"In het leven zijn geen grote of kleine dingen. Alle dingen zijn gelijk in waarde en belangrijkheid.
Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
Origineel: In life there is really no great or small thing. All things are of equal value and of equal size."
Zo, de meeste irritatie heb ik al gehad vandaag. Namelijk op de site van PostNL zoeken naar hoe je contact met ze op kan nemen. Daar moet je heel intelligent voor zijn. Nou ben ik dat dan ook wel, vandaar dat ik het uiteindelijk ook gevonden heb maar het ligt niet zomaar even voor de hand. Je moet op service&contact klikken maar ook daar krijg je weer een hele berg opties waar je op kan klikken maar goed, voor ik daar een blog lang over ga door zitten zeuren, want dat wil ik eigenlijk wel, ik heb het uiteindelijk gevonden. Voor mij was het het meest handig als ik gewoon via Facebook Messenger een bericht zou sturen. Dan duurt het heel lang voor je wat terug krijgt en dan moet je weer wat antwoorden en ik zit nu ondertussen nog steeds te wachten tot daar weer op geantwoord zal gaan worden.
Jeetje zeg, je zou van minder nog gefrustreerd raken. Het punt is, als ze iets niet kunnen afleveren, of als zoals nu gewoon het pakket rechtstreeks naar een postagentschap wordt gestuurd, dan moet ik hier achter naartoe. Een heel ongunstig punt voor mij, je kan nergens je auto kwijt, dus altijd een flink stuk lopen en bovendien is het daar twee keer per week ook nog eens markt. Dan kan je het in de verre omtrek zelfs schudden om je auto te parkeren. Terwijl ik bijna dagelijks in Overschie ben of in elk geval daar in de gratis parkeergarage zo mijn toetje kwijt kan. Stukken makkelijker dus. Ik kreeg al te horen dat het aan je postcode is gekoppeld en niet zomaar te wijzigen valt. Nou ja zeg, mag ik lekker even zelf bepalen waar ik mijn spullen halen wil? Nou puntje bij paaltje, dat mag je niet, dat koppelen ze aan je postcode en nog klunzig ook want ik weet er een paar die veel gunstiger zitten. Dus heb ik maar een suggestie ingestuurd, met een groen en geel geërgerd gezicht. Al denk ik niet dat ik daar ooit iets over zal horen. Ik heb ook nog meegedaan aan een onderzoek van PostNL en daar zou ik een cadeaubon voor krijgen, ook nooit gehad... Zegt genoeg!
Maar goed, hier is het laatste woord nog niet over gezegd en als ik kijk naar hoe lang ik nu alweer zit te wachten, gaat het ook nog flink even duren. Echt hoor, het moet niet gekker worden. Ik ben een tijdje wat anders gaan doen maar ik ben wel een paar vragen maar nog geen ene stap verder. Ik zal nog even wat meer geduld moeten opbrengen, niet echt mijn sterkste punt. Ik krijg wel altijd van die dingen die me erin laten oefenen in elk geval, toch aardig. Vandaag ging er toch al van alles mis. Ik vergat ook van alles, ik heb Kim snel geappt en die heeft wat ik vergat op de zaak snel in haar laatje gelegd. Dat was eigenlijk mijn la maar goed, ik besta daar niet echt meer, ik ben alleen aan het re integreren. Ik had die spulletjes zelfs juist recht voor mijn giechel gezet en dan nog vergeten. Diepe, diepe zucht.
Het ging juist zo lekker maar af en toe kan ik me behoorlijk irriteren aan mezelf. Juist als je je voorneemt om op dat soort dingen weer even goed te letten, lijkt het wel alsof het voor straf dan allemaal fout loopt. Ik weet dat ik me dan juist niet moet ergeren want daardoor vergeet ik dan gelijk weer het volgende te doen of juist te laten maar ja, ik ben zo eigenwijs als ik lang ben. Dat vond mijn moeder ook altijd al. Nou ja, gaat wel weer over. Ondertussen ga ik in oktober mee op een uitje in Antwerpen. Ik heb wel gelijk Kim gevraagd of ze dan de katten eten wil geven, zodat ik niet met een schuldgevoel rondloop als ik wat later thuis ben. Ik zal, door die lastige Rainbow, toch nog meer van die eetbakjes met timer moeten aanschaffen, wil ik onbevangen weg kunnen. Speciaal voor meneer zijn lunch.
