Ik ga morgen maar eens even bellen, zodra ik de boel hier gedaan heb. Want opeens moest ik er weer aan denken. Begin maart was dat ongeluk en ik heb nog steeds niets gehoord daarover. Dus moet ik nu wel of niet de schade van de tegenpartij betalen. Dat weet ik liever zo snel mogelijk, dat lijkt me duidelijk. Ik steek het liever in mezelf en de cits hoor, als ik eerlijk ben. Toch, ik vind het raar dat ik daar helemaal nog niets van gehoord heb. De laatste keer dat ik daar over een vraag stelde bij mijn eigen verzekering hadden ze nog steeds niets gehoord van de tegenpartij. Maar ik heb geen zin om daar over een paar maanden opeens over te horen dat ik zoveel honderd euro kan betalen. Dan maar liever gelijk. Dus morgen even de verzekering bellen.

Ook moet ik de kapper bellen. Heel raar, ik heb steeds afgesproken via messenger en nu antwoordt ze daar opeens niet meer. Of ze vindt me wel heel vervelend, maar dat lijkt me niet als je er steeds zo’n berg geld achterlaat, of ze is t ondertussen al vergeten. Want dat ken ik zelf ook wel. Ik zal hier nog even op antwoorden of daar en dan vergeet ik dat. Nou ja, dan maar bellen morgen. Ik heb nu geen zin meer. Genoeg gedaan weer voor vandaag. Ik heb alweer een dag achter de rug zowat. Alleen even een blog schrijven en plaatsen. Dan de cits eten en voor mezelf hoef ik alleen maar de pasta met spinazie, salami en pijnboompitten op te warmen. Heerlijk is dat! Eén van de simpelste en lekkerste pasta gerechtjes die ik zelf maak.

Morgen heb ik ook al een portie van de past van gisteren om op te warmen, ik heb t weer goed geregeld. Ik ben aan het kijken hoe ik dat straks allemaal kan doen. Ik zal echt weer helemaal overal in moeten komen. Maar als ik nou maandag iets eet van wat ik op zondag heb gekookt, dinsdag ook zoiets of uit de vriezer. Dan de woensdag iets makkelijks, want dan ben ik wel thuis maar heb ik heel veel te doen. Dan kan ik donderdag weer iets vers en gezonds maken waar ik vrijdags van eet. Zaterdag iets makkelijks en zondag weer iets gezond en grotere porties voor de komende dagen ook. Lijkt me goed geregeld zo.

Vanmorgen om half vijf, dat zag ik natuurlijk iets later pas, schrok ik me wezenloos! Een grote klap en het geluid van alle kanten op vliegende katten gaf aan dat er weer een of ander vliegend beest ervoor had gezorgd dat ze als gekken overal overheen zijn gevlogen. En ja, dat gaat dan vaak mis. Al mopperend en ondertussen wetend dat het pas half vijf was, loop ik op het geluid af, in de keuken. Ja hoor, een orchidee met pot en al op de grond. Overal van die aarde, wat nogal een troep geeft, natuurlijk. En de elektrische zoutmolen uit elkaar en de pepermolen ook op de grond maar nog aan elkaar. Nou ja, ik moest toch het Himalaya zout weer bijvullen, dan is hij vast los.

Ik zie overal grote ogen angstig naar me kijken, van allerlei plekjes. Een wildvreemde zou zo kunnen denken dat ik ze gigantisch mishandel altijd. Ja, ik loop te mopperen, mag ik? Toch moet ik heel stiekem om ze lachen maar dat laat ik mooi niet merken. Ik ga toch nog maar even liggen hoor. Ik kan nu wel klaar wakker zijn maar ik heb er dan vanavond wel weer last van. Ik was gisteren best vroeg gaan slapen omdat ik de laatste tijd zo laat wakker word. Maar dan moet ik er niet om half vijf al uit gaan. Zo ben ik toch in slaap gevallen en moest ik moeite doen om eruit te komen toen de wekker ging. Drie keer snoozen kostte het me. Ja, drammertjes, nú krijgen jullie wel eten ja.

