Wat is dat toch met mensen? Dat ze zelf iets vinden, maar er niet tegen kunnen dat iemand anders dat niet vindt. Vooral als het om spirituele zaken gaat, reageren mensen, die denken dat ze hoger gaan dan de rest, uit ego. Punt 1, je bént nooit hoger dan de rest. Iedereen is namelijk gelijk. Dat de één een berg meer levens heeft geleefd dan de ander, dat maakt hem nog niet beter. Wel wijzer, en hoger van afstemming. Maar niet hoger als ziel, want we zijn allemaal gelijk. Ik probeer dat altijd uit te leggen door de vergelijking te maken met een baby. Stel, ik heb zo’n 15, of meer of minder, levens meer geleefd dan jij. En we maken van die 15 levens klassen. Volle levens zijn dat, van geboorte tot een jaar of 80 ongeveer. En jij bent net baby af, peuter nog maar net of kleuter.

En ik heb al een universitaire studie achter de rug in die 15 jaar. Dan heb ik al een berg wijsheid op jou voor. Als ik jou een van mijn laatste studieboeken geef, kan jij die niet eens lezen en scheur je misschien zelfs de bladzijden eruit en stop je een prop papier in je mond. Dat dit een feit is, dat ik al een bul van de universiteit en jij kan nog niet lezen, maakt mij niet hoger dan jou. Wel wijzer en dan vindt iedereen dat logisch. Maar zo is het ook met die al geleide levens, je ziel weet gewoon veel meer, heeft gewoon veel meer ervaring. Maar de waarde van die zielen, die is altijd gelijk.

Heel vaak gaan mensen die dan in een spirituele groep stappen, of zelfs maar een boek vinden, wat ze bij zichzelf vinden passen, dan gaan ze zich meer verheven voelen dan de rest. Dat overkwam een vriendin, tenminste zo dacht ik toen wel, van mij ook. Ze ging boeken lezen, die vele malen zachter overkwamen dan die van Jozef. En ze werd er helemaal door weggezogen. Ze ging heel raar zweverig doen en deed enorm lelijk en kattig tegen mij. Ik heb haar toen, samen met nog iemand, daarbij geholpen. Wel begrijpelijk en ik weet dat veel mensen dat vinden, de boeken lijken voor mensen, die er nog niet echt aan toe zijn maar wel graag willen, erg hard en onbegrijpelijk. Zelfs onrechtvaardig. En dat komt dan, eerlijk gezegd, omdat je ze nog niet helemaal kunt vatten.

Het is niet voor niets een spreekwoord geworden, zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Want om iets goed te laten genezen, moet een arts soms iemand heel erg pijn doen, de pleister er in ene keer afrukken. Daar komt dat op neer, maar geldt hier ook een beetje. Ja, het is heel naar als je nare dingen meemaakt in je leven. En voor mij was het leren van die kosmische wetten juist een enorme bevrijding, oh, zo was ik zelf ooit ook geweest, tegen anderen. Dus ja, omdat je je niets kunt herinneren van je vorige levens, en dat is ook nodig zo, lijkt het onrechtvaardig maar dat is het niet. En dat is maar een heel lullig voorbeeldje, het gaat nog veel verder. Voor mij waren die antwoorden een grote troost en begreep ik eindelijk dingen die ik voorheen nooit kon begrijpen.

Wat voor mij geldt, geldt niet voor iedereen. Helaas hoor, ooit wel maar dat zal nog even duren. Nee, ik voel me niet beter, wel verder dan deze mensen. Iedereen is gelijk, dat heb ik net uitgelegd. Want ik vind het naar als het wordt gezien als arrogantie. En het is voor mij, gewoon omdat ik ook nog maar een mens ben met gebreken en nog veel te leren heb, best lastig om de mensen waar ik van hou fouten zie maken, gebaseerd op het (nog) niet begrijpen van wat de boeken je leren. Sommige hebben die boeken niet eens, maar anderen weer wel. En als je iemand waar je van houdt bijna onder een auto ziet lopen, dan trek je die toch met een rotgang weg bij het gevaar? Ja, oké, je trok een beetje hard en nu hebben ze een zere arm. En dan worden ze boos op je, vooral als ze de auto niet eens gezien hebben, niet voor, niet tijdens en niet na. Dus heb je het gedaan.

