Je neemt dingen voor lief, zoals je zicht maar nog veel meer dingen. Pas als je het kwijt bent besef je pas echt hoe kostbaar iets is. Ik begrijp nu heel veel dingen ook van de afgelopen maanden. Het vallen steeds, het struikelen en de intense vermoeidheid. Allemaal omdat ik, en dat was echt niet bewust, probeerde te doen alsof er niets met me aan de hand was. Ik ben niet bang van artsen, uk wil mezelf niet saboteren, en ik heb dat dan ook zeker niet bewust gedaan. Zeker weten van niet. Was ik maar in oktober of zo al naar de dokter, of de opticien gegaan.

Maar ja, dat is allemaal achteraf gepraat want dat heb ik niet gedaan en ik heb er echt over na zitten denken met grote regelmaat, maar waar ik nou zo moe van kon zijn? Ik had geen idee. Ja, oké af en toe leek het wel alsof ik door een lap stof heen moest kijken maar dan opeens werd het weer helder. Omdat ik ooit een onderzoek gehad had, toen was ik namelijk bang voor staar, waarin me gezegd werd dat ik last had van ‘wolkjes’ in mijn oogbal en dat dit iets was waar ik mee moest leren leven, had ik het daarop geschoven. Logisch toch?

Ik vond het wel erg irritant en het idee dat ik zo verder door het leven zou moeten, vond ik wel een zware gedachte. Alleen kon ik er verder niet zoveel mee. En wat doet Ria dan? Ria past zich aan, aan de lastige omstandigheden. Het komt niet in me op om er nog eens naar te laten kijken of zo, ik had ook niet goed in de gaten wat er nou precies mis was. Onderweg naar het werk, of terug natuurlijk, viel het me wel op, dat autorijden niet zo prettig meer was in het donker. Overdag ging het nog wel, maar tegenliggers in het donker? Hel!

Voor mij gelukkig gingen we weer in lockdown en zo konden we weer thuiswerken. Alhoewel ik heel graag naar kantoor ga, vond ik het wel fijn dat ik niet meer hoefde te rijden de hele week. Die ene keer per week, dat moest dan maar. En maar hopen dat het snel weer lichter is. Tot die week vakantie eraan kwam en die laatste keer rijden in het donker was echt vreselijk. Ik dacht al dat ik dan maar op de fiets zou gaan, al is dat voor mijn zicht natuurlijk net zo knudde. Al ben je dan voor andere weggebruikers wel minder gevaarlijk.

Ook merkte ik bij kleine lettertjes dat ik niet meer zo goed zag, maar gek genoeg bleef dat zo ook al zette ik het groter. Net alsof ik door een soort gordijn moest kijken met allerlei stukjes erop waar je niets door kon zien. Pas de laatste 2 weken voor mijn weekje vakantie, dus eind december en begin januari, werd het meer problematisch. En na mijn vaccinatie, met koorts weer en ziek voelen, was ik het beu. Nu zag ik nog slechter en toen kwam dat hel weekend waarin ik dacht een netvliesloslating te hebben. Nog een geluk bij een ongeluk was het ‘maar staar’.

Ik had zelf het idee, toen ik afgelopen donderdag weer naar het oogziekenhuis ging, dat ik over een weekje of 2 fijn geopereerd zou worden. Of nou ja, fijn is anders natuurlijk maar dan ben ik in elk geval van dat mistige zicht af. Zoals het nu gaat is het gewoon niet te doen. Woensdag ben ik naar de winkel gegaan en ook al kan ik er nog wel om lachen, je raakt er ook gefrustreerd van hoor. Ik wilde lekker snackworteltjes hebben. En dan ‘staar’ je in de koeling en ziet iets oranje-achtigs en dat pak je dan. Nou nee, dit voelt niet als worteltjes, dit is zacht.

Zakje onder je neus zowat, en oh het zijn geraspte worteltjes. Je kunt je misschien wel voorstellen hoe lang het dan duurt voor je gewoon je zakjes met snackworteltjes gevonden hebt. Maar oh wee als je echt iets niet weet te staan, of als ze, ook zoals van de week, opeens weer allerlei producten ergens anders heen verhuisd hebben. Zo frustrerend, bizar gewoon. Dus ben ik woensdag boos maar voorzichtig naar huis gestapt. Ik was het zat. Ik heb gewoon online besteld. Dat is wel duurder maar in elk geval voor mij nu even makkelijker. Oh ik vind dit zo vervelend, dat soort van afhankelijk zijn.

Wel vind ik het fijner dat ik nu ook gewoon weet, oké, er is niet echt iemand om me te helpen dus hoef ik ook niet om hulp te vragen en verdrietig te zijn als dat weer zo halfslachtig wordt weggewimpeld. Ik kom er dan echt wel liever zelf uit, hoe frustrerend dat soms ook mag zijn. Alleen sommige dingen, ja, die zie ik gewoon niet goed en daar kan niemand me bij helpen.

