Nog steeds, alle 306 dagen, mis ik Sunshine. De ene dag is het alleen wat scherper dan andere dagen. Het is me opgevallen dat Moonlight atijd precies weet wanneer ik zo'n dag heb. Dan komt hij vaker en inniger bij me dan anders. Mooi vind ik dat altijd bij dieren. Ze voelen je. 

Wat zou de wereld mooier zijn als mensen dat ook konden bij elkaar. Je kijkt wel uit met oordelen als je iemands pijn voelt. Dat komt ooit nog wel maar dat is nog best ver weg. Tot die tijd zullen we het met onze viervoeters moeten doen. Het grappige is, dat als Moonlight om die reden bij me ligt, Aurora er lieflijk bij komt liggen. Maar ligt hij op de "normale" momenten gewoon bij me dan jaagt ze hem zo van zijn plekkie.

Hieruit concludeer ik dan ook dat zij het ook 'voelt'. De laatste paar dagen zie ik op de diverse pagina's van vermiste of gevonden katten en Amivedi best veel posts langskomen waarop je kan lezen dat iemand zijn lieverd weer gevonden heeft. Zoals de foto die ik hierbij doe. De kat is 4 jaar weggeweest en hij was al 10 toen hij vermist raakte. 

Wat ik dan zo jammer vind is dat je het hele verhaal niet mee krijgt. Hoe is hij vermist geraakt? Hoe of door wie is hij weer gevonden? Hoe vonden ze de baasjes terug? Hoe was het weerzien? Hoe reageerde hij toen hij eenmaal weer thuis was? Dat zijn maar een paar van de vragen die dit bericht bij me oproept. 

Ik heb ook naar een serie zitten kijken, the missing. Dat gaat over kinderen die vermist raken. Mijn hemel wat kan zoiets je raken. Want bij mij gaat het 'maar' om een kat. Dat kan je natuurlijk niet vergelijken met een kind. Alleen maakt dat mijn verdriet er niet minder om hoor, maar ik besef wel dat het altijd erger kan. 

Bovendien liet het me ook net die dingen zien die je je dan af kan vragen, net als bij de thuiskomst van die kat. Een meisje dat vermist was, vinden ze na 11 jaar terug. Maar als je dan zou denken dat dit alleen maar vreugde betekent en dat ze dan hun leven weer op kunnen pikken, vergis je je lelijk. 

Die vlieger gaat niet op. Het meisje is getraumatiseerd en die ouders en broertje ook natuurlijk. Ik kan me helemaal voorstellen dat je als ouder dan niets liever wil dan je kind in je armen nemen en haar alleen nog maar gewoon even vast wil houden. Alleen dat kind wil niet eens door je aangeraakt worden en is bang van je. 

Je eerste instinctieve gevoel zit je dan alleen maar lelijk in de weg. Dat kan gewoon niet. En gewoon verder gaan met je leven? Dat lijkt me ook niet. Want na zoveel tijd heeft iedereen, of ze het nou wilden of niet, toch weer een soort van leven opgebouwd. Zonder dat kind en misschien met heel veel pijn maar je zal toch door moeten gaan. 

Bij zo'n terugkomst wordt alles weer net zo vreselijk door elkaar gegooid als op het moment dat ze verdween. Dan ga je weer die mallemolen in. Een andere soort mallemolen maar niettemin een mallemolen. Daar heb ik natuurlijk ook al vaker over zitten denken. Zeker als je die berichten leest van katten die na zoveel jaar weer terug gevonden worden.

Als je kijkt naar die kat die 10 jaar was toen hij verdween, die had al een heel leven achter de rug bij zijn baasjes. Ik denk dan ook dat die nog behoorlijk wat herinneringen heeft aan die 10 jaar daar. Katten hebben de intelligentie vergelijkbaar met kinderen van een jaar of 5, 6. Die zijn echt niet achterlijk. 

