(geschreven op zondag de 21^e juni) Wat ik ook wel apart vind, is dat Sunshine vroeger een ‘hoge kat’ was. Nu heb ik hem nog nergens op zien klimmen. Ja, half op de krabpaal, maar niet in het bovenste mandje, dat juist altijd zijn plekkie was. Die krabpaal was net binnen, vlak voordat hij wegliep. Allemaal van dat soort dingen gaan door je heen. Alsof je de helft van je tijd in het heden, en de andere helft in het verleden bent. Concentratie heb ik bijna niet. Ik ging douchen zaterdag, ja wel vaker hoor maar toen gebeurde er niets bijzonders. Afijn, douchen dus, en ik pakte een schoon ponnetje mee. Toen ik uit de douche kwam, was het ponnetje weg. Tot de volgende ochtend heb ik ernaar gezocht, en toen pakte ik de was uit de machine, om in de droger te stoppen, ja hoor, zat mijn witte ponnetje gewoon bij de donkere was. Gelukkig niet grauw geworden of zo! Vandaar dat ik het niet kon vinden!

Zulke dingen gebeuren nu aan de lopende band. Ik krijg ook niets echt helemaal voor elkaar. Hoog tijd dus, dat het hier weer normaal gaat gaan. Ik ging de 2^e keer Sunshine uit de slaapkamer laten, met de rest in de huiskamer. Sunshine begint een beetje los te komen. Hij probeert mijn hand te pakken, iets wat hij ook altijd deed toen hij klein was. Ik zat altijd onder de wondjes door hem. Ik ging het stukje bij zijn kattenbak vegen, ze maken er altijd zo’n rotzooitje van, al die katten! Sunshine is daarop geen uitzondering. Hij sprong zo hard boven op het bezempje van stoffer en blik op steel, dat ik me een ongeluk schrok. Maar tegelijkertijd kreeg ik er weer zo’n ontzettend warm gevoel van!

Al vanaf ik ze had, kon ik niets normaal opvegen, anders hing Sunshine wel aan de stoffer of de swiffer! Onmogelijk was dat altijd. En onvermijdelijk ook, omdat ik dat elke dag wel moest doen. Hij is dus echt totaal niks vergeten, zelfs niet zijn grote perpetuele prooi, de stoffer. Hij wil nu ook spelen blijkbaar. Natuurlijk een heel goed teken! Hij bleef maar boven, en dat heeft weinig zin, als ze aan elkaar moeten wennen. Ik heb beide documenten nog eens goed door zitten lezen. Die van Ilse Lokker, die is gediplomeerd gedragstherapeute voor katten. Ze is hier ooit geweest toen ze nog studeerde, voor Aurora, om te zien of we iets konden doen aan het mij bijten en aanvallen elke keer als ze zich fijn voelde. En ik had ook zo’n formulier van de dierenarts gekregen. Beiden kwamen redelijk goed overeen, met wat kleine variaties maar op zich, best wel standaard dingen.

Waar ik het een beetje benauwd van kreeg, was dat ik zag dat dit ‘tolerantiebeleid’ enorm kan schelen in de duur. Van enkele dagen tot enkele weken of zelfs enkele maanden. Seriously?! Nou, zit ik daar even op te wachten in die hete zomer! NOT! Zou het nou niet zo heet worden, is het niet zo erg. Ik kan proberen, de dagen de 4 in de huiskamer te laten en hem de vrije toegang op de gang en zo te geven. Maar ja, als ik moet plassen, open moet doen met hem erbij? Dat wordt dan de hele dag door stressen. Bovendien, dan zit ik steeds in de kamer en laat ik hem alleen op de gang? Wat een gedoe allemaal. Oh ik heb er voor over hoor, hou me ten goede! Als ze mij zouden vragen, ik geef je een miljoen voor Sunshine, dan kregen ze hem echt niet! Waarom maak ik me daar nu al zo druk om? Dat zal ik vertellen.

