"Lezen, een open deur naar een betoverde wereld.
Francois Mauriac - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1952) 1885-1970
Origineel:
La lecture, une porte ouverte sur un monde enchanté.
Bron: Le Figaro littéraire"
Vandaag ben ik in Utrecht om examen schrijven voor Nederlands en Engels te maken. Nou, ik ben benieuwd! Voor het eerst ook met de auto naar Utrecht. Ik ben erg benieuwd hoe druk het is op de weg. Ik schrijf dit natuurlijk weer een eindje van te voren. Ze hebben de boel ook weer eens omgegooid en heb ik de 18e en de 29e mei nog examens voor deze twee vakken en dan ben ik helemaal klaar met dat generieke gedoe.
Ooit, ik denk zo’n 15 jaar geleden, begon er een serie en al direct vanaf de 1e aflevering was ik verslaafd. Mijn moeder was gek op van die doktersromannetjes maar ik werd gek op medische series. Ik merk nu, tijdens mijn opleiding, dat ik veel medische uitdrukkingen beter in het Engels weet vaak, dan in het Nederlands. Dat is toch wel erg eigenlijk. Al is dat bij mij altijd al zo geweest, wat dat is met dat Engels? Dat moet wel een belangrijk leven geweest zijn, toen ik die taal sprak want het is behoorlijk blijven hangen. Dat is natuurlijk weer een totaal ander verhaal. Grey’s anatomy, daar had ik het over.
Als je zo lang een serie volgt, en nog wel eentje die zo goed geschreven is, dan begin je de hoofdrolspelers een beetje als je familie te zien of zo. Tenminste, ik kan me overal altijd enorm in inleven en dan krijg je dat. Shonda Rhimes is de schrijfster van nog wel meer series die ik geweldig vind, ik heb zo’n ideetje dat deze dame geïnspireerd wordt want er zitten nogal wat wijze lessen in. Ik was al fan vanaf die allereerste aflevering, als ze allemaal vers van de universiteit af, coassistenten worden. Oh wat maken ze allemaal wel niet mee. Ze hebben allemaal hun eigen rugzak en allemaal hun eigen leuke en minder leuke eigenschappen. Het echte koppel waar het om draaide waren Dr. Meredith Grey en Dr. Derek Sheppard. Dr. McDreamy was nou ook niet echt vervelend om naar te kijken, moet ik eerlijk toegeven.
De eerste die eruit ging was George O’Malley. Oh dat vond ik vreselijk! De serie kabbelde zonder hem ook wel verder maar toch, zeker in het begin miste ik hem. Er kwamen Ook weer allemaal personages bij, soms vreemden, soms zogenaamde familie van iemand die er al in zit. Sommigen waren snel weer weg en voor anderen was er een grote rol weggelegd. Ik werd gek op de chagrijnige Christina Yang, oh wat een heerlijk naar mens kon dat zijn en maar weinigen zagen haar tere hartje. Ik vond de serie even een stuk minder toen zij eruit ging. Een beetje weggepromoveerd naar Zwitserland geloof ik dat het was.
Je ziet ze groeien en je ziet ook de relatie tussen Meredith en Derek alle kanten op gaan, tot ze uiteindelijk een heel stabiel en ontzettend leuk huwelijk hebben en zelfs kinderen krijgen. Eerst eentje via adoptie omdat Mer dacht geen kinderen te kunnen krijgen, dan nog eentje erbij. En dan komt er opeens een aflevering dat Derek overlijdt. Met een aanloop van een aflevering en een nasleep die natuurlijk het seizoen einde inhield. Mij totaal in verwarring meer dan een half jaar achter latend. Goh, als het maar goed komt met Meredith. Je kon je dat bijna niet voorstellen meer en ook niet hoe de serie nu nog leuk zou blijven.
Maar de serie ging verder, er kwamen weer mensen bij en er gingen weer mensen uit. Meredith heeft altijd een huis vol mensen die bij haar wonen, half familie, echte familie of vrienden en kennissen. Echt een zoete inval en alles heeft een les of een wijsheid, die echt altijd binnen komen bij me. Ik vind het nog altijd, na 16 seizoenen een plezier om naar te kijken. Morgen weer de laatste aflevering geloof ik, en dan is het weer wachten of er nog een volgend seizoen komt. Ik ben altijd bang om te horen van niet. Maar ik heb al vernomen dat die er komt. Dan kan ik weer even rustig wachten tot het zo ver is.