Maar nu Sunshine. Hij was maar net 10 maanden toen hij weg liep. Hij is nu zo'n 18, bijna 19 maanden. Hij is bijna net zo lang weg als dat hij oud was. Hoe zit het met zijn herinneringen aan hier? Heeft hij die nog wel? En wat als hij nou eens pas na 4 jaar terug komt? Dan is hij zo ontzettend veel langer weg dan dat hij hier was.

Wil hij sowieso nog wel hier terug komen dan? Uiteraard weet ik al wel zeker dat hier de boel ook volledig op zijn kop zal komen te staan. Hij kent Aurora nog niet eens, wat als die 2 elkaar nou gewoon helemaal niet moeten en elkaar niet uit kunnen staan? Ik moet er niet aan denken! Dat kan natuurlijk gewoon zo zijn. Hoe los je zoiets dan op?

Nou ben ik niet iemand die beren op de weg ziet. Ik zie het dan vanzelf wel weer en er komt altijd een oplossing, hoe moeilijk die soms ook kan zijn. Ik ga me daar nog maar even niet gek mee maken. Komt tijd, komt raad. Maar soms flitsen zulke dingen wel door je hoofd hoor. Tot die tijd dat ik er echt mee te maken krijg, schuif ik het mooi even naar de achtergrond. 

Op de voorgrond zit meer het genies en gekuch van Aurora. Vanmorgen nieste ze wel 6 x achter elkaar. En later op de bank kreeg ze weer zo'n soort kuch of benauwdheid aanval. Hm. Het duurt nu toch wel erg lang. Ook ga ik van alles in mijn  hoofd halen, of het is gewoon zo. Daar twijfel ik dus tussendoor aan.

Dan heeft ze hele warme oortjes, is dit koorts? Ik kan me ook té bezorgd maken. Het lijkt wel of ze afgevallen is maar is dit wel zo of wil ik het zo zien? Want ze eet wel gewoon en ze speelt en is nog steeds gek op haar avondsnoepjes. Ze spelen met elkaar en plagen elkaar. Alleen opeens af en toch dat kuchen of niezen. 

Of ze rochelt een beetje als ze ligt te slapen. Ze heeft vanaf het begin altijd al liggen snurken als een bootwerker maar nu vind ik het zorgelijk klinken. Is het wel haar neus of zijn het haar longen die zo tekeer gaan? Misschien ga ik maandagavond gewoon toch maar even naar de dierenarts, het open spreekuur. 

Alleen is de dame, sinds de bezoekjes in verband met de oorontsteking, ontzettend op haar hoede. Zodra ik mijn jas aantrek schiet ze al weg. Ik zal haar moeten pakken voordat ik mijn jas aantrek. Zo slim is ze wel blijkbaar. Dat is toch alweer een paar weken geleden en nog vertrouwt ze het niet. 

Knappe meid als ik haar dus zonder problemen in het reismandje krijg. Ik zal het morgen vast in de huiskamer zetten, dan kunnen ze weer ff wennen en valt het niet zo op. Wie weet gaat het makkelijker dan ik verwacht nu. Laat ik dat maar hopen en gewoon van het meest positieve uit blijven gaan. 

"Toen ik moe was van zoeken, leerde ik vinden."

Friedrich Nietzsche, Duits dichter en filosoof 1844-1900

Wat een prachtige dag was het vandaag. Ik hoorde net dat er zelfs 22 graden gemeten was. En het is nog niet eens april. Ik ben vanmorgen naar mijn moeder gegaan en het was heerlijk bij haar op het balkon. 

We besloten om een eindje te gaan rijden en ook dat was heerlijk. Lekker via die binnenweggetjes tussen de weilanden en paarden, koeien en geitjes kijken. We zijn even naar een tuincentrum gegaan. Ik wilde al een tijdje een kattentuintje maken dus dat kwam mooi uit. 

Kattenkruid kan je niet zomaar overal krijgen. Hier hadden ze dat wel. Nu heb ik een flinke bak met rozemarijn, thijm, kattengras en kattenkruid in mijn vensterbank gezet. Moonlight vond dat al reuze interessant. Vooral het kattenkruid kan hij maar aan blijven ruiken. 

