Ook nog iets dat ik steeds vergeet te vertellen; Tijdens die eerste hete dag, begon er ergens in de straat een baby te huilen. Niet gek natuurlijk, voor die arme kleintjes was het ook niet makkelijk. Alleen nu, zoveel dagen later, huilt het arme kind echt uren aan een stuk. Niet normaal zeg. Overal staan de ramen blijkbaar open en zo houdt die kleine meid, want ik hoor dat het een meisje is, de hele buurt wakker. Ik moest gisteravond zelfs mijn tv iets harder zetten omdat ik het anders niet kon verstaan. Het arme kind. Ik denk dat die een verkeerd ritme heeft opgebouwd nu of zoiets. In elk geval is het rond negenen elke avond raak met het kind. Ze heeft een aardig volume helaas. Hopelijk komt ze weer snel in een normaal ritme zodat ook die moeder weer wat bij kan komen.

Tussen de herinneringen aan mijn moeder op Facebook, zag ik ook nog wat idiote uitspraken van mezelf voorbij komen. Tegenwoordig schrijf ik mijn blog en als ik al reageer, dan is het meestal met een like of hartje of zo. Ik schrijf al genoeg en misschien dat ik daarom niet zo snel ergens iets bij schrijf? Vroeger zette ik zo af en toe wel eens een rare kreet op mijn pagina. Nu komt er eigenlijk alleen nog maar een blog bij elke dag. Ik schrijf ook stukken vooruit, als de tijd en zin er is. Dat vul ik dan aan met wat er die dag of die ervoor gebeurd is. Zo ben ik er eigenlijk altijd zo mee klaar. Ik ben dan ook wel gezegend met een enorm hoge snelheid qua typen. Het gaat net zo snel als ik praat, dat scheelt ook.

Zo las ik iets van een aantal jaar terug, toen ging ik dagelijks met de fiets naar mijn werk. Iemand had gevraagd, aangezien dit vroeger best een criminele buurt was, of ik dat nou niet eng vond, zo 's avonds laat in mijn uppie op de fiets. Mijn antwoord daarop was dat de het hier zo'n slechte buurt was dat zelfs de criminelen niet meer naar buiten durfden. Zo had ik het rijk alleen. De herinnering kwam weer terug en ik schoot er zelf van in de lach. Oh ja, dat had ik toen gezegd, ja. Ik kan best leuk uit de hoek komen, al zouden sommigen me daar dan ook weer net zo lief in terug meppen. Hun probleem!

Ook met die gekke woordgrapjes, hele blogs vol geschreven. Kom ik er weer eentje tegen, van mezelf. Je kan de boel soms zo leuk verdraaien en als je daar dan zelf op komt, dan is het helemaal leuk. Zoals een houthakker die het bijltje erbij neer gooit, onbetaalbaar. Of een DJ die doordraait, ook zo grappig. Tegen mijn orthopeed zei ik, toen hij zei dat ik geopereerd moest worden, dat ik hoopte dat ik niet aan de chirurg gehecht zou raken. Ik denk niet dat hij me direct snapte want hij keek me een beetje raar aan toen. Posts van mij met vele reacties gingen over mijn vraag dat als nonnen aan het praten waren, of ze dan non-verbaal waren. Ook die ene waarbij ik zei dat ik een advertentie had gezien van een pedicure, daarbij stond 'enkel op afspraak'. Ik vroeg me gewoon af dat als ik voor mijn hielen kwam, of ik dan zo binnen kon springen.

Maar de grappigste vond ik zelf dan nog de vraag, als de ober een steak laat vallen, of je dan het restaurant voor het gerecht kon slepen. Dat zijn er een paar in die ene zin. Als je hem snapt natuurlijk. Dat is bij mijn grapjes niet altijd het geval, of soms wel maar dan een kwartier later of zo. Dat is voor mij dan weer reuze grappig. Ik ben wel zo'n iemand, die erg om zijn eigen grapjes kan lachen hoor. Ik ben dan ook wel degene die hem direct snapt, dat scheelt ook wel weer.

En dan is vandaag mijn broer jarig, voor de eerste keer zonder ma. Hij stuurde vannacht, ik zit toch op een telefoontje te wachten. Die begreep ik als geen ander. Mijn moeder had de gewoonte om, wanneer we jarig waren, exact om middernacht te bellen om je te feliciteren. En ja, dat gebeurde nu niet en je weet dat het niet gaat gebeuren maar toch zit je er een soort van op te wachten. Heel raar en dubbel. Ik had het in maart precies zo. Je miste dat telefoontje om middernacht. En dan zei ze altijd, je bent nog niet echt jarig hoor, je ben pas om 4u03 geboren. Mijn broer werd pas 's avonds laat geboren dus die had dan de hele dag nog.