Iemand die in het begin heel irritant leek, hij werd zelfs Evil Spawn genoemd, was Alex Karev. Maar in de loop der jaren ging hij veranderen en kreeg je ook zijn verleden te horen en daardoor kreeg je ook weer meer begrip voor zijn rare kanten. En eens Christina niet meer Meredith’s person kon zijn, werd hij het zelfs. Een soort van meer dan beste maatje, zeg maar. Toen zijn huwelijk met Izzie strandde, omdat zij er vandoor ging, ging mijn hart zo naar hem uit. Maar uiteindelijk vond hij zijn droomvrouw in Jo Wilson, die een soortgelijke achtergrond had als hij en daardoor werden ze zo close. Dat kán niet meer stuk denk je dan.
Tot 2 afleveringen geleden. En hoe hij eruit ging, was weer eens typisch Alex. Je zag 4 mensen een brief krijgen, een echte, handgeschreven. Miranda Bailey, Richard Webber, Meredith en zijn vrouw Jo, krijgen er eentje. En ik zal niet het hele verhaal hier gaan vertellen hoor, wees maar niet bang. Maar wat een verhaal was het zeg! En in eerste instantie was ik zo pissed op hem! Je ziet de brief door hen alle vier, om en om gelezen worden, en ondertussen zie je dan beelden die daarbij horen en zijn stem die het voorleest. En hoe verder je komt in de brief, hoe meer je begint te begrijpen hoe het zit en ook dat hij niet anders kan dan niet meer terug komen. Dus ook niet meer bij Jo. En hoe bijzonder het in elkaar zit, maakt dat je boos en blij tegelijk bent door en voor hem. En ik ging me toch een potje zitten janken! Nou ja zeg!
Oké ik geef het toe, ik jank ook bij E.T., vooral toen hij doodging en later weer, toen hij weer tot leven kwam. Ik kan altijd precies voelen wat die mensen moeten voelen en dan kan ik dat niet tegen houden. En dat is niet erg hoor, het is gewoon empathie omdat ik er altijd helemaal in zit. Maar zo brullen als nu, nee, dat heb ik nog nooit gedaan. Niet om een serie. Ik schrok er zelf van maar ik kon niet stoppen! Nou ja zeg! Het moet niet gekker worden met mij. Dat zijn dan toch van die momenten dat ik blij ben dat ik daar in mijn uppie zit. Dan hoef je in elk geval niets uit te leggen. Het zegt wel iets van hoe goed het weer eens geschreven was. Bedankt Shonda, voor al je mooie series.
Ik ben normaal echt niet zo’n tv kijker, ik zit meestal een aantal dingen tegelijk te doen. Omdat ik alleen ben, is het lekker achtergrond geluid. Alsof je mensen om je heen hebt maar wel die je lekker uit kunt zetten, als je ze beu bent. Maar er zijn een aantal series, waar ik graag naar kijk. En de serie die dus op eenzame hoogte op 1 staat, is Greys. En ik denk dat dat nog wel even zo zal blijven. Ach, het houdt je van de straat en dat is nog nooit zo belangrijk geweest als tegenwoordig. Daarom laat ik het maar zo.
Ik denk dat, mocht de serie ooit stoppen, wat uiteindelijk wel een keertje zal gebeuren, dat ik dan eventjes in de rouw zal moeten. Een groot voordeel is, dat je dan nog altijd naar de herhaling van de totale serie zal kunnen kijken. Dat kan je met mensen in je leven ook, maar ja, dan moet je wel eventjes wachten tot je boven bent. Ga dan maar even zitten met een grote bak popcorn! Kijken hoe het allemaal gegaan is in je leven. Lijkt me ook zo geweldig!
"Lezen maakte Don Quichot tot een heer, maar geloven in wat hij las, maakte hem krankzinnig.
George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950
Origineel:
Reading made Don Quixote a gentleman, but believing what he read made him mad."
Dodenherdenking vond ik erg indrukwekkend, op dat grote maar nu lege Dam plein. Ik vind het altijd al indrukwekkend maar nu kwam het extra binnen. Want de recente doden zullen zeker ook herdacht zijn, de doden die vielen in de Corona oorlog, die nog volop aan het woeden is maar in felheid iets lijkt af te nemen. Ik had zelf een vriendschap die overleed, maar dat laat ik los, die ga ik echt niet elk jaar herdenken. Dat doe je niet als iets zo nep blijkt te zijn. Ach ja, het zijn sowieso rare tijden, dat kan er nog wel bij. Ik begin het leven weer steeds leuker te vinden en heb zoiets van kom maar op joh, ik heb nu weer net zo’n bui, als toen ik dit leven aan het opschrijven was, samen met Melchior. Kom maar, geef maar, ik kan het wel hebben. Bedankt voor de lessen! Ik groei me een ongeluk!