Maar als je echt vrienden bent, als je echt om elkaar geeft, dan kan dat wel wat hebben. Dan mag je best eens boos zijn op elkaar, maar dan praat je wel de dingen uit die je pijn doen of dwars zitten. Tenminste, zo zie ik vriendschap en liefde. Want ik hou echt van mijn vrienden/vriendinnen en ik wil maar één ding; het beste voor ze. Dus als je iemand rare dingen ziet doen, die voor mij een teken zijn van, oh jeetje, het gaat hier wéér niet goed, dan wil je ze helpen en geen kwaad doen. Als zo’n iemand dat toch als kwaad doen opvat, dan ligt dat wel bij die persoon. Maar als dat echt een vriend(in) is, dan zou je op zijn minst toch verwachten, dat er dingen uitgesproken worden?

Als je vrienden bent, mag je toch zeggen, dat je het niet met elkaar eens bent? Ik vind van wel want ik wens ook niet meer door vrienden pijn gedaan te worden. Vroeger liet ik dat altijd gebeuren, nu  niet meer. Als iets me pijn doet, zal ik dat niet wegstoppen maar er iets van zeggen. Anders weet die ander misschien niet eens dat die iets doet dat jou pijn doet. Dat kan natuurlijk ook. Ik verwacht dat ook terug, als ik iets zeg dat pijn doet, mag je dat mij ook laten weten. Zo hoort dat ook te gaan, zo kan je bouwen aan iets. Maar doen alsof, nee, dat is niks voor mij. Dat vind ik huichelen en daar ril ik van. Alleen zien sommige mensen een vriendschap toch anders dan ik dat zie. Ik ga altijd onvoorwaardelijk voor iemand. Ook al doen ze me pijn, en ze zien dat later ook in, of ze verdedigen hun standpunt, omdat ze dat anders zien, ik hou onvoorwaardelijk van ze. En ook al ben je dan boos, dat gaat wel weer over of je praat het uit. De liefde blijft, tenminste, zo hoort het in mijn boek.

Sommige vrienden die ik heb zijn ook zo, en dat is maar een heel klein cluppie, en ik krijg dat volop terug van hen. Maar anderen zien dat toch anders. Regelmatig proberen ze je neer te halen en als dat niet lukt, dan binden ze in. Die worden boos als je ze niet naar de mond praat en reageren dan terug in woede, want ze zijn beledigd. En dat, mijn lieve mensen, is dus hun EGO dat in de weg zit. Hun EGO dat reageert zo boos, dat EGO is beledigd omdat ze niet naar de mond gepraat worden. En tegen een ego, kan je nooit zoveel doen. Want ego zit heel veel mensen in de weg bij hun groei. En zo raak je dan wel eens iemand kwijt, waarvan je dacht dat het een echte vriend(in) was. Alleen als dat echt zo geweest was, dan was je ze nooit kwijt geraakt. Als er echt sprake is van oprechte liefde tussen 2 mensen, dan worden de dingen uitgepraat. Dan wordt er niet plotseling geblokkeerd en ontvriend zonder iets te zeggen van te voren, en dan denk je al helemaal niet dat je vriend/in het slechtste met je voor heeft, integendeel zelfs.

Dat zegt meer over die persoon die dat doet, dan over degene waarbij ze het doen. Maar dat zullen ze dwars door dat grote ego, dat en altijd in de weg zit, helaas nog niet kunnen zien. Dat komt ooit nog wel een keer, maar daar zullen ze eerst nog wat lessen voor moeten leren, voor ze zover zijn. En dat is ook goed, ieder zijn pad. Maar echt houden van, nee dat zit anders dan vluchten voor een ander standpunt en weg sluipen als een dief in de nacht. Dat heeft niets met liefde te maken en zegt ook alweer genoeg. Sta dan voor wat je vindt en doe niet zo laf. Dan ben je gewoon niet echt. Mensen die dat bij mij doen, die ben ik dan ook liever kwijt dan rijk. Scheelt mij opruimen. Als iemand tegen mij zegt, wij zijn vrienden, en ze denken alsnog dat ik ze ooit kwaad zou willen doen, dan zijn we echt geen vrienden. Nooit geweest ook.