Eigenlijk is hij, technisch gezien, nu ook nog lang niet jarig. Bij half elf vanavond pas. Ik was de eerste die hem vast had. Hij was een maand te vroeg maar door de diabetes erg groot, lang en zo rood als een kreeft. Mijn oma stond al klaar maar ik kreeg hem in mijn armen. Ik had een zusje verwacht dus ik moest wel even slikken maar ondertussen ben ik toch wel heel erg blij met mijn kleine broertje. Dat blijft hij, ook al steekt hij een heel stuk boven me uit. Zo is dat nou eenmaal. Zo bleven wij ook altijd mijn moeders kindjes, hoe groot of hoe oud we ook waren. Ik ben nu wees en Ben is wezenloos want die heeft zijn vader nog. Dat zal ik vast niet goed zeggen, grijns. Fijne verjaardag bro, en zoals ik al zeg vanaf je klein bent, een dikke kus van Jezus!

"Zich strikt aan het goede houden is een geweldige bezigheid. Zouden we daarom iemand die een keus heeft en niet voor het goede kiest, wijs kunnen noemen?"

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Gisteren kwamen er op Facebook de herinneringen van vorig jaar weer eventjes voorbij. Jeetje wat raar! De verjaardag van mijn broer in de regen samen mét onze moeder. Die was er toen gewoon nog. Het is alweer bijna een jaar geleden en als je dan zo die foto´s zit te kijken ben je eigenlijk alleen maar enorm verbaasd. Is dit al een jaar geleden? Is dit pas een jaar geleden? Wat aan de ene kant echt al zo lang geleden lijkt, lijkt tegelijkertijd ook nog maar zo kort geleden. Dat is echt een heel raar en dubbel gevoel. We missen haar natuurlijk nog steeds enorm, dat zal wel zo blijven. Verdriet komt in golven, dan zijn ze hoog en rollen ze weer even tot een rustpuntje tot ze weer in volle glorie omhoog komen. Zo voelt dit ook een beetje. Mijn broer stuurde ook nog eventjes wat foto's van die dag. Die kwamen wel even binnen, moet ik zeggen. Wat zag ze er toen al slecht uit. Het was dan ook de laatste keer dat ze op was. Daarna is ze haar bed niet meer uitgekomen en ging ze een paar dagen later naar de hospice.

Als je zo opeens die foto's ziet, dan voel je dus opeens dat hoogste punt van die golf eventjes. Hoe verder we komen, hoe meer ik haar lijk te missen. Het punt dat ik haar steeds even wilde gaan bellen ben ik gelukkig wel voorbij. Dat had ik een paar weken geleden erg sterk, even ma bellen, oh nee. Maar als je dan zo opeens die foto's voor je snufferd krijgt, dan voel je het gemis eventjes heel erg. Nog even die eerste helft van augustus door en dan zijn we een jaar verder. Rouw duurt gewoon heel lang, vooral als het je moeder betreft. Ik ben echt blij dat ze daar is maar ze zou af en toe eventjes langs moeten komen. Dat doet ze wel met haar 13 maar dat is toch anders dan eventjes haar stem horen of haar armen om je heen.

Gisteren vond ik dus nog steeds wat dunne in de bakken. De rest doet het weer normaal. Ook vandaag vond ik weinig in de bakken maar wel van eentje nog zachte ontlasting. De vraag blijft, van wie is het? Rainbow? Na al die dagen pillen? Of gewoon nog eentje met last hiervan? Jeetje zeg, nooit geweten hoe lastig dat kan zijn. Er om de beurt eentje apart zetten, dat is gewoon praktisch bijna niet te doen. Hopelijk komt het vanzelf wel weer in orde al blijf ik ze achterna lopen zodra ik ze naar de badkamer zie gaan. Ook niet zo prettig hoor als je zelf nog lang niet in orde bent. En tot nu toe zonder resultaat want ze doen het toch echt liever zonder dag ik erbij ben blijkbaar.

Hoe doen andere mensen dat met meer dan één kat? Ik zou het namelijk gewoon echt niet weten verder. Ik schrok al van het weerbericht vanmorgen. Tot 33 graden hoorde ik. Oh nee hè. Kim stuurde me weer een ander weerbericht, waar zo'n 24 graden wordt aangegeven. Daar kan ik beter mee leven maar wie heeft er nou gelijk? Ik hoop toch echt de laatste. Ik moet ondertussen toch wel een keertje naar beneden. Ik ben al vanaf vorige woensdag niet meer buiten geweest, tenzij het op het balkon was dan. Vandaag blijf ik gewoon nog lekker binnen en doe ik heel rustig aan. Het gaat al een klein beetje beter en dat wil ik niet verzieken.