Omdat ik zondag dus weer aan het proberen was, ging ik toch maar filmen. Je weet maar nooit wat er gebeuren gaat. Op het filmpje kan je hetzelfde zien als op zaterdag, dus reuze interessant is het niet. Ik heb het toch maar geplaatst op Facebook, voor de liefhebbers zal ik maar zeggen. Sunshine lekker relaxt op de speeltjes zijn geur afzetten, en de ander 4 totaal alert en met grote ogen in de huiskamer. Al worden ze wel iets nieuwsgieriger. Sunshine is even op het toilet geweest. Hij ging direct rond de pot, deed hij altijd. En keek heel even peinzend naar het fonteintje. Ik tikte met mijn hand erop, ‘kom maar’. Maar hij dacht, bekijk jij het nog even. Gelijk heeft hij. Ik zat op het stoeltje weer en Sunshine ging naar boven. Moonlight had in elk geval wel opgesprongen tegen het raam.

Ik ook naar boven, was hij alle krabpalen die ik aan de muren heb bevestigd, omdat ze anders mijn behang er compleet afhaalden, aan het uitproberen. Even tussendoor, ze halen nog steeds het behang eraf hoor. Katten hè. Maar goed, hij had dus niet de behoefte om naar beneden te gaan. Ik heb even met hem gespeeld, met een touw met een muisje eraan. Nee, geen echte. En ik had zoiets van, nou, dan ga ik maar even in de slaapkamer zitten of zo. Soms wil hij gewoon zijn gang gaan. Uiteindelijk ging hij weer de trap af, ik hem weer achterna. En op dat moment, lag mijn gsm dus nog op het bed, achteraf denk je ooooooooh zo STOM!!! Het is niet anders…

Want opeens gaf Sunshine een flinke mauw, hij sprong op tegen het raam en zag 3 paar grote ogen naar hem terug staren. Wat had ik trouwens gedaan, ik had Sun zijn bak schoon gemaakt, en de keutels kiep ik altijd in het toilet met het blik van de stoffer en blik, zo’n lange dat ik niet hoef te bukken met dingen opvegen. Ik vind dat lekker handig, eentje heb ik boven staan en daar doe ik Sun zijn bak mee, en dat ding, kon ik zo bij de kier onder de huiskamerdeur zetten. Ze zaten het daar op te snuiven als ware het zware cocaïne verslaafden. Al zijn ze van de Tuxedo Maffia, verslaafd zijn ze alleen aan de Cosma snacks. Moonlight trok het niet meer en die zag ik even niet.

Toen hij die drie koppies had gezien, ging hij nog veel harder mauwen. Hij keek me een beetje radeloos aan. In het formulier van Ilse, had ik bepaalde signalen gelezen, maar ondanks het mauwen en die blik naar mij, zaten die er niet bij. Ik tilde hem even op. Normaal gaat hij zich dan zo afzetten, dat deed hij al als kitten en ook dat doet hij nog steeds, dat ik hem niet kan vasthouden en ik hem naar de grond terug laat springen. Nu bleef hij zomaar zitten en ik liet hem zo, vanaf de veilige plek in mijn armen, in de huiskamer kijken. Hij begon zelfs in mijn armen hard te mauwen. Tja, wat moet ik daar nou uit opmaken. Ja, oké, dat het sowieso nog te vroeg is om die deur open te doen.

Ergens in die handout staat ook, dat je de ruimtes af moet wisselen. Daar heb je dan een derde ruimte voor nodig. Dat is misschien wel te doen met 1 of 2 katten die je al hebt maar met 4? Sorry hoor, ik weet niet hoe ik dat voor elkaar moet krijgen. Dat wil zeggen, eerst Sunshine bijvoorbeeld in de kattenkamer sluiten. Dan de andere 4 naar de slaapkamer lokken. Maar dat is maar ene kamer, en Aurora en Skylar tolereren elkaar redelijk nu, maar zo dicht bij elkaar opsluiten?