Ik ben blij, dat ik niet zo’n ontvriender en wegloper of schuiler ben, ik geef iemand altijd een kans om iets uit te leggen. En ik geef mensen zeker de ruimte om totaal iets anders te vinden dan ik zelf vind, al gaat dat dwars tegen mijn ideeën in. Of ik zeg waar het net teveel wringt, voor mij en dat ik de vriendschap om die reden liever beëindig. Ik zeg het wel netjes, ik ben geen lafaard. Maar ja, ik ben dan ook oprecht en ik bedoel het goed bij de mensen waar ik van houd. Als ze dat niet willen zien, dan laat ik ze ook met alle liefde los. Ga maar groeien joh, ik zie je wel weer een keer. Ooit. En net zo goed als ik mijn hoofd moet buigen, als ik ernaast zit, zal de ander dat toch ook echt een keertje moeten. Niet voor mij hoor, mij boeit dat niet zo. Maar voor zichzelf. Anders komt men namelijk nooit een stap verder, dat vind ik dan toch weer erg zielig.

"In de Verenigende Staten is er niet genoeg Romeo en te veel balkon."

Joseph Rudyard Kipling - Engels schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1907) 1865-1936

Nou, de examens naderen en ik hoop maar dat ik het allemaal in ene keer ga redden. Echt zwaar examenvrees heb ik niet, al weet ik nu wel dat ik daar propranolol voor voorgeschreven zou kunnen krijgen. Alleen heb ik het niet zo erg dat de dokter eraan mee zou doen. Ik merk wel dat ik door de zenuwen vaak dingen fout doe of verkeerd zeg, die ik normaal niet fout zou doen of zeggen. Het heeft dus wel degelijk invloed. Er zijn mensen, mijn moeder was er zo eentje, die door examen te moeten doen, totaal bevriezen. Mijn moeder had dit met het halen van haar rijbewijs. Door geldgebrek was het al lastig om dit voor elkaar te krijgen. Maar een aantal keren lukte het haar rijlessen te nemen en af te rijden en altijd met een negatief resultaat.

Ze wilde het zo graag en uiteindelijk, toen ze al een eind in haar 50 was, ging ze een speciaal rij examen doen, voor mensen die zo’n dodelijke examenvrees hebben. En toen had ze eindelijk het zo felbegeerde papiertje op zak. Wij kwamen er met zijn allen wel achter, dat zo laat je rijbewijs halen, niet echt zorgt voor de meest soepele chauffeur. Vaak als ze wegging met één van ons dan moesten wij rijden. Deed je dat niet, dan had je af en toe je hart in je keel zitten. Parkeergarages kon je haar beter niet heen sturen. Waarom? Omdat je dan heel vaak zo’n gillend geluid van in elkaar krimpend automateriaal kon horen, dat gilt, lijkt wel. Omdat ze dan een bochtje te ruim nam, of een pilaar meenam.

Oh mijn hemel! We gingen een keer naar Schiedam en hoe het kwam weet ik niet eens meer maar er ging iets totaal mis. ‘Ohhh ze rijden hier spook!!!’, gilde mijn moeder opeens. En erachteraan ‘oh nee dat ben ik!’ Wie er mee waren, lachen daar nu nog om. Oh en dan kon ze je aankijken! Als blikken hadden kunnen doden, was ik er echt niet meer geweest hoor. Of ze reed ergens 50 waar dat ook moest, netjes dus. En als er dan een auto achter haar kwam, ging ze steeds harder. Ze zei op een keer dat ze zo bang was om een bekeuring te krijgen, want nu moest ze veel te hard. Ik keek haar verbaasd aan, ‘van wie dan mam?’ Ja, die man zat toch te duwen achter haar! Ja dus? Je moet toch dan niet harder als dat niet eens mag? Zij vond van wel en werd er zenuwachtig van.  

Misschien kwam dat door haar ervaringen op de snelweg? Want daar is het wel gevaarlijk als je veel langzamer gaat dan moet op zijn minst. Als ze naar mij op visite kwam, toen ik in België woonde, was ze bek af, alsof ze een wereldreis had gemaakt. Dat was voor haar dan ook echt zo. Ze vond het zo vreselijk om te rijden, dat de reis van hooguit een uur, haar totaal uitputte. Nou ja, ze heeft er toch wel wat jaartjes zo zijn voordeel in gehad want kunnen rijden, geeft toch echt wel een zekere mate van vrijheid. Ik wilde er jarenlang niet meer aan beginnen en moest toen wel voor Sammy, de kat. Nu ben ik weer zo aan gewend, dat ik het niet meer zou willen missen! Ik ben nu weer té verwend maar ook stukken ouder en dan is het toch wel ietsje fijner. En zeker nu in dit corona tijdperk, van onschatbare waarde. Ik ben wel blij met mijn handig kleine Lilaatje.