Ik heb ook nog lekker met mijn moeder buiten geluncht. Heerlijk in het zonnetje. Met mijn moeder in een tuincentrum kunnen winkelen vind ik op zich al een wonder. Daar heb ik dan ook maar even extra van genoten. Ik had al helemaal niet meer verwacht ooit nog ergens met haar heen te kunnen dus vond ik het extra bijzonder.

Wel word je helemaal gek van haar want ze vindt alles mooi of leuk. Ik was bijna aan de konijnen gegaan want die waren wel zo schattig. Daar hadden de katten pas echt verrast mee geworden. Ik wilde dat het arme diertje niet aandoen maar schattig was hij wel. Zo lekker fluffy.

Van de terugrit hebben we net zo genoten als van de heenrit. Daarna ben ik naar huis gegaan om mijn tuintje te maken voor de cits. In tegenstelling tot Moonlight heeft Aurora nog geen enkele interesse getoond. Maar die lag dan ook heerlijk ingepakt, alsof het hartje winter was, bij me op de bank. Ieder het zijne zullen we maar zeggen.

Ik had het programma Married at first sight opgenomen. Ik vind het wel grappig om naar te kijken. Ik wilde wel eens weten wie er nu weer zo gek waren om aan dit experiment mee te doen. Bij het eerste seizoen was ik halverwege ingehaakt en vond ik het jammer dat ik niet alle afleveringen gezien had. 

Nu gewoon het seizoen opnemen en dan kan ik kijken wanneer ik wil. Zo doe ik het met alles wat ik wil zien. Lekker de reclames skippen, scheelt een boel ergernis. Tenzij je even naar het toilet wil natuurlijk. Dan laten we dat even doorlopen. Vorig seizoen viel me ook al iets op en tot mijn verbazing viel me dit nu weer op.

Nu ben ik wat mode betreft geen meeloper. Ik doe aan wat ik leuk vind en het kan me geen ruk schelen wat de rest van de wereld daar van vindt. Toch heb ik zo mijn voorkeuren en dingen die ik afschuwelijk kan vinden. Wat me vorige keer en ook nu weer enorm opvalt gaat om de heren.

Ze kopen prachtige pakken en dan zie ik daar elke keer van die enorm in het oog springende grote witte schoenen onder. Het kan aan mij liggen hoor maar ik vind me dat toch lelijk! Ik zie dan alleen nog maar die grote witte schoenen en heb geen oog meer voor iets anders. Dat moeten ze toch zelf ook zien?

Net zoals ik vroeger al een afknapper kreeg van die mannen in een net pak en nette schoenen die daar dan van die witte sportsokken bij aan hadden. Dit vind ik bijna net zo erg! Eén van de bruidegommen had al afgehaakt ook. Die kon zeker geen witte schoenen vinden. Jeetje zeg, het ziet er echt niet uit. 

Ik vind het wel knap van die mensen die daar aan mee doen. Ik zou het niet in mijn hoofd halen. Ik ben echt moeders mooiste niet en ik zou ook geen George Clooney verwachten maar ik ben best wel een zeikerd op dat gebied. Ik kan me helemaal gek ergeren aan die hele kleine dingetjes die anderen nooit opvallen. 

Nu ben ik, zoals al eerder gezegd, hartstikke bewust en happy single dus wat dat betreft zou ik er sowieso niet aan mee doen. Ik zit op helemaal niemand te wachten. Maar ik weet nu al gewoon dat als ik het ooit in mijn gekke hoofd zou hebben gehaald, toen ik nog wel een relatie wilde, om aan zoiets mee te doen, dat ik dan al heel snel iets zou vinden waar ik een onoverkomelijke moeite mee zou hebben. 

