Missing For 18 Months, Fate Brings This Lost Cat Back To The Little Boy Who Loves Him

When you have that special cat in your life, there is no way you can ever forget them–or what they mean to you. For a little boy living in the UK, he wasn’t about to forget…

IHEARTCATS.COM << weer zo'n hoopgevend artikel, daar krijg ik geen genoeg van!

Het aantal dagen voor een volle maand nu officieel overschreden. Ik dacht hem echt wel met een paar dagen terug te hebben. In elk geval weinig nieuws op het Sunshine front. Dit geldt ook voor de weersberichten voorlopig. Ik geen Sunshine, jullie ook niet ;-) 
Gisteren een beetje gecrasht, natuurlijk best wel veel op mijn bordje maar dat is het niet alleen. Telkens als ik net in slaap val, dan schieten er krampen in mijn been, kramp die begint op mijn wreef en dan doorschiet over mijn scheenbeen tot onder mijn knie.

Toen ik een paar weken was begonnen met mijn dieet had ik het ook en ik dacht dus dat het daarvan kwam. Maar ik ben daar tijdelijk mee gestopt omdat ik dan elke 5 minuten naar het toilet moet en als je steeds van die stukken loopt is het niet zo handig. Dus ben ik geswitcht naar vrij gezond eten, veel smoothies, boterhammetje en dus gewoon maar gezond. Alleen sinds een dag of 3 zijn die krampen weer begonnen.

Van slapen komt zo niet veel en dan raak je behoorlijk uitgeput. Hoofdpijn, misselijk, duizelig. Dat kan ik er dus echt niet bij hebben hoor! Maar telkens als ik in slaap val, schiet de kramp er in. Een hele scherpe pijn die je niet kunt negeren en ook niets tegen kunt doen om het te stoppen. Ik huppel jodelend door de kamer, traumatiserend voor de buren ook nog eens... :-) 

Morgen weer een hele dag naar het ziekenhuis met mijn moeder, 's morgens vroeg al, dan later op de dag het intake-gesprek en dan moet ze nog eens wachten op de zaaldokter die dan besluit of ze óf naar huis mag tot zondag, óf dat ze het weekend moet blijven. Maandag volgt dan een lange en zware operatie, waar ze natuurlijk behoorlijk zenuwachtig over is. Dat zou ik ook zijn en bén ik natuurlijk ook. Wéér iets zenuwslopends waar je niet omheen kan maar doorheen moet. Volgens mij heb ik een volledig afgeplat voorhoofd van het overal doorheen komen :-) maar het lukt tot nu toe nog steeds

Maar zoals altijd, ik zie altijd alleen maar vooruitgang! Met mijn moeders operatie achter de rug straks, is die horde al genomen en we zien het wel als we struikelen of niet. Dat we zullen blijven opkruipen als we vallen zal iedereen ondertussen wel duidelijk zijn. Dat gaat vanaf morgen of na de maandag een antwoord krijgen. Niet bagatelliserend wat er verder nog speelt, dat is heus genoeg allemaal. Aurora's trauma is er ook nog. Sunshine nog steeds vermist. Als ik tenminste even terug mag komen op Aurora.

Ik zit dit net te typen en ze komt, zodra Patricia, mijn manager maar ook vriendin die hier was komen eten, de deur uit is, even subtiel langs gelopen. Ze eet snoepjes waar ik bij ben en dat is al heel wat.

Moonlight is een ander verhaal, hij raakt zijn geduld een beetje kwijt ook. Neem het hem eens kwalijk! Dat het best behoorlijk aangrijpend is, ben ik niet meer alleen in, ook Patricia heeft daarnet gezien wat een zielig hoopje kat ik onder de bank heb zitten en ze begrijpt dat ik dat arme meisje niet aan haar lot kan overlaten. Dat ga ik ook zeker niet doen. Mijn geduld zal ooit beloond worden. Of mijn Maanlichtje datzelfde op kan brengen is een ander verhaal.

