Ik heb het woensdag niet eens gevraagd, of ik die 2 dagen niet meer hoef te komen. Dus ik ga komende donderdag weer de apothekersassistente uithangen. Ik heb wel een keer of 2 gezegd; ‘zo sorry, ik moet nu even gaan zitten hoor’. En dan kon ik even gaan aanschrijven. Voor 2 dingen goed, mijn zere voeten, die op het moment al zeer doen als ik gewoon net uit bed kom, maar ook om die skills weer een beetje op te halen. Toen ik een keer vroeg, wat ik met een bepaalde contra indicatie moest doen, zei de apotheker; ‘zoek het maar uit, je bent nu gediplomeerd’. Eh ja dat wel, maar nog zonder echt enorm veel ervaring. Het is niet dat ik niet weet wat te doen maar ik zoek misschien nog wel een beetje bevestiging. Kwam goed hoor, ik deed niet zomaar wat.

Het was best druk, we hadden een enorme vracht binnen gekregen. Eer alles was opgeruimd en alle bestelde recepten waren weggewerkt, waren we al een heel eind verder. Rond half 5 was het enorm rustig en vroeg ik of ik weg mocht. Ik had het wel gehad en voelde me erg oververmoeid. Ik heb natuurlijk nog geen dag echt gerust en dat voelde ik wel. Toch was dit wel goed, nu weet ik ook dat ik echt nog wat rustdagen moet gaan pakken, voor ik eraan toe ben, om weer hele dagen te gaan werken. Dat roofbouw plegen gaat dus niet in een weekje over. Ik had eerlijk gezegd verwacht van al mijn klachten af te zijn, na de verhuizing. Think again.

Donderdag heb  ik weer meters gemaakt, en ik werd gebeld door de dame van WW@work, en we hebben het over die CV cursus gehad van dinsdag. Ja, ik ben er nog niet aan toe gekomen. Dinsdag even mee zitten stoeien, je hebt mooie templates in Word zelf maar daar past mijn CV echt niet in. En als je meer tekst hebt, en ja, ik ben 58 dus ik heb een flinke CV, dan krijg je het niet mee naar een volgende bladzijde. Dus dat schiet niet op. Ik kom er nog niet goed uit, hoe ik een mooie kan maken. Misschien eens proberen met tabellen, daar kan ik goed mee werken. Ook een idee.

Ik vertelde haar iets over mijn ziek zijn en hoe ik van daaruit die opleiding ben gaan doen. En hoe ik nu roofbouw had gepleegd weer, door die verhuizing in combi met de examens. Dus eh, ze doet wel steeds alsof ik niet mee wil werken of in elk geval niet hard genoeg, maar ze heeft geen idee waar ik vandaan kom. En dat wilde ik haar toch even meegeven. Ze onderbrak me omdat ze om 10 uur de volgende moest gaan bellen, prima hoor, maar je moet niet oordelen voor je het verhaal kent. De rest mail ik je wel. Ik laat niet meer over me heen lopen, in elk geval.

Bij het verder opruimen, vond ik een naambadge. Maar het gekke was, het was er eentje van Deborah van Bokkem, mijn collegaatje. Punt 1, hoe komt dit in mijn bezit, hoe raar dat ik dat ná de verhuizing opeens vind. En punt 2, hoe toevallig is het, dat zij morgen koffie komt drinken? Nou ja zeg! Ik wist wel direct waar het van was. Ik ben benieuwd of zij dat ook nog weet. Ze heeft me goed geholpen met verhuizen, hulp waar ik echt erg verrast door was, maar nog veel blijer van werd. Ze wilde even zien hoe het hier geworden was. Zij had alleen die puinhopen met volle tassen gezien natuurlijk.

Ze was aangenaam verrast door hoe het geworden is, en het is natuurlijk nog lang niet klaar. Vooral de art corner nog niet natuurlijk. Daar hangt nog niks en aangezien ik mijn broer niet meer gehoord heb, zal die wel niet komen. Voor mij is dat afhankelijk zijn echt het ergste wat er is maar ja, ik zal het ermee moeten doen. Ik heb niks te vertellen daarin. Braaf wachten moet je, tot ze zin hebben. Meer zit er niet op. Ondertussen zoek ik elke keer meer uit. Deborah was in elk geval weg van het uitzicht. We hebben de pui lekker een stukje open gezet en dan hoor je de boten ook varen. Heerlijk! Stof tot praten hebben we altijd wel, vaak teveel zelfs maar altijd leuk.

