Ik hoop maar dat het aan het weer lag. Skylar was gisteren eigenlijk wel onuitstaanbaar. In de avond ging zelfs Moonlight gek doen. Er is boven, in het kattenkamertje, ook van alles omgevallen. Daar ga ik straks de schade maar eens bekijken. Zo'n gekkenuurtje vind ik niet erg hoor, dat is normaal met katten. Gisteren was Aurora alleen steeds het slachtoffer van allerlei aanvallen van Skylar. Die bleef gewoon aan de gang. Niet normaal. Ik vond het zo zielig voor haar. Ik had echt met haar te doen. Ze kon niet eens op haar gemak even wat drinken zonder dat die donder bovenop haar sprong.

Pas toen ze hun laatste snoepjes gehad hadden, keerde de rust weer. Vanaf het moment dat iedereen wakker wat tot die tijd verloor hij zijn vervelende bui niet. Ik moet hem dan wel een grote mond geven, dat kan niet anders. Dat hij hierdoor gaat denken dat hij altijd de pineut is, is dan ook zijn eigen schuld. Hopelijk heeft het toch enig effect zodat hij dit soort dingen een keertje zal laten. Zelfs tijdens het snoepjes geven, bleef hij haar lastig vallen. Toen ik hem een streng vingertje toestak en zei dat hij daar mee op moest houden, gaf haar daar een tik op. Nou ja zeg, kappen nou hoor!

Ik hou er geen seconde minder van hem door maar het is wel lastig omdat ik elke keer boos zijn naam uit moet spreken. Ze weten donders goed hoe ze heten, dat vind ik altijd wel grappig om te zien. Als ik, zelfs heel zacht, Rainbow roep, dan komt hij binnen no time aangehuppeld. Hij verbindt zijn naam aan lekkers krijgen, dat was daarom ook snel gebeurd. Met Skylar zit het weer anders. Die hoort zijn naam vaker uitroepen als hij iets stouts doet. Als ik hem soms inderdaad roep om iets lekkers te krijgen, kijkt hij dan ook heel voorzichtig om een hoekje wat er aan de hand is.

Volgens mij is hij gewoon aan het puberen of zo. Het is wel vermoeiend. Er liggen nu regelmatig plukken wit haar door het huis en dat vind ik voor haar zo zielig. Ja, ze is een diva en doet zelf ook niet vriendelijk tegen hen maar ze valt ze niet lastig uit zichzelf. Ze loopt er eerder met een flinke boog omheen. Rainbow kan haar ook wel eens opeens gaan meppen maar zo heel anders als Skylar dat doet. Je ziet dat het meer een soort uitproberen is. Skylar gaat er vol voor. Die springt zo bovenop haar en bijt. Dat vind ik niet kunnen, daar trek ik de grens.

Met Moonlight speelt ze echt, die mag wel van haar met haar stoeien. De andere twee hebben dat nog niet voor elkaar. Skylar is natuurlijk jong en speels. Hij weet de grens alleen niet zo goed en zij roept iets in hem op waar hij tegen wil rebelleren. Dat begrijp ik dan ook best. Als je steeds moet zien dat er eentje het onderspit delft, dan is dat gewoon niet leuk. Een keertje, prima, ze hebben hun eigen regels. Zoals hij aan de gang blijft, dat kan niet. Daar blijf ik dan wel steeds tussen komen. Hopelijk is het over een paar maanden beter tussen hen. Moonlight heeft een band met haar en ook Rainbow zoekt regelmatig toch een soort van toenadering. Alleen Skylar wil alleen maar aanvallen zodra hij haar ziet en dat mag gewoon niet.

Als ze dan naast me op de bank komt 's avonds, dan kan ze zo'n diepe zucht slaken. Hè hè, eindelijk rust. Als ze naast mij ligt, dan durft hij natuurlijk niet. Hij weet wel beter. Gisteren ging het alleen zover dat hij haar tot boven achterna bleef gaan. Hij ging er een paar keer zelfs voor naar boven en hoorde ik haar gegil helemaal hier. Dat kan natuurlijk niet.

