"Als je gezonde trek hebt, is er niet zoiets als slecht brood."

Gabriel Garcia Marquez - Colombiaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1982) 1928-2014

Ik vergeet mijn andere schatjes heus niet hoor. Maar ja, die staan altijd al in de belangstelling. En met een occasionele post weer eens een keertje tussendoor, loopt hij behoorlijk achter. Daarom mag ik best Sunshine spammen! Al zijn de anderen ook heerlijkheden hoor! Net weer totaal dubbel gelegen om Rainbow. Hij heeft, net als de anderen erg veel last van een soort van angst om mij kwijt te raken. Ze weten dat er een andere kat is, ze voelen mijn liefde voor die kat en ze zien de tijd die ik in die voor hun vreemde kat steek. Moonlight is nog steeds niet van de shock bekomen, die is echt in de war, dat merk ik heel erg goed. Rainbow is normaal altijd erg op mijn lip zittend aanwezig maar nu zit hij me vanaf elke plek aan te staren. Mama aai luf joe, voel ik dan.

Hier op het bureau lag de boel vol met van alles, ik ben warrig en chaotisch en dat zie je dan bij dingen waar ik normaal erg opruimerig in ben. Hij kon er dus niet goed zitten door plaatsgebrek maar besloot dat toch te doen, net als Moonlight continu in de buurt wil zijn van me. Alleen lagen er ook een boel post its met daarop allemaal dingen die ik moet doen of maken. Hij draaide met zijn toch wel aanzienlijke achterwerk, heeft ie van zijn moeder, en ging uiteindelijk zitten, precies op de post its. Zo lang hij zat was er niks aan de hand. Ik kon gelijk niks meer doen, behalve typen dan. Hij stond op om me een koppie te geven en er zat een post it op zijn gat. Hij vloog van het bureau af en elke 6 stappen maakte hij een soort van pirouette om dat ding van zijn kont te krijgen. Ik gillend van de lach hem achterna om te helpen, maar hij was best snel. Hij bleef zo draaien steeds en achteraf had dit filmpje viral kunnen gaan, als ik het gemaakt had. Daar heb ik bijna nooit erg in, al probeer ik er in het Sunshine verhaal een beetje op te letten, omdat zoveel mensen zeggen dat ze die ontwikkeling graag willen volgen. Al vergeet ik het daar dus ook wel eens.

Uiteindelijk springt hij op de tafel en daar kan ik hem vastpinnen en het briefje van hem af trekken. Ik was aan het proesten van het lachen. Daarom ben ik zo gek op ze, ze leuken mijn leven enorm op! Rainbow doet zo ook als er een vlieg op hem zit of zo. Of als hij een vlieg vangt met zijn pootje en hij voelt de vlieg bewegen. Oh dat is ook zo lachen altijd. Dan krijgt hij een rilling die je zo over zijn hele lijf ziet trekken. Hij is een aparte, hij heeft de instincten nog wel, maar daar is hij geestelijk al uitgegroeid. Hij rilt ervan als het zover is, zeg maar. Ik vind het om te gillen en prachtig tegelijk!

Maandagochtend in alle vroegte, 4u15, ging ik weer de rest van de ‘nacht’ bij mijn jongen slapen. Hij weet dit nu al en zit vol enthousiasme te wachten! Nadat ik helemaal ben overladen met knuffels en koppies, en onder het dekbed lig, gaat hij genietend tegen me aan liggen melk trappend, zich wassend ook weer steeds. Uiteindelijk vallen we dan samen in slaap. En dan als het bijna zeven uur is, dan wekt hij me, precies zoals hij dat vroeger ook deed. Met een kreetje als hij bovenop me staat en me recht in mijn gezicht kijkt. Net zolang tot ik mijn ogen open en zijn lieve gezichtje zie. Hoe gelukkig word je dan wel niet wakker! Nou, heel heel heel erg gelukkig!

Ik zei hem dat ik even eten ging maken voor zijn broers en dat ik zo terug zou zijn. Normaal blijft hij braaf op het bed zitten dus hij had me even te pakken. Gelijk voor mij een teken dat ik hem bij deuren met argusogen in de gaten zal moeten houden, de rest van zijn leven. Hij vloog langs me heen en ik had het beneden uiteraard niet afgesloten. Ik vloog naar beneden maar hij was zelf voorzichtig en zat onderaan de trap een soort van te wachten achter de krantenbak. Zo kon ik de deur sluiten. Ik ging er ook maar door naar binnen, ik heb alles al zo staan, dat de anderen van alle gemakken voorzien zijn in de huiskamer. Voor mij ongemakkelijk maar dat komt wel weer goed.

