gehad. Wat zou het voor nut hebben om me daar druk over te blijven maken? Zou het wat uitgehaald hebben? Ik denk het niet. Dan heb ik daar alleen maar mezelf mee.

En ook al heb ik van die hele 5.000 van Frans geleende guldens maar weinig gezien, ik had het toch op me genomen om het terug te betalen. Net zoals ik al die andere duizenden euro’s heb moeten terug betalen van schulden die niet van mij waren maar die wel op mijn naam stonden. Handtekeningen vervalsen kon die fijne vent waar ik toen een relatie mee had heel goed blijkbaar.

Dat Frans in het begin dat ik terug was in Nederland zei dat ik dan mijn katten maar weg moest doen, dan kon ik hem het geld dat ik daarmee bespaarde en het geld dat ik kon besparen door te stoppen met roken ,betalen. Daar ben ik toen een klein beetje opstandig door geworden. Nee, Frans, zo werkt het niet. Als ik nu weer naar de klote ga, dan valt er helemaal niks meer te halen toch zeker. Ik eet liever zelf niet dan dat ik mijn katten niet te eten zou geven. Maar ze weg doen? Over mijn lijk!

Stoppen met roken? Ja, zou ik ook nu wel willen nog steeds maar tja, net zoals toen, is er nu ook een beetje te veel spanning in mijn leven. Maar toch, een jaar of 3,5 geleden ben ik begonnen met terug te betalen. Al die jaren ervoor had ik nooit ene rooie cent over omdat ik al die andere schuldeisers moest terug betalen. Maar zodra dat een klein beetje kon ben ik ermee begonnen. Maar dat hoort dan weer niemand, dat is niet leuk zeker om te vertellen aan iedereen.

Na wat er allemaal gebeurd is heb ik die betaling van de week direct stop gezet. Als jij zo koud bent om mijn moeders dode lijf op straat te durven zetten dan ben ik koud genoeg om daarmee te stoppen. Als alles normaal was gegaan, dan was ik gewoon door blijven gaan met betalen. Gewoon om hem geen stof tot zeiken te geven. Ik was er ondertussen toch al aan gewend en dat zou hem dan tevreden stellen. Dat zou een hoop gezanik schelen.

Dus je kan wel van alles vertellen maar dan moet je het wel goed vertellen. Ik praat mezelf nooit schoon en durf het toe te geven als ik het fout heb of verkeerde dingen heb gedaan. Ik ben echt geen heilige.  Ik denk dat hij het ook echt zo ziet na al die jaren dat geroepen te hebben. Ik heb ondertussen al meer dan de helft van die 5.000 terug betaald, ga nu de rest maar halen bij de mensen die je het horen terug te betalen en ga het niet, omdat ik toevallig wel aanspreekbaar en bereikbaar was, het allemaal op mij gooien. Daar doe ik niet meer aan mee.

Dat dit allemaal gebeurd is, en dit was in een wel hele kleine notendop, daar schaam ik me niet voor hoor. Dat is zoals het is. Dat durf ik zo gewoon op te schrijven allemaal. Was het leuk? Nee, natuurlijk niet. Heb ik geld willen stelen van Frans? Nee, natuurlijk niet. Ik heb jaren en jaren heel hard gewerkt en geen ene cent voor mezelf kunnen besteden om de maanden door te komen. We kregen een bonus in december die ik uitsmeerde tot mei en ik weer vakantiegeld kreeg.

Dat smeerde ik dan ook weer uit, hopelijk tot december en dan graag met een bonus, dan ging het allemaal net. Jarenlang. En zo is alles uiteindelijk terug betaald, kreeg ik een betere baan binnen hetzelfde bedrijf en hield ik eindelijk een heel klein beetje geld over en begon ik te betalen aan Frans. Dus moedwil en niet willen betalen is daar nooit bij geweest in elk geval. Met al wat er nu allemaal gebeurd is, voel ik me volledig vrij van schulden, wat er ook verder door hem of anderen gedacht mag worden.

Het brengt alleen wel heel veel vergeten pijn naar boven maar ook daar kom ik wel weer doorheen hoor. Ik ben een bikkeltje. Het enige wat Frans niet begrijpt is emotionele waarde, want waarom zou hij anders mijn moeders kleding in het schuurtje willen laten beschimmelen? Veel geld zal het niet waard zijn. Troostdekens maken is iets wat hij absoluut niet kan begrijpen. Hij wil ons gewoon treffen want daar gaat het hem om.