Zat ik net te denken bij mezelf, goh ik heb nog geen goeiemorgen gekregen van ma, stuurt mijn broer een foto van een lantarenpaal, waar een grote 13 op geplakt zat. Net op het moment dat ik me zat te bedenken dat ze het nu toch echt niet met de temperatuur voor elkaar kan krijgen, stuurt Kim een berichtje van de temperaturen enzo. Daar staat weer bij dat de gevoelstemperatuur -13 graden is. Nou ja, dáár had ik niet aan gedacht natuurlijk. Hoe verlang ik naar de +13 graden die het nu van mij op zijn minst had moeten zijn. Het is zelfs berenkoud hier aan mijn bureau, enkel en alleen omdat hier een groot raam zit waarvan de kou gewoon je tegemoet komt. Brrrr, dit zijn niet mijn favoriete temperaturen hoor. Jakkes.

Het is ook eigenlijk van de gekke. Het is nu voorjaarsvakantie en het is wel tien keer zo koud als het was in de kerstvakantie. Schiet mij maar lek. Nee, ik wil geen sneeuwpop maken! Ik wil naar het strand in de zon, zandkasteeltje bouwen of zo. Dit vind ik niet leuk meer. Ik moet boodschappen gaan halen maar ik kan niet eens vroeg gaan omdat ik anders moet krabben. Waarschijnlijk moet ik dat toch wel als ik later ga, zo koud is het. Ik vind het maar niks hoor. Het enige voordeel is dat het er nu normaal uitziet als Moonlight weer op de kachel gaat liggen. Dat doet hij nog steeds dagelijks maar nu snap ik hem wel. Het is gewoon echt ijskoud. Gevoelstemperatuur - 13??? En ik moet nog naar buiten? Zoveel truien heb ik toch zeker niet?!

Ik zie er nu al tegenop in elk geval. Gelukkig kan ik nu met de auto. Een paar jaar geleden moest ik nog met de fiets. Daarom mag ik niet klagen want ook toen moest ik wel. Als de boodschappen op zijn dan zijn ze op. Toch kan ik, nu ik alles met de auto doe, een stuk minder goed tegen de kou dan toen ik alles op de fiets deed. Kan ja nagaan hoe snel je verwend bent. Ik weet nog wel dat ik, het was een paar winters geleden ook - 20, naar mijn werk fietste en midden in de nacht ook weer terug moest fietsen. Dat was pas afzien. Als je dan halverwege was, dan warmde je wel een beetje op hoor. Het enige dat je niet goed kon beschermen waren je ogen en je dijbenen. Voor de rest zat ik volledig ingepakt.

Daarom, nu met de auto is het lang niet zo afzien als toen. Maar ik heb wel last van benauwdheid ook in die kou. Dat is echt niet zo prettig en als ik zoals toen nu nog met de fiets had gemoeten, dan had het er niet zo goed voor me uitgezien. Gelukkig is dat niet zo, maar benauwd blijft het wel buiten nu voor mij. Al is dat zeker niet de reden dat ik niet zo blij ben met kou. Dat is meer gewoon omdat het zo koud is. Gelukkig met een mooi zonnetje, dat dan weer wel. Dat scheelt weer alles.

Ik kan wel eens piepen van benauwdheid maar de cits hebben in hun speelmandje ook zo'n piepende kip liggen. Toen er eentje, Skylar natuurlijk, van de week weer eens het onderste speeltje wilde, stond hij erop. Er vlogen wel drie katten alle kanten op. Ik heb me rot gelachen. Later kwamen ze sluipend terug en gingen de boel weer onderzoeken daar. Echt leuk. Minder leuk is dat het potje met gemalen pillen verdwenen is. Dat zullen ze wel weer gepikt hebben en mee gespeeld hebben 's nachts. Op zich geen man overboord maar toch, het waren aardig wat pillen.

Ik zal het wel weer een keertje vinden en als ik straks terug ben van de boodschappen, dan zal ik wel weer een nieuw voorraadje malen en een klein potje zoeken waar dat droog in bewaard kan worden. Anders moet ik zo maar een nieuw potje kopen of zo. Lastige jongens hoor hier. Alles wordt gepikt en mee gespeeld en zo ben je heel vaak iets kwijt. Iedereen die katten heeft, zal hetzelfde hebben. Ik heb echt al het hele huis doorzocht maar niets kunnen vinden. Het potje is en blijft weg. Wedden dat ik het vind zodra ik weer een nieuwe voorraad heb gemalen? Ik ken dat. Dan kan ik in elk geval weer even flink vooruit. Blijf ik, zoals altijd met van dit soort weer, me afvragen of Sunshine ergens warm kan schuilen. Dat hoop ik toch zo...

