"Kerstmis is de dag die alle tijd bij elkaar houdt."

Alexander Smith

Vanaf vandaag geen dagen meer tussen haakjes. Het is dag 0, de laatste dag van dat verhaal. Er is nog een heel kleine kans dat Sunshine vandaag op zijn gemakkie aan komt wandelen maar daar reken ik niet op. Het zou wel dé verrassing van mijn leven zijn. 

Verder vind ik dat het verboden zou moeten zijn om in de weken voor kerst avonddiensten te moeten werken. Door mijn rare besef van tijd voelt het alsof ik nu helemaal nergens meer tijd voor heb. Het is wakker worden, even bijkomen, wat kleine dingetjes doen en schrijven en dan is het alweer tijd om naar het werk te gaan.

Hup, dag alweer voorbij. De cadeautjes heb ik gelukkig al bijna allemaal. Alleen voor de cits en de doggies van de familie nog wat lekkers kopen en inpakken. Ook geinig. Ik geef cadeautjes omdat ik het heel leuk vind om te geven. Niet omdat ik cadeautjes terug verwacht. Ik vind het gewoon leuk om te geven. 

Het gekke is dat sommige mensen zich dan verplicht voelen om iets terug te geven maar dat is nou juist de bedoeling niet. Mensen die mopperen dat ze een cadeau moeten kopen voor die of die omdat die persoon hen ook een cadeautje geeft, snappen het volgens mij niet helemaal.

Ook dat gezanik dat het te veel geld kost in december vind ik onzin. Je weet verdorie op 1 januari al dat het op 25 december kerst zal zijn. Wie of wat houdt je tegen om in januari al een cadeautje te kopen voor iemand voor de kerst? Zo doe ik dat zelf in elk geval. 

Ik kan midden in juli iets zien dat ik leuk vind voor iemand waarvan ik weet dat ik die met de kerst zie en dan koop ik dat. Het eet of drinkt niet van je, tenminste, je moet natuurlijk niet een kitten of een puppy vanaf maart in een kast stoppen tot december. Maar dat lijkt me zeer logisch.

Ik heb het al jaren niet breed dus wat dat betreft, heb ik altijd al lopen klooien hoe ik dat zou doen. Dus ben ik het hele jaar door gewoon cadeautjes gaan kopen. Dat kan voor kerst zijn of voor een verjaardag. Dat maakt niet uit. Je kan in mijn ogen niet zeggen dat je die maand toevallig krap zit, ik ben mijn leven lang al op dezelfde dag jarig en kerst ken ik ook niet anders dan op 25 of 26 december.

Natuurlijk heb ik het echt wel eens zo krap gehad dat ik gewoon moest kiezen, óf een cadeautje kopen óf een paar dagen niet eten. Dan ben ik echt wel egoïstisch genoeg om te kiezen voor dat eten. Maar dan nog kan je een tegoedbon maken, met de hand of op de pc, waarin je iets beloofd te doen voor iemand.

Een passend cadeautje is altijd te vinden of te maken. Je moet gewoon een beetje creatief zijn. Dat is alles. Ook moet je het in het juiste perspectief zien. Je gaat toch geen shampoo en cremespoeling kopen voor je kale oom? Je geeft een vegetariër toch ook geen tegoedbon van de slager? 

Voor mensen die je niet zo goed kent is het altijd wat lastiger natuurlijk. Dat is dan ook een heel ander verhaal. Daar heb je de wat meer neutrale cadeautjes voor. Die zijn er genoeg te vinden. Maar voor familie, vrienden, kinderen, broers, zussen, ouders moet je toch wel weten wat ze leuk vinden? Dan is het toch zo moeilijk niet? 

Ik zie het probleem wat veel mensen ervan maken gewoon niet. Helemaal geen geld maar je kan mooi tekenen of schilderen? Geef je een tegoedbon waar je op schrijft dat je voor die persooon een schilderijtje gaat maken naar wens. Of dat je een keer een heerlijke maaltijd zal bereiden, met 3 gangen op een nader af te spreken tijdstip, als je goed kan koken. Het kan allemaal. 