Ze komt binnenkort weer een keertje langs piepen. Hopelijk zijn dan al die draden van de vloer in de huiskamer en hangen de planken en de kistjes in de art corner. Zodra dat gedaan is, kan ik het afmaken. Al zal dat met de kleding nog wel even gaan duren. Maar dat doe ik dan ook als laatste. Ik heb genoeg gevonden, om mee te kunnen leven voorlopig. De rest komt nog wel. Er is nog maar 1 doos. Ja, dat lijkt heel wat, maar ik had niet zo heel veel dozen. Het waren meer tassen. Daar staan er nog een paar van in de art corner. Maar ook niet zo heel veel meer hoor.

Die ene doos was de grootste, en bovendien vol met pijlen en ‘DEZE KANT BOVEN’. Je mag raden hoe hij staat. Ja, op zijn kop inderdaad. En er stond nog aardig wat bovenop ook, dus ik kon het nog niet checken. Eindelijk kreeg ik het dan toch nog leeg daar bovenop. Vlak voor Deborah kwam, was dat. Ik maakte de plakband los en wierp een blik in de doos. Oh nee!!! Het zijn al mijn penselen en weet ik het allemaal. Die had ik zo in die doos gezet, dat ze allemaal rechtop zouden blijven staan en ook gesorteerd. Ik had ze eindelijk precies zoals ik ze hebben wilde namelijk. Vandaar ook die pijlen en het ‘deze kant boven’. Maar ja, daar ging het dus even mis!

De doos nu rechtop zetten, heeft geen nut meer. Alles is al door elkaar gevallen natuurlijk. Ik zie de onderkanten van de mandjes nu, waar de potten instonden, met alle penselen en ander art gereedschap, als paletmessen en weet ik veel wat nog meer. En alles ligt nu op de bodem, die eigenlijk de bovenkant hoorde te blijven. Tja, alsof ik nog niet genoeg te doen heb. Als de planken zouden zijn opgehangen, dan had ik ze zo uit de doos kunnen tillen, en daarop kunnen zetten. Maar dan hadden ze wel op die pijlen moeten letten. En dat is helaas niet gebeurd. Werk aan de winkel, of nou ja, méér werk aan de winkel.

Zondag zat ik met een hele tafel vol met schroeven, haken, oogjes, spijkers en diverse gereedschappen. Ik kreeg het benauwd ervan zowat. Ik had me al voorgenomen, dat doe ik zondag, alles weer helemaal uitzoeken en dan gelijk die was-kast opnieuw inrichten en dan zo, dat ik overal aan kan en bij kan. En zo vond ik weer wat dingen terug, die ik in het begin ergens in een laatje had gedaan, zo van ‘even uit de weg’. Maar ja, dat onthoud je dan niet. En ik wist bijvoorbeeld, ik heb nog wel 4 of 5 nieuwe pakken vuilniszakken. Bijna was ik die weer gaan kopen. Gelukkig vond ik ze zondag weer terug, dat en meer. Dat was fijn en nog veel fijner, dat die kast nu wel zo’n beetje is, van binnen, zoals ik hem hebben wil. Er moeten nog wat dingetjes op de muur, maar dat komt nog wel.

Met Ben samen die klep erop gezet, en het halmeubel zit nu vast aan de muur ook. Als er een jas of vest blijft steken, trek je in elk geval niet de hele kast om. Ik heb wanten en sjaals in de kast, in een doos. En onder de klep zitten al mijn handtassen. Dat kwam mooi uit want ik wist eerst niet, waar ik ermee naartoe zou moeten. En opeens kreeg ik deze ingeving. Opgelost! Uiteindelijk was ik in de late zondagavond pas klaar. Bek af weer natuurlijk. Maar de slaapkamer is nu helemaal af. En de huiskamer bijna en de hal ook, op die grote schuifdeur na dan en wat foto’s die moeten worden opgehangen.