Nah, ik weet niet of dat zo handig is. En ze lopen toch al op eieren. Als ik opeens nies, dan springen er minstens 2 een halve meter in de lucht. Ik bedoel maar. Daar moet ik nog even over gaan nadenken, of ik dat voor elkaar kan krijgen. Voor nu, ga ik maar even stofzuigen. Komt wel goed, duurt alleen even langer dan ik had gehoopt, met de komende hitte op het oog. We gaan het nog wel zien, wat er gaat gebeuren. Ik denk dat ik deze stap nog even een aantal keren zal moeten herhalen! Ik durf ook niet goed, misschien straks ook nog niet! Want weet je, wat als er een gevecht uitbreekt? Daar moet je met je tere velletje echt niet tussen proberen te zitten. Buiten dat, dan is het ook voorgoed verpest, om het zo maar te zeggen. Wat moet je eigenlijk doen als ze gaan vechten? Nou, wie weet krijg ik hier wat antwoorden op van die of gene? Iemand?

"Als al het andere faalt, filosofeer.

Origineel:
When all else fails, philosophize.
Bron: In ongenade (1999)"

J.M. Coetzee - Zuid-Afrikaans schrijver en Nobelprijswinnaar Literaar (2003) 1940-

Het mooie was zaterdag, toen ik die 1^e try out over Sunshine beneden filmde, dat op een gegeven moment Sunshine op de trap ging liggen. Ik zat maar een beetje op de stoel die in mijn kleedkamer staat, ik wist ook niet goed wat te doen nu. Ik wilde ook geen stoorzender zijn. Al kon ik moeilijk zo de hele dag op de gang blijven zitten. Daarom liet ik Sunshine het maar bepalen. En dat had hij blijkbaar door. Hij begon opeens keihard te mauwen. Oh? Ik ging kijken en hij sprong op van een traptrede en liep naar boven. Omkijkend waar ik bleef. Oké, ik kom al. Hij liep parmantig de slaapkamer op, en ging demonstratief op het bed liggen en ging zich uitgebreid wassen. Ik heb het begrepen meneer de directeur, ik zal u nu weer even opsluiten, en de anderen weer even van uw geursporen laten genieten. Ik kom u later weer bezoeken met lekkers.

Hij keek me even aan, en zelfs voor ik de deur dicht trok, zat hij zich alweer te wassen. Nou dat is duidelijk. Hij bepaalt. En ik? Ik ben uiteraard hoog getraind kattenpersoneel, ik weet mijn plaats en wat me te doen staat. Ik laat het hem zo maar doen. Er gebeurt straks wel weer iets of zo, als het verder kan dan dit. En tot die tijd, zal ik het eventjes zo blijven doen. Tenminste, wel omdat mijn eerste baas dit van me vraag natuurlijk. Die is weer terug dus tja, die heeft het voor het zeggen. Hij had me het meest getraind, voor hij weg ging. En hij heeft er lang geen gebruik meer van kunnen maken, zulk goed personeel. Niet meer dan fair om hem te laten leiden.

Hij heeft een zweem van wijsheid en kalmte om zich heen, die zelfs mij goed doet. Ik begrijp er helemaal niets van. Hij vindt het prima, om hele dag in die slaapkamer te zitten. En hij vindt het prima, dat ik zo af en toe even langs wip en een paar uurtjes bij hem ben. Meestal liggen wel tegen elkaar aan, te genieten van het feit dat we weer bij elkaar zijn. Hij net zo goed als ik, dat merk ik aan alles. Wat bijzonder is het, om dit mee te maken! Dat is nog een groter cadeau als het feit dat hij weer thuis is. Er gebeuren allemaal van die bijzondere dingen. Zoals die met de windgong. Maar ook, als ik even opkijk, zie ik een bij een post over Sunshine staan, 13 anderen en 10 opmerkingen. Ma is lekker bezig weer, met al haar tekenen van boven. Ook zo bijzonder allemaal. Volgens mij wil ze wel dat ik zeker weet, dat zij er iets mee te maken heeft. Ik had haar dat namelijk gevraagd; ‘mam als dat kan, wil je hem dan terug naar huis brengen, als dat mogelijk is.’ En toen zijn waarschijnlijk de wielen al gaan draaien.

