Volgens mij heb ik vannacht mijn eigen record verbroken. En volgens mij stond ik al heel hoog. Ik ben zeven keer, ja je leest het goed en het is geen typefout, zeven keer naar het toilet geweest. Ik ben zelfs om een uur of één maar even op gaan zitten. Ik kon ook niet goed in slaap komen. Nou was dat op zich geen verrassing want toen ik uit de zaak kwam ben ik op de bank gaan liggen en heb ik geslapen tot bij zessen. Ja, dat was niet handig én niet de bedoeling. De laatste maanden lukte het meestal aardig om gewoon een uurtje of iets langer te dutten maar dit keer ben ik gewoon gecrasht. En dan kom je een paar uur later toch echt in de problemen als het echt bedtijd is.

Als je dan ook nog elk uur naar het toilet moet dan word je daar niet vrolijk van. Ik ben moe, heel moe. Op zich niet gek omdat ik deze week geen enkel rustdagje heb door tandarts en longarts bezoek. Vandaag dus die longarts. Ik hoop maar dat het niet al te lang zal duren. Al weet ik dat je daar toch echt vaak heel lang zit te wachten voor je aan de beurt bent. Maar goed, het is niet anders. Hopelijk een parkeerplekje dichtbij en daarna snel weer naar huis. Ik zit er al een beetje doorheen deze week. En morgen is er nog een dag. Ook zaterdag een afspraak dus dat is echt mega veel voor mij. Ik heb het zo niet gewild maar het kon nou eenmaal niet anders.

Ziekenhuizen, tandartsen, het maakt niet uit, die zitten vaak al zo snel vol dat het weken duurt voordat je een afspraak hebt als je ze aan de telefoon hebt. Dat was in dit geval ook zo. De afspraken had ik weken geleden al gemaakt. Ik had er ook geen erg in dat ze precies vielen op de rustdagen die ik eigenlijk erg nodig heb. Om het even af te zeggen is ook niet handig want dan zal je weer pas weken later een afspraak kunnen krijgen. Bij mijn huisarts gaat het ook raar. Ik mag niet vandaag bellen om een afspraak voor morgen te maken. Nee, je moet bellen op de dag zelf, tussen acht en tien, en hopen dat er dan plaats is.

Ik blijf dat ook raar vinden. Ik zal er alleen niets aan kunnen veranderen. En bel nou niet bij tienen omdat de lijn vanaf acht uur continue in gesprek is want dan kan je er meestal niet meer bij. Nee, ze zetten je dan ook niet een dag later, dan moet je zelf weer bellen. En vooral dat stukje irriteert me mateloos. Ik heb er nooit zo'n last van gehad, ik ging praktisch nooit naar de dokter. Tot een jaar of drie geleden mijn lichaam op veel fronten al begon op te spelen. Nu weet ik dat het met deze ziekte te maken heeft, dat wist ik toen alleen nog niet. Achteraf is alles altijd veel duidelijker. Ik snap nu dat het toen al aan het spelen was maar ik heb nog dik twee jaar door alles heen gelopen. Het laatste jaar, voor ik ziek werd dan, vooral om Sunshine en mijn moeder. En dan houdt het opeens een keertje op.

Maar goed, het komt wel weer goed, ooit. Leren luisteren naar mijn lichaam zit nog niet helemaal in mijn systeem. Maar, aan de ene kant fijn maar ook hoogst irritant, mijn lichaam laat zich niet meer sturen. Die bepaalt nu zodat ik wel moet luisteren. Ik probeer een braaf meisje te worden daardoor. Ik zal wel moeten. Toch ben ik nog steeds geneigd om gewoon te doen wat er van me gevraagd wordt, zonder te denken aan mezelf daarbij. Daar zal ik toch nog even beter op moeten letten, dat heb ik wel door. Maar aangezien mijn lijf me direct terug pakt, heb ik het wel heel snel door. Nu moet ik nog zover zien te komen dat ik niet meer terug gepakt hoef te worden. Ik moet zien het te voorkomen. Daar zit het nog even niet helemaal in evenwicht. Ik ben ervan overtuigd dat ik het heus wel zal leren.