Voor de katten doe ik ook van alles. Ze kijken zo graag naar de vogeltjes, dat ik op en lumineus idee kwam om de krabton voor het raam te zetten. Maar toen ik die hele operatie tot een goed einde had gebracht, heb ik het 2 dagen later maar weer allemaal terug gezet. Geen kat meer op de krabton opeens. Nou ja! Ze zijn ook echt altijd tegendraads. Zo heb ik echt een huis vol met krabpalen. Hier in de huiskamer een enorme, een ‘normale’ ook nog en de krabton. Boven staan er ook 2 grote krabpalen en bovendien hangen er in de gang allemaal van die losse krabdingen aan de muur gemonteerd. Boven het trapgat heb ik een soort klimmuur gemaakt, met gevaar voor eigen leven.

Alleen heb ik er nog nooit een kat op gezien, of in het bakje zien gaan, dat er ook hangt. Veel moeite voor niets. Dat kan ik van die krabpalen dan wel niet zeggen, die worden veel en enthousiast gebruikt. Maar toch, als je dan opeens kijkt waar de cits uithangen, liggen ze vaak overal en op allerlei manieren. Behalve dan op plekken die echt voor ze bedoeld zijn. Op de bank, bovenop de rand van rug kussens op de bank, op de kleedjes op tafel. Als je van een ceintuur een cirkel maakt op de grond hè, binnen de kortste keren zit daar een kat in. Dat kunnen ze niet weerstaan. Als je lang genoeg wacht, zijn ze allemaal een keer geweest. Ook een klein doosje heeft dat effect of zelfs een stukje plastic, dat op de grond ligt, wordt opeens omgetoverd tot katten zit plek of lig plek. Ik kan daar altijd hartelijk om lachen. En dat is ook een fijn gevoel, weer zo te kunnen lachen.

Ik heb zoveel meegemaakt de laatste jaren, en nog steeds. Natuurlijk bij tegenslag ben je eventjes uit je evenwicht, maar toch, heel snel heb ik het weer in de hand. Ik heb zo’n vertrouwen in boven, zo’n overgave aan wat er aan leiding is van die kant. Ik heb gewoon geen angsten en ik merk dat alles van een aantal jaar geleden, mijn humor, mijn vrolijkheid, al de positieve dingen, ze komen weer terug. Niet dat ik zo negatief was, maar soms kon ik echt niet lachend positief lopen te zijn, omdat de klappen te vaak op dezelfde plek kwamen en daardoor extra pijn deden.

Mijn vertrouwen was nooit weg, er werd alleen extra aan gebouwd. Natuurlijk word je het wel eens moe, als je de zoveelste tik krijgt uitgedeeld. Het weten hoe het zit, waar het vandaan komt, de lelijke waarheid onder ogen te durven zien, heeft me er doorheen gesleept. En nu kreeg ik weer een lading shit over me heen en volgens mij ging ik toen over het randje. Weet je wel, doorzetten met iets pijnlijks tot je het lekker gaat vinden. Dat is nu gebeurd geloof ik. Wel zo prettig!

Mijn humor ben ik nooit kwijt geweest hoor, gelukkig maar, want dat sleept me altijd overal doorheen. Ik liep alleen niet meer hele dagen te zingen en dat doe ik nu weer wel. Ik merk wel dat ik veel gevoeliger ben maar niet op de verkeerde en zwakke watjes manier zeg maar. Gevoelig zijn is goed maar té is nooit goed, en dat zijn er nogal wat in deze tijden. Dat is zwakte, medelijden bestaat eigenlijk ook niet in de kosmos. Heb je ellende? Nou, dan heb je dat zelf ooit veroorzaakt. Weet je nog, wat je iemand anders aandoet doe je eigenlijk jezelf aan. Dus laat iedereen zijn lessen lekker leren. Dat is niet zielig daar groeien we van. Zo zijn de boeken eigenlijk. Dat vinden sommige mensen dan té hard. Tja, dan snap je de boeken echt nog niet goed. Als je goed beseft dat je alles zelf ooit bij anderen gedaan hebt, stel even dat je daar dan ooit bewijzen van hebt, zwart op wit, dan is het toch allemaal alleen maar zuivere rechtvaardigheid? En zo is het ook!