Ik ben wat gaan schilderen aan de opdrachten en tegen het tussen de middag werd, ben ik hier een Turkse pizza gaan halen, daar had Kim om gevraagd. En toen ben ik eventjes naar haar toe gegaan. Eventjes kijken bij Timo ook gelijk. Ze had me zo’n hilarisch filmpje gestuurd. Hij loopt nu iets rond met die kap maar hij heeft een beetje een afwijking naar links of zo. En dan zit hij steeds ergens met die kap vast en moet Kim hem helpen. En dan loopt ie weer drie stappen en zit hij weer achter iets anders vast. Alsof hij het erom deed, zo grappig. Zijn pootje onderop was erg vies en hij probeert het steeds te wassen door zijn kap heen. Nu probeert Kim het heel voorzichtig een beetje voor hem te doen met een zacht doekje en gekookt water.

Morgenmiddag mag die kap eraf en krijgt hij niet gelijk die vieze rotzooi binnen. Want het staat wel vast dat hij dat schoon wil krijgen. Katten houden echt niet van vieze pootjes! Het is ook hard en ze gaat het lekker insmeren met kokosolie. Ik wist niet dat dit zulk geweldig spul was voor katten ook. Kokosolie is niet alleen heel gezond voor mensen maar dus ook voor katten. Het verlicht bij huid- en gewrichtsproblemen en beschermt tegen parasieten zoals vlooien en teken. Alleen houden ze vaak niet van de geur maar dan kan je ook gewoon die op milde wijze ontgeurde kokosolie kopen, als het maar goede kwaliteit is.

Het is zelfs heel goed tegen mijten en vlooien en zelfs teken! De vetzuren in kokosolie vernietigen de pantsers van mijten en vlooien. De parasieten sterven onmiddellijk en kunnen dan gemakkelijk worden uitgekamd. Kokosolie kan ook preventief beschermen bij katten: insecten verafschuwen de geur van vetzuren, het heeft een zeer onaangenaam effect op hen. Groot voordeel: de parasieten blijven voortaan weg van je kat. Voor effectieve preventie tegen mijten en vlooien moet de vacht regelmatig worden behandeld. Dit is vooral van belang voor katten die vrij buiten mogen lopen. Masseer hiervoor drie keer per week de vacht van je kat in met een hoeveelheid kokosolie ter grootte van een erwt. Je hebt dus maar heel weinig nodig.. Als de kat de olie oplikt, is dat volkomen ongevaarlijk (als je goede biologische kokosolie neemt) – het effect is zelfs nog beter als de kat de olie ook via haar maagdarmkanaal opneemt.

Heeft jouw kat last van oormijten? Met een beetje vloeibare kokosolie op een doek kun je de oren van je kat zachtjes schoonmaken. Het is belangrijk om dit meerdere keren te herhalen. Bij de eerste toepassing sterven de mijten en dan haal je ze daarna met een doekje met een beetje kokosolie uit de gehoorgang. Let op: gebruik altijd een stoffen katoenen doekje. Bij een papieren zakdoekje kunnen makkelijk papierresten in de gehoorgang achterblijven. Je moet het maar weten allemaal zeg! Zo is het ook goed voor wondgenezing en krijgen ze er een enorm glanzende vacht van. Maar, zoals al gezegd, je hebt maar een heel klein beetje nodig. Voor buitenkatten is het ook goede pootverzorging voor in de winter.

Lijdt je kat aan een reumatische aandoening, zoals artrose? Dan is kokosolie een natuurlijke behandeling die je kunt gebruiken om het te verlichten. De vetzuren in kokosolie doden micro-organismen. Deze zijn vaak de trigger voor reumatische aandoeningen. Een remedie met kokosolie geeft het beste effect, als het meerdere keren per week wordt gedaan. Nogmaals, het is voldoende om een ​ hoeveelheid ter grootte van een erwt door de voeding te mengen. Het positieve effect van kokosolie op de huid is ook bij katten zeer goed merkbaar. Als je kat last heeft van een droge huid en roos dan helpt regelmatig masseren van de huid met een beetje kokosolie om roos te voorkomen. En als je kat zichzelf wast krijgt ze kokosolie ook binnen en verdeelt de olie over het lichaam.

