Gisteren ben ik me helemaal wezenloos geschrokken! Ik kwam thuis van mijn wandeling naar mijn goedgekeurde autootje. Ik had haar nog willen wassen maar het was al zo laat en bijna donker aan het worden. Ik realiseerde me ook, omdat het vuurwerk hier altijd idioot veel is, idioot hard ook trouwens, dat het weinig zin zou hebben zelfs. Zonde van mijn geld op deze manier. Dus ik heb Lila beloofd het de 2^e te doen. Wel heeft ze al een stofvrij interieur want ik had mijn pakje opgehaald en omdat het toch in de auto moet blijven, heb ik het in de auto uitgepakt. Het was een deel van mijn kerstpakket van DWS, het overkoepelende orgaan van apotheken waar ik stage bij loop. Een deel was die bon voor parfum, had ik zelf voor gekozen, achteraf liever een boek genomen maar daar had ik net even geen erg in.

Dit was een autostofzuiger, een soort grote maar erg krachtige kruimeldief, die je kan aansluiten op de sigarettenaansteker. Ik moest hem natuurlijk wel even uitproberen. Woah Baby! Daar zit een power in zeg! Jeetje! Met hulpstukken erbij en je kan er zelfs vloeistoffen mee opzuigen, stel dat je je beker koffie door je auto gooit. Niet dat ik dat van plan ben maar dan kan ik het zo droog zuigen. In elk geval, ik ben er blij mee! Hoef ik niet lastig te doen, stoffig in de auto? Hup, stofmondhulpstukje erop en zuigen maar. Blaadjes op de vloer? Hup, gewoon even stekkertje erin, aanzetten en uitkijken dat je je sokken er niet af zuigt. Hij is best krachtig! Fijn ding dus en daarom bedankt Apotheek en DSW!

Maar ondertussen weten jullie nog steeds niet waar ik nou zo van schrok. Je zou het nooit raden maar dat kwam door Rainbow. Hij draait altijd wel rond bij de deur als ik thuiskom. Hij stort zich ook altijd op zijn rug om op zijn buikje gekriebeld te worden. Maar echt in de gaten hou ik hem allang niet meer. Oh mijn God, en hij glipte vanuit niets opeens zo tussen de net door mij open gedane deur door, de gang op. Ik hoop niet dat ik hem pijn heb gedaan hoor maar ik knalde mijn tas en mijn been tegen hem aan en schoof hem met een rotgang zo weer naar binnen. Boos dat ik was, van angst natuurlijk! Hij liep heel beschaamd de kamer in en ik riep hem van alles na. Ik was er helemaal duizelig van!

Oh dat zit nog diep hoor, die ontsnapping van Sunshine. Maar weet je, ook al was Sunshine pas 10 maanden oud, hij was zo stoer en zo vastbesloten. Ook al weet ik, door die mevrouw die hem bevroren zoals katten dat doen, onder een auto had gezien, die 1^e nacht, dat hij wel bang moet zijn geweest, hij is totaal anders dan Rainbow. Rainbow zou het namelijk niet overleven. Ik weet ook nog, toen hij voor zijn tandjes naar de dierenarts was geweest met hem, en hij moest blijven onder narcose en zo, dat ze daar hem zo zacht vonden. Hij kroop van angst helemaal weg, en stopte zijn koppie ook weg. Alsof hij een soort van struisvogelpolitiek voerde, als hij het niet ziet is het weg. Hij heeft de hele dag ontzettend zitten trillen van pure angst en dat ging pas weg toen hij al thuis was. Arme jongen!

Ik moet er niet aan denken en dan vooral nu, op dit tijdstip. Het lijkt wel een oorlogszone hier zo af en toe. Gisternacht dreunden de ruiten overal, zo hard waren de klappen van het vast illegale vuurwerk. Wat hébben ze eraan in hemelsnaam? En dan al die mensen, die gewoon in elkaar geslagen worden als ze er iets van zeggen? Het lijkt wel of het moraal van de mensen die dit soort dingen doen steeds lager wordt. Ik vind het echt niet normaal meer. Gelukkig heb ik geleerd van de vele huisdieren hier en in huis doen ze allemaal redelijk normaal tijdens en met zulke klappers. Toch als het veel is, worden ze allemaal een beetje onrustig. En dus vanavond, het begint hier al bij elven, zullen ze er wel degelijk even door van slag zijn.

