Vrijdagavond lag ik rillend van de koorts op de bank, ik weet niet hoe hoog want tja, geen thermometers te krijgen in Nederland. Het hoesten strak en scherp maar niet overheersend. Dat is de hoofdpijn. Ik lag een soort van naar het scherm te staren want het is niet dat je echt kijkt. De hele toespraak van Koning Willem-Alexander heb ik gemist maar die kreeg ik de komende dagen in vlagen via allerlei programma’s. De wereld draait doorrrrr stond op, na al die jaren nog maar een week op de buis. Als je dan zo ligt te rillen en te beven, dan wordt je volgens mij zo wel driedubbel geraakt door wat je ziet en hoort.

Marcel Veenendaal van Direct, die natuurlijk ook allerlei optredens af hadden moeten zeggen, liep terwijl hij het prachtige en nu zeker toepasselijke ‘Soldier on’ zong, door de nu praktisch lege studio’s. Het programma zelf ook zonder publiek, kippenvel!, en dan niet door de koorts. Wil je het ook zien: klik hier   Ik werd er in elk geval enorm door geraakt. Al vermoed ik dat mijn emoties toch wel aan de hoge kant zitten. Deze kwam in elk geval flink binnen.

Maar dat was nog niks toen André van Duin de studio in kwam. Onze nationale clown eerste klas, die nu 73 is en pas zijn echtgenoot verloren heeft. Als je foto’s van hun samen zag, dan kon je daaraan alleen al zien, dat ze bij elkaar hoorden. Ik kan het niet anders uitleggen. Die man heeft al sinds ik klein ben mijn hart gestolen. Eerst als die clown die met alles weg kwam en mening artiest in wanhoop heeft gebracht daardoor, of de slappe lach laten krijgen, zodat ze niet meer door konden werken. Dat vond ik altijd nog het leukste. Toen later bleek, dat hij dan ook nog zo’n prachtige stem had, om ook serieuze liedjes mee te brengen, heeft hij een aantal prachtige liedjes op de plaat gezet.

Maar wat hij gisteren deed, hij bracht La Bohème van Charles Aznavour, hij had het zelf vertaald. Prachtig vond ik het en zo te zien hield Matthijs het ook niet echt droog. Ik wil het zelf ook bewaren, maar vooral mijn Vlaamse vrienden dit niet onthouden. Veel Nederlanders zullen het al wel gezien hebben. Zo niet, klik dan hier  De koude tranen biggelden uit mijn toch al brandende ogen. Daar kwam het vast door! Want die hoofdpijn is hardnekkig. Na een paracetamol 1000 mg is het eventjes weg maar niet voor lang. Ik weet nu ook dat ik daar geen overdosis van moet nemen. Het bouwt zich namelijk op in je bloed. Mocht je er meer dan 8 van 500 mg nemen, of dus ook meer dan 4 van 1000 mg, dan maak je toch echt je lever kapot en die heb ik nog ff nodig. Dan maar hoofdpijn verdragen. Als de koorts zakt, zakt ook de hoofdpijn iets, maar niet al te lang. Trouwens, de koorts komt ook met vlagen terug. Als het al weg is.

Ik schrijf ook in vlagen. Mijn hele lijf is namelijk pijnlijk en als je een tijdje ligt, dan doet alles je echt heel erg zeer! En dan loop ik even, lekker wazig en rillend, rond, om de boel te strekken. Ik slaap zowat de hele dag. Ik ging zaterdag dus achter de pc zitten om mijn huiswerk te maken. Ik heb voor dinsdag heel veel te doen maar het ging gewoon echt niet. Ik had wel mijn school mail geopend en het huiswerk van de afgelopen 2 weken terug gekregen en ook een lesopdracht. Allemaal prima gemaakt en zo ook beoordeeld. Heel leuk maar ik moet voor les 5 aan de slag en zaterdag lukt het voor geen meter. Ook hier zitten typen, dan doet het geratel op het toetsenboord een soort van pijn in mijn oren, zo lijkt het, echt hoor, het doet zeer! Raar!

Zondag ging ik weer een poging wagen maar niks hoor. Wel gunstig eigenlijk, dat ik het nu heb, dan kan ik de 3^e april gewoon naar Utrecht. (HAHAHA, dat dacht ik toen toch echt!) Mag ik wel hopen dat ik immuun ben, als het al corona is natuurlijk. Sommige mensen komen met lichte griepverschijnselen weg en ik heb toch wel meer gemiddelde klachten. Stel dat ik dit net achter de rug heb, voortaan immuun ben voor dit virus maar dat ik dan daaroverheen ook nog eens corona krijg. Dat zou wel heel lullig zijn. Ik ga er gewoon vanuit dat ik weer snel zal herstellen. Mijn lijf is een snelle heler, zeg maar. Dat zal nu ook werken. Ik heb een hogere pijngrens dan de gemiddelde mens, daarom lijkt het bij mij altijd minder te zijn maar dat is dus niet zo. Zo’n verlaagde pijngrens brengt me juist nogal eens in de moeilijkheden.

