"Schijven is een vorm van therapie; soms vraag ik me af hoe al diegenen die niet schrijven, componeren of schilderen, kunnen ontsnappen aan de waanzin, de melancholie en de panische angst die onlosmakelijk met het menselijk bestaan verbonden zijn."

Graham Greene Engels schrijver 1904-1991

Toen de dames gisteren vertrokken waren, voelde ik al hoe moe ik me voelde. Maar dat vond ik niet erg, er zijn dingen die een beetje ongemak waard zijn natuurlijk. Gelukkig hoefde ik zelf dit keer niet te reizen, want anders was het denk ik toch weer zo geëindigd als vorige keer. Nu kon ik de hele avond uitrusten op de bank, dat scheelde al heel veel natuurlijk. Toch voelde ik overal al gespannen spieren trekken.

In verhouding met de vorige keer was het niet eens erg, toen heb ik echt afgezien. Nu heb ik toch wel even wat rare krampjes gehad ’s nachts maar niet zo erg dat ik, zoals toen, gillend door het huis liep ermee. Dat was dus wel heel fijn. Dat kleine beetje ongemak was het meer dan waard geweest. We hebben weer veel geleerd van elkaar en dat is zeker wat waard. Helaas viel ik pas om een uur of 4 in slaap. Ik had er in elk geval op gerekend.

Vandaar dat ik vandaag helemaal niets van plan was. Ik heb inderdaad vandaag een aantal keren geslapen, omdat je je dan echt heel moe voelt. Het kan niet eens anders maar dat geeft helemaal niets. Morgen weer een dag hoor. Dan moet ik naar de therapeut die de bedrijfsarts aan heeft geraden. Om 13 uur moet ik er zijn. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn.

Morgen dus gewoon alleen maar wakker worden, katjes doen, de bakken ook en mezelf richting Mathernesserlaan krijgen op tijd. Dat is dan weer meer dan genoeg voor de donderdag. Vandaar dat er op vrijdag ook helemaal niets te doen moet zijn. Dan kan ik daar weer van bij komen. Zo komt ook dat weer goed. Wel een gedoe om het allemaal zo uit te kienen en eigenlijk is dat niet eens zoveel. Toch heb ik dan het gevoel dat mijn hele week al volzit. Dat uitrusten is namelijk niet voor de lol, dat is omdat het niet anders kan. Ik heb me er een beetje bij neergelegd omdat je anders daar weer gek van wordt.

De cits vinden het in elk geval helemaal prima hoor, zo’n rustdagje. Gisteren kwam Aurora pas beneden toen het helemaal rustig was. En ook vandaag, ondanks dat er nu geen mensen over de vloer waren, is ze tot nu net ook boven gebleven. Ze is vanmiddag even beneden komen kijken maar ze trof de hele bank, aan mijn kant, helemaal vol. Het trio black&white was daar neergestreken en die hebben daar de hele middag mee liggen dutten. Op, onder en over elkaar heen.

Ik moest op een gegeven moment zelfs mijn benen weghalen. Dat was omdat ik anders weer kramp zou krijgen, dat voel je wel aan komen. Maar ook omdat ze er alle 3 zo uitgevloerd bij lagen dat er eigenlijk voor mij alleen maar zitplek over was op die manier. Ach ja, je hebt er wat voor over hè. Ondanks het vele slapen zijn de kleintjes toch weer ontzettend ondeugend geweest. Ik heb ze daar dan ook wel weer de kans toe gegeven, had ik maar beter op moeten letten. Maar op zo’n dag als vandaag is dat nou net iets wat niet lukt.

Ze spelen heel graag met allerlei dingen die eigenlijk helemaal niets kosten. Ik maak wel eens een propje van aluminiumfolie en dan gooi ik dat gewoon door het huis. Daar zijn ze dan uren lang zoet mee. Vooral Skylar vindt het leuk om dingen in zijn bekkie te nemen en dat het hele huis door te dragen, zoekend naar een plekje waar hij het kwijt kan. Alleen vindt hij nooit een plekje en loopt er dan uren mee te zeulen. Ik vind dat altijd heel grappig om te zien.

Vandaag zie ik er ook opeens weer eentje lopen met aluminiumfolie in het kleine bekkie. Alleen was het geen balletje. Ik dacht nog dat ze misschien zo’n balletje hadden uitgevouwen maar hij liep er ook nog eens heel schuldig bij te kijken en vloog weg toen hij mij zag. Hm. Dat is wel verdacht. Ik ben er maar eens even achteraan gelopen. Wat heeft die kleine Rainbow nou weer uitgehaald?

