Een jaar en 125 dagen zonder Sunshine
Het is vandaag een jaar geleden dat ik deze website op het internet heb gegooid. Vanaf vorig jaar 1 oktober schreef ik mijn stukjes niet meer op Facebook maar hier. Er zijn bijna 74.000 bezoekers geweest in het afgelopen jaar. Er lezen tussen de 200 en 300 mensen per dag mee. Ik weet het maar van een paar, wie de rest is, geen flauw idee. Maar dat is best veel, vind ik dan toch.
Ik schreef natuurlijk al vanaf de 1e dag dat Sunshine was weggelopen en ik ben toen de hele maand september bezig geweest om alles wat ik al geschreven had over te kopiëren en er wat van te maken. Dat was zo makkelijk nog niet want ik ben hartstikke digibeet. Dat ging met vallen en opstaan. Hoe langer ik ermee bezig was, hoe beter dat ging en soms moest ik weer iets helemaal opnieuw doen omdat ik later achter een betere of makkelijkere manier kwam.
Al doende leert men en nu draai ik er mijn hand niet meer voor om. Al zal ik niet durven beweren dat ik alle mogelijkheden al heb bekeken of die efficiënt toe pas. Voor mij is dit wel genoeg. Het werkt en dat is dan toch gewoon prima zo? Op de site zelf krijg ik niet zo vaak commentaar, dat komt meestal bij de link op Facebook te staan. Ook goed natuurlijk. Niet iedereen die de site bezoekt via de link, heeft er erg in dat er nog veel meer te zien is. Veel foto’s en filmpjes ook in elk geval. Handige of interessante links, een pagina van Sappho’s, een gastenboek.
Maar dat geeft niet, het wordt in elk geval flink bezocht en wie weet leidt het toch ook ooit eens een keer tot het vinden van Sunshine. Mijn dagelijkse schrijfsel is mijn lijntje met hem, dat ik niet wil laten vallen tot hij ooit weer thuis zal komen. Alleen vorig jaar december, toen ik die ontzettend rare griep kreeg en ik gewoon zelf een paar dagen kwijt was, is er niet geschreven. Verder schrijf ik in alle omstandigheden en zou ik mijn vingers niet kunnen gebruiken dan typ ik wel met iets anders.
Alles van die afgelopen bijna 1,5 jaar dat Sunshine weg is, staat me nog helder voor de geest, ondanks mijn tijdelijke Alzheimer light. Maar ik denk dat ik er over een paar jaar nog veel aan zal hebben om bepaalde dingen terug te halen. Waar het eerst alleen maar over het zoeken naar Sunshine ging, is er toch mijn dagelijkse leven tussen geslopen. Eerst mondjes maat en tegenwoordig gaat het over van alles en nog wat. Er gebeurt hier steeds genoeg, ik kan dan ook wel blijven vertellen. Aangezien het aantal dagelijkse lezers nog steeds groeit, is het blijkbaar best te pruimen.
Gisteravond zat ik op de bank, ik probeerde een film te kijken. Ja, proberen want meestal val ik dan in slaap. Zelfs in de bioscoop heb ik altijd de neiging om mijn ogen dicht te doen. Ik weet niet wat dat is, zelfs bij een hele goeie film heb ik dat. Daarom neem ik ze altijd op of ik kijk naar Netflix, dan kan je hem nog een keertje kijken en doorspoelen tot waar je het bent kwijt geraakt. Ik had zelf niet zo heel veel plek op de bank. Naast me lagen 4 katten heerlijk op en naast elkaar te slapen.
Alleen lag mijn gsm op mijn bureau. Ik zat in tweestrijd. Ik wilde er zo graag een foto van maken maar als ik op zou staan, dan zou ik deze zalige rust bij de 4 vast verstoren. Na een tijdje ging ik hem toch maar halen. Ja hoor, Rainbow was gaan zitten ondertussen. Flauwerd. Gelukkig ging hij even later toch weer lekker tegen Moonlight aanliggen, die zijn staart om hem heen sloeg. Zo heb ik toch even een paar leuke foto’s kunnen maken. Ik durfde me bijna niet te bewegen, zo lief lagen ze te slapen.
