"Het getuigt van ware vrijgevigheid jegens de toekomst als je je helemaal inzet voor het heden.

Origineel: La vraie générosité envers l'avenir consiste à tout donner au présent.
Bron: L'homme révolté (1951) V
"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Vorige week zei ik toch, over dat been, goh, het wordt beter. Het begint later met opkomen en het doet ook niet zo’n pijn. Ja, maar ik had er alleen geen erg in dat ik nu pijnstillers slik ervoor. En in het weekend die rare koude aanvallen van dat been en die baan die over mijn dij loopt en die zo’n pijn doet en gevoelloos is. Ik was wel benieuwd hoe het deze dinsdag zou gaan. Ik heb ook twee totaal verschillende dingen gekocht, smeerseltjes. Het ene geeft hitte af en het andere maakt het juist koud. Geen idee wat ik moet gebruiken en daar kom je maar op 1 manier achter. Juist, uitproberen. Hopelijk maak ik de dingen niet al te veel erger, als ik als eerste de verkeerd blijk te pakken. Maar ik zal het toch moeten proberen.

Wie weet gaat het straks afnemen. Ik heb me zeer netjes gedragen terwijl ik een gast had en nadat Karina weg is gegaan, kon ik zo de knop weer omzetten hoor. Alleen shakes weer eventjes, voor een week en dan pas weer een reepje af en toe. Ik vind het geen probleem en al helemaal niet met die warmte. En zo lekker makkelijk ook, nu met stage en straks hopelijk ook school. Gisteren was er geen enkele mail nog binnen gekomen van Capabel, heel vervelend zo eigenlijk. Dit had echt heel anders moeten gaan. Nou ja, let it go, let it goooooo! Makkelijker gezegd dan gedaan als je pissig bent. Komt wel goed… Ooit…

Vrijdag was de dag na de datum van mijn moeders begrafenis en ik zag de apotheker in het keukentje zitten met allerlei spullen. Ze zat dingen te bereiden, grote spuiten en allerlei gedoe. Ze zag er heel erg geconcentreerd en serieus uit. Ze zag me kijken en zei dat ze met straks wel even ging vertellen wat ze precies aan het doen was, en zou laten zien hoe en wat. Oké, wat bleek, ze was een euthanasie kit aan het bereiden. Ik moet zeggen, die kwam wel even binnen. Het was niet dat met de dormicum, zoals mijn moeder eerst wilde, voor ze toch naar die hospice wilde maar toch kwam het zo erg dichtbij. Het deed me wel iets, toen ze me uitlegde wat er dan ging gebeuren, met deze kit, die iets heftiger was dan andere. Dat is ook een aspect van dit beroep.

Gisteren was ik echt té moe om me van de bank te hijsen om een blog te schrijven. Dit keer had ik helemaal niet meer gezeten, alleen het half uurtje tussen de middag. Ik had ook de hele bestelling in mijn eentje weggewerkt en echt heel hard gewerkt. Wel allemaal staand en dat voelde ik dan ook wel. Ook dit keer werd mijn been toch wel weer gevoelloos en af en toe met dat rare koude gevoel er weer in. Ook verschijnen er overal spontaan blauwe plekken, op mijn armen en benen en bovenop mijn hand en zo. Ook wel raar. Ja, ik zal ooit een keer naar de dokter gaan maar nu even niet. Eerst die kilo’s kwijt en dat zijn er zoveel teveel, dat ik daar nog wel even mee bezig ben.

Dit keer wel ontzettend gemotiveerd en ook met een heel andere intentie. Het gaat nu lukken en het is nog de enige manier om mijn lichaam een reset te geven. Want als ik van ‘normaal’ gezond eten zoveel aan kan komen, dan moet ik het anders aanpakken. En dat ga ik nu doen. Dus niet met zijweggetjes en toch de Cambridge 800 doen met maaltijd in de avond, nee. Shakes van Cambridge 500 en meer niet en elke 4 tot 6 weken een eetweek die ik dan ook goed moet aanpakken.

