Gisteren had ik echt wel een klein beetje teveel gedaan, dus vandaag echt een rustig dagje ervan maken. Dat lukt tot nu toe best aardig. Het is al na enen en ik heb nog niet zoveel gedaan. Ja, oké, de keuken is opgeruimd. Twee grote dozen Zooplus zijn weer efficiënt uitgepakt en weggezet. Ik heb een heerlijke lange douche gepakt. Dit keer maar even niet aan het milieu gedacht maar aan mezelf. Dat mag bij tijd en wijle best. Daar geniet ik dan extra van want meestal ben ik van de snelle. Vandaag gaat er helemaal niets snel en dat is dan ook niet de bedoeling.

Ik voelde het gisteren wel, en dat is dan een zwaardere vermoeidheid dan normaal. En dan weet ik het wel, even een tandje minder, anders krijg je straf. En dat wil ik natuurlijk niet! Ik heb wel genoeg straf gehad, ik wil maar één ding en dat is het vermijden van alles wat bij die straf hoort. Ik heb al zolang geen terugval meer gehad en die wil ik ook nooit meer hebben. Daarom luister ik nu wel een stuk beter. Ik denk ook wel dat het zo dan ook de bedoeling is geweest. Mij moet je wel met grof geschut aanpakken, want ik ben een heel klein beetje ietsiepietsie eigenwijs. En wie weet dat beter dan mijn eigen lijf! Vandaar het grove geschut elke keer.

Ik heb vanmorgen zo ontzettend gelachen, om mezelf weer ja. Erg hè. Dit keer niet om één van mijn eigen flauwe grappen maar gewoon om wat er gebeurde. Ik liep lekker te keutelen, een beetje opruimen, een beetje niks, gewoon lekker. En ik dacht nog, ‘oh ja, die kisten staan nog in de auto, zou ik die zo in pyjama kunnen halen?’ Op zich niet zo raar hoor, ik slaap in een T-shirt en legging nu. Ik zou zo wel even in de spiegel kijken of ik er voor die tien seconden van de deur naar de auto en weer terug, mee door kon. Ik ging afwassen even, in de keuken. Het is hier binnen heerlijk maar buiten is het met vlagen wel fris.

De balkondeur is natuurlijk nog wel open maar nu op een kier. Zo krijg ik geen last van gillende katten en word ik niet boos omdat zo niet steeds heen en weer moet. Slim. Ik voel opeens een vlaagje wind over mijn billen gaan. Oh? Dat is raar?! Ik voel aan mijn achterwerk en is dus de hele achternaad van mijn legging los gegaan. Ja, oké, het was al geen dure en hij zat al los met al zijn steken. Ik heb er alleen helemaal niets van gevoeld of zo. Tot het windje over de wangetjes. Nou, zeg maar wangen hoor. Stel je voor dat ik zo naar beneden was gelopen! Het idee alleen al krijg ik de slappe lach van! Gelukkig dat die balkondeur open stond, niet voor niets. Dat blijkt wel weer! Ach, we moeten allemaal eens een keer met de billen bloot, toch?

Ik zag van de week op LinkedIn toch iets voorbij komen! Ik denk dat ik de juiste richting heb gekozen, qua studie. Ik ben dit bedrijf ook gelijk gaan volgen, je weet maar nooit. Ze zochten namelijk apothekersassistenten voor in de Cariben. Oh ja joh?! Oké dan. Dat lijkt me ook niet verkeerd om daar te werken, op je ouwe dag. Tenminste, dat zeg ik nu wel maar eh, of dat ook zo is, dat weet ik natuurlijk niet. Tropische temperaturen, maar wel easy going tempo overal. Die zouden zich rot schrikken van een Rotterdamse niet lullen maar poetsen mentaliteit! Ik zou binnen een week doen wat ze normaal in een maandje of twee doen. Dat zou pas schrikken zijn! En even de praktische dingen, er moeten wel minstens vier katten mee. Heb je daar direct woonruimte en hoe werkt zoiets? Ook met je pensionering?

Kijk als je twintig bent, dan denk je daar niet zo over na. Op mijn leeftijd dus wel. Ik moet het maar in Nederland blijven zoeken. Ik kan altijd nog richting Brabant gaan, straks met diploma. En dan heb je nog die praktische vragen. Want je hebt altijd een proeftijd, of een half jaar contract of zo. En als je dan helemaal verhuist, en je krijgt je contract niet verlengd, dan zit je toch mooi? Of niet mooi dus. Ik wil altijd alles al geregeld hebben dus dat wordt dan lastig. Als ik nou even de postcodeloterij win, dan koop ik er gewoon een huisje, met winkelruimte.