Moonlight gaat tegenwoordig behoorlijk flippen als ze rond loopt, hij wil spelen en genegenheid, klaar. Uit frustratie valt hij mijn schoenen aan, gelukkig kunnen die daar wel tegen Hoe lief hij het ook bedoelt, Aurora heeft daar geen trek in. Ze is ondertussen wel op zoek, ook zij wil genegenheid. Alleen is ze daar nog net niet aan toe. We zijn er wel allemaal behoorlijk mee bezig. Dus ik bouw een stuk op en hij breekt, al flippend, een klein stukje af. Maar weet je, dat geeft niet, we komen toch steeds een stukje verder.

Sunshine zakt zeker niet naar de laatste plaats maar toch gaat mijn moeder de komende dagen even voor. Geen idee wat morgen gaat brengen, of het weekend of de dagen erna. Het belangrijkste is dat mam maandag goed door die operatie komt en de rest kan me gestolen worden maar gaat aan de zijlijn wel allemaal door en heb ik mee te maken. Ik krijg dus een spoedcursus "splitsen" als persoonlijkheid en dat moet ik in goede banen zien te leiden. Meer dan mijn best kan ik daar niet in doen. Dus op naar dinsdag, dan ben ik al een heel stuk wijzer :-) 

Aurora gaat toch haar plekje hier wel vinden, gisteren durfde ze al op het kozijn te springen dus ze is van haar laagste plekje af, vooruitgang!! Ze inspecteert alles, blijft nog reuze bang maar toch... ik zie geen grote zwarte pupillen meer als ik met haar praat, ze schiet nog steeds weg als ik op sta maar komt toch steeds vaker tevoorschijn. Ik? Ik overleef het allemaal wel, ik blijf gewoon ik. En dat is goed genoeg!

Voor ik gisterenmiddag naar mijn werk ging, heb ik Aurora een handje snoepjes gegeven. Ze vond geloof ik wel dat ik erg dichtbij kwam met mijn hand... Maar uiteindelijk ging ze er toch wat van eten. Weer van zichzelf schrikkend dat ze zo uiteindelijk zelf heel dichtbij me was. Ze kroop direct weer tegen de muur. Zo zag ik er toch weer een klein stukje vooruitgang in. Ze at waar ik bij was! Weet ik in elk geval zeker dat ze wat gegeten heeft.

Voor Moonlight had ik een aantal hengels strategisch tussen plekjes gestoken zodat hij er zelf tijdens mijn afwezigheid mee kon spelen. Zo slim is hij wel. Met een zwaar hart ging ik de deur uit. Elk moment dat ik weg ben kan ik minder doen om haar te socialiseren en uit haar angst te laten komen. Maar ja, wat moet dat moet. 

Gisteren zat ik niet echt lekker ontspannen op mijn werk. Hoe zou het er thuis aan toe gaan? Tot nu toe is Moonlight wel héél geduldig geweest maar wie weet wat ze doen als ik er niet bij ben. Het werd ook nog eens behoorlijk fris en het ging in de loop van de avond steeds harder regenen. En dan kan ik natuurlijk niet anders dan me zorgen maken om Sunshine. Zou hij honger hebben? Zou hij last van vlooien en teken hebben? Zou hij het koud hebben? Nat zijn? Naar huis willen? Ons missen? Want 1 ding is zeker, wat mis ik mijn ventje!

Moonlight is natuurlijk behoorlijk afgeleid op het moment, gelukkig. Bovendien is hij zielsgelukkig met zijn hengeltjes. Wel wordt het steeds moeilijker om uit de huiskamerdeur te komen, zonder dat hij probeert op de gang te komen. Hij heeft het geloof ik wel gehad met zijn niet-eenzame opsluiting. Geef hem eens ongelijk. Het kan gewoon nog niet dat ik die deur open laat. Ik heb een behoorlijk groot huis en dan kan ze zo gaan schuilen en haar eigen agenda aanhouden dat ik haar het eerste jaar alleen maar hoor om te komen eten, drinken en naar de bak te gaan. Ik bedoel, ik ben best geduldig hoor, ik weet dat ik dingen niet af kan dwingen en ben bereid haar alle tijd van de wereld te geven die ze nodig heeft. Ik ben alleen niet bereid daar nog extra tijd voor in te calculeren. Daar zal ze het mee moeten doen en daar is Moonlight helaas weer de dupe van. 