"Ware woorden zijn niet mooi, mooie woorden zijn niet waar."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Als je geen nieuws kijkt dan mis je weinig eigenlijk. Alles wat echt spraakmakend is, zie je vanzelf wel voorbij komen in social media. Zoals gisteren de baby die ontvoerd is, daar zag ik ook overal van alles van voorbij komen. Maar ook dat Mies Bouman het eens aan de andere kant is gaan bekijken. Ik zei gelijk 'ma, er komt een hele bekende van jou boven!' Ma was gek op Mies Bouman. Ik eigenlijk ook wel, zij maakte echt deel uit van mijn jeugd. Van de uitzending van 'Het dorp' weet ik niet veel meer. Dat kan ook niet, ik was toen een maand of acht. Daar werd zij echt bekend mee. Maar wie van rond mijn leeftijd ken één van de acht niet?

Dat was echte zaterdagavond kost. Wie heeft er niet zitten proberen alle voorwerpen op de lopende band te onthouden? Je kreeg ze wel niet thuisgestuurd maar toch, het idee dat je daar zou zitten en dat het wel zou gebeuren. Er zaten wel eens mensen bij die er enorm veel wisten en dan ook met bergen prijzen naar huis gingen. Maar er zaten er ook bij die helemaal dichtklapten en er maar een paar kleintjes wisten te onthouden. Dan zaten wij te gillen welke wij allemaal nog wel wisten. Dat waren dé zaterdagavonden van de jaren 70. Maar ook was ze bij alle Sinterklaas intochten.

Ik vond haar altijd enorm sympathiek en met mijn miljoenen Nederlanders. Nederland is één van haar eerste echte televisie iconen kwijt met haar. Maar boven zijn ze een leuk mens rijker. Wat een mooie manier om over te gaan. Niet ziek, gewoon klaar hier. Je tijd zit erop. Dat zou voor iedereen een zegen zijn. Mooier kan je het niet hebben. Ze heeft voor veel goeds gezorgd dus dat is er een mooie afsluiting van. Nou Mies, goeie reis, ik zie je later nog wel een keertje! Doe de groeten aan mijn moeder, al kan ik dat zelf ook wel. Dat zal ze leuk vinden!

Zo is het leven en zo blijft het ook. Je komt hier en je gaat weer ook. Vorige keer hoorde ik op tv dat mensen die nu onder de dertig zijn, de kans maken om honderden jaren oud te worden. Door de snelheid waarmee er nu allerlei technologie wordt ontwikkeld, zeker ook op medisch gebied, kunnen ze straks heel veel. Dan moet ik lachen, want wie zou dat nou willen? Ja, ik begrijp het als je denkt dat er niets meer na komt. Dat dit het is, dan is de koek op. Dat je dan wilt proberen je dood uit te stellen, daar kan ik nog enigszins begrip voor opbrengen. Alleen klopt daar geen zak van. Dood is helemaal niet dood. Dood is een deel van je evolutie en die zou je dus een behoorlijk stuk tegenhouden.

Iedereen komt daar nog wel achter hoor, ik maak me geen zorgen. Ook daar wordt hard aan gewerkt. En uitvindingen die voor minder pijn en ziekte zorgen, die kunnen nooit kwaad en die komen er ook niet voor niets. Maar buiten het feit dat mensen hun eigen evolutie tegen zouden houden, wat denk je ervan hoe het dan moet met de wereldbevolking? Want als iedereen zo oud zou worden en ondertussen blijven er maar kindertjes geboren worden, dan wordt het hier toch wel in een rap tempo veel te overbevolkt. Waar moet dat allemaal heen dan? Er is nu al niet eens geld voor ouderen en zorg, laat staan dan.

Ik begrijp daarom niet dat ze niet al die research stoppen om de hongerigen te voorzien van voedsel. Er is echt genoeg om niemand honger te laten hebben. Het gaat er alleen om waar het geld zit en waar het dan in gestoken wordt. Blijkbaar zijn een paar miljoen hongerigen niet zo belangrijk als kijken hoe we naar Mars kunnen gaan. Daar kan je veel beter je geld insteken. Zo krom vind ik dat. Als ik diegene was met het geld, zou ik met mezelf niet kunnen leven als ik niet zou proberen om eerst dat soort onrechtvaardigheden uit de wereld te helpen. Want eigenlijk kan dat makkelijk. Ze moeten het gewoon doen. Maar nee, zolang ze zelf geen honger kennen, zullen ze zich daar niet druk om maken.

