Gisteravond hebben we weinig meer gedaan dan bankhangen en kletsen. Beetje de sociale media bekijken op onze gsm’s en daar had je het ook mee gezegd. Bij mijn, vrij nieuwe, beneden buren die nu de tuin hebben, hadden ze een of ander feestje. Op zich niet erg, moet kunnen maar toch. De muziek keihard en een berg herrie, bizar. Je mag er niets van zeggen voor tienen maar na tienen gingen ze gewoon door. Ik hoorde rare geluiden en opeens wist ik wat het was. Lachgas. Karina ging kijken en zegt; ja ze zijn ballonnen aan het opblazen, voor het feestje zeker? Ik schoot in de lach. Wat bleek, terwijl het hier zo continu in het nieuws is, wist Karina er helemaal niets vanaf. Dan kan je wel zeggen dat het bij de Belgen iets beter gaat, wat het lachgas betreft.

Ik haar uitleggen, dat je zo’n patroon om slagroom te spuiten ook kunt gebruiken om een ballon te vullen. Die ballon ‘zuig’ je dan leeg en hop, je hebt een korte high. Nou, ik moet eerlijk zeggen dat ik het één keertje geprobeerd heb maar ik vond er absoluut niets aan. Karina begreep opeens waarom die man de ballonnen niet dichtknoopte maar eraan zat te lurken. Ja, ja, welkom in de Nederlandse drugswereld. Hoe later het werd, hoe luider ze tekeer gingen. Ook al hadden ze op een gegeven moment de muziek wel uitgelaten, wat al vroeg in de morgen moest zijn geweest, minder lawaai kwam er niet echt. Tegen het licht werd, liepen ze ook van de voor naar de achterkant, met die grote bekken van ze.

Met het raam open hoorden we ze, alsof we ernaast zaten. Echt hoor, ik vind dat zo ontzettend asociaal als je met helemaal niemand rekening houdt, alleen je eigen gedoe. Bah. Wat hebben zo ontzettend veel mensen nog ontzettend veel te leren. Ik hou er ook wel eens van, om keihard de muziek op te hebben. Dat doe ik niet, omdat er dan anderen wel eens last van zouden kunnen hebben. Al moet ik toegeven, dat ik vroeger ook niet zo heel erg was als nu, toch hield ik wel rekening met anderen. Dat zit gewoon al in je of niet, en bij deze mensen was er nog niet eens een sprankje van aanwezig. Helaas voor mij, ik zal het ermee moeten doen. En Karina de afgelopen nacht ook.

Vanmorgen hebben we ook al flink gewerkt, ook al hebben we niet echt een geweldig nachtrust gehad. We hebben de boxen met Art, wat ik klaar heb staan om te verkopen, of om mee te nemen naar Swan Market, gereorganiseerd. Gelukkig was ik daardoor niet mijn baan kwijt dit keer. Ik heb het niet zo op reorganisaties. Maar dit keer was het wel nodig. Alles is gefotografeerd en in een map bij elkaar gedaan, zo weet ik direct wat ik nog heb ook. Dat wil ik zo bij blijven houden nu gelijk, wel zo handig. En alles zit netjes zo’n beetje per categorie bij elkaar. Zo heb ik nu een box met honden- en kattenpotten, kerstspullen, vazen en kandelaars, hoef je ook niet zo te zoeken. En alles is geprijsd ook, en er zit overal een stickertje op met ‘handmade with Love’. Dat staat allemaal al klaar voor eind oktober.

Ik zit voor we weggaan al een beetje te schrijven, we gaan nadat Rainbow zijn soepie heeft gehad. Vandaag iets vroeger, om 1 uur. Dan gaan we even wat lopen buiten en naar de Action en zo. Ik weet dat het daar lekker koel is, dat is wel lekker want het is hier nog goed te doen in huis maar ik ben er niet zeker van, of dat buiten ook zo is. Ik denk het niet, het zou harstikke warm worden, flink boven de 30 graden dus dat is best pittig. Nou ja, we zien het wel, we kunnen altijd nog terug als het té is. Dan zien we dat wel weer als we ertegenaan lopen. Eerder moet je je daar geen zorgen over maken.

