Mijn hemel, wat ik gisteravond toch heb meegemaakt met de cits! Iedereen die katten heeft die kent de gekkenuurtjes wel. Of de gekke vijf minuutjes of het maffe kwartier. Het ligt er maar net aan, hoe lang dat kan duren. Hier duren ze soms best lang en dan ook nog een paar keer op een dag want met 4 katten, krijgen ze elk voor zich op andere tijden de kolder in hun kop. Ik vind dat altijd enorm grappig want dan doen ze zo gek. Vooral Moonlight heeft zijn minuutjes nog wel eens in zijn uppie en die kan echt ontzettend grappig uit de hoek komen.

Meestal met zo’n catnip muisje onder zijn pootjes en dan springt hij op 4 pootjes omhoog en landt hij weer op het muisje, die hij dan probeert te pakken met 4 pootjes en uitgeslagen nageltjes. Het ziet er een beetje uit alsof hij op de plaats aan het galopperen is, het krast als een gek en hij grauwt erbij. Ik lig dan echt helemaal dubbel want dat is geen gezicht. Na een tijdje van die rare sprongen te maken, vliegt hij dan opeens volledig uit zijn bol en rent als een gek het hele huis door. Van onder tot boven rent hij zich een versuffing. Ondertussen allemaal rare kreten slakend en af en toe met grote verwilderde ogen even hijgend rondkijken als hij even stilhoudt.

Soms werkt dat aanstekelijk en vooral in de avonden willen ze dan wel eens allemaal mee gaan doen. Er sneuvelt dan ook wel eens iets want uitkijken of voorzichtig zijn daar doen ze dan niet aan. Gek is gek, zullen we maar denken. Zelfs Aurora doet wel eens mee en ook zij heeft het wel eens in haar uppie, zeker met muisjes die ze kan gooien. Omdat ze zo voorzichtig is en blijft, is ze ook hier nog niet zo helemaal vrij in zoals de rest wel is. Bij haar gaan dan altijd alle haren omhoog en is ze 2 x zo dik als ze normaal is. Ze is vrij tenger om te zien en dan zie je opeens een fluffy witte haarbal met even zo fluffy, grote, dikke staart door het huis rennen. Meestal vliegt er dan een speelmuisje mee.

De kleintjes kunnen ook helemaal uit hun bol gaan en ook bij hen is het altijd wel grappig om te zien. Midden in de nacht komen die aanvallen van gekte ook wel eens voor. Dan kan ik wel eens het slachtoffer worden omdat er dan zo’n 80 nageltjes over je heen vliegen en dat niet 1 keer maar een paar keer. Ik mopper dan altijd even hard, zeg dat ze vervelend zijn en trek het dekbed over me heen. Meestal gaan ze dan verderop weer verder, gelukkig. Wat de gekkenuurtjes betreft, ben ik ondertussen dan ook wel wat gewend. Het hoort bij katten want ze hebben zonder ene uitzondering daar allemaal aan mee gedaan. Trouwens, honden kunnen er ook wat van hoor.

Maar wat er gisteravond laat gebeurde, zo heb ik het nog niet mee gemaakt in al die jaren. Ze waren al een tijdje bezig met rennen en vliegen. Het leek dan ook steeds een beetje fanatieker te worden. Aurora had er geen zin in, die lag lekker in het holletje dat ze gemaakt had in het schapenvelletje dat over de kussens ligt op de bank. Haar koppie stak omhoog om ze wel de boel in de gaten wilde houden. Daar, op die schapenvellen, liggen ze allemaal graag en ik krijg dan een stuk minder haren op de bank. Dat scheelt. Nu is vooral Skylar een grote pestkop. Die is net zo baldadig als hij lief is en dat is behoorlijk. Hij vindt het leuk om Aurora te pesten of  om Moonlight te laten jengelen.