Dan ga ik leven van mijn rente en lekker alleen maar schilderen voor in het winkeltje. Atelier eraan vast. Soort voor, tussen achter, als in wonen, atelier, winkel. Tuin helemaal veilig voor kattenkindjes, glazen wand tussen winkel en atelier. Komen er klanten, dan zie ik dat en ga ik er naartoe. Oh ik zou het zo weten! Even afwachten maar. Is het heel druk, dan iemand om in de winkel te helpen terwijl ik door werk. Ook leuk! Ah, alleen al het fantaseren daarover, vind ik al leuk! Wie weet, ooit? Wel zorgen voor goeie leggings, dat lijkt me wel duidelijk.

Ik heb het UWV ook nog even gemaild, hoe het nou zit met stagevergoeding. Het is een habbekrats hoor, ik geloof iets van 12 euro per dag of zo. Ik wil alleen weten of ik dat in moet vullen als inkomsten. Lijkt me belachelijk want ik ben alleen aan reiskosten al meer kwijt maar goed. Je weet hoe ze daar zijn bij dat soort instanties. Ik ben benieuwd! Ik heb nog niets besproken en in augustus is het geen officiële stage, dan krijg ik misschien wel helemaal niets vergoed? Geen idee, het zal zich nog wel wijzen allemaal. Maar ik moet wel weten of ik dat wel of niet moet doorgeven. Hij zal het vandaag of morgen wel beantwoorden.

Gisteren had Rainbow zo’n enorm grote bromvlieg te pakken. Jakkes! Hij was ermee aan het spelen en het beest kon volgens mij niet meer vliegen. Het grappige is dat Rainbow het dan ook een beetje griezelig vindt. Dat zie ik aan de rillingen die over zijn ruggetje lopen. Dat vind ik echt hilarisch! Ik hou er niet van iets dood te maken, of het nou een blaadje is of een vlieg, ik vind het naar. Maar goed, dit vond ik ook zielig. Ik roep hard ‘happy evolution day!’en ik trap, toch nog voorzichtig, op de vlieg. Krak, hoor ik en nu ril ik. Gatsie! Rainbow is er blij mee, die gaat hem gelijk op zitten eten.

Hoe smerig is het gekraak en gekauw wel niet, hier onder het bureau! Ik griezel er gewoon van! Voor de katten zijn het dan ook helemaal geen vliegen, het zijn luchtsnoepjes. Die vangen ze graag en dan eten ze die beesten ook echt op alsof het rozijntjes zijn. De horror! Ik heb in ieder geval nooit zo heel lang last van vliegen in huis. Heel vaak halen ze niet eens de woonkamer, als Moonlight in de buurt is. Die is dan ook de grootste vliegen jager, als een ninja maait hij ze uit de lucht, soms meters hoog springend. Wel mooi om te zien en soms schrik je je helemaal te barsten. Voor hen is het groot vermaak. Ik wou alleen dat ze onderscheid konden maken in wespen en vliegen. Helaas krijg ik ze dat niet bijgeleerd.

Ik zag een paar dagen geleden een foto voorbij komen, uit 2013. Dat ik zo van mijn uitzicht hou, stond erbij. Eh… Uitzicht? Het is nu zes jaar later en het kleine boompje dat hier voor de deur stond, toen ik hier kwam wonen in 2006, is uitgegroeid tot een flinkerd! Jeetje zeg, ik héb niet eens uitzicht meer. Ik zie alleen maar boom. Boom met takken. Ik heb even uit hetzelfde raam, vanaf hetzelfde plekje een foto genomen. Wat een bizar verschil. Ja ja, kleine boompjes worden groot. Ik zie nu niets meer maar aan de andere kant wordt er de hele dag naar me gezwaaid. Ik vind het niet zo erg, de boom zit vol vogeltjes ook altijd. Leuk kijken voor de cits en mooi zingen voor mij, beter kan ik het niet wensen! I ❤ trees!

"Binnen het domein van de gevoelens is er geen verschil tussen het werkelijke en het denkbeeldige.