Als we terugkomen ga ik lekker een tonijnsalade maken. IJsbergsla fijn snijden, tomaatjes, komkommers, augurken en zilveruitjes, peterselie en bieslook, tonijn uiteraard en een klein beetje mayonaise gemixt met yoghurt door elkaar husselen. Schep je bordje maar vol, allemaal gezond en zo heerlijk fris op een warme zomerse dag. En daarna even uitrusten misschien, of misschien gaan we gelijk weg. Lekker naar het strand, om een stuk te wandelen. Ik denk dat we naar Monster gaan, om daar eens te kijken hoe het is. Ik ben daar namelijk ook nog nooit geweest en dan is het voor mij ook leuk. Bovendien, Scheveningen en Hoek van Holland zitten nu bommetje vol. Daar wil je voor je plezier niet tussenlopen. Dat doen we wel eens een keertje met minder weer.

Mij kan je altijd naar het strand brengen, ik loop daar toch zo graag hè. Karina ook, zo blijkt dus dat is mooi. Ik ben benieuwd hoe het mijn been zal gaan. Gisteren gingen we lopend naar de Lidl en toen ging dat gekke dijbeen, weer zo raar doen. Net als ik stage heb en al uren sta. Ik vind het zo ontzettend raar want het is precies die baan, die ik ook zo erg voelde toen ik net bevallen was. Ik was toen helemaal lek geprikt met van alles. Ik kreeg, bij elkaar, zo’n 27 injecties per dag, als het niet meer was, waarvan ook een aantal in mijn spieren daar. En die grote plek, of soort baan is het, op mijn dij, is wat nu precies zo’n dood gevoel geeft en dan ontzettend pijn gaat doen.

Gisteren had ik er een nieuwe sensatie bij, geen pijn gelukkig! Nee, het was net, alsof ze dat been inpakten met ijsblokjes. Ik vond het zo’n raar gevoel. Eerst dacht ik nog, oh jee, het gaat wel bizar zeer doen nu. Maar het dringt dan een soort van langzaam tot je door, dat dit niet zo is. Nee, de sensatie die ik nu voelde, was alsof ze er ijspegels in staken, en dan zonder de pijn. Heel raar dit! Dus ik ben benieuwd wat dit gaat doen, als ik vanavond over het strand ga lopen. Karina bezorgd natuurlijk, zullen we dan wel gaan lopen. Ik denk in elk geval, dat in beweging blijven nooit kwaad kan maar raar is dit wel. Nog sneller die kilo’s eraf, hoop ik toch, en dan zien of het zo blijft. Dan zal ik toch een keertje naar de dokter moeten. Maar zover is het nog niet.

Zelfs met Karina erbij, verliep de dag toch weer een beetje anders dan gedacht. Maar dan op een leuke manier. Gisteren was het cafeetje, waar we lekker aan het water hadden willen zitten, niet open maar vandaag wel. Bij Soif, daar ligt beneden aan de kade, wat ook gedeeltelijk terras is, een ponton te water, waar ook tafeltjes op staan. Als er dan een bootje langs vaart, dan beweeg je heerlijk deinend mee. Voor mij is dat dus wining and deining. De boten kunnen daar ook gelijk aanmeren en wat eten of drinken. Dat hebben ze erg slim aangepakt. Nadat we naar de Action waren geweest, gingen we daar heen.

De bedoeling was alleen even wat te drinken maar we dachten, laten we lekker een salade nemen. Ik had de kip met pesto en zij had gamba’s. Ik heb een kattenmaatje daar tegenwoordig, die hadden we gisteren ook al zien liggen bij het café aan de overkant. Vorige keer, toen ik daar liep, had ik hem ook al zien liggen en het is een kroeler. Je mag hem aaien en dat vindt hij heerlijk. Helemaal op zijn rug gaat hij dan liggen en overstelpt je met koppies en meer van dat soort lieve dingen. Hij wist ons al heel snel te vinden.

Dit keer werden we echte maatjes, toen hij lekkere stukjes kip van mij kreeg en van Karina stukjes garnaal. Oh wat vond hij dat lekker maar dat was het dan ook. We hebben heerlijk gegeten en gezeten, zo aan het water met de bootjes die langs aan het varen waren. Helaas was het wel bloedje heet. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken. We hebben echt even zitten genieten. Eenmaal Wittekop, zo heb ik de kat genoemd bij mezelf, ging weg nadat duidelijk werd dat we niets meer hadden. Ja, zo gaat dat met katten. Ook al zijn het zwervers, je blijft ten alle tijden personeel. Maar dat heb ik er wel voor over. Geen trek meer in de salade toen we eenmaal thuis waren. Logisch. We hebben allebei even ons eigen ding gedaan en toen zijn we richting strand gereden. Daar hebben we genoten van een prachtig mooie zonsondergang, maar dat vertel ik morgen allemaal wel. Nu is het tijd om lekker bank te gaan hangen!

