Oh wat een sujet is die Timo toch. Kim is hartstikke vermoeid natuurlijk, want ze moet hem echt constant in de gaten houden. Hij heeft zo zijn boze buien ook nog eens tussendoor. Pure frustratie voor die arme jongen. Gisteren stuurde Kim me een foto met daaronder ‘diepe zucht’. Hij had het voor elkaar hoor. Gewoon met die ingepakte poot en al, bovenop de, behoorlijk hoge, krabpaal gesprongen. Eigenlijk begrijp je niet eens hoe hij het voor elkaar krijgt. Maar ja, dat is iets wat je wel vaker gebeurt als het om katten gaat. Ik kijk nog van weinig echt op, ze halen zo vaak echte stunts uit, niet te doen. Maar met deze stunt vind ik wel dat Timo op de hoogste plaats staat. Gek beest.

Ook in de slaapkamer wil hij hoog liggen. Hij zeurt nu net zolang tot Kim hem erop tilt en dat doet ze dan ook. Zij is nou eenmaal het personeel, net als ik. Dat weten de meeste katteneigenaren wel. Behalve de buren hier schuin onder, die het beest met een berg stront gerust twee uur op het balkon laten staan. En dat beest taalt er niet eens naar om het huis uit te lopen, ook al staan alle deuren open. Het leven is soms hartstikke krom, maar dat wist ik al. Enniewee, als Timo dan weer van zijn hoge plek af wil, dan roept hij Kim met van die kleine kreetjes, die ze wel eens hebben als ze langs elkaar heen lopen. Alleen nu iets meer achter elkaar en zeker iets dwingender. En dan tilt ze hem er weer af. Hoe bedoel je, luxe?

Ach, weet je, hij verdient het wel. Een paar jaar geleden die zware operatie en die lange revalidatie. Daar heeft hij zoveel trauma’s aan overgehouden ook. Dat belemmert hem nu extra, ook nog eens. Want er zijn mensen die er wel heel erg luchtig over doen, en vinden dat ze het overdrijft met het arme beestje. Het is potverdorie wel een amputatie hoor! Dat is echt niet zomaar iets. Bovendien ook nog aan zijn pootje, daar loopt hij de hele dag op. En een voorpoot wordt nog voor veel meer dingen gebruikt. En geloof nou maar niet dat zoiets geen pijn doet, want dat doet het wel degelijk. En als je gek bent op je beestje, dan wil je daar gewoon zo goed mogelijk voor zorgen en proberen om erger te voorkomen. Zo werkt dat nou eenmaal. Voor diegenen die een stuk harder zijn, wees maar trots op jezelf dan. Prima toch, maar zo zijn wij niet en wij zijn daar weer trots op. Het is maar net hoe je dat bekijkt.

Ik heb wel steeds foto’s van Timo geplaatst maar ik heb ook weer erg leuke foto’s van mijn cits. Daar heb ik weer wat leuke collages van gemaakt. Ik ben ook wat aan het voorwerken, met schrijven dan. Ik ga straks weg, en ik weet niet hoe laat ik terug ben. Dan start ik even de pc op en dan plaats ik mijn blog. Ik kan het toch niet al te laat maken, want ik ben totaal veranderd ten opzichte van vroeger. Voor mijn ziekte was ik een nachtbraker, ik had maar een uurtje of vier slaap nodig om mezelf toch fit en wakker te kunnen voelen. Nadat ik ziek werd, en zeker na het verplichte ‘dutten’ van de therapeut, weet ik dat ik nu vele uren meer slaap nodig heb dan toen.

En ook, in de vroege avond al, gaat mijn lichtje uit, om het zo maar te zeggen. Dan ben ik geen gezellig gezelschap. Ga ik wel door, ga ik dus weer over mijn grenzen heen, dan wordt dit direct weer afgestraft. En dat is niet prettig. En eerlijk gezegd, mag dat van mij zo blijven want ik heb moeite met grenzen en die te respecteren. Die van mezelf dan hoor, die van een ander respecteer ik wel degelijk. We gaan vanmiddag rond een uurtje of twee weg, een oud collegaatje komt me hier ophalen. Dan een half uurtje rijden en dan zijn we er. Altijd gezellig en allemaal kletskousen en allemaal veel te vertellen dus… Dat wordt wat!

