"Instinctief delen we ook nu nog de mensen in vriend en vijand in: met de ene categorie moet men samenwerken, met de andere concurrentie aangaan."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Soms heb je dat wel eens, dat je gezellig een wandelingetje maakt door Memory Lane. Dat had ik gisteren ook een beetje. Dan denk ik wel eens aan toen ik nog klein was. Ik had een heerlijk groot plein voor de deur. Met allemaal klimrekken en paaltjes om bokkie te springen, heerlijk om te spelen. Helemaal omringd door van die enorm grote platanen. Naast me woonde een groot gezien, de familie de Faria, en daar woonden een heleboel kinderen. Voor mij, als enigst kind, altijd iets om aan de ene kant jaloers op te zijn en aan de andere kant leek met het ook wel lastig, met zoveel mensen alles delen. Ja, dat was ik niet gewend natuurlijk, bij mij thuis draaide alles om mij.

Vanaf ik geboren ben zowat, woonde het grote gezin naast me en speelde ik met de drie jongste zusjes. Ria, was net zo oud als ik en had ook nog eens dezelfde naam. Iets jonger was Ellen en de jongste was Gerry. Ik vond het altijd heel jammer dat ze niet op dezelfde school zaten als ik. Mama de Faria was zo’n lieve vrouw, die herinner ik me nog heel goed. Zij wilde me altijd laten proeven van wat ze daar aten. Ik ben nogal een zeikerd met eten, toen al, en dat durfde ik niet altijd. Maar toch kreeg ze me altijd zo ver, dat ik het probeerde. Door haar heb ik dingen als watermeloen en het wat meer gekruide eten leren eten. ‘Probeer het nou maar’, zei ze dan. En uiteindelijk gaf ik toe, ook omdat ik haar niet teleur wilde stellen. Soms vond ik het niet lekker maar meestal was het heerlijk, als ik had durven proeven. Ik was toen altijd zo van wat de boer niet kent dat eet hij niet. Nu niet meer hoor, ik probeer altijd alles maar ik vind lang niet alles lekker.

Verjaardagsfeestjes waren bij hun thuis altijd geweldig. De twee broers Dennis en Michael waren echte entertainers en die traden dan altijd op, tussen de schuifdeuren. Dansen en zingen en gekke sketches, het kon niet op. Dan was er nog een oudere broer, Glenn, die vond ik altijd heel knap. Hij was, in onze toen heel jonge ogen, al bijna volwassen natuurlijk. En de oudste zus was Yvonne, die vond ik altijd heel mooi. Zij besteedde altijd veel aandacht aan haar uiterlijk en ze was heel hip met haar kleding ook altijd. Ik keek altijd heel erg tegen haar op.

In de winter hadden zij nog steeds allemaal hun bruine kleurtje. Ik niet meer natuurlijk. Maar in de zomer werd ik altijd heel bruin en dat vond mijn moeder altijd zo grappig. Want dan zaten we met zijn viertjes op het stoepje, en dan kon mijn moeder alleen door mijn schoenen zien, als ze uit het raam keek, welke beentjes van mij waren. Dan hadden we alle vier even bruine beentjes. Dat vertelde ze altijd opnieuw, dat vond ze nog steeds leuk. We hebben wat afgespeeld met zijn allen daar. Heel veel kinderen in de buurt, een heel groot speelplein voor de deur. We speelden balspelletjes, elastieken, verstoppertje, wat heb je nog meer allemaal? Wij deden het. Hele dagen waren we buiten, zoals ieder kind in die tijd.

Wij hadden geen computerspelletjes of telefoons op zak. Wij hadden elkaar en de straat en meer hadden we ook niet echt nodig. Natuurlijk had je wel eens ruzie onder elkaar maar ik heb, voor zover ik me kan herinneren, nooit met de zusjes ruzie gehad. Ik heb er alleen maar leuke herinneringen aan verder, aan het hele gezin. Ze lieten mij zien dat er ook een andere wereld bestond, waarin je niet helemaal alleen woonde. Mijn moeder heeft ook nog heel even met een familielid een relatie gehad. Die heette ook Glenn volgens mij, maar dat weet ik niet meer zeker. Ik weet wel dat ik hem heel lief vond en dat het niet lang heeft geduurd. Hij kon heel mooi tekenen en had voor mij een vliegtuig getekend. Die tekening heb ik nog jaren en jaren gehad.