"Extreme hoop ontstaat uit extreme ellende.

Origineel: Extreme hopes are born from extreme misery."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Toen ik vrijdag weer zo moe wakker werd, hield ik mijn hart al vast. Wat ik doe is misschien nog niet zo veel als het gaat worden maar het is wel heel verantwoordelijk werk al. En je moet je continue kunnen concentreren. Ik vind het nu best lastig als ik een recept aan het bij elkaar zoeken ben, en de telefoon moet beantwoorden en dan ook weer dingen op moet zoeken in het systeem waar ik nog niet helemaal uit ben. Ze zeggen 1 x iets en dan moet je het weten maar met computersystemen vind ik dat niet zo handig. En daardoor ging ik vandaag ook even een paar keer de mist in. Aangezien je stress en verdriet niet uit kunt zetten met een knopje, zie ik tegen de komende weken op. Hopelijk kan ik er iets mee? Anders wordt het gewoon lastig om door die stage en studie heen te komen. Iets wat ik vreselijk zou vinden. Meer dan mijn uiterste best doen kan ik helaas niet. Anders zou ik dat nog doen ook!

Ik heb in elk geval 3 hele grove fouten gemaakt vrijdag, en daar word ik zelf het minst vrolijk van. Vooral toen ik een meneer heel Vlaardingen door heb laten rijden, omdat ik dacht te hebben gezien dat we die medicatie binnen hadden. Maar dat had ik dus verkeerd gezien. Ja, ik heb na 1 x snel mee kijken echt nog niet goed door waar nou precies wat staat, al ben ik best al heel ver, vind ik zelf toch. Je kan mij niet wijsmaken dat een ander dan gelijk het hele systeem doorheeft. Die man was echt pis en pis link! Niet gek, ik heb ook nog mijn excuses aangeboden, dat ik net 5 dienstjes achter de rug had en nog brandnieuw ben in deze business, had hij vast geen boodschap aan. Ja, logisch ook, maar toch. Het was de minst erge fout die ik maakte.

Mijn begeleider stuurde een mail, met daarin; u krijgt van de week een afspraak met Capabel. Ja duh! Daar heb ik zelf voor gezorgd hoor. Ik moet hem nog antwoorden met het hele verhaal, dat hij het dan volgende persoon maar anders aanpakt. Ik zal het zo aardig mogelijk vertellen want ik ben er ontzettend achter dat mensen niet tegen de waarheid kunnen. Dat je beter kunt liegen en slijmen dan zeggen hoe het echt is. Nou, sorry, dat zal ik nooit begrijpen, geef mij maar de waarheid en zoals het is. Ik durf wel naar mezelf te kijken hoor, ook al zie ik dan ook nog een hoop verkeerd. Daar leer je juist van. Maar goed, that’s me.

Hij moet me nog aan een baan helpen en verder heb ik er niets mee te maken. Dan laat ik het maar zo, kan mij het schelen. Toch zeg ik het maar dan zodat hij het nog aardig vindt ook. Verder zoekt hij het maar uit en zoekt hij maar een hele goeie baan, straks na mijn diploma, wel in Rotterdam zal ik hem nog wel ergens tijdens komend jaar doorgeven. Dat komt vanzelf wel, want ik laat me niet zomaar wat aansmeren natuurlijk. Hij gaat mooi zijn best doen, hij heeft nog wat goed te maken aan me. Maar ik moet echt wat met dat concentratieverlies doen, omdat ik anders geen diploma zal halen en dan ook geen baan nodig zal hebben. Hoe weet ik nog niet, maar het gaat me lukken! Neem dat maar van mij aan, ik ben een koppige.