Hij was dan ook de grootste jager van het stel gisteren en hij ging in volle vaart Moonlight achterna. Met kleine Rainbow er achteraan rennend, in hun kielzog. Ze vlogen over het balkon, de manden in en over, dan weer door de keuken, de huiskamer door en naar boven met veel kabaal de trap op. Daar hoorde ik, net als op het balkon, ook van alles omvallen in hun eigen kamertje. Niet normaal meer zoals ze tekeer gingen.

Ik zit het zo allemaal eens te bekijken en ik vond al dat ze nu wel heel erg hard gingen. Ik dacht nog ‘als dat maar goed gaat’. Zo hard had ik ze nog nooit zien gaan eigenlijk, dat het erger was dan anders viel gewoon erg op. Toen gebeurde het. Ze vlogen van het balkon af en ze gingen zo hard! In plaats van naar boven te vliegen via de gang, kwam Moonlight, het achtervolgde slachtoffer, opeens over de bankleuning vliegen, tipte de tafel met zijn poten aan om zo weer door te vliegen naar de hoek, vlak langs mijn hoofd. Ik hoorde hem gewoon zoeven! Op de tafel viel er van alles om.

Terwijl hij daar naast mijn hoofd, mijn modem en huistelefoon met oplader en alles wat er nog meer op de krantenbak stond, er vanaf stootte en ook de schemerlamp bijna om ging, zie ik Skylar als in slow motion over de leuning komen. Hij leek het niet meer onder controle te hebben en hij draait zo in de lucht met zijn pootjes, als in een soort salto mortale en klapt met zijn ruggetje op de rand van de tafel. Die kwam dus echt niet op zijn pootjes terecht! Mijn hart zat in mijn keel en het bloed suisde in mijn oren.

Ook van de tafel vloog er nu alles af en ze vlogen allemaal van het geraas van alles dat op de grond viel als gekken weg, behalve Aurora, die bleef verschrikt liggen. Verdomme! Hij had zijn rug wel kunnen breken. Nu weet ik wel dat dit niet gebeurd was omdat hij weer net zo snel weg vloog maar toch, hij zal best wel pijn hebben. Aurora had alles met platte oren aan liggen zien, en ook zij was geschrokken van die laatste zet maar ze lag nog steeds op haar schapenvelletje, een beetje beteuterd om zich heen te kijken. Ik wilde ze gaan troosten maar ik kon ze nergens vinden. Nou ja! Waar kunnen die nou toch zitten? Ik ben zelfs nog naar boven gegaan maar ook daar waren ze niet.

Ik ben maar gaan schudden met de bus favoriete snoepjes en riep “snoepies?” Ja hoor, daar kwamen ze alle 3. Een beetje ontdaan en schuw, net of ik ze mega straf zou geven of zo. Alsof ik dat ooit gedaan heb zeg, waar halen ze dat nou weer vandaan. Ja, Skylar weet heel goed wat wel en wat niet mag. Hij onthoudt dat ook heel goed, en maakt dat hij wegkomt als hij me streng zijn naam hoort zeggen. Die weet heus wel dat dit niet echt door de beugel kan en daarom houdt hij zich schuil. Alleen in dit geval, maakte ik me veel meer zorgen of hij geen pijn zou hebben. Wat een klap maakte dat ventje zeg!

Ik heb hem even voorzichtig betast maar hij kromp nergens door ineen of zo. Kijk, het gekkenuurtje vind ik helemaal prima en ontzettend grappig. Een krankzinnigenkwartiertje vind ik stukken minder en ik hoop dat dit de eerste en de laatste keer was. Ongeacht wat je zelf ook doet om de boel veilig voor ze te houden, kunnen ze er blijkbaar zelf een gevaarlijke dodenrit van maken. Als ze maar hard genoeg gaan. Doe me een lol zeg, het zal je maar gebeuren! Zo op de rand van een glazen tafel klappen is niet echt bevorderlijk voor mijn broodnodige rust ook. Ik ben me half dood geschrokken en dat doe je maar 2 x als ik goed kan tellen.