Ik het ontbijt klaar maken voor ze. Op het moment dat ze allemaal aan het eten zijn, pak ik eten en vers drinken voor Sun en ga voorzichtig de deur door. En nu flikt Moonlight me hetzelfde! Ja zeg, nou, dan is het maar zo hoor! Dan moet het zo zijn. Ik ga met het eten en water naar boven. Sunshine ligt heerlijk op bed zich weer eens te wassen, wat een flinke hobby van hem blijkt te zijn. Ik hoor Moonlight de trap op komen. Ik heb al gemerkt dat als het om Moonlight gaat, Sunshine totaal kalm is. Alsof hij zich hun diepe broederliefde wel herinnert en weet dat hij eventjes geduld moet hebben, voor zijn broer hem heeft vergeven voor de hel waar hij doorheen moest door het gemis van hem. Leg het maar uit, maar het is echt zo.

Moontje is erg voorzichtig en komt de slaapkamer niet op. Als ik maar een teen beweeg, wat haast niet gaat want die ene is nu bijna zwart zo donkerblauw van de kneuzing, dan vliegt hij de trap af. Er staat een filmpje hiervan op Facebook trouwens. Uiteindelijk ga ik naar beneden, genoeg te doen voor school ook, ik loop achter. Ik laat Moonlight achter met het idee, dan zoeken ze het maar even uit. Ik hou wel een half oog erop natuurlijk. Alleen blijft Moonlight beneden en aan zijn houding zie ik, dat Sunshine boven blijft. Nou, schiet weer lekker op. Moonlight maakt duidelijk dat hij de kamer weer in wil. Ik laat hem erin.

Ik laat de deur even dicht. Van de week een hittegolf helaas. Ik heb me suf zitten denken, wat ik moet doen, om Sunshine niet in dat kokend hete kamertje te laten zitten. Ik kom maar op 1 ding, en dat ga ik woensdag dus ook uitproberen. Ik moet dan de deur van de huiskamer echt dicht laten de hele dag. Zo heeft Sunshine de ruimte, de anderen ook wel hoor, inclusief balkon. Niet het hele huis zoals ze gewend zijn en dat gaat hopelijk wel goed met Aurora en Skylar, nu ze geen kant op kan vluchten verder. Als ik erbij ben zal dat wel lukken maar het gaat me om de dagen dat ik er niet ben. En hopelijk springen ze de deur niet open, ook zoiets! Of ik moet woensdag even een haakje gaan halen, dat ik dan van buitenaf dicht kan doen, of 2 voor beide kanten.

Als ik naar het toilet moet, zie ik dat Aurora ook mee wil de gang op. Zij weet echt dondersgoed wat er aan de hand is. Ze is iets pittiger dan Moonlight en beseft niet dat zij toen midden in het Sunshine drama hier in huis kwam en zo ook Moonlight zijn redding werd. Zij vliegt de trap op, ik erachter aan. Sunshine ziet haar de slaapkamer binnenkomen, en blijft kalm op bed liggen. Wat een aparte, wijze jongen is het toch. Hij blijft me verbazen! Ik ben ook zo enorm trots op hem, hoe hij het al die jaren heeft volgehouden en uiteindelijk toch zijn weg weer naar huis vond! Ik kan het niet uitleggen hoe dit allemaal voelt!

Opeens ziet Aurora hem echt en 1 van de 2 gromt diep, ik kan alleen niet goed zien wie. Aurora heeft een hele dikke staart opeens en ik zie haar een soort van in elkaar gedoken staan. Ik hoop niet dat ze in de aanval wil of zo. Ik aai Sunshine, ik blijf praten tegen ze om de spanning te breken. Sunshine schrikt van mijn hand en mauwt hard. Aurora duikt nog meer in elkaar. Maar ik vind dat dit Sunshine zijn territorium is, dus ik sta op. Ik ben blijkbaar een behoorlijk indrukwekkend persoon want ook Aurora vliegt de trap weer af.

Ik knuffel mijn gouden jongen, ik zeg dat het wel even genoeg is voor nu. Ik kom straks weer met lekkers hoor en ik trek de deur nu wel dicht. Even laten zakken bij iedereen. De volgende poging komt vanzelf wel, net als deze spontaan ontstond. Ik laat me wel leiden, zo makkelijk ben ik wel. Ik voel dat er hulp bij is en dat is alleen maar goed en erg welkom! Ik heb alleen wel het idee, dat het nog even kan gaan duren. Maar who cares, 4 jaar zal het niet zijn in elk geval!