Aangezien het doorgaat tot een uur of 3 a 4 vannacht, als ik mazzel heb dan, komen ze op een gegeven moment toch wel tevoorschijn. Als de traditie zich doorzet, komt Moonlight weer dicht tegen me aanliggen. Want nooit maar dan ook echt nooit, zal ik die bijzondere nieuwjaarsnacht vergeten van 2015 op 2016. Mijn voornemen om niets meer te geven om feestjes op oudejaarsavond, die toch op het laatste moment niet doorgingen, of meer van die rotte ongein die aankomt, had ook gewerkt. Ik zat heerlijk met wat lekkers en een wijntje op de bank met een boek van Rulof, ik heb de oudejaarsconference van Guido Weijers zitten kijken, hilarisch en toen het klappen begon, kropen mijn 2 kittens van vijf maanden oud toen, tegen me aan.

Niet bang, maar toch veilig bij mij, zaten we door het raam te kijken naar het soms prachtige siervuurwerk, dat knettert en spettert. Oh wat heb ik genoten toen, van het tevreden gevoel, van het geluksgevoel en van mijn kittens, die me in die korte tijd al zo dierbaar geworden waren. Ondanks de rare vermoeidheid die me continu overviel. En geloof me, de kittens genoten net zo hard met mij mee. Mijn prachtige en stoere Sunshine en mijn zachte en lieve Moonlight. . En misschien mocht ik dat gevoel even hebben, want niet lang erna stortte hele werelden weer in. Die van mij maar ook van mensen waar ik veel van houd. Mijn ex-man overleden, mijn moeder diagnose terminaal eigenlijk, en als klap op de vuurpijl Sunshine die ontsnapt van 3 hoog af. En, achteraf gezien, werkte ik al 2 jaar met een burn-out, het leek maar door te blijven gaan.

Ik denk dat de meeste mensen kwijlend en licht katatonisch op een afdeling hadden gezeten, en soms voelde ik het die kant even opgaan maar ja, dat kon niet. Ook al wist ik toen niet dat mijn zware vermoeidheid een burn out was, kon ik er toch niet aan toe geven. Mijn moeder had me teveel nodig, mijn dochter had me ook nodig en Moonlight had me nodig, toen Aurora erbij kwam had zij me ook nodig. Tja, dan blijf je maar doorgaan en probeer je die zwaarte die je voelt maar weg te stoppen of in elk geval te doen alsof je niets merkt. Ik had ook geen idee waarvan het kwam, ik nam aan dat er gewoon een beetje teveel gebeurd was in te korte tijd. Ach ja, zo kan ik al die jaren wel achter elkaar blijven plakken met de enige narigheid na de andere. En met de meest pijnlijke van alles wat ik ooit had meegemaakt nog niet zo heel erg lang geleden.

Maar ik verklaar plechtig, dat is klaar nu. Ik heb ook recht op een beetje geluk dus vanaf nu gaat het tij voor mij keren. Vandaar ook mijn voornemens, niet alleen voor 2020 maar ook voor al de jaren nog erna. Vergeef de mensen in je leven, zelfs die, die het niet spijt wat ze gedaan hebben. Als je vasthoudt aan boosheid, dan heb je daar alleen jezelf mee, niet hen. Dat is er eentje. En niet echt een voornemen maar een weten, waar ik mezelf alleen steeds aan wil herinneren; wat je werkelijk toebehoort, kan je nooit verliezen. Zelfs niet als je het weg werpt. En dat is ook zo. Wat bij je hoort, komt altijd bij je terug. Dat is een kosmische wet. Goed om te weten, maar verwacht niet dat het morgen zo is.