Vanmorgen was het ook weer erg grappig. Karina was natuurlijk onderweg hier naartoe en ze had wat vertraging onderweg. Een trein was er ergens uitgevallen of zoiets. In plaats van om 10 uur, zou ze er rond 10u30 zijn. Nou ja, niet zo heel erg natuurlijk. Had ik iets meer ruimte. Ik was namelijk om een uur of vier al wakker en precies om 5u53 keek ik op mijn telefoon. Nou, alweer die tijd? Dan ga ik er maar gelijk uit. De katten al blij, lekker vroeg ontbijten en zo. Jammer joh! Het leek wel alsof ik peper in mijn reet had. Ik ging eerst naar het toilet en dat ben ik dan ook maar gelijk gaan poetsen. De was opgeruimd en weggevouwen van gisteren. Die van gisteren in de droger. Hoppa!

Daarna de badkamer ook maar helemaal opgeruimd, ook de bakken van de cits gedaan gelijk. Toen ben ik naar de keuken gegaan en zag dat ik mijn waterkoker moest ontkalken en heb ik gelijk de keukenkastjes en de ijskast maar schoongemaakt. Ja, aan de buitenkant alleen hoor, dat vond ik wel genoeg. Toen ben ik gaan stofzuigen, ik dacht dat ik dat maar ff snel zou doen. Alleen toen ik eenmaal bezig was, leek ik niet te stoppen! Nou ja! Ook goed, dan maar flink in het zweet werken. Kan mij het schelen. Ik was voor negenen al klaar met dat alles. Zo hee, dat is lekker! Dat moet ik vaker doen. Lekker is dat weer, zo te kunnen rauzen. Dat heb ik heel lang niet meer gekund.

Af en toe hoorde ik Karina op de app en ik moest alleen mijn haar nog even doen. Daarna ging ik even op de bank zitten, even uitpuffen. Zo, lekker onderuit. Dat mocht wel even. Ik kijk op de klok, goh, nog een uur. Of is dat wel zo? Is het nou half elf??? Ik ga staan en pak mijn telefoon om bevestigd te zien, wat ik met eigen ogen zie maar niet wil geloven, van de analoge klok. Jaaaaa DOOS! Het is al half elf, ze staat er vast al! Als een pijl uit de boog schiet ik weg. Ik app haar snel dat ik NU vertrek en zit de hele weg naar het station toe te grijnzen om hoe dat allemaal ging.  Ach ja, het had erger gekund! Gelukkig is het prachtig weer en nog net niet te warm.

En daar staat ze hoor, bij de kiss & ride. Ik vertel haar het verhaal nadat we elkaar begroet hadden, zodat ze begrijpt waarom ik zo in de lach schoot. Echt iets voor mij hoor, maar het moet nu toch echt niet gekker worden. We gaan lekker even Delfshaven in, waar we op een terrasje koffie nemen. Even heerlijk relax. Voor mij een cappuccino en voor haar een macchiato. Lekker even bijgekletst alvast. Nog lang niet genoeg natuurlijk maar goed, je moet toch ergens beginnen. Dan rijden we daarna naar mijn huis waar de cits ook zienderogen blij zijn om haar te zien. Moonlight zit om zijn borstel te bedelen, het is dat hij het niet kan zeggen hoor, anders zou hij ‘borstelen’ het vaakst eruit gooien.

Het leuke is, dat de erg schuwe Moonlight ondertussen aan haar gewend is en ze mag hem zelfs borstelen. Ach ja, die borstel, die wil wat. Maar geloof me maar dat echt niet iedereen dat bij hem zou mogen doen. Karina wel. De eerste keer dat zij kwam logeren hebben zowel Moonlight als Aurora zich niet laten zien. Nu is Moonlight zoals hij altijd is, ook als zij er is. Aurora is een ander verhaal maar toch, ze laat zich zien en ik weet zeker, dat ze vanavond gezellig op de bank erbij zal komen. Dus dat gaat ook steeds beter.

In de middag, nadat Rainbow en Skylar hun soepie hadden gekregen, zijn we even naar de winkel gelopen voor wat boodschappen. Jeetje zeg, wat is het warm! Niet te doen. Ik liet Karina de bloemkool rijst en broccoli rijst zien, dat kende ze nog helemaal niet. Ja, daar zijn we hier tegenwoordig goed in thuis en dat is wel zo makkelijk voor mij nu. Ik heb lekker de kip opstaan, met verse tomatensaus en gegrilde Italiaanse groenten. We gaan zo lekker eten. Ik mag geen koolhydraten dus we nemen pasta van courgette erbij. Lekker hoor. Fruit voor Karina en brood en kaas. Ze moet alles wel meenemen maandag, anders kom ik misschien in de verleiding al merk ik nu al, nee, die knop is om.