Nadat ze hun snoepjes op hadden, zijn ze weer ergens gaan liggen, nog steeds een beetje ontdaan volgens mij. Ze hebben me zelfs laten slapen ook vanmorgen, ik werd pas om half 11 wakker. Nou ja, zeg, dat wordt ook steeds later. Dat vind ik niet prettig dus ga ik voortaan toch maar gewoon de wekker zetten. Normaal maken ze me toch wel wakker en dan weet ik dat het minstens 9 uur is. Als ze me laten liggen dan zie je wat ervan komt. Veel te laat hoor.

Dan ben ik ook nog eens zo suf als een konijn. Dan maar eerst even koffie maken. Ik drink altijd oploskoffie dus ik vul de waterkoker en doe de koffie in mijn mok. Ik pak ondertussen alles wat afgewassen moet worden bij elkaar en maak een sopje ervoor. Ik geef dan de katten eten en ga even naar het toilet. Ik schenk het water in mijn mok, op de koffiekorrels en dat ziet er raar uit. Ja, misschien is het wel zo handig als je de waterkoker ook gewoon even aanzet. Het water was nog koud. Ook goedemorgen.

Vandaag ga ik alleen een beetje opruimen, ik krijg morgen wat vriendinnen op bezoek. Ze weten dat ik niet veel kan op het moment en daarom zorgen zij overal voor. Ik heb koffie en thee genoeg in huis. De rest wordt verzorgd door de dames dus dat komt helemaal goed. Voor mij is alleen zo’n middagje al zwaar genoeg, hoe stom dat ook klinkt. Ik geniet ervan maar toch moet ik de dag daarna echt weer bijtanken. Maar sommige dingen zijn dat gewoon echt waard, ook dat bijkomen ervan. Het zal heus wel een keer beter gaan, dat moet wel. Ik snap er zelf ook niks van en had nooit verwacht dat dit mij zo zou gebeuren.

Blijkbaar krijg je het dan juist voor je kiezen. Ik had er natuurlijk wel eens over gehoord maar kon me er geen voorstelling van maken. Eerlijk gezegd dacht ik dat het je dan ook aan doorzettingsvermogen ontbrak. Maar dat moet ik terug nemen. Als er iemand doorzettingsvermogen bezit, dan ben ik dat zelf wel, dat durf ik ook echt zo te stellen. Daar ligt het gewoon niet aan, was dat maar waar want dan had ik het niet eens gehad.

Het lijkt iets te zijn in mijn leven, dat ik zulke dingen direct terug krijg. Toen ik nog getrouwd was, had ik ook altijd een grote bakkes over vrouwen die zich, in mijn ogen dan, lieten mishandelen. Dan ga je toch zeker weg? Als hij toen ook maar een vinger zou hebben uitgestoken, dan was ik ook zeker weg gegaan. Daarna kwam ik in een relatie waarin dat wel gebeurde en dat groeide zo langzaam, en door bepaalde gebeurtenissen eromheen die ervoor zorgden dat ik er ook in vast zat.

Nee, natuurlijk liet ik het niet zomaar toe maar ik kon ook niet weg als mijn leven me lief was. Dat kreeg ik dus ook te ondervinden, dat ik daar een te grote bek over had gehad. Nu ook weer, oh ja joh, een burn out,  is dat een soort van aanstellen of aan toe geven? Hier, heb jij het ook, wat heb je er nu over te zeggen? Hm. Ik geloof dat ik voortaan maar beter gewoon kan zwijgen. Voor ik het weet, heb ik het ook. In mijn leven is zwijgen zeker te weten goud! Voor straf geen foto's van de bontjes, het is maar een kleinegeitje... 

"In de dromen en in de liefde is niets onmogelijk."