Hij zat er ondertussen weer mee in de keuken. Gisteren waren de blokjes kaas die er nog over waren, ingepakt in de folie. Alleen was ik vergeten om het pakje in de ijskast te leggen. Ja, dat kan niet hè met deze boeven in huis. Gisteren hebben we Rainbow ook steeds van de aanrecht moeten halen omdat hij aan de salade zat te likken. Die had Miranda net klaar gemaakt in een hele grote schaal die absoluut niet in de ijskast paste. Maar ja, zij heeft kleine hondjes die niet op aanrechten kunnen komen.

Ze had geen rekening gehouden met stelende katten, zoals ik die hier thuis heb rondlopen. We moesten er allemaal wel om lachen natuurlijk. Later moesten we hem ook steeds van de tafel zetten. Geloof me, Rainbow is een volhouder hoor, zeker waar het eten betreft. Ja, behalve brokjes ja. Nu had hij weer de blokjes kaas gepikt van het aanrecht af. Die had hij vakkundig uitgepakt ondertussen en hij was bezig om ze lekker op te peuzelen. Hij schrok zich rot toen ik eraan kwam.

Niet omdat ik hem wat zal doen hoor, gewoon omdat hij weet dat dit gewoon not done is. De grote, kleine boef. Omdat ik weet dat hij, zeker in verhouding tot de anderen, toch flink te kort komt qua eten, heb ik hem maar 2 blokjes kaas gegeven. Skylar natuurlijk ook, die is er ook altijd als de kippen bij als er iets te eten valt. Zelfs Moonlight kwam even kijken en die heb ik een paar kleine stukjes gegeven. Dat is zo’n mierenmeut altijd met lekkers of eten, die wil alleen maar hapklare stukjes.

De kleintjes kan je gewoon hele brokken geven, die kauwen het zelf wel klein. Dan zijn ze er ook altijd even zoet mee ook. Eergisteren had Rainbow ook al dat stuk zalm gepikt en mijn hand vastgepakt toen ik dat af pakte. Het is dat hij geen brokjes eet hoor, anders zou ik er echt wel strenger voor zijn. Skylar kreeg als toetje nog een balletje folie, die was ook weer helemaal gelukkig. Hij is weer een tijd met spelen bezig geweest zo.

Ik las net dat de kat van een vriendin opeens diabetes heeft. Goh, ik weet nog zo goed dat Sam dat ook opeens kreeg. Ik heb alle spullen nog liggen boven ergens. Die zal ik voor haar op gaan zoeken. Ik heb er nu niets aan en zij kan dat dan toch weer goed gebruiken. Naaldjes en meetstrips en een hele goeie bloedsuikermeter. Mijn Sammy heeft het maar een paar maanden mogen gebruiken. Die was dan ook al een oldtimer, die suiker kon hij er gewoon niet meer bij hebben en die kregen we ook niet meer onder controle.

Anders kunnen katten daar gewoon flink oud mee worden hoor. Ik hoop dat het met haar lieverd ook snel weer goed zal gaan. Het is alleen best lastig om elke 12 uur te kunnen prikken met insuline. Zeker als je, zoals ik, een baan hebt met onregelmatige diensten. Gelukkig heeft zij dat niet en heeft ze ook een partner die zijn steentje bij kan dragen. Ik moest dat allemaal in mijn eentje uitzoeken en dat was ook best heftig. Vooral het wekelijkse bloedprikken wat echt in je eentje niet lukt.

Dat kost dan echt een vermogen bij de dierenarts, als je alle weken bij elkaar optelt dat je moet gaan prikken. En ook zorgen dat je de juiste dosis geeft, is lastig. Vooral als het een lastige eter is, zoals Sam. Die kon de ene dag heel veel eten opeens, dan moet hij een hogere dosis insuline krijgen. De andere dag at hij niks en dan moest het veel lager gedoseerd worden. Ik werd er af en toe een klein beetje wanhopig van. Ook de keer dat hij een hypo kreeg, schrok ik me rot. Maar op zich, als het niet van ouderdom komt, dan is het echt goed te behandelen. Ik zal voor ze duimen in elk geval.

Ja, echte dierenliefhebbers die hebben aardig wat over voor hun beestjes. Ik weet dat zij dat is, dus haar kat heeft mazzel aan zo’n baasje. Andere mensen doen zelfs wel eens hun kat weg omdat hij suiker heeft. Ik zou het echt niet kunnen. Zoveel als ik van mijn beestjes hou, echt hoor, ik zou daar aan onderdoor gaan! Kijk maar eens naar de foto’s. Als je naast je kijkt en je ziet dat zo liggen, dan smelt je toch? Ja, er ontbreekt een witte diva, die lag boven, en een gestreept met wit zonnetje dat nog niet eens thuis is, maar toch. Ik kan zo van ze genieten, stuk voor stuk, ze redden mij keer op keer. 