Toen ik gisteren een beetje uitgewandeld was en Memory Lane wel voor gezien hield, dacht ik, ik tik eens even een naam in op Facebook. Ria vond ik niets op, Ellen vond ik ook niet, nu nog niet trouwens. Maar toen ik Gerry in tikte, had ik beet! Ik herkende haar gelijk. Het was altijd zo’n lief klein poppetje en nu een volwassen vrouw, zo leuk! We hebben heel eventjes zitten kletsen, echt leuk. Via haar vond ik Ria ook vanmorgen en ook nog een paar van de anderen. Alleen Ellen vond ik nog niet maar dat komt nog wel. Ik zei ook tegen Gerry, dat ik het leuk vond om ze nu weer een beetje terug in mijn leven te hebben, als is het dan maar digitaal. Het is zo’n groot en leuk deel van je jeugd geweest, dat voelt heel vertrouwd ook.

Halverwege de jaren tachtig, Kim was in elk geval nog klein, heb ik Ellen en Ria nog een keertje gezien bij een reünie van de lagere school. Ik heb daar nog foto’s van. Ook moet ik ergens in mijn kinderfoto’s ook nog foto’s hebben van toen we allemaal nog heel klein waren. Alleen weet ik opeens niet meer waar ik dat album gelaten heb. Hier beneden tussen de albums zit hij niet. Ik denk dat hij bij alle foto’s zit, die ik boven in dozen heb. Dat wordt weer een keertje spitten als ik daar weer tijd voor heb. Voor nu ben ik te druk met de gang. Schema is alweer omgegooid want zo gaat dat hier altijd.

Ik zal morgen behoorlijk spierpijn hebben want ik ben een nieuwe verfkrabber gaan kopen. En dan kom je thuis en dan wil je toch proberen of het lukt. De vele lagen verf die op dat raam zitten zijn niet van plan zo makkelijk hun plekje op te geven. Daar ben ik al achter. Dat gaat een aardige klus worden. En dan ga je ook maar weer gelijk een stuk muur doen op de gang. En voor je het weet is je dag voorbij. Ik heb zo’n kracht moeten zetten om weer een paar vierkante centimeter aan licht in de gang te winnen, niet normaal. Alles doet nu al zeer! Dat belooft wat. Nou ja, het kan me niet schelen. Ik hoef niet gelijk dat hele raam te doen. Gelukkig maar want dat zou een martelgang worden. En het schilderen van de muren op de gang gaat ook heel langzaam.

Overal raakt het houtwerk en moet je dus voorzichtig de randjes doen. Het is een vervelend soort muur, niet glad maar met gaatjes en weet ik veel. Je moet het dus meer insoppen dan dat je gewoon kunt verven. Dat zou me uren werk schelen maar helaas, het is afzien. En het gaat ook nog een stukje de trap op. Die muur loopt door, ik moet wel anders krijg je overal andere kleuren. Maar goed, ik heb nog twee maanden voor de opleiding begint en voor die tijd heb ik alles in orde. Dat is een ding dat zeker is. Ik doe het dan ook kalmpjes aan. Tenminste, voor mijn doen dan. Kim wordt al moe als ze hoort waar ik nu weer mee bezig ben. Ze vroeg of ik de voorjaarsgekte in mijn hoofd had. Wie weet? Kan best maar ik ben bang dat er al volop gekte in me zit, of het nou voorjaar is of niet.

"Iedere stap van de reis wordt gemaakt door het hart te volgen in plaats van de massa en door voor kennis te kiezen in plaats van sluiers van onwetendheid.

Origineel: Chaque étape du voyage est faite en suivant le coeur au lieu de suivre la foule et en choisissant la connaissance et non pas les voiles de l'ignorance."

