Maandag was ik ook nog steeds lekker in vakantie modus. Ik moet uitkijken dat ik er niet al te veel aan ga wennen hoor. Ik vind het namelijk ontzettend lekker! Alleen dat heen en weer bootje met hoe de katten onderling zijn! Dat ben ik af en toe wel even beu! Aurora d’r oortje lag weer open, voor het eerst een keertje links. Gek genoeg was ik niet weggeweest en ik heb ook niet horen vechten of krijsen. Heel apart! Zou ze echt zo hard zichzelf krabben? Ik kan het me haast niet voorstellen! Ik blijf het raar vinden, dat ze open ligt en ze geen ruzie hadden. Het zal wel aan mij liggen dat ik dat niet snap.

Mijn scheenbenen deden de hele woensdag nog zeer zeg! En mijn wangen en neus ook. Ik heb mijn bril opgehouden, en heb nu zo’n witte rand ook nog op mijn neus. Nu ben ik verplicht mijn bril te dragen, omdat ik anders glad voor gek loop. Ach ja, ook voor mij is het raadsel verbrand te zijn en hoe dat voelt opgelost. Inderdaad niet leuk! Wat ook niet leuk is, vertel ik van de week nog dat, als mensen me lastig vallen of irriteren, ik ze uit mijn leven verban. De eerste is er al uit. Diezelfde persoon die me steeds van die complottheorie dingen bleef sturen.

Ik had al een aantal keren gezegd daar geen prijs op te stellen. De laatste keer extra nadrukkelijk en gemeld dat hoeveel hij ook zou sturen, ik het never zou lezen en toen kreeg ik een duimpje. Diezelfde persoon, waarvan ik dacht dat het een aardige man was, zie ik in allerlei groepen erg denigrerend doen tegen sommige mensen. Iets waar ik sowieso al heel slecht tegen kan. Ook dat ergerde me dus al. Stuurt hij maandag ijskoud weer iets! Oké klaar mee. Ik stuurde ‘wat is er mis met jou?’ en daar reageerde hij op met dat ik durfde. Ja, als ik elke keer al vraag me niets meer te sturen, uitleg dat ik het toch niet lees en het ook niet op prijs stel, als je daar met een duimpje op reageert maar gewoon door gaat daarmee?

Daar kan ik dan maar 1 conclusie uit trekken, dan doe je het alleen nog maar om mij te ergeren. En dan ben ik er echt klaar mee! Dus ontvriend én geblokkeerd. Zo. Eigen schuld dikke bult. Het zal hem waarschijnlijk een zorg zijn maar mij nog minder. Ik heb die ergernis en iemand die zo doet tegen anderen al zeker niet in mijn leven nodig. Als ik dat al bij mensen heb laten merken, die me heel na staan, dat ik het niet meer pik om als een stuk stront behandeld te worden, dan al helemaal bij een wildvreemde die ik toevallig via Facebook alleen maar heb leren kennen. Weg ermee! Zo, dat moest ik even kwijt. Voel je vrij om mij ook te ontvrienden hoor, mocht ik je niet liggen. Dat ruimt zo lekker op ook.

Als je mijn verhaal, of meer het verhaal van Sunshine en mij bijzonder vond, dan heb ik er nog wel eentje dat nog veel meer bijzonder is! Woensdagochtend heel vroeg, zit ik tv te kijken en ik kijk dan meestal even naar Hart van Nederland. Daarin kwam ook weer zo’n bijzonder ‘verloren kat’ verhaal. Nog veel bijzonderderder dan ons verhaal. Want deze kat was al 13 jaar vermist, ja 13 weer, ma ik weet dat jij Sunshine heb thuis gebracht hoor. En de kat had die mevrouw genomen, omdat ze zoveel verdriet had om haar broer, die aan kanker was overleden. Het was dus haar troostkat. Tot hij opeens verdween in 2007! En nu is het beestje al 16 jaar oud en mensen vonden hem gewoon buiten.