Gisteren na de zaak ben ik eventjes naar de Hema gegaan. Erin en eruit maar dan wel mét waterijs maker. Lekker water met een smaakje invriezen. Ik heb steeds een erg droge mond en vandaar dat ik ook best veel drink voor iemand die normaal altijd te weinig drinkt. Dus ik dacht, dat is dan even lekker en zal daarbij helpen. Nadat ik wakker werd vond ik het wel tijd om te kijken of alles al bevroren was. Zes ijsjes kan je ermee maken. Je krijgt ze er alleen niet meer uit. Ik stond te rammen op het aanrecht, de cits vlogen alle kanten op. Lekker hoor waterijsjes, als je ze er uit kan krijgen dan. Toen bedacht ik me dat ik ze misschien iets moest wrikken. En toen was de ijsjes maker het daar niet mee eens en brak schoon door midden. Nu heb ik er twee maar dan met drie ijsjes per stuk.

Uiteindelijk heb ik één zo'n ijsje maar even in mijn hand genomen en toen ik tot mijn elleboog bevriezingsverschijnselen kreeg, kwam eindelijk dat ene ijsje los. Hè hè, je moet er wat voor doen maar dan heb je ook wat. Volgens mij moet ik wel veel meer siroop gebruiken want nu zat ik met een flink stuk ijsblok, zo leek het dan. Het was wel lekker fris, dat wel. Alleen echt keihard. Ik durfde er mijn pas glad gemaakte voortanden niet aan te wagen in elk geval. Rainbow en Skylar dachten direct, hee, lekker ijs. Alleen die hadden heel wat anders verwachten en ze dropen al snel af. Nee bah, dat moeten ze niet, wat denk ik wel. Dat kwam mooi uit, voor het eerst kon ik helemaal zelf van een ijsje genieten.

Nog een geluk dat ik mijn planten nog op mijn gaspitten had staan. Niet aan, die pitten, natuurlijk maar ik had ze van het kozijntje afgehaald. Er zat een enorme nachtvlinder en er stonden twee katten zich helemaal lang te maken op het nu lege kozijn. Om verdere schade en een moord te voorkomen heb ik de trapleer maar gepakt, met glas en onderzettertje heb ik zo het mooie beestje gevangen en weer naar buiten gelaten. Die zal wel blij geweest zijn. De cits vliegen weg als ze me iets zien pakken als er een vlieger in de buurt is. Dat komt natuurlijk doordat ik elke keer in paniek ben als ze een wesp of bijtje willen pakken. Het gaf me wel even de mogelijkheid om in alle rust het beestje in het glas te krijgen. De plantjes laat ik nog maar even op het gas. Ze zijn nog niet gaar. Ik wel, half.

Ik ga er eentje weg kiepen van de week. En ik kreeg een hele goeie tip. Gewoon twee oogschroefjes aan weerszijden en dan een ijzerdraadje om de potten heen op drie kwart hoogte van de pot. Het zal met een gewone dikke draad ook nog wel kunnen, denk ik. Dat is echt een goeie tip want vooral die orchideeën aarde is troep, zeker als ze net water hebben gehad. Volgende week ga ik eens kijken of ik wat kan fixen daar. Misschien een draad opleuken met wat nep klimop? Als die potten maar niet meer over mijn vloer komen te liggen omdat er toevallig een vlieg zo dom is geweest om daarheen te vliegen. Dat zou me al een hoop gedoe schelen. Bedankt Nicky, voor de goeie tip! Zo zie je maar, je bent nooit te oud om te leren.

