"Ik eer Kerst in mijn hart en tracht dat het hele jaar vol te houden"

Charles Dickens

Wat me op is gevallen, terug kijkend op de jaren, dat de kerstwensen die ik nu heb totaal verschillen van de kerstwensen die ik vroeger had. Of dat bij iedereen zo gaat weet ik niet. Het viel me voor mezelf alleen op. 

Waar vroeger de wensen behoorlijk materieel waren, zijn ze nu meer spiritueel. Waar ik vroeger hoopte op dat mooie gouden armbandje of schitterend paar veel te dure hakken, kleding was ook favoriet, wens ik nu heel andere dingen. 

Ik wens gezondheid voor mijn moeder. Voor Moonlight dat hij zijn broer weer zo lief in zijn pootjes mag sluiten. Voor Aurora dat ze diezelfde broer eens mag ontmoeten omdat dit me goed lijkt te gaan doen voor haar. Voor mijn dochter rust en geluk, net als voor mijn kleindochter. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan voor de mensen waar ik om geef.

Voor de hele wereld hoop ik dat de chaos waarin we nu leven, snel voorbij zal zijn. Dat zal nog wel een paar jaar duren maar ik kan het er maar vast even uitgooien. Wie weet versnelt dat een beetje. Als ik kon toveren dan kwam het allemaal zo voor elkaar. Dat is ook een keer in Herman van Veen's hoofd gekomen. 

Dan zag de hele wereld er anders uit. Het vermogen van de familie Rothschild bijvoorbeeld, zou ik zo verdelen. Weten jullie wel dat die zo vermogend zijn, dat als we hun geld verdelen over elke levende ziel die vandaag op deze aarde rondloopt, iedereen dan 7 miljoen op zijn bankrekening zou hebben? 

Hoe kan je daar niets mee willen doen? Je heb met een knip van je vinger zo de honger op de wereld weg. Hoe kan je nou nóg meer willen als dat betekent dat er andere mensen lijden? Ik kan daar echt met mijn pet niet bij. Als alles normaal verdeeld zou zijn, dan zou al het leed gewoon verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Er gaan ook dingen veranderen, vandaar die chaos. Maar, vanuit chaos ontstaat orde. Dat is een wet, daar verander je niets aan. Pas als de chaos compleet is, begint de orde te komen. Dus ik ben bang dat we nog eventjes moeten wachten tot het zover is.

Als mijn 2 grootste wensen mochten uitkomen, dan heb ik echt niets meer te wensen. Dat is gezond blijven voor mijn moeder en Sunshine weer gewoon lekker thuis. Al had ik dit hier niet eens hoeven op te schrijven. Ik denk dat iedereen dat al weet dat die 2 mijn grootste wensen zijn.

Ik heb een beetje sentimentele bui. Vanmorgen zag ik herinneringen van vorig jaar. Vandaag een jaar geleden waren mijn toen 5 maanden oude jongens vlak voor de kerst balloos gemaakt. Pittige jongens vond de dierenarts het. Ze lieten zich niet lijdzaam uit hun reismand plukken in elk geval. Geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken dus.

Ik weet nog dat ik het vorig jaar ontzettend benauwd had en met veel pijn en moeite naar mijn werk ging. Vlak voor ik ze op moest halen, werd ik door de zaak gebeld of ik wilde komen werken. Maar ja, dat ging zomaar niet. Ik moest op de jongens letten. Ze waren natuurlijk wel onder narcose geweest.

Ook moest er in de gaten gehouden worden of ze er niet aan gingen zitten bijten e.d. Vooral Sunshine wilde, daar in de buurt waar ooit balletjes zaten, de boel wassen. Daar moest ik hem elke keer weer van weerhouden. Hilarisch genoeg ging hij demonstratief met zijn poten wijd liggen in zijn mandje. 

Moonlight wilde meer bij mij in de buurt zijn maar lag wel heel zielig te doen. Uiteindelijk is Sunshine er ook bij komen liggen. Zo lagen ze elkaar te troosten. Wat had ik met ze te doen toen. Dat is net een jaar geleden. Van dat jaar is Sunshine er al gewoon de helft niet bij geweest.

Daar gaat mijn besef van tijd dan weer heel raar van doen. Dat jaar lijkt nog maar zo kort voorbij, die dag weet ik nog alles van. Maar dat half jaar dat Sunshine ervan weg is, lijkt eeuwig te duren. Dat is zo raar als dat bij elkaar komt. Dat geeft me een heel onbestemd gevoel. Ja, tijd is echt relatief en tijdsbesef kan volledig door elkaar heen lopen.

Als Sunshine weer thuis komt, zal ik pas weer een beetje normaal tijdsbesef kunnen opbouwen. Nu word ik alleen maar heen en weer gegooid. Net als tussen hoop hebben en hopeloos zijn. Dan ook nog zo'n sombere dag erbij, hoe krijg ik in Godsnaam vandaag nog een goeie bui?