Henri-Louis Bergson - Frans filosoof en Nobelprijswinnaar Literatuur (1927) 1859-1941

Vandaag ben ik lekker een stukje gaan rijden, naar Zevenbergen. Eindelijk weer eens Miranda gezien, dat hebben we al zo vaak uitgesteld ondertussen. Maar ja, als je onze levens bekijkt, dan is dat zo gek niet. Zij gedoe met werk, ik gedoe met werk, ik ziek, zij ziek. En dat is maar een enorm kort schetsje van hoe het eigenlijk zit. Onderweg moet ik me weer verwonderen hoe lekker ik rijd in de kleine Lila. Alsof ze veel beter bij me past dan de andere twee auto’s die ik ervoor had. Voordat ik mijn eerste autootje hier weer kocht, had ik meer dan tien jaar niet gereden. Dat is veel te lang geleden om een vergelijk te kunnen maken maar toch. Met die gekke ouwe Nissan van mijn moeder, reed ik ook zo lekker. Toch stiekem een Japanner fan? Geen idee maar het is wel een feit.

De eerste keer dat ik met Lila de snelweg op ging, merkte ik het al. Hee, dit voelt heel fijn en veilig! En nu moest ik nog een veel langer stuk rijden, en had ik het toch weer. Dat had ik met die vorige twee autootjes niet. Daar voelde ik me altijd een beetje angstig op de rijksweg. En met de gebeurtenissen van de afgelopen weken nog vers in mijn hoofd, weet ik het nu bijna wel zeker. Dat ‘ongelukje’ waardoor ik ongewild toch een andere auto moest kopen, was niet zomaar. Dat heeft me behoed voor veel erger. Want zoals dat toen ging, totaal in slow motion en totaal onbegrijpelijk, daar kon ik met mijn pet niet bij. Toen ik niet veel later in dezelfde situatie kwam, kon ik ook heel simpel erger voorkomen, in de situatie omgekeerd dan wel. En van de week, met een even harde knal tegen Lilaatje, was er helemaal niets, alleen een beetje zwart. Ik heb Commandant poets gezocht online, een tip van Sjoukje, en besteld. Dat beetje zwart van die meneer zijn bumper haal ik er dan zo af. En de vorige keer, met een even harde botsing was een veel grotere auto total loss. Leg het maar uit. Ja, ik voel me heel prettig op de snelweg in dat kleine lila ding. Het zal vast een reden hebben!

Bij Miranda gezellig zitten kletsen. Ze was blij met de cadeautjes, maar gek genoeg zaten de cadeaus van die ene verjaardag er niet in?! Nou ja, ik wist toch zeker dat ik die erbij in had gepakt hoor! Ik snapte er weer niks van. Nou ja, schiet mij maar lek hoor, ik had die volgens mij toen speciaal gepakt, zodat ik alles bij elkaar had gelijk. Kom ik net thuis, lagen ze gewoon nog in de kast. Bizar weer. Bij gekletst zijn we niet want dat zijn wij denk ik nooit. Er gebeurt altijd te veel en we zien elkaar tussendoor te weinig en ja, dan krijg je dat. Maar ik wilde voor de spits weer thuis zijn en al helemaal niet in het donker rijden. Dus dat krijg je wel als je na de spits pas weg gaat, nu nog wel in elk geval. Ik was bij drie uur weer thuis. Arme cits, er was maar één van de twee etensbakjes open gegaan. Heel irritant vind ik dat.

Waarschijnlijk heeft Skylar dan weer alles opgegeten want die duwt iedereen uit zijn pad. En Rainbow laat zich dan opzij duwen. Het overgebleven volle bakje, dat met een duwtje van mijn kant wel open ging, heb ik dus aan hem gegeven. Hij had niet super veel trek zo te zien, dus misschien zit ik er wel naast met mijn conclusie. In elk geval, ik vind het niet fijn dat je er niet op kunt vertrouwen. Ik ga dan ook het liefst niet hele dagen weg. Oké, straks als ik weer moet gaan studeren en werken, dan zal ik het ook zo moeten doen. Het is niet anders want Rainbow blijft heel consequent weigeren brokjes te eten. Ik heb echt alles al geprobeerd. Nou ja, we gaan het wel zien. Daar ga ik me nu nog niet druk om maken. En misschien koop ik dan wel een duurdere versie of zo. Iets dat digitaal gaat en wat soepeler zou fijn zijn. Komt vast wel goed.