Wederom was alles heel en in leven gebleven zag ik, toen ik thuis kwam. Ook ging ze in de nacht weer wat rondscharrelen. Ze kwam zelfs, al was het maar heel even, onder de tafel liggen. Vlak bij ons in de buurt. Moonlight kreeg eventjes de kolder in zijn kop en ging lopen rennen en vliegen, terwijl hij zijn strijdkreten uit aan het slaken was. Dit was voor Aurora geloof ik eventjes te veel en hadden ze even een kleine confrontatie waarna Moonlight weer bij mij kwam klagen. Arme jongen, hij bedoelt het toch echt goed! In de vroege ochtend is ze weer even rond gaan lopen. Haar kleine wandeltochtjes worden toch steeds iets frequenter aangegaan. Ook vooruitgang toch? Het vervelende is dat ik gewoon niet aan slapen toe kom zo en dat ik me op het moment behoorlijk geradbraakt voel. Ik voel me intens moe en ben er een beetje beroerd van. Hoop toch echt dat dat snel wat beter zal gaan want ik stort ondertussen bijna van mijn hoeven... 

Wat zeker vooruitgang is, is dat ik daarnet weer met een handje snoepjes voor de bank ben gaan liggen. Ze pakte ze nog net niet uit mijn hand aan maar at ze wel op terwijl ik mijn hand er in de buurt hield. Ik heb zelfs even met haar gespeld met zo'n stokje waar een stukje bont aan zit, dat deed ze ook heel even pakken met haar pootjes en erin bijten maar had het snel gezien en ging een stuk verderop liggen. Vlieg op mens, met je stokkie! 
Toen kwam ze ook nog even onder de bank vandaan en kreeg Moonlight de kolder weer in zijn kop. Hij wordt wat ongeduldig denk ik. Ik stond op om te kijken of ik een foto van haar kon maken maar dat was haar cue om weer onder de bank te kruipen waar ze ondertussen nog steeds ligt. Over liggen gesproken, ik ga ook even liggen want voel me niet zo heel lekker. Misschien voel ik me over een uurtje wat beter.

Toen ik gisteren thuis kwam van een etentje met collega's, waar ik op redelijk hete kooltjes zat, was in elk geval alles nog heel en in leven. Ik had een voicemail dus die ging ik even beluisteren. Weer zo'n koekwaus die zei dat hij mijn "teringkat" had, zijn kop had afgesneden en zijn moeder had opgegeten??? Okee, knap! Helemaal helder klonk hij ook niet, ik neem aan dat het gewoon een broodje dönner was of zo... Ondertussen ben ik al uit die wanhoopsfase waarin ik hier enorm door geraakt werd. Onze lieve Heer heeft vreemde kostgangers maar dat was al algemeen bekend. 

Aurora is heel eventjes onder de bank vandaan gekomen om op de bak te gaan en te drinken. Ik heb haar in de loop van de nacht ook rond horen scharrelen en ze is behoorlijk aan het miauwen geweest. Ik steeds maar antwoorden natuurlijk. Ze klinkt best zielig maar ik weet natuurlijk niet of dat haar "normale" gemauw is of niet. Dat moet de tijd nog leren, zoals de tijd alles leert uiteindelijk. Volgens mij wil ze wel genegenheid maar durft ze nog niet dichtbij te komen. Maar ja, dat is aan haar. Als die behoefte groter wordt, komt ze vanzelf wel.

In de vroege ochtend, zo rond zessen hoorde ik haar eten! Woohoo! Ze was flink door aan het kanen en ik dacht "zoveel kip heb ik toch niet neergezet?" Wat blijkt, ze kauwt niet op brokjes, slikt ze zo door. Voor mij klonk het alsof ze natvoer at maar de kip was niet aangeraakt. Moonlight liep enthousiast op haar af en toen ze ging mauwen, riep ik hem terug. Maar ook dat is weer een verbetering ten opzichte van blazen en een lel! Er zit vooruitgang in tot mijn grote vreugde. We zijn er natuurlijk nog niet maar 2 dagen geleden dacht ik niet dat ze het zou gaan redden.