Ik weet nog wel dat ik boodschappen en een klein cadeautje ging halen voor een jarige vriendin, toen ik een bekeuring kreeg voor op de stoep fietsen die ik direct moest betalen. Toen wist ik het inderdaad even niet. Ik heb dat gewoon eerlijk gezegd maar ik had ook nog snel even zo'n tegoedbon kunnen maken. Ik was alleen zo van slag dat ik daar even niet aan gedacht had. Dat was ook in een periode dat ik wel heel krap bij kas zat. Toen was ik ook zo creatief nog niet eigenlijk. 

Maar goed, wat ik ermee wilde zeggen is simpel. Koop of maak een cadeautje met diegene voor wie je het koopt of maakt in gedachten. Het hoeft al helemaal niet duur te zijn maar wel laten zien dat je het echt voor die persoon gekocht hebt. Dat vind ik nou juist zo leuk om te doen in elk geval. Op een briefje schrijven hoeveel je van iemand houdt en waarom is toch ook een mooi cadeau? Kost niets, geeft veel. 

Mijn cits geven me elke dag weer van zulke cadeautjes, als ze me laten zien dat ze van me houden. Zo zie ik dat. Zo weet Kim ook dat ze niet met bloemen aan hoeft te komen op moederdag. Wat een onzin vind ik dat zeg. De bloemen zijn rond die tijd niet eens te betalen! Commercieel gedoe vind ik dat. Dan moet het. Van wie eigenlijk? Ja de bloemenboer vaart er wel bij. 

Heeft ze zin om een bloemetje voor mij te kopen op elke willekeurige andere dag, dan is dat toch heel anders? Als het "moet" dan hoeft het voor mij gewoon niet. Met kerst hoort het er een heel klein beetje bij maar het 'moet' natuurlijk niet. Ik blijf zelf wel cadeautjes kopen omdat ik dat leuk vind, al zou ik van niemand ooit nog wat krijgen. Who cares?!

Gun mij dat pleziertje gewoon. Ik vind het zo leuk als ik iemand iets zie uitpakken en dan te zien dat ze daar blij mee zijn. Niet omdat ik dan hoop zelf een nog leuker cadeautje te krijgen. Wel hoop ik vanavond op een cypers cadeautje op de stoep natuurlijk. Dat is weer een heel ander verhaal. Daar hoop ik al 200 dagen op ondertussen. 

Gelukkig ben ik een geduldig mens. Ik weet dat ik dat cadeautje een keertje krijg. Alleen weet ik niet wanneer. Vol verwachting klopt mijn hart, zeg maar, al hoort dat bij de Sint. Elke dag weer. Zou het vandaag zijn? Prachtig! Maar ook al moet ik daar langer op wachten dan me lief is, als hij maar terug komt. Komt goed! Dat weet ik zeker. 

"Kerstmis gaat niet zozeer over het uitpakken van cadeautjes, maar over het openen van ons hart"

Janice Maeditere

De kerstkaarten, vooral de digitale, vliegen je om de oren. Ik heb er zelf ook maar even eentje gemaakt. Veel wil ik niet, dat weten jullie al. Vandaag staat de teller tussen haakjes op 01. Ik hoop dat Sunshine me vandaag alsnog even verrast.

Juist omdat hij anders toch nooit luisterde, dat hij het nu gewoon wel doet. Morgen is het al weer 200 dagen geleden dat ik die zwarte voetzooltjes uit het beeld zag rennen. Diezelfde zwarte voetzooltjes die ik de dag ervoor nog op de foto had gezet.

Hij lag toen enorm sikkeneurig te zijn in zijn mand op de krabpaal. Ik had toen net weer voorkomen dat hij kon ontsnappen. In de weken voor het hem lukte had hij al aardig zijn best gedaan om iets van de buitenwereld mee te krijgen.