Alleen die grote hoop rommel in de art corner, dat gaat nog wel wat voeten in aarde hebben, voor ik daar doorheen ben. En ik merk echt dat ik er onrustig van word. Ik kan er niet lekker rustig in werken. Normaal kon ik me daar wel voor afsluiten maar dat lukt me nu niet zo. Nou ja, zal ook wel een reden hebben. Ik sleepte me naar bed en ik was dan ook direct weg. Maandag ben ik eerst even op mijn gemak gaan shoppen. Ik moest een stekker ruilen bij de Gamma, en ik ben even naar de Action gegaan voor 5 dezelfde lijsten. Later ben ik even gaan bankhangen en ja, dan val ik in slaap. Ik heb nasi gemaakt en dat was het wel een beetje.

Dat bankhangen kwam omdat het zulk prachtig weer was. En het is hier dan zo zonnig, dat ik heerlijk de schuifpui open had gezet. Oh wat is dat genieten! En het was zo lekker in het zonnetje, dat ik heerlijk ben weg gesuft. Heerlijk was dat, zo te dutten. Briesje over je heen, zonnetje in je gezicht. Ik voel me hier meer buiten zitten, zo op de bank, dan ik op mijn ieniemienie balkonnetje zat in de Bellamystraat. Geloof me maar! Daar zat ik met mijn knieën tegen de spijlen en er was nooit zon aan die kant.

En dan zegt er iemand, ja maar ik zie glas aan de onderkant en een hek aan de bovenkant. Eh ja, en dan? Op dat balkon zat ik helemaal in het gaas, want de cits konden overal ontsnappen en dat was zo voorkomen. En dan zat ik nog én krap én koud. Nu zit ik met een groots uitzicht en 2/3 van de muur is weg, is open. Dat voelt echt alsof je buiten zit, al is de onderkant ook glas, maar dat is een veiligheidsoverweging. Zodat je er niet zomaar uit kiept. En dat hek? Dat is gewoon een raamwerkje met gaas. Dat voelt dus absoluut niet afgesloten.

Op mijn balkon was het gaas van die kleine hokjes van 2,5cmx2,5cm. En nu is het gat 5x7. Dus eh, waar zit ik nou opgesloten? Ik geniet ervan en dat kan niemand me afpakken, hoe negatief ze er ook over willen spreken. Kom je uit een villa met een stuk grond eromheen, ja, dan zal je dit ook niks vinden, dat begrijp ik heus wel. Maar eh, ik ben er alleen maar op vooruit gegaan, in echt alle opzichten. Zal het hier erg warm zijn van de zomer? Ja, vast wel, maar dat was het in de Bellamystraat ook. En hier heb ik alles zo afgeschermd, dat alle ramen volop open kunnen, zonder gevaarlijk te zijn voor de poezels.

Wie krijgt mij down? Ik denk niemand meer. En ook al heb ik nog veel werk, ik vind het toch wel leuk ook, dat uitzoeken. Het is alleen dat mijn lijf nog niet helemaal meewerkt. Maar ook dat komt goed. En als straks eenmaal alles hangt dat hangen moet, dan kan ik echt alles zo gaan zetten, leggen en wegwerken, zoals ik dat zelf wil. En dan gelijk onthouden waar ik wat leg. Ik heb gelukkig nu ook een labelmaker. Dat scheelt wel hoor, dan zet ik zo op laatjes, wat erin zit.

En ik ben nog altijd even creatief met oplossingen. Want van mijn ijzeren ladekastje, waren er tijdens de verhuizing, twee handvatjes kwijt geraakt. En ik had er eentje meegenomen naar diverse doe het zelf zaken, maar nergens hadden ze die afstand tussen de pootjes. En het is een ijzeren kastje, metaal in elk geval. Daar krijg je niet zomaar andere afmetingen in. Daarom dacht ik goed na, hoe ik dit op kon lossen. Touw vond ik niks, dat zou slap gaan hangen. Ijzerdraad is een optie, maar ja, dat doet zeer aan je vingers, want die laden zijn best zwaar. En na een tijdje had ik het hoor, opgelost! Ik heb gewoon zwarte Tie Wraps gekocht, kabelbinders.