Alles wat voor de grote 75e Bevrijdingsdag was gepland, viel ook in het door Corona besmette feestwater. Maar toen ik op tv het filmpje zag van de prachtig lichtshow van verlichte drones boven de Maas, toen schoot ik toch wel even vol. Het hart van Rotterdam, totaal vernietigd in de oorlog. Alleen het randje lag er nog, de rest was alles plat gebombardeerd. Mijn opa en oma, samen met 2 kleine kindjes overleefden het ternauwernood, maar ja, ik zat al in de planning en had al in mijn oma’s buik gezeten. Ik moest er komen natuurlijk en alle anderen in de familie ook. Ik krijg altijd kippenvel als ik bij het beeld van Zadkine kom, dan denk ik altijd al aan dat schuilkelder verhaal van oma en op. Al vond ik deze lichten van de drones ook echt iets magisch hebben. Prachtig!
In één van de Rulof groepen deed er weer eens iemand de heilige uithangen, en ze deed lelijk tegen mensen. Iets later was ik ook de pineut, maar ik bleef maar uitleggen, uitleggen en nog eens uitleggen wat ik nou exact bedoelde. PeeT noemt me daarom altijd de Paulus van Jozef Rulof op Facebook. Ja, sorry, waarom denkt iedereen opeens de wijsheid in pacht te hebben. Ze zei ook nog iets tegen me over mijn ‘paradigma’ en ging toen ook nog eens denigrerend zitten uitleggen wat dat woord betekende. Dus wie doet er nou lelijk eigenlijk? Maar ja, zulke mensen vinden en voelen zich hoger dan de rest en zullen het ons wel even vertellen. Je zou voor minder een vriendschap verbreken, en dit was nog wel een vreemde! Rare mensen heb je toch, of nee, eigenlijk meer rare persoonlijkheden! Als ik iets heel lief bedoel en iemand neemt dat op als ‘kwaad’ dan ligt dat dus echt niet aan mij maar aan hoe die persoon het interpreteert en zegt meer van hen dan van mij.
Dan kreeg ik nog een Rulof vriendin aan de telefoon en we hebben wel eventjes zitten kletsen met elkaar. Ik appte mijn broer, of hij thuis was, maar die was gewoon aan het werk. Ik zei dat hij me dan vanavond nog wel zou horen. ‘Hoezo, kom je op de koffie?’, vroeg hij. Ik zei dat ik wel zou bellen en ik gooide er voor de gein achteraan, tenzij je tompouces hebt natuurlijk. Een tijdje later, net na de middag, kreeg ik een appje met tompouces op een foto, dat hij thuis was. Zo, dat is vroeg! Heb ik gewoon mijn broer even gemanipuleerd. Nou ja, dan moest ik wel op de koffie natuurlijk. Dus onverwacht ben ik ook nog even naar mijn broer en San geweest. Dat was wel even gezellig.
Ik heb gewoon 2 dagen totaal niets aan school gedaan. Ik had zoiets van, voor mij is het ook wel even tijd voor ‘feestdagen’ hoor. Maar ik moet er vandaag echt even iets voor doen. Het is nu de 6e voor mij en in mei ook. Ach in mijn hoofd is het altijd lente, al gaat de buitenkant er nou toch echt uitzien als zo flink tegen de winter aan. Daar doe je nou eenmaal niks aan, dat is de leeftijd. Hoe meer rimpels en grijze haren, hoe meer wijsheid, denk ik altijd maar. Dan heb je daar in elk geval ook weer een goed excuus voor. In het begin, als alles begint met kreukelen en zakken, zat ik er wel even mee. Al moet je dat toch een keer loslaten, want van die onnatuurlijk glad getrokken koppies, vind ik ook echt niet aantrekkelijk en zou ik nooit willen hebben. Dan maar wennen en dat is gelukt.
In één van de Rulof groepen kwam ik een prachtige tekst tegen, en die slaat enorm op de boeken van Jozef Rulof, maar hij komt uit de 12e eeuw. Om precies te zijn uit 1148 en de tekst is van de Katharen. Ik zou het woord ‘kerk’ vervangen door ‘de boeken’ en dan is dat wat ik voel, bij deze boeken en bij mensen die ze ook echt begrijpen. Want dat is nog echt maar een heel klein cluppie!