Volgens mij had hij gewoon gedacht, ik wil alleen maar even kijken wat daar allemaal is. Nooit had hij kunnen denken, dat terugkomen niet zo eenvoudig zou zijn. Daar had zijn kleine kattenbrein zich nog helemaal niet over gebogen. 

Ook had hij vast niet verwacht dat die grote buitenwereld zo eng zou zijn. Die eerste avond werd hij gezien, een straat verderop, helemaal bevroren van angst onder een auto. Helaas zag die vrouw pas de volgende dag mijn flyer en belde ze me gelijk. 

Natuurlijk was hij ondertussen helaas al 'ontdooid' en was naar veiligere oorden gevlucht. Al die enge  harde geluiden, auto's, brommers, scooters. Als klap, letterlijk, op de vuurpijl een week of 2 later een enorme bui onweer inclusief met donderslagen alsof het oorlog was.

Mijn paniek was net zo groot als die van hem, dat weet ik zeker. Al was dat om andere redenen. Wat was ik ervan overtuigd dat ik hem snel weer terug zou vinden! Hij zou me horen 's nachts als ik hem liep te roepen en zou dan vast snel naar me toe komen en weer veilig in mijn armen kruipen.

Wat is het anders gelopen! Wat zijn het een zware maanden geweest. Wat zijn het zware dagen, elke dag weer. Die eerste weken leefde ik echt als in een nachtmerrie. Mijn moeders diagnose, lopend naar een hele zware operatie en nog wat privé moeilijkheden en andere nare dingen speelden ook een grote rol. Ik schrijf nog lang niet alles op hier. Alleen wat ik kwijt wil. 

Volgens mij had Sunshine echt niet verwacht dat hij niet zomaar terug kon. Dat het allemaal veel groter, enger en moeilijker zou zijn dan hij had gedacht. Dat hij nu zelf voor zijn eten moest zorgen. Dat hij mij en zijn broer Moonlight zo zou missen. Vooral zijn snoepjes en stokjes waar hij zo gek op was, kwamen niet meer door de lucht vliegen om ze te gaan 'vangen'.

Nu moest hij het opeens zelf doen. Hij was ook nog maar een kitten. Wat zou hij allemaal hebben meegemaakt ondertussen? Wat heeft hij allemaal gezien en allemaal gedaan? Waar heeft hij allemaal uitgehangen? Weet hij zelfs nog wel wat van ons ondertussen? 

Toen kwam ook nog eens een hoopje witte angst uit het vliegtuig vanaf Athene onder mijn bank. Vooral dagen zoals die eerste dag dat ook zij ontsnapte en aan de overkant bij buren op het balkon bleek te zitten, waren dagen dat ik gewoon misselijk was van de adrenaline en de angst. Ook de week nadat ze kwam en niet at of dronk, was een hel. Ik dacht dat ze het niet zou gaan halen zo.

Ze wist niet eens wat ramen waren want daar probeerde ze doorheen te springen. Wist zij veel wat het was om in een huis te wonen. Net zoals Sunshine nu voor zichzelf moet zorgen en moet overleven, zo heeft zij haar hele leven al gedaan. De eerste 1,5 jaar moeten voor haar echt niet makkelijk zijn geweest als zwerfkat in een land waar ze nogal wreed met dieren omgaan. Langzaam maar zeker kwam ze toch uit haar schulp. 

Sunshine zoeken slokte alle tijd op en zorgde voor zenuwpijnen in mijn benen die ik ondertussen nog steeds regelmatig heb. Continue naar het ziekenhuis met of voor mijn moeder, er zijn voor mijn dochter die er ook weer was voor mij en vaak mee ging zoeken. Zelf lichamelijk niet in orde zijn, drukke baan. Ga er maar aan staan. 