Het lijkt er ook op dat hij al die jaren buiten heeft geleefd. Die mensen belden de dierenambulance en die kwamen even kijken of hij gechipt was. En dat was hij. Als er iemand is, die zich kan voorstellen hoe verbaasd en sprakeloos de vrouw was, toen ze gebeld werd, dan ben ik het wel. Maar het mooiste, of nou ja, heb meest bijzondere dan, moet nog komen. Want de dame heeft nu zelf kanker. Zelf voelt zij, dat hij daarom nu weer terug is in haar leven, zodat hij haar weer kan troosten, net als toen met haar broer. Ik zat te janken hoor, toen zij dat geëmotioneerd zat te vertellen! Dat kan je je wel indenken, lijkt mij!

Wat een verhaal weer zeg! Hij zat ook zo lekker rustig in haar armen. Dat is hier wel even anders gegaan. Maar toch, ik ben nog steeds verwonderd en ook echt gelukkig dat hij er weer is. Al mopper ik elke dag wel een aantal keren, als Sunshine weer de een of andere huisgenoot achterna schiet. Hopelijk gaat dat er een keertje af. Over een paar maanden zullen ze allemaal wel meer gewend zijn en hopelijk gaan dat soort aanvallen dan ook over. Af en toe een akkefietje is normaal, al zijn er hele kattenfamilies die in vrede samen leven. Helaas mag dat bij mij blijkbaar niet. Bijna dan maar, dan ga ik daar wel voor! Hij zoekt me regelmatig op voor een grote kroel en daar geniet ik nog elke keer van en nog elke keer met tranen in mijn ogen. Het is zo ongelofelijk. Hoe zwevend zal die mevrouw zich dan wel niet voelen?!

Dinsdag was dan stranddag en de woensdag ben ik eigenlijk een beetje beroerd geweest van het verbranden. Echt hoor, mijn onderarmen, wreven van mijn voeten en mijn schenen deden gruwelijk zeer. Ik heb een heel potje Vicks Vaporub opgesmeerd! Ik weet namelijk ondertussen uit ervaring, dat als je je gebrand hebt, en het doet zeer, dat een lik Vicks daar enorm bij helpt. Ook nu en bovendien heb ik geen last van muggen gehad. Aan de andere kant, de katten vonden me ook overduidelijk te sterk naar de menthol stinken. Die bleven ook uit de buurt. Maar zelfs lopen deed zeer en ik kon geen schoeisel aan mijn zielige voetsies velen.

Ik ben dan ook blij dat dit nu wat minder is vandaag. Jeetje zeg, dat was even heftig. Ik heb dat echt nog nooit gehad zo! Ook mijn voorhoofd en neus deden zeer en ik was verplicht, als ik naar buiten had gegaan dan, om een bril te dragen. Ik heb namelijk een rare rooie kop maar met een witte streep over mijn neus en een stukje wang, omdat ik mijn bril op had. Het was ook zo lekker aan het strand, je merkte het helemaal niet. Pas vlak voor ik weg ging, zat ik mijn linker scheenbeen steeds in te graven, omdat ik het voelde prikken. Nou dat is nog wel even heftiger geworden zeg, gisteren. Vandaag gelukkig een stuk minder al voel ik het zo strak staan, dat het af en toe lijkt te scheuren. Morgen zal dat ook wel minder zijn. Het is vandaag ermee uit te houden en ik ga mooi niet de zon in. Eerst even de pijn weg. Komt wel goed, straks flink vervellen en dan gaat het wel weer.

"Een familie zonder een zwart schaap, is niet een karakteristieke familie.

Origineel:
Eine Familie, die keine schwarzen Schafe hat, ist keine charakteristische Familie.
Bron: Die schwarzen Schafe"

Heinrich Böll - Duits schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1972) 1917-1985

Het was heel erg leuk gisteren met Petra B. Wat heb ik veel Petra’s in mijn leven. Sommige komen, sommige gaan en er zijn er die blijven bestaan. Nee echt serieus, best wel veel eigenlijk. Hoe zou dat nou weer komen? Nou ja, maakt niet uit, kwam gewoon even bij me op. Het is altijd fijn om te praten met een gelijkgestemde, vooral als je over dingen kunt praten, waar nog maar weinig mensen van of over gehoord hebben. Nu praat ik er altijd over, en hou ik de kosmische waarheden en wetten aan, alleen krijg je dan regelmatig van die meewarige blikken. Ze wijzen nog net niet op hun voor hoofd. Ik vind dat helemaal prima. Ooit weet iedereen het en dan lachen ze me maar uit, tegen die tijd voelen ze zich erg lullig. Kan bij sommigen nog wat leventjes duren, maar komen gaat ieder er!