Die wijsheid van Sunshine is wat het kattencluster hier een soort van evenwicht zal brengen. Ik denk dat hij zoveel heeft meegemaakt, zoveel heeft geleerd, dat hij allerlei verschillende kattenkarakters kan hebben. Met Moonlight komt de oude diepe band weer terug, zulke diepe liefde vergaat nooit. Met Aurora gaat hij ooit lekker flirten en daar gaat de diva van genieten. Met Rainbow wordt hij maatjes en voor Skylar zal het ook ten goede zijn, al weet ik nu nog niet op welke manier. Maar dat zal zichzelf wel wijzen. Ook hier kan ik alleen maar roepen, nu wetend dat ik gelijk heb daarin, alles komt goed. Al sal reg kom, om het in het Zuid Afrikaans ook nog maar eens te zeggen.

Maar even terugkomend op wat ik van de week al zei, dat soort van kwijlen wat de gebroeders doen. Van Sunshine was het zo’n vloedgolf opeens. Maar ja, hij is dan ook wel een beetje in de 7^e hemel. En ik weet nog, dat Moonlight het ook heel erg had, als hij heel erg aan het genieten was. Ook zomaar als hij ergens lag. Dat laatste heeft hij al lang niet meer. Alleen als hij naast me ligt te genieten en ik hem borstel dan kan hij soms een beetje gaan kwijlen. Hij pakt die borstel trouwens zelf, ik heb genoeg mensen als getuige, die dat hebben gezien. Meneer heeft ook zijn personeel goed getraind maar soms pak ik niet snel genoeg zijn borstel en dan pakt hij die toch zeker zelf!

Maar alleen dan kwijlt hij nog, als hij enorm ligt te genieten. En niet meer zo met de kranen open, als toen Sunshine er nog was. Ze zijn dan in een soort van genietende trance, en dat werkt bij deze familieleden blijkbaar op hun speekselklieren? Ik heb het bij Sunshine kunnen fotograferen. En later, toen Sunshine beneden had rondgelopen, en weer terug was op de slaapkamer, viel mijn oog opeens op iets bijzonders. Moonlight lag weer te kwijlen! Zie  je wel, het is aan het bovenkomen of zo? Hij lag naast me, en ik had niet eens de borstel gepakt en hij deed ook geen poging om die te halen. Hij is in diepe gedachten steeds, nu ook weer. En opeens zie ik een grote druppel verschijnen, die aan zijn kinnetje bleef hangen! Oh ja hoor, ik heb straks weer 2 kwijlesikkies!

Toch ook weer bijzonder, alsof ik naar een film zit te kijken, zo onwerkelijk voelt alles nog. Gewoon omdat het echt zo bijzonder is allemaal. Wat me ook opviel bij Sunshine, is dat hij wat kale plekken heeft. Op zijn voorpootje ook een hele grote plek die kaal is. En die plek dan onderaan zijn staart, die zo uitgedund is. Zou dat komen omdat hij zich zo enorm vaak wast? Ik weet nog wel dat Aurora dat ook deed maar dat dit een teken van onzekerheid is bij de kat. Bij haar kon ik dat toen inderdaad begrijpen. Maar dit is bij Sunshine zeker niet zo. Op die plek van zijn voorpootje, kan je er een duidelijke krabbel onder zien zitten. Misschien heeft hij zo wel voorkomen, dat die wond zou gaan ontsteken of zo? Ja, weet ik veel, ik weet ook niet alles.