Dat moet hij zelf weten, ons kan het niet meer raken. Maar de spullen houden van iemand die daar volledig buiten staat? Dat is toch echt wel een heel klein beetje zielig, dat is mijn mening. Als ik nu even kijk naar de emotionele schade die wij allemaal hebben opgelopen de afgelopen maanden dan weet ik voor mij dat ik in elk geval helemaal klaar ben met alles. Zo, ik haal nu even mijn broek weer op, ik krijg koude billen.

"Goed en kwaad grenzen aan elkaar; daarom krijgt de deugd vaak de schuld van wat de ondeugd misdreven heeft.

Bron: karakter
"

Ovidius Romeins dichter 43 v.C. - 17 n.C.

Wat ik gedaan heb vandaag, ik heb de chippen van de kleintjes geregistreerd en ook direct de andere 3 op dezelfde site maar bijgevoegd en daar ook geregistreerd. Ze stonden al wel ergens anders geregistreerd hoor. Dat tientje rondde mooi het bedrag af van de dierenarts gisteren. Verder heb ik echt wel 2 boterhammen gegeten en ik heb Moonlight en Aurora hun medicijnen gegeven, wat wonderbaarlijk simpel ging voor deze keer.

Alleen dat spul wat ik in hun mond moet spuiten, dat ging bij Aurora over haar bekkie. Snel op mijn vinger gedaan en op haar tong gesmeerd. Ik kan er nog steeds niet over uit dat zij zwaarder weegt dan Moonlight. Bizar vind ik dat, ze ziet er echt 2 x zo klein uit. Moontje is echt een beer om te zien. Zij het kleine frêle dametje. En dan gewoon 2 ons zwaarder zijn, wat best veel is bij katten. Ik ga haar geheim vragen.

Verder was ik veel van plan maar daar komt niets van. Ik heb nog genoeg in de vriezer om niet om te komen van de honger. Ik heb gisteren ook braaf rijst met kip en boontjes gegeten. Niet meer schelden tegen mij hoor, ik luister best naar goede raad. Ik doe er alleen niet altijd iets mee, daar kon ik mijn moeder ook helemaal gek mee krijgen.

Wel wilde ik het balkon even afspuiten, de rest moet ik voor op ladders kruipen en daar staat mijn hoofd niet naar. Dan lazer ik zo naar beneden. Nog maar even niet doen dus. Bovendien kan ik de boel nog niet schoonspuiten want Aurora ligt er zo heerlijk te slapen. Dieren overtroeven klusjes natuurlijk dus pas als zij daar weg gaat, zal ik er wel een paar liter water aan wagen. De rest, wat ook nodig moet gebeuren, zal toch echt even moeten wachten tot ik me wat beter voel.

Ik zat net achter de pc, een beetje te niksen eigenlijk. Ik zat op de web whatsapp en ik zie opeens dat mijn moeder een berichtje zit te typen. Dan gaat er wel even iets door je heen. Maar het was mijn broer, hij had een berichtje ontvangen van de moeder van het meisje waar mijn moeder zo gek op is. Ja, is, ik weet namelijk zeker dat ze daar nu nog gek op is. Ze schreef het volgende:

Beste Ben, Ik heb helemaal geen slechte gedachten over jou en heb alleen gevraagd waarom Frans niet bij zijn vrouw mocht zijn in de familiekamer. Wordt misselijk van de tekst over mij in dat blog. Wij hielden veel van Nannie en Marit had t fijn met haar en Frans. Hij is dement en jullie  begrijpen dat niet . Jammer. Ik kies geen partij maar kon me niet voorstellen dat Je moeder waar ik zoveel van hield de begrafenis zo wilde. Maak nergens een punt van verder. Ik kies niet want ik weet er niks van. Wens jullie het beste. Groetjes …

Haar naam laat ik weg natuurlijk en heb wat kleine typo’s veranderd. Zodra ik het gelezen had, werd ik weer bijna boos. Bijna hoor, die energie wil ik er gewoon niet meer in stoppen. Ik, degene die het gestuurd had, wordt volledig genegeerd en verzwegen, ook goed hoor maar het viel me gewoon even op. Waarschijnlijk omdat ze misselijk is geworden van wat ik in mijn blogs schrijf? Licht gevalletje van schuldgevoel? Ik HOUD trouwens van mijn moeder, dat ze er hier niet meer is verandert daar niets aan. Maar misselijk voelen?

Dat kan maar ik schrijf niets dan de waarheid en ALS je zoveel van Nannie had gehouden dan had je dat op een ANDERE manier gedaan. Want ik zou, wat ik ook zou voelen, NOOIT stennis schoppen op de uitvaart van iemand waar ik zoveel van zeg te houden. Dat zou ik nooit willen verstoren, ongeacht wat ik erover zou mogen denken. Maar dat geeft niet, misschien hebben wij toch veel van het goede van onze moeder mee gekregen.