En zo zal ik even een paar maanden doorgaan tot ik op een gewenst gewicht ben en dan pas kan ik voorzichtig gaan proberen om iets ‘normaals’ op te bouwen. Daar zal de consulente me echt bij moeten helpen want we moeten gaan ontdekken wat bij mij wel en niet kan. Dat zal nog een klus zijn, denk ik zo. Maar eens gevonden, kan ik dat vasthouden en het me eigen maken. Dan hoef ik nooit meer nog eens zoiets te doen. Dat heb ik dan ook wel gehad. Ik ben met nog veel meer dingen klaar en ik ga nu ook resoluut voor mezelf kiezen, in alles. Wordt wel eens tijd, na al die jaren.

Ik belde maandag toch naar Capabel en toen werd er gezegd dat ze me een uitnodiging zouden sturen die dag. Ik maar kijken en kijken als er mail kwam. Niks. En het is al allemaal zo kort dag, dus daar word ik niet vrolijk van. Ik vertelde het aan de apotheker en zij vond het ook maar raar. Ook dinsdag wierp ik regelmatig even een blik in mijn mail. Pas om kwart over 2 of zo, kreeg ik een mail van de meneer VLNW waarin een PDF zat met een uitnodiging voor morgen, donderdag dus. Niet eens een tekst if groet erbij, een lege mail met PDF bijgevoegd. Aso! Oké lekker dan, die sturen ze dus naar hem of zo? Dat ga ik morgen als eerste dan maar even rechtzetten. Want als hij straks vrij is en ik krijg iets over een toets of een examen, dan kan dat wel te laat bij mij binnen komen. Ik ben nu ook pas ingeschreven na zijn vakantie en bijna te laat.

Morgen moet ik dus een test gaan maken, die 2,5 uur duurt. Ik weet al dat dit een enorm pittige test is. Dus daar knijp ik hem wel een beetje voor hoor. Gelukkig gaat Miranda een kaarsje branden, dat helpt altijd heeft ze me verzekerd, daar ga ik nu gewoon vanuit. En Karina gaat voor me duimen, dat helpt ook. Graag allemaal even mee duimen want alle beetjes helpen. Of ik gelijk hoor of ik geslaagd ben of niet, dat weet ik niet. Ook niet of het op tijd zal zijn om de introductiedag te krijgen die komende maandag is. Maar, zo zei de beste jongen die ik aan de lijn had van Capabel, er zijn nog meer introductie momenten. Ja, dat kan wel, als ze dan maar niet op donderdag en vrijdag zijn want dan zijn voortaan mijn stage dagen.

Ik moet er echt goed achteraan, dat ze mij voortaan zelf de e-mails sturen over de schooldingen en voor administratieve dingen mogen ze naar VanLerenNaarWerken. Ik wil echt zelf die eerste schakel zijn, veel te belangrijk. Dat zei de apotheker gisteren ook nog tegen me, laat dat aanpassen. Ook zegt ze gisteren opeens; waarom doe je die opleiding in 1 jaar eigenlijk? Dat is bijna niet te doen hoor! Je kan beter die van 3 jaar doen, maar 1 jaar met dit allemaal, is echt teveel. Zo dan, lekker bemoedigend, denk ik nog. Maar ja, misschien wel maar voor mij niet, ik kan dat gewoon!

Voordat ik hoorde dat ik die test nog moest gaan maken, kreeg ik mijn uniform! Een broek, die echt vreselijk is, dat zei ze al op voorhand, niemand vindt dat ding lekker zitten. Daar kan ik me nu iets bij voorstellen ja. Ik heb hem gepast en het is van dat keiharde witte katoen of zoiets. Dan zeg ik nog maar niks over de pasvorm. Ze mag hem van mij weer terug hebben hoor. Ik heb er zelf al eentje gekocht, omdat ik punt 1 dacht, dat dit de bedoeling was. Ze zei toen geen broek te gaan bestellen omdat die vaak niet geleverd worden en omdat ze echt niet lekker zitten. Dat was punt 2 dus...