Origineel: Dans le domaine des sentiments, le réel ne se distingue pas de l'imaginaire.
Bron: Les faux-monnayeurs (1926)"

André Gide - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1947) 1869-1951

Het was een hele tijd geleden en het is een lange tijd goed gegaan. Maar vandaag heb ik blijkbaar toch weer eventjes net iets teveel gedaan. Ik moet natuurlijk wel wat dingen uitproberen. Straks eerst een maand alleen stage erbij, dan school erbij en studeren. Dan heb ik heel weinig vrije tijd over en dan zal ik ook zoveel mogelijk op ene dag moeten doen. Ik heb al een hele planning gemaakt natuurlijk. Dan moet ik op woensdag in de vroege ochtend de boel doen hier en op zaterdag. Moest er iets tussendoor gebeuren, dan zullen dat alleen maar kleine dingetjes zijn. Voor het vele haar moet ik tussendoor maar even een swiffer of zo door het huis halen.

Wat verharen ze opeens vreselijk! Echt niet te doen. Ik heb vanmorgen dus de boel hier gedaan, ik ben alvast aan die dagen gaan beginnen, kan ik er even inkomen. Na bijna twee uur echt intensief stofzuigen, had ik dat ding net weggezet, zag ik weer een paar van die wolken met haar over de grond gaan. Nou zeg, waar kan dat nou weer vandaan komen? Volgens mij had ik toch echt elk hoekje en gaatje gehad, elke mandje en elke krabpaal of -ton. Niets had ik overgeslagen en het zweet liep van mijn rug. Om gek van te worden! Normaal al veel haar over de vloer met vier katten maar nu, er is niet tegenaan te werken.

Na de boel weer schoon was, snel wassen en aankleden. Naar de Action geracet en daar leek het wel gratis. En ik ben nog steeds niet op mijn best in drukke winkels, echt niet. Vreselijk vind ik dat. Eer ik ook alles had wat ik op mijn lijstje had staan, duurde wel even. Ik had ook graag twee bloempotten meegenomen maar helaas, niet gevonden. Ja eentje die een kilo of 20 woog, voor mijn gevoel dan. Daar had ik geen zin in. Te zwaar. Die moeten van de week maar ergens anders gezocht worden dan. Ik zal nog eerst wel even op de zolder kijken. Ik weet niet zeker of daar alles al op was, aan bloempotten. De stekkies zijn gaan wortelen en die wil ik dus oppotten. Nou ja, komt nog wel dan.

Snel wat bij de AH gehaald ook, dan kan ik de parkeerkaart laten scannen en ik had dit toch nodig. Scheelt weer anderhalve euro parkeren. Ik let wel op de kleintjes hoor, als het maar geen kindjes zijn. Die tijd heb ik gehad. Snel doorrijden en gelijk even tanken. Er had weer een grote schijtlijster mijn auto bezocht, schijtziek word ik van die beesten. Bah. Dit ook maar even van de voorruit gesopt. Dat scheelt weer. Met een volle tank door naar de parkeergarage bij de Baumannlaan. Daar moest ik een pakket op de post doen. De vaas die ik gisteren had afgemaakt was al snel weg. Toen naar de Lidl, ook daar nog wat dingen gehaald. Voor Kim had ik ook boodschappen meegenomen gelijk.

Eindelijk kon ik richting Kim. Helaas wel precies op het verkeerde tijdstip. Kim woont tussen een aantal scholen in en het was én woensdag én precies de tijd dat ze allemaal uitgingen, die scholen. Diepe, diepe zucht.  Het stond afgeladen vol met auto’s overal. Ik had zware dingen en zo geen zin om een heel stuk daarmee te moeten sjouwen. Ik had gelukkig niet zo heel ver nog net een plekje. Er stond een hele sliert auto’s achter me te toeteren, ja sorry hoor, even parkeren. Rustig aan allemaal! Gek geworden? Zelf zouden ze er maling aan hebben maar voor een ander kunnen ze het geduld niet opbrengen. Nou, ik word er niet warm of koud van. Ze wachten maar even netjes.

Half uitgeput kwam ik bij Kim aan. Gelukkig heeft zij heerlijke koffie en daar kom je dan ook wel weer even van bij. Die Timo, het is echt een held hoor. Hij hoorde mij en toen was het niet leuk meer om in de bench te liggen. Hij mocht er even uit. De boef houdt Kim wel bezig hoor. Hij gaat ook steeds beter lopen met die gipspoot. Het is net een Duitser. Ik kan het niet helpen maar hoe sneller hij gaat lopen, hoe grappiger het is om te zien. Ik lag dubbel en hij keek me boos aan. De scheet! Toen heb ik bij Kim even haar schoenenrek aan de deur geschroefd. Dat scheelt haar heel veel frustratie.