"Laat mij niet zeggen dat dit liefde is
geef mij maar zacht je kleine warme handen;
wij zullen dwalen door de schemerlanden,
waar dromen leven is.

Bron: Verzamelde gedichten"

Adriaan Roland Holst Nederlands schrijver 1888-1976

Skylar heeft gelukkig geen nare gevolgen ondervonden door zijn val gisteren. Ze hebben al weer flink achter elkaar aangerend. Gelukkig ietsje minder ruig dan gisteren. Alleen waren ze wel een beetje ongedurig en heb ik ze een paar keer moeten roepen. Dan had ik nog de verkeerde te pakken ook af en toe. Maar ja, soms zit ik er wel eens naast. Mijn broer moet ook altijd vragen, als hij hier is, wie is nou Rainbow?

Die met dat vlekje op zijn neus, antwoord ik dan altijd. Ja, dat is ook wel zo maar dat is niet zo handig als je zijn koppie niet ziet. Ik ziet het in principe altijd direct hoor maar soms gaat het wel eens mis, ook bij mij. Ze lijken voor anderen vrijwel identiek maar dat zijn ze zeker niet. Ja, oké alle 3 zwart wit dus ik pik de spierwitte Aurora er zo uit natuurlijk maar de rest van de wereld ook.

Die andere 3 maken het wat lastiger. De koppies zijn natuurlijk sowieso enorm herkenbaar maar dan moet je die wel zien. Als ze langs rennen dan wordt het wat lastiger. Maar Skylar heeft weer bijna hele witte achterpoten en hele witte voorpoten. Rainbow heeft bijna hele witte voorpoten ook, maar wat meer zwart op zijn achterpoten dan Skylar. Moonlight heeft alleen witte voetsies. Dat zie je gelijk. Maar soms lopen of liggen ze zo dat je dat niet kan zien. Daar wordt het echt lastig, ook voor mij.

Zie je ze alle 3 bij elkaar dan zie je het ook aan de grootte van ze maar zie je ze los van elkaar, dan wordt het toch af en toe gokken. Meestal zit ik wel goed maar niet altijd. Gelukkig weten ze allemaal perfect goed hoe ze zelf heten. Dat duurt altijd een paar maanden maar dan weten ze het zelf wel hoor. Dat vind ik toch altijd leuk, dat ze daar zo goed naar luisteren uiteindelijk.

Ik zag er eentje van het trio black&white Aurora pesten. Ik dacht te zien dat het om Rainbow ging. Zij lag namelijk heerlijk in haar schapenvellen holletje en kreeg elke keer een tik voor haar koppie van de boosdoener die stiekem in elkaar gekropen op de bank zat. Loerend tot hij het koppie zou zien en er dan even een tikkie op geven. Dan wordt ze boos en dat is natuurlijk leuk en spannend. Boefjes zijn het. Moonlight doet dat niet dus die kon ik uitsluiten.

Rainbow! Zeg ik een paar keer streng, niet je zusje pesten hoor! Als dan Rainbow opeens op de bank springt vanaf een hele andere kant, weet ik dat ik er naast zit. Vandaar dat de plagende kat op de bank dan ook helemaal niet reageerde. Terwijl ik Rainbow op schoot neem, zeg ik streng “Skylar!” en de boosdoener kijkt schuldig om en glipt snel de bank af, zo eronder, uit het zicht. Ja, ze weten echt wel hoe ze zelf heten hoor. Dat blijkt wel uit dit soort dingen. Maar ook al weet ik heel goed met wie ik van doen heb, toch vergis ik me dan nog wel eens in de namen.

Dan lijk ik net mijn oma, die ons ook altijd, qua namen dan, door elkaar haalde. Ze noemde me altijd Riet, dus dan hoorde je eerst de halve familie voorbij komen voordat ze eindelijk de juiste naam te pakken had. Wat moesten we daar altijd om lachen en nu heb ik het zelf ook wel eens. Dan moet ik gelijk weer aan oma denken. Zeker als ze boos was, ging het mis. Ben, Jel, Tien, Aar, RIET, hou nou eens op. Ik kon dan heel onschuldig opkijken en vragen ‘wie bedoel je nou eigenlijk oma?’, terwijl ik dat natuurlijk best wel wist. Daar kon ze echt niet altijd om lachen maar ik wel. Daar word ik nu voor gestraft door het zelf ook te krijgen. Ach ja, dan komen ze maar allemaal tegelijk, ook goed.