Dat mocht ook hoor, had ze al gezegd, ik krijg de kosten van die eigen broek terug. Die is lekker van soepele, zachte stof en stretch. Beter hoor! Het hesje is niet nieuw en moest ik eerst wassen. Nou ja, ook goed. Ik hoef er geen modeshow mee te lopen toch? Dus die ga ik zo in de droger stoppen, met de rest van het witte goed dat ik maar mee heb gewassen. Gisteren had ik toch mooi mijn kortere legging aangedaan hoor, veel te warm in die vissenkom. Maar dat mag straks misschien niet meer als ik ‘officieel’ begonnen ben. Alhoewel, het blijft een onbetaalde stage omdat ik geen zin heb in dat gedoe met de UWV. Die trekken toch het totale bedrag eraf maar dan krijg ik weer in 2 gedeeltes mijn geld en gaat het zo’n geklungel geven, daar heb ik geen behoefte aan. Ik heb wel genoeg aan mijn hoofd komend jaar.

Ik ga me puur richten op het zo goed en zo snel mogelijk volbrengen van deze studie. Klaar. Daar komt niks meer tussen. Dit is voor mij nu. Alles wat me pijn doet heb ik achter me gelaten, het is niet anders. Ik heb weer last van allerlei krampen en voor ik het weet zit ik er straks weer middenin en daar pas ik voor. Genoeg is genoeg, nu kies ik voor mij! En dat is vandaag begonnen. Morgen de test en dan zie ik daarna wel weer verder. En terwijl ik dit net getypt heb, gaat de telefoon. Die meneer van Capabel van afgelopen maandag weer. Om me succes te wensen bij de test morgen! Zo dan, wat leuk! En he, wat eng! Is die test zo erg dan? Dat is een pittige test maar ik kan even oefenen op 123test.nl, zegt hij tegen me. Ik krijg een rekenvaardigheid, een taalvaardigheid en een figuurreeksen test. Ehhhh oké nu zeg je dat pas?

Ik heb het ook gelijk even over mijn emailadres. Dat de meneer van VanLerenNaarWerken mijn inschrijving ook erg laat heeft gedaan. Dat hij nu die uitnodiging voor deze test ook heeft binnen gekregen, niet ik. Dat hij die gistermiddag laat pas heeft doorgestuurd. Hij kijkt en komt even later terug met de mededeling dat ze inderdaad mijn adres niet hebben, wel van hun. Nou, dat gaan we dan direct maar even rechtzetten want als hij 2 dagen vrij was geweest, had ik niet naar de test gekomen zelfs! 

Jawel zegt hij, want dan had ik u nu totaal verbaasd en al aan de lijn gehad. Daar moest ik dan weer erg om lachen want hij had helemaal gelijk! Maar het is gefixt, voortaan krijg ik de mail zelf, dat lijkt mij stukken beter. Morgen om 13 uur, dan zien we het wel. Ik kan dat wel! Ik heb net die logische figurenreeksen zitten doen en ik heb hem ‘uitstekend’ gemaakt. Maar 1 foutje en die kwam eigenlijk omdat ik op de app zat en dacht, doe die maar ff. Toen ik later echt keek, zag ik dat het die andere moest zijn. Zie je wel! Ik kan dat echt!

"Het vergt moed om op te staan en te spreken; het vergt ook moed om te gaan zitten en te luisteren.
Origineel: Courage is what it takes to stand up and speak; courage is also what it takes to sit down and listen."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Gisteravond zijn Karina en ik nog lekker even naar het strand gereden. We gingen naar een strand waar ik zelf ook nog nooit geweest was. Nog geen half uurtje hier vandaan en met een grote parking er vlak voor. Ja, oké, je moet dan nog even een flinke hoge trap op en een flink stuk met 2 heuvels over, dan nog een flink stuk moeilijk lopend zand maar dan ben je ook aan het water. Op zich, vergeleken met Scheveningen en Hoek van Holland, goed te doen. Iedereen gaat daar heen en hier viel het op zich nog mee. We stonden op een plekje het dichtst bij het strand gelijk, met de auto. Dat was al fijn. Nu nog even een stukje lopen en dan konden we heerlijk even met onze voetjes in het water.