Ik had vorige week dinsdag een afspraak naar de volgende dinsdag, morgen dus, geschoven en die heb ik nu weer een weekje vooruit geschoven. Ik voel me gewoon nog niet goed genoeg. Het is nog steeds warm, al weet ik niet of dat ermee te maken heeft dat ik me nog steeds zo slecht voel. De tik van die twee enorm hete dagen is harder aangekomen dan ik verwacht had blijkbaar. Ik voel me daar ook nog eens extra rot door, alsof ik zo'n groot watje ben of zo. Een raar soort van schuldgevoel gemixt met schaamte, zoiets. Rationeel weet ik wel dat dit onzin is, zo hoef ik me niet te voelen maar tussen ratio en gevoel zit een wereld van verschil.

Ik moet ook echt snel gaan opknappen. Ik krijg wat opdrachten binnen en ook al hebben die geen haast, ik wil er zelf graag aan gaan beginnen. Maar dan moet je je wel goed genoeg voelen natuurlijk. Een vriendin heeft me zelfs behoorlijk moeilijke opdrachten gegeven. En een andere vriendin vroeg iets nog veel meer moeilijker. Ik beloof niet dat zoiets me gaat lukken hoor maar ik kan het altijd proberen. Als het niet lukt, dan is het jammer maar dan heb ik het wel geprobeerd in elk geval. Lukt het nou wel, dan lijkt me zoiets echt wel big business. Wat het dan is? Dat moet nog even wachten want eerst die hitte weg en echt weer wat beter in mijn vel zitten en dan ga ik aan de slag met de opdrachten. Als het niet lukt zal ik het ook vermelden maar lukt het wel, dan zal het even moeten wachten tot diegene, voor wie het een cadeau wordt, het cadeau heeft ontvangen.

Iemand vond het knap dat ik had zitten schilderen in die hitte. Ik moest daar wel om lachen. Ik heb lang niet alles op de pagina gezet, juist om elke keer weer iets nieuws te kunnen plaatsen. Daarom kan ik eventjes met een paar klikjes weer een nieuw item plaatsen maar die zijn al gemaakt hoor. Heb nog genoeg dingen die er nog op moeten maar die zijn al lang klaar. Nee, met die hitte kon ik echt geen vinger recht krijgen, laat staan een penseel vasthouden. Ook de verf werkt er niet in mee. Zelfs nu wordt het vrij snel hard en dan kan je er niks meer mee. Ik heb een verplichte pauze tot het weer wat koeler wordt. Niet erg want zelf ben ik ook nog niet lekker. Komt goed allemaal, het zal wel een keer afkoelen en ook zal ik weer een keer beter zijn ooit. Alles komt sowieso altijd goed, dat is een overtuiging, een weten waar ik vanuit ga.

"Een smallere weg komt onvermijdelijk uit op een bredere."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Oh wat is een aangename temperatuur toch heerlijk. Ik ben nog niet helemaal de oude maar ik voel me toch echt stukken beter dan in die hitte. Ik ben zelfs niet naar het verjaardagsfeest van mijn broer geweest omdat ik me er te beroerd voor voelde. Stelletje gekkies zijn het wel. Ze stuurden me een filmpje en daar hadden ze mijn hoofd op een poppetje dat aan het dansen was geplakt met de boodschap; je was er toch bij. Ik moest wel lachen hoor, het was dan ook geen gezicht, of ja wel, mijn gezicht. Het zou vandaag alweer warmer worden maar tot nu toe valt het mee. Als we het maar niet meer zo heet krijgen als van de week, dan vind ik alles best.

De katten verharen als gekken, niet normaal meer. Vooral Aurora heeft een aparte vacht. Zo weegt ze ook veel zwaarder dan Moonlight en dat komt door die vacht want ze ziet er veel kleiner uit. Nu vallen de haren van haar af als ze alleen al loopt. Ik aaide haar gisteren en ik had gewoon een witte hand. Of fijn zeg, alsof er al niet genoeg haren van jullie afvallen normaal gesproken. Ze lijkt echt een heel stuk slanker nu en haar vacht is nog vol hoor maar anders. Ik denk dat dit haar zomerjas is. De anderen verharen ook erger dan anders. Die doen ook een jasje uit. De drie broers hebben een zelfde soort vacht, die van haar is anders. Dat voel en zie je en ook de dierenarts zei dat toen. Nu heeft ze die ondervacht eruit gegooid of ze is daar nog volop mee bezig.