Toen moest ik toch echt weer gaan, al was ik hartstikke moe nog. Er zouden twee pakketten van Zooplus bezorgd worden. Om twee uur was ik weer thuis, een half uur voor de vroegste bezorgtijd. Ze zijn pas rond 17u15 geweest maar goed, dat kan je nooit van te voren weten. Ik heb nog een enorme bende in de keuken, van de spullen die ik gekocht heb. Alles staat er nog, alleen wat in de ijskast moest heb ik in de ijskast gezet. Ik heb drinken gepakt, alles verder zo laten staan en ben op de bank geploft. Ik was te vermoeid om te kunnen dutten. En in het begin liep Moonlight moeilijk te doen. Die wilde ‘borstelen’ en dan gaat hij altijd de borstel aanwijzen, hard mauwen en naar mij kijken. Dit kan hij heel lang volhouden. Maar ik was té moe en had geen puf om rechtop te gaan zitten om die borstel te pakken. Wij zijn een gesprek aan gegaan, want ik wilde dat hij gewoon bij me kwam liggen. Uiteindelijk heb ik deze keer gewonnen. Heerlijk kwam hij tegen me aan liggen. Zo hebben we allebei even rust gekregen.

Tot Skylar ons zag liggen en erbij wilde komen. Mijn zijn grote kalven lijf, kwam hij bovenop Moonlight liggen. Daarna ging hij weer draaien en kwam hij bovenop mij liggen. Hij heeft van die zware prikpoten en als hij dan ligt, dan zet hij zijn nagels in mijn lijf. Au. Maar hij spint dan zo hard en wil harde kussen op zijn koppie. Oh dat is toch zo lief! Daarna weer op Moonlight klimmen en die goedzak blijft dan gewoon liggen. Na veel draaien kwam Skylar zo te liggen, dat hij naast Moonlight kwam. Ik keek opzij en het leek net alsof Moonlight een gezicht trok zo van, wat een eikel. Ik kwam niet meer bij.

Toch ging Skylar heerlijk zijn broer wassen. Af en toe herhaalde zich het allemaal even. Ik heb er foto’s van liggen maken en heb me er enorm mee geamuseerd. Of ik uitgerust ben, nou nee, dat niet maar het was wel even leuk zo. Ik wilde wel naar de pc en ik moest ook best wel plassen maar ja, als je dat zo lief ziet liggen. Uiteindelijk, net toen ik dacht dat ik het echt niet meer op kon houden, ging Moonlight eraf en even later Skylar ook Hè hè, ik kon plassen. Vlak daarna ging dus de bel, en heb ik nu weer twee dozen bij de troep in de keuken. Ik moet het kattenvoer weer organiseren en de potten met brokjes moet ik weer bijvullen. Ik heb nog wel even werk voor het weer opgeruimd is in de keuken.

Dat ga ik zo meteen doen, zodra mijn blog is geplaatst. Eerst natuurlijk de jongens eten geven, en het meisje uiteraard ook. Die ligt al de hele middag in de witte krabpaal, dat heeft ze al heel lang niet meer gedaan. Nou ja, ook goed natuurlijk. Alleen een witte kat in een witte krabpaal, het duurde wel even voor ik het zag. Ter mijner verdediging, ze lag wel helemaal bovenin hoor. Daarna ga ik even kijken of ik wat te eten ga klaar maken nog, of dat ik iets makkelijks doe. Dat weet ik nog niet. Ligt er maar net aan hoe straks mijn pet staat, als alles daar weer netjes is. Dan wil ik het misschien heel even netjes houden. Morgen weer een dag! Ik doe de foto’s van de twee kroelers hierbij, let vooral op dat ‘bekkie’ van Moonlight, heerlijk!

"Arbeid is iets onnatuurlijks, luiheid is goddelijk."

Anatole France - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924

Ik heb best een hele leuke ochtend gehad. Lekker vroeg op, zoals altijd, al ben ik de laatste dagen weer raar diep aan het slapen in de ochtend. Rond een uurtje of negen, jongens gegeten en ik koffie en ontbijt gehad, ben ik me gaan aankleden. Ik wilde met het OV naar de school waar ik straks naartoe zal moeten elke maandag, voor een jaar lang. Ik had al uitgevogeld dat ik het beste met tram 4 kon gaan. Die stopte er vlakbij, als het goed was. De andere trams hier vlak bij mij rijden allemaal rare routes, want ze zijn al maanden bezig met de Coolsingel en daar reden ze allemaal overheen. Nu niet meer dus dan moet je toch wat. Tram 4 heeft zelfs een halte, die héét de Heer Bokelweg en daar zit de school. Oké, dan pakken we die. Ik ging naar buiten en Aurora kijkt me aan en die komt op me afrennen! Als een hond die mee mag wandelen! Nou ja?!