Dan de derde, accepteer hoe het is, laat hoe het was gaan en vertrouw op hoe het gaat zijn. En dat ga ik dan ook doen. Doe ik al hoor, deed ik al. Alleen vergeet je het soms even als de pijn te zwaar is. En de laatste, maar dat is meer om mijn hartje te sparen; Laat de kat niet naar buiten!!! Nu niet en nooit niet, en zeker niet op oudejaarsavond! Die Rainbow wordt voorlopig bij het binnenkomen weer scherp in de gaten gehouden. Komt vast goed! Het jaar 2020 wordt voor mij de jaar van de kentering in alles en in hoe het was.

En langzaam maar zeker, komt alles zoals het hoort te komen. Is het niet in dit leven, dan is het wel erna. Maar het komt goed, altijd! Fijne jaarwisseling aan iedereen op deze lastige planeet, de mensen waarvan ik hou, de mensen waar ik niet van hou en zelfs de mensen die ik niet mag en de mensen die ik niet ken. Ik wens iedereen het allerbeste en veel geluk in het komende jaar. Tot volgend jaar, dan ben ik er weer, samen met de cits! 

"Haat is een vorm van 'passief lijden', maar verontwaardiging is een vorm van vreugde.

Origineel: Hate is a kind of 'passive suffering', but indignation is a kind of joy."

William Butler Yeats - Iers dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1923) 1865-1939

Gevechten tussen individuen, evenals regeringen en naties, komen steevast voort uit misverstanden in de breedste interpretatie van deze term. Misverstanden worden altijd veroorzaakt door het onvermogen om elkaars standpunt te waarderen. Dit is opnieuw te wijten aan de onwetendheid van de betrokkenen, niet zozeer op zichzelf, maar op hun onderlinge terreinen. Het gevaar van een botsing wordt verergerd door een min of meer overheersend gevoel van strijdbaarheid, dat door elke mens wordt veroorzaakt. De beste manier om deze inherente vechtneiging te weerstaan, is de onwetendheid van het doen en laten van anderen te verdrijven door een systematische verspreiding van algemene kennis. Met dit object in het achterhoofd is het van het grootste belang om de uitwisseling van gedachten en relaties te bevorderen. ”- Nikola Tesla

Een wijs man, die Nikola, en oh wat had de wereld er ondertussen anders uitgezien, als ze zijn goedheid niet zo verguisd hadden! Rijke stinkers zoals de Rockefellers en al die andere rijke maar rijker willen wordende families, zagen al snel dat ze het van Nikola niet moesten hebben. Die wilde dat alles gratis zou zijn voor het volk. Logisch want het komt ook gratis van de aarde of uit de ruimte. Dus saboteerden ze hem en zorgden ervoor dat mensen als Edison werden gesponsord door lieden als zijzelf. Vandaar dat we heden ten dage nog steeds betalen voor onze energie. Ach ja, de wat als momenten… Nou daar heb je niets aan hoor.

Ik weet door het boek Billy Fingers, al staat het ook maar dan iets anders geformuleerd in de Rulof boeken, dat je na je dood het afgelopen leven gaat bekijken. Als een soort film. Je zal zien wat ze achter je rug zeiden, of je gaat kijken als je bijvoorbeeld niet weggegaan was bij die partner, wat er dan zou zijn gebeurd. Of als je juist wel weg was gegaan, kan ook natuurlijk. Billy zegt dan ook ‘zorg dat je wat te zien hebt, want je bent daar best lang mee bezig, maak het spannend’. Nou, dan kan ik mijn lol op! Maar, hoe vaak je ook gaat kijken naar de ‘wat als momenten’ , Billy vertelt ook dat het je uiteindelijk toch weer brengt naar dezelfde plek als waar je nu bent. Dat geldt dus altijd, dat is een kosmische wet.