"In de concentratiekampen, ontdekten we dit hele universum waar iedereen zijn plaats had. De moordenaar kwam om te doden, de slachtoffers kwamen om te sterven.

Origineel:
In the concentration camps, we discovered this whole universe where everyone had his place. The killer came to kill, and the victims came to die.
Bron: Interview Oprah november 2000"

Elie Wiesel - In Roemenië geboren Joods-Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar (Vrede 1986) 1928-2016

Ik zit hier lekker wat te dotten op flessen, en te schrijven ook zo te zien, en ik heb net een nieuwe versie van het Wilhelmus geschreven. Het 1^e couplet zag ik voorbij komen en dat vond ik zo grappig! Voor ik het wist zat ik het tweede couplet te schrijven en heb ik het op Facebook gezet. Ik heb er zelf nog het meest om gelachen. Ik was al heel vroeg met een mok koffie aan tafel gaan zitten, met mijn les 5 die ik al bijna af had, alleen de hoorcolleges nog en dan les 6 doen. Maar les 6 bleek een meevaller, was ik alweer vergeten natuurlijk maar dat ging over de Nederlandse Apotheek Norm, kort NAN en de certificering die je kan krijgen. En dat was maar kort geweest.

Dus had ik opeens de middag vrij, vorige zaterdag was dat. Dus ik ben lekker naar de Lidl gestruind, ik heb gisteren heerlijk iets Indisch achtig gemaakt. Weer voor een weeshuis natuurlijk, zoals ik altijd teveel klaar maak. Ik had alleen geen basmati rijst meer, dus heb ik zilvervlies gegeten. Niet vies natuurlijk maar ik ben dol op basmati rijst dus maak ik die voor vanavond klaar. Mijn kip was zwart gemarineerd door de ketjap, veel kruiden en knoflook en 2 dagen gestaan in de ijskast. Met een schaar tot kleine stukjes geknipt, ik vind rauw vlees aanraken vies. Ja, daar moet ik zelf ook om lachen. Dus die kipfilet, hield ik met een boterhamzakje vast.

Knippen is trouwens veel en veel makkelijker bij kipfilet dan snijden, tenzij je een scalpel hebt. Probeer het maar eens. En zoals altijd, als ik niet eens meer weet wat ik erin heb gedaan allemaal, dan eet je vaak het lekkerst. Alleen volgende keer smaakt het weer totaal anders, ook lekker maar anders. In elk geval, ik heb genoten en vanavond extra lekker. Met nog meer doorgetrokken kruiden en de basmati. Zalig. Lekker even aan de telefoon gehangen met Miranda, weer even bij gekletst en gelachen. Een middag vrij, komt niet veel door. Zo nog even douchen en daarna dan toch maar even mijn loopbaan opdracht invullen en formulieren ervan invullen en insturen via de mail. Dat is voor komende woensdag als we moeten inbellen.

Morgen les 7 en dat was de laatste les om te leren, want de andere lessen waren die voor de presentatie en nog iets, ben ik ook alweer vergeten. Pff Alzheimer light hoor! En dan voorzichtig even naar de 1^e les van het 4^e blok kijken en dingen voor gaan regelen. Dat moet ook gedaan zijn vóór de toets is afgenomen.  Lastig! En morgen even stofzuigen, en beetje de boel én mijn haar doen. Maandag beginnen we dan met herhalen en de tabel vol medicijnen voor hart- en vaatziekten, bloedverdunners e.d., medicijnen voor een te hoog cholesterol, slaap- en angststoornissen, verslaving en weet ik het allemaal, uit mijn hoofd leren. Of nou ja, ik ga het proberen.