János Arany Hongaars schrijver 1817-1882

Ik had eergisteren natuurlijk nooit moeten schrijven dat ik zowel Moonlight als Aurora niet meer had gehoord. Moonlight was zo fel bezig met het laserlampje, dat hij er heel even bijna in stikte. Het was alleen wel vrij kort en hij ging zo weer verder, nadat hij even was bij gekomen. Wat een spektakel is dat zeg, elke avond. Ik weet ze ook scherp te houden want als ik geen zin meer heb of mijn arm wordt lam, dan ga ik zo het plafond op en laat ik het lampje ‘wegkruipen’ in de nieuwe brandmelder die er hangt.

Die flitst, in onregelmatige series, af en toe ook op met een rood lampje. Nu zie ik ze overdag allemaal zo af en toe een blik naar het plafond werpen. Al had ik natuurlijk liever dat ze gewoon de prullenbak gebruikten. Als er dan net toevallig dat rode lampje knippert, dan schieten ze gelijk in de sluiphouding. Helaas voor hen, er gebeurt dan niets. Op zich is dat niet eens zo’n slecht idee eigenlijk, een laserspeeltje aan het plafond. Ik heb namelijk ook zo’n soort laserding, die je op de grond kan zetten.

Daar waar Sam daar uren mee kon spelen, snappen ze het hier alle 4 niet helemaal. Ze zien dan namelijk niet het over de grond kruipende rode stipje, ze gaan kijken waarom dat ding staat te brommen en wat er daarbinnen gebeurt allemaal. Op het spiegeltje zien ze namelijk ook dat rode stipje en elke keer wordt dat ding de hele kamer door gegooid. Maar wat ze er mee horen te doen, dat hebben de dommerdjes niet door. Als je zoiets nou voor aan het plafond zou hebben, die bij tijd en wijle stipjes door het huis gooit, dan is dat volgens mij best een gat in de markt van de kattenspeeltjes.

Maar ja, wie ben ik hè? Toch heb ik al heel wat kattenspeeltjes in huis, die nergens te koop zijn. Ze spelen echt als gekken met een houten prikkertje met een klein hout bolletje als handvatje erop. Uit hun plaat gaan ze daarmee. Of met een schelpje, dat maakt ook nog zo’n leuke herrie als ze daarmee aan het pootballen zijn. Keukenrollen en wc rollen, liefst volle maar lege zijn ook leuk. Een leeg klosje garen, of vol natuurlijk, nog leuker. Het hoeft echt niets te kosten, zij spelen er toch wel mee. Dat is ook zo ontzettend leuk om naar te kijken. Katten zijn niet zo moeilijk wat speeltjes betreft, die spelen met alles.

Je moet alleen uitkijken met vestjes of dingen waar een koordje uit hangt, zo net bij je dijbenen. Dan heb je wel eens kans dat je opeens een meter in de lucht springt, omdat er eentje zo’n touwtje wil hebben om mee te spelen. Dat touwtje pakken ze natuurlijk wel met alle nageltjes uit, die dan zomaar opeens je been in schieten. Dat voel je wel hoor, vooral als ze er met hun hele gewicht aan blijven hangen. Ik vergeet dat altijd als ik zoiets aantrek en ik heb me vaak genoeg dan halverwege de dag omgekleed. Té pijnlijk is het dan om aan te houden.

Over katten gesproken, ik zag me van de week toch iets bijzonders. Bij Stichting zwerfkatten Rijnmond hadden ze dit ook nog nooit gezien. Er was een kat binnen gekomen met 5!!! poten. Nou ja zeg, dat is een aparte. Ik heb de foto’s ervan even opgeslagen, zo bijzonder vond ik dit. Die doe ik hier voor jullie ook bij. Wil je nog meer zien, dan hier de link van het filmpje van de kat, als je tenminste op Facebook zit: de kat met de 5 poten Dat is weer eens iets anders hè?