Zoals het feit dat ik al een tijdje weer fluitend opstond en gierend naar mijn bed ging. Ja, wat de ademhaling betreft hè, de kenmerken van iemand met astma dus. Ik heb toch hele goeie medicijnen, dus eh, hoe kan dat nou? Tot ik het ene puffertje toch maar eens goed bekeek. Wat ik dacht waar 80 stond van de week, bleek dus al een tijdje op 00 te staan. Oh, aha-erlebnis. Vandaar het gebrek aan lucht en overdaad aan long geluiden. Ja ja, daar moet je dan toch echt even voortaan wat beter naar kijken.

Voor stoffen heb ik een methode gevonden en een verdeling over zaterdag, zondag en woensdag gemaakt. Dan doe ik gewoon op bepaalde dagen bepaalde kamers. En met stofzuigen wat ik op al mijn ‘vrije’ dagen doe, heb ik ook een methode, deel voor deel van kamer tot kamer. Heen en weer, dan voet opschuiven en herhalen. Zo pak ik toch, zonder het goed te zien, alles zo’n beetje mee. Wc schoonmaken moet je gewoon toch elke dag doen dus die is nooit vies. Dus dat soort dingen gaan wel, maar meer omdat ik zelf zo organisatorisch begaafd ben. En natuurlijk ook gewend ben om alles alleen te moeten doen.

Lezen gaat niet zo, maar tv kijken kan wel, al is het meer zoiets als tv luisteren geworden. Ja, je ziet het schimmig maar je hoort het prima en dan heb je in elk geval wat afleiding. Maar het is niet prettig. Ik zit met 2 brillen op, dat is echt geen gezicht en mijn neus doet zeer. Die zet ik regelmatig af, want anders heb ik straks een kapotte neus. Dat scheelt al niet zoveel meer. En soms moet ik gewoon even achterover hangen met mijn ogen dicht. Dan ben ik echt doodmoe.

Ik mis het plaatsen van leuke dingen op Facebook, al probeer ik het af en toe. Whatsapp kan wel via mijn pc waar ik alles nog veel groter kan zetten dan op mijn telefoon. Met veel inspanning lukt het wel via de telefoon hoor, maar ook daar word je erg moe van. In principe ligt je hele leven een beetje op zijn gat. Ik ben al dankbaar dat het voor mij maar tijdelijk is. Een paar decennia geleden had je er maar mee te moeten leren leven. Dat is pas echt erg!

Nu ging ik donderdag redelijk opgewekt naar het ziekenhuis omdat ik dacht dat ik dan direct te horen zou krijgen wanneer de operatie van mijn 1^e oog is. Maar nee hoor, niets van dat alles. Ik kreeg een oogbolmeting, nog een scan, en nog wat kleinere dingetjes zoals vragenlijsten invullen en zo. Heel handig als je zo erg kippig bent, NOT! Uiteindelijk allemaal gelukt. Er liepen 2 verpleegsters; een hele leuke en een zuurpruim. En die laatste kreeg ik natuurlijk.

Ze begon al direct dat ik een standaard lens zou krijgen. Dus ik ging gelijk in discussie want ik had ondertussen ontdekt dat er bifocale lenzen zijn. De lens-counselor die ik deze dag zou spreken, die was ziek en daar zou ik dan morgen een belafspraak mee hebben. Oké nou, dan bespreek ik dit liever met haar even, als dat goed is? Ja hoor, dat mocht van Sourpuss. Ik kreeg toen te horen dat ze me geen datum kon geven want er was een wachtlijst van ongeveer 3 maanden. WTF?!

De tranen schoten in mijn kippige staaroogjes! Dit kan toch zeker niet? Ik staarde haar boos aan. Ik krijg toch zeker wel voorrang op mensen die geen baan meer hebben?! Ik heb weer eens de pech dat ik een acute vorm heb waar ik eigenlijk veel te jong voor ben, komt zelden voor. De meeste mensen krijgen dit pas na hun 70^e of zelfs ouder. En ja, dan werk je meestal niet meer. Maar de verpleegster had daar geen oren naar. Ja, iedereen heeft wel een reden om sneller te willen. Oh ja? Voor je eigen geld moeten werken is dan niet net iets belangrijker dan naar klaverjassen gaan op donderdag?

Ik zag dat ik geen sympathie kon winnen bij deze sergeant majoor. Ik hield er maar over op. Uiteindelijk ging ik naar huis met een knoop in mijn maag. Ik was ook pas laat thuis want ik had tussendoor wel erg lang moeten wachten steeds. De hele dag was alweer weg. Ik zat thuis wel even in een dipje. Dit heeft op zoveel dingen invloed, dat is niet te doen. Niet alleen wat mijn werk betreft, maar ook thuis en heel je dagdagelijkse leven. Nou lekker dan.