Vandaag maar eens een mooie foto van mijn mooie dochter, genomen door mijn cleanson Daan. Beiden bezig met een opleiding beroepsfotograaf. Hij heeft, vind ik dan maar ik ben bevooroordeeld, een beter onderwerp voor portretten dan zij! Hij heeft gewoon mazzel dat zij zulke mooie foto's van hem kan maken. Ik doe er van hem ook wel eentje bij dan, die zij gemaakt heeft. Leuk zoiets samen te kunnen delen. Ze hebben allebei talent ervoor, vind ik dan hoor. Ze maken allebei echt prachtige foto's. Ik ben een trotse moeder en cleanmother. Bovendien, wat heeft Daan een mazzel met zo'n leuke schoonmoeder! Of hij dat ook vindt dat weet ik niet, ik vind dat wel. Als ik het niet zeg, dan zegt niemand het!

"Kleine zorgen kun je delen. Maar er is een soort verdriet dat mensen niet meer kunnen helen. En dat hoeft ook niet."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter 1916-2000

Ja hoor, ik heb weer eens planten en drek van de vloer kunnen rapen. Die ene grote ga ik nu toch echt maar weg doen. Daar gaat geen bloemetje meer uitkomen. Tachtig keer bukken met 30 graden gaat je helaas niet in de koude kleren zitten. Koude kleren leken me op dat moment ook uiterst welkom juist. Het is de tijd van de enorm grote bromvliegen geloof ik. En dat zal ik weten ook. Want de cits vinden niets leuker dan enorm grote brommers vangen, of er nou planten in de weg staan of niet. Ik zou zelf veel blijer zijn als ze het ook deden met muggen maar die vinden ze volgens mij te klein of te vlug. Gelukkig heb ik in een laatje mijn Deet weer gevonden, dat helpt echt bijzonder goed om de zoemers bij je weg te halen. Ik was al van plan om iets te gaan kopen want ik heb geen zin meer om als speldenkussen te fungeren.

Ik kreeg opeens een helder moment en ja hoor, ik heb het spul. Ik vind die citroenachtige geur dan ook helemaal niet vervelend. De muggen wel en dat is dan ook precies de bedoeling. Vannacht heb ik geen last meer van ze gehad in elk geval. De irritantjes van de natuur vind ik het en ik vraag me nog steeds af wat hun functie hier is op deze aarde. Van mij hadden ze niet nodig geweest maar aangezien ik niet weet wat ze verder doen, behalve ons terroriseren, kan ik daar compleet naast zitten. Niets is hier voor niets dus ook muggen niet. Alleen ik kan er geen goede reden voor vinden.

Gisteren ben ik naar de tandarts geweest. Ik heb weer mooie bijtertjes. Mijn voortanden, onder en boven, leken een beetje ribbelig te worden de laatste tijd. Door een beschuitje, kan je nagaan, was er zelfs een klein stukje af bij mijn ene voortand. Daarom heeft de tandarts ze weer recht gemaakt. Ze zien er fantastisch uit in verhouding met hoe ze waren. Je moet er wel even een kwartier of drie met je bakkes wijd open liggen maar dan heb je ook wat. De eerste tien minuten gaat dat nog wel maar na een tijdje moet je kuchen, niesen, slikken of meer van dat soort ongein wat dan absoluut niet kan. Ook gaat mijn onderkaak dan trillen. Petje af voor mijn tandarts die stoïcijns doorgaat met wat ze doet.

Door de soort van vulling die ze eroverheen gedaan heeft, zijn ze ook weer wat sterker en kan ik nog langer met mijn eigen bijters doen. Dat is dan ook echt wel de bedoeling. Verder had ik geen problemen en zij ook niet. We hebben weer een date over een half jaartje ongeveer. Voorlopig kan ik er weer tegenaan. Groot voordeel was dat ze daar heerlijk de airco aan hadden. Het kleine stukje in de auto was echt moordend heet. Ik heb geen airco, ik heb arko. Alle Ramen Kunnen Open. Nadat mijn bijtertjes weer toonbaar waren ben ik het pakketje op gaan halen. Weer een portie porseleinverf, leuk! Heb ik weer meer kleurtjes om mee te klooien. Er komen er nog wat aan van Folkart maar die kunnen nog even duren. Die komen van ver omdat ik toen nog niet wist dat ik ze in Rotterdam kon kopen.