De dag erna heb ik ook vrij gevraagd. Het zal veel lopen zijn en ik zit nog steeds met die gekke hielen. Voor mij dus wel weer een flinke uitdaging en weer afwachten hoe ik daarna dan uit de strijd kom. Daarom maar vrij, dan weet ik in elk geval dat, mocht het weer raak zijn, dan ik dan niet af moet bellen en me daar weer schuldig over moet gaan voelen. Ik ben wel een doos zeg, als ik hier zo even over nadenk maar ja, wat doe je eraan? Ik ben al zo lang zo, ik denk niet dat ik dat soort dingen er helemaal uit kan krijgen. Een te groot verantwoordelijkheidsgevoel is ook niet echt aan te bevelen. Zeker niet als je daardoor dan ook nog eens over je eigen grenzen heen gaat. Toch moet ik er op blijven letten.
Ik ben bijna klaar met mijn opdrachten en ik heb er ook weer eentje binnen maar daar kan ik nog niet mee beginnen. Niet dat het uitmaakt want er is hier altijd genoeg te doen op het schilder gebied. Ik vind die opdrachten altijd zo leuk, dan maak je echt iets unieks en precies zoals de mensen het willen hebben. Er zijn al een aantal mensen die dan aan me vragen, ik wil graag een fles met dit of dat erop. Of zoals de Sinterklaaspotten, die kan je ook nergens kopen en daar zou ik zelf niet zijn opgekomen. Of je krijgt, ik wil een karaf met een uil erop. Oké, wat voor een uil, vraag ik dan. Dan krijg ik een foto, zoiets moet het worden. Nou leuk, gaan we proberen. Tot nu toe heeft dat steeds erg goed uitgepakt. Je weet namelijk nooit hoe iemand iets in zijn hoofd heeft.
Ik moest een fles met lavendel erop maken. Dan zoek ik naar lavendel online, foto's ervan. Hm, dat is zo makkelijk niet, het zoeken wel hoor maar hoe krijg ik dat nou een beetje leuk op een fles? Want lavendel heeft een rare groei, gewoon allemaal steeltjes met paarse bloemetjes eraan. Ik heb iets geprobeerd en daar heb ik dan weer een foto van gestuurd, of het zo goed was. Ja, zo was het goed. Nou oké, gelukkig dan maar. Ik vind hem zelf ook wel leuk maar ja, dat zegt niets over hoe een ander het vindt. Dat maakt het vrij lastig maar daardoor ook weer juist zo leuk. Het zijn echt persoonlijke wensen van iemand, die je dan kan maken. Dat vind ik net zo leuk als cadeautjes vinden die bij iemand passen. Veel daarvan kan ik nu zelf maken, leuker kan je het bijna niet hebben!
"Als Christus zegt: 'Vergeeft uw vijanden' zegt Hij dat niet ter wille van de vijand, maar ter wille van onszelf en omdat liefde schoner is dan haat.
Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
Origineel: When Christ says, ‘Forgive your enemies,’ it is not for the sake of the enemy, but for one’s own sake that he says so, and because love is more beautiful than hate.
Bron: De Profundis (1905)"
Iedereen die hier regelmatig meeleest, weet wel dat Aurora en haar broers niet altijd met elkaar op kunnen schieten. Maar nu vind ik het toch echt niet leuk meer hoor. Ik zie haar vaak genoeg met een krabbel op haar koppie rondlopen maar nu is ze gewoon echt gewond! Hou me ten goede hoor, zelf is het ook geen lieverdje. Het is meer een katje dat je eigenlijk niet zonder handschoenen aan kan pakken. Al is ze ondertussen een heel stuk liever geworden, dat zeker wel. Maar vooral de twee jongste broers in de familie lijken nog steeds niet over het trauma heen te zijn gekomen, van die eerste ontmoeting met die hele witte kat. Zoiets hadden ze nog nooit gezien en oh wat waren ze bang. En dat is tot nu toe nog niet goed gekomen.
Vooral Skylar is overduidelijk aan het puberen en de gevechten tussen alle drie de broers zijn ook niet van de lucht. Moonlight zien ze toch een soort als de baas en eigenlijk wil Skylar zelf de baas zijn. En dat laat hij regelmatig merken ook. Dan zie je ze om elkaar heen draaien, oren in de nek bij Skylar en Moonlight lijkt zich groter te maken dan. Maar op zich vallen daar geen gewonden bij. Ik roep ze wel eens tot de orde om ze uit hun kattige fixatie op elkaar te laten schrikken. Meestal helpt dat aardig en laten ze elkaar even gaan. Even rust in de tent. Ook Rainbow en Skylar gaan elkaar regelmatig te lijf. Rainbow kan goed van zich afblazen hoor en dat doet hij dan ook. Maar Skylar is zo'n grote bonk kat, die is dan ook behoorlijk sterk en die moet je af en toe remmen.