Iets later kwam zelfs Aurora’s pootje tegen Skylar aan te liggen. Ik zit er zo lekker van te genieten en ga weer verder met tv kijken. Geeft Aurora weer zo’n rare gil, ze wordt aangeraakt en dat is not done natuurlijk. Dat zij dat zelf is, daar kijkt ze niet zo nauw naar. Alle 4 vliegen ze alle kanten op en weg is de rust. Ik zucht en zeg tegen Aurora; ‘wat ben jij toch een muts zeg, geniet er nou eens van in plaats van in de aanval te schieten’. Schuldbewust zit ze me aan te kijken. Ja, ze weet het heus wel hoor, dat zij altijd degene is met de valse noot. Ze kan het gewoon niet helpen volgens mij. Even later kruipt Rainbow weer voorzichtig onder de bank vandaan.
Hij kijkt op de bank of Aurora er soms nog ligt en aangezien ze er niet ligt, springt hij erop en komt met een zucht tegen me aan liggen. Ja, jammer hè, we lagen net zo lekker met zijn allen. Die witte diva ook altijd met haar jaloers gejank. Daar schrikt iedereen wel van zo. Ach ja, het was even heel leuk in elk geval. En je kan zeggen wat je wilt, het gaat nog steeds met stapjes vooruit met haar. Volgend jaar liggen ze gewoon volledig zo op de bank, zonder dat er ook maar 1 valse noot gezongen zal worden.
Over valse noten gesproken, mooi bruggetje heb ik hier opeens. Ik heb al een paar dagen een liedje in mijn hoofd dat er niet uit wil. Was het nou een leuk liedje, oké maar nee, het klinkt voor geen meter. Dat komt door die foto van mijn moeder met die kangoeroes. Toen ik klein was zong ze altijd een liedje daarover voor me en dan zong ik dat graag mee. Er werd bij ons in de familie altijd veel gezongen. Veel van die liedjes gaan wel verloren zo eigenlijk. Ik ken dit ook niet meer helemaal dus ik blijf maar hangen aan 1 stukje van dat liedje.
Op een kangoeroe eiland, waar de kangoeroe woont, woont een kangoeroe vader met zijn kangoeroe zoon. Hoe het verder gaat, ik heb geen idee meer. Maar ik betrap mezelf er elke keer weer op dat ik het kleine stukje dat ik nog wel weet, loop te zingen. Nou ja, het zal hopelijk wel een keertje overgaan. Dat is met alles zo gelukkig. Als er straks een ander vervelend liedje in mijn hoofd komt, dan gaat dit vanzelf weg.
Ook vandaag heb ik niets gedaan. Ik was zelfs zo erg om mijn broer en San de chinees te laten halen en mijn vuilniszakken beneden te brengen. Dan is dat alvast maar weg want het is voor mij echt een hele opgave om dit te doen. Mijn broer stond ook nog eens heel ver geparkeerd want dat vervelende Sparta speelde weer eens thuis. Zo irritant vind ik dat dan als je niet eens je eigen auto kan parkeren. Maar ja, ik zat gewoon thuis alleen had Ben er nu last van. Ik zal volgende keer eerst kijken of Sparta uit of thuis speelt voor ik ze bel of ze eten van de buurman willen.
Ik heb wel de hele dag hoofdpijn gehad tot laat in de middag. Dat komt ook wel door die behoorlijk grote en beurse plek op mijn hoofd. Van die box van vrijdag, nog bedankt lieve Raibow. Die plek heeft inderdaad vast ook alle kleuren maar dat zie je niet onder mijn haar. Gaat ook wel weer over maar het is best goed te voelen op het moment. Sinds ik hier in mijn blog had gezegd dat ik, elke keer als het weer 13 graden zou zijn, een screenshot zou nemen, is het geen enkele keer meer 13 graden geweest. Funny hoor ma en ja dan had ik dat maar gelijk moeten doen.
Ik keek vanmorgen weer, ja hoor, 14 graden. Ik schiet in de lach en zeg tegen mijn moeder dat ze niet zo de grapjas uit moet hangen, terwijl ik naar die 14 graden kijk. Toen moest ik weer gelijk erg lachen. Want eronder stond bijgew. 01-10 10:41. Ik maakte daarvan ‘bijgewoond door eentje van 10-10-41, haar geboortedatum. Zie je wel, ik wist dat ze me uit zou lachen hierover. Ze wilde er wel voor zorgen dat ik dat echt even zou weten. Ik zet het screenshot hiervan wel tussen de foto’s bij dit blog. Nou ma, het is je gelukt en dat wist ik toch al, dat je me in de maling nam…