Ik kan weer vooruit in elk geval. Ik heb ondertussen maar even mijn doosjes af zitten verven. Die komen op mijn eigen tafel. Ik wilde ze toch iets anders doen maar wel bij de kistjes laten passen die ook bij mijn tafel staan. Op de foto kan je zien wat het is geworden. Ik vind ze nog niet helemaal zoals ik zou willen maar goed, ze kunnen ermee door. In verhouding was het heel makkelijk, dat kan je wel zien. Maar ik had ze nodig om mijn onderzetters in te doen, de kleine dan. Voor de grote bedenk ik nog wel wat. Alleen nu vind ik die prachtig gestippelde vaas er niet meer bij passen. Dus misschien maak ik nog wel een vaas/kandelaar met ook iets met pauwen. Dan past het weer allemaal bij elkaar. Die andere zet ik wel ergens anders neer want die vind ik zelf ook nog steeds mooi.

Zie je wel, ik heb zoveel in mijn hoofd, dat krijg ik nooit af. Voorlopig is het voor mij nog allemaal alleen maar oefenen. Ik ben nog lang niet waar ik zijn wil, qua techniek en dat soort dingen. Daarom is het zo lekker dat de blikjes maar blijven komen. De cits snoepen wat af. Ik had er eentje knalrood gemaakt maar eigenlijk is dat niet zo'n handige achtergrond. Ik weet namelijk niet wat ik daarop kan maken. Witte bloemen denk ik maar. Misschien lelies of zo. Of margrieten. Nou ja, ik zal nog wel kijken wat ik daarmee ga doen. Ik zag alleen opeens dat felle rood en ik dacht oh jee, wat moet ik daar nou op maken? Komt vast wel goed.

En toen brak vanavond dan toch eindelijk het noodweer los. Jeetje zeg wat een buien. Ik moest mijn kantelramen dichtdoen omdat het gewoon binnen vloog. Ik denk niet dat dit al te goed is voor je tv of zo. Ik dacht, wat hoor ik toch? Waren het gewoon flinke hagelstenen die ertussen zaten. Nou ja zeg, is dat even vreemd in die hitte. De cits hadden zo iets van 'watskebeurt'! Ik moest er wel om lachen. Moonlight wilde bij mij zijn, Rainbow zat verstopt en Skylar liep een beetje rond alsof hij niet goed wist wat hij moest doen. Aurora kwam natuurlijk weer op het geweld af. Die is, raar genoeg, voor zulke dingen helemaal niet bang. De keukendeur liet ik open. Gewoon even een grote handdoek op de grond voor het naar binnen spetterende ijs en de regen, niks aan het handje.

Toen ik in de keuken stond, om naar het geweld te kijken, kwamen Skylar en Moonlight heel voorzichtig ook even kijken. Volgens mij snapten ze er niets van. Aurora zat met haar neus voor het raam, die vond het wel wat. Rainbow kwam dan ook maar even kijken, nu hij zijn broers bij de keuken zag staan. Een donderslag zorgde ervoor dat hij weer snel weg schoot. Die schuilt voor knallen. Dat was met oud en nieuw ook zo. De rest is er vrij kalm onder. Ze hebben de hele dag door de hitte op de vloer gelegen, liggen suffen. Ze konden wel wat actie gebruiken. Maar echt geweldig vonden ze het niet. Ze lagen daarna lekker te pitten tot het snoepietijd was. Luie mormeltjes zijn het toch. Groot voordeel van het onweer, het is nu lekker fris in huis. Heerlijk!

"Gevoel voor humor begint bij gevoel voor verdriet."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter 1916-2000

Het pakje van DHL is eindelijk binnen. Bij vijven pas natuurlijk en toen had ik toch echt geen puf meer om nog dat andere pakje te gaan halen want daar had ik me anders erg voor moeten haasten. En het is geen weer om te haasten. Het is ook geen weer om zulke zware dozen naar boven te dragen, moet de bezorger gedacht hebben want met een hele harde knal gooide hij zo de doos op de vloer. Zo dan, zei ik, dat is maar goed dan dat er niets breekbaars in zit. Het interesseerde hem niet zo geloof ik. Het moet toch niet gekker worden? Dan moet je een ander beroep kiezen maar zo ga je niet met de spullen van de mensen om. Hoe warm het dan ook is.