Vooral oudere katten reageren verrassend positief op het regelmatig gebruik van biologische kokosolie. Als je elke dag wat kokosolie in het eten mengt, dan versterk je het immuunsysteem duurzaam. Kokosolie voor katten schijnt als vet ook te helpen bij het uitbraken van haarballen. Door het vet blijven haarballen minder snel steken en komen makkelijker naar buiten. Hoewel kokosolie in kleine hoeveelheden zeer gezond is voor een kat moet je de kat ook niet te veel kokosolie geven. Want het is wel een vet waar katten ook dik van kunnen worden. Als je kat een ziekte heeft zoals diabetes of medicijnen gebruikt overleg dan altijd eerst met dierenarts voordat je de kat kokosolie gaat geven.

Gebruik bij voorkeur biologische nativ kokosolie van een goed, betrouwbaar merk. Let op: bij goedkopere merken kokosolie wordt vaak gesjoemeld met de kwaliteit en worden ook andere, minderwaardige vetten toegevoegd.  Vinden je katten de kokosgeur niet lekker neem dan een kokosolie die op zeer milde wijze ontgeurd is zodat alle goede eigenschappen behouden zijn.

Geef ze het beste alleen de kokosolie (nativ of ontgeurd) uit de Aromalifestyle shop omdat je dan 100% zeker weet dat ze een zuiver product krijgen wat goed is voor hun gezondheid. Hoewel niet alle katten houden van de geur van kokos olie zijn er veel katten die wel gek zijn op de geur en smaak van nativ kokosolie. Dus wees niet verbaasd als de kat enthousiast reageert bij het zien van de pot kokosolie.

Wie had dat kunnen weten? Wel een erg lang verhaal gelijk maar wel met goede informatie. Ik ga toch wat van die betere kwaliteit kopen en dan ga ik ze hier alle vier mee insmeren. Lijkt me niet verkeerd. Kijken hoe dat gaat bevallen voor de cits. Als je dan die koddige Rainbow kon zien liggen vandaag, in de hangmand van de krabpaal, dan wil je daar toch alleen maar het allerbeste voor? Vooral als hij dan lui gaat liggen geeuwen. En als je dan in de lag schiet, kijkt hij je toch boos aan! Echt bizar! Oh wat moest ik weer lachen. Gelijk wel hele leuke foto’s om bij deze blog te plaatsen! I ❤Rainbow!

"De waarheid is altijd spannend, dus hanteer haar. Zonder haar is het leven saai.

Origineel: Truth is always exciting. Speak it then. Life is dull without it.
Bron: To my daughters, with love"

Pearl S. Buck - Amerikaans schrijfster en Nobelprijswinnaar literatuur (1938) 1892-1973

Sunshine en Moonlight zijn jarig, vier jaar zijn ze geworden en nog geen enkele keer hebben ze een verjaardag samen kunnen vieren. Iets wat me veel verdriet doet. Al was het die eerste gemiste verjaardag van Sunshine wel die me het meest raakte. Toch, ondanks het al zolang geleden is ondertussen, het blijft pijn doen. Het blijft me raken en dat zal altijd wel zo blijven. Ik zal altijd blijven hopen dat hij ooit een keertje thuiskomt, om die verjaardagen toch een keer met zijn broer te kunnen vieren. Alleen hoe langer het duurt, dat hij weg is, hoe minder de kans daarop wordt. Ook al zijn er dieren die zelfs na 10 jaar of langer hun weg terug vinden, dat percentage is vele malen kleiner dan die van dieren waar je nooit meer iets van hoort.