En met Petra kan ik heerlijk over alles kletsen, zonder dat ik voor licht gestoord wordt gezien. Oké gestoord ben ik wel maar dan prettig. En Petra had gezorgd voor de lunch. Ik had weer ruzie met Truus van Google want ik had op de postcode en nummer 1 de route gepland en ik stopte, volgens haar aanwijzingen exact voor de volle parkeergarage van het Kurhaus. Ik dacht, ik stuur Petra maar even een berichtje, dat ik nog even moet wachten. Maar die zat dus totaal ergens anders. Zucht, Truus, wat ben je toch een rare troela! Ze zat bij la Cantina en de daar vlak voor gelegen grote parkeerplaats waar er nog plek zat was. Ik heb dat weer ingevoerd, was dat verdorie ruim 8 minuten verwijderd van waar ik nu was. Echt hoor, die Truus, ze is niet te vertrouwen. Ook nu stuurde ze me met een aantal rare zijsprongen naar waar ik wel moest zijn en ook daar ging het bijna mis. Gelukkig stond Petra te zwaaien en te roepen. Maar ik was er alweer voorbij gereden.

We hebben even gezellig koffie en thee gedronken op het terrasje aldaar. En na een tijdje zijn we richting zee gelopen. Ik heb er een paar foto’s gemaakt en je ziet goed dat we er met eb gingen zitten en toen ik wegging om 4 uur, was het vloed en was het water ondertussen dichtbij gekomen. We hebben lekker zitten snacken en zitten praten over van alles, uiteraard veel over onze boeken en hun inhoud. En oh wat hebben we ons vermaakt met die zeer brutale zeemeeuwen, of wat voor meeuwen er ook nog meer waren.

Veel jonkies ook, die een slechte opvoeding krijgen want ma en pa leren ze bedelen bij de mensen. Geef je niks, dan proberen ze je tas te pikken. Ik heb me rot gelachen! Toen ik weg ging bleef Petra nog, maar ik ben flink verbrand. Ik had niet langer moeten blijven zitten. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik verbrand ben! Nu begrijp ik wat al die mensen altijd al liepen te mopperen. Het doet inderdaad zeer! Ik werd altijd rood en in de avond was ik dan bruin. Nu heb ik flink pijn gehad en ik ben nog zo rood als een kreeft!

Aan de ene kant dus goed, dat ik gekleed was op het frisse weer dat was voorspeld, anders was ik op nog veel meer plekken verbrand geweest. Nu had ik een bloesje aan met halflange mouwen, dus alleen de onderarmen zijn verbrand, mijn gezicht en mijn onderbenen. Mijn schenen branden als de hel, echt geen verkeerde woordkeuze hoor! Au! Ik kende dit nog niet! Ik heb veel pigment en ik heb er nog nooit last van gehad. Maar nu was ik al heel wat jaartjes niet meer zo in de zon geweest. En met een lekker briesje en de zeelucht, ging het blijkbaar te hard. Ach ja, ik heb het er voor over hoor, het was echt een hele leuke dag!

Ik hoef even niets te doen voor school maar ik kwam toch weer iets tegen, dat er mee te maken had. Vroeger deden ze dingen heel anders blijkbaar, al denk ik niet dat het zo echt gegaan is hoor. Maar volgens het stukje dat ik las, heb je een urinetest waar je veel kwaaltjes door te weten kan komen, zonder dat er ook maar 1 onderzoek bij je gedaan wordt. Je moet alleen het lef hebben om even te gaan wild plassen! Je moet namelijk buiten plassen, het liefst bij een mierenhoop voor een deel van de test. Je zult je afvragen waarom, nou dat is heel simpel. Komen er mieren op af, dan zit er suiker in je urine wat dan weer zoveel wil zeggen als; ‘je hebt diabetes’.