Alleen tegen koorts, daar kan ik niet tegenop. En ik heb dat meestal vrij heftig, omdat mijn lijf altijd zo hard vecht. Zo zit mijn karakter ook in elkaar, het zal wel bij elkaar horen of zo? En het bijbehorende pijnlijke stijve lijf. Alsof de cits hele nachten met zijn allen over me heen galopperen. Vreselijk! Zaterdag werd ik 6 uur wakker. Door de cits en na hun verzorging ben ik weer gaan slapen tot zeker 10 uur. Daarna geprobeerd wat huiswerk te doen tot de tranen over mijn gezicht liepen. Geen succes. Weer gaan liggen en tot mijn grote schrik tot 16 uur geslapen! Alleen omdat DHL aanbelde, met het kattengrit, werd ik wakker. Hij heeft het heel lief voor me boven gebracht en voor de deur neergezet. Voor hen ook niet zo prettig hoor, al die huizen af met pakjes.

Dat hoorde ik donderdag ook nog in de apotheek. Er is een nieuwe stagiaire voor de dinsdag geloof ik. Maar die kwam gewoon niet opdagen, zonder af te zeggen, want die is bang om het virus te krijgen anders. Eh, dan heb je toch echt wel het verkeerde beroep gekozen om te gaan leren. Lijkt mij toch. Ja, ik vind het ook niet leuk, als ik dan al die snotterende mensen moet helpen. Dat is logisch. Maar ik heb wel het verantwoordelijkheidsgevoel in me, dat je beseft dat mensen juist nu hulp en medicijnen nodig hebben. Als je dat niet op kunt brengen, dan kan je maar beter gelijk iets anders kiezen.

Mensen hebben elkaar zeker nu nodig. Ik ben ook dankbaar voor die mensen, die mij vroegen of ik iets nodig had. Miranda, Karina, Petra, José van school, Sandra mijn schoonzus, allemaal hartstikke bedankt! Dat doet me gewoon heel goed. Voor nu, ga ik weer even liggen. Ik ben bang dat ik het huiswerk en school nog heel even op mijn buik kan schrijven. Ik voel me op zondag toch wel op mijn slechtst en normaal gesproken begin je dan juist een beetje op te knappen. Welk virus ik ook heb, het is een lang durende. Daar ben ik nou niet echt blij mee. Als ik maar vóór 3 april weer naar buiten kan, vind ik alles best. Ik moet nog maar eens gaan zoeken hoe dat zit. En nee, ik heb de dokter niet gebeld. Zolang ik niet stik, lijkt het me weinig nut hebben. Ze hebben het al druk genoeg en er is toch geen medicijn voor. En je weet het bij mij, het IS goed zoals het is! Of, zoals de Japanners het zeggen “nankuranaisa!”

"De toekomst is een handige plek om je dromen in te stoppen.

Origineel: L'avenir est un lieu commode pour y mettre les songes.
Bron: Les Opinions de Jérôme Coignard"

Anatole France - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924

Het is nu zaterdagochtend de 21^e  en ik heb de 3^e nacht achter de rug. Normaal begin ik me dan een beetje beter te voelen maar zo voelt het nu niet in elk geval. Ik vond het in elk geval de zwaarste nacht tot nu toe ook wel. Die hoofdpijn is overheersend aanwezig en dat maakt het hoesten niet alleen op de borst pijnlijk maar vooral ook pijnlijk door de druk op je hoofd. Als ik hoesten moet, dan pak ik elke keer met 2 handen mijn hoofd vast om tegendruk te geven. Dan lijkt het in elk geval toch iets minder pijnlijk. Ja, oké, het voelt alsof ik flink de griep heb. Heb ik echt corona of niet? Wie zal het zeggen. Ik ga er ook gewoon van uit, dat het met een paar dagen in elk geval minder zal worden. Het is wel erg vermoeiend, zeg maar, dat dan weer wel.