En daar kan ik nu al voor de 3^e keer over meepraten helaas. Van twee van de drie heb ik dus nooit meer iets gehoord en is die kans ook totaal verdwenen. Zo oud wordt geen enkele kat. Die kans is verkeken nu. Dus dan blijft alleen Sunshine nog over, die kans is er nog steeds en zolang die kans er is, hoe klein ook, blijf ik hopen. Van Mickey en Dizzy heb ik het al lang geaccepteerd, dat ik nooit zal weten wat er met ze gebeurd is. Tenminste, zolang ik rondloop op deze aarde. Ooit weet ik het, want dat vind ik belangrijk genoeg om te willen weten ook. Daarom weet ik ook zeker dat ik dat antwoord ooit zal krijgen. Alleen niet hier, hier blijft het gissen. Dan kan je het maar beter loslaten. Maar de hoop dat Sunshine ooit thuiskomt, zolang dat er in kan zitten, die geef ik nooit op.

Happy Birthday Sunnyboy, ik hou nog steeds evenveel van je, als op de dag dat je verdween. Happy birthday Moonlight, mijn grote zwart/witte liefde, mijn held, mijn maatje! Ik blijf hopen dat je ooit een verjaardag met je zo geliefde broertje mag vieren. Die hoop geef ik nooit op totdat ik zeker weet dat het niet meer mogelijk is of kan zijn. Maar geen seconde eerder! Toen ik laatst bij de dierenarts was, met Timo en Kim, zag ik een schema van hoe oud katten zijn in mensen jaren omgerekend. Dat was wel leuk.

Van honden dacht ik het te weten, zoals we dat vroeger berekenden tenminste. Ook dat is totaal veranderd. Ik doe het fotootje ervan hier erbij. Sunshine en Moonlight worden, volgens hun schema, vandaag 26! Aurora zal in december 33 worden en de heren pubers zijn afgelopen 1 april 13 geworden. Zo, dat verklaart wel heel veel! Pubers! Ik zal blij zijn als ze volgende 1 april 20 worden, jong volwassenen. Alles beter dan pubers! Alhoewel, van de week zag ik opeens Moonlight in de bak met speelgoed liggen. Ik schoot in de lach én een foto want ik dacht; ah, hij lijkt op mij.

Ik deed dat vroeger ook. Kwamen er kindjes op visite en pakte ik alles wat zij pakten van mijn speelgoed weer af en dan zat ik uiteindelijk helemaal in een berg met speelgoed. Mijn moeder bleef dat tot haar dood toe vertellen, dat ik alles dan probeerde vast te houden en zei ‘isse Ria!’. Ik heb een goed excuus, ik was twee en heb ondertussen heus wel leren delen. Soms in mijn eigen nadeel zelfs. Dit voor mijn eigen verdediging natuurlijk. Moonlight lag ook zo te kijken, ‘isse Moonlight!’. Ik moest daar direct aan denken toen ik hem zo zag liggen. Heerlijkheid!

Ik had vandaag naar Vlaardingen willen gaan maar ik vind het geen lekker weer. Aangezien het, zeggen ze toch, einde van de week wat beter gaat worden, ga ik daar ergens maar een keertje. Ik zie het nog wel. Heb ik opeens vandaag helemaal open. Ik ga lekker schilderen. Nog genoeg te doen en af te maken. Daar ga ik maar even aan beginnen. Heerlijk, zo’n gegeven dagje. Ik zat mezelf gisteren namelijk toch weer op te jagen. Dat heb ik de laatste dagen toch wel sterk. Eergisteren sprong er dan ook opeens weer iets in de kramp. Dat had ik totaal niet meer verwacht. Teken dat ik iets niet goed doe en ik voel me inderdaad een beetje opgejaagd. Door mezelf hoor, ik ben zo’n domoor wel.