Straks weer aan het werk. Zo meteen eigenlijk. Ik ga na dit stukje schrijven, gelijk inloggen zodat ik alvast wat kan doen. Lekker rustig mail doornemen, misschien nog wat andere dingen doen. Het zal wel weer een gekkenhuis zijn op de zaak. December staat bij ons bekend als de drukste van het jaar. Alle mensen uit heel Nederland willen reizen met de kerst dus zijn wij de klos.

Niet dat we dat erg vinden hoor, juist mooi als je mag zorgen dat iedereen een leuke kerst zal krijgen. Ik wens er dan nog maar eens bij, dat alle ritten die geboekt worden voor de feestdagen, goed zullen verlopen. Wie weet helpt het. Met verkeer werken blijft altijd lastig omdat je met zoveel factoren te maken hebt.

Weer, verkeer op de weg, menselijke foutjes die gemaakt worden en grote gevolgen hebben. Maar van die duizenden ritten gaan er maar een heel klein aantal de fout in. Om wat voor reden dan ook. Alleen voor die mensen, is het echt een ramp. Helaas heb je het nooit helemaal zelf in de hand. Overal kan er iets mis gaan. Het feit dat al die duizenden ritten die wel volledig goed gaan, is eigenlijk al een klein wondertje op zich. 

Zo heb ik mezelf gelijk weer even afgeleid van een sombere bui. Ik ga aan het werk nu. Vanavond laat weer even de deur open laten. Vanmorgen dacht ik dat ik hoorde mauwen buiten. Mijn hart zat tussen mijn oren maar dat gemauw blijkbaar ook. Niets te zien. Toch ga ik zijn mauwtje snel weer een keertje horen. Liever vandaag nog dan morgen. 

"Wat is Kerst? Het is mildheid voor het verleden, moed voor het heden en hoop voor de toekomst."

Agnes M. Pahro

Overal zie je weer de leuke kerstreclames. Overal zie je weer lichtjes voor de ramen. In de stad is het overladen met cadeautjes zoekende mensen. Ergens in die gekke wereld, loopt Sunshine zijn best te doen om te overleven.

Ik heb hem in gedachten maar verteld dat hij me maar eens snel moet verrassen! De afgelopen dagen doet Moonlight ook behoorlijk raar. Geen idee of het een met het ander heeft uit te staan maar het valt wel op.

Gisteravond heb ik vast de kattenbakken verschoond, dat had vanmorgen pas gemoeten maar ik dacht, dan heb ik weer wat strooigoed als ik rond loop. Ik was nu iets vroeger en dan zijn er hier in de buurt toch wel veel mensen buiten eigenlijk. 

Als je normaal binnen blijft zitten, dan valt dat niet zo op. Daar liep ik dan. Eerst naar de container om een flinke vuilniszak in te dumpen. Alleen die andere zak die gooide dat rare mens er niet in. Daar maakte ze een gat in en ging ze mee lopen. 

Zo hoorde ik ze al denken. Het is meer waarschijnlijk dat ze me helemaal niet hebben opgemerkt. Als je iets doet wat eigenlijk niet zo hoort, dan ga je je vanzelf extra schuldig voelen. Ik probeer alleen mijn kat te lokken dus ik héb niet eens iets om me schuldig over te voelen maar toch...

Vorige keer had ik nog zo netjes naast me gestrooid. Dit keer kwam de halve zak toch weer in mijn schoenen terecht. Vlakbij brug 1 stonden 2 mannen te praten. Die zag ik toch echt wel een beetje raar naar me kijken. Het zal er helemaal raar uitgezien hebben als ze me na keken.

Ik ging de brug over, daar is het dan op die tijd verder uitgestorven. Met lekkende zak en al liep ik de trap op die naar niets dan een paadje en bosjes leidt. Ik had nog steentjes genoeg voor een stukje paadje en propte de zak toen weer op en deed hem in mijn zak. Een stuk verder bij het viaduct, is er weer een trapje naar beneden. Een beetje tricky in het donker, dat wel. 

Ik ben daar maar even gaan zitten. Om hem een beetje te roepen en tegelijkertijd al die steentjes uit mijn schoenen te kiepen. Dan kon ik een heel stuk comfortabeler naar huis. Geen Sunshine gezien of gehoord, helaas. Alleen een raar rennende en springende en mauwende Moonlight die de kolder in zijn kop kreeg toen ik eenmaal op de bank ging zitten.

Mijn moeder heeft het wel moeilijk volgens mij, nadat ze hoorde dat Meneer Braakhekke was overleden. We lazen pas na mijn moeders diagnose over hem en dat hij hetzelfde had. Alvleesklierkanker. Alleen was het bij hem wel uitgezaaid, bij haar gelukkig niet.

Het is de meest hardnekkige en agressieve vorm die er bestaat, volgens iedereen. Het feit dat 80% van deze patiënten zijn overleden na 12 tot 17 maanden na de operatie, is toch wel iets dat ze in haar hoofd blijft houden. 