En stel dat ik pas over 3 maanden kan, dan ben ik er nog niet hé. Dan doen ze maar 1 oog. Logisch natuurlijk want ze willen zeker zijn dat alles is goed gegaan zodat je in elk geval nog 1 ziend, zij het erg bijziend oog over hebt. Even afkloppen aub. Ik reken erop dat alles goed gaat maar dan word je 2^e oog pas 4 tot 6 weken later gedaan. Dan weer dat oog 4 tot 6 weken laten herstellen. Jeetje zeg! Dat is toch niet normaal. Al kan je natuurlijk wel weer redelijk zien uit je 1^e oog. Maar dan nog heb je een bril nodig voor dichtbij en die kan je pas na 4 tot 6 weken na je 2^e oog gedaan is, laten aanmeten. Halleluja.

Vrijdag erna werd ik gebeld door de lens counselor want je kunt tegenwoordig ook bifocale lenzen krijgen, die moet je alleen wel zelf betalen. Bij de balie van de staaroperaties was me verteld dat die zo’n 700 a 800 euro per stuk zouden zijn. Nou, die prijzen zijn vast van jaren geleden. Ze zijn 1600 euro per stuk. Dus dat zou 3200 euro zijn. Op zich(t) niet duur voor de rest van je leven maar toch… Er gaan dagen voorbij dat ik het niet op mijn bank heb staan hoor. Al zou ik het er voor over hebben gehad, mijn ogen zijn er niet geschikt voor. Ik heb de voorverschijnselen op mijn netvlies van wat de ziekte van Fuchs kan gaan worden, al was die netvlies specialist niet ongerust. Wat ik heb hebben meer mensen die niet ‘piep’ meer zijn.

Maar speciale lenzen willen ze dan niet geven. Als t mislukt ben je namelijk wel dat geld kwijt. Dus hoefde ik niet te kiezen want ik had geen keus. Of ik veraf of dichtbij scherp wilde zien. Zo dan, dat vond ik wel even een vraag! Maar uiteindelijk had ik tegen Moeder Maan gezegd dat ik haar zo graag eens scherp wilde kunnen zien vanaf hier. Daarom heb ik voor scherp zien voor veraf gekozen. Al kan ik dat, zelfs vlak voor de operatie nog veranderen, mocht ik dat willen. Maar ik hou het er bij, dat weet ik nu al. Na het weekend had ik een gesprek met mijn manager. Want functioneren zoals normaal, dat lukt me nu niet meer.

Gelukkig mag ik halve dagen werken voorlopig en sta ik half op ziek. Ik trek het na 12 uur niet meer. Niet alleen omdat je een gigantische koppijn krijgt van proberen te werken en alles steeds groter en kleiner moet zetten. Nee je duikt met je hoofd bijna bovenop het beeldscherm en na een paar uurtjes gaat je nek en je rug protesteren. Dat lukt me gewoon niet. En het snelle schakelen bij de bel uurtjes lukt me zo natuurlijk ook niet. Daarom neem ik dan diverse schriftelijke taken op me. Soms een afspraak maken, dan kan ik alles van te voren klaar zetten. Dat soort dingen, dat lukt wel, al kost het behoorlijke moeite

En daarna ben ik zo moe dat ik elke middag gewoon even moet rusten en dan in diepe slaap val. Zelfs op de dagen dat ik vrij ben hoor, dus het is gewoon sowieso erg vermoeiend. Iets wat ik vermoed al zo ongeveer sinds oktober een rol te zijn gaan spelen. Want van me lekker in mijn vel voelend, plek zat, werd ik steeds maar moeier en moeier. Ook dat struikelen, oh hemel, we hadden op de receptie plots een ovale prullenbak omdat ik er tegenaan was gedoken. Ik ben wel blij dat dat nu allemaal verklaard wordt maar alles gaat zo langzaam nu. Echt bizar! Gewoon omdat je het niet goed ziet.

Zoals schrijven. Mijn blog vorig weekend lukte gewoon niet. Te last van ogen en nek. Dus doe nu hele kleine stukjes elke dag even wat schrijven een alinea of zo. En dan duurt het wel lang hoor. Dus komende tijd ga ik ook een aantal stukken kopiëren en plakken die ik al eerder had geschreven. Soms zit ik dan zo te typen, normaal gesproken dan, dat ik er soms delen uit haal, die los staan van de rest wat ik schreef. En die plak ik dan in een documentje. Die gebruik ik dan later wel een keer. En ik heb er nog een aantal staan, dus dat komt nu wel heel erg goed uit.