Maar ik weet dat ik niet meer kan nachtbraken. Op tijd naar huis, zowel voor mezelf als voor de cits. Ik zet natuurlijk hun eetbakjes neer, ik heb nog maar 1 zo’n nieuwe dus ik zet de oude nog neer. Volgende maand komt het andere exemplaar erbij. Tot die tijd zullen ze het moeten doen met de oude timer bakjes. Komt vast goed! Eten hebben ze en dan horen ze om negen uur hun snoepjes te krijgen. En wie weet ben ik dan al thuis, of bijna. Met een beetje geduld krijgen ze dan toch hun snoepjes nog wel. Moonlight wil tegenwoordig toch alleen maar de stokjes van de Lidl, dat scheelt echt een hoop geld! Gekke Moon!

Over gek gesproken, dat zijn ze echt allemaal hoor hier! Ik zal de komende dagen een paar van die collages erbij doen, dan kan je het zelf zien. Ik weet eigenlijk nog niet of ik puf zal hebben om vanavond nog een stukje te schrijven over hoe het was, zo niet, dan wordt dit een hele korte blog. Ik moet nu gaan opschieten want ik heb nog anderhalf uur, voordat ik weg moet. Ik moet me nog wassen en aankleden, haar doen, opmaken en de spullen voor de cits in orde maken. Als de tornado opschieten dus! Moet ik me toch nog haasten. Gelukkig heb ik ze allemaal wel op een rijtje! Of er komt nog tekst hieronder, anders tot morgen!

Het is net even over half acht en ik ben net thuis. Wat hebben we een heerlijk middag gehad, veel gekletst en oh wat gebeurt er toch veel in elk mensenleven. Daar kom je zo dan weer achter, al pratend over van alles en nog wat. Bij zowel Donna, Miranda als bij mezelf, is er zoveel gebeurd de afgelopen paar jaar, daar hadden we nog uren en uren over door kunnen praten. Maar ja, helaas, ik ben niet meer de oude en zal dat ook nooit meer worden. Dat geldt ook voor Miranda en Donna is dan wel de jongste maar ook bij haar is er veel veranderd. Miranda had echt heerlijke gezonde hapjes gemaakt. Allemaal dingen die we lekker mochten smikkelen.

Ze had een heerlijke gezonde dipsaus gemaakt, van soja yoghurt. Geloof me, als ik iets vies vind is het wel soja dingen. Maar hiervan had ik wel het hele bakkie naar binnen kunnen werken! Heel lekker! Zo zie je maar, als je er maar genoeg kruiden in gooit, wordt het vanzelf wel lekker. Dit moet ik zelf ook eens maken. Nooit te oud om te leren, als is het iets proberen wat je denkt vies te vinden. Heerlijk! Het was heerlijk in het zonnetje, door het windje niet te heet. Alleen aan het einde van de middag werd het frisser en begon het een beetje te druppelen. We zijn nog even binnen gaan verder kletsen maar Miranda werd moe en ik ook.

Het was erg gezellig en we gaan het zeker snel een keertje over doen. Dan nemen Donna en ik de hapjes wel mee. Lijkt me gezellig! Aan de ene kant jammer dat onze gezondheid niet meer zo mee werkt, vroeger klepten Miranda en ik nachtenlang door. Wat een watjes zijn we toch allebei geworden. Niets aan te doen, maar lol maken we toch wel. Dat leren we nooit af! De etensbakjes met timer hadden hun werk gedaan. Al het eten was op, hopelijk voor allemaal iets. Al ben ik bang dat het merendeel door Rainbow en Skylar is opgegeten. Nou ja, morgen beter! Dan ben ik weer gewoon thuis. Nu alles vast klaar maken voor de avond en lekker de bank op. Even Netflixen! 

"Wrok is de wraak van de lafaard omdat hij geïntimideerd is."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Ook vandaag liep het weer totaal anders dan gepland. Ik moet dan altijd wel even schakelen. Ik ben nog net niet neurotisch, wat dat betreft. Mijn dochter is nog erger dan ik, alleen vergeet zij dan dat ook anderen daar ook last van kunnen hebben. Zelfs mijn cleanson is zo, hoe bedoel je soort zoekt soort? Daan is zelfs zo erg, dat als Kim heeft gezegd dat ze vanavond spaghetti eten, iets dat hij heel lekker vindt, maar ze eten dan opeens Indisch blijkt dan als hij thuis komt, iets dat hij  nog veel lekkerder vindt, dan lust hij dat toch opeens niet. Ik moet daar altijd smakelijk om lachen. Hij heeft zich zo ingesteld op die spaghetti, dat hij dat andere opeens vies vindt op dat moment.

