"Wij beminnen hen die onze vijanden haten; als wij geen vijanden hadden, zouden er slechts weinig mensen zijn van wie wij hielden."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Om de DHL verwarring nog groter te maken, ging gisteren, net nadat ik mijn blog had geplaatst, de bel. DHL met een pakketje. Oh? Dat is raar? Dat zou toch morgen pas komen? En dat andere pakketje donderdag pas? Die man wist natuurlijk ook niet hoe het zat en gaf me zonder pardon het pakje in mijn handen. In plaats ik dan ook gelijk kijk waar het vandaag komt, nee ik loop al bijna in paniek het woensdag pakketje kwijt te zijn. Op dinsdag nog wel. Want dit moest het pakketje van donderdag wel zijn, zag ik aan hoe het was ingepakt. Nee doos! Dat zag je niet, maar je was nou eenmaal iets te gefocust geweest op dat ene pakketje.

Dit bleek dus ook nog een pakketje te zijn, die ik al eerder besteld had maar, wat toen al werd aangegeven, dat later verstuurd zou worden. En dat was ik al een beetje vergeten. Er zit namelijk ook een tuinslang in, zo’n in elkaar kruipende. Die van mij is lek en kon ik niet meer normaal mee werken. Bij de Lidl hadden ze er net zo eentje, voor 7 euro. Een week of twee geleden besteld en totaal vergeten dat dit nog zou komen via DHL. Pfff jeetje zeg. Het lijkt wel een Babylonische spraakverwarring maar dan met pakketjes. En het ergste is nog, ik veroorzaak het zelf. Zucht. Ik ben vermoeiend. Echt, Kim weet van wie ze het heeft in elk geval. Die is ook een beetje net zo.

Over Kim gesproken! Vanmorgen vroeg zou ik bij haar zijn, kwart over acht hadden we afgesproken want Timo moest tussen half negen en negen bij de dierenarts zijn. Een spannende dag dus en ik had weinig geslapen. Mijn wekker was al minstens drie keer afgegaan voordat ik er wakker van werd. Bixby van Samsung zegt altijd in het Dunglish hoe laat het is dus hoorde ik gelijk dat ik er al drie gemist had. Raar! Gelukkig neem ik altijd ruim de tijd, ik hou niet van te laat komen. Prima te doen nog. Kim zat al berichtjes te sturen en tussen het antwoorden door, probeerde ik de katten eten te geven en me te wassen en aan te kleden. Ze had hem al heel vroeg in het reismandje gedaan. Dus of we misschien vroeger weg konden. Ja natuurlijk kon dat.

Even mijn haar gekamd en ik stuurde haar een berichtje dat ik vertrok. Dan ben ik met een minuutje of vijf wel bij haar, als de brug niet dicht gaat. Ze stapte de auto in en we waren er natuurlijk zo, om kwart over acht stopte ik er voor de deur. En voor half negen zijn ze niet open. Nou ja, even wachten dan maar. Op een gegeven moment gingen de lichten aan en ging Kim met Timo naar binnen. Ze zag helemaal wit en ze trilde als een rietje. Het is niet niks als je al zo ziek bent, om dit erbij te krijgen. Ik wou dat ik iets kon doen maar ik kan er alleen maar zijn. Met een bal op de plaats van mijn zonnevlecht, ging ik maar wat taal- en rekentesten doen. Alles voor de afleiding. Ik kon me een heel klein beetje invoelen, hoe zij zich moest voelen. Iedereen die dieren heeft en er gek op is, weet hoe ellendig dat moet zijn geweest op dat moment.

Wetend dat het een slechte uitkomst zou kunnen zijn, omdat het al een slechte uitkomst was geweest, dat is echt niet prettig. Vooral als je zelf al niet in orde bent. Iedereen van ons heeft er last van gehad. Het bleef bij mij ook maar steeds in mijn hoofd spoken en de afgelopen week heb ik zelf een aantal keren gedroomd van Timo. En ik droom praktisch nooit. Kan je nagaan. Dus voor Kim is het helemaal een rottijd geweest. Een tijd later kwam ze opeens de auto in. Ze zuchtte even en ze flapt al ratelend uit; ‘alleen zijn teen moet eraf. Verder is alles schoon, zijn longen en zijn poot, alles is schoon!’ En ze barst in huilen uit en ik hou haar in mijn armen en huil net zo hard mee.