Als je op je voeten plast, als man zijnde dan, dus geen krachtige straal hebt, dan heb je last van je prostaat. Als het ruikt naar een barbecue, dan heb je te hoog cholesterol. Voor de rest is de test eigenlijk ook alleen voor mannen. Want als je dan hem uitschudt en je pols doet zeer, dan heb je artrose. Als je terugkomt en mensen zeggen dat hij nog uit je broek hangt, dan is het duidelijk, je hebt Alzheimer. Best simpel te constateren allemaal zo. Maar eh, ik zou toch maar gewoon naar de dokter gaan hoor, als er wat is.

Grappig zeg, ik kwam van de week iets tegen, de tekst van het liedje ‘you are my Sunshine’, met allemaal zwarte kittens erbij. Dat liedje zong ik altijd voor Sunshine voor hij wegliep en ik heb het nu alweer een paar keer gezongen als ik hem zie. In het begin vol tranen maar nu gaat het wel weer. Ik weet dat Sjoukje haar dierbare Doosje ook altijd verwende met dat liedje, dus ik stuurde het naar haar ook. Gek hè, zoals dat met dat plaatjes samen kwam. Sun lijkt het te herkennen, zoals hij bij wel meer dingen heeft die me eigenlijk onmogelijk lijken, als ik het niet zelf zou zien. Ik vind het allemaal maar bijzonder. Dat blijft zo, elke keer als je erover na denkt.

Soms kan hij me met zo’n broedende blik aankijken en dan vraag ik het me toch weer af; ‘waar ben je geweest in die 4 jaar, wat heb je gedaan?’ Kon hij het me maar vertellen, ik ben er echt zo benieuwd naar. Alleen zal ik er in dit leven geen antwoord op krijgen, ben ik bang. Hij zat in zijn uppie op het balkon zondag, en ik zat hem te bekijken, wat ging hij doen. Hij was de manden aan het bekijken, waar de anderen vaak in liggen. Volgens mij weet hij niet goed wat hij daar mee aan moet. Ik zei heel zachtjes ‘wat denk je nu lieve Sunshine’, toen hij voor zich uit zat te staren. Hij draait zich opeens om en springt op de stoel, die vlak voor het raam staat, en gaat mij aan staan te staren. Ik nam er direct een foto van. Aparte jongen hoor, die Sunshine!

Ik heb zelfs vreemde planten, het zal bij mij horen, denk ik dan maar. Ik had een orchidee, heb een orchidee en die stond prachtig te bloeien en middenin die bloei, gingen opeens de takken uitlopen. Maar heel raar, de takken waar de bloemen al aan hingen en dan ook nog niet een zijscheut, nee ze groeiden gewoon verder. Alsof ze ergens waren gestoord en pauze hadden gehouden en nu weer gewoon door gingen alsof er niets gebeurd was. Ik heb zoiets nog nooit gezien en ik heb toch al vrij lang orchideeën ondertussen. Maar er kwamen allemaal knoppen aan ook en die knoppen zijn nu ook weer grotendeels uitgekomen en de toppen daar zitten er nog een paar, waar het prima mee gaat.

Hij staat nu echt topzwaar van de bloemen te bloeien en het einde is nog niet in zicht. Zo staat de witte orchidee van mijn moeder al echt maanden met een dikke witte pracht te bloeien. Die bloemen zijn groter dan de gemiddelde orchidee. En dan heb ik nog een witte die ook al zo uitbundig bloeit. Mijn spikkel staat ook met een zware tak van de bloemen en er is er eentje aan het uitlopen weer. In de keuken staan er 2 die uitgebloeid zijn. De ene keer haal ik die takken eraf, de andere keer niet. Maar hoe ik het ook doe, en ik ben niet zo’n binnen-planten mens, ze bloeien elke keer weer en elke keer weer zo weelderig. Geen idee hoe ik dat doe, behalve dan dat ik met ze praat. Maar ja, dat moet het wel zijn! Geloof me niet, maar doe het zelf, hou een leuk praatje en meen wat je zegt, en je zal het zelf ook zien!