Ik had mezelf ingesteld op de bakken doen, dan alles erg goed stofzuigen, stoffen en dat soort dingen. Even de keuken opruimen, gewoon lekker opgeruimd zijn voor het weekend. Dat vind ik altijd fijn. Alleen gooide Timo roet in het eten, want Timo is super gefrustreerd op dit moment en dat snap ik best. Hij is ook lekker verwend, al blijft Kim volhouden van niet, en nu kan hij niet wat hij wil en dan wordt hij boos. Maar ook heeft hij last van het verband. Toen hij vanmorgen bijna flipte heeft Kim hem zijn kalmeringspil gegeven en ze heeft hem in de reismand gedaan. We gaan maar even langs de dierenarts vandaag, in plaats van morgen.

Daarom moest ik even helemaal omschakelen. Want eerst vroeg ze me of ik vandaag dan wilde rijden. Ja natuurlijk wil ik dat. Beestjes gaan bij mij altijd voor, op wat dan ook. Om elf uur moest ze er zijn. Mooi, dan ga ik me vast aankleden, de bakken vast doen en stofzuigen alvast. Ik had toch al vandaag koffie gaan drinken bij haar dus nu ook maar eerst even langs de dierenarts weer. Op een gegeven moment ging Timo zo tekeer, grommen en grauwen, dat Kim me belde. Laten we maar gelijk gaan, dan wordt hij misschien eerder geholpen. Oké, toevallig legde ik net de stofzuiger neer omdat ik klaar was. Direct maar weg. Mijn vlechten nog in mijn haar, geen gezicht voor iemand van bijna 60. Ik ben echt geen Pipi meer.

Kim vond het nog leuk staan ook. Tegen de tijd dat ze met Timo instapte, begon zijn kalmerende middel een klein beetje te werken. We waren er zo, gelukkig niet al te druk in het verkeer. Het is ook zo lastig inschatten, want er wordt ook gezegd, hou hem in de gaten, want zijn poot kán te strak zijn ingepakt. En dan sterft zijn pootje af, binnen 24 uur. Dat wil ook geen mens natuurlijk! Maar gelukkig, alles was in orde en zijn pootje zag er zelfs erg goed uit. Of Kim wilde kijken maar die ging al bijna van haar stokkie. Nee dus, ze wilde niet kijken, ze vertrouwde ze op hun woord. Ik was niet mee naar binnen, arme Timo had het al moeilijk genoeg, dus ik heb ook niet kunnen kijken. Ik snap Kim wel hoor, en ik weet ook niet of ik wel het lef zou hebben gehad.

Het verband had in elk geval niet te strak gezeten maar het zat misschien net iets te hoog. Net onder die elleboog, die bij katten vrij hoog zit, zat het. En als hij dan liep, dan deed het waarschijnlijk toch wel zeer. Hij bleef er dan ook fanatiek aan likken en hij had het haar er daar al af gelikt. Kan je nagaan maar ja, ik had het van de week nog over die scherpe kattentongen. En dan bedoel ik niet de chocolaatjes, die zijn erg lekker en zacht. Het verband is nu een klein stukje lager gedaan, echt maar een paar millimeter. Ze had anders morgen terug moeten komen, om het na te laten kijken. Nu hoeft dat in elk geval niet meer. Volgende week zaterdag gaan de hechtingen eruit en dan kan het verband er helemaal af blijven.

Ze wilde kijken of het nu al zonder verband kon maar Timo is een aparte, die begon al gelijk aan de hechtingen te rukken. Hm, toch maar niet dan. Nee, anders wordt Kim weer helemaal gestoord omdat ze dan elke seconde op hem moet letten. Hij trekt ze er anders echt allemaal uit en dat is voor nu geen optie. Daarom moest er toch weer verband op. Op de terugweg begon hij zowaar een beetje te mauwen. Niet boos grommen gelukkig, dat scheelt. Ik ging nog even mee, Kim heeft erg lekkere koffie en we hadden eigenlijk al afgesproken dat ik een bakkie kwam doen. We hadden gelukkig een plekje vlak voor haar deur, dat is ook niet altijd het geval. Eenmaal boven hinkte Timo een beetje door het huis en ging liggen op zijn kraakmat.