Je voelde gelijk al de heerlijke zeewind, net ietsje frisser dan je in de stad zou hebben gehad. Zalig! Ik zag een kraantje ergens bij een bankje, waar je lekker je voeten kon spoelen op de terug weg. Twee hele grote strandtenten, eentje op hoge palen. Het zag er mooi uit ook. Ja, ik denk wel dat dit voor herhaling vatbaar is. Misschien durf ik zelfs een keer alleen. We wilden natuurlijk naar de zonsondergang kijken, die zou om 20u46 zijn deze dag. Wat dan wel betekent, dat ik in het donker terug moest rijden. Ik hoopte dat het niet direct echt donker zou zijn, want ik ben zo nachtblind als de P. Ik heb gelukkig wel zo’n nachtbril maar dat helpt niet echt heel veel. Wel iets en alleen al daarvoor ben ik dankbaar. Vooral op bekende wegen is het dan nog redelijk goed te doen voor mij. Nou ja, even afwachten dan maar.

We liepen op ons gemakje over het warme zand naar het water toe. Ik moet zeggen, de temperatuur was echt perfect! Niet te warm, niet te koud, geen wind echt, precies goed allemaal. Oh wat was het water lekker! Ik had er eigenlijk zo in willen duiken maar ja, dan had ik maar een badpak aan moeten doen of zo. Ik had geen trek om kletsnat en onder het zand terug te rijden, anders had ik het best gedurfd hoor. Ik vind niets fijner dan zwemmen in de zee maar dat is alweer een aantal jaren geleden dat ik dat gedaan heb. Het was een prachtig mooie zon die we langzaam zagen zakken. Met van die peddelaars die in de verte op hun board langs gleden. Ook een helikopter zagen we en nog meer vliegende dingen. We hebben lopen zingen dat we de zon hebben zien zakken in de zee en Karina had daar zelfs een dansje bij. Ja, erg gelachen!

Ik had alleen in het begin van het zand een beetje last van mijn onderrug en dat was eigenlijk zo weg. Ik zeg, vooruitgang! Na een tijdje lopen en foto’s nemen, gingen we een stukje het zand op om eventjes te gaan zitten en kijken naar het laatste stukje. Als ik inzoomde op de zon, kreeg ik prachtige flairs van de zon. Ik ben zo blij met de camera van mijn nieuwe Samsung. De vorige was ook al zo goed maar deze is nog beter! Toen we bijna bij het heuveltje waren waar we wilden zitten, zagen we iets heel aparts. Ik zeg tegen Karina; hier rust Klukkluk, de indiaan. Zij schoot in de lach want op een bergje met zand, stak er een veer uit. Dus het was óf een crime scene, óf een Indian burrial ground. Hebben wij weer! Hij staat op de foto. Zo ook het broekje dat ik er vond, wie oh wie is er in zijn blote kont naar huis gegaan?

We zaten nog na te grappen toen er een orb met ons kwam spelen. Het bolletje licht danste steeds in de lens als ik foto’s wilde nemen maar met het blote oog was het niet te zien. Nu heb ik dat bijna altijd, zeker als ik hier in huis film of foto’s maak. Karina had het zelfde orbje in de lens en die vond het ook erg grappig. Soms was het, met een soort spurt, opeens weg. Dan kwam het weer eventjes terug. Na een tijdje was het opeens helemaal weg. Toen de zon al praktisch weg was, zijn we weer richting auto en naar huis gegaan. In het donker naar huis rijden viel op zich wel mee. Maar dat is ook  meer omdat er dan iemand naast je zit. Karina had me op de heenweg ook al gered van verkeerd afslaan. Ik moet echt beter naar die map leren kijken hoor maar ja, dat is ook zo lastig als je aan het rijden bent!