Ik zie op de tv niets anders dan ‘corona nieuws’ en af en toe komt het me de strot uit maar soms zitten er dan ook weer hele mooie of indrukwekkende dingen tussen. Want er zijn wat dingen aan het gebeuren met Moeder Aarde zelf. Zo is binnen de kortste keren de lucht weer veel zuiverder. Dit omdat er zoveel minder vliegtuigen vliegen. En er rijden natuurlijk veel minder auto’s, en treinen en bussen. Dat is toch wat! Maar ook als je de dolfijnen in de havens van Italië ziet en al die vissen in de kanalen van Venetië ziet zwemmen, dat raakt je van binnen. Tenminste, zo werkt het bij mij. Maar ook bij de mensen is er een schift. De criminelen lijken alleen nog erger en lager te zijn, dan we al dachten. Maar ja, je kan iemands evolutie niet afdwingen.

Maar de rest van de mensen wordt erdoor omhoog getrokken, door dit corona virus! Ze zitten opeens weer allemaal op elkaars lip en dan komen er dingen boven. Dat kunnen goede dingen zijn, of slechte. Maar in elk geval, er gebeurt iets want nu kan je gewoon even niet meer langs elkaar heen leven. Mensen worden er ook veel creatiever van. Ook de ondernemers zelf, die eronder lijden, worden creatiever en doen de dingen anders, om toch nog iets van een inkomen te genereren. Ik weet zeker, dat dit echt niet alleen slechte dingen brengt. Integendeel zelfs!

Ik hoorde gisteren wel iets, waar mijn oren van gingen klapperen. Wij zijn de 2^e grootste voedselexporteur ter wereld. Alleen de Verenigde Staten komt nog voor ons. Wat natuurlijk totaal belachelijk is omdat the USA zo’n 250 keer groter is. Het ergste is nog, dat het voedsel wat je noemt ‘vuile kilometers’ maakt, dus via vliegtuig bijvoorbeeld, naar het buitenland. En soms komt het dan toch weer, in ons eigen land terecht, waar we dan ook nog eens dik voor betalen. Hoe gék wil je het hebben! Nu ze ermee blijven zitten, omdat alle luchtruimen zowat zijn afgesloten, gaan ze dus iets verzinnen, om die vuile kilometers kwijt te raken en iets met al dat export voer, voor het eigen land te doen. Waardoor uiteindelijk ook weer alles veel goedkoper zal worden.

Té absurd voor woorden vond ik dat hele verhaal. Maar al die menselijke verhalen, die doen mijn hart dan weer goed. Bij mij vragen ‘praktisch’ vreemde mensen, of ze me kunnen helpen, nu ik ziek ben. Ook mijn vriendinnen gelukkig en mijn schoonzus informeerden hoe het ging. Het lijkt wel alsof in deze tijden mensen elkaar eerder willen helpen. En dat roert me daarom juist extra. Zoals het filmpje dat ik plaatste op mijn facebookprofiel, over hoe die kindjes aan het krijten waren voor het ziekenhuis, met een groot hart en ‘respect’ en erbij staan klappen. Dat raakt me.

Of van de bloemenkwekers, die met duizenden rozen naar het Erasmus MC zijn gegaan en daar een gigantisch hart van rozen hebben gemaakt, voor alle zorgmedewerkers. Dat zijn toch van die mooie dingen. Opeens hoor je mensen, bij weer de een of andere canceling van een groot (sport)evenement, ja maar dat is nu niet belangrijk. Ik denk dat dit een hele mooie grote aanleiding is, om in te gaan zien, wat het voor nut heeft om een voetballer miljarden te betalen en een zorgmedewerker of verplegers onder te betalen. Want laten we even eerlijk zijn, wie houdt er nu de boel draaiende? Die mensen in de winkels toch zeker! Die mensen in de zorg toch zeker? De postbezorgers toch zeker?

Nu kan je pas zien wie er hoog beloond zouden moeten worden. Niet als er 11 idioten achter een balletje lopen met een beetje talent om dat te doen. Waar zijn die nu dan? Helemaal nergens toch zeker? Sport, leuk hoor, vast wel, gezond ook en zo is het ooit begonnen. Een beetje competitie om het leuk te houden. Maar dat is een beetje uit de hand gelopen. En ik hoop dat ze aan dit soort misstanden nu eindelijk iets gaan doen. Omdat het nu wel blijkt wie er uiteindelijk wel en wie er uiteindelijk niet noodzakelijk zijn om het land echt draaiende te houden. En als ze het echt goed willen doen, moet dit wereldwijd worden aangepakt.

Want er is overvloed. Waarom wil een klein landje concurreren met 1 van de grootste ter wereld, wat export betreft? Schiet mij maar lek. Houdt het allemaal lekker binnen. Ga die kennis van hoe goed je erin bent, delen met andere landen, zodat die het ook zelf kunnen allemaal. Er hoeft helemaal geen honger te zijn en geen gebrek. Er is voldoende voor elke levende ziel. Moeder aarde kan voor elk van ons zorgen, hoeveel het er ook zijn. Maar het is de inhaligheid van de mens, het egoïsme van de mens, die dat in de weg staat. Het hamstergedrag van de minderheid, zo kan je het als duidelijk voorbeeld zien. Het egoïstische ikke, ikke en nog eens ikke.