Ik was zo beroerd de afgelopen dagen, dat ik allerlei andere dingen helemaal niet meer verteld heb. Maar ja, dat is dan ook niet gek. De hitte overheerste alles hier. Die twee heetste dagen heb ik dan ook niet meer kunnen doen dat ze door te brengen en lijdzaam te verdragen wat ze brachten. En als iets zo overheerst kan je nergens anders meer aan denken. Lichamelijk voel ik dat ik er wel een optater van heb gekregen want ik voel me als een vaatdoek. Ik doe het hoogst nodige maar de rest blijft maar lekker liggen tot ik me weer wat beter voel hoor. Ik heb daar gewoon nog eventjes geen puf voor. Ik ben zo een aantal weken terug geslingerd in mijn herstel en daar ben ik dan ook niet zo blij mee.

Wat ik allemaal niet verteld heb kan ik nu natuurlijk wel doen. Ik zou voor Martin, vriend van de familie, een schilderij maken. Hij had wat dingen aangegeven over de kleuren die hij mooi vond en dus had ik er twee gemaakt. Maar hij kon eerst niet kiezen. Na een tijdje zei hij dat hij de boom met de konijntjes wilde. Dat ik ze maakte is een tijdje geleden al hoor. Vorige week, voor we overvallen werden door die vreselijke hitte, is hij zijn schilderij op komen halen. De andere heb ik op mijn pagina gezet. Ondertussen heb ik nog steeds de webshop niet gemaakt op mijn website. Maar goed, ook dat komt nog wel als ik me daar weer wat beter toe in staat voel. Zo via Facebook gaat het ook wel en of ik die webshop dan nog wel fijn vind, dat moet ik nog maar zien. Ik wil hem toch proberen te maken, kijken hoe dat werkt.

Dinsdag is mijn broer pas echt jarig maar zijn cadeau heeft hij al. Ik had ook nog een fles voor hem gemaakt. De foto's van vandaag zijn van de schilderijen en de fles. Zuiver Rotterdams kraanwater, ik had hem nog gevuld voor hem ook. Had hij nog commentaar dat er nu water uit Spangen in zit. Ja zeg, dat is óók Rotterdam hoor! De volgende jarige wordt dan Agnieszka. Zij vindt het geschilderde glaswerk erg mooi. Ze wil een vaas maar ze kon niet kiezen, of met orchideeën of met pioenrozen. Dan maak ik er gewoon twee en de andere komt dan gewoon weer in de verkoop. Net als met de schilderijen. Ze weet wel wat ze vraagt hoor want pioenrozen zijn zo simpel nog niet om te maken. Ik hou wel van dat soort gerichte werken. Sommige mensen vragen ook aan me of ik iets specifieks kan maken. Ja, dat kan ook natuurlijk. Al zal het maken ervan even moeten wachten tot ik me weer wat beter voel.

Zo vroeg Sonja me gisteren of ik voor Sinterklaas niet van die kandelaars kan maken maar dan met zwarte pieten en Sinterklaas of zo, in dat thema. Ja, wat een leuk idee! Gelukkig is december nog een tijdje weg. Voor die tijd zal ik echt wel genoeg opgeknapt zijn toch? Als het zo warm is, kan je toch ook niet schilderen, de verf droogt gewoon op waar je bij zit. Van een zomermens lijk ik meer een lentemens geworden met al die nadelen van de zomer. Herfst vind ik ook niet erg. Dan vind ik die verkleurende bomen juist weer zo mooi ook. Het weer is dan ook meestal nog wel aardig. De winter vind ik nooit fijn eigenlijk. Zeker niet als het sneeuwt. Maar dat heeft er dan meer mee te maken dat het rijden of fietsen dan niet zo veilig en fijn meer is. Zou je er niet uit moeten dan is het heerlijk. Maar fris koud en droog, dat vind ik dan wel weer heerlijk.

Eén ding is nu wel zeker, ik ben geen hittegolfmens. Dan voel ik me juist helemaal geen mens meer. Lekker weer is heerlijk maar dan wel met nadruk op dat lekker. Voor vandaag valt het gelukkig ook weer mee, tot nu toe dan. Voor mij gunstig, kan ik nog verder aansterken. Misschien ga ik zelfs proberen weer even te schilderen. Voor de rest ga ik gewoon zoveel mogelijk proberen te herstellen. Het zou wel heel fijn zijn om voor de volgende zomer helemaal hersteld te zijn.

Dan raakt het me niet meer zo als het nu heeft gedaan. Normaal gesproken zou ik ook gezegd hebben, wat is nou een beetje hitte. Ik piep nu wel anders. Maar dat is altijd zo, je weet het pas echt als je het ook hebt meegemaakt en tot die tijd moet je gewoon niet oordelen. Aan dat soort dingen denk ik nu veel vaker omdat ik zelf al tegen veel dingen ben aangelopen, waar ik vroeger ook wel een oordeel over had. Ik weet nu wel dat je zulke dingen gewoon niet kan weten en er dus ook gewoon je bakkes over moet houden. Je ziet het, je wordt overal wijzer van, dat is wel zeker.