Net gaan flyeren en lopen bij die schooltuintjes en wat zit alles toch raar verbonden hier met elkaar. De meest vreemde paadjes en kronkel weggetjes en dan was ik opeens weer bij bruggetje 2 wat ook zo bovenlangs verbonden is met bruggetje 1.
Net nog even wat foto's gemaakt van Moonlight die helemaal happy is met zijn nieuwe hengels, een lap stof, een soort bontje én een muis die, mag wel zeggen behoorlijk irritant, geluid maakt. Allemaal hengels, hij helemaal happy! Wel piept hij steeds ff onder de bank om naar Aurora te kijken, nou ja, als ze hem zo ziet genieten, wil ze dat zelf ook misschien binnenkort 

Net belde ook nog een mevrouw dat ze Sunshine misschien gezien had, achter de Burg. Meineszlaan, tja, alles kan ondertussen. Ik weet het niet hoor, daar helemaal? Ik geef mijn zoektocht in elk geval NIET op, ik zit hier ooit een keer foto's te showen van een happy trio!

Zoals wel vaker in huize Niemeijer loopt de boel weer eens in het honderd. Ik wilde vanmorgen vroeg gaan zoeken en flyeren bij die schooltuintjes in de buurt maar er kwam van alles tussen. Toen kon ik weer niet meer weg want tussen 12 en 17u30 verwacht ik een pakketje, Zooplus met een extra net erbij, voor straks over een paar weken als Aurora ook op het balkon mag. Dan moet elk hoekje en gaatje afgedicht zijn.

Gelukkig kreeg ik een berichtje van Ada die er al geweest was. De mensen daar gaan ook naar Sunshine uitkijken en als ze hem zien gaan ze bellen. Ook al wil ik daar zeker vaak gaan rondlopen, het komt er nu even niet van. Geen onwil, zeker niet want al moet de onderste steen boven komen, Sunshine komt een keer weer thuis!
Vanavond een etentje met collega's waar ik toch heen wil, ff uit de gekte hier kan misschien een beetje goed doen. 

Gisteren al wat vooruitgang wat Aurora betreft. Rond 21u45 kwam ze onder de bank vandaan, heel even maar, maar toch! Toen kwam ze bij 23 uur er weer onder vandaan en heeft gedronken en even rondgelopen. Uit de verte heb ik snel wat foto's genomen en daar zit weer 1 bizarre tussen waar ik een kat kan zien op de gang, die er natuurlijk niet is... Ach ja, zo gaat dat hier in huis, ben er al aan gewend. Geen reflectie want daar zit het te hoog voor, afijn, kijk zelf maar. Ook zijn ze niet zo heel scherp want ik heb ze uitvergroot omdat ik er best ver af was en niet dichterbij durfde te komen om haar niet te storen.

Vannacht ben ik tegen wil en dank in slaap gevallen en werd wakker van haar gemauw. Echt meisjes-gemauw als ik het vergelijk met het diepe mauwen van Sunshine en Moonlight maar dat zijn natuurlijk echte kerels. Ik weet nog dat ik aan haar gevraagd heb wat er was maar ben gelijk weer in slaap gevallen dus over haar avonturen die nacht weet ik niet veel te vertellen helaas. Ik was even knock out... 

Dacht ik net Moonlight kwijt te zijn, was ie onder het plaid op de bank gaan liggen, alsof hij er niet was. Wel bewoog het stuk waar zijn koppie zat met me mee, dus of hij ging op mijn geluid af, óf hij kon er doorheen kijken. Heb hem ook op de kiek gezet zo. 
Maar flinke vooruitgang vandaag! Rond 14 uur is ze onder de bank vandaan gekomen, in het daglicht! Oké het lijkt niet veel maar op zich is het voor haar best een flinke stap hoor!

