Ik heb me gisteren rot zitten lachen. Ik ben ook sterk gebleven en dat was wel nodig. Al vanaf half negen of zoiets, kwamen de snoepie dwingers me lastig vallen. Ja zeg, dat is wel heel erg vroeg weer hoor. Ik deed mijn best om ze te negeren maar ja, dat is best lastig als ze zo recht voor je neus zitten en reageren op elke beweging van jou in de hoop dat je reikt naar de snoepjespot. Moet ik zo nog een uur blijven zitten? Met die smekende oogjes voor mijn neus? Na een kwartier of zo gingen ze weer weg. Ja, voor vijf minuten want ik maakte de vergissing om iets van tafel af te pakken. Daar waren ze weer. De wekker had ik voor de eerste keer ingesteld met een ander muziekje dan ik normaal gebruik. Katten leren best goed en snel hoor.

Zou ik hetzelfde liedje gebruiken als mijn normale wekker dan kan ik voortaan 's morgens vroeg ook snoepjes gaan geven. Daarom heb ik maar iets totaal anders gekozen. Ik moest alleen nu nog drie kwartier doorkomen. Uiteindelijk verstrijkt de tijd toch altijd en het was bijna tijd, nog een paar minuutjes maar de cits werden nu wel heel ongedurig. Ze zaten me echt aan te kijken met blikken als, 'schiet toch eens op mens', 'waar wacht je nou in hemelsnaam op' en wat minder aardige ook nog. Maar ja, ik wil ze iets leren en dan zal ik even vol moeten houden.

Eindelijk klonk het verlossende liedje, al wisten ze dat nog niet. Ik dus heel enthousiast, met mijn gsm in mijn hand, Jeeeeee snoepietijd!!! Daar had ik geen wekker meer voor nodig natuurlijk. Maar het gaat om de associatie die ze gaan maken en ik weet het zeker, over een week hebben ze het onder de knie en komen ze aanhollen zodra ze de wekker horen met dat liedje. Zo niet, dan zal ik het eerlijk zeggen. In het uur dat ze zo vervelend zaten te doen, heb ik wel een filmpje en een paar grappige foto's genomen van trio Dwingeland en White mama. Jammer genoeg krijg je ze er bijna net niet alle vier op. Dan moet ik meer naar achteren kunnen en helaas, daar zit een muur.

Dan maar in gedeeltes, net zo leuk. Let vooral op de blikken die mij toegeworpen worden. Helaas zijn er altijd vervelia's die net wegdraaien als ik dan denk een gigantisch leuke foto te maken maar ja, het blijven katten natuurlijk. En die doen nou eenmaal meestal nooit wat je eigenlijk van ze zou willen. Zeker al niet met foto's nemen en ben je daarom altijd afhankelijk van die toevalstreffers. Soms heb je mazzel en soms niet, zeker bij mijn rare harige kindertjes. En af en toe heb ik die mazzel dan ook, gisteren helaas niet. Maar toch heb ik wel een paar grappige foto's van ze, als je bedenkt wat ze er aan het doen zijn. Mij murw staren.

Gisteren kwam Skylar met zo'n noodgang door de keukendeur heen, vanaf het balkon, net terwijl ik vanuit de kamer naar de keuken ging. Met een rot klap kwam hij tegen mijn schenen aan, die nu blauw zijn. Nadat ik even bij was gekomen van de pijn die dat deed, probeerde ik hem te roepen want dan zal hij zichzelf ook wel pijn gedaan hebben. Maar hij wilde niet komen hoor. Hij schiet toch altijd snel weg als ik ergens aan kom. Ik vind dat heel naar maar ja, ik moest toen erg streng tegen hem zijn, omdat hij anders van iedereen het eten op at en daardoor reageert hij nu zo. Er is helaas geen gulden middenweg in. Nu dacht hij ook vast dat hij op zijn kop zou krijgen maar dat is echt lang niet altijd het geval. Alleen als hij van de anderen wil stelen, of Aurora aanvalt, dan ben ik streng maar wel rechtvaardig. Ga dat alleen maar eens uitleggen aan een kat.