Hoe leer ik dat nou toch af? Gewoon het feit hoe ik de laatste dagen doorbreng, vind ik dan weer niet goed. En eerlijk hoor, ik doe echt best wel genoeg. En als ik niet met schoonmaken of opruimen bezig ben, dan ben ik wel aan het schilderen of wat dan ook. Wat is daar nou lui aan? Toch vind ik dat dan. Volgens mij wordt het gewoon weer tijd dat ik regelmaat krijg en een doel. En dat is het misschien gewoon. Maar dan moet ik wel even ophouden om mezelf nu zo op te jagen, dat de krampen weer gaan opspelen. Dat is natuurlijk van de gekke!

Eergisteren begon het al bij het naar het toilet lopen in de avond. Ik kon nog net voorkomen dat er zo’n hele zware zweepslag door mijn kuit zou schieten. Wel bleef dat de rest van de avond heel gevoelig. En toen ik ging liggen om te gaan slapen, begon het op mijn wreef te trekken. Het deed ook pijn en ik weet uit ervaring dat dit de voorloper is van die zenuwpijnen. Het was heel lang geleden dat ik dit heb gevoeld en ik schrok ervan. Dan ben ik toch, zonder dat ik het weer eens door heb, flink over mijn eigen grenzen heen gegaan. En dat zou wel eens kunnen als ik zo terugkijk naar de laatste paar weken. Dat ‘moeten’ wat ik mezelf opleg, dat moet ik toch echt eens laten. Hoe tegenstrijdig dat ook klinkt.

Het is zo simpel. De uitdaging van vandaag is de uitdaging van morgen niet. Elke dag is uniek en ik moet het gewoon dag voor dag gaan nemen. Natuurlijk met een soort van planning. Want ik zal krap in de tijd komen te zitten het komende jaar. Dat is dus niet verkeerd. Maar ik moet het niet overdrijven. Maandag heb je school, kom je thuis, dan ga je met de katten knuffelen en eten maken, meer niet. Klaar. Dan heb je genoeg gedaan en er ‘moet’ dan gewoon niets meer. Ja, voor jezelf en je katten zorgen.

Zo moet ik het dagelijks oppakken. Dinsdags en vrijdags heb ik stage, lange dagen, vermoeiende dagen en dan geldt dat van de maandag nog sterker. Dat is meer dan genoeg. De woensdag en donderdag zijn webinar, leren en poetsdagen. Die kan ik helemaal zelf indelen. Ik moet dan eerst weten hoeveel ik moet leren en stampen. Hoe veel van die tijd heb ik daarvoor nodig? En daar moet ik dan een goeie verdeling in gaan maken. Volgens mij leer je beter nooit langer dan twee uur achter elkaar. Daarna ben je je focus kwijt. Dus kan je daar mooi een beetje in afwisselen, leren, schilderen, schrijven. Op woensdag en zaterdag in alle vroegte heerlijk het hele huis doen. Op zaterdag de was erbij.

Tussendoor de boel de boel laten, tenzij er iets enorm in het oog springt. Ik hou wel van schoon en opgeruimd. Maar voor nu is het nog niet zover. Waarom kan ik daar nou niet van genieten en moet ik mezelf zo opjagen? Dat is toch dom?! Heel irritant van mezelf. Ik wil geen krampen, ik wil niet over mijn eigen grenzen gaan, ik wil gewoon lekker mijn gang gaan. Meer niet. Ik heb geprobeerd om het zonder die lijstjes te doen maar daar gedij ik niet zo op. Dan ga ik helemaal jagen. Zoals ik ze vroeger vol propte, probeer ik nu juist een goede verdeling te maken. En toch moet ik, met lijstje en al, het dag voor dag gaan leren te nemen. Alles komt en alles gaat, en ook dit jaar zal, waarschijnlijk sneller dan ik kan denken, ook voorbij gaan.