Als ik maar wc papier heb, kan mij dat dan schelen dat er iemand, die net een doodziek mens heeft verpleegd en voor minstens 12 uur op zijn benen heeft gestaan, er dan naast grijpt als die pas kan als zijn shift erop zit. Als IK maar genoeg heb. Zo zit het op grotere schaal ook, precies zo. En we moeten eens gaan beseffen, dat het maar een minderheid is nog maar die het zo wil en doet. Dat wij, als we onze monden erover open trekken, met zoveel meer zijn en dus machtiger zijn. Als wij het  lef zouden hebben om die persoon met het karretje met 25 pakken wc papier tegen te houden, voor ze bij de kassa zijn.

Je mag 1 pak afrekenen, klaar. Dat zou de leiding van de winkels al direct hebben moeten doen. Klaar, 1 pak per karretje, meer heb je niet nodig voor de komende week. Heb je 10 kinderen? Laat maar zien dan, die papieren. Het zou niet moeten nee, het zou niet nodig moeten zijn maar helaas. Gelukkig zijn er veel meer mensen, die wel het juiste willen. En de juiste tijd om voor altijd het juiste te willen laten zegevieren, die tijd is nu, heb ik zo’n vermoeden van! Onze ogen zijn nu open, maar zullen ze, als straks alles weer langzaam aan ‘normaal’ wordt, open blijven?

"De roep van de dood is ook een roep van liefde. De dood kan zoet zijn als we bevestigend antwoorden, als we hem accepteren als één van de grote eeuwige vormen van leven en transformatie.

Origineel: Todesruf ist auch Lebensruf. Der Tod wird süß, wenn wir ihn bejahen, wenn wir ihn als eine der großen ewigen Formen des Lebens und der Verwandlung annehmen.
Bron: toegeschreven"

Hermann Hesse - Duits-Zwitsers schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1946) 1877-1962

Haar moederhart had vanaf de start, enorm veel te lijden.
Regelmatig leek haar hart zo zwaar dat ze het bijna niet kon dragen.
Haar kind leek na de kleutertijd haar liefde te vermijden.
En liep als puber weg van huis om niet meer op te komen dagen.

Haar moederhart werd grootmoederhart maar erbij zijn mocht ze niet.
Na dagen mocht ze toch even komen, om haar kleindochter te zien.
Haar jonge kind als moeder zien deed haar nog meer verdriet.
Al hoopte ze dat het nu heel anders zou mogen gaan misschien.

Op haar tenen liep ze jarenlang na het herstelde contact.
Alles pikken en niks zeggen anders raak je haar weer kwijt.
Maar zelfs een heel zacht moederhart heeft een grens, al is die grens verzwakt.
Na het hardst van ooit gekwetst te zijn werd die dan toch bereikt.

Beide meisjes, triest maar ze konden niet echt om haar geven.
Alles heeft ze geprobeerd om die muur af te breken.
Maar wat ze ook maar deed of zei, steeds zwaarder werd haar leven.
Na alle mogelijkheden te hebben uitgeput, het was niet genoeg gebleken.

Ze wil het niet maar moet besluiten, de banden door te hakken.
Het voelt als zware dubbele rouw, het maakt haar bijna stuk.
Geestelijk en lichamelijk heeft ze het heel erg zwaar te pakken.
Ze voelt zich dood en weet ook, ze voelt nooit meer echt geluk.

Een telefoontje brengt haar pijn wel weer heel erg dichtbij.
Ook hierbij was ze weer niet bij gewenst, zoiets zal nooit wennen.
En ondertussen is er nu weer een lief klein meisje bij.
Weer eentje die ze niet zal meemaken en haar ook nooit zal kennen.

Of ze een foto wil wordt haar gevraagd, haar hart breekt vol van binnen.
Ze zegt nee, al weet ze wel wat dat voor oordeel krijgt.
Ze weet alleen dat ze aan zoiets niet meer kan beginnen.
Het is het enige wat haar dan weerhoudt zodat ze niet naar zelfmoord neigt.

Haar overgrootmoederhart is al helemaal volgestroomd met liefde voor het kind.
Maar haar zien kan ze niet trekken omdat ze er niet bij mag zijn.
Elke dag stuurt ze haar 3 meisjes liefde, al is het door de wind.
En hebben ze haar ooit nodig, dan zal ze er altijd voor ze zijn...

Ria Niemeijer