Hij probeert wel steeds bij het verband te likken, dat wel. Zijn haarloze stukje huid is natuurlijk helemaal rood geworden. Misschien een beetje vaseline op doen of zo? Je kan het ook niet totaal voorkomen. Dan wordt zij zelf gek maar Timo ook. Uiteindelijk ging hij, voor het eerst in dagen, heerlijk ontspannen liggen. De foto’s van vanmorgen en gisteren, daar zag je echt aan dat het arme beest zich niet lekker voelde. Het zat waarschijnlijk echt op de verkeerde plek, dat drukverband. Nu kon hij eindelijk wel ontspannen en dat zegt al genoeg. Ik ben blij dat we gegaan zijn. Nu krijgen ze eindelijk allebei een beetje rust en genezing.

Ik ben weer naar huis gegaan, gelijk wat boodschapjes gehaald. Waarom oh waarom zijn die watermeloenen zo zwaar?! Echt hoor, die bij de Lidl zijn zo heerlijk, die zonder pit waar toch wel pit in zit. Ik heb er twee meegenomen maar dat kostte me bijna mijn leven, zo zwaar waren ze in combinatie met de rest van de boodschappen! Ik heb ze binnen gekregen en nu ligt er alleen nog een zak van 20L potgrond in de auto. Dat kon ik echt niet meer op mijn bult nemen hoor. Té zwaar. Dat komt nog wel. Ik moet een pioenroos in die ene bak krijgen op het balkon en ik heb stekkies van een vriend gekregen. Die zijn nu gaan wortelen en die moeten binnenkort in een potje geplant worden. Nu even niet.

Later stuurde Kim mij foto’s van een relaxt slapende Timo. Eindelijk! Nou, dan heeft het hem toch wel goed gedaan. Hij is natuurlijk een verwend ventje, en hij heeft pijn, is gefrustreerd en hij wil dat verband eraf. En hij is gewend zijn zin te krijgen en dat gaat nu niet. Die combinatie is niet zo goed voor hem, dat begrijp je zelf wel. Arm ventje! Dieren en baby’s, dat vind ik het ergste omdat je het ze niet echt kan uitleggen. Ondertussen is hij weer te keer aan het gaan geweest. Ze heeft hem van ellende maar even in zijn bench gedaan. Dat is eventjes nodig. Hopelijk vliegt de week voorbij want ik denk dat alles pas weer iets rustiger wordt, als hij zonder hechtingen en zonder verband kan rondlopen. Hij slaapt weer en dat is alleen maar goed, slapen brengt genezing.

Nu zitten we in de nasleep van zijn operatie. Drie jaar geleden had mijn moeder pas die zware operatie achter de rug. Daar ben ik ook nog geen seconde van vergeten hoor. Oh had ik toen maar mogen weten wat ik nu weet. Ik had haar daar dan nooit doorheen willen laten gaan. Ja, dan waren wij haar veel eerder kwijt geweest maar dan had zij niet zo geleden. Natuurlijk wilde ze het zelf. Ze zei toen ook heel pertinent; ‘ik doe het voor jullie, dat ik kan zeggen dat ik er alles aan gedaan heb wat ik kon doen.’ Nou, had ze dat maar niet gedaan. Alleen ik weet het wel, het is altijd makkelijk praten achteraf. Ik heb er wel van geleerd voor mezelf. Aan mijn lijf geen polonaise, geen operaties, geen chemo’s. Niks van dat alles. Alleen dragen en pijnbestrijding.

