Drie jaar en 33 dagen zonder Sunshine
Vandaag heb ik de ochtend gebruikt om allerlei dingetjes te regelen. Zo heb ik DHL versturen ontdekt, om pakketjes te versturen. Dat was toen met Karina, wiens pakketje naar een oppik punt in Limburg NL wordt gestuurd, zo ontwijken we de idiote hoge kosten voor het versturen naar België. Maar ook voor hier is het wel goedkoper dan met PostNL. Of nou ja, het is ietsje duurder nu, 50 cent duurder om precies te zijn, maar dan is het ook wel verzekerd t/m 500 euro. Dus niet verkeerd. En als ik het naar een oppikpunt zou laten versturen, dan is het nog iets goedkoper. Maar dat vond ik niet zo nodig, veel handiger als je er niet de deur voor uit moet. Als het goed is kan PeeT morgen van haar potten genieten.
Het pakketje heb ik vandaag ingepakt, helemaal volgeplakt met ‘breekbaar’ en na het invullen van alle gegevens heb ik het label uitgeprint. Vorige keer snapte ik er nog niets van maar ik weet nu hoe het werkt. Als ik straks hier om de hoek het pakket af ga geven, dan scant hij de streepjescode. Ik krijg dan een mail die bevestigd dat ik het heb afgegeven. Het grappige is dat PeeT zelfs al een mailtje kreeg dat er een pakketje onderweg is naar haar, terwijl het pakketje nog hier thuis staat. Ik kon daar wel om lachen, snelle jongens daar bij DHL. Ik heb wat opgeruimd en zo en mijn haar gedaan. Dat duurt altijd wel even, als ik het gewassen heb. Het is nog niet veel soeps, na het drama van rood naar blond.
Al gaat het al iets beter. Gelukkig heb ik de steampod, dan lijkt het nog wat. Ik vraag me alleen af hoelang het nog gaat duren voor ik kan zeggen, ja, nu is het weer zoals het was? Ik ben bang nog wel een hele lange tijd. Helaas, eigen schuld, geen dik haar meer. Nou ja, het is in elk geval weer blond. Alhoewel ik nu toch maar weer een afspraak moet maken met de kapper. Al mijn antiekblond begint er weer doorheen te komen. Ik ga er wel weer een keer mee stoppen hoor, met het verven. Alleen nu nog even niet. Ik heb nog last van trauma door dat rood/blond verhaal. Even bijkomen nog.
In de familie app zijn ze weer eens bezig. Zulke flauwe humor, dat ik helemaal slap lag van het lachen vanmorgen. Mijn broer stuurt; ‘jeetje zeg, ik ben gewoon hartstikke aangeschoten!’ Natuurlijk trap ik daarin, wetende dat mijn broer op zijn werk is en hij chauffeur is, vroeg ik hoe hij dat kon bedoelen in hemelsnaam. Stuurt hij; ‘nou, we gingen net koffie drinken, onder de bomen hier, en wat denk je? Zit die boom helemaal vol met de prosecco rups!’ Oh, wat flauw zeg! Maar ja, ik moest toch wel lachen. Dik een half uur later komen er weer appjes binnen, dit keer van mijn cleanson. Hij stuurde; ‘Zeg, willen jullie daar geen grapjes over maken! Ik ben wel onvruchtbaar geworden hoor, door die anticonceptie rups!’ Toen schoot ik helemaal in de lach! Stelletje mafkezen in mijn familie! Al was dat vast al wel algemeen bekend.
In de stad was het helemaal zo druk niet. Ik ga altijd met de auto naar het Havenziekenhuis, geen idee waarom eigenlijk. Meestal kan je daar ook niet echt goed parkeren. Dit keer was er parkeergelegenheid in overvloed. Ik heb dan ook nog nooit zo dichtbij gestaan als vandaag. Ik liep door, want ondertussen weet ik er de weg wel. Ik kom er al jaren. Sinds ik met een longontsteking door ben blijven werken en zo dus een longbeschadiging opliep. Zo gek wil ik dus nooit meer doen, voor geen enkele baas. Wat zag het er stil uit? Zou het daarom zo makkelijk te parkeren zijn? Heb ik me nou vergist? Nee dat kon niet.