Ik had al helemaal niet verwacht dat ze dit nu al zou weten! Hoe kan dat dan? Ik had verwacht; even Timo afgeven, naar huis en wachten op een telefoontje. Maar ze hebben eerst de röntgenfoto’s genomen en zo konden ze al zien dat zijn pootje niet was aangetast en zijn longen ook niet. Bleef het teentje zelf over. Als het fout was geweest, had ze hem weer mee naar huis genomen en had er een afspraak voor euthanasie moeten worden gemaakt. Godzijdank hoefde dat niet! Het ene teentje minder, is straks niet eens meer te merken. Zo’n gezwel moet je zien als een soort kreeft, dat balletje op zijn teen was het lijf maar de pootjes zaten er dus nog. Niet te zien nog op de foto, maar als je dat niet weghaalt, gaat het verder groeien en onder de microscoop was al gezien dat de ‘pootjes’ er nog moesten zitten. Daarom moest het er sowieso af, om erger te voorkomen. We konden nog even niet rijden want ik moest nog even bijkomen van de opluchting!

We gingen naar mijn huis en dan zou er een telefoontje komen, zodra de operatie voorbij was. Dat duurde nog wel even. Ik had prachtige kersen gekocht en die zaten we op te smikkelen. Eindelijk werd er gebeld, de operatie was goed gegaan en met Timo was verder alles in orde. Ze bellen straks als hij helemaal goed wakker is, dat we hem kunnen komen halen. Hij moet natuurlijk nog wel revalideren straks. Het is een echte Bengaal, een kraag om doen, dat gaat niet lukken. Hij hangt zichzelf liever op, dan dat hij dat verdraagt. Vorige keer hadden ze zijn pootje goed ingepakt, want ze hadden het ook aan het haar vast geplakt. Zo kreeg hij het er echt niet af, werd haar verzekerd. Het heeft nog geen half uur geduurd voordat hij het er helemaal af had en ik had dat al na één blik erop voorspeld. Dat wordt nog wat.

Ze voelde zich heel erg moe en viel bijna in slaap. En er gebeurde hier wel iets heel bijzonders. Moonlight is heel erg alleen op mij gericht. Maar vandaag was het duidelijk dat hij Kim moest hebben. Hij snapte het zelf eerst niet helemaal want hij liep maar moeilijk te doen. Pas toen ik bij de bank weg ging, omdat ik hier bij mijn pc iets ging doen, sprong hij zomaar opeens bij Kim op de bank. Daarvoor was hij al met haar mee naar het toilet gegaan en ging hij daar in het wasbakje zitten. Nou ja, die beide dingen heeft hij echt nog nooit bij iemand anders dan bij mij gedaan. Echt heel bizar! Kim nam voorzichtig foto’s om dit bijzondere feit te bewijzen en vast te leggen. Maar ja, Moonlight is een erg gevoelige kat, hij zal gevoeld hebben dat ze het nodig had. Daarna was ze ook niet moe meer.

Ze heeft net gebeld, zelf, want ze zouden tussen twee en drie bellen. Om twee minuten voor drie belde ze zelf maar. Ja, ze wilden net bellen. We konden hem komen halen, hij was al aardig wakker nu. Mooi! Wij direct weg natuurlijk. Helaas wel op een tijdstip dat het griezelig druk is in Centrum Rotterdam. En laat daar nu net de kliniek zitten. Eindelijk waren we er en ging Kim naar binnen om Timo te halen. Hij had al praatjes en hij haalde al toeren uit in de reismand. Niet handig maar ja, erg eigenwijs. Heeft ie van het vrouwtje… Ik heb ze via de rustigste en snelste weg thuis gebracht. Hij heeft al gegeten en is boos op Kim. Ja, het is een slimmerd die mooierd. Ik laat nog wel weten hoe het verder met hem gaat maar dat kan ook gevolgd worden op zijn pagina, klik hier 

En om te bevestigen dat alles vandaag meezit, wordt er precies net nadat ik boven binnen stap aangebeld. DHL met een pakketje. Ik wist het al maar ja, ik kon niets veranderen aan het tijdstip meer. En dus had ik zoiets van, ach, laat maar komen, dan vul ik die boel wel weer in en komen ze morgen, ook goed. Normaal gesproken had het precies gekomen net nadat ik de deur uit was. Dat is bijna standaard zo. Maar niet vandaag, vandaag zat alles mee. En daar ben ik heel blij om. Wat een last er al niet van mijn schouders viel, zegt bergen over wat er bij Kim van haar schouder af moet zijn gevallen. Ja, oké, het teentje wordt opgestuurd en onderzocht. Om te zien of het nu wel schoon gebied is. Maar ik ga daar gewoon van uit, klaar nu. Hij gaat nog een heel lang leven tegemoet, maar dan met een teen minder. Nou én?! En hoe bedoel je, die heggenkat lijkt op Timo?! Wat een prachtig mooie dag is het eigenlijk geweest!