Daar zou ik me dan zo aan gaan ergeren en van afknappen dat de arme bruidegom helemaal geen normale kans meer zou maken. Die witte schoenen zouden alleen maar een start zijn van iets veel ergers. Want ook nu zit ik zo naar de respectievelijke bruidegommen te kijken. Zo van 'hoe zou ik reageren als ik die man daar bij het altaar zou zien staan'. 

Ook van deze afleveringen weer is er geen eentje die door mijn eigen eenvrouws ballotage commissie zou komen. Ik zie weer allerlei hele kleine gewoontetjes van de heren waar ik me groen en geel aan zou ergeren nog voor ik 1 woord met ze gesproken zou hebben. Dat gaat natuurlijk anders als je iemand leert kennen en die kan gaan waarderen om wie hij is. Dan kan je er overheen gaan leren kijken.

Maar zo voor de leeuwen gegooid zou er wat mij betreft al helemaal niets van terecht komen. Toch vind ik het een leuk programma om naar te kijken. Ik ben heel benieuwd wie er nu weer echt bij elkaar zullen blijven. Ik denk enkel het eerste koppel. Maar daar kan ik ook helemaal naast zitten natuurlijk. We gaan het zien! 

"Muziek is een hogere openbaring dan alle wijsheid en filosofie."

Ludwig van Beethoven, Duits componist 1770-1827

Lekker handig, had ik deze blog al bijna helemaal klaar, klik ik ergens op, alles weg. Niet geheel toevallig was ik begonnen om te vertellen dat het vandaag mijn dag niet was. Dat blijkt nu helemaal wel. Echt hoor, ik irriteer me de tandjes aan mezelf. 

Vandaag had ik dingen aangepast in een procedure die niet aangepast moesten worden en vice versa. Daar had ik al een mail over verstuurd toen ik zelf de fouten ontdekte. Weer alles opnieuw doen en nieuwe mail eruit. Zodat iedereen kan zien dat je een beetje stom bezig bent en zo. 

Maar we kregen wel gebak. We hebben de voorlopige aanbesteding binnen van het aanvullende openbare vervoer in Amsterdam. Leuke tompoucen met op de 1 ons logo van de RMC en op de andere de drie kruizen XXX van Amsterdam. Nou, dat zal wel even wennen worden om die nultwintigers aan de lijn te krijgen. 

Als het tenminste bij ons KCC terecht komt want ik weet niet of we de regie alleen gaan doen of ook het boeken. Hier in Rotterdam hebben we Vervoer op Maat. Hier mogen mensen met een handicap, ouderen of anderen met een door de gemeenste vastgestelde reden van gebruik maken als ze niet van het reguliere openbare vervoer gebruik kunnen maken. Deze zin was daarnet veel mooier maar ik krijg m niet terug... hm...

Enniewee, we doen best mooi werk. Ook vervoeren we gehandicapte kindertjes en schoolkinderen en nog heel veel meer van dit soort werk tot VIP vervoer aan toe. De grote zwarte wagens mét chauffeur toen Obama hier was, werd ook allemaal hier geregeld bijvoorbeeld. Natuurlijk kan het ook wel eens fout gaan. Dat kan door zoveel redenen gebeuren en op zoveel plekken. Dat er nog zoveel duizenden ritten per dag goed gaan is dan ook echt geweldig. 

Bij ons op het KCC, klant contact center, kan het al fout gaan doordat de klant zelf in de war is, of wij maken een fout in de boeking. Dan kan het nog fout gaan op de CVL, Centrale Verkeersleiding, bij het plannen. Of het gaat voor, tijdens of na de rit fout. Door de chauffeur misschien of door het verkeer zelf of het weer. 

We hebben maar een heel laag percentage fouten maar voor die mensen die daarbinnen vallen is het natuurlijk altijd enorm vervelend. Ik kan alleen maar vertellen dat we met een hele grote groep, er zitten wel zo'n 180 mensen alleen al om te bellen, hele enthousiaste en betrokken medewerkers proberen alles zo goed mogelijk te doen. 