Mijn arme kandelaar/vaas is ook ondertussen iets anders geworden. Het is zo’n hele grote zilveren bol, waar je een grote kaars in kan zetten. Maar ik had die grote bos bloemen gehad en ik heb niet zulke grote vazen. Dus ik dacht, die kan mooi in die grote kandelaar. En het stond ook nog eens prachtig. Zit ik gisterenmiddag te kijken naar dat ding en ik zie opeens die stelen zo duidelijk waar ik die eerst niet kon zien. Is gewoon, tot waar het water erin staat, het zilver gewoon verdwenen. Oké dan, dag mooie kandelaar, jij bent dus voortaan gewoon dé vaas voor grote bossen bloemen en voor de rest ga je gewoon de kast in. Het is wat.

Kim loopt ondertussen al een paar dagen met haar hart-kastje rond en daar wordt Kim niet vrolijk van. De plakkers irriteren al, vooral die op haar borst. Die boven bij haar keel vindt ze nog wel gaan. Ze vindt het niet fijn dat ze nu niet iedere dag mag douchen, om de dag maar. Ik moest wel lachen hoor, toen ze me vertelde dat het slapen ook niet zo fijn gaat. Ze zei ‘ga jij vannacht nou maar eens slapen met je handtas en dan met de hengels om je nek, zo voelt het namelijk een beetje.

De ene keer wurgt ze zichzelf een beetje, de andere keer ligt ze weer op het kastje. Dat lijkt mij inderdaad ook niet zo prettig maar gewoon de manier waarop ze het uitlegde, was behoorlijk grappig. Omdat ik moest lachen, moest zij ook weer lachen. Ze moet dat ding vrijdagmiddag weer inleveren daar. Daarna duurt het nog even voordat ze daar iets over te horen krijgt. Wordt vervolgd hier natuurlijk, tegen die tijd.

Ik maar denken de laatste tijd, dat Moonlight zo graag naast me zit, als ik hier zit te typen. Maar ik had wat beter op moeten letten. Hij is namelijk helemaal gek van plakrandjes. Zoals bij die foto enveloppen als je ze open doet of stickers. Maar ook hebben post-its plakrandjes. En die post-its liggen hier nu overal omdat ik steeds van alles vergeet. Hij komt wel gezellig naast me zitten maar dan alleen om met zijn neus over het plak randje van de een of andere post-it te gaan zitten wrijven. Mafkat is het toch.

Hij krijgt nu van mij steeds zijn eigen plakrandje, een lege post it want anders weet ik weer niet wat er op die ene waar hij mee bezig is, staat en dan kan ik dat weer vergeten. Dat is niet de bedoeling van een post it natuurlijk. Hij weet nu al dat hij, als hij bij me komt, weer een geel plakrandje mag afsnuffelen en aan zijn neus mag laten plakken. Dat vindt hij nu eenmaal fijn, blijkbaar. Ach ja, wat ik al zei, het hoeft allemaal niet veel te kosten. Ik heb nog bergen en bergen post-its van toen ik nog in België woonde. Kan je nagaan, ik woon al weer 12 jaar hier. Hij kan zijn kattenhartje lekker ophalen hoor.

Bij de herinneringen op Facebook zag ik dat het vandaag 6 jaar geleden was dat we mijn moeders 70^e verjaardag aan het vieren waren. Ze kreeg toen het album waar ik maandenlang aan gewerkt had van ons allemaal. En met de kerst kreeg ze de foto’s van die avond dat we uit eten gingen. En nu is ze er niet eens meer. Wat gaat dat toch apart allemaal. Het lijkt allemaal tegelijkertijd zo kort én zo lang geleden. Raar hoe die tijd te werk gaat eigenlijk.