Ach ja, er is zoveel van dit soort onrecht. Ikzelf kan er heel weinig mee. Ja, een keer drie euro overmaken naar S.O.S. kinderdorpen of zo. En dan maar hopen dat dit terecht komt waar het hoort of zo. Want dat weet je ook niet met al die liefdadigheidsinstellingen. Er blijft vaak genoeg veel aan de strijkstok hangen en daar wil ik niet aan meewerken. Alleen weet je dat altijd pas achteraf. Hoe vaak zijn zulke berichten al niet naar buiten gekomen. Ik zou wel eens willen kijken in het hart van zo'n iemand. Hoe denkt die persoon daarmee weg te komen? Uiteindelijk moet je allemaal verantwoording afleggen voor je daden. Daar komt niemand mee weg. Dat denken ze wel omdat ze nergens in geloven of ook maar een vaag idee hebben hoe het echt zit. Daar komen ze dan nog wel achter, iedereen krijgt terug wat ze geven. Goed of kwaad.

Rainbow zit weer eens te klieren voor mijn neus. Kim stuurt me iets maar dat kan ik niet lezen, hij vindt dat niet nodig. Dat ik hem dan stukjes probeer te sturen, zijn lijf een beetje links of rechts druk, dat vindt hij prachtige aandacht. Heel onhandig hoor maar ik kan er zo om lachen. Hij kan dat behoorlijk lang volhouden. Om toch te zien wat Kim me stuurt, pak ik gewoon mijn gsm. Hij heeft pech, ik ben en blijf toch een heel klein beetje slimmer. Pas als hij merkt dat ik gewoon door blijf werken verder, gaat hij maar bij het kozijn zitten. Ik probeer hem al weken te filmen als hij vogeltjes ziet. Dat is echt hilarisch, soms zit hij bijna te gillen. Alleen zodra ik de camera pak, komt hij die kopjes geven of zo en dan is hij het vogeltje vergeten. Jammer maar het gaat me echt nog wel een keertje lukken.

Gisteren kreeg ik een groot pakket binnen. Vier grote zwarte kisten. Daar ga ik een salontafel van (laten) maken. Dat heb ik ooit ergens gezien en dat lijkt mij zo handig! Ben en Daan doen het werk, ik strijk met de eer. Ik heb ook nog twee kistjes staan die een kastje gaan worden. Op wieltjes. Als alles straks klaar is, dan volgen er natuurlijk foto's maar dat kan nog even duren. Ik weet nooit wanneer zij tijd hebben en ik moet nog meer spullen hebben voordat de tafel echt gemaakt kan worden. Ik moet een plaat laten zagen waar de kisten op gemonteerd kunnen worden. Ze moeten ook nog gelakt worden.

Ze zijn nu nog ruw en mat. Wilde ik ze eerst in de twee kleuren van mijn tapijt maken, zwart zijn ze ook best mooi eigenlijk. Vooral als ze straks dan mooi glanzen. Daar moet ik dan nog maar goed over nadenken want ze moeten wel klaar zijn voor we ermee verder kunnen. Ik heb ze maar opgestapeld in de zijkamer maar ze zijn natuurlijk een behoorlijke sta in de weg. Ik heb niet genoeg puf om ze boven te brengen. Bovendien vergeet ik ze dan zo weer. Snel maar even over nadenken wat er nog meer bij moet. Die plaat waar ze op moeten, verf of lak, planken moeten er ook tussen komen. Niet bij alle vier, ik wil er eentje zo groot houden, daar kan een kat gaan liggen met een kussentje erin of zo.

Bij twee kistjes wil ik dan twee plankjes en bij die laatste gewoon eentje. Denk ik toch. Door de vier kistjes aan elkaar te schuiven in een vierkant, hou je ook een diep open vierkant in het midden over. Daar moet ook een plankje in en daar kan je dan een plantje of zo in laten zakken, of iets anders. Daar moet ik nog even over nadenken. Oh, ik krijg opeens nog een leuk idee. In dat vierkant zo'n lichtsnoertje op batterijen. Als je die aandoet, dan schijnt dat licht door de tafel heen. Geen idee of dat leuk is maar ik heb genoeg van dat soort lichtsnoeren in huis om dat uit te proberen. En ik kan er ook nog een mooie spiraal op dotten, met lila en paars of paars met zilver of zo. Laagje lak er overheen en dan is hij helemaal mooi.