"Als je een biografie leest, onthoud dan dat de waarheid nooit geschikt is voor publicatie.

Origineel:
When you read a biography remember that the truth is never fit for publication."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Toen ik vorige zondag het voor een 2^e keer wilde proberen, had ik het geluk dat ik opeens alle 4 de cits beneden in de huiskamer had. Ik greep mijn kans en deed de deur dicht. Ik keek even door het raam en mijn actie had 4 verbaasde blikken tevoorschijn getoverd. ‘Even naar Sunshine hoor’, riep ik ze toe. Ik had wat speeltjes ook bij me voor hem. Ook het laserspeeltje, dat zal hij geweldig vinden! Dat kan ik dan mooi aanzetten bijvoorbeeld, als ik weer de deur uit ga, dan kan hij even flink spelen. Want dat lijkt hij nu veel meer te willen doen ondertussen. Ja, niet gek, dat uitrusten en bijkomen kan niet altijd duren.

Blijkbaar was het zien van die drie vreemden die morgen, toch wat teveel geweest want hij lag weer achter het bed. Heel erg voorzichtig kwam hij tevoorschijn. Alsof ik ze alle 4 opeens zo bij hem in de kamer zou gooien of zo. Maar toen hij doorhad, dat dit niet zo was, kwam hij enthousiast koppies geven en me weer van die liefdevolle blikken toewerpen. Ik liet de deur wagenwijd open maar daar keek hij niet eens naar. Alsof ik hem weer dichtgedaan had, deed hij. Nou ja!

We hebben even gekroeld en gespeeld. Hij is zo lief hè, echt bizar. Ik was natuurlijk knettergek op hem toen hij wegliep, en ik wist dat hij lief was maar zo lief? Of ben ik dat vergeten? Kan ik me haast niet voorstellen! Ik vroeg of hij even naar beneden wilde. Hij lijkt me dus letterlijk te verstaan, want hij kijkt me aan en hup, gaat naar de gang. Bij de deur kijkt hij even om. Ja ja, ik ben ook 4 jaar ouder hoor! Maar hij blijft achter de krantenbak zitten, zodat hij dus niet die glazen deur kan zien. Daar heeft hij geen trek in, hoe ik ook probeer de boel te stimuleren. Ondertussen weten de andere 4 al wel wat er gaat gebeuren en dus neemt hun belangstelling toch een klein beetje af. Moonlight is echt zichtbaar in de war hoor, dat merk ik aan alles. Maar die blijft nu in zijn hangmat liggen. Zo kan hij wel de hele gang doorkijken.

Eigenlijk heeft alleen Aurora pech, want eindelijk blokkeren Rainbow of Skylar haar niet en kan ze eindelijk door de kier onder de deur komen snuffen. Ja, helaas diva, hij wil niet komen. Op een gegeven moment zeg ik; ‘ja zeg, als je daar blijft zitten, kan je net zo goed naar boven gaan.’ Alsof hij dat een goed idee vindt, gaat hij dus direct de trap weer op en als ik ook boven aankom, dan ligt hij al op het bed. Met een blik van, kom nou maar hier even kroelen, ik heb al een overdosis vreemde katten gehad vandaag. Wel 3! Wat heb jij verdorie uitgevoerd mens, dat het hele huis opeens vol zit? Had ik je daar toestemming voor gegeven?! Nou, ja, dan had je maar niet weg moeten gaan hoor. Uiteraard verzin ik dit er even bij maar het had zo kunnen gaan. Poging 2 van operatie Sunshine, was dus een sof.

Ook al komt er niks van school, het is me heel eventjes teveel allemaal, had ik toch een leuk 3 gesprek over de presentatie voor volgende week. En zo was het toch nog enigszins nuttig. Ik hoop echt, dat ik morgen wat voor school voor elkaar krijg. In elk geval staat mijn Engels nu op ‘geslaagd’ in plaats van ‘niet behaald’ dus dat ik ook weer geregeld. Dit blok loopt ook al weer bijna ten einde en ik heb nog niet echt kunnen leren ervoor. Toch wil ik ook nu een goed cijfer halen, maar of me dat gaat lukken? Er spoelt echt zoveel over me heen, dat ik er bijna in verdrink. Maar ja, dat zal ook nog wel herstellen, hoop ik toch.