Heel anders dan vorig jaar, toen dat niet lukte omdat ik toen nog middenin die burn out zat. Ik had graag toen geweten wat ik nu weet, dan had ik mezelf niet zo’n loser gevoeld. Want oh hoe makkelijk vind ik het nu en toen was het niet vol te houden. Gelukkig weet ik nu dat ik daar niet echt iets aan kon doen en het verschil met nu is inderdaad heel groot. Vorig jaar had ik zo’n logeerpartijtje gelijk aangepakt om toch maar gewoon te eten. Nu eet ik echt alleen wat ik mag, en na maandag worden het voorlopig weer alleen shakes. En dat lukt makkelijk zat. Eind oktober komt ze nog eens en dan zien we wel hoe we het dan doen. Niet zo heel erg anders denk ik, want dan ben ik er ook nog niet. Maar lukken gaat het me, allemaal! Hoe dan ook! 

"Er is niets mooiers dan een sleutel zolang men niet weet waarop hij past.

Origineel: Il n'y a rien de plus beau qu'une clef, tant qu'on ne sait pas ce qu'elle ouvre.
Bron: Aglavaine et Sélysette (1896)"

Maurice Maeterlinck - Belgisch dichter, toneelauteur en Nobelprijswinaar (1911) 1862-1949

Ik had al verteld, dat ik zo slecht geslapen had, komt door veel verdriet, doe je niks aan. Soms zijn dingen genoeg geweest. Daarom kwam het dat het allemaal zo achterlijk ging, afgelopen donderdag met die kattenbakken. Maar het was donderdag ook nog eens precies de dag geweest van mijn moeders begrafenis. Toen ik zoveel uren wakker lag, dacht ik op een gegeven moment, dat ik beter even kon kijken hoe laat het was. Als het al bij zessen was, ging ik er lekker uit. Van slapen komt toch niets meer. En ik kijk, is het natuurlijk 13 graden om 5u53. Nou ja! Ja, ze zal heus wel weten hoe en wat ik voel en ze zal heus wel weten, dat ik dat heel eventjes nodig heb. Het had wel weer een flinke huilbui tot gevolg maar goed. Dat is niet anders. En ik deed nog wel meer rare dingen hoor, dan wat ik gisteren vertelde.

Gisteren bleef het namelijk erg mis met mij. Ik had toch zo’n kapotte etensbak gekocht van de week? Die zou ik gaan ruilen bij de Action. De enige reden dat ik eruit moest gisteren. Ik had nog nat haar en dat ziet er niet uit maar het duurt echt de hele dag om te drogen. Dus óf ik kon volgende week pas maar dat is dan te laat, of ik kon deze donderdag. Aangezien ik pakjes in de bus had en de vuilniszak, die veel te zwaar was, ook nog naar beneden moest, ging ik maar gelijk. Ik til de vuilniszak uit de bak en ja hoor, er zit een gat in en een berg mis van schone en vuile korrels vallen over de net gestofzuigde vloer. Ik zucht, doe mijn ogen even dicht en tel tot tien.

Ik loop naar de zijkamer waar ik van die zware tape heb liggen in een klusspullenlaatje en trek er een stuk vanaf. Dat lukt niet dus ik loop ermee naar de kamer, pak een schaar en knip er een stuk af. Hup zak gemaakt. Mij krijgen ze niet gek meer, ik ben al kapot genoeg zo. Ik pak tas en vergeet nog net knip en briefje niet, en ga op pad. Aurora zit met grote ogen op de trap, ze wil volgens mij mee. Dat is al een tijdje zo maar ja, dat gaat natuurlijk niet. Ze beseft niet, net als Sunshine ooit, dat ze dan niet meer terug kan komen. Dat is de pest nou juist. Ik zeg dat het niet kan en ze blijft me met die grote blauwe ogen aanstaren. Nee meis, dat gaat echt niet, en ik ben weg. Met gevaar voor eigen leven sjouw ik die ontzettend zwaar beladen vuilniszak de trappen af.