Wat maar weer wil zeggen, dat de dingen gaan zullen als ze horen te gaan. Ook al hebben we vrije wil en vrije keuze, het gaat toch zoals het al vast staat. Misschien met wat andere bochtjes of zijweggetjes maar toch, zou ik, wat voor bocht ik ook zou hebben genomen, op dit moment hier hebben zitten typen. Dus tja, maak je niet zo druk, het gaat zoals het gaan moet. Probeer er zo goed mogelijk doorheen te komen. Ik doe mijn best, niet makkelijk maar ik probeer het wel. En wat Nikola in deze quote ook eigenlijk zegt; alle misverstanden worden veroorzaakt door het onvermogen elkaars standpunt te kunnen waarderen, of zelfs ook maar te zien, plak ik er nog even aan vast.

Want mensen zien wat ze willen zien hoor, en soms sleuren ze nog anderen ook mee op hun pad der verkeerde interpretatie. Maar ook die mensen, zullen hun leven gaan beschouwen en zullen ze ook zien, waar en wat ze totaal verkeerd hebben opgevat. En omdat mensen iets verkeerd of niet begrijpen, schieten ze direct in de verdediging en dat is wat hij bedoelt met het gevaar van een botsing. Want die krijg je dan geheid. Het gaat in principe dus altijd mis door onbewustheid, onwetendheid, onbegrip, ego… Als er me iets duidelijk is geworden in dit leven, is het dat wel. Je kan het nog zo goed bedoelen, als ze het anders willen zien, dan doen ze dat toch. En daar sta je dan machteloos tegenover.

Wat dan altijd kan helpen is een gesprek, communicatie om de onwil, of het onbegrip, de onbewustheid en onwetendheid weg te nemen, of te helpen zien hoe je het dan wel bedoelde maar ook hier weer, dat moet dan wel van 2 kanten komen. Anders kan je net zo goed tegen de muur praten. Dus als je, zoals ik, met een kant zit, die niets wil horen, niet wil begrijpen en niets wil ondernemen in die richting, simpel en alleen om het feit dat dit beter uitkomt in hun leven, dan ben je klaar. Dan valt er niets meer aan te doen. Bijna ging ik daardoor eraan kapot maar dat maakte me ook weer boos? Waarom moet ik ergens aan kapot, als ik niet eens iets verkeerd doe? Want geloof me maar, dat ik me daar al maanden in heb verdiept. En ik ben wel zo, dat ik dat dan als eerste zou toegeven, daar heb ik geen moeite mee.

Maar ik deed niets verkeerd, ik deed het enige wat ik nog kon doen, ik schreef erover. Hopend dat het een overzicht zou geven en dat het kwartje erdoor zou vallen. Maar zoals zo vaak, de waarheid is niet altijd leuk om naar te kijken. En in plaats van naar jezelf te gaan kijken, echt kijken of dat hele verhaal wel klopt, kan je beter boos worden, flippen en alle contact verbreken. Want dan hoef je in elk geval niet toe te geven dat er toch wel erg veel waarheid in die woorden zitten. Nee, dat moet je niet willen toch? Dan maar die botsing, waar Nikola het ook al over had.

Als iemand mij ergens van beschuldigt, of mij iets verwijt, en ze zeggen me dat, op wat voor manier dan ook, dan ga ik het gesprek aan, als ik het er niet mee eens ben. Want dan kan ik met argumenten komen waarom ik het er niet mee eens ben. Ik ben geen kind meer dat ik dan zou antwoorden op de vraag, waarom ik het er niet mee eens ben; ‘daarom’. Nee, dan leg ik gewoon uit wat het daarom is, of hoe ik dat zie. Misschien snapt die ander dan ook dat het toch iets anders zit of die onderbouwt weer waarom die het toch zo of zo ziet. Waar ik weer op kan reageren natuurlijk.  En weet je wat je dan hebt? Communicatie!