Hij komt soms een beetje losser, uit het ‘perfecte kat’ plaatje. Ik kan gewoon niet geloven hoe makkelijk hij is! Dat was hij niet toen hij nog thuis was. Altijd proberen weg te glippen, altijd baldadig en uitdagend. Nu kom ik boven, gaat hij het liefst tegen me aanliggen. Als ik tegen hem praat, gaat hij in de lucht melk liggen trappen, zo lief. Hij geniet duidelijk van het feit dat hij er weer is. Maar eens zal het ‘normale’ leven weer moeten beginnen. Dat kan voor mij niet snel genoeg zijn. Had hij maar een jaar eerder gekomen, voordat ik die opleiding begon. Dat je dan elke dag thuis kunt zijn en ruim de tijd hebt. Ik weet het nu af en toe al even niet meer, hoe ik het allemaal voor elkaar moet boksen.

Aan de andere kant, ik heb voor hetere vuren gestaan, ik kan dit ook tot een goed einde brengen! Toch geeft het veel inspanning en ook door alle emoties voel ik me totaal gedraineerd of zoiets. Heel erg moe ben ik. Misschien komt dat ook wel omdat er een enorme last van je schouders is gevallen, en dat je nu pas merkt hoeveel dit van je gevergd heeft. Uiteindelijk zal het me energie moeten brengen en niet kosten. Maar ik denk dat ik pas zover kom, als de bende van 5 elkaar op zijn allerminst tolereert met alle deuren open. Dan laat ik ze ook allemaal maar in de slaapkamer, dan maar een harig bed. Kan mij het schelen!   

"Al onze echte ellende is intern en wordt door onszelf veroorzaakt. We geloven ten onrechte dat ze van buitenaf komt, maar we vormen ze in onszelf.

Origineel:
Toutes nos misères véritables sont intérieures et causées par nous-mêmes. Nous croyons faussement qu'elles viennent du dehors, mais nous les formons au dedans de nous de notre propre substance.
Bron: Le mannequin d'osier (1897)"

Anatole France - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924

Nou ik ben beroemd hoor, Tilly, je hebt helemaal gelijk gekregen! Toen ik zaterdag boodschappen ging halen, zwaaiden er mensen naar me. Ik zwaaide en glimlachte terug, zo vriendelijk ben ik altijd wel. Maar toen de 5^e het deed, had ik zoiets van ‘wat raar!’. Tot ik in de Lidl de buurman van een stukje verderop tegen kwam. ‘Heeee, buurvrouw’, roept hij keihard door de winkel. ‘Ik heb je gisteren op tv gezien, over je kat! Istie helemaal terug komen lopen? Hoe kwam hij binnen dan? Jij woont toch hoog?’ En zo had hij er nog wel meer natuurlijk. Afijn omdat hij vooraan stond en ik achterin de rij, moest het vrij luid, tenminste, ik probeerde dat zoveel mogelijk te beperken maar hij joelde echt door. Ik moest er wel om lachen! Er is niks ter wereld, dat mijn goed gevoel van dit moment naar beneden kan halen. Geloof me maar.

Zelfs niet toen ik net mijn teen zo hard stootte, dat het zwart werd voor mijn ogen. Heel even dacht ik te stikken, omdat ik zo hard mijn adem inzoog van de pijn. Ik ben meestal totaal stil als ik erge pijn heb. Ik ben ook eventjes met mijn ogen dicht blijven staan. Toen ik duizelig werd, liet ik heel langzaam de lucht weer uit mijn longen. Ondertussen is het teentje minstens 3 keer zo dik en donker paars. Ik kon eerst nog mijn slippers aan, maar die heb ik nu ook maar even uit gelaten. Hopelijk is het weer een beetje normaal voor ik donderdag weer naar de apotheek moet!