Ik ben 1 van de leidinggevenden van die grote groep en 24/7 zijn we aan de slag om het allemaal zo goed mogelijk te doen. Ik weet dat we mensen hebben zitten die zich verantwoordelijk voelen voor wat ze doen en zich daar ook bij betrokken voelen. Ze vinden hun werk dan ook enorm leuk. Het is voor mij weer leuk om met die mensen te werken.

Ik ben zelf 7 jaar planner geweest op de CVL voor ik bij het KCC kwam, nu alweer 5 jaar geleden. Ik werk er nu, onofficieel (eerst via het uitzendbureau), al 12 jaar. In december officieel dan. Ik vind het nog steeds bijzonder wat we allemaal voor elkaar krijgen daar. We doen echt wat voor onze medemensen en dat proberen we zo goed mogelijk te doen.

De bovenbouw houdt zich dus behoorlijk bezig met allerlei aanbestedingen en het maakt niet uit waar in Nederland. Binnenkort horen we of we ook de komende paar jaar de VOM mogen blijven uitvoeren. Ik hoop het dan ook van harte. Dat doen we al zo'n 20 jaar en dat hoop ik ook zo te kunnen blijven doen. 

Mensen die bij ons komen werken en denken dat ze lekker makkelijk werk krijgen en dat wel eventjes zullen doen op zo'n callcenter, die vallen direct door de mand en houden het niet lang uit bij ons. We vragen best veel van onze mensen. Wel een stuk of 10 verschillende producten moet je beheersen. Soms gaat er weer 1 af maar dan komt er weer een nieuwe bij. 

Allemaal met eigen regels en belscripts en noem het allemaal maar op. Je doet er zo'n jaar over om een beetje alles eindelijk te kunnen. De ene opleiding na de andere volgen elkaar in een rap tempo op dat eerste jaar. Na dat jaar krijg je dus willekeurig welk product binnen waarbij je dan op de juiste manier de telefoon op moet nemen en de regels van moet kennen. 

Makkelijk, werken op ons KCC? Nou nee hoor, dat kan je wel vergeten. Is het opeens rotweer? Dan vliegen de calls je als een gek om je oren. Het weer kan nou eenmaal opeens omslaan, wat ze ook zeggen bij het weerbericht. Dus daar ben je ook niet altijd op voorbereid, al doen we daar wel ons best voor. Maar ook drukte juist bij mooi weer, iedeen wil dan weg. Of wat denk je van feestdagen? 

Op ons KCC hebben we ook nog eens speciale aparte groepen aan het werk, zoals voor Groepsvervoer, de Mailplek, de roostermakers. En een kanjer van een KCC manager, onze BBL Big Boss Lady Patricia, die mij en mijn collega teamleiders weer aanstuurt. Ook hebben we een bedrijfsschool, voor zowel KCC medewerkers als chauffeurs. Inwerkers hebben we ook nog, die begeleiden de mensen als ze net uit een opleiding komen op de werkvloer.

We werken 24 uur per dag, 7 dagen per week. Allemaal bijna hebben we wisselende diensten daardoor. We coachen de gesprekken, bespreken foute boekingen en klachten. Het is enorm hectisch meestal en er valt altijd wat te lachen. Vooral omdat we bijna allemaal die bijzondere Rotterdamse humor en adremheid bezitten. 

Er wordt hard gewerkt en iedereen staat achter wat we aan het doen zijn en we doen allemaal onze stinkende best. Ik mag wel zeggen dat ik trots ben op het bedrijf waar ik werk en vooral op al die mensen die ik dagelijks zo hard zie werken. Dat mag natuurlijk ook best wel eens gezegd worden. 

Wat betreft die Amsterdammers die we als Rotterdammers misschien straks wel dagelijks aan de lijn gaan krijgen, kan ik alleen maar zeggen; Kom maar op hoor, wij uit 010 gaan zelfs voor 020 ons allerbeste vervoersbeentje voor zetten. Want we zijn trots op wie we zijn en wat we doen en we willen dat ook zo goed mogelijk proberen te doen. Dat mag iedereen best wel weten.