Nadat ik had opgehangen, of nou ja, het gesprek had verbroken, ben ik voor de cits gaan zorgen. Ik kijk nog altijd met een zwellend hart van allerlei gevoelens naar het aantal van de bakjes. Vijf, 5! zijn het er! Zo bijzonder voelt dat. Als iemand me vroeg, de afgelopen 4 jaar, dan telde ik hem er altijd bij dus vanaf mei 2017, toen de 2 jongsten erbij kwamen, zei ik altijd;  ‘5, maar er is er eentje vermist.’ En nu kan ik dat weglaten! Zeggen dat er eentje na 4 jaar vermist te zijn, terug is gekomen, levert me net iets teveel van het goede gespreksstof op. Maar wat is het prachtig en onwennig om die 5 bakjes neer te mogen zetten. Ook een nieuwe verdeling is niet makkelijk. Maar ook dat zal nog wel komen. Oh shit! Nu moet ik ook nog weer zo’n dure timerbak kopen! Ik kan echt gewoon niet meer weg, tot ik de 5^e heb. Nou ja, dat komt wel weer een keer hoor. Ik wil nu niet eens weg!

Natuurlijk ging ik gelijk een bakje eten naar Sunnyboy brengen. En mooi, ze zaten voor een keer allemaal in de huiskamer te eten, dat gebeurt ook niet altijd. Ik knalde gelijk de deur goed dicht. Dan kon ik het weer een keer proberen vandaag, met mijn globetrotter. Poging 3 van operatie Sunshine nam zijn aanvang. Hij lag heerlijk tussen de 2 kussens in, zo vangt hij precies een zacht briesje door het raam. Slimme jongen, die Sunshine! Ik film dit eventjes, maar hij blijft heerlijk liggen. Hij vindt het wel goed zo. Hij is echt veel en veel slimmer nog, dan ik me kan bedenken. Ik ben maar personeel en dat weet hij! Hij ging uiteindelijk toch wat rondlopen, maar dan wel boven, op het gangetje en in het kattenkamertje.

Hij kwam weer op bed, spelen. En weer gaat hij naar beneden, als ik hem vraag of hij daar niet even wil gaan kijken. Heel apart dit! Maar dan wordt het nog erger! Hij rent naar de deur en kijkt naar mij. Ik weet nu al, dat betekent ‘komen!’ En als goed personeel, ga je dan direct natuurlijk. Ik neem gelijk mijn gsm mee, zo erg is het nou ook weer niet met me! Al is het eigenlijk gewoon mazzel hoor. Hij loopt halverwege de trap en kijkt waar ik blijf. Ja ja, ik kohhom! Hij rent naar beneden en als hij beneden is, ben ik halverwege. Hij ziet dat en hij vliegt weer naar boven, ik ben bij het onderste bochtje, als ik zijn staart zie verdwijnen.

Ehmmm, pardon? Ik ga toch maar even terug naar boven. Ligt hij tussen de kussens weer, en zodra ik binnen kom, begint hij zich ontspannen te wassen. Hij neuriet er nog net niet bij. Met open mond kijk ik naar hem, terwijl wat er zich net afspeelde weer even voor mijn geestesoog voorbij trekt. Heb je me nou gewoon gelokt zo en me laten zien, dat ik gewoon maar weer naar beneden moet?! Seriously?! Als het me begint te dagen, dat het toch echt zo ging, kom ik bijna niet meer bij van het lachen! Het moet niet gekker worden met die zonnemans! Het duurt even, voor ik ben bijgekomen van het lachen . Terwijl ik hem aai en zeg, dat ik straks weer even kom met de Cosma snackies, ga ik dus maar. I am dismissed. Ik ken mijn plaats wel. Als ik de deur sluit hoor ik hem bijna zuchten. Zo, rust.

De cits snappen er niks van. Elke keer als de deur dicht ging, zagen of roken ze minstens de andere kat, waarvan 75% van het cluster van 4, vind ik een leuk woord cluster, hem nog niet kent. Nu moeten ze voor een beetje luchtje, naar de trap of naar boven. Want op de gang pakt hij wel even alle krabpalen. Hij vindt die prettig krabbelen of zo? Ik grinnik nog steeds, als ik er even aan denk, hoe ik echt als personeel behandeld ben, en hoe slim hij wel niet is. En, net als vroeger, best wel hilarisch! Heerlijk!

"Als iets het kan, dan is het het geheugen dat de mensheid zal redden.

Origineel:
If anything can, it is memory that will save humanity.
Bron: Hope, Despair, and Memory (1986)"

Elie Wiesel - In Roemenië geboren Joods-Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar (Vrede 1986) 1928-2016