Dat scheelt natuurlijk wel veel in hoe je bent en in het leven staat. Respect voor anderen heet dat wat ons zo is bijgebracht maar respect moet iemand wel verdienen. Dat krijg je niet gratis en voor niets als je een ellendeling bent, zoals Frans. Je krijgt wat je geeft hoor, in alles. Mijn moeder had dus van iemand die van haar zegt te houden toch wel iets meer respect verdiend. Zo lijkt mij dat in elk geval. Maar ja, wie ben ik natuurlijk. Helemaal niemand. 

Als je denkt dat mijn moeder het zo niet heeft gewild dan blijkt daaruit overduidelijk dat je mijn moeder inderdaad voor nog geen halve meter echt kent. Je kent alleen van wat ze je heeft willen laten zien. En dat geeft ook niet, daar kan je dan weer niets aan doen natuurlijk. Ik kende mijn moeder in dit leven namelijk al vanaf het moment dat ik adem haal en dat is een stuk diepere kennis en een delen van je leven en alles wat daarin voor komt, dan dat jij kan hebben.  Ik ken echt alle ins en outs van haar levensverhaal, net zoals verder iedereen waar ze echt close mee was. Hoe ze zich voelde, wat ze lekker vond, wat ze wel en niet leuk vond. Alles maar dan ook alles weet ik van haar, net zoals mijn broer. Kan jij dat ook zeggen? Ik dacht het niet. 

Dat ze zo van het meisje waar ze voor zorgde hield, dat staat als een paal boven water. Dat ze aan ‘de ouders van’ niet alles liet zien of aan ze liet weten, dat is typisch mijn moeder. Alles voor de buitenwereld er als goed uit laten zien. Zeker bij artsen want die zaten, wat mijn moeder betreft, nog steeds in een ivoren toren. En Frans dement?! Ja, als hem dat zo uitkomt! Of hij moet dement geboren zijn want ik ken hem niet niet eens anders. Frans bijna blind? Ja, ook als hem dat zo uitkomt. Goh wat is hij daarbij vaak door de mand gevallen. Ik zeg niet dat hij niets heeft aan zijn ogen hoor maar het is zeker niet zo erg als hij wilde dat wij het zouden zien of denken. Wij zijn helaas niet van gisteren en zelfs niet van eergisteren. 

Al de keren dat hij, bijna met zijn hoofd op het bord, stukjes vlees zat te snijden omdat hij het zogezegd anders niet kon zien, hebben we meegekregen. Alleen tien minuten later zat hij heel normaal, zoals iedereen, vlees te snijden. Was hij zijn façade even vergeten blijkbaar. Mijn moeder zat ons dan onder de tafel aan te stoten, kijk dan, kijk dan! Zat ze dan te mimen naar ons. Ja ma, dat hebben wij ook al vaker gezien hoor. Ook vaak genoeg dat hij opeens iets zei en wij dan verbaasd vroegen, hoe heb je dat gezien dan, heb je spontaan het zicht weer gekregen? En dan zei hij link niets. Dus ammehoela daarmee allemaal.

We horen natuurlijk nog genoeg, hij loopt ook opeens niet meer zo wankel en met zijn hoofd naar beneden, dat was alleen maar voor ons. Zijn zieke geest kennende was dat zijn manier om ons ongemerkt in de gaten te kunnen houden. Stel je voor dat we wat uit de kast zouden pikken misschien. Hij weet niet eens dat mijn moeder stiekem al het kristal in mijn tas had geduwd en dat zag ik pas toen ik thuis kwam. Ik ben het de dag erna terug gaan brengen, zo wilde ik dat niet hebben namelijk.

Verder heeft hij in alle gevallen nog steeds een enorme tegenwoordigheid van geest. Dat hij jou in de maling kan nemen, is wel logisch, dat komt ook omdat je de hele situatie niet kent en hem trouwens ook niet. WIJ begrijpen het namelijk DONDERS GOED. Wij waren daar vaak en de laatste maanden zelfs dag en nacht zowat. Dus dement? Ook ammehoela. Dat ik heb geprobeerd een onrecht recht te zetten was ook alleen maar omdat mijn moeder je hoog had zitten maar vooral uit respect voor mijn moeder en haar nalatenschap, en dat zijn WIJ haar kinderen en kleinkinderen.

Zo en nu ben ik daar ook klaar mee. Tante Wil, ik heb mijn best gedaan. Gewoon loslaten, dat doe ik ook. Sommige mensen willen niet weten hoe het echt zit maar alleen maar vast blijven zitten zoals ze het in hun hoofd hadden. Ik ben blij dat Marit het zo goed heeft gehad bij ma en Frans. Maar daar had mijn moeder toch wel de allergrootste hand in, verder niemand. Gelukkig heeft zij zo ook wat van het goede van mijn moeder meegepikt.