Ze is op de bak gegaan onder het bureau en zat haar bekkie af te likken, al heb ik haar niet horen eten en ik zie ook geen eten dat op is... Nou ja, het zal wel. Toen ging ze even de kamer door en toen hield Moonlight het niet meer en wilde naar haar toe. Dat heeft hij moeten betalen met een tik op zijn bakkes, arme jongen! Dan ben je zoooo lief voor je zusje al een paar dagen lang en dan krijg je de nagels op je neus. Vanonder de bank liet ze hem weten nog even niet op gezelschap gesteld te zijn.

Hij kwam jammerend bij mij klagen, ik begreep hem volkomen. Dus ze is nu al overdag uit haar schulpje gekropen en ze drinkt wel goed, eten kan ik niet volgen want er staan overal bakjes en Moonlight vindt dat prachtig om op elke plek een hapje te nemen. Ook hij eet niet zo goed, misschien omdat ie opgesloten zit nu. Dus het meeste natvoer, dat ik elke keer maar weg gooi en ververs, blijft onaangetast in de bakjes overal. Al heb ik best een flinke huiskamer hoor, maar toch... Zijn vrijheid is hij kwijt en ook zijn vlieguurtje schiet er zo bij in. Wat doe ik mijn Engel toch aan, want dat is hij voor mij, mijn reddende Engeltje op 4 pootjes. 

Morgen staat dus in de vroegte een speur- en plaktocht op de planning, dan eten koken en naar het werk. 
Het is hier 1 harige bende maar stofzuigen kan ik nog niet maken voor haar. Zal van de week even op de gang beginnen ermee want ze moet er toch aan gaan wennen, vrouwtje houdt niet van een harig huis. Al kom ik een paar weekjes harigheid nog wel door, als ik het verdring... Benieuwd wat de rest van de dag gaat doen en nacht natuurlijk.

Voor morgen de wekker zetten dan maar anders is het morgen weer te laat en dat kan echt niet. Zeker de rest van de week niet want ik heb late dienst en dan ben ik niet al te vroeg thuis. Wel even fijner omdat ze vooral s nachts actief is en ik het zo beter in het oog kan houden wat ze 's nacht doet als ik er niet om 4 uur uit moet. Ik kan namelijk mijn ogen af en toe niet open houden en dat is ook niet goed maar ja, slapen kan altijd nog, als het weer wat normaler wordt hier in huis. Met goeie moed naar dag 30, benieuwd wat die gaat brengen...

Een maand zowat, exact 4 weken geleden is het nu dat Sunshine weg is al weer. Zo ver had ik nog niet gedacht. Het verklaart wel waarom ik vannacht een paar echt ontroostbare huilbuien heb gehad. De hele nacht niet slapen werkt ook niet mee aan de stabiliteit van je emoties. Dat kan ik je in elk geval wel vertellen. Ook omdat ik moest denken, in het geval met Aurora; "wel beter dat hij er nu even niet is, dat zou ze niet overleefd hebben" en dan zodra je beseft wat je denkt daar ook zelf de klap van krijgen.

Alles in me wil natuurlijk gewoon Sunshine terug, zonder enige twijfel! Hij zou Aurora alleen nooit met rust hebben gelaten, nieuwsgierig, dominant en ondernemend als hij is. Dat zou ze niet getrokken hebben nu. 
Ik mis hem vreselijk, hij is mijn clown, hij krijgt me in elke situatie en bij wat hij ook flikt, vreselijk aan het lachen. Ook mis ik de rust en het tevreden gevoel wat ik had. Ik kon zo genieten, gewoon van na mijn werk ff op de bank zitten, katjes in knieholtes en een boek in mijn handen. Dan golfde er zo'n warm gevoel van liefde door me heen als ik naar ze keek en ze aaide. Puur geluk! En dan KABOEM, alles stuk.