Ik was gisteren opeens erg moe dus ben ik maar even gaan liggen. En dat was blijkbaar nodig want ik heb een behoorlijk stukje geslapen. Skylar was lekker op mijn benen komen liggen en toen ik wakker werd, kreeg ik lieve knuffels van hem. Nadat ze gegeten hadden kwam Rainbow even bij me liggen en daarna kwam Aurora. Na het vastgelegde snoepies momentje vond Moonlight wel dat het nu even zijn tijd was en die ging uitgebreid naast me liggen. Zo hadden ze alle vier even een momentje gehad, dat komt ook niet elke dag voor en ik vond het wel zo prettig.

Gisteren, nadat ik mijn blog al geplaatst had, zat ik bij de herinneringen op Facebook dat ik drie jaar geleden samen met mijn moeder onderweg was naar 's Heerenberg. Ik was nog niet lang op weg toen bleek dat ik een lekke band had. En we hadden daar met een hele groep Rulof lezers om tien uur afgesproken. We belden en toen zeiden ze, klim even over de railing, ja dag, dan komen we nooit meer terug! De ANWB was er snel en ik kon dan ook snel weer op weg en was nog net op tijd. Wat een leuke dag hebben we gehad toen. Ma was weer lekker eigenwijs en wilde mij niet belemmeren en ging daardoor toch mee het bos door. Waarna ze een beetje in paniek raakte want ze zou nooit meer terug kunnen. Dan maar een taxi gebeld en zo kwamen we weer in het dorpje. Ma en ik hebben daar heerlijk gegeten en toen zijn we weer moe maar voldaan de lange rit terug aangegaan.

Drie jaar geleden pas, net als met Sam, die was toen ook net overgegaan? Ik kan me alleen die combinatie niet herinneren. Sam op vrijdag ingeslapen en op zondag weg? Het zou kunnen hoor maar ik verbind die twee dingen gewoon niet samen. Nou ja, het maakt ook niet uit. Het moet wel, want anders zou het niet kloppen. Ze staan gewoon compleet los van elkaar in mijn hoofd, dat zal het wel zijn. Raar hoe zoiets kan werken. Ja, en ik heb al zo'n raar hoofd, ik zal het zelf wel even zeggen. Voor nu ga ik nog even mijn lijstje afwerken voor ik morgen met een gerust hart naar Sonja kan rijden. Een dagje België in het verschiet, mét chauffeuse. Luxe hoor!

"Mensen kennen tegenwoordig overal de prijs en nergens de waarde van.

Origineel: Nowadays people know the price of everything and the value of nothing.
Bron: The picture of Dorian Gray (1891)"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Dat was weer lekker hoor, gisteren bij mijn broer en San, een ouderwets prakkie andijvie met een balletje gehakt. Alleen kost de andijvie een beetje net zoveel als goud tegenwoordig. Mijn broer was zich een ongeluk geschrokken. Het zal wel door die droogte komen die er geweest is. Er zullen van de winter, of nu al dus, wel meer dingen zijn die erg duur gaan kosten of erg schaars zijn. Hij had voor mij weer opgeschept alsof ik een bouwvakker was. Echt hoor, mijn bordje was zo zwaar dat ik het niet eens met één hand kon optillen. Ik bedoel maar. Ik heb mijn best gedaan hoor maar op een gegeven moment zit de andijvie tot je oren en er kon niks meer bij. Ik heb heerlijk gegeten, dat zeker.