Eerst maar zorgen dat ik alles wat nodig is, in huis heb. Dan de heren inschakelen. Dat gaat dus nog wel even duren maar dat geeft niet. Het resultaat zal best leuk worden. Wieltjes eronder en dan heb je een salontafel die niemand heeft of kan krijgen. Niet zoals deze in elk geval. Dan heb ik echt iets unieks, daar hou ik wel van. Het kan nog even duren maar dat maakt niet uit. Heb ik iets om naar uit te kijken. Altijd leuk! Alleen jammer dat ze me tot die tijd flink in de weg staan. Gewoon overheen kijken maar.

"Het vereist uiterlijke moed om te sterven,
het vereist innerlijke moed om te leven."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Ik was blijkbaar toch een beetje te moe voor de trampoline gisteren. Ik haalde het niet zo lang dit keer. Dat zou je kunnen zien als terugval maar een paar weken geleden had ik nadat ik de avond ervoor ergens heen geweest was, nog niet eens van de bank kunnen komen. Dat had ik wel goed in mijn hoofd. Daarom zag ik het alsnog als vooruitgang. Ik was gewoon te moe om het normale aantal minuten te doen. Toch, nog altijd beter dan alleen maar krampend op de bank hangen. Ik gaf mijzelf een denkbeeldig schouderklopje. Komt wel goed met mij.

Dit wordt wel een heel lauw blogje vergeleken met mijn spannende verhaal van gisteren. Ik kan er nog steeds niet over uit. Wat een geluk dat mijn autootje nog helemaal heel is. Drie uurtjes eerder en ik had mijn voorkant kwijt geweest. Ik heb zelden zoveel hulp gekregen. Spontaan etentje en je auto is gered. Hoe dan ook, ik ben er nog steeds enorm blij mee. Dat heeft mij in elk geval behoorlijk wat kopzorgen gescheeld. Het meest blij ben ik nog om het feit dat ik mijn autootje zo niet ben kwijt geraakt. Daar is een dagje extra vermoeidheid dan toch echt wel goed voor. Anders was ik gewoon thuis gebleven.

Verder heb ik weinig te vertellen eigenlijk. In verhouding is het dan opeens allemaal zo gewoontjes. Vorig jaar maakte ik me zorgen over Aurora, is dat pas een jaar geleden? Ook weer zo bizar. Zij begon toen met dat niesen na die oorontsteking. In de maanden daarna werd dat het rare gekuch en ging ook Moonlight daaraan meedoen. Wat een gedoe zeg en dan horen dat er eigenlijk niet echt iets aan te doen is. Dit gaan ze elke keer bij een wat mindere weerstand krijgen. De kleintjes kwamen er later pas bij, toen het net een beetje rustig was bij de twee groten. Ook zij zouden het dan wel gaan krijgen, werd me later in het jaar gezegd.

Ik heb me klem gezocht online toen en uiteindelijk vond ik iets voor ze. Krijg alleen maar eens 4 pillen per dag, per kat erin. Dat is een onmogelijke opgave. Zeker hier met alleen maar tegen pillen vechtende katten. Ik ben wel al die weken doorgegaan met de echina druppels. Dat leek ook wel te helpen. Dat spul is al voor veel zaken goed, gaat ook ontstekingen tegen en verhoogt ook de weerstand. Dan dat maar op zijn allerminst. Iets is nog altijd beter dan niets. Ze leken het daar wel goed op te doen.

Alleen vorige week hoorde ik er eentje flink niesen. Ik kon alleen niet zien wie het was. Toen ik kwam aanlopen was het niesen al over en zaten er vier katten mij aan te kijken met een blik van 'wat kom jij doen?' Een dag later begon Moonlight weer even te kuchen. Oké, dat vind ik echt niet zo fijn. Daarom ben ik een paar dagen geleden toch maar weer die pillen gaan malen. Ik weet dat ze het eten dan wat minder lekker vinden maar goed, als ze honger krijgen eten ze het toch wel. Al een dag of vier doe ik de poeder door hun eten nu en ik heb geen nies of kuch meer gehoord. Ook eten ze het gewoon op. Ze doen nog steeds 's avonds wel eens raar, dat ze geen van allen eten op dat moment.

De bakjes zijn 's morgens toch echt leeg. Ook zie ik ze, in gedeeltes en los van elkaar, af en toe een paar hapjes nemen in de avond. Dat moeten ze zelf natuurlijk weten. Ik heb ook nooit trek als het etenstijd is. Ervoor of erna wel. Dat kan voor hen ook zo zijn. Daarom ben ik er dit keer gewoon mee door blijven gaan. Zo krijgen ze het toch binnen. Nee, het is niet zoveel als 4 pillen per kat per dag. Dan overheerst het hun hele voer. Ze krijgen op zich maar kleine porties. Toch krijgen ze er wat van binnen en dit lijkt te helpen. Zeker omdat Moonlight na die ene keer niet meer heeft gekucht, vind ik dat een soort van klein bewijs. Ik kan er natuurlijk flink naast zitten maar dat lijkt me niet.