Dat is genoeg, meer dan genoeg. Als ik ziek word, dan heeft het zo moeten zijn. Anders krijg je dat niet. Zo simpel is het. En het is alleen maar de angst van de mens voor de dood, dat ze zulke gekke dingen doen om het maar te rekken. En laat ik nou net niet bang zijn voor de dood. Ooit krijgen we daar een officieel ander woord voor hoor. Dood is geen einde, dood is niet voorgoed weg, dood is gewoon verder gaan. Ik plaats nog een paar foto’s van Timo, toen hij zich zo slecht voelde en de relaxte jongen van vanmiddag. Zo zie je wel hoe erg dat scheelt. Die getergde blik! Hopelijk vliegt deze week, met verband en hechtingen, voor hem ook voorbij!

"Wonderlijk hoe alles terugkomt, en alles zo vreselijk precies in dezelfde volgorde.

Origineel: Wunderlich, wie alles wiederkommt und alles so furchtbar folgerichtig."

Hermann Hesse - Duits-Zwitsers schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1946) 1877-1962

Gisteren heb ik mijn stage gympen dan eindelijk binnen gekregen. Oh wat ga ik lekker lopen! Ik heb nog nooit enige vorm van schoeisel gehad, waar je zo op kunt zweven. Want zo voelt het echt! Het zijn net een soort van sokken op wolkenzolen, of zoiets. Als ik het zo een beetje duidelijk kan maken tenminste. Ik heb ze vandaag maar eens aangetrokken. Heerlijk lopen ze, je voelt ze niet eens. Hier zal je nooit één zere teen in krijgen, dat weet ik wel 100% zeker. Ik weet nu al dat ik ze in het zwart ook ga bestellen. Alleen voor in de winter zijn deze niet geschikt, helaas. Want door het gebreide bovenmateriaal, of gebreid, het is van stof, waait een ijskoude wind er wel zo doorheen. Maar voor herfst, lente en zomer, zolang het niet te koud is, zijn ze perfect. Me liky!

Wat een drama gisteren zeg! Op heel Facebook, whatsapp en Instagram waren er geen foto’s te zien. Alles bleef zwart. Geen filmpjes én geen foto’s. Ik zag ook hele rare dingen als ik bij iemand op een profiel keek. En toen ben ik nog verder gaan zitten kijken en zoeken. Ik wilde weten wat er aan de hand was. Op dat moment kon ik er nog niet achter komen. Ook via messenger ging het niet, daar kwamen Kim en ik samen ook snel achter. Dan maar via de app maar dat had hetzelfde resultaat. Het was wereldwijd zag ik, ook de groepen van One Stroke Art waar ik inzit, hadden er last van. En dat zijn Amerikanen hoofdzakelijk maar ook nog uit veel andere landen. Ze hadden het over niets anders want wat doe je daar, foto’s delen van je werk.

Ja, en als er dan niets te zien valt, dan heb je er ook niks aan. Gelukkig zag ik vanmorgen al dat het was opgelost. Zelfs de foto’s die we gisteren niet konden zien, hoefde ik niet opnieuw te sturen, die kan je nu gewoon zien. Ik vraag me dan wel altijd af, wat daarachter zit. Ja, het zit bij Facebook natuurlijk. Want ook Instagram en Whatsapp zijn daarvan. Ik heb niet op andere programma’s gekeken hoe het daar zat. Zijn er wel andere programma’s? Nou ja, ik heb daar niet op gezocht verder. Het zou vanzelf wel weer over gaan, hoopte ik toch. Ik kwam door al dat gekijk ook nog achter andere interessante feiten. Dat heb ik al met Kim gedeeld, wat heb je toch een rare mensen! Maar dat is iets voor ons om te weten, ik hoef niet alles te zeggen hier. In elk geval, de foto’s zijn weer zichtbaar en zijn geen hokjes meer met rare omschrijvingen!

Want dat was ook weer iets raars. Waarom staat dat er zo? Wat doet Facebook daarmee? Ik plaats er hier wat foto’s van bij. Want dat is toch echt wel achterlijk hoor. Alsof er ‘iets’ is dat zo ‘bekijkt’ wat er op foto’s staat en bij misschien wel hele andere verdachte omschrijvingen er iets mee doet of zo? Ik weet het niet hoor. Daarom zat ik gisteren zo te struinen over Facebook, want het zag er bij iedereen zo raar uit, met in plaats van foto’s witte hokjes met rare omschrijvingen. Als iemand weet hoe dat zit en hoe dat werkt, dan hoor ik het graag! Ik vond het wel grappig, dat dan weer wel. Ik probeerde te gokken of ik het voor me kon zien zo. Soms niet, soms wel…