Het was echt wel een zware doos hoor. Daar was ik me wel van bewust maar goed, omdat ik elke keer dat gezeik heb met die pakketten, heb ik nu alles gewoon in ene keer besteld. Dat scheelt me de helft ergernis. Alhoewel ik me nu ook geweldig aan het ergeren ben en ben geweest. Ik vind het gewoon echt niet normaal zoals dit gaat de laatste maanden. En ik kan nu toch al zo slecht tegen stress, dat maakt het nog eens extra irritant ook gelijk. Deze temperaturen word ik ook niet meer vrolijk van. Wat een drukkende hitte zeg. In de middag ben ik net een opgezwollen ballon met van die dikke pijnlijke voetjes. Alsjeblieft waar blijft dat onweer?

Gisteren toen het al vroeg donker werd, had ik noodweer verwacht maar dat gebeurde niet en het bleef droog. Maar dat broeierige is gebleven. Ik woon in een buurt vol met mensen uit Kaap Verdië en die lijken een soort van tot leven te komen. Tot diep in de nacht blijven ze ook buiten. Gelukkig niet iedereen maar nog genoeg om de halve buurt wakker te houden met geschreeuw en gelach. Ik hou van vrolijke mensen hoor en bovendien, ik erger me niet aan zulke dingen. Al ben ik wel blij dat ze niet vlak onder mijn open raam staan. Maar het is wel vreselijk opvallend hoe luidruchtig ze hier zijn. Toen ik in alle rust twee jaar geleden naar Sunshine moest zoeken, viel dat al op. Het is hier een drukke buurt maar wordt het heet, dan komen alle mensen met tropische genen nog eens extra tot leven.

Vanmiddag ook, ik dacht dat ze elkaar binnen elk moment konden gaan vermoorden maar dat bleek een gesprek te zijn. Oh ja, nou ja, je moet het maar weten hè. Ik was zo moe dat ik even moest gaan liggen. Ik heb niet zitten bellen vandaag maar ik ben wel eindelijk ingelogd in mijn gloednieuwe profiel. Voor het eerst sinds ik daar pas werkte, had ik een volledig lege mailbox. Het inloggen was dus gelukt. Maar ik kon niet meer in het programma waar al mijn gegevens in staan en mijn documentje met al mijn wachtwoorden stond in het profiel dat ze al vernietigd hadden. Ze hadden me niet meer terug verwacht maar ja, de dingen gaan vaak niet zoals je denkt of hoopt.

Ook weet ik gewoon helemaal niks meer en ik zal ook niet meer dezelfde rechten hebben die horen bij het teamleider zijn. Nou boeit me dat niet want voorlopig zou ik die werkzaamheden en druk ook niet aankunnen. Ze zijn dan ook niet nodig. Maar om te kunnen werken aan dat klanttevredenheidsonderzoek, moet ik wel in een bepaald programma. En daar heb ik natuurlijk ook geen inlog meer voor. Ik ben totaal gedelete met alles. Dat moest ik allemaal weer aan gaan vragen en ook mijn collega heeft wat mails verstuurd. Maar toch, ik word er wel snel moe van. Dat bleek ook toen ik thuis kwam. Ik durfde niet in slaap te vallen maar ja, dat hield ik niet tegen.