Zo, die is weg. Het is warm maar niet té. Ja, als je in de auto zit wel maar dat is gelukkig maar even. Ik merk dat ik niet goed oplet. FOEI! Straks krijg je weer een aanrijding! En dan loopt het vast een stuk minder gunstig met je af. Klaar. Ik dwing mezelf om me te concentreren op het verkeer en het rijden. Ik ben ook enorm voorzichtig met mijn parkeerkaartje en het ding lijkt me te willen pesten. Want nu laat ik hem wel in de auto liggen, wat ik vorige keer al van plan was. Ik moet dan toch naar boven en rij ik een stuk de parkeergarage door, parkeer hem weer en dan ben ik bij de Etos en AH. Ik loop al genoeg nu. Maar eerst hier naar beneden en naar Ranzijn voor soepie voor Rain en dan Action om die bak te ruilen. Eh. Ja, bak vergeten. Pfff hoe bestaat het zeg. En dat moet een normaal in 3 jaar al pittige opleiding gaan doen in 1 jaar. Ja. Heb ik ook ja.

Wat kan een mens de pest op zichzelf in hebben zeg. Wat was ik vandaag bezig! Niet normaal meer. Ik heb heus wel vaker verdriet gehad en nachten niet geslapen dus eh, ik kan dat zeker nu niet gebruiken. Nu ik al zo moe ben van die 2 dagen, die best pittig zijn. En dan straks een jaar lang alleen maar leren, leren en nog eens leren. Ik moet dit uit zien te schakelen allemaal want anders komt het echt niet goed en ik kan niet terug en dat wil ik ook niet! Hoe ik dat ga doen, dat weet ik niet precies maar doen zal ik het. Ik moet nu voor mezelf kiezen en niet steeds anderen voor laten gaan. Makkelijker gezegd dan gedaan, als je mij bent. Maar het zal toch moeten. Komt tijd, komt raad maar volgend jaar heb ik een diploma apothekersassistente op zak.

Ik heb zo’n leuke vacature ook gezien al. Hopelijk zitten ze volgend jaar nog steeds omhoog! Hier bij het Erasmus. En daar kan je dan ook nog alle kanten op. Ze hebben er een poliklinische apotheek en een ziekenhuisapotheek met een speciale back en frontoffice. Frontoffice, dan werk je met de patiënten zelf, zit je ook aan bed en zo. Dat kan op vele afdelingen, ook bij kinderen.  Backoffice heeft met het bereiden te maken, waar ook weer heel veel aan vast zit. Bereidingen dat kan ik bijvoorbeeld bij ‘mijn’ apotheek niet leren. Ze maken wel drankjes en zo, dat heb ik al iemand zien doen maar niet echt medicijnen bereiden. Voor dat stukje stage moet nog een oplossing komen, maar dat zal zichzelf wel wijzen. Maar ik zou er zo willen beginnen, als ik die vacature doorlees. Hopelijk kan ik daar volgend jaar gaan werken of bij zoiets! Dát zou ik pas leuk vinden!

Moet ik nu toch vertrouwen hebben in die man, die de opleiding al bijna verpest heeft, om een baan te vinden nadat ik gediplomeerd ben? Dan gaat hij zeker ook weer me laten solliciteren overal behalve in Rotterdam! Nou, dan zoek ik echt zelf wel hoor, net als met de stage die voor me geregeld zou worden. Die heb ik in principe zelf geregeld. Het is alleen dat ik ze nodig heb door die baangarantie, want alleen daardoor vergoedt het UWV zo’n dure opleiding. Nou, dan mogen ze best iets harder lopen, bijna 10.000 euro in hun zak. Daar zal heus nog wel wat tussen zitten, neem ik aan. Kom nou, als je wat doet, doe het dan gewoon goed. Niet iedereen is hetzelfde, dat blijkt maar weer.

Verder heb ik goed nieuws! Ollie en Gigi, de olifant en giraf, verhuizen naar de United States of America. Een Amerikaanse Rulof-lezer, die in mijn eigen Rulof groep zit, is ook fan van mijn werk. Hij vond ze zo prachtig, dat hij ze wilde kopen. In eerste instantie alleen de olifant maar nu toch ook de giraffe erbij. Hij vindt ze zo prachtig bij elkaar passen en dat doen ze natuurlijk ook. Hij gaat ze bewaren als kerstcadeau voor zijn zoon. Die zoon is in Afrika geweest en is gek op olifanten. Hij is gek op alles van Afrika, daarom nam zijn vader uiteindelijk de giraffe er ook bij. Nou is dat even leuk! Ik heb hem het hele verhaal verteld. Over hoe ik ze in België van zo’n Nigeriaan had gekocht, toen ik mijn café nog had. Dat ze van leer zijn en met mij mee naar Nederland zijn verhuisd. En dat ik pas geleden had besloten ze te bewerken en dan weg te doen.