Voor mij zit er voorlopig niets anders op dan braaf afwachten allemaal. Ik schrijf af en toe een paar regeltjes. Maar op de dagen dat ik werk, al is het maar voor de helft, ben ik echt bek af. Vandaar dat het me vorige week gewoon niet lukte. Ik heb er 2 weken over gedaan nu, wat ik normaal in een dag deed. Maar goed, toen zag ik tenminste alles nog. Dit weekend nog mijn been enorm verwond, de punt van het bed zat erin inclusief een kapotte haal en de rest een direct blauwe streep. Ik voelde me toen best wel even heel zielig hoor. Al duurt zo’n bui van zelfmedelijden nooit zo heel lang.

Ik heb dit keer ook niet echt met veel foto’s zitten klooien, dat zie ik ook niet echt goed genoeg. Gewoon een paar erbij gegooid en klaar. En ik heb ook gemerkt dat als de zon schijnt, zoals het zaterdag prachtig weer was, dat ik dan eigenlijk nog minder zie. Maar goed, er komt een eind aan en dat is al voldoende om dankbaar voor te mogen zijn. Er zijn mensen voor wie dit hun dagelijkse leven is, dat is veel erger. Altijd ergens een lichtpuntje in vinden is echt zo moeilijk niet hoor! Je moet het wel willen (of kunnen) zien! 

Nou dat was me wel wat zeg. Vorige week met dat zwaard van Damocles op ooghoogte. Ik zeg nooit snel iets maar dit keer zat ik goed in mijn piepzak! Toen ik naar het oogziekenhuis ging, leek het wel alsof ik een soort van gevoelloos werd. Ik denk het te herkennen, dat is dat ik dan gewoon niets wil voelen. Ik weet niets, wil me niet gek maken en moet toch afwachten wat er gaat gebeuren. Dan kan je wel jezelf helemaal over de rooie jagen maar dat helpt niemand iets.

Ik ben al nooit blij als ze bij mijn ogen iets moeten doen, en dit keer kon ik mijn borst nat maken. Want ik ben echt erg grondig onderzocht door oogarts in opleiding Dr. Duvenkot. Duiventil is een ander woord en ik kon niet anders dan grinniken want mijn associatie ging direct naar Jozef Rulof die het altijd regelmatig over duiven heeft. Hoe ze koeren, het klinkt zo liefelijk. In zijn jeugd hadden ze altijd duiven op zolder. En daar heeft hij veel van geleerd door ze te bekijken. Door die naam wist ik gelijk, het zit wel goed.

Dat de huisarts vond dat ik weer te lang gewacht had, dat klopte niet. Ik heb weer iets bijzonders natuurlijk, het zal eens niet zo zijn. Ik heb een zeer acute vorm van staar, cataract is de officiële benaming. Wat normaal over jaren en jaren uitgesmeerd wordt, is bij mij in een paar weken gebeurd. En dat heb je wel in de gaten maar niet dat het zo erg gesteld is met je zicht. Ik weet wel, vanaf december dat ik dacht, onderweg naar de zaak ‘het lijkt wel of ik steeds slechter ga zien in het donker. Vooral met tegenliggers die hun lichten aan hebben, kreeg ik het soms Spaans benauwd.

Nu snap ik pas waarom. Je beseft ook niet dat iets als dat zo snel en zo heftig kan gaan. Ja, ik weet van staar af, mijn moeder en oma zijn er ook aan geopereerd. Maar ja, dat was er in jaren in geslopen, dat slechtere zien. Ook op mijn leeftijd gebeurt dit bijna nooit. Normaal is dit, de acute vorm of de gewone, pas op veel latere leeftijd. Ze hadden het ook nog over guttata op het hoornvlies, dat kan een nare ziekte worden ook. Maar de hoornvlies specialist die ze erbij had gehaald zei dat ik voor mijn leeftijd een normaal beeld gaf. Zo hee, heb ik ook eens iets normaal! Ze zei dat als iedereen 130 zou worden dat het dan pas een verdienmodel kon worden. Daar kon ik wel om lachen.

Ik heb haar maar niet verteld dat dit ook wel zo gaat worden. Al zullen er tegen die tijd ook bijna geen ziektes meer zijn en het is nog eeuwen ver weg. Wat ik ook niet vertelde is dat ik ergens in oktober of november vorig jaar met de Maan aan het kletsen was. Dat zal vast erg gek klinken maar ik doe dat regelmatig. Ik zag haar zo wazig dus ik ging mijn bril pakken. En toen zag ik haar nog wazig. Ze stond er zo groot en helder, dat ik dat heel irritant vond. Ik deed zelfs nog mijn schuifpui open, omdat je door dat dikke dubbele glas misschien ook wat vervorming ziet. Ook dat hielp niet.

Ik mopperde dat ik haar zo niet goed zag en dat ik erg graag in dit leven haar nog eens op zijn zuiverst kon bekijken. Dat was een wens waarvan ik dacht dat die niet uit kon komen. Een aantal dagen later ook nog lopen klagen tegen de Zon. Ik keek nog eens in dat licht en zei dat hij toch echt iets met mijn ogen moest doen, want dit was niet leuk meer. Niet weten hoe veel erger dat zicht nog zou worden natuurlijk. Je moet zo voorzichtig zijn met wat je zegt of wenst. Je kan het maar eens krijgen.