Gelukkig hoorde ik meer buiten dan binnen dat er gebeld werd want het was een EHHH (belgeluid) van ene seconde geloof ik. Als ze dat zo vrijdag ook gedaan hebben is het logisch dat ik dit niet heb gehoord. Ik zat nu op hete kolen te wachten en alles in me leek gespitst te zijn op het horen van de bel. Voor ik in slaap viel, liep ik ook steeds naar de pc om op de track & trace te kijken of ze me weer hadden laten zitten. Pas toen hij de doos in de gang had gepleurd, excusez le mot maar er is geen ander woord voor, ben ik toch weer in een diepe coma gevallen tot een uur of acht. Badend in het zweet werd ik wakker. Skylar en Rainbow lagen bovenop de grote doos in de gang. Die moest ik ook nog gaan uitpakken.

Het was er gewoon echt te heet voor. Ik moest ook nog de bakken doen, ook daar was het echt te warm voor. Dat doe ik wel iets later op de avond, nam ik mezelf voor want nu was het gewoon echt niet te doen. Mijn hemel zeg, mag het ietsje minder aub op de thermometer? Dit is geen weer voor mij meer zo. Jammer vind ik dat wel, ik kon er normaal altijd juist van genieten. Maar ja, je woont in Nederland en daar gaat het van min twintig naar plus twintig in twee dagen. Wie weet loop ik van de week weer te klappertanden en te klagen over hoe koud het is. Dat weet je hier nooit. Alles kan.

Alles kan ja. Vandaag is het precies twee jaar geleden dat Sunshine weg is gelopen. Ik moet er echt niet te lang bij stilstaan bij die dag. Ik weet echt elke vreselijke seconde nog zo terug te halen. Ik kon me toen ook niet voorstellen dat hij lang weg zou zijn. Hij was nog maar zo jong en zou vast dichtbij blijven. Dat doen ze meestal, dat weet ik omdat ik in die periode alles maar dan ook alles heb gelezen, en ook geprobeerd, over wat te doen om hem terug te krijgen. Oh wat was ik ervan overtuigd dat hij met twee dagen wel weer terug zou zijn. Als ik maar bleef zoeken, dan zou ik hem vast vinden. Nachten zonder slaap want ik liep buiten. Met kattenbakkorrels te slepen en voer en water bij me.

Mauwen van Moonlight, die er zelf bijna aan onderdoor ging, op mijn gsm. Na twee dagen hoopte ik dan maar op binnen twee weken. Die hele zoektocht en alles wat er gebeurde, ook veel nare dingen van telefoontjes van hele nare mensen tot weet ik veel wat, staat allemaal hier op de site. Maar dat het twee jaar zou worden, gelukkig maar dat ik dat nog niet wist in die eerste week. Dat zou me toen gebroken hebben. Maar mensen, en ook katten, zijn sterk en kunnen veel verdragen. Een paar dagen voordat Sunshine verdween, kreeg mijn moeder haar diagnose, alvleesklierkanker. Die twee dingen bij elkaar zorgden ervoor dat ik het af en toe echt niet meer wist. Ik geloof dat ik het meeste allemaal zo terug kan halen, van die afgelopen twee jaar. Ik kan het zo herbeleven maar ik moet dat echt niet willen. Zoveel ellende, maar toch ook zoveel mooie dingen.

Laat ik me daar maar op focussen. Ma komt hier niet meer terug maar komt Sunshine ooit terug? Die mogelijkheid is er nog wel steeds. Ondanks alles heb ik nog steeds het gevoel dat dit ooit gaat gebeuren. Of misschien niet dat hij terug komt maar dat ik weet dat hij ergens zit waar hij gelukkig is. Daar zou ik nu ook mee kunnen leven. Hij is en blijft gechipt natuurlijk en alles is netjes geregistreerd. Alleen het niet af kunnen sluiten en het verdriet om hem, dat maakt dat het blijft spelen. Ook Moonlight weet het nog steeds, dat weet ik wel zeker. Maar ik heb er ook drie engeltjes bij die me helpen dragen. Mocht Sunshine terugkomen, dan weet hij echt niet wat hem overkomt! Een huis vol haar en genoeg om mee te spelen. Iets in mij zegt dat hij terug zal komen, zodra ik een huisje met een tuintje heb waar hij dan ook buiten kan zijn. Aan mij om daarvoor te gaan zorgen.