Ik gooi de deur snel dicht en zeg ‘sorry’ tegen haar. Ik put me uit in allerlei excuses en leg uit waarom, terwijl ik de deur op slot doe. Waar komt dit nou weer opeens vandaan? Ik vertrok om 9u41 en was met zes minuten op mijn dooie akkertje lopen op het Marconiplein, daar is het eindpunt van deze tram. Hij kwam er al aan maar daar neemt de bestuurder even pauze. Ik moest nog even wachten voor we vertrokken. Ik moet volgende keer even een foto nemen van de dienstregeling. Dan zie ik exact welke tijdstippen ze vertrekken. Lijkt me handig. We vertrokken vrij snel, gelukkig geen lange pauze. Ik neem nooit tram 4 eigenlijk en die rijdt dan ook een hele andere route. Hij gaat over de nieuwe binnenweg, vroeger een beroemde winkelstraat, ooit helemaal verpauperd maar het zag er daar nu iets beter uit. Leuk eigenlijk wel! Al die mooie oude panden en helemaal afgeladen vol met winkeltjes en restaurantjes. Ik keek mijn ogen uit.

Na het Eendrachtsplein kwam ik weer in buurten waar ik wel vaker kom. Bij het CS werden de bestuurder en conducteur afgelost en na de Weena, kwam dan mijn halte. Oké, ik zou eerst zelf even iets uitproberen. Anders zou ik Google maps wel pakken. Ik stak over en daar zit het enorme gebouw van het Grafisch Lyceum Rotterdam. Ik ging maar naar rechts want dat had ik het stippellijntje ook zien doen op de kaart, toen ik van de week keek. Een viaduct onderdoor, ik kwam langs allemaal prachtige bloemen. Het weer is zo precies goed, niet te warm, niet te koud, een zuchtje wind. Heerlijk, wat liep ik eigenlijk te genieten zo. Het grote gebouw waar ik langs liep, had in het midden een ingang en ik zag op een groot bord staan ‘Capabel Onderwijs Groep’. Ja, daar moet ik zijn.

Ik keek op mijn gsm voor de tijd, het is op dat moment 10u13. Mijn moeder is zich er weer eens tegenop aan het bemoeien. Maar misschien voelde ik het daarom wel zo diep allemaal. Ken je dat? Alsof je van alles houdt en overloopt met liefde? Zo’n momentje had ik de hele tijd al. Geen idee waarom en ik vind het niet erg hoor, dat voelt alleen maar erg goed. In elk geval, ik had het flink naar mijn zin. Eigenlijk heel simpel om daar te komen. Ik bedacht me opeens, dat ga ik voor de apotheek ook doen. Als je opeens met het OV moet omdat je auto niet start, dan weet je ook hoe je daar snel moet komen. Altijd handig. Dat ga ik van de week ook even doen. Best slim van een blondje.

Ik heb nog een mevrouw geholpen met de weg, daarna weer terug geslenterd naar de tramhalte. Heerlijk met mijn ogen dicht met mijn gezicht naar het zonnetje daar staan wachten. Alsof de zon je gezicht kust, heerlijk! Ik zit in de tram met Kim te chatten, ik zeg haar, volgende keer nemen we lijn 4 tot het Eendrachtsplein en dan stappen we daar uit en lopen we terug. Zo leuk, al die winkeltjes en oude gebouwen. Daar heb ik zin in! En ik denk, nou ja, ik kan nu toch ook uitstappen? En dat heb ik dan ook gedaan, de eerstvolgende halte ging ik eruit. Bij de Claes de Vrieselaan was dat. Ik heb heerlijk gaan lopen, heb me verbaasd om al de winkeltjes en restaurantjes.

Ook van die chique grote, die je daar helemaal niet verwacht. Kaap Verdiaanse restaurants, Afrikaanse, Domincaanse, noem maar op. Afrikaans heb ik wel eens gegeten, iets met bonen en gehakt, wat ik heel lekker vond. Die andere moet ik ook nog maar eens proberen. Ik denk dat dit ook een leuk idee is voor als Karina hier weer eens logeert! Echt heel leuk om daar te wandelen. Al lopend kom ik weer bij Delfshaven, de brug richting Schiedamseweg. Net over de brug, in het kleine brugwachtershuisje, dat al jaren niet meer in gebruik is, zie ik dat dit open is. Oh? Nou ja, wat grappig!