Ik heb het daar ook al uitgebreid met haar over gehad. Begin dit jaar is Kimberley's vader, mijn ex-man, ook opeens overleden. Die was nog hartstikke jong. Dus tja, als je dan naar leeftijden gaat kijken dan is mijn moeder al meer dan 20 jaar verder. Eigenlijk loop je altijd tegen het feit aan dat we echt allemaal gewoon maar mensen van alledag zijn. 

Vandaag moest mijn moeder ook naar een begrafenis. De laatste zus van mijn opa was overleden. Al die 11 kinderen zijn er nu ook niet meer, tante Greet was de laatste. Wel hebben we genoeg familie gecreëerd dus die naam zal niet verloren gaan voorlopig. Daar zag ze een achterkleinkind van die tante, 16 jaar, ook kanker. Mocht even het ziekenhuis uit voor de begrafenis, het bandje had hij nog om zijn arm.

Als je het dan zo bekijkt, heeft ze niets te klagen. Maar toch wil iedereen aan het leven vasthouden. Ik kijk er heel anders tegenaan. Door mijn boeken, en dat wist ik ook al voor ik ze las, ik weet het nu alleen echt zeker en tot in de details, is de dood voor mij niets engs. Natuurlijk, als een geliefde dood gaat, dan ga je die missen.

Het verdriet is toch echt alleen voor de overblijvers. Dood gaan hier, is ergens anders geboren worden. Wat is nou een paar jaar, die je diegene gaat missen, op de eeuwigheid? Ik weet waar ze straks naartoe gaat. Ik kijk er zelf naar uit om daarheen te gaan. Niet dat ik suïcidaal ben hoor, absoluut niet. Ik vind het leven prachtig, vol lessen en ik blijk enorm graag te leren.

Maar dood is evolutie. We gaan allemaal verder. Er zijn heel veel mensen zich bewust aan het worden dat er meer is. Dat is mooi om mee te maken. Een paar jaar geleden ben ik mijn moeder ook die boeken gaan geven. Voor haar is het soms nog moeilijk om echt te begrijpen maar toch snapt ze heel veel dingen wel. We hebben al afgesproken dat ze me straks ook komt plagen hier. Dat was ze ook al lang van plan, zei ze "dood"leuk. 

We gaan het nog wel meemaken. Dood hoort bij het leven, mensen zouden er alleen niet bang voor zijn als ze weten wat het allemaal precies inhoudt. Dat zou een hoop verdriet weg halen. Ik ben 1 van die gelukkigen die weten. Weten ja, geloven is wat anders, ik weet. Dat bedoel ik niet zo arrogant als het klinkt hoor.

Voor het hier een dooie boel wordt, ga ik toch weer even van onderwerp veranderen. Ik ben vandaag natuurlijk ook nog gaan flyeren. Hier in de buurt leek me wel weer nodig. Tot mijn grote verbazing hingen er nog redelijk wat flyers wat verderop. Wel onduidelijk geworden van de weersomstandigheden maar ze hingen er wel. 

Ik werd zelfs een aantal keren aangesproken door mensen. Allemaal gaven ze lieve commentaren en beloofden hun ogen open te houden. Vlak bij brug 1 kwam er een jongetje op een fiets kijken wat ik aan het doen was. Ik legde het hem even uit. Hij zou ook gaan kijken zei hij.

Ook vertelde ik, dat als hij hem vond, hij dan een beloning zou krijgen. Hij zei "maar als hij hier nou in de bosjes zit dan kan u hem toch zelf vinden?" Ja, was het maar zo makkelijk! Dus ook maar even uitgelegd dat hij schuw is en niet wil dat mensen zomaar op hem afstappen. Dit begreep hij wel. Hij ging er op letten in elk geval.

Dat voelt wel fijn, van die positieve reacties allemaal. Laten we hopen dat dit uit zal monden in een positieve uitkomst! De kinderboerderij is er niet van gekomen. Ik moest nog even boodschappen halen. Ik heb gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om bij de dierenzaak én de Albert Heyn weer een nieuwe flyer op te hangen. Al die maanden hing hij nog bij de dierenzaak, nu was hij weg. Dus dat kwam mooi uit, de laatste versie hangt er nu weer. 

Nu wordt het tijd om met een lekkere mok koffie op de bank te gaan zitten. Lekker de Voice kijken. Vanavond laat alleen even de deur open gaan zetten. Nu moet het met een steentje als dat lukt. Het stokje is spoorloos.

Misschien wordt het even puzzelen maar het gaat vast lukken. Morgen gaat er weer een 6 daagse werkweek beginnen. Voor de mazzelaars die vrij zijn; Fijn weekend, voor de anderen; Werkse! Het zou fijn zijn als ik mijn dag binnenkort weer kon beginnen met 3 van die monstertjes!

"Een kat laat zich niet strelen door ons,
zij streelt zich aan ons."

Antoine de Rivanol