Hij vindt het een schitterend verhaal om erbij te vertellen en nu is hij helemaal happy met zijn mooi cadeau. Ik moet nog horen waar ik ze heen moet sturen maar de communicatie gaat langzaam. Door het tijdverschil maar ook omdat de goede man arts is en het erg druk heeft op het moment. Dat komt wel goed. Ze zullen ruim voor de kerst in de States zijn, neem ik aan. Dan heb ik mooi nog even de tijd om een leuk cadeautje voor de koper en zijn vrouw te maken. Dat vind ik leuk! En Gigi en Ollie? Die komen in een goed thuis, waar ze bewonderd en geliefd zullen worden. Mooier kan ik het niet wensen voor mijn kunstwerken! Hier ben ik echt blij om! En oh, wat heb ik dat nodig, een klein beetje moois. Gelukkig dat Karina het weekend ook even wat mooier laat worden door te komen. Nu even rusten, dan ga ik haar morgenochtend vroeg halen op het CS. Leuk!!!

De donderdagmiddag, toen ik zo zat te klooien, heb ik toch nog wel iets tot een goed einde gebracht. Ik had al een paar dagen mijn ene zender gemist. Ook wel raar, ik betaal deze maand nog wel het volle pond maar ze sluiten wel alvast die zenders af. Eigenlijk klopt dat niet maar goed, laat maar. Je kan wel aan de gang blijven en volgens mij rekenen ze daar ook op. Dat het teveel gedoe is om het recht te trekken. Dat begint al met als je belt naar 1200. Dat kan alleen maar met een vaste telefoon en alleen al om die reden heb ik nog mijn telefoon staan. Maar dan. Je krijgt een menu waar de apen geen bananen van lusten. Echt vreselijk en vreselijk lang!

Eer je eindelijk een medewerker hebt, duurt echt heel lang. En dan moet je ook maar wat intoetsen want waar ik voor belde, mijn tegoed in te zetten, daar hebben ze geen nummertje voor. Dus dan doe je maar wat en als je dan eindelijk iemand aan de lijn hebt, dan leg je dat maar uit. Nee, daar bel ik niet voor maar ik werd gek van dat hele menu. De wat ervarener medewerker zegt dan dat ze dat begrijpen. Ja, die zullen dat wel vaker horen. Ik kreeg een moeilijk Nederlands sprekende dame aan de lijn. Nee, daar heb ik geen bezwaar tegen, ik kom zelf uit een callcenter wereld, als we er maar uitkomen. En dat kwamen we. Ze zou het tegoed van 3 maanden in gaan zetten. Klaar, geregeld. Dan kan ik eind november beslissen, of ik ze er nou wel of niet bij neem. Het is toch weer 12 euro per maand. En zoveel ruimte heb ik niet want ik kom ruimte tekort.

Vandaar dat ik met van alles aan het onderhandelen ben geweest. Zo scheelt het me toch zo rond de 100 euro per maand. Kom ik nog tekort hoor maar goed, toch niet zo heel veel meer als eerst. Dat vind ik knap van mij. Even later zie ik een mail verschijnen. Dat ze mijn tegoed voor 1 maand heeft aangezet. Hè? Neehee, voor 3 maanden. Ik weer bellen en ik kies nu gelijk de 4 en de 5, dat moet ik eigenlijk opschrijven voor de volgende keer. Ik heb, ondanks de in het vorig gesprek gemelde drukte, snel een medewerker te pakken. Ik vertel het probleem en 2 seconden later is de klus geklaard. Kijk, dat vind ik nou fijn. Even later weer een mail, ja hoor, voor 3 maanden nu. Dat is anders toch 24 euro die ze me door de neus geboord had en nog niet eens het geld maar wel die zenders. Maar dat heb ik goed geroggeld. Komt heus nog goed hoor, met mij. Ooit.