Daar zal ze vast nog wat aan gaan hebben in haar leven. Mijn moeder heeft de begrafenis gehad zoals zij het zelf zou hebben gewild. Zij was al zo lang klaar met die man maar ze vond het te zielig om hem nog alleen te laten. Zo was mijn moeder nu eenmaal. Liever voor anderen zorgen dan voor zichzelf. Een hel op aarde was het voor haar, dat hele huwelijk met hem. Altijd maar strijd en ruzie om vaak helemaal niets.

Ze heeft ons seintjes en tekens en gevoelens genoeg gegeven nadat ze overging, om ons dat te laten weten, daar geloven wij heilig in. Geloven? Niks geloven. We WETEN dat wel zeker. Je kiest niet want je weet niets? Dan had je gewoon je mond moeten houden op de begrafenis. Dat lijkt mij logischer als je niets weet want waar zou je dan wat over moeten zeggen?

Door te zeggen dat je je niet kan voorstellen dat mijn moeder zo haar begrafenis wilde, geef je ook nog eens even een steek na. Maar dat geeft niet, wij zijn niet te raken omdat wij wel beter weten. Mijn moeder was klaar met die man, de seconde dat ze haar laatste adem uit blies. Het is gegaan zoals het gegaan is omdat zij dat zo zou hebben gewild. Geloof dat maar lekker niet, hou je maar bij je eigen gedachten, prima hoor. Ooit zullen jullie vanzelf ook boven komen en dan kan je zelf zien hoe het voor mijn moeder was, als je dat echt wilt weten. Komt goed, duurt alleen nog ff.

Zit ik me toch nog een klein beetje op te winden hier. Maar dat geeft niet, ik ging het al bijna missen zowat al dat gezeik. Dat is zo wel weer weg hoor, ik kan heel goed loslaten. Zo. Ik ben het al weer kwijt nu. Nu zit ik ook weer met een volgend probleempje. Ik had nog wat spullen van Dré in de auto liggen die ik terug moest geven. Toen ma opeens naar Delft wilde heb ik die in het schuurtje gelegd want anders kon Kim niet mee. Krabpaaltje, mandje, houtkrullen voor de bak, wat voer en de haspel van Dré, waar heel groot zijn naam op staat. Hij wil toch eigenlijk wel graag zijn spullen terug.

Ik had ook niet voorzien dat het zo zou lopen want anders had ik het nooit in die schuur laten staan natuurlijk. Hoe we dit gaan oplossen weet ik niet goed. San wil wel mee het gaan halen maar ik wil Frans geen voer geven om weer slecht over ons te praten. Dat gun ik hem niet eens. Al heeft hij geen aanleiding nodig hoor, hij verzint het er anders zelf wel bij.

Dré zal het eerst zelf proberen, zegt hij net. Ik heb hem uitgelegd dat we geen gezeik meer willen. Gewoon netjes uitleggen waarom het daar ligt en ik heb verteld waar het moet liggen. Dan horen we vanzelf wel weer hoe dat gegaan is. Die haspel heeft hij volgende week nodig. Desnoods koop ik een nieuwe voor hem. Alles beter dan die man nog meer te zeiken te geven. Die arme buren moeten dat maar steeds aanhoren, vind ik dan weer rot voor ze…

Met de kleintjes gaat het prima na de operatie. Ik werd vanmorgen volledig van de voet gelopen door galopperende kittens. Ze hebben blijkbaar nergens last meer van. Brood met kipfilet kan ik in elk geval ook nooit meer veilig eten. Dat wordt zo met een sis uit mijn handen gegrist. Ja, dat doet de kleine lieve Rainbow gewoon. Skylar zou zoiets nooit doen, die is niet zo fel. Die is alleen maar liefde. Behalve voor Aurora, die plaagt hij graag.

Zij loopt dan te blazen maar hij blijft haar maar achterna lopen en naar haar staart slaan. Dat vind ik zo schattig. Kleine lefkikker. Alleen als ze omkijkt dan schiet hij snel weg. Moontje lijkt zich weer goed te voelen. Hij komt wel steeds even een aai halen. Hij eet kleine beetjes en drinkt wel zag ik gelukkig. Ik heb alles nagekeken maar zo te zien heeft hij niet meer gespuugd. Gewoon maagpijn van de haarbal gehad denk ik, en flink ook. Met alle 4 is het weer in orde, nu Sunshine nog naar huis, dan ben ik helemaal gelukkig, of ik me nou al wel of niet goed voel. Dat komt vast wel weer.