Ik kreeg net veel mooiere foto’s te zien, de röntgenfoto’s van Timo waren dat. Mooi is een kat van binnen eigenlijk. Zelfs al zie je zo’n skelet met alleen botjes, zie je al wat een sierlijke diertjes het zijn. Maar ook hier zie je het aan. En je ziet alles, hart, longen, maag, darmen  en lever, nieren en ook zelfs zijn chip zie je zitten. Prachtige uitvinding dit. Dank je wel Meneer Röntgen, voor uw uitvinding. Mooi hoor, om zo alles te kunnen zien. Ook een foto van zijn pootje is al mooi. Vooral ook omdat ik weet dat die was om te kunnen zien of er geen uitzaaiingen zaten en die er dan ook niet zaten. Mooi dat het zo kan, nog altijd.

Met Timo gaat het redelijk. Hij is natuurlijk vreselijk eigenwijs en is continu aan het likken om te proberen zijn verband eraf te krijgen. Gisteren was hij ook vreselijk aan het grommen en hij deed zelfs erg lelijk tegen Kim. Nou, dat wil wat zeggen hoor! Het is frustratie in combinatie met pijn en zeker geen agressie. Het is en blijft een dier en die weet dan niet goed hoe daar anders mee om te gaan. Ze heeft gelukkig iets kalmerends mogen komen halen. Gisteravond is Daan dus nog even langs Barendrecht moeten rijden, om dat daar op te halen. Nu heeft Timo dus wat meer rust en ook dat geneest natuurlijk. Nadat hij zo lelijk deed, kwam hij opeens keihard kroelen met Kim en Daan. Zo heftig, dat hij bijna stikte in het spinnen en erbij kwijlde.

Toen ze me dat stuurde, moest ik ervan huilen. Ah, de lieverd. Hij weet het heus wel hoor, hij is nu beter! Nu alleen nog de wond laten genezen. Hij is alleen te eigenwijs om dit zelf in alle rust te kunnen doen. Dan maar een heel klein beetje sedatie, kan geen kwaad. Natuurlijk, het teentje moet nog worden onderzocht. Toch, het voelt anders. En zowel Kim als ik kunnen dat erg goed, voelen hoe iets zit. Dat valt niet uit te leggen en we hebben het allebei. Vorige keer voelden we allebei van te voren al, dat het geen goede uitslag zou worden. En toen lag er iets zwaars om alles heen. Nu niet, nu voelt het ‘licht’. Ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen.

Toen Kim zei dat ze bijna niet durfde te geloven dat het goed zou komen, zo ga je wel bijna denken als je weet wat er voor shit allemaal over ons heen komt, zei ik haar dan ook om het even te ‘voelen’.  Ja, ze voelde het verschil ook, het voelt nu inderdaad licht. En ook Timo lijkt dat te voelen, hij wil alleen van de pijn, het verband en al die ellende af. Het is zo’n drammer, dat hij dat dan ook duidelijk laat blijken. Maar nu, na wat medicatie, heeft hij eindelijk de rust om even te liggen. Hè hè, eindelijk. Om te genezen is ook rust nodig. Laat ik maar hopen dat Kim nu ook even de rust zal krijgen, als straks weer alles in orde is met hem. Want ook zij kan wel een beetje rust gebruiken, ook zij heeft nog wel wat ‘genezing’ te gaan. Rust doet veel, dat weet ik ondertussen helemaal zeker.

Toen ik los kwam van de druk die er op me gelegd werd, ging het bij mij ook met zevenmijlslaarzen-sprongen vooruit. Zo, nieuw scrabble woord! Maar het was echt wel zo. En dan gaat binnenkort een heel nieuwe weg voor me open. Stage en studie een jaar lang. De apotheker wees me er nog op, dat ik geen ‘normale’ schoolvakanties zou hebben. Ik moest maar doorgeven wanneer ik met vakantie zou gaan. Vakantie? Nou nee hoor, een jaar lang stampen en leren en werken. Daarna, als ik eenmaal in een vaste baan zit, dan gaan we wel weer eens even kijken of we vrij kunnen nemen voor een paar weekjes. Prioriteit ligt bij het diploma halen, daarna komt de rest vanzelf wel weer!