Van de paniek-weken tot het diepe verdriet en wanhoop. Wat is er veel gebeurd de afgelopen maanden. Wacht een achtbaan aan emoties. Terug kijkend snap ik zelf niet dat ik daar doorheen gekomen ben. Maar ik ben er toch nog steeds en ook kan ik nog steeds van veel dingen de humor zien. Dat is ook een soort redding voor me. 

In principe zit ik er zelfs nog steeds middenin. Gelukkig gaat het weer een beetje met mijn moeder. Ze heeft wel een jas of 2 uitgedaan en we zullen moeten afwachten wat er allemaal nog gaat komen. Ze heeft besloten gewoon verder te gaan en te gaan genieten van de leuke dingen die er nog zijn. Daar doen we allemaal graag aan mee.

Dat is al 1 ding dat zo goed als mogelijk naar het positieve is gedraaid. Moeilijker kunnen we het niet maken, leuker wel. Dan spelen er nog wat dingen maar daar ben ik voor mezelf wel uit. Ik kan heel rigoreus zijn als het moet. Iets anders is ook nog in volle gang met dochter en kleindochter en is niet prettig voor ons allemaal maar ook daar komen we heus wel door. Ook positief toch?

Het grootste positieve punt is mijn diva Aurora. Hoe zij is veranderd, hoe ze nu statig door het huis loopt en zich heerlijk laat verwennen. 's Nachts komt ze meestal bij me liggen. Soms helemaal in mijn armen. Altijd komt ze me begroeten, als ik in de nacht even wakker word. 

Als ik soms even wat langer wil slapen, stapt ze gewoon boven op me om te proberen even in mijn ogen te kijken. Dan houdt ze haar neusje vlak bij de mijne en als ik mijn ogen dan open doe, kijk ik haar recht aan. Zodra ik haar zie, geeft ze dan zo'n knorretje van hee joh, het wordt wel even tijd om er uit te komen hoor.

Altijd komt ze bij me liggen, soms even op schoot zelfs. Of zich even uitrekken en dan even met een pootje zachtjes mijn been aanraken. Als er iets met grote sprongen naar het positieve is gegaan dan is het dat wel. Ze is zo graag bij me! Heerlijk hoor. 

Moonlight is mijn grote held in dit hele verhaal. Wat ben ik dankbaar dat hij er is! Wat een heerlijk, lief, mooi, vriendelijk, zacht, gevoelig dier is dit! Wat heeft hij me er doorheen gesleept. Net als nog wat lieve mensen in mijn omgeving natuurlijk. Maar hier thuis is hij mijn grote held en is Aurora mijn grote heldin!

Ik wens voor iedereen dat al jullie wensen uit mogen komen. Het enige dat ik wens is dat mijn Sunshine nog thuis is voordat het 2017 wordt. Verder kan alles me gestolen worden. Materiele dingen hecht is sowieso niet aan. Het is leuk dat het er is, maar nodig is het niet. Dat Sunshine thuis komt, dat is wel nodig. Voor mij, voor Moonlight en ook voor Aurora.

Dus Sunshine, als je mijn gedachten maar heel even op zou willen pikken, kom dan gewoon naar huis. Overwin je angst voor de deur en open plekjes en kom gewoon weer naar huis. Daar zal je met meer dan open armen ontvangen worden en no hard feelings voor wat je hebt veroorzaakt. Daar heb ik juist weer heel veel van geleerd.

Ik zal nooit meer op je mopperen of schelden als je weer eens wat van je ondeugende streken uithaalt of als je de boel sloopt. Dat zal ik in alle liefde pikken, als je er maar gewoon weer bent. Het maakt niet uit hoe of wanneer, je mag helemaal maling hebben aan die dagen tussen haakjes, als je maar komt. Wel liever vandaag dan morgen! 

"Kerst zwaait een toverstok over deze wereld: alles is zachter en mooier."

Norman Vincent Peale