Het kamertje waar ik me normaal moest melden was nu op slot zelfs. Oké, hier klopt iets niet. Ik ben maar naar de receptie gelopen. De receptionist was net aan het klagen dat hij volgend jaar ook zijn baan kwijt is. Oké, gaat het hier soms helemaal weg? Echt hoor, vroeger stonden we hoog ten opzichte van andere landen, met onze gezondheidszorg. Volgens mij is dat schip allang voorbij gevaren. Het is knudde overal. Eindelijk wilde hij me even aanhoren, ja, nee, dat klopt, daar naar de liften en dan naar de eerste verdieping, en ook links af. Waar ze zaten maar dan erboven, zeg maar. Nou, dan kom ik er wel en ik pakte de trap. Daar ga ik niet op een lift voor wachten.
Ik moest weer een lijst invullen om vragen te mogen stellen aan diverse ziekenhuizen of huisartsen e.d. Ook een lijst met hoe mijn klachten nu waren zodat ze het kon vergelijken met een vorig bezoek. Nou prima hoor. Ik zat daarna wat te chatten met Kim en ik heb een spelletje gedaan. Het was rustig. Een man kwam binnen en ging een beetje tekeer tegen het meisje achter de balie. Alsof zij aan dat soort dingen iets kon doen. Ik had bewondering voor haar geduld en de manier waarop ze het allemaal afhandelde. Ze was heel correct en bleef netjes en beleefd. Daar mocht die man wel een voorbeeld aan nemen. Ik heb daar weinig begrip voor, zo lelijk te doen tegen mensen die er ook niets mee of tegen kunnen doen. Wat heb je eraan. Toen hij langs me liep hield ik mijn adem in. Ik moest er later zelf om grinniken. Alsof ik zijn negativiteit in had kunnen ademen anders.
De longarts was totaal verbaasd dat ik was gestopt met roken. Dat is alweer bijna een jaar geleden nu, dat schiet wel op ja. Mijn afspraak was anderhalf jaar geleden, zoiets dan. En toen had ik nog erg defensief gezegd dat ik echt niet ging stoppen met roken. Dat was ze volgens mij nog niet vergeten. Omdat ik geen klachten heb als ik mijn medicatie gewoon gebruik, zelfs af en toe mijn medicatie kán vergeten omdat ik niet gelijk stik, zoals een paar jaar geleden, hoef ik niet meer terug te komen. Ja, tenzij ik weer meer klachten zou krijgen natuurlijk. Dat is een ander verhaal. Medicatie innemen naar behoefte, en tot hopelijk nooit meer, niet persoonlijk bedoelt! Mooi geregeld. Wat dat betreft, ik herstel van alles altijd. Bedankt hoor, lijf!
Toen naar huis, gelijk even langs de action. Ik heb namelijk al die art spullen in zo’n grote 100L bak zitten. Alleen, die kan ik niet tillen zo. Dat schiet ook niet op als je naar een markt wil. Dus ik ben 2 kleinere gaan halen, van 42L. Moet kunnen, als ik het goed verdeel. Die grote zet ik wel boven, of ik doe er de canvassen in. Die zijn zo zwaar niet. Al denk ik dat zo’n grote bak vol dan ook wel wat zal wegen. Maar goed, dat zie ik dan wel weer. Dat glaswerk moet ik echt in kleinere bakken verdelen. En die zijn er nu, daar moet ik van de week maar even een dagje in stoppen. Gelijk even inplannen voor van de week.
Ik kan er al niet van slapen, laat staan Kim, want ik denk natuurlijk continu aan Timo. Als ik dat al zo heb, dan wil ik niet weten hoe zij zich moet voelen. Het is iets waar je steeds even aan denkt. Woensdag moet hij naar de dierenarts, om negen uur moeten we er zijn. Wat dat betreft wilde ik dat het vast donderdag was, dan was het in elk geval achter de rug. Maar goed, zo werkt het niet. Ik zit op de post te wachten, die zou hier tussen 14u25 en 16u25 zijn. Het is al dik een uur of anderhalf later maar dat zal aan mij liggen. Ik was net iets te laat thuis maar toen was er nog niemand geweest. Nu nog niet dus. Ik denk zo dat ze de boel naar morgen schuiven, omdat ik morgen ook pakjes krijg. Heel irritant is dat, omdat ik me wel rot gehaast heb. Benieuwd of hij nog komt. Maar voor nu, de cits worden irritant, die willen eten. Dat is mijn prioriteit natuurlijk voor mijn schatjes zorgen!