Moeder zwaar ziek, paar dagen later kat weg, het verdriet en wanhoop van Moonlight zien, nu een hoopje trauma onder de bank dat niet geholpen wil worden, huishouden al weken op zijn kop voor iemand die van opgeruimd houdt, werken, ziekenhuis in en uit, niet kunnen slapen voor iemand die normaal gesproken nog voor ze het kussen raakt in coma is... Nou ben ik daar wel aan gewend gaan raken hoor, in mijn leven, tegenslagen. Mijn broer en ik zeggen altijd, de beste leerlingen krijgen de moeilijkste lessen.

Maar verdomd wat moet ik goed zijn zeg! De afgelopen paar jaar krijg ik alleen ook geen adempauze meer, althans zo lijkt het wel. Ik wil verdomme gewoon mijn diploma, NU, klaar nou met die handel, uitgeleerd! Kappen nou!

Al ben ik zeker geen huilebalk, de kranen gaan de laatste dagen overvloedig open... Niks voor mij, vind ik ook niet prettig maar het is sterker dan ik. En niet alleen om de nare dingen maar zeker ook om de mooie dingen. De mensen die allemaal voor je klaar staan, mijn dochter ondanks zij zichzelf nog helemaal niet in orde voelt, staat steeds voor me klaar, mensen die je soms nauwelijks kent, blijken voor je klaar te staan, geven advies, helpen mee zoeken zoals Ada S en Mary van P, plakken flyers in bussen, noem het maar op. Wildvreemden die op facebook met allerlei adviezen komen, vriendinnen die hun dierenarts mailen vanuit hun vakantie adres in Italië om hulp voor Aurora te vragen zoals Sue.

Vandaag heb ik 2 prachtige cadeaus ontvangen; 1 plastic tas vol met rollen dikke tape, mapjes voor de flyers en een pak printpapier, grote knuffel van mij en de 3 poezenkindjes Marian R!!! En van Geer kreeg ik uitgeprinte glansfoto's en ook een foto van mijn lichtende trio in een lijstje, staat nu op de kast. Haar kon ik persoonlijk bedanken op de zaak. Weer tranen nu ik dit zit te typen om dit alles. 

Diep verdriet vannacht om Sunshine, dikke hete tranen. Ook om Aurora natuurlijk. Maar ook tranen van diepe dankbaarheid, om zoveel liefs om me heen én dat ik de liefste en meest begripvolle kat ter wereld om me heen heb. Want wat is die Moonlight zijn naam waardig zeg! Licht in het duister, licht van de Maan, subtiel en zacht van aard maar overduidelijk aanwezig.

Als Aurora 's nachts een beetje rondsluipt dan zie ik hem, alsof ie uit raam ligt te kijken, over de bank hangen om te kijken wat ze aan het doen is. Wil hij er dan, uit pure nieuwsgierigheid naar toe, dan zeg ik alleen maar zachtjes "laat haar maar jongen" en dan blijft ie rustig verder kijken. Voor hem staat het leven ook op zijn kop sinds een paar weken. Waar ik begrijp wat er gebeurt en dat kan invullen en relativeren moet hij het allemaal maar ondergaan. Ook al denk ik dat hij heus enorm veel begrijpt en plaatst.

Zoals hij haar, zo opgekruld onder de bank voor een uur of 22/23, volledig met rust laat. Zoals hij heel voorzichtig aandacht vraagt, alsof hij haar niet al te veel wil verstoren. Zelfs het spelen met zijn geliefde hengel doet hij nu veel voorzichtiger en kijkt dan steeds ff onder de bank naar haar tussendoor. Hij zit nu toch ook maar opgesloten in de huiskamer omdat het even niet anders kan. Hij blijft gewoon zichzelf, doet niet lastig, is alleen maar een wandelende, harige bal vol liefde en zachtheid op 4 pootjes. Wat een ENORME KANJER heb ik hier bij me wonen. Ik ben dankbaar dat hij bij mij is en ik mag zien hoe een gouden ziel doet wat hij doet. Dit is iets wat mij voor nog vele levens lang bij zal blijven, dat weet ik zeker. 

Naast het diepe verdriet dus ook diepe dankbaarheid en veel, heel veel liefde. Laat dat nou het belangrijkste zijn wat er in alle Universums bestaat! En dat mag ik allemaal van dichtbij mee maken? Lucky me!