Het heet nu Lil’Delfshaven. Er staat dat ze met locale kunstenaars werken en hé, dat ben ik toch ook zeker? Ik stap er binnen en stel wat vragen aan de aardige dame die er binnen staat. Er zit een meneer ook, maar die heeft er een koffie besteld. Grappig want ze hangen elke maand iets op van een andere kunstenaar. Ze geeft me een kaartje mee waar ik naar kan mailen en wat foto’s kan insturen. Het is heel petieterig binnen en iets groot gaat niet. Ik zeg dat ik ook kandelaars maak, die daar op de tafels kunnen of in het raam kozijn. We babbelen nog wat en ik ga weer verder. Ik vind het daar zo leuk in dat oud Delfshaven, ik neem even gelijk wat foto’s ook.

Iets na elven stap ik thuis weer binnen. Heerlijk gelopen, veel gezien en ik weet waar ik heen moet op 3 september. Mooi geregeld allemaal. Morgen heb ik al dingen te doen, anders had ik morgen gelijk naar Vlaardingen kunnen gaan. Kan ik daar ook de buurt wat verkennen qua winkels en zo. Want dat is misschien wel handig voor als ik iets nodig heb thuis. Kan ik dat gelijk daar oppikken en meenemen of zo. Je weet maar nooit toch? Dat ga ik volgende week lekker doen, hopend op nog steeds hetzelfde weer dan. Echt zalig zo! En dan is het ook heerlijk wandelen, dat kost niet eens inspanning. Zeker niet meer omdat ik op van die zalige schoenen loop. Nou, dat gaat wel goed komen. Ik moet dat wat opbouwen want straks opeens hele dagen staan en lopen, dat zal ik heus wel merken.

Toch is het wel apart, ik liep daar zo allemaal aan te denken, dat is ook zo lekker als je helemaal niets moet en gewoon een beetje rondloopt. Want wie had dit nou kunnen denken, een paar jaar geleden. Daar had ik het zondag met Miranda en Donna ook over, ik had nooit weggegaan bij de RMC uit mezelf. Hoe zwaar ik het ook had en hoe vreselijk ik het er ook vond ondertussen. Het was een vaste baan, en ik ben niet op een gunstige leeftijd voor de arbeidsmarkt. Maar het liep zo, ziek worden heeft me in principe veel gebracht, niet alleen zelfkennis. Ook een frisse nieuwe start in iets wat honderd keer beter bij me past. Een stap die ik nooit had durven nemen, puur uit een diep geworteld gevoel van onveiligheid.

Met ook een beetje angst voor het onbekende, angst voor geen inkomen en dus niet voor de katten kunne zorgen, angst voor van alles en nog wat. Kijk, ik heb nu ook nog wel wat bedenkingen hoor, gaat zo’n zware studie me wel lukken. Iets waar je als jongeling drie jaar over doet, gaat deze ouwe knar even in een jaar proppen. Ik ga er vanuit dat ik de oudste ga zijn straks, ook wel apart. Maar goed, ik ga niet voor een leuk sociaal leven, ik ga voor een diploma. Dus hoe dat straks gaat, dat zien we dan wel weer. Lukt het om zoveel erin te stampen want ook dat is niet onaanzienlijk. Maar toch, ik ga een hele andere toekomst tegemoet. Want als ze van boven zoveel moeite hebben gedaan om me hier te krijgen, dan zal dat diploma er ook wel komen.

En eigenlijk is dat ook wat de boeken van Jozef Rulof me gegeven hebben. Een onwrikbaar vertrouwen in hoe het moet verlopen en nergens een greintje angst meer voor. Dat weten ze boven ook wel, of je het nou wel of niet door hebt, je hébt er hulp bij. Ze zijn daarboven niet van die zachte heelmeesters die soms stinkende wonden maken, nee hoor, rats, pleister eraf en niet janken. Je zal moeten dragen wat je krijgt en toch zal je ervan groeien en beter worden, groter worden, meer liefde worden. Dat gaat nou eenmaal zo. Dus ga ik vol vertrouwen mijn toekomst tegemoet, die van hier op aarde en al helemaal die van daarna. Goh, wat is het mooi allemaal toch eigenlijk.