"Wie verliest, wint."

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980

Gisteren werd ik helemaal gek, ik was weer eens iets kwijt. En dan weer op zo’n manier dat het eigenlijk niet weg kan zijn. Het gebeurt regelmatig hier, de vaste meelezers hebben dat al meerdere malen meegekregen. Ook gisteren was het weer zover. Ik heb ondertussen wel geleerd om het, na even gefrustreerd uit mopperen bij Kim, los te laten. Is het weg en blijft het weg, dan is dat maar zo. Mij heb je er niet meer mee. Maar oh, het kan zo frustrerend zijn. Natuurlijk net altijd als je het nodig hebt want anders ga je er niet naar op zoek. Maar soms is het dan zo niet te begrijpen wat ermee gebeurd is, dat je er bijna van gaat flippen. Bijna.

Ondertussen heb ik het alweer gevonden hoor, vanmorgen pas. En dit keer was het dus wel eigen schuld. Ik had wat ik zocht namelijk altijd in een laatje liggen. Een tijdje geleden vond ik toen die oude tekeningen en schilderijtjes. Toen ben ik alles weer een beetje anders gaan indelen. En de blaadjes die ik regelmatig uitprint, als voorbeeld, heb ik toen in een grote doos gedaan. Die doos staat nu op de printer. Dat is handig want die til ik er zo af, mocht de inkt vervangen moeten worden. Maar dat was ik dus even vergeten. Dit keer geen astrale pestkop, tenzij ze je geheugen ook selectief kunnen wissen.

Gisteren was het alweer de eerste van de maand. Ik schrok me wezenloos met het luchtalarm om twaalf uur. Dat was ik even vergeten. Volgens mij had ik het al veel langer dan een maand niet gehoord. Maar dat kan ook aan dat zeefachtige geheugen van mij liggen. Daar ga ik nu maar even niet moeilijk over doen. Voordat ik naar de longarts ging, heb ik dus ook maar even ingelogd bij de UWV. Invullen dat je geen inkomsten hebt gehad en dat soort dingen. Dan staat over een paar dagen weer het bedrag erop, waar ik net niet genoeg aan heb om mijn vaste lasten mee te betalen. Ik hoop toch wel dat het salaris van een apothekersassistent hoger zal uitvallen dan dit. Ik neem aan van wel. Dat zal toch wel?

Ook nog even inloggen op mijn ‘werkmap’. Ik had ook een bericht en ik zag twee taken. Huh? Twee taken? Ik ging gelijk kijken wat dat kon zijn. Hé, dat is irritant, ik zag staan dat ik moest solliciteren en daar had ik toch vrijstelling voor? Ik steigerde al bijna maar dat was niet nodig. Er stond ook bij ‘binnen 390 dagen’. Ohhhh, oké, dat scheelt wel ja. Of ik dan al klaar ben, zien we tegen die tijd wel. Anders mocht ik de UWV meneer een seintje geven en dan zou hij het regelen. Zou wat moois zijn, zit je net in je aller drukste examen periode, moet je solliciteren. Ik vind toch wel dat je lang bezig bent, met ene sollicitatie. Tenminste, ik wel. Maar over 390 dagen, dat is meer dan een jaar toch? Nou ja, we zien wel tegen die tijd.

Vandaag sloeg ik ook nog eens een flinker flater. Iedereen gaat  me uitlachen, dat weet ik nu al. Ik heb namelijk die Fitflops besteld, om lekker te lopen op mijn stagedagen. Ik kreeg al door van de Fitflop site, dat ze met DHL zullen worden vervoerd. Oké dan. Ik kreeg een berichtje van DHL, dat ze de 3^e zullen worden bezorgd. Maar ik kreeg gisteren ook een mail van DHL. Daarin stond het trackingnummer. Dus vandaag dacht ik, ik ga er eens even op kijken. Hé, dat is apart, nu wordt het opeens de 2^e, dat is vandaag, bezorgd. Mij hoor je niet klagen want morgen ben ik met Kim en Timo op pad en dan wil ik me niet druk maken om een pakketje.