Na deze lap tekst nog zin in een update over Aurora? Die hards! Speciaal voor jullie: Nadat ik gisteravond, liggend op mijn zij voor de bank, mijn wanhoop had uitgesproken tegen haar, dat ze toch echt hulp moest toelaten, dat ze een beter leven verdient dan wat ze tot nu toe gehad had, dat ze dan wel moest eten en drinken en van haar safe-place af moest komen, dat ze vanaf nu nooit meer ellende mee zal maken, dat ik alleen maar het beste voor haar wil, bla bla bla, lag ze naar mijn gewauwel te luisteren tot ik maar weer voorzichtig op stond op mijn "ouwe vrouwen van dik in de 50-manier", daarbij ook nog een elleboog ontvellend en ging weer zitten op het bankie.

Tot mijn grote verbazing, dat zag ik aan Moonlight zijn uit-de-bank-hang-pose, kwam ze onder de bank vandaan. Nou schemerde het wel maar donker was het nog niet. Toen ik de jongens uit het asiel ging halen had ik een zwart/wit/grijs mandje gekocht van te voren. Die kleuren krijgen ze, dus lekker goede haren camouflage, zei ik nog tegen Kimberley, al wist ik toen nog niet wie mij zouden gaan kiezen, ja zo gaat dat met katten. Die kies jij niet, zij kiezen jou.

Vorige week nog zitten kijken of ik dat mandje niet weg zou halen want de beide mannen hebben er nog nooit een keer in gelegen. Tot mijn grote verbazing liep ze rechtstreeks van onder de bank, recht in het mandje! Ze ging daar liggen en bleef me aankijken. Toen ik weer in staat was mijn kaken op elkaar te krijgen, heb ik haar prijzend toegesproken en ben weer voorzichtig gaan zitten. Maar toen ik even later keek, was ze al weer weg en lag ze onder de bank. Ik denk dat ze me even wilde laten weten dat het wel goed zou komen maar dat ze nog eventjes te bang was om onder de bank vandaan te komen.

Ook heb ik, tip van Petra W en mijn dochter zowat tegelijkertijd, rustige muziek opgezet, via you tube, waar je, niet lachen, anti anxiety music for cats kan vinden. Ik ging er zelf ook van knikkebollen. Maar ze komt pas tevoorschijn als het echt nacht is en alles stil is. Vannacht heeft ze niet geprobeerd zich dwars door de ramen te storten in elk geval. Dat was dus al sowieso vooruitgang. Sunshine en Moonlight kunnen niet normaal drinken omdat ze dat nooit van een andere kat geleerd hebben, op zich ook wel een hilarisch verhaal voor een andere keer, dus toen ik "normaal" gelebber hoorde, wist ik dat ze aan het drinken was.

Ik had een bak met voor haar andere korrels neergezet, uiteraard ging ze toen op de bak met kristallen. Haar keuteltje, dat ik in de nieuwe bak had gegooid alsof het een lichtende pijl was die zei, "kakken HIER" (klinkt meer als de Eftelingse Holle Bolle Gijs, nu ik dit zo lees) heeft ze netjes begraven, dat dan weer wel. Ze heeft even voor het raam gezeten, voor de gangdeur om te zien wat daar nog meer was en toen ze me vanaf daar aan keek, heb ik weer even met haar gepraat, ze bleef kijken en luisteren. Ik ging weer liggen, ga je gang maar, dacht ik. En toen kwam ze later ook nog even op het tapijt de boel besnuffelen. Toen ik haar naam zei, liep ze even spontaan op me af om halverwege toch maar weer onder de bank te schieten. Nog even niet. Dus baby-stapjes vooruit, mierenstapjes meer, maar wel vooruit. Wie weet wat er vannacht gebeurt, ik hoop dat ze toch echt een keer laat zien dat ze ook kan eten. Nog geen nieuwe foto's van Aurora maar ik mag mijn grote kanjer toch echt wel wel even in de spotlight zetten én mijn cadeautjes showen :-)