Op de terugweg, viel de telefoon weer steeds schuin weg met houder en al. Daar moet iets onder of zo, maar wat. Op dat moment heb je eigenlijk niets bij je daarvoor. Dingen als opgevouwen tasjes en zo werkten niet echt. Karina is echt een halve zool, die doet opeens haar echte halve (steun) zool ertussen steken en verrek, ja dat is langer worden, het hielp nog ook! Nu moet ik een hard kaartje of zoiets zien te vinden, groot genoeg, niet te klein en hard genoeg. Prettige wedstrijd. Ik mocht die halve zool niet houden van haar. Jammer hoor! We waren zo weer thuis, ene rechte weg. Op de heenweg hadden we een andere weg genomen omdat hij files aangaf maar dat gaf hij nu ook weer aan. En geen file gezien.

Thuis zaten er al vier bontjasjes met beschuldigende blikken te wachten. Ja, ik krijg vast straf want ik ben ruim na snoepietijd thuis. Oh oh, wat ben ik stout! Natuurlijk ging ik als eerste de cits hun snoepmomentje bezorgen. Karina warmde nog wat pasta op en verder namen we wat snacks in de vorm van komkommer en tomaatjes en snoeppaprikaatjes. We hebben een film opgezet waarvan ik betwijfel of één van ons ook maar het einde heeft gezien. Ik ben het licht maar uit gaan doen, het was warm genoeg maar Karina lag al onder een plaid. Dan maar lekker laten liggen zo en ik ben ook gaan slapen.

Vanmorgen heeft ze me nog even geholpen met mijn portfolio van kunstwerkjes op orde te krijgen. Ik ging gelijk maar even bellen naar Capabel, hoe het nou allemaal precies zit en wat ik met die mail moet die ik binnen had gekregen opeens. Nou echt hoor, het staat nog helemaal niet vast dat ik die opleiding mag doen. Ik heb Karina als getuige want ik had de gsm op speaker gezet. Ik krijg z.s.m. een uitnodiging om een toelatingstest te komen doen. Ik moet dan ook legitimatie, mijn diploma’s en certificaten en mijn CV meenemen. Kom ik door de test, het kan zijn dat dit donderdag is maar daar krijg ik nog een mail voor, dan mag ik in september ook beginnen.

Hij heeft er niet bij gezegd wat, als ik het niet haal maar ik ga ervan uit dat ik dat gewoon kan halen. Dat moet bijna wel. Het is meer dat je dan zenuwachtig bent en ik kan wel eens opeens dichtklappen dus tja, nog even afwachten dan maar. Al weet ik niet wat ik dan zou moeten hoor, eerlijk gezegd. Als, dus ALS ik erdoor kom, haal ik misschien net de introductiedag van maandag niet meer want mijn inschrijving was wel erg laat, 21 augustus pas. Ja, dat had die beste man dan ook voor zijn vakantie moeten doen, niet erna! Daar zit hem nou net de kneep en daar kan ik nou niets meer mee.

Maar goed, er komen meer introductie momenten, dus zal ik wel naar één van die kunnen, en dan kan ik alsnog op 10 september beginnen. Het wordt daarom nog spannend deze week. Nog een mazzel dat ik deze week nog op dinsdag en vrijdag ga, ik zal vragen om die eerste week van september dit ook nog te mogen. Ik laat het maar weer over me heen komen. Ik heb heerlijk bij kunnen tanken en ik ben Karina heel dankbaar voor de lange reis die ze voor mij over heeft. Nu kan ik echt zeggen dat ik er weer even een beetje tegenaan kan en dat is goud waard, net als zij! Dank je wel Karina, voor je lieve gebaar en je welgemeende hulp altijd. Door jou weet ik dan weer dat ik toch wel iets goed gedaan moet hebben om dat verdiend te hebben!

"God, de Grote Gever, kan het ganse heelal voor ons openleggen in de nauwe ruimte van één enkel laantje."

Rabindranath Tagore - Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941