Kijk, denk ervan wat je wilt maar sinds die tijd ging mijn zicht achteruit. Niet zo heftig als van de laatste 2 weken hoor maar heel geleidelijk zo dat ik het wel merkte maar niet kon thuisbrengen wat er nou eigenlijk aan de hand was. Ik struikelde steeds over van alles. Stapte mis bij opstapjes en treetjes. Dat heb ik nu pas helder, nu snap ik, ik ging slechter zien en dus ook de afstanden en nuances. Toen de lockdown kwam was ik na het werken steeds zo moe, dat ik na het eten geven aan de cits, gewoon zo soms rechtop op de bank in slaap viel.

Daar werd ik ook nerveus van want dat is toch niet normaal? Maar waar het dan van kwam, geen idee! Ik dacht, nog ff want dan heb je een weekje vrij. Dan doe je die berging en dan ga je die week heel veel slapen verder. Dat was het plan. Ik begon eerder met die berging en slapen heb ik daarna ook veel gedaan want ik had weer last van vaccinatie corona. Koortsig en rillend weer 2 dagen op de bank doorgebracht. Toen ik daarna in de avond probeerde tv te kijken, merkte ik dat ik nu bijna helemaal niets meer zag. Nou ja, dit kan toch niet?

Dat hele verhaal van naar de opticien gaan tot het niets mogen doen meer in het weekend, dat heb ik vorige week verteld. Maar nu ik dus bij dokter Duvekot zat en het hele onderzoek onderging, wist ik gelukkig al snel dat het geen netvliesloslating was. Poe hee, dat is even fijn! Dat onderzoek, brr naar. Je krijgt wel verdoving tegenwoordig voor ze je de pupil verwijdende vloeistof geven. Dat scheelt wel. Oogdruk gemeten, uitgebreid onderzoek met lampjes die dwars door je hersenen heen lijken te schijnen. Dan nog, om toch zeker te zijn dat er geen scheurtjes zitten, een netvliesscan. Die was ook gelukkig goed.

Daarna nog een naar onderzoek met een soort van grote lens in mijn oog. Ja, erin. Bah. Dat was nasty maar had erger kunnen zijn als ik niet nog een extra verdoving had gekregen. Al prikken die alsof je een fles eau de Cologne in je ogen kiept. En er zat een gel in dus zodra ze dat ding eindelijk van mijn oogbol afhaalde, zag ik heel raar en voelde mijn oog heel erg griezeling aan. Dan nog een hoornvlies specialist erbij, dat is ook normaal, ja guttata een klein beetje behorende bij een 60 jarige. Dat klopte.

Ik moest voor de 4^e keer die dag weer naar balie 1, daar moest ik me naar boven laten sturen. Als ik mazzel had kon het gelijk. Ze leggen dan uit wat je met de medicatie moet doen en hoe. Ze plannen dan je operatie in nadat ze hebben opgemeten wat voor grootte van lens ze moeten hebben. Ik stond er een tijdje in de rij en toen ik aan de beurt kwam zei ze dat ik toch echt terug moest komen hiervoor. Die mazzel had ik dus niet. Ik kreeg een hele stapel papieren mee, die ik dan helemaal ingevuld moet hebben. Ik kreeg de eerst volgende afspraak en dat was op de 27^e, dus volgende donderdag.

Ik had een geluk bij het erg mistige weer. Weinig scherp licht dus een stuk minder pijn in mijn ogen. Al zag ik wel mensen raar kijken naar de zonnebril die ik op had. Dat moeten z zelf maar weten. Zoals een paar jaar geleden, toen ik niet wist dat ze zouden gaan druppelen, wil ik het nooit meer meemaken. In vol zonlicht met grote pupillen naar buiten, is hetzelfde gevoel als een mes in je ogen steken. Dat doe ik echt nooit meer! Ik blijf desnoods de hele dag zitten tot ik weer kan zien. Nu ging het prima.

Eenmaal thuis mijn manager gebeld. Ja, ik kan moeilijk die tijd tot aan de operatie niets doen. Ik kan het beeldscherm wat ik heb, op zijn grootst zetten. Het punt is dat je dan minder kan zien van het programma in beeld. Je moet dus veel meer scrollen en dat scheelt tijd. Snel werken lukt me nu niet meer. Dus aan de telefoon en schakelen van het ene naar het andere programma en snel alles intikken en van hot naar her, dat gaat even niet. Maar ja, ik kan wel bekijken wat wel kan. Dat ga ik donderdag dus even proberen.