Tussen Rainbow en Aurora gaat het wel, al zie ik Rainbow haar ook regelmatig plagen. Maar tussen haar en Skylar is het vaak echt oorlog. Van twee kanten lijkt er geen liefde verloren en dat is niet zo leuk eigenlijk. De laatste tijd begint ze al te gillen als hij maar in de buurt komt zelfs. Dan doet hij nog niets maar vaak genoeg, dan schuilt ze snel weg in het hokje van de grote krabton, hoor ik hem als een gek op haar in meppen. Ik moet dan opstaan om hem weg te jagen en haar met rust te laten. Vaak genoeg komt hij nog terug ook om nog even te proberen haar uit de ton te meppen. Ik vind dat echt niet lief.
Gisteren lag Moonlight dan weer heerlijk naast me, lekker te genieten van een beetje persoonlijke aai tijd. Aurora sprong op mijn schoot en dat ging een tijdje goed. Dan opeens bijt ze Moonlight keihard in zijn oor. Die schrok zich een ongeluk en natuurlijk moest zij van mijn schoot af gelijk. Ik wil dat gewoon niet, er is plek zat. Maar de diva wil me gewoon het liefst voor zichzelf. Eigenlijk begrijp ik dat wel hoor. De broers, ondanks al hun schermutselingen, hebben toch ook elkaar voor wat aandacht en genegenheid tussendoor.
Zij is gewoon helemaal alleen in haar eentje. Dat vind ik dan ook weer zo zielig. Die genegenheid krijgt ze alleen van mij en ik denk dat het daardoor komt dat ze me ook niet wil delen met de anderen. Toch kan ik het niet goed vinden als ze zo doet en zo doet ze uiteraard ook wel eens tegen de anderen. Skylar blijft haar alleen aanvallen en gisteren zat zelfs Rainbow haar achterna. Je ziet dan ook gewoon dat, als ze beneden komt, ze uiterst op haar hoede is en zich niet 'safe' voelt. Ze is erop bedacht dat er elk moment weer zo'n grote gozer van de Tuxedo Maffia op haar rug kan springen. Als ik erbij ben, dan weet Skylar wel dat hij aanvallen uit zijn hoofd moet laten. Hij moppert dan wel, dat kan hij zo goed, maar hij doet niets en laat haar gaan. Maar ik hoef maar op de bank te zitten en hij pakt haar hoor.
Nu werd ze net ook weer achterna gezeten en ze vloog naar boven, waar ze ook zo haar schuilplekjes heeft. Niet dat ze dan niet weten waar ze zit maar dan kunnen ze haar weinig doen. Ze is natuurlijk echt streetsmart en laat zich niet zomaar doen. Leuk is natuurlijk anders. Ik heb haar van de straat in Athene gehaald om haar een goed leven te geven, niet om haar zich zo onveilig te laten voelen in haar eigen huis. Vooral als ik er niet ben en ik kom later terug, zie ik haar vaak met een haal over haar koppie. Door haar fijne vacht en het wit met roze eronder, valt het bij haar natuurlijk wel veel erger op. Wie weet hebben de anderen dat ook wel eens maar zie je dat gewoon niet. Toch vind ik dat dan erg.
Maar zoals ze net, rennend naar mij, naar beneden kwam, dat vond ik toch echt niet leuk meer. Echt een flink gat zit er gewoon. Op die plek zat al een flinke haal en daar is nu nog eens doorheen gekrabd of zo. Ze kwam tegen me aan liggen en ik sloeg beschermend mijn arm om haar heen. Met een diepe zucht viel ze in slaap wat later. Ik mag niet aan de open plek komen van haar. Logisch want het zal best zeer doen. Ik mocht er net mijn hand overheen leggen en haar hele koppie is heet. Zo vind je het niet eens meer leuk om de deur uit te gaan, uit angst dat ze haar straks met zijn drietjes aanvallen of zo.
Ze is echt ook niet lief tegen hen hoor maar toch, zo is het niet leuk leven, lijkt mij dan. Ze verdient gewoon zorgeloos en lekker te kunnen leven! Of maak ik er weer teveel drukte om? Ze hoeven echt niet de hele dag met elkaar te knuffelen hoor, al zou ik dat wel geweldig leuk vinden. Maar elkaar zo verwonden? Nee, dat vind ik not done. Ik weet alleen niet hoe ik het tij kan doen keren. Hopen dat Skylar snel is uitgepuberd? Dat zou al schelen denk ik. Gewoon elkaar met rust laten, spelen mag, en in elk geval elkaar niet tot bloedens toe verwonden lijkt mij toch echt niet teveel gevraagd. Ik kan zo jaloers zijn op de mensen waarbij alle katten in heerlijke harmonie elkaar gewoon waarderen en lief voor elkaar zijn. Bij mij mag dat blijkbaar niet, denkend aan de historie die zichzelf weer aan het herhalen is, zoals toen bij Casper en Sammy. Ik vind dit gewoon NIET leuk!
"Natuurlijk was Amerika al dikwijls voor Columbus ontdekt, maar men had dat steeds weer in de doofpot weten te stoppen."
Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900