Vandaag was het prachtig weer maar ik ben niet naar buiten gegaan. Ik heb een beetje kleine dingetjes op lopen ruimen, meer niet. Ik heb vanmiddag geprobeerd wat te lezen ook. Na een klein stukje begonnen mijn ogen al te hangen. De cits genieten ervan dat de balkondeur weer wagenwijd open staat. Toch waren ze vanmiddag allemaal boven, behalve Skylar. In de ochtend had Rainbow lekker op mijn borst liggen slapen. Ik kon geen slokje koffie nemen zo. Maar toen ze in de middag allemaal boven waren, kwam Skylar mij gezelschap houden.

Wat een lieverd is dat toch. Hij kan je zo intens vol liefde aan gaan zitten kijken, dan voel je die liefde je zo tegemoet komen. Als ik dan wat tegen hem zeg dan zet hij keihard de motor aan. Hij ging later, toen hij uitgeknuffeld was, lekker op het kozijn liggen, in het zonnetje. Het was al na zessen toen de anderen eindelijk besloten naar beneden te komen. Gekke beesten. Morgen wordt het nog lekkerder maar dan ga ik misschien wel een klein stukje lopen. Al is het maar naar de winkel want ik ben daar nog niet zover mee eigenlijk.

Ik zie daar zo tegenop dat ik vaak genoeg besluit om gewoon binnen te blijven. Dat is misschien wel niet zo goed maar ja, je gaat jezelf toch echt niet dwingen hoor. Tenminste, ik niet. Dat komt heus nog wel, morgen weer een keer proberen. Je mag van mij oordelen wat je wilt, ik heb een hele gladde rug. Ik weet wat ik voel en ik weet wat wel en niet lukt. Ook niet altijd precies want anders zou ik niet steeds die grenzen vinden. Vandaag had ik ook veel meer willen doen maar ook dat is niet gebeurd. Ik slaap er niet minder van hoor. Het gaat zoals het gaat. Dat komt vanzelf wel weer een keer. Toch?

"Laat de illusies van jouw verleden of toekomst je niet beroven van de oneindigheid van jouw heden.

Don't let the illusions of your past or future rob you of the infiniteness of your present."

onbekend

Mijn opa had vandaag 108 jaar oud geworden, dat is 2 jaar ouder dan zijn moeder, toen zij stierf. Wat had ik hem graag nog een tijdje bij me gehad maar opa had het al zo veel langer uit gehouden dan de medische wereld mogelijk had geacht. Bovendien, boven had hij het eindelijk niet meer zo benauwd. Opa was mijn alles. Ik was 2 toen mijn ouders gingen scheiden en dat vond ik toen echt heel erg. Dat ik er nog dingen van weet, zegt wel genoeg. Opa heeft altijd zijn best gedaan om die vader voor me te zijn die ik zo miste. Dat is hem erg goed gelukt.

Voor mij was hij de perfecte combinatie van een opa en een vader. En zoals alle vaders en opa’s doen, verwende hij me dan ook enorm en in dit geval dus dubbel(tje). Hij heeft ooit 2 jaar lang dubbeltjes gespaard zodat hij mij op mijn 10^e verjaardag een puppy kon geven, mijn poedel Terry. Echt elk dubbeltje dat hij maar kon vinden werd in zo’n blauwe spaarbus gedaan en elke paar weken zaten opa en ik dat te tellen, stapeltjes van 10 duppies, in rijtjes van 10. Opa vond ook altijd geld op straat, dat ging ook in de bus. Eindelijk was het genoeg en gingen we een hondje uitzoeken.

Ik had bijna nog een andere hond gekozen, ik wilde een iets kleinere poedel pup maar die had poep aan zijn pootje. Toen werd het toch die hele zwarte en dat is een erg goede beslissing geweest, al kwam het door een beetje poep. Wat een schat was dat altijd, mijn lieve Terry. Hij was ook heel erg aan mijn moeder gehecht en zij ook aan hem. Toen ik het huis uitging bleef hij dan ook daar. Helaas werd hij toen na een paar maanden geschept door de bus die altijd voor de deur stopte en niet lang daarna is hij overleden. Zowel opa als Terry zijn nog regelmatig in mijn gedachten.