Je hebt er zo ontzettend veel, dat het echt erin pompen wordt. En dan ook langzamerhand de Nederlands en Engelse examens gaan voorbereiden. Voor de 11^e is het alleen schrijven, moet ik alleen even erin krijgen wat ze willen exact bij een argument of een verhandeling. Schrijven kan ik wel maar volgens bepaalde regels, daar ben ik niet zo happig op. Nou ja, ik fake het wel of zo. Na de toets op de 13^e en de dag ervoor zelfs al les 1 4^e blok, moet ik het weekend erna weer veel doen, omdat ik dan de 18^e 2 presentaties klaar moet hebben voor beide talen en ook voor beiden een gesprek voorbereid hebben. Oh ik zal zo blij zijn als ik daar vanaf ben! Dan heb je iets meer ruimte in de week, alleen maar nodig hoor.

Al sal reg kom, zeggen ze in Zuid Afrika, wat ik de leukste taal ter wereld vind! Dit is so snaaks (het is zo grappig). Dat rare soort mix van (vaak oud) Nederlands, Engels en Engelse grammatica en de voor ons rare zinsbouw daardoor. Hilarisch! Kleefbroek noemen ze een legging en mopperfiets is een brommer. Ik lag dubbel toen ik dat voor het eerst hoorde! Zoveel dingen om leuk te vinden of mooi te vinden en dankbaar voor te zijn. Heerlijk! Gekke katten in huis, die allemaal lief voor elkaar zijn. Waar je aan werkt en al op voorhand dankbaar voor bent, dat gebeurt ook. Al moet je wel volhouden natuurlijk maar als je vertrouwen hebt, dan komt het ook echt altijd goed. En dat heb ik, in mezelf, in mijn gidsen en in de Albron. En daarom komt het altijd goed, daar reken ik ook gewoon op. Die Zuid Afrikanen die weten het ook!

Aurora is zo schattig en ze komt meer en meer los. Ik vroeg me al een tijdje af, hoe komt het nou toch dat al die speeltjes door het hele huis liggen? Echt hoor, ze spelen met van alles en als ik met stofzuigen meer bezig ben om balletjes uit de slang te peuren of speelgoedjes opzij doen voor ik kan stofzuigen, dan kiep ik al die dingen weer in de box. Tegenwoordig moet ik dat zowat om de dag doen. En gisteren, toen ik lekker zat te leren, zag ik opeens wie de boosdoener is! Aurora haalt dus gewoon 1 voor 1 die box vol speeltjes leeg. En nog grappig ook, want op de gang liggen nu een pluchen Sinterklaas muis en ergens anders op de gang een Zwarte Piet muis. Alsof ze wist dat die bij elkaar horen.

Maar ook balletjes, kussentjes met kattengras erin, van alles sleept ze eruit. Dan speelt ze er even mee, nee, niet goedgekeurd. Wat ligt er nog meer? En ze gaat verder met leeghalen. Ja zeg, zo kan ik het ook! Uiteindelijk vindt ze iets van haar gading en dan gaat ze gek lopen doen. Het speeltje zie ik af en toe door de lucht vliegen en ik geniet van haar genieten. Skylar en zij komen steeds vaker zonder gedoe bij elkaar in de buurt, ik ben helemaal blij. Dat houden we zo. Ja, af en toe hebben ze onderling even mot maar dat is wel eens meer zo. Meestal is dat als de een iets heeft wat de ander wil. Grappig is wel, je hebt een huis vol met krabpalen, hangmanden en tonnen en waar liggen ze? Juist, op tafelkleedjes en op de bank… Echt hoor…

Of zoals gisteren, toen ik ging slapen. Aurora ligt altijd in mijn armen. Dit keer lag alleen Rainbow vlakbij me. Die ziet haar aankomen en hij weet het ook, dat ze altijd in mijn armen ligt. Opeens komt hij in mijn armen liggen. Ik moest stiekem echt heel erg lachen. Rotzakje is het toch! Hij doet het erom want hij ligt nooit in mijn armen. Hij houdt het dan ook niet lang vol en komt over me heen gedrapeerd liggen. Dat is zijn plekje inderdaad. Aurora, die braaf bij mijn voeten was blijven wachten, kwam heel snel op haar plekje liggen. Rainbow zakte voorzichtig van mijn lijf af en zo lagen ze opeens allebei naast me, kont aan kont, allebei een andere kant op. Ze blijven me verrassen. Ze was wel op haar hoede maar in elk geval, ik viel in slaap en toen ik wakker werd, waren ze uiteraard al lang weg. En dan zie je ook nog eens Rainbow die Moonlight aan het wassen is. Ik viel nog net niet flauw van verbazing! Het moet niet gekker worden hier!!!