Grappig eigenlijk dat er een kamer vol zat met echt verstokte rokers en dat die nu bijna allemaal eigenlijk niet meer roken maar dampen. De enige die het echt niet van plan is, is Daan, die vindt het niks. Dus die hebben we even zitten pesten. Hij kwam binnen met zijn emmertje met shag om sigaretten te maken en San en ik zaten allebei: "Loser" en maakten de L op ons voorhoofd. Wat later, toen hij een sigaret opstak, zei ik, gatver Daan, je stinkt. Hij kon er gelukkig wel om lachen hoor, want het was ook echt alleen maar een grapje. Maar ik vond het zo erg grappig, omdat ik een paar dagen geleden nooit had verwacht ooit zo'n grap te kunnen maken.

Ik vroeg aan mijn broer hoe hij er eigenlijk toe gekomen was. Tja, geen idee, hij vond opeens dat het tijd werd voor iets anders. Hij heeft er veel over gelezen, niet het nep nieuws dat er ook over rond gaat, en vond het tijd om echt iets gezonder te gaan leven. En toen dat zo goed beviel, vond hij dat ik er ook maar aan moest beginnen en vandaar kreeg ik die E sigaret het weekend van hem cadeau. Ik moet eerlijk zeggen, anders was ik er ook echt niet aan begonnen hoor. Ik vond het veel te veel gedoe allemaal. Er zit toch wel enig flink uitzoek werk aan vast wil je weten wat je aan het doen bent. Wat je moet aanschaffen, wat voor jou werkt, je zal het allemaal moeten uitproberen.

Hij wist dat ik altijd menthol rook, al jaren en daarom had hij ook de menthol liquid voor me meegenomen en dat was precies zoals ik het normaal altijd al rookte. Dus voor mij werd het, totaal onverwacht, een directe vervanging en ik heb nog maar een paar sigaretten gerookt vanaf zaterdag. En dat kwam dan nog meer uit automatisme omdat de sigaretten in de buurt stonden. Nu ik ze heb weggezet, kan ik ze ook niet in gedachten pakken en rook ik dus gewoon helemaal geen sigaretten meer. Er is daar niemand meer verbaasd over dan ik zelf hoor. En ik denk, dat blijft maar in mijn hoofd schieten, dat mijn moeder er een beetje een handje in heeft. Die loopt nu vast vet te grijnzen daarboven. Want het is iets dat ze al jaren zo graag wilde en nooit voor elkaar kreeg bij ons.

Vandaag heb ik nog wat dingen te schilderen die zaterdag mee moeten naar België. Ik mag daar mijn kunstwerkjes uitstallen en ik neem gewoon alles maar mee. Je weet gewoon nooit wat mensen wel of niet leuk zullen vinden. Jammer genoeg heb ik nog geen dingetjes voor de kerst klaar kunnen krijgen. Dat lukte me gewoon echt niet. Wel zo jammer want het verzenden naar België kost altijd duurder dan het verzenden gewoon hier in Nederland. En nu had het een mooie gelegenheid geweest om die kosten te besparen. Maar goed, ik kan nu eenmaal niet toveren, helaas. Anders wist ik nog wel meer dingetjes die ik dan voor elkaar zou toveren.

De cits zijn echt gigantisch aan het dwingen 's avonds, met hun snoepjes. Echt hoor, niet te doen, zo vier voor je neus hebben zitten en dan niet eens meer naar de tv kunnen kijken. Maar ze vinden nou eenmaal dat ze snoepjes mogen zodra het gaat schemeren. Ja, dat was prima als dat zo rond half elf in de avond was maar nu is het echt te vroeg. Ze gaan dan eerst nog een keertje weg, zo van, oké we komen zo wel terug. Ik moet ze dan wel echt duidelijk negeren. Maar na een half uurtje zijn ze het weer zat en komen ze weer met zijn allen voor mijn neus zitten en gaan ze me aan zitten staren.

Dan weigeren ze ook om weer te vertrekken en negeren zo eigenlijk mijn negeren van hen. En ik kan er gewoon niet tegenop, ze zijn met meer en in de overmacht. Dan geef ik ze de snoepjes maar, dan kan ik erna weer gewoon tv kijken. Maar als het nog vroeger donker gaat worden, dan zal ik ze toch echt duidelijk moeten maken dat het feest pas doorgaat zodra ik zie dat het echt tijd is. Misschien ga ik wel een wekker zetten, om half tien of zo. Als die gaat en ik ze dan consequent dan pas hun snoepjes geef, hebben ze dat echt in een paar dagen door. Ik vind dat zo'n gek idee nog niet voor een blondje.