En dat zou alles zo makkelijk op kunnen lossen. Maar als je dat niet doet, als je maar blijft weglopen van zulke gesprekken, dan blijft er alleen maar oud zeer zitten. Vooral het EGO speelt er ook vaak een rol in. Maar ook onbegrip, onwil, onwetendheid, onmogelijk om dat allemaal om te draaien, als de ander dat niet wil. Want communicatie, dat moet van 2 kanten komen. Anders heb je een monoloog en dat is niet communiceren. Iets wat toch voor veel mensen erg lastig blijkt te zijn. Dat blijkt maar weer want de meneer van de Kwik Fit garage, had me beloofd dat Lila rond het middaguur klaar zou zijn. Maar ik moest wel even het telefoontje afwachten en dan kon ik haar komen halen.

Ondertussen is het bijna 14 uur. En nog steeds niet gestofzuigd, bang dat ik het telefoontje mis. Ik denk dat ik het zo toch maar ga doen. Dan doe ik die telefoon wel even in mijn broekspijp. Dan voel ik hem tenminste trillen of zo. Want wie weet wordt het nog later, ik moet er dan nog heen lopen ook. Dan is het alweer donker als ik thuis kom en het is hier nu een vieze harige bende om te zien. Het zonnetje schijnt zo fel, dat alles onder het haar lijkt te zitten. Dus eh, of nu bellen of ik ga stofzuigen. Oké, de stofzuiger wint. Brrr, koud die telefoon! En wat denk je? Gesprek gemist. Van de garage én van de voicemail, maar die 2^e x voicemail hoorde ik gelukkig wel. Maar wel gestofzuigd, dus ik ben tevreden.

Dus nu even stukje schrijven en dan weer een stuk gaan lopen. Kijken of mijn weg langs het Spartastadion komt, want dat is ook wel op mijn weg. De foto’s op facebook zijn wel een succes geloof ik. En ik heb John uit Amerika beloofd bij mooi weer de mooie of historische dingen op de foto te zetten. Toen met het zoeken van Sunshine heb ik pas echt mijn eigen buurt leren kennen en we hebben hier veel mooie dingen. Zoals het tot appartementen verbouwde Spaanse Fort hier om de hoek, je moet het ff weten! Maar dat komt nog wel. Voor nu, ik ga even alles afsluiten en lekker lopen in het zonnetje.

Ik denk dat ik de ingeplande muts en shawl maar even laat. De handschoentjes met zonder vingers doe ik wel aan. Het ziet er prachtig uit en is vast een stuk opgewarmd vergeleken met net na zonsopkomst. Echt zo’n fel winterzonnetje schijnt er, gevaarlijk om te rijden maar erg heerlijk om dan buiten te zijn. Waar ik erg van hou en veel te weinig doe. Dus dat komt mooi uit ook zo. Heerlijk weer even wat vitamine D via mijn wangetjes naar binnen laten stromen. Het is een mooie dag. Wat een mooie dag voor de dood, zoals Blöf zingt. Maar niet voor Lila, die is weer voor een jaar springlevend! 

"“The bond that links your true family is not one of blood, but of respect and joy in each other's life. Rarely do members of one family grow up under the same roof.”
"

― Richard Bach, Illusions: The Adventures of a Reluctant Messiah

Dat liep natuurlijk weer heel anders gisteren, dan ik me in mijn blog had voorgenomen. Ik heb lekker zitten schrijven. Een hele lange mail naar Amerika. Ik had een hoop uit te leggen over al het lekkers dat ik had opgestuurd. Volgens mij vielen de kruidnoten met chocolade, de boterbabbelaars, de grachtenpandjes (roomboter koekjes) en weet ik het wat ik er allemaal in had gestopt. Maar elke lekkernij wordt volledig onderzocht en van genoten en als je dat dan zo hoort, dan geniet je daar toch ook weer net zo hard van. Uiteindelijk ben ik die mail gaan schrijven en mijn blog. En ik ben even met de tram heen en weer gehopt en heb wat plantjes gekocht. En toen besloot ik dat ik beter morgen kon gaan stofzuigen, als ik alle plantjes heb verpot. Anders moet ik veel te voorzichtig doen van mezelf met die aarde. En dat valt altijd op de grond, dat kan je nooit eens netjes doen.