"Een eenvoudige stijl is vergelijkbaar met wit licht. Het is erg ingewikkeld, maar dat ziet men niet.

Origineel:
Le style simple est semblable à la clarté blanche. Il est complexe, mais il n'y paraît pas.
Bron: Le Jardin d'Épicure"

Anatole France - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924

Vandaag ga ik even op visite bij een Rulof vriendin. Zij is aan het ‘catsitten’ in Den Haag. Het is altijd heerlijk als je face to face kunt babbelen over de dingen die voor ons het belangrijkste zijn; de boeken van Jozef Rulof. Niet alleen dat, ook over de alledaagse dingen in het leven. Maar ja, eens je deze boeken hebt gevonden en ze begrijpt, dan is het hele leven daarmee verweven. Daarom blijf je er steeds op terug komen. Daar ga ik vandaag dus lekker van genieten en heel misschien nog wel eventjes een rondje strand maken. Daar zit ze vlakbij, zei ze. Daar moet ik dan maar gelijk even van profiteren natuurlijk.

Ik word altijd helemaal Zen van het strand, van het geluid van de golven die de kust komen kussen, tot het geluid van de zeemeeuwen en het zilte zout dat je kan proeven als je na een tijdje langs je lippen likt. Ik kan er gaan zitten en als het dan rustig is en niemand me stoort, mezelf verliezen in het kijken naar de einder en me afvragen hoe het zou zijn om daar te zijn. Ja, van het strand geniet ik altijd mateloos. Ik zou het elke maand gaan doen, had ik mezelf beloofd en daar ben ik echt maar 2 x geweest. Ik wist dat ik het druk zou krijgen maar zo druk, nee, dat had zelfs ik niet in kunnen schatten.

Als je je dan bedenkt dat er mensen zijn, die dat doen en ook nog een volledig gezin hebben en bovendien in plaats van 2 dagen zelfs 3 dagen aan het werk zijn, dan begrijp ik echt niet hoe zij het voor elkaar krijgen. Maar goed, die zijn dan weer de helft jonger vaak. Er zijn er ook die nog thuis wonen en voor wie er niets anders is te doen dan stage en leren. De rest wordt gedaan. Tussen die twee uitersten zit een wereld van verschil. En toch doen we het allemaal maar. En tussendoor kan je eigenlijk maar één ding doen, de rust zoeken. Dat kan in de natuur, buiten vooral maar als het niet anders kan ook binnen, met mooie plaatjes en mooie muziek en vooral mooie gedachten. Ik post veel dingen in mijn Wayti groep en er zei iemand ‘had jij maar altijd vakantie, dan postte je altijd van die mooie dingen’. Ja, helaas is het geen betaalde baan en er gaat wel wat tijd in zitten. Maar het delen van die mooie dingen is best fijn.

Innerlijke rust krijg je er ook van en er is niets fijner. Ja, ik heb nog mijn verdriet over een aantal dingen maar acceptatie van de dingen zoals ze zijn, kunnen je daarbij toch helpen. En een grote katalysator hierbij was toch wel de terugkeer van Sunshine. Al waren de weken erna behoorlijk enerverend en waren de kattige gevechten schering en inslag, ook die rust begint weer te keren. Hoe mooi is dat! Ik kan er zo heerlijk van genieten. Ik ben me er dan ook van bewust en ik zoek het bewust op. Mensen die me storen in deze zelf verdienden en gecreëerde rust, die mijd ik. Die ga ik gewoon uit de weg.

Ontvolgen of zelfs ontvrienden, ik schuw er niet voor. Hup weg ermee, jij haalt me uit mijn balans. Je mag me omhoog trekken maar zeker niet lager krijgen, daar doe ik niet meer aan mee. Ik liet me dat altijd maar aandoen en dan kon ik het weer gaan rechttrekken. Nee hoor, ik pik het niet meer, van niemand. Tot een paar weken geleden probeerde ik nog anderen te helpen, proberen hen omhoog te trekken. Dat doe ik ook niet meer. Het heeft totaal geen nut. En ieder heeft zijn eigen pad te gaan. Ze zullen er zelf nog wel achter komen ooit. Ik hoor ze boven nog wel een keer. En voor hier, dan laat ik je gewoon los. Ga maar, doei, het beste!