Wat wil ik volgend jaar rond deze tijd bereikt hebben? Dat ik vol zelfvertrouwen sta in het deel,  wat nog gaat komen aan examens. Dat ik al de examens en deelexamens, die al geweest zijn, met vlag en wimpel gehaald heb. En dat ik er veel plezier in vind, in wat ik aan het doen ben en nog zal gaan doen. Dat de katten helemaal goed gewend zijn aan de totaal veranderde dagen en mijn afwezigheid en dat ze elkaar niet steeds aanvallen en lelijk doen. Dat het juist geholpen heeft met hoe ze met elkaar omgaan. Als het goed is, heb ik dan in augustus het diploma én de baan en wordt dat een baan waar ik kan blijven. Zo niet, ook geen man overboord hoor, dan zoek ik wel verder. Genoeg keuze voor mij, voor de apothekers een stuk minder. Dat komt wel goed.

Dan het liefst voor 32 uur, met een salaris waar ik niet tekort kom wat mijn vaste lasten betreft en waar ik zelfs ook nog boodschappen van kan halen. Dan moeten de katten me nog een dagje extra missen maar dat zal dan niet zo’n probleem meer zijn. Daar zijn ze dan wel aan gewend. Wie weet kan ik zo ook verhuizen richting meer groen en rust. Met een mooie afgezette en veilige tuin voor de cits en mij. Maar dat moet wel even wachten tot na de studie, als er weer rust is in de tent. De woensdag vrij voor thuis en als mooie onderbreking van de werkwerk.  Dat lijkt me het meest ideaal. Dat hou ik dan zeker nog jaren en jaren vol, tot mijn pensioen. En als ik kijk naar hoe snel de afgelopen 10 jaar voorbij zijn gevlogen, dan ben ik daar ook zo. Zo snel als er opeens weer een 4^e enkelzijdige verjaardag is voor Moonlight! I ❤Moonlight and Sunshine!

"De mens is geboren om te leven, niet om zich op het leven voor te bereiden."

Boris Pasternak - Russisch schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1958) 1890-1960

Mijn nicht heb ik ook weer blij gemaakt, van de week. Zij heeft haar hond Steffie, een Whippet, moeten laten inslapen eind maart. Het zat er al een tijdje aan te komen. Stef was al behoorlijk op leeftijd en helaas, dan weet je het al, als baasjes. Niet egoïstisch en kostte wat kost in leven willen houden, verlos het diertje dan uit zijn lijden. Volgens Jozef Rulof kan dat ook helemaal geen kwaad. Dieren hebben geen duister in zich en geen oorzaak en gevolg, die zijn direct los en gaan verder in hun evolutie. En daar help je ze dan een handje bij en zo verzacht je ook hun lijden, wat zeker niet nodig is. Of je dit nu wel of niet weet, pijnlijk blijft het toch.

Als je alleen al kijkt hoeveel Kim niet voor haar diertjes over heeft, en ik vlak mezelf niet uit. Ik ken nog een paar van die grote dieren liefhebbers in mijn leven. Ja, soort zoekt soort ook op dat gebied. Ik zou niet bevriend kunnen zijn met iemand die zegt niet van dieren te houden. Ik had zo’n collega, die echt niks had met dieren. Dan neem ik toch altijd een klein beetje afstand. Dan klopt er nog iets niet helemaal aan je gevoel. Want daar zit het in. We groeien allemaal, in licht, in liefde. Hoe kan ik dat nou even snel uitleggen? Want dat begrijp je het ook direct. Neem dan ook even van me aan dat reïncarnatie geen fabeltje is maar een kosmische wet. Of dacht je dat je alles kon leren en worden in dat ene leven waar je je nu bewust van bent?

Zeg dat je allereerste leven, ongeacht waar dat was, je op 0 stond. De 0 aan trilling, licht, liefde of goedheid. In elk geval op 0. Volgend leven zit je op 50, omdat je dingen geleerd hebt. Misschien niet bewust maar toch heb je iets geleerd. En zo groeit je nummer als maar hoger en hoger. Elk leven komt er 50 bij. Maar terwijl jij bijvoorbeeld al op 3.200.391 zit, word er nog ergens een aantal levens geboren op 0. Dat verschil is natuurlijk enorm! Ik bedoel dan het verschil in hoe jij dingen ervaart ten opzichte van die op 0 zit of zelfs op 1.000. Jij zat ook ooit op die 1.000 maar dat weet je niet bewust meer, hier op aarde dan. Je moest er wel doorheen, net zo goed. Maar ooit was je daar ook, laat dat even duidelijk zijn.