Gisteren had ik ook uitgeslapen, ik werd exact 08u08 wakker en de katten zaten me wakker te staren dus ik moest wel. Goh, niks voor mij, zo laat mijn bed uit. Nou ja, het mocht eens een keer. Ik zal het nodig hebben gehad want normaal word ik altijd rond zessen wakker. Dus laat maar even los, het moeten. Vandaag dan wel de wekker gezet om 7 uur en ik had daar een liedje aangehangen. En oh wat vind ik dat mooi, bijna té mooi want dan blijf ik ernaar liggen luisteren. Dat is nu niet erg, nu ik even niets moet, maar dat moet ik niet doen als ik straks weer van alles moet natuurlijk. Het is van Anthony & the Johnsons, het liedje. Die man zijn stem, kippenvel krijg ik ervan. En als je het liedje ‘Crazy’ van Beyoncé zo kan zingen, dan kan je echt wat overbrengen. Die man zijn stem, klinkt als mijn leven, vol drama en pijn, vol gevoel, emotie.  Misschien is dat het waarom hij me altijd zo raakt? Maakt niet uit wat hij zingt of waarover maar zelfs dat is bij hem ook bijzonder. Hij heeft ook nog een prachtig liedje gemaakt met onze eigen internationaal bekende actrice Carice van Houten, die ook niet onverdienstelijk kan zingen. Klik hier als je wilt horen waar ik wakker van werd.

Ik zing zelf ook zo graag, soms hele tijden niet maar dat komt dan door omstandigheden. Toch ben ik het nu juist weer gaan doen. Omdat het me wel beter laat voelen. Ook al voel ik me nu niet echt prettig, dan moet ik het juist een stukje beter maken door te zingen toch? Stom eigenlijk dat ik dat niet eerder zo gedaan heb. Ik kan er zo heerlijk van genieten, lekker mee te blèren op muziek die ik goed vind. Zoals Seal, Adele, Simply Red, oh teveel om op te noemen eigenlijk. Als ik daaraan begin, dan heb ik zo 10 blogs vol. Voor degenen die niet wisten dat Carice ook goed kan zingen, klik  hier. Anthony zingt maar een klein beetje erin mee, maar hij maakt wat mij betreft het liedje weer helemaal van hem. Misschien vind ik het daarom wel zo mooi?

Ik weet het niet, maar muziek doet veel met een mens, trillingen die onze trillingen beroeren. Daarom is muziek emotie en bij Anthony druipt dat er gewoon uit. Ik vond hem ooit per ongeluk en ik begrijp niet dat die man niet wereldberoemd is. Maar goed, dat zal wel een reden hebben, denk ik zo. En als muziek me niet raakt, dan raken de aparte aanvallen van synchroniciteit me wel. Zo apart elke keer. En ik weet dat ze me zeggen dat ik op de juiste plaats zit, op het juiste moment. Toen ik van de week een berichtje kreeg van John uit Amerika, omdat hij zo zat te genieten van een stroopwafel, gebeurde er ook weer zoiets raars. Ik kijk opzij, om mijn telefoon te pakken en ik zie mijn glas staan.

Ik had nog een restje Southern Comfort en ik vond wel dat ik die verdiend had. Maar terwijl ik mijn telefoon had gepakt, wilde ik erna mijn drinken pakken. Ik draai ook mijn hoofd weer naar de tv en ik zie daar een glas staan op de rand van een bad. Zelfde glas zowat, zelfde kleur vloeistof ook en evenveel erin en ook een hand die er naartoe gaat! Bizar was dat! Nou dat was toch wel een hele aparte zeg! Zo was het wel heel erg duidelijk. Gelukkig kon ik de tv een stukje terugspoelen, dat kan gelukkig met Ziggo. Zo kon ik ook snel een foto nemen van dat glas op tv, al was het live met de handen echt veel meer creepy hoor. Heel apart vond ik deze wel. Dus dank je wel Universe, om me zo te laten weten, keer op keer, dat het goed is zo. Alles gaat zoals het gaan moet, schrale troost maar desalniettemin toch troost.