Toen Sammy insuline gespoten kreeg, had ik er ook een wekker op gezet. Na twee dagen liep hij dan al uit zichzelf naar de ijskast om zijn prikje te krijgen. Als het met zoiets kan, dan kan het met lekker snoepjes natuurlijk helemaal. Tenminste, dat lijkt mij wel. Ik ga het vanaf vanavond uitproberen. Kijken wat ze doen. Moet ik wel mijn poot stijf houden en ze niet eerder geven natuurlijk. Al denk ik wel dat ik dat wel kan. Ik ga het in elk geval proberen. Ik heb nou eenmaal een enorm zwak voor smekende dierenoogjes en die krijgen me meestal volledig overstag. Ik ga het toch maar even proberen, ik ga gelijk de wekker zetten! Anders vergeet ik dat vast weer. Op de foto een schilderijtje die zaterdag niet meer verkocht hoeft te worden, die was al direct weg. Geen tijd meer om nieuwen te maken, ook goed toch?

"Als je werkelijk liefde wilt, dan ontdek je dat ze voor je staat te wachten.

Origineel: When you really want love you will find it waiting for you.
Bron: De Profundis (1905)"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Al mijn E rook spullen zijn binnen, of eigenlijk is het niet eens roken maar dampen. Er is nog een hoop te leren op dat gebied. En wat is er enorm veel in te vinden, niet alleen qua informatie maar ook in smaken en wel of geen nicotine. Zo ja hoeveel dan. Mijn hemel, je zou er gewoon bijna een studie van kunnen maken. Het is wat! Het tweede E sigaretje die ik nu binnen heb, kan je wat meer in stellen. Meer of minder volt en meer of minder lucht. Ik merk wel dat ik het toch echt van die menthol moet hebben. Dat voelt namelijk voor mij het meest als roken zoals ik normaal deed. Ik had bijvoorbeeld bosbessentaart gekocht, en dat is best lekker maar dan lijkt het niet op roken voor mij.

Dus daar heb ik dan maar snel weer wat menthol doorheen gegooid. Dat vind ik een stuk prettiger dampen. Ik zag Aurora ook raar opkijken. Normaal als ze naast me ligt en ik rook, als de rook dan richting haar komt, vliegt ze wel eens de bank af want daar moet ze niets van hebben. Maar nu vervliegt het voor het bij haar is en ze lag er gisteren hoogst geïnteresseerd naar te kijken. De anderen hebben er ook al naar zitten kijken, het schijnt er voor hen toch anders uit te zien. Nou ja, mij maakt het niet uit. Ik ben al blij met een rookvrij huis want ik heb eigenlijk geen sigaret meer aangeraakt.

Het blijft dan ook allemaal vrij van de laag nicotine die normaal overal op komt, dus dat scheelt uiteindelijk ook weer poetsen. En wat ik de grootste verademing vind, ik mors niet steeds overal as. Vooral tussen mijn toetsenbord scheelt het een hoop gedoe want op de een of andere manier, mikte ik het daar steeds tussen de toetsjes. Daar heb ik nu geen last meer van. Ik heb nog wel een boel shag, pas nog gehaald. Daar kan ik nu wel een jaar mee toekomen of het blijft zelfs gewoon over of zo. Misschien moet ik voor buitenshuis maar even wat sigaretten meenemen of zo? Of ik laat het zo, ik weet het nog niet, ik kijk nog wel even. De asbakken die er staan die ga ik binnenkort in een flink sopje zetten want ik denk niet dat ik die nog veel zal gebruiken. Ik vind het zelf best bizar eigenlijk.