Na mijn vakantie staat er vast veel mail. Dat ga ik eerst weg werken. En dan gewoon op mijn gemak de taken lezen, grote letters doen. En dan in een langzamer tempo, door die grote letters en het slechte zien, kan ik misschien best wel wat betekenen voor de zaak. Dat vind ik fijner dan helemaal niks doen. Lukt het echt niet, dan zeg ik dat wel uiteraard. Maar liever gewoon wel bezig. Af en toe er even tussenuit om even uit te puffen want ik weet nu echt wel hoe veel energie het vraagt.

Het typen gaat gelukkig goed. Op mijn telefoon is het handig dat die autocorrect er is. Maar zoals hier gaat het best, grote letters en blind typen en tussendoor checken of mijn vingers nog op de juiste toetsen zitten. Maar goed, ik ga het proberen en we zullen wel zien of ik in elk geval nog iets kan bijdragen. Tot de operatie blijf ik wel thuis werken, want ik mag natuurlijk niet rijden. Dat is wel vervelend maar gelukkig hoef ik dan verder nergens heen. En zo ja, dan heb ik pech. Of ik ga met de bus of zo.

Natuurlijk heb ik ook opgezocht hoe dat werkt, zo’n staaroperatie. Op de site van de Bergman Clinics vond ik er het volgende over: Staar (catarat) is alleen te verhelpen met een operatie. Er zijn geen medicijnen voor. Of een staaroperatie noodzakelijk is, hangt af van de ernst van uw klachten. Is uw zicht nog goed genoeg om zonder problemen uw dagelijkse dingen te doen, dan is een behandeling (nog) niet per se noodzakelijk. Het is dan echter wel realistisch om rekening te houden met een staaroperatie in de toekomst. Uw zicht wordt namelijk langzaam minder goed.

Het doel van een staaroperatie is om u scherper te laten zien. Bij deze operatie haalt de oogarts de troebele lens uit het oog en vervangt deze door een heldere kunstlens. De oogarts opereert altijd maar één oog per operatie. Omdat het andere oog niet is behandeld, heeft u ook direct na de operatie voldoende zicht. Zo kunt u al snel alles weer doen wat u vóór de operatie ook kon. Ook mensen op (zeer) hoge leeftijd hebben vaak baat bij een staaroperatie.

verricht de operatie onder plaatselijke verdoving. De oogarts verdooft uw oog met oogdruppels. In sommige gevallen is een injectie achter het oog noodzakelijk. Vanzelfsprekend overlegt de arts met u welke vorm van verdoving voor u het meest geschikt is. Na de ingreep kunt u direct weer naar huis.

Bij de operatie verwijderen we de oude lens via een kleine opening uit het kapselzakje (het zakje rond de ooglens). Dit gebeurt met een mini-stofzuigertje (we noemen dit phaco-emulsificatie). Dit mini-stofzuigertje stoot trillingen uit, waardoor de troebele lens verpulverd wordt. Tegelijkertijd worden de losgetrilde deeltjes opgezogen. Vervolgens plaatst de oogarts de opgerolde kunstlens in het lege kapselzakje. De lens ontvouwt zich vanzelf en zet zich daarbij vast. Ook wel bizar eigenlijk! Mooi dat dit kan in elk geval.

De kunststof lens is al voor de staaroperatie aangemeten. Net als verschillende soorten brillen en contactlenzen zijn er ook verschillende soorten kunstlenzen. Meestal wordt voor de monofocale lens gekozen. Met deze lens kunt u op één afstand scherp zien. Dat kan dichtbij zijn, of veraf. Om op een andere afstand scherp te kunnen zien, is dan een bril nodig.

Er zijn ook lenzen die een leescorrectie wegnemen, namelijk multifocale lenzen. Na de staaroperatie is een leesbril dan (bijna) niet meer nodig. Als iemand een cilinderafwijking van het oog heeft, kan dat gecorrigeerd worden met torische lenzen. Tegenwoordig kunnen torische lenzen geïntegreerd worden in monofocale en multifocale lenzen. Ik heb het vermoeden dat je het dan zelf moet betalen.

Mij werd namelijk direct gezegd dat ik erna wel een leesbril zal moeten hebben. Ze stellen de lenzen in op scherp zien van veraf. Nou ja, het zij zo. Dan maar zo’n mooi kettinkje kopen en daar een leesbril aanhangen. Een staaroperatie is zo achter de rug: het duurt maar 10 tot 15 minuten. Inclusief voorbereidingen en nazorg ben je ongeveer 2 tot 3 uur in het ziekenhuis. Daarna mag je weer naar huis.

Een oog is in staat om scherp te stellen op diverse afstanden: dichtbij (bijvoorbeeld bij het lezen van een boek), op een tussenafstand (bij het koken of achter de computer) en in de verte (buiten en bij het autorijden). Bij een staaroperatie gaat het natuurlijk vermogen van het oog om op meerdere afstanden scherp te stellen verloren. Na de staaroperatie heeft het oog hulp nodig om scherp te stellen op meerdere afstanden. Het scherpstellen zal dan op kunstmatige wijze worden nagebootst door het dragen van een bril en/of contactlenzen, of door een premium (implant)lens. Maar ja, die laatste zal wel niet te betalen zijn.