Dus vandaag had ik met stofzuiger en al aan de bak gemoeten maar morgen heb ik ook al zo weinig tijd voor schoolwerk. Ik moet tussen 8 en 9 mijn auto wegbrengen want die moet voor de 16^e gekeurd zijn voor zijn jaarlijkse APK. Lila krijgt gelijk een onderhoudsbeurt, dan is dat ook weer gedaan. En dan moet ik terug lopen, dik een drie kwartier denk ik. Dan kan ik thuis blijven tot ik het telefoontje krijg dat ik hem op kan komen halen. En ja, wéér zo’n stuk lopen. Ik ga ervan uit dat ze wordt goedgekeurd. Zo ja, dan rij ik even door naar de autowasserette, daarna kan ik bij het winkeltje bij mij om de hoek mijn pakje van DHL ophalen. Het is het deel van mijn kerstcadeau van de apotheek. De parfum had ik al snel binnen maar dit is wel vrijdag bezorgd maar ja, toen was ik er niet. Ik had niet eens bericht gekregen van ze ook.

Had ik wel thuis geweest, dan had ik er dus niet voor thuis gebleven, omdat ik het niet wist. Het is een autostofzuiger, een goeie, die op de sigarettenaansteker kan aangesloten worden. Heel handig vind ik dat. Hoef ik niet meer persé bij mijn broer voor de deur aan de slag. En het bijhouden maakt het dan niet zo’n klus. Me liky! Dus tja, morgen kan ik de tijd thuis dan maar beter gebruiken om te poetsen en zo en wat te schrijven eventueel nog. Dus gisteren wel toilet en badkamer gehad. Vandaag de plantjes geplant, maar ik ben bang dat ik mijn hangplant die het zo mooi deed, heb vermoord door hem over te potten. Nou ja, het was goed bedoeld. Dus vandaag dan wel stoffen maar stofzuigen en dweilen is voor maandag. Al is het wel erg nodig nu hoor.

Dan die heerlijkheid van een Moonlight, die kan me toch zo opvrolijken. Hij weet niet eens dat hij het doet maar hij doet het toch maar even. Geen gemakkelijke klus tegenwoordig. Maar hij ligt zo graag bij me op de vroege ochtend. Ik zit dan wakker te worden met een beker koffie. Hij gaat dan de borstel pakken. Jawel, dat doet hij zelf. Die ligt op het plankje in mijn tafel, en die trekt hij er dan uit. Het maakt een klap maar ja, dan heeft hij wel direct mijn aandacht. Ik pak dan de borstel en dan springt hij direct op de bank en gaat op het plaid liggen. Als hij zijn borstelbehoefte totaal bevredigd heeft, dan gaat hij heerlijk naast me liggen.Vaak tegen me aan, met zijn pootjes melk trappend, en ik ben dan blij dat het plaid ertussen zit. Flinke poten hoor, die Moonlight.

Je ziet hem dan echt genieten ook. Daar geniet ik dan weer zo van. Zijn borstel ligt er dan weer verlaten bij, meestal dan. Dit keer lag hij andersom en hij hield met zijn pootje de borstel vast. Alsof het zijn knuffel was en eigenlijk is dat ook zo. Hij had vroeger die hengelobsessie, die filmpjes staan hier nog op de site. Maar door de komst van de 2 jongsten ging voor hem daar de lol vanaf. Hij wil zelf de totale aandacht en dat ging niet meer want dat vonden zij ook veel te leuk, zo’n hengel. Nu heeft hij zijn borstel en toevallig vindt Skylar dat ook lekker maar dat vindt Moonlight niet zo leuk. Ach ja, ik geef hem met alle liefde zijn extra beetje aandacht. Ze komen gelukkig niets te kort.