Hoewel ze er allebei al minstens een jaar of 35 niet meer zijn. Ik ga ze heus wel weer een keertje zien. Nog even geduld. Als ik aan mijn opa denk, dan moet ik altijd denken aan grote sigaren, die hij altijd standaard op zijn lip had. Of aan de lol die hij kon hebben als er maar iets over een poepie, een scheetje of een drolletje ging. Dan moest hij altijd zo lachen. Hij heeft wel eens een harde scheet gelaten in de tram en dan zei hij zo “Ria! Dat doe je toch niet?!” Zo, dan ontplofte ik bijna, zo boos werd ik dan! Helemaal rood natuurlijk ook.

Daar kon opa dan weer helemaal dubbel om liggen. Ik toen wat minder uiteraard. Als ik geen centjes kreeg om snoep te kopen, dan ging ik naar oma. Als ik het van haar ook niet kreeg dan ging ik wel naar opa. Daar kreeg ik het altijd wel van. Vaak stiekem, omdat hij donders goed wist dat ik het van de andere 2 niet had gekregen. Dan wist ik niet hoe snel ik weg moest komen, voordat ze het af zouden pakken. Daar had hij vast ook lol om.

Opa was geboren met astma en al toen ik heel klein was, werd hij al opgegeven. Maar opa was een taaie. Die kon en wilde zijn kinderen niet loslaten en altijd was er wel weer iets waardoor hij er weer bovenop kwam. Op het laatst moest hij 24/7 aan de zuurstof maar denk nou niet dat hij daardoor braaf thuis bleef zitten. Nee hoor, opa had van die kleine flesjes en dan ging hij eerst met het openbaar vervoer naar zijn moeder. Daarna kwam hij dan naar ons. Het duurde altijd heel lang voordat hij eindelijk die 2 hele lange trappen op was.

Van het piepen en hijgen dat je hoorde op de trap, kreeg je het boven vanzelf enorm plaatsvervangend benauwd. Maar hij kwam toch. Bijna elke dag, die ouwe doorzetter. Hij werd heel slecht en ging erg achteruit maar ja, toen werd ik zwanger en ook dat kind wilde hij geboren zien worden. Toen Kim zo’n 9 maanden oud was, vierden we bij mij thuis haar 1^e Sinterklaasfeest. Dat weekend was opa bij iedereen langs gegaan ook, hij had alle kinderen en kleinkinderen gezien. Die maandagmorgen overleed hij thuis. Vlak voordat ze zouden gaan verhuizen.

Zo lang geleden al en hij staat me nog zo helder voor de geest. Kim hoort vaak genoeg verhalen van mij en die vindt het altijd jammer dat ze hem verder niet gekend heeft. Ja, dat vind ik ook jammer want je gunt elk kind op de wereld zo’n opa, zoals ik hem gehad heb. Ik denk echt nog vaak, in alle liefde aan hem en denk aan de leuke dingen die we samen gedaan hebben. Mijn opa, in heel europa was er niemand zoals hij. Gefeliciteerd opa en doe de groeten aan mijn moeder, ik weet zeker dat jullie elkaar al gezien hebben daarboven.

Vandaag heb ik boodschapjes gehaald en nog steeds gaat daarna het licht een klein beetje uit. Veel heb ik dus niet gedaan en eigenlijk moet ik nog naar beneden. Ik heb ondertussen wel geleerd dat ik niet meer zoveel als ik anders altijd meenam, naar boven krijg. Dan strand ik halverwege en dat is niet leuk want je kan moeilijk op de trap blijven zitten. Wijs geworden laat ik dan nu gewoon wat in de achterbak zitten. Toch moet dat ook naar boven komen en zit ik nu aan te hikken tegen dat feit. Ik ga het na het schrijven toch maar even halen, denk ik nu maar wie weet hoe ik er zo meteen over denk.