Daarom ga ik er straks maar weer even voor zitten en weer een voorraadje pillen in elkaar slaan. Nogal een gedoe, vind ik zelf. Ik moet ook nog steeds zo'n ding ervoor kopen. Maar het lukt. Je moet niet vragen hoe en er valt ook aardig wat naast het potje als ik het daar in doe. Ook tijdens het malen valt er van alles van het hakbord af, waar ik ze op vermorzel. Daarom moet ik echt snel zo'n maal ding aanschaffen. Als ik het ziektebeeld maar weg kan houden, dat is me veel waard. Het lijkt me te lukken zo. Ook wel fijn, een keertje geluk daarmee.

Als je het zo bekijkt zit het me best mee. Ik ga langzaam maar zeker vooruit. Veel te langzaam naar mijn eigen zin hoor, dat is een ding dat zeker is. Toch mag ik daar niet over klagen. In oktober dacht ik dat ik in december of januari al lang weer beter zou zijn. Wist ik veel. Ik ben wel overvallen door het feit dat het zo lang duurt maar ondertussen, ook door de gesprekken met Stefan, de therapeut, weet ik dat het zelfs nog langer had kunnen duren. Als ik geen hulp had gezocht dan had ik nog lang niet geweest waar ik nu ben. Hulp vragen is niet iets dat ik snel doe. Als ik al word geholpen is als mensen me zien klungelen. Niet omdat ik het vraag. Ik klungel dan gewoon door tot het lukt of dat ik moet toegeven dat ik het gewoon niet kan of zo. Zelfs dan vraag ik nog geen hulp.

Voor ik kon lopen zei ik al 'zelluf doen'. Ik hou daar gewoon veel te hardnekkig aan vast. Dat blijkt wel. Toch is dat iets dat in me zit. Net zoals het gewoon doorgaan terwijl het eigenlijk niet meer kan. Ik heb nu een lijf dat me de halt toeroept. Volgens Stefan houdt het daar pas mee op als het zeker weet dat ik het nu zelf kan. Ik geef blijkbaar nooit mijn grenzen aan, ook niet aan mezelf. Gewoon gaan tot het niet meer gaat. En opeens ging het niet meer. Dat is voor niemand erger dan voor mezelf geweest. Dat is zo totaal tegen wie ik ben, of dacht te zijn in. Maar als je hele lijf verstijfd en verkrampt, dan kan je gewoon ook niet meer. Of je nou wilt of niet.

Tot je dat zelf hebt meegemaakt, kan je niet geloven dat zoiets bestaat. Dat had ik in elk geval hiermee. Hoe is dat nou toch mogelijk? Maar het is wel degelijk mogelijk. Daar ben ik wel achter gekomen. Nog steeds gebeuren er dingen waar ik verbaasd over ben, dat het zo opeens werkt nu bij mij. Ik zal me daar toch bij neer moeten leggen. Ook dat moet je leren. Het gaat niet meer zoals het altijd ging. Dat is best lastig. Er is alleen niets meer aan te doen. Het is ook iets dat altijd bij je zal blijven. Natuurlijk kan je uiteindelijk wel weer goed gaan functioneren maar je kan nooit meer zo over je grenzen gaan als je dat altijd gedaan hebt. Er staat me, wat dat soort dingen betreft, dus nog aardig wat te wachten.

Hoe dat allemaal zal gaan, dat zal ik wel zien tegen die tijd. Daar ga ik me nu nog helemaal niet druk om maken. Voor mij is het nu veel belangrijker om weer beter te worden. Lastig, frustrerend maar gewoon nodig. Stapje voor stapje, twee vooruit, weer eentje achteruit. Ook daar ben ik al een beetje aan gaan wennen. Van elk stapje terug schrik je toch wel weer een beetje maar ik weet nu ook dat dit er gewoon bij hoort. Leuk of niet, ik zal het ermee moeten doen. Dat kan niet eens anders. Daarom, geef ik me daar dan ook maar, soms wel een beetje tegenstribbelend, aan over. Ik zal wel moeten. Dat zit dan weer wel in me, wat moet, dat moet. Zo is het cirkeltje toch weer een klein beetje rond.