Ik heb me nooit veel aangetrokken wat anderen vinden. Je kan het nooit iedereen naar de zin maken. En je moet je leven leiden en naar jezelf kijken door je eigen ogen. Als je moet gaan leven naar hoe anderen je zien of beter nog, willen zien, dan heb je niet eens een leven meer. Al die oordelen, het beoordelen en het zo willen zien, zoals het hen uitkomt. Ik weet het, ooit was ik ook zo, daar niet voor. Maar ik ben dat aan het afleren en het gaat redelijk aardig. Ik vind wel dingen, en ik zeg wel dingen, maar ik laat ieder een zijn eigen waarde. Ze moeten dat dan ook maar terug doen.

Me druk maken om anderen met soms hele rare standpunten, ik doe het niet meer. Zoek het maar uit joh, ga lekker je gang. Maar gek genoeg willen ze mij dan ook de onrust in trekken. En nee, daar doe ik niet meer aan mee.

Er is iemand die me regelmatig van dat corona gezeik stuurt, waar ik absoluut geen prijs op stel. Ik heb dat ook al een aantal keer gezegd. De laatste keer vrij nadrukkelijk. Nog een keer, en de persoon wordt ontvriend en geblokkeerd. Geen trek in zelfs maar de geringe ergernis die dat me oplevert. Ik zeg het toch, je weet het toch, dram dan niet. Omdat jij dingen blijft sturen, gaat me echt niet naar zoiets laten kijken hoor. Die maskers zijn toch wel erg hard afgevallen bij veel mensen, sinds de pandemie over de wereld waait. Ik vind het heel frappant en interessant allemaal maar ik laat me er niet meer door naar beneden halen. Ik hou van mijn innerlijke rust!

Het is heel apart om nu zo, na al die maanden zonder enige pauze, opeens even niet te hoeven leren. Ik heb mijn vriend John in Amerika al een aantal uitgebreide mails gestuurd. Iets waar ik de laatste maanden vrij weinig tijd voor had. Ja, dan deed ik dat wel, maar daar was ik dan al een tijdje mee bezig want ik schreef dan in etappes. Lang geleden was dat, dat ik zo’n lange mail stuurde in ene keer. Dan lijkt het ook minder chaotisch en van de hak op de tak, zoals het wel lijkt, als je er steeds uren of dagen tussen hebt zitten. Maar het lekkerste is nog wel dat ik heerlijk aan het craften ben. Het Engelse woord ervoor, vind ik veel meer de lading dekken.

Knutselen klinkt zo ‘kleuterschools’. Ik ben met veel dingen bezig tegelijk. Elke keer doe ik een stukje aan iets anders. Dat is prettig om te doen, zo hou je een goed overzicht per stuk waar je mee bezig bent. Soms kan je je verliezen in het grote geheel en dat zie je pas later. Alleen moet ik even een paar daagjes gaan zitten om te gaan schilderen. Dat ga ik van de week echt even doen. Een aantal dingen moet ik maken en nog ontwerpen. En dan heb je altijd zo’n bende van verf en penselen en van alles, dat is ook weer een vak apart. Oh ik vind alles leuk, veel te leuk! Mijn broer stuurde ook weer iets over tools om te gaan houtbewerken.

Jeetje, ik zou het direct kopen, mocht ik geld hebben! Ook weer zo leuk, en iets wat ik zo onder de knie zou hebben. Dat voel ik al als ik ernaar kijk. Die timmermansvaardigheden heb ik of van mijn vader, of van vorige levens. Ik werp een blik op een stuk muur en ram mijn spijker exact in het midden ervan om iets op te hangen. Geen waterpas nodig of een meetlat. Ik doe dat zo op het oog en het is vrij exact. Maar helaas, ik kan niet alles maar doen wat ik leuk vind. Daar is geen tijd genoeg voor in de hele wijde wereld en daarbuiten niet!  Jammer hoor…