Ik heb het in elk geval heel gezellig gehad en ik heb een deel van de cadeaus nog hier. Een goeie reden om daar weer eens een keer voor af te spreken. Zij had voor mij ook een cadeau, ook nog voor mijn verjaardag en, toeval bestaat niet, ze kon het niet vinden. Ze is net verhuisd en ze weet zeker dat ze het ergens gezien had maar ja, onvindbaar. Dus we moeten wel snel weer eens een keertje afspreken, daar worden we mee gestuurd lijkt het wel. Ach, altijd gezellig hoor, dus dat is helemaal niet erg. Ook dat komt absoluut wel goed.

Vanmorgen was ik best vroeg wakker, dat vinden de cits ook fijn. Zit ik even met een mok koffie het journaal te kijken met de cits om me heen. Een lekker rustig begin. In het journaal zeiden ze dat er een tekening gevonden was, die van Leonardo da Vinci was, van voor zijn dood. Ik heb nog even naar de herhaling gekeken, ja hoor, dat zeiden ze echt! DUH! Na zijn dood wordt een stuk lastiger, al had hij dat dan misschien via Jozef Rulof kunnen doen? Die kreeg zo van diverse meesters van de schilderkunst in trance schilderijen door. De man kon zelf geen stokpoppetje tekenen, maar hele meesterwerken kwamen er in een half uurtje uit. Als je zelf schildert, en je bekijkt die schilderijen, dan zie je pas, dat zoiets in het normale leven, niet kan. Maar goed, dat is weer een ander verhaal.

Deze dag wilde voor nog meer leuke dingen zorgen. Omdat ik langer dan een uurtje weg zou zijn, wilde ik mijn damper meenemen. Ik weet dat Miranda rookt en dan vind ik het ook gezellig een beetje te dampen. Daarom wilde ik alles meenemen. Extra batterij, voor het geval hij ineens leeg is, extra vloeistof en dat soort dingen. Ik heb er een heel handig Vape doosje voor en dat pakte ik dan maar eens tevoorschijn. Ik rits het open om alles erin te doen en mijn mond valt open van verbazing! Daar is het kettinkje dat ik kwijt was, met de afbeelding van Sunshine erop.

Nou ja, hoe kan dat daar nou in terecht zijn gekomen?! Ik weet zeker dat ik het daar niet in heb gedaan. Ik weet, dat ik het afdeed omdat ik andere sierraden om wilde. En toen heb ik het bij de foto van Sunshine gelegd. Die zit in een soort liggend fotolijstje, toen stond dat nog op de tafel. En toen was opeens het kettinkje weg. Oh wat heb ik ernaar gezocht, ik was helemaal in tranen dat het weg was. Ik had het nooit gevonden als ik dat doosje vandaag niet mee had willen nemen. En al sla je me dood, ik kan niets bedenken waardoor dat in het doosje terecht kan zijn gekomen. Dat bestaat gewoon niet, zo uit zichzelf. Maar goed, iedereen die al langer mee leest, weet ook wel dat dit soort rare dingen me al jaren overkomen. Er lopen een paar astralen in mijn buurt, die de grootste lol om mij hebben, volgens mij! Maakt niet uit, ik ben al heel gelukkig dat ik het weer terug heb!

Of het DE of HET UWV moest zijn, liet me maar niet los sinds gisteren. Waar staan die letters eigenlijk voor? Ik weet dat ze het in België de OCMW noemen maar dan weet ik ook niet precies waar de letters dan voor staan. Ik weet wel, wat beide instituten inhouden. UWV staat gewoon voor Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen. Dus het moet HET UWV zijn. Nou, dat zal ik maar onthouden dan. Je loopt in DE WW bij het UWV. Weet ik dat ook weer en dan vergeet ik het niet meer. Dat mag bij de studie straks van mij ook wel zo gaan. Vast wel! 

"Er zijn twee tragedies in het leven. De ene is je hartewens niet in vervulling te zien gaan. De andere is hem vervuld te zien.

Origineel: There are two tragedies in life. One is not to get your heart's desire. The other is to get it.
Bron: Man and superman (1903)"

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950