Hoe hoger je getal, hoe mooier je van binnen wordt. We zijn allemaal laag geweest, en dat bedoel ik niet als negatief, alleen maar als getal. En hoe lager hoe minder gevoel, begrip en liefde, al dat soort dingen. Want dat groeit elk leven weer. En je eerste grote liefde ben jij zelf, want daarvoor ben je zelfs over lijken gegaan ooit. Walste je zo over anderen heen om te krijgen wat jij wilde. En dat ging heel ver. Dat kun je je nu misschien helemaal niet voorstellen van jezelf maar toch is dat zo en het mooie is, het geldt voor ons allemaal. Dus je hoeft je nergens voor te schamen, zelfs degenen met de aller aller hoogste nummers, zijn ooit lage nummers geweest.

We zitten nu, hier op aarde, met allerlei nummers door elkaar. Dat maakt het ook zo lastig hier want mensen met een laag nummer, kunnen doen alsof ze een hoog nummer zijn. Dat zie je niet gelijk hier. Maar ik wil er niet alles over gaan uitleggen, ik had het over dieren. Op een bepaald nummer, ga je beginnen meer liefde te voelen dan voor jezelf, en die jij uitkiest om ook van te houden, zoals je eigen kind, partner of zo, maar dan wel zo dat de liefde voor je zelf toch nog wel het hoogste staat. Maar om dat gevoel groter te maken, begin je van dieren te houden. Soms kan dat zelfs doorslaan, en hou je té veel van je dier, wat voor beiden niet goed is. Maar het is verder te veel om even in een blogje uit te leggen. Alleen heb je zo hoop ik een beetje een idee.

Hoe hoger je komt, hoe groter je liefde, licht, begrip, gevoel, zal worden en je krijgt al die dingen steeds meer in balans. Dus als iemand zegt, niet van dieren te houden, zoals ik al eerder zei, dan zorg ik dat ik daar niet veel mee van doen hoef te hebben. Kijk, ik kijk er niet op neer of zo, helemaal niet want ooit zat ik daar ook. Alleen weet ik nu dat zo’n iemand toch een andere beleving heeft van de wereld, veel minder gevoel bezit. Daar kan ik beter afstand van nemen, want we zitten teveel uit elkaar, qua getallen. Dat wordt nooit wat en je kan er alleen maar door gekwetst worden. Ooit, als die persoon weer een stuk hoger is in gevoel, kan je er wat mee. Dan ben jij ook wel weer veel hoger maar dat snapt die persoon dan ook weer en wil dan best van jou leren. Zo werkt het een beetje. In verhouding met de hoogste nummers die ook mens zijn, al is het niet meer hier, zijn de hoogste getallen hier op deze aarde nog maar kleine getalletjes hoor.

Je kan het zien als één heel leven hier. De ene is nog maar net geboren, de anders is al bijna aan het overgaan toe. Allemaal evenveel waard alleen de ene moet nog alles leren en de ander weet al bijna alles. Dat is het eigenlijk. Geef je een kleuter die nog niet eens kan lezen of rekenen een wiskundeboek van de middelbare school, dan snapt die daar toch geen ene jota van? En dat is toch ook heel logisch? Zo is het dus ook met hoe ver wij allemaal zijn op ons pad. Meer is het niet, geen enkel mens is meer of minder waard dan de ander, ze zijn hooguit een stuk verder of juist een stuk minder ver op het zelfde pad. Dat is het eigenlijk, niet meer en niet minder. 