Staar komt vooral voor bij ouderen boven de 60 jaar. Onder de 65-jarigen heeft ongeveer 3% last van staar. Daar hoor ik dus bij, en eigenlijk nog een kleinere groep door het acute van de staar bij mij. Dat komt nog minder voor. Onder 85-jarigen is dat 20%. In Nederland worden ongeveer 150.000 staaroperaties per jaar uitgevoerd. Het is daarmee de meest uitgevoerde operatie. Toch gaat er nog wel eens iets mis. Brrr, daar moet ik niet aan denken!

Bij iedere medische ingreep geldt dat het verloop en het eindresultaat onvoorspelbaar is. Tijdens een staaroperatie lukt het niet altijd om alle lensresten weg te halen. Verder bestaat er een kans dat er een kapselscheurtje, infectie, netvlies-probleem of -infectie optreedt. Een staaroperatie behoort tot een van de meest veilige operaties; de kans op complicaties is dus zeer gering. Nou, laat ik daar dan maar vanuit gaan. Eng vind ik het wel. Vooral dat ‘gedoe’ in je ogen want dat zie je wel allemaal.

Nou ja, afwachten en niet al over zeuren als je het niet weet. Achteraf kan ik het wel zeggen en oh hemel, dan moet daarna nog een oog. En dan weet je wel alles. Maar ik hoor van alle kanten dat het echt meevalt. En dat scherpe zien dat vind ik erg aantrekkelijk. Ik vraag me alleen af hoe erg je dan in de + komt met je zicht. Of hoe dat werkt achter de pc. Maar goed, dat kan ik dan wel met de opticien bespreken of zo. Hopelijk is het allemaal snel achter de rug. Dan is het feest voor mij!

Ging ik die vragenlijst invullen, en die kan ik natuurlijk niet vergroten, zoals de pc wel al is dat ook niet handig omdat je dan weer een formulier of systeem niet helemaal kan zien. Dus lekker kippig naar zitten staren en dan kon je wat dingen invullen of meer aankruisen en ik zag ook een vakje met ‘ik kan niet lezen’. Ik denk ‘nou dat is ook raar, want als je iemand je laat helpen dan kan je toch gelijk het goede antwoord aangeven, dan hoef je toch niet dat kan niet lezen vakje aan laten kruisen?’ Elke vraag weer verbaas ik me erover. Tot ik er wat langer naar ‘staar’, dan vormt zich opeens het woordje ‘kiezen’ in plaats van ‘lezen’.

Ja, ik moest wel lachen, maar dat krijg je dus, als je zo slecht ziet. Ik kan lachen omdat ik er vanuit ga dat ik dus straks weer helemaal goed ga zien. Ik moet er niet aan denken dat je zo je leven door moet. Ik ben nu al namelijk doodmoe van zo de tijd door te komen. Ik heb gewerkt, wel een soort van aangepast. En in dat weekje vrij is mijn zicht nog veel slechter geworden, dat merkte ik direct. Het was al knudde werken maar zoals ik me dan aanpas, is echt idioot. Alleen nu valt er niets meer aan te passen, je ziet gewoon bijna niets.

Ja, je kan, zoals ik nu ook werk, de letters heel groot zetten. Dat scheelt wel iets maar ja, met bepaalde systemen is dat dan ook weer niet handig. Je ziet niet die hele bladzijde of het beeld comprimeert zich en vallen er dingen weg die je normaal gebruikt. En ik ga zo langzaam, dat ik gewoon niet dat snelle schakelen kan doen zoals anders, als je bewoners aan de telefoon hebt. En daarom kan ik ook niet mee bellen want daar heb je die snelheid wel in nodig. Dus doe ik nu andere taken, voor zover dat lukt. Elke 2 uur er echt even af, dat moet echt, want anders branden mijn ogen er haast uit.

Maar niet alleen met werken is het nu erg lastig. Ik merk dat je erg veel op de automatische piloot doet. Je weet in de supermarkt zo ongeveer wel waar alles staat. Maar wee gebeente als je iets moet hebben waarvan je niet weet waar het staat. Want dan merk je dus, dat dit zonder goed te zien bijna niet te doen is. Ik heb van zaterdag nog een aantal dingen op mijn lijstje staan, die ik van de week weer ga proberen te vinden.

Bijvoorbeeld glutenvrije koekjes, voor mijn tante, die zo lief aanbod me straks na de operatie op te halen en naar huis te brengen. Jolanda had dat ook vast wel gedaan maar die is toch ook gewoon aan het werk en dan moet ze daar weer tussenuit. Dat is niet altijd handig op een doordeweekse dag. Ik ging het maar vragen, waar de glutenvrije dingen lagen. Het pad daar en daar. Oké.