Tekst van de Katharen uit het jaar 1148 : Ze bestaat niet als vaste vorm, maar slechts door onderlinge overeenstemming van de mensen. * Ze heeft geen leden, behalve hen die voelen dat ze erbij horen. * Ze heeft geen concurrentie, want ze wedijvert niet. * Ze heeft geen eerzucht, want ze wil alleen maar dienen. * Ze trekt geen landsgrenzen, want dat doet de liefde niet. * Ze kapselt zich niet in, want ze probeert alle groepen en religies te verrijken. * Ze respecteert alle grote leraren aller tijden die de waarheid van de liefde openbaarden. * Wie ertoe behoort, oefent de waarheid van de liefde met zijn hele zijn.
Wie ertoe behoort, weet het. * Ze doet geen pogingen anderen te beleren; ze probeert alleen maar te zijn en door haar zijn te geven. * Ze leeft in de wetenschap dat de hele aarde een levend wezen is en wij een deel ervan zijn. * Ze weet dat de tijd van de laatste ommekeer gekomen is; weg van de ik-gehechtheid, uit vrije wil terug naar de eenheid. * Ze maakt zich niet met luide stem bekend, maar werkt in het vrije domein van het zijn. Ze maakt een buiging voor allen die de weg van de liefde deden oplichten en hiervoor hun leven gaven. * Ze laat in haar rijen geen volgorde toe en geen starre opbouw, want de een is niet groter dan de ander. * Ze zegt geen beloning toe, noch in dit noch in een ander leven, alleen vreugde van het zijn in liefde.
Haar leden herkennen elkaar aan de wijze van handelen, aan de wijze van zijn en aan de ogen en aan geen ander uiterlijk gebaar dan de broederlijke of zusterlijke omarming. * Ze kennen geen vrees noch schaamte, en hun getuigenis zal altijd geldig zijn in goede alsook in slechte tijden. * De kennis in de boeken (kerk vind ik niks) van de liefde heeft geen geheim, geen mysterie en geen inwijding, behalve een grote kennis van de macht van de liefde, omdat de wereld zal veranderen wanneer wij mensen dit willen, maar alleen doordat eerst wijzelf veranderen. * Allen die voelen dat ze erbij horen, horen erbij. * Ze behoren tot de 'Kerk van de liefde’. Mooi hè!
En ik vier vandaag zeker Moederdag, al zou je denken van niet. Mijn dochter wil mij niet meer als moeder zien, mijn moeder is er niet meer. Wat heb ik te vieren zou je dan kunnen denken. Punt is dat mijn lichaam enorm heeft afgezien bij het maken van een heel mooi kindje, een heel universum. En daar ben ik in dit leven moeder van, ongeacht wat dan ook. Dat recht heb ik daardoor alleen al verdiend en dat recht hou ik, want er is geen moment geweest, na haar geboorte, dat ik me geen moeder heb gevoeld. Ik BEN moeder, voor altijd. En wat zij ook vindt of doet of voelt, mijn liefde voor haar is nog altijd even groot en onvoorwaardelijk en dat zal altijd zo blijven. Dat is wat moederliefde is, dat is voor eeuwig.
Bovendien, mijn moeder is er echt nog wel, alleen niet op deze aarde. Ze maakt drukte zat hoor. Zelfs al zou dat niet zo zijn geweest dan kan ik nog altijd eren, dat zij mijn moeder is geweest. Ik kan uit de grond van mijn hart zeggen, dat ik onvoorwaardelijk en voor eeuwig van haar hou en ook dat is iets wat zij me heeft geleerd. Ik zou haar nooit in de steek gelaten hebben, nu zelfs nog niet eens. Dus, bedankt mam, en bedankt voor al de 13’s die je ons te pas en te onpas nog steeds stuurt! Of op een heel unieke manier ervoor zorgt, dat ik een cadeautje krijg, op de rotste kerst die ik ooit heb meegemaakt. Ik ben daar maar wat blij mee, met al dat soort dingen! Ik hou van jou en ben erg blij dat jij mijn moeder was in dit leven!
"In iedere familie, die niet je eigen is, stik je. In je eigen familie stik je ook, maar merk je het niet.
Elias Canetti - Oostenrijks schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1981) 1905-1994
Origineel:
In jeder Familie, die nicht die eigene ist, erstickt man. In der eigenen erstickt man auch, aber man merkt's nicht."