Goh, hoe dat toch opeens tevoorschijn komt zo af en toe. Ik wilde het dus hebben over waarom ik mijn nicht heb blij gemaakt. Zij had iets voor mij gedaan en ik dacht, ik weet wat, ik maak een schilderij van Steffie voor haar. Dan kan ik mijn ‘dieren op het doek krijgen skills’ weer opfrissen en heeft zij een mooi schilderij van haar lieverd. En ik vroeg aan haar wat foto’s. Ik koos er eentje uit en ik begon aan een schilderij. Ik had het ooit ergens gezien, met zo’n trap naar de hemel en een regenboog. Ze zeggen toch altijd dat de dieren naar de regenboogbrug gaan? Dat wilde ik schilderen. Toen ik halverwege was, steeds tussendoor een beetje aan werkend, vond ik het wel heftig. Misschien niet iets dat iedereen in de huiskamer zou willen hangen.

Alsof mijn nichtje dat gehoord had, stuurde ze opeens weer een hele leuke foto van Steffie. Ze miste haar zo, liet ze me even weten. Goh, wat een leuke foto, dacht ik, lekker eigenwijs koppie daar. Opeens dacht ik dat ik die wilde gebruiken op een kandelaar. Op de kandelaar staat haar naam en geboorte- en sterfdatum en ook: And over the rainbowbridge you went, we always knew you were heaven sent. Zo brengt dat de kandelaar en het doek weer samen, dacht ik. Dan kan ze de kandelaar beneden zetten en het doek boven hangen. Dat is meer privé zeg maar. Of ze hangt hem wel beneden, dat maakt mij niet uit. Ik wilde gewoon die foto ook schilderen. Toen ik vrijdag vroeg wanneer ze thuis was, ging ze toevallig de volgende dag op vakantie. Ze begreep natuurlijk dat ik klaar was en nu moest ze twee volle weken wachten! Nou ja, dat is ook niet leuk zo! Dus ik heb haar maar even de foto’s gestuurd.

Natuurlijk, net als met alles wat ik maak, op de foto is het niet zo mooi als in het echt. Maar goed, ze heeft in elk geval een beeld. Ze begon gelijk een potje te janken, zoals ze het zelf zei. Ze is er zo erg blij mee! Het is dan ook best wel gelukt om Steffie’s persoonlijkheid te vangen in wat ik gemaakt heb, al zeg ik het zelf. Ik had er ook een foto van geplaatst in een art groep met artiesten waar ik in zit, die op glas schilderen. En nu ben ik daar ‘featured artist’ geworden ermee. Dan wordt er een maandlang jouw foto met jouw kunstwerk als achtergrond foto gebruikt van de groep. Dat vond ik ook best een eer. Dat andere artiesten mij ook zo zien, is een groot compliment. Dus nichtje blij, ik blij en Steffie vereeuwigd. Mooi geregeld! Ik ❤ schilderen!

Timo update: Die arme Timo is een klein beetje depressief. In plaats van langs de dierenarts te moeten gaan, mag Kim een foto sturen van hoe het gaat met zijn pootje. Dit zal bepalen wanneer de kap eraf mag. Hij vindt het in elk geval vreselijk! Hij is wel wat verdoofd, zodat hij veel slaapt. Zoals hij ligt, op zijn kussentje met zijn koppie. Ahhh! Ik zal echt blij voor hem zijn, als hij straks overal vanaf is. Dat hij lekker echt kan beginnen met opknappen. Kim stuurde me een foto van het teentje, toen hij net van de dierenarts kwam en eentje van vandaag, een dag later. Bizar zo snel hij aan het genezen is. Ze gaat dan ook morgen al een foto sturen. Hopelijk mag dan de kraag af. Voor iedereen stukken beter en kan ze zijn verdoving af gaan bouwen, zodat hij niet in ene keer moet afkicken. En wordt hij langzaam maar zeker de Timo die hij was, min een teentje dan, niet zo heel erg hoor! Komt helemaal goed met onze Timo.