Vandaag zijn mijn vriendinnen langs geweest, het was heel gezellig. We lezen allemaal de boeken van Jozef Rulof, dus dan weet je wel waar we het over gehad hebben. Die boeken zijn echt niet zo gemakkelijk om te lezen. Als je er niet aan toe bent, dan kan je ze niet eens lezen. Dat heb ik al zo vaak gemerkt. En omdat iedereen toch dat wat men leest, anders interpreteert, is het altijd fijn om te horen hoe anderen iets gelezen hebben of erover denken. Daar wordt je dan alleen maar wijzer van.

Het was echt weer een hele fijne middag en wat is er toch ontzettend veel gespreksstof, dat houdt maar niet op. We hebben weer veel geleerd en ik heb er zelf helemaal niets voor moeten doen. Er was voor lekkers bij de koffie gezorgd, voor de lunch was gezorgd en voor wat lekkers na de lunch was ook gezorgd. Ik hoefde alleen maar te zitten en te praten. Dat was dan ook zo lief van hen allemaal. Want hoe graag ik het ook zelf had willen doen en verzorgen, dat was me nu niet gelukt.

Ik heb ook nog hele leuke cadeautjes gehad, 2 mokken die echt op mijn lijf geschreven zijn en hele gezonde honing, rechtstreeks van de imker. Ook de cits zijn niet vergeten en hebben lekkere snoepjes met een speeltje erbij gekregen. Die zal ik ze morgen geven en er dan wel bij vertellen van wie ze die hebben gekregen. We hebben het uiteraard grotendeels over de boeken van Rulof gehad want die spelen nu eenmaal een hele grote rol in ons leven. En waar het hart vol van zit, daar loopt de mond van over.

Leuk ook om te horen hoe we, ieder voor zich, aan die boeken gekomen zijn. Want als je ze vindt, of ze vinden jou, dan is dat nooit toeval. Ik kan er ook nooit over zwijgen maar tegen mensen die de boeken niet kennen, is dat toch heel anders praten. Ook al doe ik het dan nog steeds maar dan moet je eerst zoveel uitleggen, voordat het begrijpelijk wordt. Al kan ik dat ook niet laten natuurlijk. Zoveel mooie kennis wil je gewoon met iedereen delen. Je merkt vanzelf wel in hoeverre iemand daarvoor open staat want anders heeft dat geen zin.

Dus als je met een clubje bij elkaar zit, die helemaal exact op 1 lijn zitten, dan is dat heel fijn praten. Je leert ook weer veel van elkaar. Kortom, de dag was alweer veel te snel voorbij. Miranda is wat langer gebleven en als ik te laat met mijn blog ben, dan is het haar schuld natuurlijk. Maar aan de andere kant heeft ze alles voor me opgeruimd en mocht ik daar niet mee helpen. Wat wel heel fijn was want ik was ondertussen toch wel een klein beetje heel erg moe.

De kleintjes zijn lekker beneden gebleven en zelfs Moonlight liet zich steeds beneden zien. Dat is echt al heel iets aparts want die blijft meestal echt weg als er mensen in huis zijn. Aurora is echt heel de dag boven gebleven. Die vertrouwt dat allemaal nog niet helemaal, een stel mensen in huis. Die moet daar altijd even doorheen. Dus dat komt een volgende keer misschien wel. Laat haar maar lekker doen waar ze zin in heeft en dat doet ze dan ook.

Morgen wordt het gewoon weer een dagje bijtanken voor mij. Het enige wat ik dan ga doen is een lijstje maken voor de therapeut waar ik donderdagmiddag naartoe moet. Meer niet. De boel laat ik de boel en ik zal veel slapen. Dat weet ik nu ondertussen al wel. Maar dat is zo’n fijne dag het wel waard. Ik voel me heel verwend met al die leuke dingen en de cits ook natuurlijk, al krijgen die hun snoepjes morgen pas. Dat geeft niets, die krijgen echt genoeg en komen niets te kort. Ze zitten hier al klaar voor hun favoriete snoepjes en wachten vol ongeduld tot ik eindelijk klaar ben met dat getik. Daarom stop ik er nu ook maar mee, dan kan ik gelijk daarna lekker gestrekt. Het was weer een goeie dag vandaag. Dat is het bijtanken van morgen meer dan waard. 

"Ik kan niet treuren om het verlies van een liefde of een vriendschap, zonder te peinzen, dat je alleen verliest wat je niet echt hebt gehad."

Jorge Luis Borges Argentijns auteur 1899-1986