Ik had wel van die dingen in huis, bergen zelfs. Maar ja, allemaal wit en of veel te klein of veel te dik. En mijn oog viel, toen ik de stekker ging ruilen, op precies die, die ik nodig had. En nu heb ik weer een net kastje. Daar hoef ik geen handvatje meer voor te kopen! Werkt prima! En ik heb ook weer daardoor 2 tassen papieren weg kunnen leggen. En ik heb opgeschreven, welke labels ik voor welk laatje moet maken. Komt goed. Zo doe ik elke keer wel iets. Het is weer tijd dat ik weer wat met de kledingtassen en boxen ga doen maar ja, dat moet wachten tot donderdag. Dinsdag webinars gehad, woensdag naar de apotheek, voor nog een dag stage inhalen. En dan vraag ik of ze het goed vind, of ik het hierbij laat. Ik heb voor de komende 2 weken, ook nog webinars gepland staan, van het UWV. Altijd handig, en dan kan ik daar beter mijn tijd in steken. En bovendien loop ik ze toch in de weg, als er stagiaires zijn. Voor ons allemaal makkelijker, lijkt mij. Maar goed, dat hoor ik woensdag dan wel.

Vorige week donderdag werd ik opeens weer zo beroerd. Om 11 uur ’s morgens werd ik al naar, en ik werd opeens overvallen door een echt gemene maagpijn. Zo erg zelfs, dat ik op de bank ging liggen en met mijn ogen dicht mijn maag een soort van vasthield. En zo viel ik in slaap om uren later wakker te worden. Mijn lijf gaat weer een klein beetje de baas spelen. Iets waarvoor ik zo bang was, tijdens de verhuizing. Ik weet namelijk, dat als het echt niet meer kan, ik zo gevloerd kan worden. Dat is gelukkig niet gebeurd tijdens het verhuizen, want dan weet ik niet hoe ik het had kunnen redden.

Mijn lijf speelt nu wel een klein beetje de baas weer op het moment, maar lijkt toch te weten wanneer dit echt onmogelijk is. Dat is dan wel weer aardig van haar. Nou ja, ik heb genoeg afgezien natuurlijk, lichamelijk. Maar ik kon nog door, al moest ik mezelf echt ertoe dwingen, zo af en toe, dat ik echt voelde, ik kán niet meer. En dan kan je toch nog wel een keer, hoe kapot je je ook voelt. Dat zijn weer echt die reserves die ik verspeeld heb en ik was nog niet eens zo lang bezig om überhaupt weer reserves te krijgen. Want ik had zelfs de gas uit mijn tank gereden, toen ik zo ziek werd. Daarom denk ik nu, dat mijn lijf af en toe opeens weer vind dat het een dagje banken moet worden vandaag.

En dan wel zo, dat ik als een blok in slaap val. Ik vind het anders zo’n zonde van mijn tijd, dat ik me daar druk om zou maken, ware het niet dat ik er opeens even niet meer ben, op deze manier. Wel knap, als je dan zo bedenkt, dat het op zich toch buiten mij om gaat. Ik heb gewoon niks te vertellen op die momenten. Ik weet dan wel dat ik er echt aan toe was en dat ik nu af en toe ook echt een beetje rust in moet plannen. Maar met zoveel te doen, vind ik dat moeilijk. En dus wordt er ingegrepen, zo voelt het voor mij tenminste.

Op vrijdag ben ik de laatste kast in elkaar gaan zetten, het halmeubel, zoals met een mooi woord mijn nieuwe kapstok wordt genoemd. Het leek zo makkelijk te zullen gaan. Zelfs Rainbow zat de tekeningen te bekijken en het leek hem ook niet al te moeilijk (al zat hij gewoon zijn staart te wassen hoor, het leek net echt). Jysk gaat een stapje verder dan Ikea. Alles is genummerd in de beschrijving. Maar je heb ook je zakjes schroeven allemaal apart, met letters erop, zoals ik al vertelde en op elke plaat of plank, zit een stickertje met een nummer. ‘Nou, dat moet zo gepiept zijn’, dacht ik nog.