Ik lag heerlijk op de bank vanmiddag en het was blijkbaar Moonlight zijn middag want die kwam heerlijk bij me liggen. Dat doet hij tegenwoordig gelukkig weer wat vaker. Sinds de kittens erbij kwamen, kwam hij eerst helemaal niet meer. Daarna weer af en toe eens en nu eist hij steeds vaker zijn plekje in mijn knieholte weer op. Hij ligt daar dan heerlijk en draait zich zo, dat hij nog steeds kan trappen met zijn voorpoten. Al kwijlend doet hij dat altijd. Maar zijn onderlijf draait hij zo, dat ik heerlijk zijn buikje kan kriebelen.

Moonlight hoor je niet spinnen, zoals de andere 3 motortjes maar die voel je spinnen. Heel apart blijf ik dat vinden. Vandaag kwam opeens Aurora erbij. Normaal gaat ze dan bovenop Moonlight liggen en dan gaat hij er snel weer vandoor. Vandaag deed ze het netjes, ze ging een stukje verderop liggen en liet Moonlight met rust. Goh, dat is aardig, normaal eist zij altijd haar plekje tegen mij aan op. Aurora wil namelijk niet dat 1 van de anderen haar aanraken, dan gilt ze zachtjes en geeft of een mep, of ze gaat er vandoor.

Ik zie Moonlight een beetje draaien en opeens begint hij haar koppie te likken. Zij lag daar zichtbaar van te genieten. Dit gebeurt niet zo vaak en natuurlijk lag de gsm weer niet in de buurt. De tablet wel maar die maakt echt een stuk slechtere foto’s. Toch vond ik het bijzonder genoeg om er een foto van te nemen. Het mag dan heel langzaam gaan allemaal, toch zie ik elke keer weer dingen, die eerst onder geen beding zouden gebeuren.

Even later ligt Moonlight zelfs met zijn pootje om haar heen. Ik zat daarnaast een beetje te smelten. Gedeeltelijk van de felle zon maar het meest door het lieve tafereeltje naast me. Ik geef het nog een paar maanden en dan laat ze dit van allemaal toe. Langzaam maar zeker gaan ze elkaar allemaal wat liever vinden. Oké, de broertjes zijn nog steeds het liefst tegen elkaar. Net zoals dat toen met Sunshine en Moonlight ook was, gaan die heel leuk met elkaar om. Moonlight probeert nog steeds afstand te houden maar toch, soms laat hij zich even gaan en dan ligt hij ook te knuffelen met 1 van de 2 kleintjes.

Hij is zo enorm gekwetst door het missen van zijn broer Sunshine, dat hij volgens mij probeert zich niet meer zo te hechten. In zijn dikke pantser zie ik de laatste tijd toch wat barstjes komen en daar ben ik heel blij om. Vooral Skylar is zo’n grote kroelkont, die wil eigenlijk wel met iedereen kroelen. Helaas kan dit eigenlijk alleen maar met Rainbow of met mij. Al lukt het hem heel af en toe, toch ook Moonlight overstag te krijgen. En als Moonlight zich dan opeens realiseert dat hij zit of ligt te genieten, dan jengelt hij opeens weer en vlucht weg.

Ik begrijp hem heel goed natuurlijk. Ik weet ook veel te goed hoe dat voelt en dat je jezelf dan een klein muurtje geeft, zodat je niet meer zo snel geraakt kan worden. Ik heb nu echt een vesting met gracht en ophaalbrug en alles erop en eraan. Dat wil ik voor hem niet dus ik juich die barstjes in zijn pantser uit volle borst toe er helemaal de brui aan te geven. Als ik mijn cits zie genieten, dan geniet ik ook. Er komt nog eens een tijd, dat zelfs Aurora aan de knuffelwoede van de kleintjes toe zal geven. Stapje voor stapje zie ik ze allemaal liever voor elkaar worden. Dat vind ik pas echt genieten.