Al wat ik zag was een heel gangpad vol met dingen die ik niet echt kende. Oh wat was het vermoeiend steeds weer met mijn neus bovenop het artikel te duiken waarvan ik dacht ‘is dit het?’, om weer te constateren dat het totaal iets anders was. Ik heb het dan ook maar opgegeven. En het was druk en dat vond ik ook niet prettig. Gelukkig had ik wel de dingen die ik moest hebben maar ik moest daar wel echt moeite voor doen.

Dan dat ik donderdag echt even een luchtje moest happen. Ik had gewerkt, de cits en ik hadden gegeten en ik voelde me zo moe. Zo muf. Ik dacht, ik moet echt even naar buiten. Kijken of dat helpt. Dus ik me aankleden, lekker dik want binnen was het al koud. En ik stapte naar buiten. Het is net na volle maan, het is hier redelijk veilig en goed verlicht. Want in het donker is dit echt heel erg. Je ziet werkelijk bijna niets, geen nuances en dat soort dingen.

Wel zijn de lantarenpalen prachtig! Elke lichtje heeft zo’n enorme halo, in de kleuren van de regenboog. Heel groot want het rijkt soms wel tot halverwege zo’n hoge paal. En dat ook natuurlijk weer naar boven. Hele grote regenboogcirkels zag ik overal. Oh mooi! Dat zie je normaal niet zo. En toen zag ik in mijn ooghoek de maan, groot en glanzend en voor haar doen fel schijnend bijna recht boven me. En ik kijk omhoog en ik stond gelijk even stil van verbazing. Huh? Twee weken geleden zag ik haar nog heel wazig met ook zo’n halo.

Nu stond ik met open mond te kijken naar 6 manen die zelf ook weer een cirkel vormden. Oké dan. Dit is wel erg verontrustend en drukt me met mijn neus op het feit dat het zich wel heel erg hard achteruit holt. Het lijkt wel per dag te verergeren.

Ik hoop niet dat ik lang moet wachten op de operatie. Als je dan even later je bukt om een kat te aaien, en je ziet pas als je bakkes bijna bij de ‘kat’ is, dat het een soort van stoeprandje is, midden op de gewone stoep, als afscheiding van een holletje voor een voordeur, dan weet je ook zeker dat het waarschijnlijk slechter met je gesteld is dan je dacht. Al moest ik er wel om grinniken hoor. Dat kon ik echt niet helpen. Ik zie altijd wel weer de humor ervan in. Dat is wel zo prettig.

Ik heb even op wat sites zitten kijken, of nou ja, zitten staren en daar hadden ze foto’s van hoe je ziet met staar en zonder. Het jongentje buiten, links gewoon en rechts met staar, is voor mij zoiets van 2 a 3 weken geleden. De foto met het boek en de fruitschaal, zo is het nu en dat is niet fijn. Je moet continu door een soort wazige plakband kijken. Het is bij mij niet zo oranje hoor, meer grijzig. De andere foto’s laten je mijn wazige wereld zien, waardoor je ook vaak struikelt en dingen mis. Geen pijn maar het is echt super irritant en vermoeiend. Dus ik ga er nu ook mee stoppen. De hele week mee bezig geweest. Pc aan laten staan, elke keer klein stukje typen en veel knippen en plakken.

Ik ben erg blij met mijn snelle en blinde typen. Al moet ik wel steeds ff goed checken, dat scheelt toch. Daar hoef ik niet bij te kunnen zien. Wel in de gaten houden dat mijn vingers nog in de juiste stand staan en langzamer dan normaal. Het is de rest waar ik problemen mee heb. Nou ja, donderdag naar het oogziekenhuis weer. Dan krijg ik alles te horen, wordt de 1^e operatie ingepland. Krijg ik weer van die nare druppels en voel ik me echt blind tot de avond voordat het weer wegtrekt. Het moet wel want dan worden de lenzen die ze gaan plaatsen opgemeten. En dus moet je pupil weer groot worden.

Hopelijk is het dan ook weer niet zonnig want dat was vorige keer wel zo prettig met die mist. Dan doet het buiten niet zo’n zeer. Maar ja, dat moet ik nog even afwachten. Nu heb ik ook weer hoofdpijn dus ik ga echt stoppen. Volgende week vertel ik de rest, en als het zo achteruit blijft hollen, dat zicht van mij, zal het de kortste blog ooit worden. Maar dan weten jullie ook waarom. Spannende en vermoeiende tijden, dat zal nog heel even duren. Ik zal blij zijn als dit allemaal achter de rug is en ik weer normaal kan gaan leven. Normaal is het nu niet meer, dat is wel duidelijk! Voor ik het weet heb ik weer scherp zicht en ben ik helemaal blij daarmee. Nog even!