Het is zo apart en bijzonder wat ik meemaak met Sunshine! Ik kan het bijna niet uitleggen. Alsof hij die tijd boven in de sferen heeft mogen doorbrengen, zo wijs doet hij, zo sereen is hij, zo kalm is hij geworden. Het was een grote boef hoor, maar ja, wel een kitten natuurlijk. Hij gedroeg zich eigenlijk een beetje, zoals Skylar nu. Ook al was hij een stuk kleiner dan Moonlight, hij overheerste de boel. Net zoals Skylar nu Rainbow steeds laat blazen, kreeg Sunshine dit bij Moonlight voor elkaar. En Moontje is de liefste kat ter wereld, nou ja, 1 van de 5 natuurlijk.

Maar ik merk aan zoveel dingen, dat hij thuis nooit of te nimmer is vergeten. Hij gedraagt zich ook zo, dat zag ik ook toen ik hem zaterdagmorgen rond kon laten lopen op de gangen en trap. Hij liep statig door naar de badkamer, waar hij altijd een grote plastic doos kreeg om met water te gooien. Die rare manier van drinken hanteren de broers allebei, vandaar heb ik alles naar de badkamer moeten verhuizen. En omdat Moonlight nog steeds zo drinkt, staat zijn drinkbak daar nog steeds. Hij liep er heen om te zien of die bak er nog steeds stond, zo leek het wel. Hij keek ook totaal zonder vrees naar de anderen, die hem door het glas van de huiskamerdeur, met argusogen zaten te volgen.

Aurora lijkt heel erg geïnteresseerd maar heel erg op de achtergrond, al komt dat meer omdat Skylar zich zo op de voorgrond houdt. Die krabbelde haast door de deur heen om eruit te komen. Wat zou er dan gebeuren, vraag ik me af? Moonlight zit op de kast naast de deur, lekker hoog, daar houdt hij van. Hoog is veilig, is zijn insteek. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, liep Sunshine in het rond. Lag er een speeltje, dan werd daar even flink zijn geur ingewreven. Alsof hij wilde zeggen; ‘zo, wen er maar aan!’

Hij is ook degene die me leidt in hoe ik het moet doen. Ik ga nu volledig op mijn gevoel af, ik voel hem of zoiets. Vrijdag liet hij me zien, dat hij eigenlijk mee wilde, de slaapkamer uit. Maar dat durf ik niet zomaar even te doen. Ik wil dit niet verzieken door er voor allemaal een traumatische ervaring van te maken, die nooit meer goed zal komen. Alleen omdat ik ongeduldig ben. Goh, hee, heb ik tóch iets geleerd! Wauw, wat een openbaring! En zoals ik vroeger moeilijk moest doen bij het thuiskomen of weg gaan, of bij pakjes aanpakken, zo makkelijk gaat het nu. Vroeger was hij altijd bezig om weg te glippen. Gek werd ik daarvan toen.

Nu hoef ik de tas, die buiten aan de slaapkamerdeur hangt, helemaal niet te gebruiken. Sinds vrijdagmiddag ligt hij prinsheerlijk op het bed, als binnen kom. Niets proberen, gewoon relaxt, wachten op wat ik kom doen. Heb ik stokjes bij me, katten snoep stokjes zijn dat, daar is hij nog steeds gek op, heb ik al gemerkt. Of misschien wel dat lekkere eten! Hij ligt er al klaar voor en ik hoef me niet te stressen of hij weg schiet of niet. Nee hoor, helemaal niet. Dus toen hij dat liet zien, door met me mee te willen gaan, bedacht ik me, dat ik daar wel iets mee moest doen. Want hij eist of vraagt helemaal niets. Hij is echt en alleen maar veel aan het eten en slapen, en aan het genieten zodra hij me in het oog krijgt.