Dat ga ik toch niet doen hoor, had ik al tegen Kim gezegd ook. Timo staat morgen op de eerste plaats en er worden geen rare stunts uitgehaald om thuis te zijn voor een pakketje. Dat komt later dan wel weer. Geen probleem. Maar als het dan toch vandaag komt, dan is dat wel zo prettig natuurlijk. Ik was er wel blij mee, dan loopt dat in elk geval niet mis. Ik ben flink aan de slag geweest met het verdelen van mijn art in de diverse opbergboxen. De zware dingen verdeeld over twee kleinere boxen en het lichte spul, doeken en potten, in die hele grote. Krijg ik binnenkort toch weer meer glazen spullen, dan moet ik er toch weer een kleinere box bijhalen.

Ze staan nog beneden want ik had nog geen puf ze naar boven te brengen. Ze zijn zwaar maar goed te dragen en daar gaat het om. Glas weegt behoorlijk door, al zijn het lege en kleine flessen en potten. Ik had zo’n 100L box vol en die kon ik nog net schuiven. Dat krijg ik zo natuurlijk nooit naar de auto. Volgende keer weer 2 boxen meenemen. Die stapel ik netjes op in de slaapkamer. Daar heeft niemand last van. In oktober pak ik, in de week voor Swan Market, elke keer een kist mee naar de auto. Daar moet het op de achterbank en ik moet voorzichtig rijden die week met al dat breekbare goed in de toet. Ik ben benieuwd! Ik ben er vandaag in elk geval een tijdje zoet mee geweest. Nu nog die twee boxen naar boven. Kan morgen ook.

Daarna alles gestofzuigd en toen was het al weer flink in de middag. Voor mij perfect weer, zoals het nu is. Licht fris hier in huis met volop zon en buiten warm. Zo mag het voor mij voor altijd zijn en zo, misschien ietsjes warmer, is het boven in de sferen ook. Ergens in de boeken van Jozef Rulof staat; ‘het is daar als een perfecte zomerse dag’. En als het zulk weer is, dan moet ik daar ook altijd aan denken. Toen ik klaar was, ging ik kijken hoe het met mijn pakketje stond. Hé, dat is raar, er staat dat het bezorgd is? Nou, niet bij mij in elk geval. Potverdrie! Het is ook altijd wat met die DHL! Ik weet nog van de vorige keer, toen er iets mis ging, dat ze niet zo makkelijk te pakken zijn te krijgen.

Nu kan je die info wat sneller terug vinden, merkte ik. Alleen het telefoonnummer, kost je een hele euro per minuut. Aso! Ik ging ze maar een berichtje sturen via Facebook. Daar reageerden ze niet zo heel snel. Ik kon ook een klacht insturen via de mail op de site en ik dacht, ik doe het dubbelop. Ik ben het wel zat elke keer als ik via DHL iets krijg, gaat het mis. Ik heb dan ook een flinke lap tekst gestuurd. Heel raar wel, want bij het verzendnummer, paste mijn adres niet. Ik moest dit dan ook handmatig invullen. Vreemd! Hier gaat iets goed mis! Dat wist ik nu wel helemaal zeker.

Toen antwoordde de virtuele hulp via Facebook, dat ze op dat nummer geen pakket konden vinden en ze me door zouden zetten naar een persoon van de webcare. Oké, prima. En opeens, heel langzaam kwam het binnen, besefte ik mijn enorme blunder. Ik keek snel in het mailtje van DHL en daar stond dan ook in dat ik de ‘verzender’ ben van dat verzendingsnummer. Niet de ontvanger, dat is natuurlijk Petra, die me in het begin van de middag bedankte voor de ontvangen potten. Oh ja! Oh jee.

En die boze mail is al weg. Zucht. Dit is wel heel erg! Die zullen wel denken wat een dom blonTje zeg en dan hebben ze ook helemaal gelijk. Ja oké, ik heb weer veel aan mijn hoofd. Morgen een spannende dag ook. Maar daar hebben zij geen boodschap aan en ik ben benieuwd wat ze me terug gaan mailen. Ik hoop maar dat ze erom moeten lachen! Echt weer iets voor mij… Op de foto een witje met een attitude, dat is altijd nog beter dan een blonTje met een attitude. Dat is wel duidelijk!

"Vertalen: de meest diepgaande vorm van lezen."

Gabriel Garcia Marquez - Colombiaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1982) 1928-2014