Als ik al snel ben met die Ikea pakketten, en die zijn soms flink lastig, dan is dit vast een eitje. Dat was de boel uitdagen natuurlijk. Alles bleef maar los zitten en de manier waarop het vast moest, werkte niet zo goed, zoals zij dat gedaan hadden. Ik ben bijna gillend even achter de pc gekropen. Ik merk dan ook gelijk, dat zodra ik iets doe, mijn handen direct weer gevoeliger zijn. Ook als een soort rem? Ik denk het wel. Toen ik weer wat was afgekoeld, heb ik het nog een keer geprobeerd, geen succes. En toen ben ik het maar totaal anders gaan aanpakken. Niet volgens de regels maar uiteindelijk kreeg ik zo wel de kast in elkaar. Want opgeven, dat doe ik niet zo snel. 

Hij moest alleen nog worden vast gezet aan de muur, en de klep moest er nog op. Maar ja, dat was een handeling, die ik met geen mogelijkheid alleen kon uitvoeren. Er moest iemand die klep vasthouden. Dat doe ik dan zaterdag wel, met mijn broer. Mijn nichtje kwam ook nog langs, met een prachtige bos bloemen! Die vond het huis ook prachtig geworden. Nog niet klaar maar ja, ze kon er doorheen kijken. Zoals de zwarte kast, die ik nog wit moest maken. Ze stond ervan versteld, dat ik de bank zelf had bekleed. Ik zei haar ook wel, dat dat wel de laatste keer was geweest. Want je bent ook veel geld kwijt, zit lang in de rommel en hebt erg veel werk eraan.

De volgende bank wordt gewoon gekocht. Maar zolang hij nog mooi is en zo lekker zit, hou ik het bij deze laatste versie. Dat komt wel weer een keer. Voorlopig zit ik prima. En ik vind het juist leuk om meubels en ook mijn omgeving bij elkaar te laten passen. Mijn nichtje zal nog opkijken als alles hier helemaal klaar is. Daar ben ik goed in namelijk. Toen mijn broer zaterdag weer weg ging, waren de slaapkamer en de huiskamer klaar. Tenminste, daar hoefde hij niet meer te boren.

Dacht ik toch. Ik had namelijk al bedacht, dat ik boven de kast, die rare leegte daar, wilde vullen met 5 mooie foto’s van de cits. Ik heb ooit 2 grote canvas foto’s gehad, van Moonlight en Aurora en daar zouden die van Rainbow en Skylar nog bijkomen. Nou, dat zal in dit leven niet meer gebeuren. Bovendien heb ik de kasten uit elkaar gehaald en heb ik geen plaats meer voor zulke grote dingen. Dus heb ik grote lijsten gekocht, en daar een A4 formaat foto ingedaan van de cits.

En daarom heb ik nu toch nog 5 gaten nodig in die betonnen rot muur. Maar nu, met de nieuwe boormachine, is de muur zo zacht als boter, zo lijkt het toch. Ik heb toch nog weer andere foto’s erbij gezocht ook nog. De cits zitten nu allemaal ongeveer even groot en volledig op de foto. Dat vond ik leuker. De eerstvolgende keer dat broer komt boren, dan moeten deze er ook ff bij. Maar dat is zo gebeurd. Ik heb al uitgerekend waar de schroeven moeten komen.

Er gaat nog veel op zijn capabels bij Capabel. Vandaag kon Saskia, de apotheker, gelukkig mijn laatste examen uploaden. Alleen mijn stage uren staan nog op 0. En vroeger kon zij dan ook de uren uploaden daar, maar dat ziet ze nu nergens. Ze vroeg aan mij hoe het moest. Eh. Ja dat weet ik natuurlijk niet. Daarom heb ik er maar weer een mail uitgegooid en ook weer eentje aan Wally, de slome duikelaar. Jeetje zeg! Ik heb er ook ingezet, dat ik bijna de bijstand in moet, en dus wel graag snel een baan vinden wil en daarvoor dat diploma verdorie nodig heb. Misschien helpt het? Dus maar weer even afwachten hoe snel ik antwoorden en/of cijfers krijg. Erg vermoeiend hoor, dit. Ik vraag me echt af, of ik het nog in 2020 binnen heb allemaal. Ik ben benieuwd!