Hij doet niets liever dan tegen me aan liggen. Of een stukje verder maar dan wel met pootjes tegen me aan, of een staart op mijn arm. Hij moet me voelen, alsof hij het zelf ook nog steeds niet gelooft en ik heb exact hetzelfde! Ik genoot altijd zo van zijn zwarte voetzooltjes, ik zeg altijd voetsies. Ik heb zo’n vaag vermoeden, dat we allebei even dankbaar zijn, dat we weer bij elkaar zijn. Hij heeft al die tijd naar huis verlangd. Iets wat Petra Wintershoven me ook steeds vertelde, als ik bij haar was. Want Sunshine hoort gewoon bij mij, zo heeft het al gevoeld, die eerste keer dat ik dat koppie zag springen en gillen naar me, samen met zijn broer, waar ik exact hetzelfde bij voel. Ik ben totaal niet bezitterig maar ze zijn van mij, in die zin, dat ze bij me horen, nooit als bezit! En wat bij je hoort, komt bij je terug. Altijd! Gewoon loslaten en wachten tot de tijd rijp is om elkaar weer te zien. Zo werkt dat nou eenmaal.

Af en toe word ik nog zo overweldigd door dit intense gevoel van geluk, dat het me totaal raakt. Dan moet ik huilen, maar nu zijn het tranen van geluk. Ik besef nu ook pas, dat die emoties enorm dicht bij elkaar liggen. Of ik nu huil van groot verdriet of van groot geluk, het voelt hetzelfde. En omdat ik beiden redelijk vlak achter elkaar heb ervaren, kan ik dat ook goed vergelijken. Oké, verder. Ik maar denken, hoe ga ik dat doen, hem eruit laten? Opeens bedacht ik, dat ik gewoon de bakken in de huiskamer moet zetten. Ja, niet fijn voor een neuroot die niet tegen rommel kan, maar who cares verder. Het is voor een goed doel en ik ben toch de enige mens hier. En ik heb goed spul, je ruikt niks! Eerst even gecheckt of de huiskamerdeur nog echt in het slot valt. Met een paar keer hard trekken, lukt dat wel. Nu nog even wachten op een geschikt moment, dat ze alle 4 in de huiskamer of balkon zijn.

Opeens zag ik dat moment gebeuren. Geloof me, als je zoiets wilt met katten, dan gebeurt het meestal juist niet. Dus snel snel snel, naar de deur en ik trok hem met een ruk achter me dicht. Even goed voelen, ja hij is dicht! Zo kon ik naar boven Sunshine eruit laten. Ik deed de deur open en afijn, het 1^e filmpje ervan, staat op mijn Facebook pagina. Wijs en kalm loopt hij door de ruimte die hij nu opeens heeft. Ik heb me vreselijk vermaakt om het viertal aan de andere kant van de deur. Moonlight is echt nog steeds in een soort shock. Hij wil ook niets liever dan bij me zijn. Zelfs als ik achter mijn bureautje zit, dan ligt hij vlakbij, of zit hij naast me. Hij is in de war, dat is me wel duidelijk.

Hij is door zo’n hel gegaan, toen zijn broer vermist raakte. Hij werd bijna ziek daardoor en als Aurora niet uit Athene was gekomen, en hij zo goed en lief voor haar moest zijn, zodat ze uit haar trauma kon komen, had hij het zelf misschien niet gered. Hij voelde haarfijn aan wat zij nodig had, en omdat hij nodig was, kwam hij  er doorheen. Hij had wel altijd bepaalde buien, dan liep hij te rennen en te brullen, niet mauwen maar brullen. Een soort oergeluid. En dan wist ik het, hij mist Sunshine té veel nu.

En tot vorige week, heeft hij die buien nog gehad. Niet meer zo vaak als in het begin maar hij had ze wel. Dus Moon is nu in shock, ik weet het zeker! Hij gromde zo, omdat al die pijn en verdriet bij hem naar boven kwam. Ik denk dat eens dat weg is, en de herinnering aan de diepe liefde, die hij voor Sunshine voelde, weer boven komt, dat dan het hek van de dam is. Dan is hij niet meer bij hem weg te slaan! Want liefde is het grootste goed, en niet alleen voor de mens maar ook voor het dier. En wat liefde is, dat zal nooit zomaar verdwijnen. Dus komt het straks vanzelf ook wel weer boven bij Moonlight. Let maar op!