Verder had ik nog wat dingetjes die ik af wilde maken om mee te nemen naar België zaterdag. Ik weet niet of ik het allemaal ga redden maar ik ben in elk geval heel de dag al bezig geweest. Nu zit ik als een gek te typen, iets wat Rainbow altijd weer reuze interessant vindt, want ik ga straks bij mijn broer eten. Ik was dat al bijna vergeten met mijn blonde hoofd. Dus ik moet me nog aankleden ook. Ik ben alleen maar aan het schilderen geweest en dan heb ik nog niet alles af. Het duurt ook altijd langer dan ik zelf zou inschatten en ik pak dan ook altijd veel en veel te veel verf. Zo zonde en nu heb ik geen tijd meer om het nog even ergens anders op te smeren. Jammer joh.

Na het weekend moet ik aan de bak met mijn opdrachten. Voor 2 oktober moet ik 5 Sinterklaaspotten en 5 Kerstpotten af hebben. Dat scheelt dan veel verzendkosten want ik neem ze mee voor diegene waarvoor ze zijn. Maar dan moeten ze wel voor die tijd af zijn natuurlijk. Door werken met die kwast dan maar. Ik heb nu nog een vijftal hartschilderijen gemaakt, met tekst uit de Rulof boeken. Ik had ze al gedeeltelijk gedaan hoor, maar ze moesten nog afgewerkt worden. Morgen allemaal ene beschermlaagje en dan kunnen ze zaterdag mee. Misschien kan ik morgen nog wat kleine dingetjes afmaken, die dan ook mee kunnen. We gaan het zien.

Ik heb op deze site er nu ook een webshop bijgemaakt maar toen ik ermee bezig was, viel het toch even tegen. Wel heel handig en mooi maar je kan maar vijf producten erop zetten. Wil je er onbeperkt dingen op zetten, dan moet je per drie maanden wel even 45 euro betalen. Nou sorry, maar dat moet ik er dan ook weer uit gaan halen. Dat vind ik echt teveel. Ik kan er nu net mijn verf mee terugkopen als ik iets verkoop en dat vind ik dan voor nu wel oké. Ik hoef er niet van te leven. Maar stel dat ik dat wel zou moeten doen, dan zal je daar toch ook andere prijzen voor moeten gaan rekenen. Dan zijn dit soort dingen toch echt wel overbodige kosten dus nee, ik laat er dan maar 5 producten op komen. De rest zet ik wel op Facebook dan.

Dan die printer, ik vind hem wel bijzonder hoor. Gisteren wilde ik iets printen, werd er gezegd, hier op de pc, de printer is offline. Eh... Oké, hoe kan dat? Ik druk op de vraagteken en gaat ie uitprinten wat ik eraan kan doen. En dat werkte inderdaad. Maar toen was de inkt al bijna op want ik heb heel veel in kleur uitgeprint. Krijg ik opeens een mailtje dat de printer inkt had besteld voor me en dat het onderweg was. Nou ja, wat aardig! Zo zou alles in huis moeten werken, de ijskast ook bijvoorbeeld. Wat handig zeg!

Waar ik toch ook even bij stil wil staan, gisteren was het drie jaar geleden dat Sammy, mijn lieve zwartje, is ingeslapen. Jeetje zeg, drie jaar geleden pas?! Wat is er erna toch ontzettend veel gebeurd. Toen zei ik het nog, ik neem geen huisdieren meer. Oh nou, daar ging het toch eventjes helemaal fout want er lopen er nu vier rond en er horen er zelfs vijf rond te lopen. Sammy, die maar zijn suiker niet bijgesteld kreeg en me het teken gaf waar ik om gevraagd had, als hij het niet meer zag zitten. Wat een verdriet heb ik gehad en ik mis hem nog steeds. Uit het oog maar zeker niet uit het hart, daar heeft hij, net als Casper, Dizzy, Micky en Arnold en al mijn hondjes, zijn eigen welverdiende plek!